Porównanie Bo-Camp Sargas vs XOKO M3

Ogólny rodzaj latarki.

Latarki ręczne ogólnego przeznaczenia dzielą się na pełnowymiarowe i kompaktowe. Jednak oprócz tego w sprzedaży można znaleźć wiele modeli o węższej specjalizacji i/lub specyficznych cechach konstrukcyjnych i montażowych: latarki czołowe; urządzenia turystyczne, w tym wolnostojące latarki na dynamo, latarki w kształcie litery L i modele do nurkowania; mocne lataki ręczne i ultrakompaktowe breloczki; pomocnicze systemy oświetleniowe; a także szeroko stosowane w siłach zbrojnych modele podlufowe i latarki-kije. Należy zauważyć, że jeden model może należeć do kilku typów jednocześnie. Na przykład większość latarek podlufowych jest wyposażona w zdejmowany uchwyt do montażu na broni, a bez takiego uchwytu zamieniają się w ręczne lub ręczne kompaktowe; modele w kształcie litery L w zasadzie nie są samodzielnym typem latarek - najczęściej jest to cecha konstrukcyjna ręcznych urządzeń kompaktowych lub czołowych (lub nawet modeli łączących oba te zastosowania).

- Ręczna. Pełnowymiarowe latarki ręczne o długości ponad 20 cm i wadze ponad 200 g reprezentują swe...go rodzaju „klasę średnią”. Przeznaczone są dla tych, dla których kompaktowość nie odgrywa decydującej roli, a liczy się przede wszystkim funkcjonalność. Te latarki mogą zawierać więcej niż 1 diodę LED i mocne zasilacze, zapewniając dobry strumień świetlny; często wyposażone są w różne dodatkowe funkcje.

- Kompaktowa ręczna. Tego typu latarki są nieco większe od breloków, ale nadal można je zaliczyć do urządzeń kompaktowych: podręczne kompakty mają formę tuby o długości do 20 cm i wadze do 200 g. Rzadko instalują się w nich więcej niż jedną diodę LED, ale wymiary i waga już pozwalają na użytek dość mocnych źródeł zasilania, co ma pozytywny wpływ na charakterystykę strumienia świetlnego (patrz „Maks. siła światła”). Ponadto latarka tego typu może korzystać z szeregu dodatkowych funkcji, takich jak regulacja skupienia wiązki i jasności (patrz niżej).

- Latarka czołowa. Latarki przeznaczone do montażu na głowie - zwykle za pomocą specjalnych elastycznych pasków, które można regulować w celu dopasowania. Cechy montażowe nakładają ograniczenia na wagę i wymiary latarki, co wpływa na funkcjonalność. Kupując taką latarkę warto wziąć pod uwagę, że wysoka jasność w tym przypadku może być wadą – jeśli potrzebujesz światła do pracy z obiektami znajdującymi się w bliskiej odległości, nadmierna jasność szybko męczy oczy. W takim przypadku warto zwrócić uwagę na modele z regulacją jasności (szczegóły poniżej). Zazwyczaj takie modele mają możliwość regulacji kąta nachylenia wiązki, ale możliwość (i cechy) takiej regulacji warto wyjaśnić osobno.

- W kształcie litery L. Latarki, w których wiązka światła skierowana jest prostopadle do obudowy; sama obudowa z reguły ma kształt cylindryczny lub zbliżony do niego. Większość tych modeli, jeśli chodzi o ich podstawowy format, to kompaktowe modele ręczne, a wiele z nich może być również używanych w formacie czołowych (patrz oba powyżej). Tak czy inaczej, latarki w kształcie litery L z możliwością do użytku ręcznego posiadają charakterystyczny klips na obudowie - po przeciwnej stronie lampy. Taki klips pozwala zawiesić urządzenie na pasku, krawędzi kieszeni, elemencie kamizelki rozładunkowej lub innej odzieży roboczej itp.; w tym przypadku wiązka światła będzie skierowana do przodu, pionowe położenie obudowy zapewni stabilność urządzenia, a ręce użytkownika będą wolne. (Należy zauważyć, że pierwsze latarki w kształcie litery L, zaprojektowane do takiego noszenia, pojawiły się jako element wyposażenia wojskowego - już podczas II wojny światowej wojsko amerykańskie w pełni doceniło zalety takiej konstrukcji).
Co dotyczy instalacji czołowej, w takich przypadkach obudowa jest ustawiana poziomo, a jej mocowanie jest ruchome. Obracając latarkę w takim mocowaniu można ustawić niemal dowolny kąt nachylenia wiązki; jednocześnie, niezależnie od tego kąta, pozycja latarki pozostaje równie stabilna (podczas gdy w niektórych modelach czołowych z „głową” o pochylonej konstrukcji taka „głowa” może mieć tendencję do toczenia się do przodu w miarę zużywania się mocowania).

- Lampa podręczna. Najmocniejszy rodzaj latarek ręcznych, który można nawet nazwać „reflektorami ręcznymi”. Większość z tych urządzeń została zaprojektowana tak, aby dostarczać dalekiego zasięgu, a jednocześnie dość gęstej wiązki światła - znacznie szerszej niż w wielu innych typach latarek. W rzeczywistości zasięg światła lamp ręcznych często przekracza 100, a nawet 200 m, a duża szerokość wiązki pozwala bardzo skutecznie identyfikować poszczególne obiekty nawet przy tak dużych odległościach. Innym, mniej powszechnym typem takich urządzeń są modele, które mają niewielki zasięg, ale są w stanie oświetlić rozległy obszar.
W każdym razie latarki tego typu okazują się dość duże i ciężkie, więc początkowo nie są przeznaczone do ciągłego noszenia przy sobie (chociaż nawet półtorej do dwóch godzin z takim urządzeniem w rękach zwykle nie powoduje zbyt wiele dyskomfort). Warto zwrócić uwagę na lampy ręczne w przypadkach, w których skuteczny zasięg wykrywania (lub jasne oświetlenie dużego obszaru) ma dla Ciebie najistotniejsze znaczenie. W szczególności takie urządzenia są bardzo popularne w służbach ratowniczych: potężna wiązka „przenośnego reflektora” jest niezbędna do operacji poszukiwawczych w nocy.

- Turystyczna. Latarki turystyczne to głównie latarki, pierwotnie przeznaczone do organizowania oświetlenia w obozie, na postoju itp. Takie urządzenia zapewniają rozproszone światło o zasięgu 360° w poziomie i najczęściej można je montować bezpośrednio na ziemi. Ponadto większość z nich ma hak do zawieszania, czasami uzupełniony wbudowanym magnesem (więcej informacji na temat obu poniżej). Tak więc taką latarkę można zamocować na gałęzi drzewa, pod sufitem namiotu/markizy itp., znacznie poszerzając obszar oświetlenia - lub zawiesić na plecaku czy innym sprzęcie, oświetlając ścieżkę dla kilku osób jednocześnie.
Większość latarek turystycznych ma tylko tę specjalizację; istnieją jednak również modele, które pozwalają na inne zastosowania. Zazwyczaj są to ręczne kompaktowe urządzenia o specjalnej konstrukcji - z wysuwanym dyfuzorem wykonanym z białego matowego materiału. Takie urządzenie pozwala zamienić wiązkę kierunkową w światło rozproszone z pełnym pokryciem poziomym; a gdy taka wiązka nie jest potrzebna, dyfuzor można schować w obudowie. Jednak niektóre z bardziej tradycyjnych modeli turystycznych mają również składaną konstrukcję – ułatwia to przenoszenie poza godzinami pracy, zwłaszcza jeśli urządzenie trzeba schować w plecaku lub torbie z innymi rzeczami.

- Latarka na dynamo. Latarki wyposażone we wbudowany generator (dynamo), który generuje energię dzięki sile mięśni użytkownika - zazwyczaj do tego trzeba pompować lub kręcić specjalną dźwignię. Dzięki temu wbudowany akumulator można ładować nawet przy braku źródeł zasilania (a takie latarki działają najczęściej od akumulatorów). Takie możliwości są szczególnie istotne dla tych, którzy często muszą być „daleko od cywilizacji”: turystów, wojskowych, naukowców itp. Jednocześnie latarki na dynamo mogą mieć różne specjalizacje - kompaktową, turystyczną itp.

- Do nurkowania. Latarki, pierwotnie przeznaczone do nurkowania i długiego przebywania na dużych głębokościach - zwykle od 50 m lub więcej. Takie modele z definicji mają szczelną wodoodporną obudowę (patrz „Ochrona przed kurzem i wilgocią”). Ponadto konstrukcja latarek do nurkowania często zawiera specyficzne cechy zaprojektowane w celu zapewnienia dodatkowej wygody i bezpieczeństwa. Na przykład obudowa może mieć jasne kolory lub dodatkowe wstawki zwiększające widoczność pod wodą, a także być wykonana z lekkiego materiału, dzięki czemu latarka wypuszczana z dłoni unosi się na powierzchnię i nie tonie. Często do urządzenia dołączany jest karabińczyk do mocowania do ekwipunku lub pasek na ramieniu (patrz „Zawartość opakowania”). To właśnie ze względu na te dodatkowe cechy, nie każda latarka o wysokim stopniu wodoodporności jest uważana za nurkową. Dlatego szukać latarki specjalnie do nurkowania warto wśród modeli tej kategorii.

- Oświetlenie pomocnicze. Latarki przeznaczone do organizowania dodatkowego oświetlenia stacjonarnego tam, gdzie nie ma światła lub jest za mało światła. W pewnym sensie modele te są podobne do kempingowych turystycznych (patrz wyżej), można je również wykorzystać na parkingu czy w namiocie. Jednak sprawa nie ogranicza się do tego: wiele lamp pomocniczych zostało pierwotnie zaprojektowanych do użytku w warsztatach, garażach itp. Niektóre z nich można również podwiesić pod otwartą maską samochodu, co jest bardzo ważne podczas napraw terenowych. Jednak takie modele nie są przeznaczone do noszenia w rękach: jest to technicznie możliwe, ale niezbyt wygodne.

- Brelok. Ta kategoria obejmuje najbardziej kompaktowe modele: ich waga z reguły nie przekracza 50 g, a ich długość wynosi 10 cm, stąd nazwa - większość tych latarek można nosić zamiast breloka na pęku kluczy. Właściwie wygoda noszenia to główna zaleta breloków: taką latarkę zawsze możesz mieć pod ręką. Główną wadą jest niska moc: breloki są zwykle wyposażone w jedną diodę LED (patrz „Liczba diod”), a żaden „solidny” zasilacz nie zmieści się w kompaktowej obudowie. Jednocześnie takie latarki wystarczą do prostych codziennych zadań - na przykład do oświetlenia drogi na nieoświetlonym odcinku ulicy lub znalezienia dziurki od klucza, jeśli na korytarzu zepsuła się żarówka.

- Podlufowa. Latarki przeznaczone do mocowania do broni - najczęściej pod lufą, ale technicznie montaż z boku też jest całkiem do przyjęcia. Wiele z tych modeli to w zasadzie ręczne latarki kompaktowe (patrz wyżej), uzupełnione zdejmowanym uchwytem na broń (lub możliwością zamontowania na takim uchwycie - patrz „Zawartość opakowania”), a także, w większości przypadków, zdalny przycisk (patrz poniżej); istnieją jednak również modele czysto podlufowe, w których nie można zdjąć mocowania. W obu przypadkach mocowanie jest zwykle przeznaczone do standardowej szyny Weaver/Picatinny, ale ten szczegół warto wyjaśnić osobno. Dotyczy to również możliwości pełnego użycia z bronią palną: faktem jest, że niektóre latarki podlufowe są przeznaczone do napędów airsoftowych i po prostu nie są przeznaczone do silnego odrzutu.

- Latarka-kij. Latarki, które mają kształt pałki lub kija baseballowego i są wystarczająco wytrzymałe, aby zadawać ciosy. Taka latarka może być bardzo przydatnym dodatkiem do stroju stróża lub policjanta. Należy zauważyć, że jako „narzędzie do ciosów” mogą być również używane niektóre tak zwane latarki patrolowe - latarki ręczne w dużej i solidnej obudowie o tradycyjnym wzornictwie. Jednak dla nich takie użytek jest skrajnym przypadkiem, a latarki-kije są początkowo tworzone jak najbardziej niezawodne i odporne na wstrząsy. Dlatego modele patrolowe w naszym katalogu nadal nie są przypisane do tej kategorii, ale do zwykłych latarek ręcznych.

Rodzaj diody (diod) LED zastosowanej w latarce. Znając dokładną nazwę diody LED, można znaleźć jej szczegółową charakterystykę i ocenić możliwości latarki. Ponadto informacje te mogą być przydatne podczas wymiany uszkodzonej diody.

Należy zwrócić uwagę, że rodzaj diody LED jest podawany, jeśli jest to wysokiej klasy dioda LED o zaawansowanej specyfikacji technicznej. Te źródła światła są produkowane przez różnych producentów, ale największą popularnością we współczesnych latarkach cieszą się produkty firmy Cree ze swoimi seriami Cree XM, Cree XP, Cree XHP. Niektóre z najpopularniejszych diod LED tej marki to: Cree XP-L, Cree XM-L2, Cree XP-E, Cree XP-G, Cree XM-L T6, Cree XM-L2 T6, Cree XM-L U2, Cree XM-L2 U2, Cree XP-G R5, Cree XP-G2 R5, Cree XP-E Q5.

Diody Cree serii XM-L i XM-L2 stosowane są w latarkach dużej mocy. XP-G i XP-G2 są używane w stosunkowo małych modelach. Dają wiązkę światła w kształcie koła z przyciemnieniem w środku przy użyciu reflektora do ogniskowania. XP-E i XP-E2 to wybawienie d...la małych urządzeń z równomiernie zogniskowaną wiązką i równomiernym oświetleniem po bokach. Cyfra „2” w oznaczeniu modelu diodowego wskazuje na zwiększoną jasność światła (w porównaniu z podstawową modyfikacją). Na popularności zyskuje również seria XHP – diody tej linii zapewniają ponad dwukrotne zwiększenie strumienia światła. Jednocześnie są one kompatybilne ze standardowymi płytkami drukowanymi i optyką. Przedrostek numeryczny 35/50/70 w nazwie diod XHP wskazuje na wymiary obudowy.

Obok rozwiązań od firmy Cree, w latarkach często spotyka się wysokiej jakości diody LED amerykańskiego producenta Luminus. W jego ofercie znajdują się zarówno budżetowe warianty diod, jak i zaawansowane źródła światła LED o wysokiej jasności i natężeniu strumienia świetlnego dla najmocniejszych latarek.

Osobnym przypadkiem są płytki diodowe wykonane w technologii COB (chip-on-board). Takie płytki to tablice z dużej liczby miniaturowych źródeł światła przylutowanych bezpośrednio do płytki drukowanej w niewielkiej odległości od siebie i wypełnione specjalną kompozycją; ta kompozycja spełnia jednocześnie dwie funkcje. Przede wszystkim chroni diody LED przed kontaktem z powietrzem, co wydłuża ich żywotność; dodatkowo powłoka skutecznie rozprasza światło, tworząc równomierną wiązkę światła.

Należy zauważyć, że wcześniej do tworzenia tablic LED wykorzystywano głównie technologię SMD, z pojedynczymi diodami LED lutowanymi do powierzchni płytki drukowanej. Jednak COB jest bardziej nowoczesną i doskonalszą opcją: ta technologia pozwala na umieszczenie małych, ale jasnych źródeł światła o bardzo dużej gęstości, osiągając mocną wiązkę światła nawet przy niewielkich rozmiarach tablic. Ponadto płytki SMD nie zapewniały powłoki ochronnej.

Ogólnie rzecz biorąc, warto zwrócić uwagę na latarki z płytkami COB, jeśli potrzebujesz wysokiej jakości źródła rozproszonego światła. W rezultacie tego typu matryce diodowe są szczególnie popularne w latarkach turystycznych i oświetleniu pomocniczym (patrz „Rodzaj”), ale można je również stosować w innych odmianach - od ultrakompaktowych breloków do mocnych lampek ręcznych.

Temperatura barwowa określa ogólny kolor blasku – czy „ciepła” czy „zimna” jest barwa wiązki światła emitowanej przez latarkę. Należy pamiętać, że zależność pomiędzy „ciepłem” a temperaturą barwową jest odwrotna: wyższe liczby oznaczają „chłodniejsze” kolory.

Wskaźnik wyrażony jest w Kelvinach (K). Wartości do około 2800 K odpowiadają światłu ciepłemu, około 4000 K to białe światło dzienne, powyżej 5000 K to światło zimne (które wraz ze wzrostem temperatury barwowej staje się coraz bardziej niebieskie). W przypadku latarek parametr może pozostać stały lub można go elastycznie zmieniać w zależności od potrzeb użytkownika (w modelach z funkcją regulacji temperatury barwowej).

Liczba diod LED (patrz „Źródło światła”) przewidziana w konstrukcji latarki.

Na pierwszy rzut oka im więcej diod, tym mocniejszy jest ten model. Jednak w praktyce wszystko nie jest takie proste. Po pierwsze, jedna wysokiej klasy dioda LED może zapewnić wyższy strumień świetlny niż kilka niedrogich diod. Po drugie, we współczesnych latarkach mogą się stosować zarówno tradycyjne diody LED, jak i tablice dużej liczby miniaturowych diod na wspólnej podstawie. Takie tablice mogą być wykonane w technologii SMD lub bardziej zaawansowanej COB; różnice między tymi opcjami są bardziej szczegółowo opisane w punkcie „Model diody”, tutaj zauważamy, że jednoczęściowa płyta SMD lub COB jest również uważana za 1 diodę LED - ponadto pod względem jasności może przewyższać zwykłe diody LED kilkakrotnie lub nawet więcej.

W związku z tym nie warto bezpośrednio oceniać jasności i wydajności latarki według tego parametru. Ale liczba diod często bezpośrednio wpływa na niezawodność: większość „wielokrotnie ładowalnych” latarek jest w stanie kontynuować pracę, nawet jeśli część diod ulegnie awarii. Ponadto w niektórych rodzajach latarek – w szczególności w modelach turystycznych i latarkach ręcznych rozproszonych (patrz „Rodzaj”) – każda dioda LED oświetla inny sektor i razem pokrywają pełne 360° w poziomie.

Maksymaln siła światła zapewniana przez latarkę.

Siłę światła (wyrażaną w lumenach) można opisać jako całkowitą ilość światła wytworzonego przez diodę LED lub inne źródło światła i rozchodzącego się we wszystkich kierunkach, w które samo źródło światła świeci (bez soczewek, odbłyśników itp.). W praktyce oznacza to, że możliwości latarki zależą nie tylko od siły światła, ale także od kąta świecenia (patrz „Kąt świecenia (oświetlenia)”). Na przykład stosunkowo słaby strumień można skoncentrować w wąską wiązkę, zapewniając dobry zasięg; natomiast do skutecznego pokrycia dużego obszaru będzie nieuchronnie wymagana duża liczba lumenów.

Należy pamiętać, że kąt świecenia nie zawsze jest określony w charakterystyce i nawet przy takich danych trudno od razu ocenić rzeczywiste możliwości latarki. Dlatego do takiej oceny najlepiej wykorzystać informacje o rzeczywistym zasięgu światła (patrz niżej), a także wziąć pod uwagę ogólny typ urządzenia (patrz wyżej). Tak więc przy tej samej ilości lumenów latarka ręczna z odbłyśnikiem do formowania kierunkowej wiązki da zauważalnie większy zasięg niż latarka turystyczna o zasięgu 360°.

Należy również pamiętać, że wysoka jasność latarki nie zawsze jest uzasadniona i warto dobierać według tego parametru, biorąc pod uwagę realne warunki użytkowania. Tak więc podczas pracy na krótkich dystansach jasne światło może stać się przeszkodą: męczy oczy i może ś...lepić innych. Ponadto zwiększenie jasności zwykle wymaga mocniejszych źródeł zarówno światła, jak i mocy, odpowiednio, zwiększenia masy i wymiarów latarki.

Maksymalny czas pracy latarki bez wymiany baterii lub ładowania akumulatora.

Należy pamiętać, że w modelach z kontrolą jasności czas ten jest wskazywany dla najskromniejszego i odpowiednio ekonomicznego trybu. Na przykład w latarce o maksymalnym strumieniu świetlnym 1000 lm deklarowany czas pracy 20 godzin można osiągnąć przy jasności zaledwie 30 lm, a przy maksymalnej jasności czas pracy może zaledwie przekroczyć pół godziny. Te niuanse należy wyjaśnić zgodnie ze szczegółową charakterystyką. Zwracamy jednak również uwagę, że dodatkowe tryby pracy (patrz niżej) nie są w tym przypadku brane pod uwagę: np. jeśli latarka z naszego przykładu w trybie SOS może pracować przez 30 godzin, w charakterystyce wszystko jedno będzie deklarowany czas pracy 20 godzin.

Należy również pamiętać, że w przypadku modeli z wymiennymi bateriami rzeczywisty czas pracy będzie również zależał od jakości takich baterii. Na przykład w przypadku latarek na ogniwa AA i AAA autonomia jest najczęściej podawana przy użyciu wysokiej jakości baterii alkalicznych; jeśli zamiast nich użyjesz niedrogich cynkowo-węglowych, czas pracy może być kilkakrotnie krótszy.

Ogólnie rzecz biorąc, wybierając latarkę według maksymalnego czasu pracy, nie zawsze ma sens skupianie się na modelach „długo działających”: często mają one albo małą moc, albo dużą wagę/wymiary, a cena może znacząco „gryźć”. Latarki z długim czasem pracy przydadzą się przede wszystkim tym, którzy przez dłuższy czas musz...ą „odciąć się od cywilizacji”: turystom ekstremalnym, ratownikom, wojskowym itp. A do większości codziennych zadań w nowoczesnym mieście, a nawet kilkudniowych wycieczek na wieś wystarczy czas pracy do 10 godzin.

Pojemność akumulatora zapewnionego w konstrukcji lub dostawie latarki.

W teorii większa pojemność pozwala na dłuższy czas pracy, jednak w praktyce wszystko nie jest takie proste. Po pierwsze, rzeczywisty czas pracy na ładowaniu będzie również zależał od zużycia energii – a ono może być różne nawet w modelach o tym samym strumieniu świetlnym (wynika to z różnicy w charakterystyce poszczególnych diod). Po drugie, fizyczne właściwości oznaczenia w miliamperogodzinach (mAh) są takie, że według tego wskaźnika można bezpośrednio porównać tylko akumulatory o tym samym napięciu znamionowym (w innych przypadkach wskaźniki należy obliczać za pomocą specjalnych formuł).

W świetle tego wszystkiego można powiedzieć, że pojemność akumulatora jest bardziej punktem odniesienia niż parametrem praktycznie istotnym. W niektórych przypadkach pozwala więc porównać ze sobą różne modele latarek, jednak tylko w przybliżeniu. Na przykład urządzenie z akumulatorem o pojemności 1600 mAh na pewno będzie miało dłuższy czas pracy na ładowaniu niż model o podobnej jasności, typie lampy i wadze z akumulatorem 800 mAh; jednak o ile konkretnie autonomia będzie wyższa - nie można powiedzieć na pewno. Tak więc, aby ocenić praktyczne możliwości latarki, należy skupić się na bardziej „żywych” cechach - przede wszystkim na bezpośrednio deklarowanym maksymalnym czasie pracy na jednym ładowaniu (patrz wyżej), a także na wskaźnikach autonomii w różnych tryby określonych w dokumentacji producenta.

Obecność w konstrukcji latarki baterii słonecznej - ogniwa fotowoltaicznego, które generuje prąd, gdy pada na nie światło. Prąd ten służy do ładowania akumulatora latarki. Tym samym, okresowo wystawiając latarkę na działanie światła, można znacznie wydłużyć czas pracy bez doładowywania akumulatora (lub nawet zrezygnować w ogóle z doładowania). Może to być bardzo przydatne podczas długiego przebywania z dala od cywilizacji - na przykład podczas kilkudniowej wędrówki.

Należy pamiętać, że nazwa „bateria słoneczna” nie oznacza, że ogniwo fotowoltaiczne działa tylko w bezpośrednim świetle słonecznym. Ładowanie może odbywać się przy pochmurnej pogodzie, a nawet przy sztucznym oświetleniu, z tym że jego wydajność będzie niższa niż pod słońcem.

Możliwość pracy latarki w trybie Power Bank - zewnętrznego akumulatora do różnych urządzeń przenośnych, przede wszystkim smartfonów i tabletów.

Tryb Power Bank pozwala na ładowanie przenośnych gadżetów z własnego akumulatora latarki. Może to być prawdziwe zbawienie w przyrodzie lub w drodze, gdy w pobliżu nie ma gniazdek i innych źródeł zasilania, a trzeba pilnie naładować gadżet (na przykład, jeśli chodzi o telefon używany jako główny środek komunikacji). Oczywiście takie ładowanie zużywa część energii akumulatora i skraca czas pracy samej latarki. Jednak modele z tą funkcją z reguły korzystają z dość mocnych akumulatorów z dobrym zapasem energii, a ich autonomia pozostaje całkiem przyzwoita nawet po pracy w trybie Power Bank. A niektóre latarki mają nawet wbudowane ograniczniki, które nie pozwalają na rozładowanie własnego akumulatora „do zera” podczas ładowania urządzenia zewnętrznego.