Porównanie SHARK Drak vs SHARK Raw

Typ określa ogólną konstrukcję kasku, cechy jego użytkowania oraz poziom ochrony.

- Całość. Całkowicie zabudowane hełmy, zwane również pełnotwarzowymi. Powłoka w takich modelach zakrywa prawie całą głowę, pozostawiając jedynie okienko na oczy, przykryte szkłem (daszkiem). Zapewnia to dobry poziom ochrony; dodatkowo integralki mają opływowy, aerodynamiczny kształt, co czyni je najlepszym wyborem do jazdy na szybkich rowerach sportowych (choć można je wykorzystać do innych celów). Dzięki temu odmiana ta cieszy się zdecydowanie największą popularnością, spotyka się ją zarówno w codziennej jeździe, jak i w profesjonalnych zawodach. Główną wadą całek jest stale zamknięta twarz: na przykład pić wodę na przystanku autobusowym, rozmawiać z innym podróżnikiem lub sprzedawcą itp. - kask należy całkowicie zdjąć. Ponadto takie modele słabo nadają się do jazdy z intensywną aktywnością fizyczną, której towarzyszy częste oddychanie.

- Otwórz. Najpopularniejszym typem modelu otwartego jest tzw. Hełmy 3/4, w których skorupa zakrywa całą (lub prawie całą) głowę, pozostawiając twarz otwartą. Większość z tych produktów ma również przezroczyste składane szkło zaprojektowane w celu ochrony twarzy przed wiatrem, kurzem i drobnymi zanieczyszczeniami, ale nie zapewnia ochrony przed uderzeniami; ale są modele bez szkła. Można również zapewnić wizjer. Kaski 3/4 są wygodniejsze w codziennym użytkowaniu niż kaski in...tegralne, nie trzeba ich zdejmować podczas jedzenia, picia, rozmowy itp. Z drugiej strony ich stopień ochrony jest również zauważalnie niższy, zwłaszcza że w wypadkach motocyklowych często cierpi twarz. Dlatego otwarte hełmy są uważane za odpowiednie tylko dla stosunkowo niskich prędkości; w szczególności doceniają je właściciele skuterów. Tak zwany kaski motocyklowe (Braincap) - kaski, które zakrywają tylko górną połowę głowy. Takie produkty pozwalają uniknąć mandatów za brak wyposażenia motocyklowego i mogą być używane jako modne dodatki, ale nie są w stanie skutecznie zapobiec obrażeniom w razie poważnego wypadku.

- Modułowy. Ta odmiana jest również znana jako flip up. Stanowi swego rodzaju kompromis pomiędzy opisanymi powyżej całkami a hełmami otwartymi. W pozycji roboczej „modułowy” jest praktycznie nie do odróżnienia od całej twarzy - całkowicie zakrywa głowę, z wyjątkiem okienka na wysokości oczu. Różnica polega na tym, że ochrona szczęki w takich modelach jest składana lub zdejmowana – czyli możliwe jest otwarcie twarzy bez zdejmowania kasku. Zapewnia to połączenie dobrej ochrony, typowej dla modeli zamkniętych, z wygodą otwartych kasków. Co prawda poziom ochrony produktów modułowych jest nadal nieco niższy niż integralek - ze względu na obecność ruchomych części skorupy. Ponadto są zauważalnie droższe i nieco cięższe.

- Krzyż. Specjalistyczne kaski przeznaczone przede wszystkim do wyścigów przełajowych, ale także popularne wśród kaskaderów motocyklowych. Charakterystyczne cechy modeli przełajowych to wzmocniona ochrona szczęki w postaci charakterystycznego wystającego „podbródka”, dość długi daszek chroniący przed słońcem i brudem, a także brak szkła – kask ma być używany ze specjalnymi okularami motocyklowymi. Dzięki temu takie modele są bardzo wygodne z dużą ilością kurzu i brudu, a poziom ochrony w nich jest dość wysoki. Kolejną ważną zaletą krzyżaków jest dobra wentylacja (zapewnia intensywny oddech sportowca). Ale aerodynamika takich kasków jest zauważalnie gorsza niż w opisanych powyżej odmianach, nie są one przeznaczone do jazdy z dużą prędkością.

- Enduro. Termin „enduro” odnosi się do długich, kilkudniowych wyścigów przełajowych. W związku z tym kaski na takie wyścigi można określić jako „turystyczną” odmianę opisanych powyżej krzyży. Charakterystyczną cechą enduro jest to, że nie potrzebują okularów – kask wyposażony jest w składaną szybę, jak w modelach integralnych. Poza tym crossy i enduro (zwane też „super-moto”) są tak podobne, że w mowie potocznej często nie są rozróżniane. A niektóre modele tego typu przewidują nawet możliwość zdejmowania szyby i używania jej „na krzyż” przy okularach.

Rodzaj zapięcia zastosowanego w kasku do zabezpieczenia paska podbródkowego.

- D-Ringi. Klasyczne zapięcie, popularne dziś dzięki połączeniu prostoty i niezawodności. Konstrukcja oparta na parze D-ringów (stąd nazwa). Przy prawidłowym użyciu pierścienie te mocno trzymają pasek, przez który przechodzi, a wolny koniec paska jest zabezpieczony zapięciem zatrzaskowym lub magnesem. Oprócz bezpiecznego trzymania, do zalet D-Ringów należy fakt, że regulacja rozmiaru odbywa się za każdym razem „w locie”, bezpośrednio podczas zapinania; jest to szczególnie wygodne w przypadku kasku „pasażerskiego”, który musi nosić różne osoby. Z drugiej strony sam proces zapinania-rozpinania nie jest zbyt wygodny: wymaga pewnego przyzwyczajenia i trwa dłużej niż w przypadku innych zapięć.

- Szybkie kliknięcie. Klasyczny design Quick-Click przypomina klamrę samochodowego pasa bezpieczeństwa: na jednej połowie znajduje się metalowa płytka z otworem, na drugiej znajduje się zamek, który automatycznie blokuje tę płytkę i otwiera się po naciśnięciu przycisku. Uważa się, że takie łączniki są mniej niezawodne niż D-Ringi, jednak biorąc pod uwagę prawidłowe wykonanie, różnica ta nie jest znacząca; a zapinanie i odpinanie Quick-Click jest znacznie szybsze i wygodniejsze. W tej kategorii znajdują się również "fastex" - zapięcia znane wielu ze sprzętu turystycznego. „Fastex” wygląda jak trójząb zamocowany w specjalnym gnie...ździe, taki zamek otwiera się, naciskając z boków; ta odmiana nie otrzymała dużego rozpowszechnienia, tk. nie jest uważany za bardzo wiarygodny.

- Zapadka. Znany również jako Quick-Release. Jedna połowa takiego zapięcia wygląda jak pasek (najczęściej plastikowy) ze specjalnym nacięciem, druga ma zamek. Pasek może przesuwać się przez zamknięty zamek tylko w jednym kierunku – do napinania, tak zapina się „grzechotkę” (z charakterystycznym dźwiękiem, stąd nazwa). Aby odpiąć, należy otworzyć zamek, dzięki czemu pasek może poruszać się w przeciwnym kierunku. Taka konstrukcja ułatwia i przyspiesza zdejmowanie i zakładanie kasku, a jednocześnie, podobnie jak w przypadku D-Ringów, automatycznie dopasowuje się do rozmiaru przy każdym zapięciu. Jednocześnie zapięcia są uważane za mało niezawodne, ale w praktyce wszystko zależy od jakości wykonania (co z reguły jest bezpośrednio związane z kategorią cenową kasku).

Rodzaj wizjera zastosowanego w kasku. W tym przypadku daszek to szkło, które zasłania twarz motocyklisty przed wiatrem, kurzem, kroplami deszczu itp., a często także przed jasnym słońcem. Zwróć uwagę, że istnieje specjalna kategoria wizjerów - ochrona przeciwsłoneczna; w tym przypadku nie są one brane pod uwagę, więcej informacji na temat takich urządzeń można znaleźć w rozdziale „Funkcje/możliwości”. Tradycyjne wizjery mogą wyglądać następująco:

- Przezroczysty. Klasyczne przezroczyste szkło, które nie zmienia widocznego obrazu. W jasnym słońcu takie osłony są mniej wygodne niż przyciemniane, ale tę wadę można zrekompensować dodatkowymi osłonami przeciwsłonecznymi (patrz poniżej). Jednocześnie przezroczyste okulary nie pogarszają widoczności o zmierzchu i są generalnie bardziej uniwersalne, dlatego są używane w większości kasków, w których zazwyczaj stosuje się wizjery.

- Przyciemniane. Przyciemniane wizjery. Z reguły mówimy o pewnym stopniu zacienienia - od jasnego "zadymionego" do prawie czarnego lub lustrzanego (okulary zabarwione na żółto lub pomarańczowo mają swoją specyfikę, dlatego są wskazane osobno - patrz poniżej). Daszek zaciemniający poprawia widoczność w jasnym świetle słonecznym; ponadto często jest spolaryzowany, co również zmniejsza ilość widocznego odblasku (od wody, od błyszczących powierzchni metalowych itp.). Z drugiej strony jest on mniej widoczny przez takie szkło...wieczorem i w nocy niż przez przezroczyste szkło - aż do całkowitej niemożności normalnego użycia hełmu z zamkniętym "daszkiem". Dlatego przyciemniane wizjery zaleca się używać wyłącznie do jazdy w ciągu dnia.

- Przyciemniane / przezroczyste. Ta opcja jest wskazana dla modeli dostępnych w różnych opcjach konfiguracji - zarówno z przyciemnianymi, jak i przezroczystymi wizjerami. Pozwala to wybrać opcję do wyboru, w zależności od osobistych preferencji i zamierzonych nawyków jazdy. Niektóre modele mogą być wyposażone w okulary obu typów, co sprawia, że kask jest uniwersalny od razu po wyjęciu z pudełka.

- Żółty. Daszek barwiony na żółto lub pomarańczowo. Takie okulary są swego rodzaju przeciwieństwem przyciemnianych wizjerów: żółty kolor zwiększa jasność i kontrast obrazu, poprawiając widoczność przy słabym oświetleniu - od pochmurnej pogody po jazdę wieczorem i w nocy. Ale w świetle dziennym, nawet niezbyt jasny, żółty może powodować dyskomfort (choć wszystko zależy od preferencji użytkownika). Ogólnie rzecz biorąc, jest to dość specyficzna kategoria, rzadko jest ona standardowo montowana w hełmach: uważa się, że potrzeba żółtego szkła jest rzadkością, a jeśli się pojawi, taki daszek można bez problemu kupić osobno.

- Nieobecny. Kaski przeznaczone do użytku z goglami z definicji nie mają wizjerów; ponadto brakuje szkła w niektórych modelach otwartych (patrz „Rodzaj”), w których takie wyposażenie nie pasuje ze względów konstrukcyjnych lub konstrukcyjnych. Ale w innych typach hełmów ta opcja praktycznie nie występuje: jeśli ten model pozwala na montaż daszka, prawie koniecznie jest wyposażony w co najmniej najprostsze przezroczyste szkło.

- Szybko odpinany wizjer. Możliwość szybkiego zdjęcia daszka kasku, w większości przypadków - bez użycia specjalnych narzędzi. Taka okazja może się przydać np. do oczyszczenia z brudu, wymiany przezroczystego szkła na przyciemniane lub odwrotnie.

- Pokrycie przeciwmgielna. Obecność specjalnej powłoki na daszku kasku, która zapobiega parowaniu motocykla przed oddychaniem. Funkcja ta przyda się przede wszystkim w chłodne dni (przy wysokich temperaturach powietrza szkło praktycznie się nie poci). Jest to szczególnie ważne w przypadku kasków zamkniętych (całeczki i enduro, patrz Typ), ale można je również znaleźć w kaskach otwartych. Należy pamiętać, że takie pokrycie nie stanowi 100% gwarancji przed zaparowaniem, ale prawdopodobieństwo tego zjawiska jest znacznie zmniejszone.

- osłona przeciwsłoneczna. Osłona przeciwsłoneczna w postaci dodatkowych zacienionych gogli, które w razie potrzeby można opuszczać i podnosić - zwykle za pomocą małej dźwigni lub przycisku z boku kasku. Tego urządzenia nie należy mylić z przyciemnianym szkłem (patrz „Wizjer” powyżej): osłona przeciwsłoneczna jest dostarczana jako dodatek do głównej osłony i zakrywa tylko oczy. Opuszczając i podnosząc takie okulary można „włączyć” i „wyłączyć” dodatkowe zaciemnienie. W tym przypadku główny wizjer jest najczęściej wykonany przezroczyście, dzięki czemu kask można wygodnie używać w nocy...– wystarczy podnieść wbudowane okulary i spojrzeć przez przezroczyste szkło. Jednak osłona przeciwsłoneczna może być również łączona z przyciemnianym szkłem; tę opcję docenią osoby o wrażliwych oczach, które nie tolerują dobrze światła słonecznego i wymagają zwiększonego przyciemnienia. Wadą tej cechy jest zauważalny wzrost kosztów kasku.

- Ochrona przed promieniowaniem UV. Dostępność ochrony UV w szkle i/lub osłonie przeciwsłonecznej kasku (patrz wyżej). Intensywne światło ultrafioletowe jest szkodliwe dla oczu, prowadzi do szybkiego zmęczenia, pogorszenia widzenia, a czasem nawet chorób oczu. Co więcej, takie promieniowanie może być dość intensywne nie tylko przy słonecznej, ale nawet pochmurnej pogodzie; ponadto ilość promieniowania ultrafioletowego wzrasta na obszarach górskich wraz ze wzrostem wysokości. Co prawda przy krótkotrwałej ekspozycji opisane efekty są ledwo zauważalne, jednak nawet w przypadku krótkich podróży przyda się ochrona przed promieniowaniem UV. A jeśli zamierzasz podróżować „daleko i długo” – funkcja ta jest bardzo pożądana. Należy pamiętać, że w razie potrzeby ochronę przed promieniowaniem UV można zapewnić za pomocą oddzielnych okularów (motocyklowych lub zwykłych), jednak nie wszystkie kaski umożliwiają korzystanie z takich okularów.

- Wbudowana wentylacja. System wentylacji zwykle wygląda jak dziury w skorupie - wlatujący do nich strumień powietrza „rozdmuchuje” wewnętrzną przestrzeń kasku. Zapewnia to nie tylko komfort (szczególnie w czasie upałów), ale także zmniejsza ilość wilgoci gromadzącej się wewnątrz: głowa motocyklisty poci się mniej niż w całkowicie zamkniętym kasku, a uwolniony pot szybko odparowuje i jest wydmuchiwany do wentylacji. Jednocześnie w wielu modelach możliwe jest całkowite lub częściowe zablokowanie wentylacji – np. w zimną lub deszczową pogodę.

- Przecinak oddechu. Najczęściej spotykane w kaskach zamkniętych (całki, modularne, enduro - patrz "Typ"). W takich modelach jest to swego rodzaju wizjer, który zakrywa nos i usta motocyklisty - dzięki czemu wydychane powietrze jest odprowadzane do dolnej części kasku, a wizjer nie zaparowuje. Również czasami maski odcinane nazywane są dodatkowymi maskami, które są wyposażone w otwarte hełmy, ale to nie do końca prawda - takie maski mają nieco inne przeznaczenie, mają głównie za zadanie chronić usta i nos przed kurzem, drobnymi zanieczyszczeniami, owadami itp.

Materiał skorupy to zewnętrzna twarda skorupa kasku.

- Termoplastyczny. Materiał używany głównie w tanich kaskach motocyklowych; najpopularniejsza opcja w tej kategorii. Tworzywo termoplastyczne (najczęściej poliwęglan) wyróżnia się niskim kosztem i ma dość wystarczającą, choć niezbyt wysoką charakterystykę wytrzymałościową, ale jest dość ciężki, a ponadto „starzeje się” z powodu ekstremalnych temperatur i ekspozycji na promieniowanie ultrafioletowe; zaleca się wymianę takich hełmów co 5 lat.

- Żywica termiczna. Pod względem podstawowych właściwości materiał ten jest podobny do opisanego powyżej tworzywa sztucznego; jednocześnie jest mocniejszy i trwalszy, jednak kosztuje nieco więcej, co odpowiednio wpływa na cenę kasków.

- Włókno szklane (włókno szklane). W tym przypadku nie mówimy o czystym włóknie szklanym, ale o włóknie szklanym - kompozycie składającym się z włókna szklanego i plastikowej podstawy. Dość wytrzymały i niezawodny, ale jednocześnie dość ciężki materiał, stosowany głównie w kaskach średniej klasy.

- Węgiel. To także włókno węglowe - materiał kompozytowy, który łączy włókno węglowe i bazę żywicy polimerowej. Takie połączenie pozwala na lekkość, a jednocześnie niezwykle wysoką wytrzymałość, ale ma to swoją cenę. Dlatego skorupa z włókna węglowego jest zwykle znakiem rozpoznawczym kas...ku klasy premium.

- Włókno szklane / Kevlar. Powyższe włókno szklane uzupełnione kompozytem na bazie innego włókna – Kevlaru. Kevlar niewiele ustępuje wytrzymałością karbonowi, jest natomiast tańszy, a taki materiał waży znacznie mniej niż włókno szklane, co odczuwalnie wpływa na wagę całego kasku. W takim przypadku materiały są zwykle ułożone warstwami.

- Węgiel / włókno szklane. Hełmy częściowo wykonane z węgla, częściowo z włókna szklanego; ta skorupa ma zwykle "łuszczącą się" konstrukcję. Cechy każdego z tych materiałów, patrz wyżej, a ich połączenie pozwala połączyć zalety i częściowo zrekompensować wady. Tak więc takie łączone kaski są tańsze niż czysto węglowe, a pod względem wytrzymałości nie mogą być od nich gorsze. Co prawda włókno szklane jest ciężkim materiałem, co odpowiednio wpływa na wagę; jednak te kaski są nadal dość lekkie.

- Węgiel / Kevlar. Kaski łączące w konstrukcji karbon i kevlar - zwykle w postaci warstw tworzących skorupę. Oba te materiały są szczegółowo opisane powyżej, a ich połączenie jest niezwykle kosztowne i tańsze niż czysty węgiel. Jednocześnie takie kaski są nadal drogie i ważą nieco więcej niż karbonowe.

Certyfikat bezpieczeństwa lub certyfikaty, z którymi kask jest zgodny. Obecnie w kaskach motocyklowych występują głównie następujące rodzaje certyfikatów:

- EKG 22.05. Europejski system certyfikacji, który przewiduje bardzo surowe wymagania dotyczące testowania bezpieczeństwa wśród norm krajowych i międzynarodowych (chyba, że wymagania w ACU mogą być jeszcze bardziej rygorystyczne). Zgodnie z ECE 22.05 każda partia kasków musi zostać skontrolowana przed wysłaniem do sprzedaży (do tego celu wybiera się kilka egzemplarzy testowych), a sama kontrola jest dość rygorystyczna i jest przeprowadzana z uwzględnieniem faktu, że głowy motocyklistów mogą mieć różne rozmiary i wagi. Kaski certyfikowane zgodnie z tym standardem są używane nawet w profesjonalnym sporcie motorowym (choć oczywiście mogą być certyfikowane produkty o różnym poziomie i przeznaczeniu).

- Snell. Znany również jako SMF. Standard opracowany i używany w Stanach Zjednoczonych; pojawił się w połowie lat 50. XX wieku, od tego czasu jest regularnie ulepszany i dopracowywany. Wymagania Snella są łagodniejsze niż te z ECE 22.05, ale bardziej rygorystyczne niż w DOT: produkty muszą być poddawane stałej kontroli jakości, a test uwzględnia możliwą różnicę w rozmiarach głowy (choć różnica w wadze nie jest brana pod uwagę).

- KROPKA. Standard opracowany przez Departament Transportu Stanów Zjednoczonych w 1972 roku i od tego czasu...pozostaje w dużej mierze niezmieniony. Zapewnia bardzo łagodne warunki zarówno do samego badania, jak i kontroli wyników. Czyli kontrola jest przeprowadzana tylko dla standardowego rozmiaru i wagi głowy, robi to sam producent i ustala również, czy jego produkty spełniają wymagania DOT, a kontrola Ministerstwa Transportu ogranicza się do okresowych testów wyrywkowych. Jednak nawet mając to na uwadze, posiadanie DOT jest znacznie lepsze niż brak certyfikatu.

- ACU. Standard opracowany i utrzymywany przez Auto-Cycle Union, organizację publiczną reprezentującą interesy społeczności motocyklowej. Zapewnia dwie główne opcje etykietowania — ACU Gold i ACU Silver; jednak druga opcja jest niezwykle rzadka z wielu powodów i zwykle używa się górnego, „złotego” oznaczenia. Aby otrzymać certyfikat ACU Gold, kask musi nie tylko spełniać pewne ogólnie przyjęte normy (opisane powyżej Snell 2005 lub ECE 22.05, brytyjskie BSI Typ A itp.), ale również przejść testy zgodnie z zasadami ACU, które wiążą się z dodatkowymi kontrolami. Dzięki temu etykieta ACU Gold odpowiada bardzo wysokiemu poziomowi bezpieczeństwa. Zauważ, że jakiś czas temu ten system był w centrum skandalu: krążyły plotki, że naklejki ACU Gold są sprzedawane za darmo i można je znaleźć nawet na kaskach niskiej jakości, które nie przeszły (i nie mogą przejść) oficjalnego testu. Jednak organizacja ACU podjęła kroki, aby zaradzić tej sytuacji, a sprzedawcy działający w dobrej wierze nie idą na takie oszustwo. Jeśli jednak masz jakiekolwiek wątpliwości, możesz sprawdzić w oficjalnych źródłach (np. na stronie internetowej ACU w Internecie), czy wybrany kask odpowiada deklarowanemu dla niego poziomowi bezpieczeństwa.