Porównanie VR Shinecon SC-G04BS vs VR Shinecon G07E

Największa przekątna smartfona, z którym są kompatybilne odpowiednie okulary (patrz „Przeznaczenie”). Zwróć uwagę, że parametr ten może się określać zarówno dla modeli uniwersalnych, które nie mają specjalizacji dla określonych telefonów komórkowych, jak i dla gadżetów do określonych urządzeń (aby uzyskać więcej informacji, zobacz „Kompatybilne modele telefonów”). Maksymalna przekątna jest związana zarówno z cechami optyki, jak i fizycznymi wymiarami „siedziska” na telefon komórkowy - zbyt duży gadżet po prostu się tam nie zmieści.

Zwróć uwagę, że nawet najmniejsze okulary do smartfonów działają całkiem poprawnie z urządzeniami o przekątnej 5 – 5,5". Warto więc zwrócić uwagę na parametr ten, jeśli Twoje urządzenie ma większy rozmiar ekranu. W dzisiejszych czasach można znaleźć okulary do gadżetów o przekątnej 5,6 – 6", a nawet 6" lub więcej.

Możliwość przesuwania soczewek okularów do przodu i do tyłu, zmieniając w ten sposób ich położenie względem ekranu i oczu użytkownika. Konkretne znaczenie tej funkcji może być różne: może regulować kąt widzenia (tak, aby ekran mieścił się całkowicie w polu widzenia i jednocześnie nie był zbyt mały), pełnić rolę korekcji dioptrii (co jest ważne dla użytkowników noszących okulary) lub ustawiania ostrości, regulować rozstaw soczewek (patrz poniżej) itp. Te niuanse należy wyjaśnić osobno. Jednak w żadnym przypadku funkcja ta nie będzie zbyteczna - ułatwia dopasowanie okularów do osobistych cech użytkownika.

Możliwość regulacji rozstawu soczewek okularów, czyli odległości między środkami dwóch soczewek. W tym celu soczewki są montowane na ruchomych mocowaniach, które umożliwiają ich przesuwanie w prawo/lewo. Znaczenie tej funkcji jest takie, że do normalnego oglądania środki soczewek muszą znajdować się naprzeciw źrenic użytkownika, a odległość między źrenicami jest również różna u różnych osób. W związku z tym regulacja ta przyda się w każdym przypadku, ale jest szczególnie ważna dla użytkowników o dużej lub małej budowie, których rozstaw źrenic wyraźnie różni się od przeciętnego.

Jednocześnie istnieje wiele okularów, które nie mają tej funkcji. Można je podzielić na trzy kategorie. Pierwsza to urządzenia, w których brak regulacji rozstawu soczewek jest kompensowany w taki czy inny sposób (na przykład specjalny kształt soczewek, który nie wymaga regulacji). Druga to modele, w których ta regulacja w zasadzie nie jest potrzebna (w szczególności niektóre okulary rozszerzonej rzeczywistości). I trzecia to najprostsze i najtańsze rozwiązania, w których zrezygnowano z dodatkowych regulacji, aby obniżyć koszt.

Obecność w okularach modułu Bluetooth; również tutaj może się wskazywać wersja Bluetooth, której odpowiada ten moduł.

Bluetooth to technologia stworzona do bezpośredniego bezprzewodowego połączenia między różnymi urządzeniami. Ta technologia znajduje się we wszystkich typach okularów VR (patrz „Przeznaczenie”), chociaż większość modeli z jej obsługą to urządzenia samodzielne. W każdym razie najpopularniejszym sposobem wykorzystania Bluetooth w okularach do wirtualnej rzeczywistości jest nadawanie dźwięku przez kanał bezprzewodowy. Co więcej, format takiej transmisji może być różny, w zależności od specyfiki samych okularów. Tak więc urządzenia samodzielne przesyłają odtwarzany dźwięk do słuchawek zewnętrznych. W modelach do PC i smartfonów mogą się zapewniać wbudowane słuchawki, a tutaj dźwięk jest przesyłany przez Bluetooth do okularów z urządzenia zewnętrznego; w przeciwnym kierunku można przesyłać dźwięk z wbudowanego mikrofonu.

Ponadto możliwe są inne sposoby wykorzystania Bluetooth, na przykład bezpośrednia wymiana plików z innym urządzeniem lub podłączenie kontrolerów do gier. Takie możliwości znajdują się wyłącznie w samodzielnych okularach, konkretną funkcjonalność dla każdego modelu należy wyjaśniać osobno.

Jeśli chodzi o wersje, najstarszą używaną na dzień dzisiejszy w okularach VR jest Bluetooth 3.0, najnowszą jest Bluetooth 5.0. Jednocześnie różnice między różnymi wersjami takich urządzeń nie są f...undamentalne, informacje te są podawane głównie w celach referencyjnych.

Rodzaj sterowania przewidziany w konstrukcji okularów.

Zauważ, że w tym przypadku chodzi wyłącznie o własne elementy sterujące zainstalowane bezpośrednio na obudowie okularów; wiele modeli jest wyposażonych w zewnętrzne kontrolery (patrz „Pilot”), ale w tym przypadku nie są one brane pod uwagę.

— Przyciskowe. Sterowanie za pomocą klasycznych przycisków. Główną zaletą tej opcji jest jej prostota i niski koszt, a jej funkcjonalność wystarcza do pracy z podstawowymi funkcjami, takimi jak nawigacja po menu. Przy tym przyciski wymagają pewnego wysiłku do naciśnięcia, co może być niewygodne, zwłaszcza przy intensywnym używaniu elementów sterujących. Jednak najczęściej ta wada nie jest zasadnicza.

— Dotykowe. Sterowanie za pomocą czujników czułych na dotyk i niewymagających naciskania (w przeciwieństwie do przycisków). W najprostszych modelach są to oddzielne czujniki, których funkcje są zbliżone do tych samych przycisków. W bardziej zaawansowanych urządzeniach mogą się dostarczać całe panele dotykowe, pozwalające na przykład na sterowanie kursorem widocznym przez okulary i używanie specjalnych gestów. W każdym razie ten rodzaj sterowania jest bardziej zaawansowany niż sterowanie przyciskowe, jednak jest droższe i dlatego mniej powszechne.

Obecność suwaka magnetycznego w konstrukcji okularów wirtualnej rzeczywistości.

Taki suwak znajduje się tylko w modelach przeznaczonych do telefonów (patrz „Przeznaczenie”). Jest zwykle montowany z boku okularów i wygląda jak ruchomy element metalowy. Ideą tej funkcji jest to, że po przesunięciu suwaka zmienia się pole magnetyczne wewnątrz okularów, a większość nowoczesnych smartfonów jest wyposażona w czujniki, które mogą śledzić te zmiany. W ten sposób użytkownik otrzymuje zaawansowane opcje sterowania: na przykład w strzelankach suwak magnetyczny może działać jako spust.