Porównanie Transcend T.sonic 350 8Gb vs Transcend T.sonic 330 8Gb

Formaty plików dźwiękowych, z którymi odtwarzacz może współpracować.

- MP3. Najsłynniejszy z dzisiejszych cyfrowych formatów audio; jest obsługiwany przez prawie wszystkie odtwarzacze kompaktowe, nazwa MP3 stała się nawet dla nich nazwą domową. Zapewnia tzw. kompresja stratna, gdy niektóre częstotliwości dźwięku są tracone. Jednak po skompresowaniu dźwięk jest przetwarzany w taki sposób, że większość częstotliwości „zanika”, których utrata jest niezauważalna dla ludzkiego ucha. W rezultacie jakość dźwięku może być dość wysoka i możliwe jest jednoznaczne odróżnienie wysokiej jakości MP3 od formatu bezstratnego tylko na sprzęcie Hi-Fi.

-WAV. Kolejny popularny standard audio pierwotnie opracowany do przechowywania dźwięku na komputerze PC. Z technicznego punktu widzenia może być używany do przechowywania dźwięku w różnych formatach, ale najczęściej jest używany do nieskompresowanego dźwięku. Z tego powodu jakość dźwięku może być dość wysoka, a do jego przetworzenia nie jest wymagana żadna specjalna moc obliczeniowa. Minusem tego jest duża ilość plików audio - wielokrotnie więcej niż MP3.

- WMA. Format audio, kiedyś stworzony specjalnie dla systemu operacyjnego Windows. Domyślnie używa kompresji stratnej (chociaż istnieje bezstratna wersja kodeka WMA). Format WMA jest szczególnie przydatny do pracy przy niskich przepływnościach, w tych warunkach zapewnia lepszą jakość niż MP3 i zajmuje mniej miejs...ca. Z drugiej strony format ten jest znacznie mniej popularny w cyfrowym dźwięku wysokiej jakości.

- AAC. Format zaprojektowany jako potencjalny następca MP3. Zapewnia również kompresję stratną (patrz wyżej), ale zapewnia lepszą jakość przy tym samym rozmiarze pliku; ta różnica jest szczególnie widoczna przy niskich przepływnościach. Aktywnie promowany przez Apple w iPodach; niemniej jednak jest zauważalnie gorszy od MP3 pod względem rozpowszechnienia, chociaż jest obsługiwany przez znaczną liczbę odtwarzaczy.

- OGG. Stratny cyfrowy format audio jest jedną z potencjalnych alternatyw dla MP3. Jedną z kluczowych cech OGG jest to, że podczas kodowania dźwięku szybkość transmisji stale się zmienia; jednocześnie na fragmentach, w których nie ma dźwięku, bitrate spada prawie do zera (w przeciwieństwie do MP3, gdzie strumień danych płynie stale, również w obszarach całkowitej ciszy). Pozwala to na osiągnięcie niewielkich rozmiarów plików przy zachowaniu jakości dźwięku. Należy również pamiętać, że format OGG jest oprogramowaniem typu open source i nie jest ograniczony patentami.

- FLAC. Jeden z formatów wykorzystujących bezstratną kompresję dźwięku (bezstratną). Dzięki tej kompresji zachowane są wszystkie szczegóły oryginalnego dźwięku, dlatego lossless formaty są szczególnie cenione przez wyrafinowanych melomanów i audiofilów. Minusem tej jakości są duże rozmiary plików. W szczególności FLAC jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych nowoczesnych formatów bezstratnych. Wynika to w dużej mierze z tego, że standard ten nie jest szczególnie wymagający pod względem mocy obliczeniowej odtwarzacza. Dzięki temu jego obsługę można zaimplementować nawet w stosunkowo prostych i niedrogich odtwarzaczach (w przeciwieństwie do innego popularnego formatu - APE, patrz niżej). Z drugiej strony pliki FLAC są bardziej obszerne niż pliki APE.

- aPE. Jeden z popularnych formatów bezstratnej kompresji dźwięku. W porównaniu z innym powszechnym standardem - FLAC (patrz wyżej) - APE pozwala uzyskać mniejsze rozmiary plików przy tej samej jakości. Z drugiej strony do odtwarzania takich plików potrzebna jest elektronika o dość dużej mocy obliczeniowej, dlatego kompatybilność z APE jest stosunkowo rzadka w odtwarzaczach kompaktowych.

- DSD. Specyficzny cyfrowy format audio wykorzystujący tzw. Modulacja sigma-delta (w przeciwieństwie do modulacji impulsowej stosowanej w większości innych formatów). Ta modulacja zapewnia bardzo wysoką częstotliwość próbkowania 2822,4 kHz; jednak nie można go porównać ze zwykłą częstotliwością próbkowania (patrz wyżej): w tym przypadku jest to specyficzny format sygnału. Jego właściwości są takie, że obsługa DSD może być zapewniona, nawet jeśli DAC odtwarzacza formalnie ma znacznie niższą częstotliwość próbkowania. Ogólnie ten format jest uważany za profesjonalny, jego obsługa znajduje się głównie w modelach Hi-Fi (patrz „Rodzaj”).

- DXD. Profesjonalny format audio pierwotnie stworzony do edycji plików DSD (patrz wyżej) – ze względów technicznych oryginalny DSD słabo nadaje się do edycji. DXD wykorzystuje 24-bitową (8-bitową wyższą niż Audio CD) i 352,8 kHz częstotliwość próbkowania (8-krotnie wyższą niż Audio CD). Podobnie jak oryginalny DSD, można go znaleźć głównie w odtwarzaczach Hi-Fi.

- AIFF. Format audio opracowany przez Apple dla komputerów Mac i laptopów Macbook; rodzaj „jabłkowego” analogu opisanego powyżej WAV, również w większości przypadków używanego do nieskompresowanego dźwięku.

- słyszalny. Zastrzeżony format pliku używany przez tytułowy internetowy sklep z książkami audio. Jedną z funkcji tego formatu jest to, że odtwarzanie plików jest dostępne tylko po wprowadzeniu loginu i hasła do sklepu internetowego Audible; dlatego obsługa tego standardu zwykle oznacza posiadanie programu klienckiego umożliwiającego dostęp do sklepu.

Ta lista nie jest wyczerpująca, we współczesnych odtwarzaczach (zwłaszcza w najwyższej kategorii) mogą być obsługiwane inne typy plików audio.

- Wsparcie UEK. Zdolność odtwarzacza do rozpoznawania i używania plików .cue. Początkowo takie pliki były używane jako listy utworów na płytach Audio CD, rejestrowały kolejność utworów, czas ich trwania i nazwę; plikowi .cue w dzisiejszych czasach często towarzyszą albumy i kompilacje nagrane na zasadzie „wszystkich utworów z rzędu w jednym pliku audio”. Jeśli odtwarzacz obsługuje CUE, to taki plik audio na nim można odsłuchać jako zestaw osobnych utworów, przełączając się między nimi według własnego uznania - odtwarzacz pobierze dane z pliku .cue o punkcie początkowym każdego utworu i automatycznie pominie odtwarzanie nagranego dźwięku. Innymi słowy, format odsłuchu będzie taki sam, jak podczas odtwarzania muzyki w formacie „jeden plik na ścieżkę”.

- Formaty lossless. Odtwarzacz obsługuje formaty audio wykorzystujące kompresję bezstratną. W przeciwieństwie do kompresji stratnej (w tym samym MP3) ta kompresja nie obcina dźwięku, wszystkie jego szczegóły są zachowane w jak największym stopniu. Obecnie istnieje kilka formatów bezstratnych, najbardziej popularne to FLAC i APE (patrz „Obsługa formatów audio”); konkretny zestaw standardów, z którymi odtwarzacz jest zgodny, powinien zostać wyjaśniony osobno. Jednak w każdym przypadku funkcja ta przyda się tym, którzy cenią sobie najpełniejszy i najbardziej niezawodny dźwięk. W takim przypadku warto rozważyć dwa...niuanse. Po pierwsze, pliki lossless są dość duże – jeden album może zająć kilkaset megabajtów. Po drugie, aby w pełni docenić taki dźwięk, potrzebujesz wysokiej jakości słuchawek, a najlepiej odtwarzacza Hi-Fi (patrz Rodzaj).

- Formaty bez kompresji (nieskompresowane). Odtwarzacz obsługuje nieskompresowane formaty audio. Większość z tych standardów jest profesjonalna, zapewniają bardzo wysoką jakość i wierność dźwięku, ale zajmują dużo miejsca. Przykładami nieskompresowanych formatów są DSD i DXD (patrz Obsługa dźwięku).

- Praca w trybie DAC. Możliwość obsługi odtwarzacza w trybie przetwornika cyfrowo-analogowego (DAC) - gdy urządzenie odbiera cyfrowy sygnał audio z zewnętrznego źródła (najczęściej portu USB komputera) i wyprowadza analogowy dźwięk na wyjście. Funkcja ta jest dostępna głównie w modelach Hi-Fi (patrz „Rodzaj”). Przyda się przede wszystkim przy wyprowadzaniu dźwięku z pecetów, laptopów czy przenośnych gadżetów: ich własne karty dźwiękowe w takich modelach są często dość „słabe”, a korzystając z zewnętrznego DAC-a można uzyskać znacznie lepszą jakość dźwięku.

- Equalizer Funkcja ta umożliwia regulację głośności dźwięku poszczególnych pasm częstotliwości, zmieniając w ten sposób ogólną barwę dźwięku. Korektory we współczesnych odtwarzaczach mogą mieć różną liczbę pasm - od 2 (niskich i wysokich częstotliwości) w najprostszych modelach do 8-10 w zaawansowanych. W każdym razie takie ustawienie może się przydać zarówno do dostosowania dźwięku do własnych preferencji, jak i do zrekompensowania niedociągnięć podłączonych słuchawek lub głośników – jeśli „zawiodą” określone pasma częstotliwości. Ponadto wielu odtwarzaczy ma zestaw ustawień korektora (presetów), zwykle zaprojektowanych dla różnych stylów muzycznych - „Classic”, „Rock”, „Pop” itp.

- Odbiornik FM. Wbudowany tuner FM. Z tego zakresu korzysta zdecydowana większość nowoczesnych muzycznych stacji radiowych, ponieważ pozwala na nadawanie dźwięku w stereo. Jednak niektóre modele odtwarzaczy obsługują również inne standardy - na przykład AM, w którym szeroko reprezentowane są stacje z gatunku „talk”. Do słuchania radia zwykle trzeba podłączyć słuchawki – ich przewód pełni funkcję anteny.

- Nagrywanie z odbiornika FM. Możliwość nagrywania programów radiowych odbieranych przez własny tuner odtwarzacza (patrz wyżej). Funkcja ta jest przydatna, jeśli chcesz „zapisać do historii” jakieś wydarzenie z audycji - ciekawy talk show, występ na żywo ulubionego zespołu w studiu radiowym, rozmowę na żywo itp.

- Dyktafon. Możliwość obsługi odtwarzacza w trybie dyktafonu - do nagrywania dźwięku. Zazwyczaj używany jest wbudowany mikrofon. Ogólna funkcjonalność takiego nagrania jest znacznie skromniejsza niż w specjalistycznych dyktafonach, ale może się przydać do prostych zadań.

- Wbudowany głośnik. Własny wbudowany głośnik umożliwia słuchanie muzyki bez podłączania słuchawek czy głośników. W niektórych sytuacjach – na przykład podczas udostępniania filmu z ekranu odtwarzacza – funkcja ta może być bardzo przydatna. Należy jednak pamiętać, że możliwości wbudowanego głośnika są zazwyczaj dość skromne, w efekcie głośność i jakość dźwięku są niskie.

- Aparat cyfrowy. Własny aparat cyfrowy umożliwiający wykorzystanie odtwarzacza do robienia zdjęć i filmów. Jakość filmowania w większości przypadków nie jest wysoka, są jednak wyjątki – niektóre modele odtwarzaczy nie ustępują pod tym wskaźnikiem smartfonom ze średniej półki. Ponadto aparaty w tym przypadku są przeznaczone nie tyle do wysoce artystycznego filmowania, co do „uchwycenia chwili”. Warto również zauważyć, że lokalizacja kamery może być inna. Najczęściej montowany jest z tyłu, ale zdarzają się też odtwarzacze z kamerami skierowanymi do przodu, które pozwalają na robienie selfie i prowadzenie wideorozmów. A najbardziej zaawansowani odtwarzacze (zwykle modele z systemem operacyjnym, patrz wyżej) mogą mieć parę kamer - główną i przednią.

Odtwarzacz posiada własne złącze USB (wtyczkę). Taki korek mocowany jest do korpusu, można go złożyć lub przykryć specjalną nasadką. W każdym razie funkcja ta umożliwia bezpośrednie podłączenie do złączy USB (na przykład do ładowania), bez użycia dodatkowego kabla; jednocześnie złącze jest zawsze pod ręką – w przeciwieństwie do kabla, który można zgubić lub zapomnieć.

Możliwość aktualizacji oprogramowania odtwarzacza.

Wielu producentów odtwarzaczy przenośnych nie ogranicza się do fabrycznego instalowania oprogramowania układowego, ale stale modyfikuje i ulepsza część oprogramowania, wypuszczając aktualizacje dla swoich urządzeń. Takie aktualizacje mogą otworzyć nowe możliwości, a także naprawić „błędy”, które początkowo nie zostały zauważone. Możliwość aktualizacji oprogramowania układowego jest szczególnie ważna w przypadku odtwarzaczy multimedialnych (patrz „Typ”) o rozbudowanej funkcjonalności, w szczególności modeli z wbudowanym systemem operacyjnym (patrz „OS”).