Porównanie Yamaha CD-S303 vs Denon DCD-900NE

Model przetwornika cyfrowo-analogowego (DAC) zainstalowanego w odtwarzaczu CD.

DAC to jedna z najważniejszych części każdego nowoczesnego odtwarzacza CD. To właśnie ten moduł odpowiada za konwersję danych cyfrowych zapisanych na dysku optycznym na analogowy sygnał audio dostarczany do urządzenia zewnętrznego (wzmacniacz, głośniki itp.). W związku z tym charakterystyka i ogólna jakość przetwornika cyfrowo-analogowego w dużej mierze determinują ogólną jakość dźwięku. Znając model DAC, można znaleźć szczegółowe dane na jego temat - charakterystykę, recenzje, wyniki testów itp. - i oceń, jak możliwości konwertera spełniają Twoje wymagania.

Formaty plików dźwiękowych, które odtwarzacz jest w stanie obsłużyć. Ta lista zawiera popularne formaty MP3, WMA, AAC, OGG, WAV, FLAC, ale nie jest wyczerpująca.

- MP3. Najsłynniejszy z dzisiejszych cyfrowych formatów audio; obsługiwane przez prawie wszystkie urządzenia. Zapewnia tzw. kompresja stratna, gdy niektóre częstotliwości dźwięku są tracone. Jednak po skompresowaniu dźwięk jest przetwarzany w taki sposób, że większość częstotliwości „zanika”, których utrata jest niezauważalna dla ludzkiego ucha.

- WMA. Format audio, kiedyś stworzony specjalnie dla systemu operacyjnego Windows. Domyślnie używa kompresji stratnej. Format WMA jest szczególnie przydatny do pracy przy niskich przepływnościach, w tych warunkach zapewnia lepszą jakość niż MP3 i zajmuje mniej miejsca. Z drugiej strony format ten jest znacznie mniej popularny w cyfrowym dźwięku wysokiej jakości.

-WAV. Kolejny popularny standard audio pierwotnie opracowany do przechowywania dźwięku na komputerze PC. Z technicznego punktu widzenia może być używany do przechowywania dźwięku w różnych formatach, ale najczęściej jest używany do nieskompresowanego dźwięku. Z tego powodu jakość dźwięku może być dość wysoka, a do jego przetworzenia nie jest wymagana żadna specjalna moc obl...iczeniowa. Minusem tego jest duża ilość plików audio - wielokrotnie więcej niż MP3.

- AAC. Format zaprojektowany jako potencjalny następca MP3. Zapewnia również kompresję stratną (patrz wyżej), ale zapewnia lepszą jakość przy tym samym rozmiarze pliku; ta różnica jest szczególnie widoczna przy niskich przepływnościach. Aktywnie promowany przez Apple; niemniej jednak jest zauważalnie gorszy od MP3 pod względem rozpowszechnienia.

- OGG. Stratny cyfrowy format audio jest jedną z potencjalnych alternatyw dla MP3. Jedną z kluczowych cech OGG jest to, że podczas kodowania dźwięku szybkość transmisji stale się zmienia; jednocześnie na fragmentach, w których nie ma dźwięku, bitrate spada prawie do zera (w przeciwieństwie do MP3, gdzie strumień danych płynie stale, również w obszarach całkowitej ciszy). Pozwala to na osiągnięcie niewielkich rozmiarów plików przy zachowaniu jakości dźwięku. Należy również pamiętać, że format OGG jest oprogramowaniem typu open source i nie jest ograniczony patentami.

- FLAC. Jeden z formatów wykorzystujących bezstratną kompresję dźwięku (bezstratną). Dzięki tej kompresji zachowane są wszystkie szczegóły oryginalnego dźwięku, dlatego lossless formaty są szczególnie cenione przez wyrafinowanych melomanów i audiofilów. Minusem tej jakości są duże rozmiary plików. W szczególności FLAC jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych nowoczesnych formatów bezstratnych. Wynika to w dużej mierze z tego, że standard ten nie jest szczególnie wymagający pod względem mocy obliczeniowej odtwarzacza. Dzięki temu jego obsługę można zaimplementować nawet w stosunkowo prostych i niedrogich odtwarzaczach (w przeciwieństwie do innego popularnego formatu - APE, patrz niżej). Z drugiej strony pliki FLAC są bardziej obszerne niż pliki APE.

- aPE. Jeden z popularnych formatów bezstratnej kompresji dźwięku. W porównaniu z innym powszechnym standardem - FLAC (patrz wyżej) - APE pozwala uzyskać mniejsze rozmiary plików przy tej samej jakości. Z drugiej strony do odtwarzania takich plików potrzebna jest elektronika o dość dużej mocy obliczeniowej, dlatego kompatybilność z APE jest stosunkowo rzadka w odtwarzaczach kompaktowych.

Ta lista

Zakres częstotliwości dźwięku, jaki może odtwarzać odtwarzacz CD. Ogólnie rzecz biorąc, parametr ten określa, jak pełne jest pasmo częstotliwości wyjściowej, czy dźwięk jest odcinany za wysoki lub za niski. Należy tu jednak zaznaczyć, że ucho ludzkie jest w stanie odbierać dźwięk tylko w zakresie 16 – 20 000 Hz (odchylenia od górnego progu w różnych kierunkach są możliwe, ale niewielkie i maleje wraz z wiekiem). Wszystkie nowoczesne odtwarzacze CD obejmują ten zakres, dlatego w przypadku takich urządzeń wskaźniki częstotliwości dźwięku są wzorcem i praktycznie nie wpływają na dźwięk. I imponujące liczby, takie jak 2 - 40 000 Hz, 5 - 60 000 Hz itp. - jest to rodzaj „efektu ubocznego” konstrukcji urządzenia wysokiej jakości; producenci używają tych liczb do celów marketingowych, ale znowu nie wpływają one na jakość dźwięku. Nie zapominaj również, że faktycznie słyszalne częstotliwości są również ograniczone charakterystyką zestawu głośnikowego, zewnętrznego wzmacniacza i innego sprzętu podłączonego do odtwarzacza CD. Na przykład głośniki o niższym zakresie częstotliwości 150 Hz „odetną” wszystkie niższe częstotliwości i nie ma znaczenia, jaki najniższy bas jest w stanie wytworzyć odtwarzacz - 16 Hz, 20 Hz czy 50 Hz.

Stosunek poziomu sygnału użytecznego do poziomu zewnętrznego szumu na wyjściu odtwarzacza.

Wskaźnik ten opisuje całkowitą ilość obcych szumów (dowolnego pochodzenia), które wpływają na jakość dźwięku: im wyższy stosunek sygnału do szumu, tym mniej takich szumów i czystszy dźwięk, co jest szczególnie ważne w przypadku Hi-Fi i Hi -Systemy końcowe. Minimalny wskaźnik dla odtwarzaczy CD jest uważany za 85-90 dB, wskaźniki do 100 dB można uznać za całkiem dobre, do 110 dB - dobrze, ponad 110 dB - doskonale.

Zakres dynamiczny odtwarzacza CD.

Z technicznego punktu widzenia zakres dynamiki jest logarytmem stosunku maksymalnego sygnału na wejściu, przy którym poziom zniekształceń jest wystarczająco niski (na przykład), a czułością wzmacniacza. W uproszczeniu parametr ten można opisać jako różnicę między minimalnym a maksymalnym poziomem dźwięku, jaki urządzenie może odtworzyć z wysoką jakością. Im wyższa wartość zakresu dynamiki, tym lepiej urządzenie radzi sobie z dźwiękiem, który ma znaczne różnice w głośności – np. partie orkiestrowe.

Zwróć uwagę, że podczas odtwarzania różnych standardów dźwięku (patrz „Odtwarzanie”) zakres dynamiki odtwarzacza również będzie inny - na przykład dla SACD jego wartość jest zwykle znacznie wyższa niż dla Audio CD. Odtwarzacze CD są zazwyczaj oceniane na najwyższą wartość, aby dać jak najlepsze wrażenie wydajności urządzenia. Jednak producenci często określają, dla jakiego typu dźwięku cyfrowego podawane są dane dotyczące zakresu dynamiki.

Całkowite zniekształcenia harmoniczne (harmoniczne) na wyjściu odtwarzacza CD.

Parametr ten, wraz z opisanym powyżej stosunkiem sygnału do szumu, charakteryzuje ogólną jakość dźwięku odtwarzacza. Oblicza się ją, dzieląc całkowitą ilość harmonicznych przez wartość sygnału podstawowego przy częstotliwości dźwięku 1 kHz i wyraża się w procentach. Znaczne poziomy harmonicznych prowadzą do degradacji dźwięku – od ogólnego poczucia „chropowatości” i „nadmiernej gęstości” dźwięku do pojawienia się wyraźnie słyszalnych zakłóceń; odpowiednio, im mniejsze zniekształcenie harmoniczne, tym lepiej. W stosunkowo niedrogich odtwarzaczach CD liczba ta mierzona jest w dziesiątych częściach procenta, w topowych modelach nie może przekraczać kilku tysięcznych procenta.

Moc pobierana przez odtwarzacz CD. Zwykle, o ile nie zaznaczono inaczej w uwagach, w tym przypadku moc oznacza podczas normalnej pracy. Należy pamiętać, że rzeczywisty pobór mocy w określonym momencie może różnić się od tego wskaźnika - na przykład, gdy model działa z własnym wzmacniaczem mocy (patrz „Wbudowany wzmacniacz”) przy niskim poziomie głośności lub imadle odwrotnie, podczas odtwarzania utworu z nagłymi skokami głośności. Niemniej jednak, organizując zasilanie systemu audio, należy skupić się na tym wskaźniku.

Należy pamiętać, że pobór mocy nie może być niższy niż moc wbudowanego wzmacniacza (jeśli jest dostępny, patrz wyżej). Jednak niektórzy producenci mogą pokusić się o triki – np. wskazać pobór prądu tylko w trybie przedwzmacniacza. W efekcie pobór mocy wskazany w charakterystyce jest znacznie niższy niż wartość rzeczywista przy włączonym wzmacniaczu (a czasami nawet niższy niż moc nominalna samego wzmacniacza). W takich przypadkach rzeczywisty pobór mocy można oszacować, dodając deklarowany pobór mocy do mocy wzmacniacza i uwzględniając margines 20-30% na straty energii spowodowane niedoskonałą sprawnością układów elektronicznych. Na przykład dla modelu 50 W ze wzmacniaczem 2x60 W wartość ta wyniesie około 200 ... 220 W (50 + 2x60=170 plus korekcja strat).