Porównanie Cayin N3 vs xDuoo X10

Typ kart pamięci obsługiwanych przez odtwarzacz.

Karty pamięci mają dwie główne funkcje. Przede wszystkim zwiększają całkowitą pojemność pamięci odtwarzacza; jednocześnie taka pamięć na gigabajt jest znacznie tańsza niż pamięć wbudowana. Po drugie, karta pamięci umożliwia wymianę danych z innym urządzeniem z czytnikiem kart; na przykład może służyć do kopiowania muzyki do odtwarzacza z laptopa.

Współczesne odtwarzacze zwykle używają kart SD lub microSD w takiej czy innej wersji. Karty SD mają wymiary 32x24 mm i są stosowane w stosunkowo dużych urządzeniach, odpowiednio miniaturowe karty microSD (15x11 mm), w modelach kompaktowych. Wersje mogą być następujące:

- SD. Ten znak oznacza, że urządzenie może współpracować z co najmniej oryginalnymi kartami SD (nie dotyczy nowszych wersji SDHC lub SDXC). Takie karty mogą mieć pojemność do 4 GB, ich możliwości w zupełności wystarczą do większości zadań związanych z odtwarzaniem treści.

- SD / SDHC. Modele kompatybilne zarówno z oryginalnym formatem SD (patrz wyżej) jak i nowszym formatem SDHC. Ten format umożliwia tworzenie nośników wymiennych do 32 GB.

- SD/SDHC/SDXC. Obsługuje wszystkie powszechnie używane obecnie formaty SD. Zobacz powyżej SD i SDHC, podczas gdy SDXC oferuje pojemność karty do 2 TB i większą wydajność.

- microSD. Odtwarzacze gwarantowana współpraca z oryginalnymi kartami microSD. Technicznie takie karty są podobne do opisanych p...owyżej SD i różnią się od nich jedynie rozmiarem. Należy zauważyć, że urządzenie z takimi oznaczeniami może faktycznie być kompatybilne z bardziej zaawansowanymi nośnikami (jak microSDHC czy nawet microSDXC), po prostu producent z tego czy innego powodu nie wdawał się w takie szczegóły. Możesz wyjaśnić ten punkt, oceniając maksymalną obsługiwaną głośność karty (patrz poniżej)

- Odtwarzacze microSD / SDHC obsługujące zarówno oryginalny standard microSD, jak i późniejszy standard microSDHC (patrz „SD / SDHC”).

- microSD / SDHC / SDXC. Odtwarzacze z tym oznaczeniem są kompatybilne ze wszystkimi współczesnymi wersjami kart microSD - zarówno najnowszymi standardami microSDXC (patrz "SD / SDHC / SDXC"), jak i wcześniejszymi standardami (patrz wyżej).

Produkowane są odtwarzacze, które posiadają dwa sloty na karty pamięci jednocześnie – najczęściej microSD. Zasadniczo są to urządzenia Hi-Fi (patrz „Typ”), a funkcja ta jest w nich dostępna w celu dalszego zwiększenia dostępnej pojemności pamięci: Zawartość Hi-Fi ma znaczną objętość i wymaga odpowiednich urządzeń pamięci masowej.

Maksymalna ilość karty pamięci, której można użyć w odtwarzaczu. Parametr ten jest bezpośrednio związany z typem karty (patrz wyżej): każdy typ ma swoje własne ograniczenia dotyczące wolumenu. Jednocześnie możliwości pracy z pojemnymi nośnikami są ograniczone nie tylko rodzajem karty, ale także sprzętem odtwarzacza. Dlatego wiele modeli ma niższy limit pojemności niż wynika to z karty pamięci – na przykład 128 GB w modelu z obsługą SDXC (teoretyczne maksimum to 2 TB).

Zwróć uwagę, że występuje również sytuacja odwrotna – np. gdy urządzenie o maksymalnej pojemności 16 GB deklaruje obsługę tylko kart microSD (teoretycznie maksimum to 4 GB). Oznacza to zazwyczaj, że odtwarzacz może pracować z nowszymi formatami (w naszym przykładzie przynajmniej microSDHC), ale z jakiegoś powodu ten punkt nie jest wymieniony w oficjalnej specyfikacji (np. producent mógł pomylić się w dokumentacji).

Model konwertera cyfrowo-analogowego zainstalowanego w urządzeniu.

DAC jest jednym z kluczowych elementów każdego odtwarzacza: przetwarza dane cyfrowe zapisane w pliku dźwiękowym na analogowy sygnał audio, który jest podawany przez wzmacniacz do słuchawek. Jakość przetwornika DAC zależy bezpośrednio od tego, jak dokładnie dźwięk na wyjściu będzie odpowiadał oryginalnemu sygnałowi, a także od tego, czy odtwarzacz może pracować z zaawansowanymi cyfrowymi formatami sygnału: wiele z nich wymaga dużej mocy obliczeniowej, która nie jest dostępna w każdym DAC.

Zwróć uwagę, że model DAC jest wskazany tylko wtedy, gdy jest to wysokiej klasy konwerter o ponadprzeciętnej jakości dźwięku. Na współczesnym rynku istnieją w szczególności przetworniki cyfrowo-analogowe takich producentów: AKM, Cirrus Logic, ESS Sabre, Texas Instruments, Wolfson. A odtwarzacze z takim sprzętem są zwykle określane jako urządzenia Hi-Fi(patrz „Typ”).

Warto też wspomnieć, że liczba DAC-ów może być różna. Najprostszą opcją jest jeden moduł dla obu kanałów dźwiękowych, jednak są odtwarzacze wyposażone jednocześnie w dwa konwertery – po jednym na kanał. Ten „podział pracy” wpływa na koszty, ale zmniejsza obciążenie każdego przetwornika DAC z osobna, co ma pozyt...ywny wpływ na jakość i niezawodność dźwięku.

Stosunek poziomu sygnału użytecznego (czysty dźwięk) do obcego szumu wytwarzanego przez odtwarzacz na wyjściu. Parametr ten bezpośrednio charakteryzuje jakość wbudowanego wzmacniacza: uwzględnia głównie szum wewnętrzny obwodów elektronicznych, a im wyższy stosunek sygnału do szumu, tym mniej szumu i tym wyraźniejszy dźwięk.

Zauważ, że w przypadku odtwarzaczy ta cecha często nie jest szczególnie krytyczna: szum wzmacniacza może być gubiony na tle dźwięków otoczenia, szczególnie w środowisku miejskim, a do takich sytuacji wystarczą nawet najskromniejsze wskaźniki, co poziom 70 - 80 dB. Jednocześnie w przypadku modeli Hi-Fi (patrz „Typ”) ten punkt jest jednym z najważniejszych; w najbardziej zaawansowanych urządzeniach stosunek sygnału do szumu może przekroczyć 120 dB.

Im wyższa moc, tym głośniejszy dźwięk można uzyskać w słuchawkach, przy czym wszystkie inne rzeczy są takie same. Dodatkowo wyższa moc pozwala na podłączenie do urządzenia słuchawek o wyższej impedancji (choć nie ma tu sztywnej zależności, a modele o tej samej mocy wyjściowej mogą mieć różne ograniczenia impedancji słuchawek). Jednak w przypadku zwykłych (nie Hi-Fi) odtwarzaczy parametr ten ma raczej charakter referencyjny niż praktyczny: z reguły moc wzmacniacza w takich modelach wystarczy, by „wstrząsnąć” większością konsumentów. słuchawki klasy. Jednak w przypadku modeli urządzeń Hi-Fi (patrz „Rodzaj”) moc wyjściowa ma kluczowe znaczenie: decyduje o kompatybilności z „uszami” klasy studyjnej o wysokiej impedancji. Szczegółową pomoc w tej kwestii można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Impedancja nominalna (impedancja) słuchawek, z którymi odtwarzacz może normalnie pracować.

Większość słuchawek klasy konsumenckiej ma impedancję 16 lub 32 omów i jest obsługiwana przez prawie wszystkie nowoczesne odtwarzacze. Dlatego na parametr ten należy zwracać uwagę tylko wtedy, gdy planujesz używać urządzenia z wysokiej jakości „uszami” studyjnymi lub audiofilskimi. Cechą charakterystyczną takich słuchawek jest wysoka impedancja, liczona już w setkach omów i nie każdy odtwarzacz się do nich nadaje.

Nie zaszkodzi również wyjaśnienie dopuszczalnej impedancji słuchawek, jeśli kupisz urządzenie klasy Hi-Fi (patrz „Typ”). Niektóre z tych modeli mają dość wysoką minimalną impedancję i nie są kompatybilne ze standardowymi 16-omowymi (a czasami 32-omowymi) „uszami”.

Zniekształcenia harmoniczne odtwarzacza.

Parametr ten bezpośrednio charakteryzuje ilość zniekształceń wprowadzanych przez urządzenie do oryginalnego dźwięku: im niższy współczynnik, tym czystszy dźwięk, tym mniej takich zniekształceń. Nie da się ich całkowicie wyeliminować, ale można je zredukować do poziomu praktycznie niezauważalnego przez człowieka. Uważa się więc, że zniekształcenia na poziomie 0,5% są już niewidoczne nawet dla doświadczonego słuchacza. Jednocześnie w nowoczesnym sprzęcie audio występują też znacznie niższe wartości – nawet do dziesięciu tysięcznych procenta. W przypadku odtwarzaczy takie wskaźniki pełnią głównie rolę reklamową – są oznaką wysokiego poziomu urządzenia.

Zwróć uwagę, że zniekształcenia harmoniczne są wskazywane głównie dla odtwarzaczy Hi-Fi (patrz „Typ”), dla których maksymalna czystość dźwięku ma kluczowe znaczenie; w modelach konwencjonalnych ma to znaczenie drugorzędne.

Formaty plików dźwiękowych, z którymi odtwarzacz może współpracować.

- MP3. Najsłynniejszy z dzisiejszych cyfrowych formatów audio; jest obsługiwany przez prawie wszystkie odtwarzacze kompaktowe, nazwa MP3 stała się nawet dla nich nazwą domową. Zapewnia tzw. kompresja stratna, gdy niektóre częstotliwości dźwięku są tracone. Jednak po skompresowaniu dźwięk jest przetwarzany w taki sposób, że większość częstotliwości „zanika”, których utrata jest niezauważalna dla ludzkiego ucha. W rezultacie jakość dźwięku może być dość wysoka i możliwe jest jednoznaczne odróżnienie wysokiej jakości MP3 od formatu bezstratnego tylko na sprzęcie Hi-Fi.

-WAV. Kolejny popularny standard audio pierwotnie opracowany do przechowywania dźwięku na komputerze PC. Z technicznego punktu widzenia może być używany do przechowywania dźwięku w różnych formatach, ale najczęściej jest używany do nieskompresowanego dźwięku. Z tego powodu jakość dźwięku może być dość wysoka, a do jego przetworzenia nie jest wymagana żadna specjalna moc obliczeniowa. Minusem tego jest duża ilość plików audio - wielokrotnie więcej niż MP3.

- WMA. Format audio, kiedyś stworzony specjalnie dla systemu operacyjnego Windows. Domyślnie używa kompresji stratnej (chociaż istnieje bezstratna wersja kodeka WMA). Format WMA jest szczególnie przydatny do pracy przy niskich przepływnościach, w tych warunkach zapewnia lepszą jakość niż MP3 i zajmuje mniej miejs...ca. Z drugiej strony format ten jest znacznie mniej popularny w cyfrowym dźwięku wysokiej jakości.

- AAC. Format zaprojektowany jako potencjalny następca MP3. Zapewnia również kompresję stratną (patrz wyżej), ale zapewnia lepszą jakość przy tym samym rozmiarze pliku; ta różnica jest szczególnie widoczna przy niskich przepływnościach. Aktywnie promowany przez Apple w iPodach; niemniej jednak jest zauważalnie gorszy od MP3 pod względem rozpowszechnienia, chociaż jest obsługiwany przez znaczną liczbę odtwarzaczy.

- OGG. Stratny cyfrowy format audio jest jedną z potencjalnych alternatyw dla MP3. Jedną z kluczowych cech OGG jest to, że podczas kodowania dźwięku szybkość transmisji stale się zmienia; jednocześnie na fragmentach, w których nie ma dźwięku, bitrate spada prawie do zera (w przeciwieństwie do MP3, gdzie strumień danych płynie stale, również w obszarach całkowitej ciszy). Pozwala to na osiągnięcie niewielkich rozmiarów plików przy zachowaniu jakości dźwięku. Należy również pamiętać, że format OGG jest oprogramowaniem typu open source i nie jest ograniczony patentami.

- FLAC. Jeden z formatów wykorzystujących bezstratną kompresję dźwięku (bezstratną). Dzięki tej kompresji zachowane są wszystkie szczegóły oryginalnego dźwięku, dlatego lossless formaty są szczególnie cenione przez wyrafinowanych melomanów i audiofilów. Minusem tej jakości są duże rozmiary plików. W szczególności FLAC jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych nowoczesnych formatów bezstratnych. Wynika to w dużej mierze z tego, że standard ten nie jest szczególnie wymagający pod względem mocy obliczeniowej odtwarzacza. Dzięki temu jego obsługę można zaimplementować nawet w stosunkowo prostych i niedrogich odtwarzaczach (w przeciwieństwie do innego popularnego formatu - APE, patrz niżej). Z drugiej strony pliki FLAC są bardziej obszerne niż pliki APE.

- aPE. Jeden z popularnych formatów bezstratnej kompresji dźwięku. W porównaniu z innym powszechnym standardem - FLAC (patrz wyżej) - APE pozwala uzyskać mniejsze rozmiary plików przy tej samej jakości. Z drugiej strony do odtwarzania takich plików potrzebna jest elektronika o dość dużej mocy obliczeniowej, dlatego kompatybilność z APE jest stosunkowo rzadka w odtwarzaczach kompaktowych.

- DSD. Specyficzny cyfrowy format audio wykorzystujący tzw. Modulacja sigma-delta (w przeciwieństwie do modulacji impulsowej stosowanej w większości innych formatów). Ta modulacja zapewnia bardzo wysoką częstotliwość próbkowania 2822,4 kHz; jednak nie można go porównać ze zwykłą częstotliwością próbkowania (patrz wyżej): w tym przypadku jest to specyficzny format sygnału. Jego właściwości są takie, że obsługa DSD może być zapewniona, nawet jeśli DAC odtwarzacza formalnie ma znacznie niższą częstotliwość próbkowania. Ogólnie ten format jest uważany za profesjonalny, jego obsługa znajduje się głównie w modelach Hi-Fi (patrz „Rodzaj”).

- DXD. Profesjonalny format audio pierwotnie stworzony do edycji plików DSD (patrz wyżej) – ze względów technicznych oryginalny DSD słabo nadaje się do edycji. DXD wykorzystuje 24-bitową (8-bitową wyższą niż Audio CD) i 352,8 kHz częstotliwość próbkowania (8-krotnie wyższą niż Audio CD). Podobnie jak oryginalny DSD, można go znaleźć głównie w odtwarzaczach Hi-Fi.

- AIFF. Format audio opracowany przez Apple dla komputerów Mac i laptopów Macbook; rodzaj „jabłkowego” analogu opisanego powyżej WAV, również w większości przypadków używanego do nieskompresowanego dźwięku.

- słyszalny. Zastrzeżony format pliku używany przez tytułowy internetowy sklep z książkami audio. Jedną z funkcji tego formatu jest to, że odtwarzanie plików jest dostępne tylko po wprowadzeniu loginu i hasła do sklepu internetowego Audible; dlatego obsługa tego standardu zwykle oznacza posiadanie programu klienckiego umożliwiającego dostęp do sklepu.

Ta lista nie jest wyczerpująca, we współczesnych odtwarzaczach (zwłaszcza w najwyższej kategorii) mogą być obsługiwane inne typy plików audio.

Kodeki i dodatkowe technologie przetwarzania dźwięku obsługiwane przez odtwarzacz podłączony przez Bluetooth. Początkowo transmisja dźwięku poprzez Bluetooth wiąże się z dość mocną kompresją sygnału, co może znacznie zepsuć wrażenia ze słuchania muzyki. Aby wyeliminować tę wadę, stosuje się różne technologie, w szczególności aptX, aptX HD, aptX Low Latency, aptX Adaptive, AAC, LDAC, LHDC. Oczywiście, aby skorzystać z którejkolwiek technologii, musi ona być obsługiwana nie tylko przez odtwarzacz, ale także przez urządzenie Bluetooth, z którym jest używana. Oto główne cechy każdej opcji:

- aptX. Kodek Bluetooth zaprojektowany w celu znacznej poprawy jakości dźwięku przesyłanego przez Bluetooth. Zdaniem twórców pozwala to uzyskać jakość porównywalną z Audio CD (16-bit/44,1 kHz). Korzyści z aptX są najbardziej zauważalne podczas słuchania treści wysokiej jakości (takich jak formaty bezstratne), ale nawet w przypadku zwykłego pliku MP3 może zapewnić zauważalną poprawę dźwięku.

- aptX HD. Opracowanie i udoskonalenie oryginalnego aptX, umożliwiające uzyskanie czystości dźwięku porównywalnej z dźwiękiem Hi-Res (24-bity/48 kHz). Podobnie jak w oryginale, zalety aptX HD są zauważalne głównie w przypadku wysokiej jakości dźwięku, choć kodek ten nie będzie nie na miejscu dla MP3.

- aptX Niskie opóźnienie. Specyficzna wersja aptX opisana powyżej, zaprojektowana nie tyle w celu poprawy jakości dźwięku, ile w celu zmniejszenia opóźnień w transmisji sygnału. Tak...ie opóźnienia nieuchronnie występują podczas pracy przez Bluetooth; Nie są one krytyczne przy słuchaniu muzyki, jednak podczas oglądania wideo może wystąpić zauważalna desynchronizacja pomiędzy obrazem i dźwiękiem. Kodek aptX LL eliminuje to zjawisko, zmniejszając opóźnienie do 32 ms – różnica niezauważalna dla ludzkiej percepcji.

- aptX Adaptacyjny. Dalszy rozwój aptX; w rzeczywistości łączy możliwości aptX HD i aptX Low Latency, ale nie ogranicza się do tego. Jedną z głównych cech tego standardu jest tzw. adaptacyjna przepływność: kodek automatycznie dostosowuje rzeczywistą szybkość przesyłania danych w oparciu o charakterystykę nadawanej treści i obciążenie wykorzystywanych częstotliwości. Pomaga to w szczególności zmniejszyć zużycie energii i zwiększyć niezawodność komunikacji; a specjalne algorytmy pozwalają na nadawanie dźwięku o jakości porównywalnej do aptX HD (24 bity/48 kHz), przy wykorzystaniu znacznie mniejszej ilości przesyłanych danych.

- AAC Kodek Bluetooth używany głównie w przenośnych gadżetach Apple. Pod względem możliwości zauważalnie ustępuje bardziej zaawansowanym standardom, takim jak aptX czy LDAC: jakość dźwięku przy użyciu AAC jest porównywalna z przeciętnym plikiem MP3. Jednak do słuchania tych samych plików MP3 wystarczy; różnica staje się zauważalna dopiero w bardziej zaawansowanych formatach.

— LDAC. Opatentowany kodek Bluetooth firmy Sony. Przewyższa nawet aptX HD pod względem szerokości pasma i potencjalnej jakości dźwięku, zapewniając wydajność na poziomie Hi-Res dźwięku 24-bit/96 kHz; Istnieje nawet opinia, że jest to maksymalna jakość, jaką można zapewnić w transmisji bezprzewodowej – dalsza poprawa będzie po prostu niezauważalna dla ludzkiego ucha.

- LHDC. LHDC (kodek audio High-Definition o niskim opóźnieniu) to kodek o wysokiej rozdzielczości i niskim opóźnieniu opracowany przez Hi-Res Wireless Audio Alliance i Savitech. Kodek ten jest również znany jako HWA (bezprzewodowy dźwięk Hi-Res). Przy zastosowaniu LHDC transmisja sygnału odbywa się z szybkością transmisji do 900 kbps, głębią bitową do 24 bitów i częstotliwością próbkowania do 96 kHz. Zapewnia to stabilne i niezawodne połączenie przy zmniejszonych opóźnieniach. Kodek jest optymalnie dostosowany do wysokiej klasy słuchawek bezprzewodowych i zaawansowanych cyfrowych formatów audio.