Porównanie SJRC E99 Pro 2 vs Visuo XS816

Rozdzielczość matrycy w standardowej kamerze quadkoptera.

Teoretycznie im wyższa rozdzielczość, tym wyraźniejszy i bardziej szczegółowy obraz, jaki może uzyskać kamera. Jednak w praktyce jakość „obrazu” silnie zależy od szeregu innych cech technicznych – wielkości matrycy, algorytmów przetwarzania obrazu, właściwości optycznych itp. Co więcej, gdy zwiększysz rozdzielczość bez zwiększania rozmiaru matrycy, jakość obrazu może spaść, ponieważ znacznie wzrasta prawdopodobieństwo szumu i obcych artefaktów. A do nagrywania wideo duża liczba megapikseli w ogóle nie jest wymagana: na przykład do nagrywania wideo Full HD (1920x1080), który jest uważany za bardzo solidny format dla quadkopterów, wystarczy czujnik o rozdzielczości zaledwie 2,07 megapiksela.

Zwróć uwagę, że wysoka rozdzielczość jest często znakiem rozpoznawczym zaawansowanego aparatu o wysokiej jakości obrazu. Jednak ta jakość nie wynika z liczby megapikseli, ale z właściwości aparatu i zastosowanych w nim specjalnych technologii. Dlatego wybierając quadrocopter z aparatem warto przyjrzeć się nie tyle rozdzielczości, co klasie i półki cenowej modelu jako całości.

Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę obsługiwana przez kamerę samolotu przy nagrywania w jakości HD (720p).

HD 720p to pierwszy standard wideo wysokiej rozdzielczości. Wyraźnie gorszy od formatów Full HD i 4K pod względem wydajności, niemniej jednak zapewnia całkiem dobre szczegóły bez znacznych wymagań dotyczących aparatu i mocy obliczeniowej. Dlatego obsługa HD można znaleźć nawet w stosunkowo niedrogich helikopterach. A w modelach z wyższej półki może być zapewniony jako dodatek do bardziej zaawansowanych standardów.

W dronach kamery HD zwykle używają klasycznej rozdzielczości 1280x720; inne, bardziej szczegółowe opcje prawie nie istnieją. Jeśli chodzi o liczbę klatek na sekundę, im wyższa, tym płynniejsze jest wideo, tym mniej ruchu jest rozmyte w klatce. Ogólnie wartości do 24 kl./s można nazwać minimalnymi, od 24 do 30 kl./s - średnimi, od 30 do 60 kl./s - wysokimi, a prędkości powyżej 60 kl./s są wykorzystywane głównie do filmów HD w zwolnionym tempie.

Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę obsługiwana przez kamerę samolotu przy nagrywania w rozdzielczości Full HD (1080p).

Tradycyjna rozdzielczość takiego filmu to 1920x1080; to jest to, co jest najczęściej używane w dronach, chociaż czasami pojawiają się bardziej szczegółowe opcje - na przykład 1280x1080. Ogólnie rzecz biorąc, jest to dalekie od najbardziej zaawansowanego, ale więcej niż przyzwoitego standardu wideo w wysokiej rozdzielczości, taki obraz zapewnia wystarczającą szczegółowość w większości przypadków i dobrze wygląda nawet na dużym ekranie telewizora - 32" lub więcej. Jednocześnie , osiągnąć wysoką liczbę klatek na sekundę w rozdzielczości Full HD Jest to stosunkowo proste i zajmuje mniej miejsca niż treści o wyższej rozdzielczości, więc nagrywanie w rozdzielczości Full HD można wykonywać nawet samolotami obsługującymi bardziej zaawansowane formaty wideo, takie jak 4K.

Jeśli chodzi o samą liczbę klatek na sekundę, im wyższa, tym płynniejsze jest wideo, tym mniej ruchu jest rozmyty w klatce. Z drugiej strony szybkość strzelania bezpośrednio wpływa na wymagania dotyczące mocy „wypychania” i objętości gotowych plików. Ogólnie wartości do 24 kl./s można nazwać minimalnymi, od 24 do 30 kl./s - średnimi, od 30 do 60 kl./s - wysokimi, a prędkości powyżej 60 kl./s są wykorzystywane głównie w zwolnionym tempie Full HD.

Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę obsługiwana przez kamerę samolotu (wbudowaną lub dołączoną) przy nagrywania w Ultra HD (4K)

UHD to znacznie bardziej zaawansowany standard wideo niż Quad HD, a również bardziej Full HD. Taka klatka jest około 2 razy większa niż klatka FullHD z każdej strony i odpowiednio 4 razy większa pod względem całkowitej liczby pikseli. W tym przypadku poszczególne rozdzielczości mogą być różne, w śmigłowcach najpopularniejsze są 3840x2160 i 4096x2160. Dzięki temu fotografowanie w tym standardzie daje doskonałe odwzorowanie szczegółów; z drugiej strony stawia dość wysokie wymagania co do „wypychania” aparatu i ilości pamięci. Dlatego obsługa 4K jest niewątpliwym znakiem wysokiej klasy wbudowanej kamery. Jednocześnie zauważamy, że we współczesnych dronach można spotkać również bardziej solidne rozdzielczości – patrz „Filmowanie powyżej 4K”.

Jeśli chodzi o samą liczbę klatek na sekundę, im wyższa, tym płynniejsze jest wideo, tym mniej ruchu jest rozmyty w klatce. Z drugiej strony szybkość strzelania bezpośrednio wpływa na wymagania dotyczące mocy „wypychania” i objętości gotowych plików. Ogólnie rzecz biorąc, wartości do 24 kl./s można nazwać minimalnymi, od 24 do 30 kl./s - średnimi, od 30 do 60 kl./s - powyżej średniej, a prędkość 60 kl./s pozwala już mówić o szybkim fotografowaniu UltraHD. Co prawda do pełnoprawnego szybkiego fotografowania, któ...re pozwala tworzyć filmy w zwolnionym tempie, pożądana jest również wyższa liczba klatek na sekundę, czego również nie ma w kamerach helikopterowych; jednak nowoczesne technologie rozwijają się bardzo szybko i sytuacja może się zmienić w niedalekiej przyszłości.

Kąt widzenia zapewniany przez standardową kamerę quadkoptera; dla optyki z regulowanym zoomem z reguły brana jest pod uwagę wartość maksymalna.

Kąt widzenia to kąt między liniami łączącymi środek soczewki z dwoma przeciwległymi skrajnymi punktami widzialnego obrazu. Zwykle mierzone po przekątnej w poprzek ramki, ale mogą być wyjątki. Jeśli chodzi o konkretne wartości tego parametru, we współczesnych śmigłowcach mogą one wynosić od 55 - 60 ° do 180 °, a nawet więcej. Jednocześnie szerszy kąt (przy pozostałych warunkach równych) pozwala jednocześnie zmieścić w ramie więcej miejsca; a węższy zajmuje mniej miejsca, ale przedmioty wpadające w kadr wyglądają na większe, łatwiej na nich dostrzec poszczególne drobne detale. Dlatego wybierając parametr ten warto zastanowić się, co jest dla Ciebie ważniejsze: szerokie pokrycie czy dodatkowy efekt powiększenia.

Obecność gniazda na karty pamięci w konstrukcji quadkoptera.

Z reguły funkcja ta jest dostępna w modelach wyposażonych w kamery (patrz „Typ aparatu”), a same karty służą przede wszystkim do rejestrowania zrobionych zdjęć i filmów. Jednak w niektórych modelach na takich nośnikach mogą być przechowywane inne dane - ślady GPS, trasy lotów, programy akrobacyjne itp. W każdym razie karty są wygodne przede wszystkim ze względu na możliwość szybkiego przesyłania danych między urządzeniem a innymi urządzeniami z czytnikiem kart (w szczególności laptopami).

Należy zauważyć, że różne urządzenia mogą być zaprojektowane dla różnych standardów kart pamięci, a same nośniki zwykle nie są dostarczane w zestawie. Dlatego przed wyborem karty warto doprecyzować według oficjalnych danych, jaki typ będzie optymalny dla Twojego modelu.

- Funkcja powrotu do domu. Dzięki tej funkcji quadkopter może automatycznie powrócić do punktu startowego. Specyficzne niuanse tej funkcji mogą się różnić. Tak więc niektóre modele wracają „do domu” na polecenie użytkownika, inne są w stanie zrobić to samodzielnie – np. w przypadku utraty sygnału z pilota lub krytycznego obniżenia poziomu naładowania baterii; w wielu urządzeniach obie opcje są dostępne jednocześnie. Należy również pamiętać, że funkcja ta występuje nawet w modelach, które nie mają modułu GPS (patrz „Czujniki”) - śmigłowiec może orientować się w przestrzeni w inny sposób (za pomocą czujników bezwładnościowych, sygnału z pilota itp.) .

- Tryb podążaj za mną. Tryb, który pozwala kwadrokopterowi stale podążać za użytkownikiem z niewielkiej odległości – niczym „osobisty dron”. Sposób wdrożenia takiego trybu i wymagany do niego sprzęt może być inny: niektóre modele śledzą kierunek do nadajnika i siłę sygnału z niego, inne stale odbierają dane z modułu GPS smartfona lub innego gadżetu i śledzą te współrzędne itp. Tak czy inaczej, taki tryb może być przydatny nie tylko do rozrywki, ale także do całkiem praktycznych celów - na przykład do używania kwadrokoptera jako „komory powietrznej”, która jest stale blisko operatora, a jednocześnie nie nie zajmują rąk.

- Dronie (dystans). Początkowo termin „dronie” odnosi się do selfie (zdjęcia lub wideo) w...ykonanego z drona. Ten tryb jest przeznaczony głównie do takich zadań. A jego istota polega na tym, że śmigłowiec płynnie oddala się od pewnego obiektu po danej trajektorii, utrzymując ten obiekt w centrum kadru. Klasyczny wariant latania w trybie Dronie to oddalanie się najpierw poziomo, potem poziomo i w górę; jednak w niektórych modelach trajektorię drona można dodatkowo dostosować. Sterowanie ramką może odbywać się również na różne sposoby – od prostego celowania w określony punkt, a kończąc na zaznaczeniu obiektu na ekranie z dalszym „inteligentnym” śledzeniem tego obiektu. Tak czy inaczej, mimo całej swojej prostoty, ta technika nagrywania pozwala tworzyć całkiem interesujące filmy: na przykład w ten sposób możesz najpierw uchwycić grupę ludzi w jednym filmie, a następnie piękno krajobraz wokół nich.

- Rakieta (powiększenie). Tryb lotu, w którym śmigłowiec płynnie wznosi się na określoną wysokość po ściśle pionowej trajektorii. Podobnie jak w przypadku opisanego powyżej Dronie, używa się go głównie podczas kręcenia wideo: najpierw kręcimy pewną scenę w zbliżeniu, a gdy idziemy w górę, kamera obejmuje coraz większy obszar wokół tej sceny. Z reguły w trybie Rocket można ustawić wysokość, po osiągnięciu której urządzenie się zatrzyma.

- „Tryb orbity” (latanie po okręgu). Tryb pozwalający na wystrzelenie samolotu na orbicie kołowej wokół określonego punktu. Wykorzystywany jest również głównie do filmowania wideo: w takich przypadkach kamera pozostaje stale skierowana na dany obiekt, ale kąt i tło, dzięki ruchowi drona, ulegają ciągłym zmianom. W ustawieniach „orbita” z reguły można ustawić jego promień, wysokość i kierunek ruchu, a także kąt kamery.

- Helix (lot spiralny). Kolejny tryb używany jako technika artystyczna do nagrywania filmów. W tym trybie śmigłowiec trzymając dany obiekt na środku kadru, porusza się wokół niego po spirali, stopniowo oddalając się i zwiększając wysokość. Pozwala to uzyskać maksymalną różnorodność widoków i kątów pokrycia.

Zwróć uwagę, że tryby Dronie, Rocket, Helix i Orbit pierwotnie pojawiły się jako część zastrzeżonego zestawu narzędzi QuickShot w dronach DJI z serii Mavic. Jednak później podobne funkcje wprowadzili inni producenci, więc teraz nazwy te są używane jako rzeczowniki pospolite.

- Plan lotu(Punkty trasy). Możliwość ustawienia kwadrokoptera na konkretną trasę lotu, na podstawie punktów kontrolnych. Funkcja ta jest bardzo podobna do flyby za pomocą punktów GPS (patrz wyżej), jednak jest wykonywana inaczej, bez korzystania z nawigacji GPS. Jedną z najpopularniejszych wariantów jest budowanie trasy w aplikacji na smartfona, za pomocą której sterujemy helikopterem; po uruchomieniu programu smartfon wysyła do urządzenia sekwencję poleceń odpowiadającą trasie. Ogólnie rzecz biorąc, tryb Waypoints nie jest tak dokładny jak Flyby GPS i oferuje mniej wariantów. Dlatego funkcja ta służy głównie do celów rozrywkowych; jeśli w dronie znajduje się kamera, może się przydać do robienia selfie lub prostych klipów wideo.

- Leć nad punktami GPS. Tryb pozwalający na wystrzelenie kwadrokoptera po określonej trasie - wstępne ustawienie auta na oddzielne punkty trasy (według współrzędnych GPS) oraz kolejność ich przejazdu. Dodatkowo mogą być dostarczone dodatkowe ustawienia - na przykład prędkość i wysokość na niektórych odcinkach trasy. Funkcja ta jest pod wieloma względami podobna do trybu Waypoints (patrz poniżej), ale można ją znaleźć głównie w urządzeniach ze średniej i wyższej półki. Jednocześnie zastosowanie GPS zapewnia większą dokładność, co umożliwia wykorzystanie drona do celów zawodowych. Na przykład, jeśli wyznaczysz w ten sposób trasę do zdjęć lotniczych, operator może w pełni skoncentrować się na pracy z kamerą bez rozpraszania się sterowaniem helikopterem.

- Tryb akrobatyczny. Specjalny tryb do wykonywania akrobacji. Pamiętaj, że specyficzne znaczenie tego trybu może się różnić w zależności od poziomu i przeznaczenia drona. Tak więc w najprostszych modelach rozrywkowych zwykle dostarczane są automatyczne programy, które pozwalają wykonywać określone akrobacje dosłownie „za naciśnięciem przycisku”. A w zaawansowanych pojazdach w trybie akrobacyjnym system stabilizacji jest wyłączony, a dron jest bardzo czuły na polecenia operatora; wymaga to dużej precyzji w sterowaniu, ale daje maksymalną kontrolę nad lotem.

Metoda sterowania zapewniona w helikopterze.

Nowoczesne drony są zwykle sterowane za pomocą pilota, smartfona lub obu. Oto szczegółowy opis każdej z tych opcji:

- Tylko pilot. Kontrola realizowana wyłącznie z kompletnego panelu sterowania. Najpopularniejszy wariant, spotykany we wszystkich typach dronów – od najprostszych modeli rozrywkowych po wysokiej klasy urządzenia profesjonalne; i ciężkie modele komercyjne/przemysłowe (patrz „Rodzaj”) są w ten sposób całkowicie kontrolowane. Popularność tę tłumaczą dwa punkty. Po pierwsze, funkcjonalność pilota może być praktycznie dowolna - od małego urządzenia z kilkoma dźwigniami i przyciskami po wielofunkcyjną jednostkę sterującą z ekranem do transmisji na żywo i wyświetlania różnych specjalistycznych informacji. Dzięki temu wyposażenie pilota można optymalnie dopasować do charakterystyki konkretnego helikoptera. Po drugie, w pilocie można zainstalować potężny nadajnik o dużym zasięgu (podczas gdy zasięg smartfonów jest bardzo ograniczony, a także zależy od konkretnego modelu gadżetu). A poza tym pilot jest początkowo dostarczany z dronem (chyba, że baterie w niektórych modelach trzeba dokupić osobno).

- Tylko smartfon. Kontrola realizowana wyłącznie ze smartfona (lub innego podobnego gadżetu - na przykład tabletu) za pośrednictwem specjalnej aplikacji; komunikacja w tym przypadku z reguły odbywa...się za pośrednictwem Wi-Fi. Ta opcja jest dobra, ponieważ w aplikacji sterującej można zapewnić prawie każdą funkcjonalność; a sam helikopter okazuje się wygodny w transporcie - w tym sensie, że nie trzeba nosić ze sobą osobnego pilota. Zasięg w takiej kontroli jest jednak bardzo mały – nawet w idealnych warunkach zwykle nie przekracza 100 m, a w niektórych modelach nie sięga nawet 50 m; a rzeczywisty zasięg komunikacji również silnie zależy od właściwości gadżetu sterującego. Ponadto elementy sterujące na ekranie dotykowym nie są dotykowe, co sprawia, że sterowanie roletami jest prawie niemożliwe. W efekcie ta opcja jest bardzo rzadka – w niektórych modelach mini-dronów i selfie-dronów (patrz „Rodzaje”), dla których ważny jest brak pilota i łatwość przenoszenia, a opisane wady nie są krytyczne .

- Pilot i smartfon. Możliwość sterowania dronem zarówno z pilota, jak i ze smartfona. Cechy obu opcji zostały szczegółowo opisane powyżej; a ich połączenie spotyka się głównie w stosunkowo prostych urządzeniach, dla których mankamenty sterowania za pomocą smartfona nie są krytyczne (choć zdarzają się wyjątki). Jednocześnie główną opcją dla takich helikopterów jest często precyzyjne sterowanie z zewnętrznego gadżetu, a pilot może w ogóle nie być zawarty w pakiecie; ten punkt nie zaszkodzi wyjaśnić przed zakupem. Jednak w każdym przypadku ten format sterowania daje użytkownikowi możliwość wyboru najlepszej opcji w konkretnej sytuacji. Na przykład do lotów rekreacyjnych podczas „wycieczek” na łono natury można poradzić sobie za pomocą smartfona, a do treningu akrobacyjnego lepiej nadaje się pilot. Do tej kategorii należą więc większość nowoczesnych dronów, którymi można sterować za pomocą smartfona/tabletu.

Rodzaj silników zastosowanych w helikopterze.

Współczesne drony-koptery są tradycyjnie wyposażone w silniki elektryczne (zwykle po jednym na każde śmigło), a według typów takie silniki dzielą się na stosunkowo proste szczotkowe i bardziej zaawansowane bezszczotkowe. Oto szczegółowy opis każdej odmiany:

- Kolekcjoner. W silnikach tego typu do przełączania prądu między uzwojeniami służy kolektor - urządzenie mechaniczne w postaci pierścienia zamontowanego na wale silnika i podzielonego na oddzielne sekcje. Prąd jest dostarczany do tego pierścienia za pomocą pary stałych styków - tak zwanych szczotek. Taka konstrukcja jest bardzo prosta i niedroga, a ponadto można ją naprawić bez większych trudności. Z drugiej strony silniki kolektorowe mają stosunkowo niską sprawność, a styki szczotek zużywają się dość szybko i zawodzą z powodu stałego tarcia (zwłaszcza przy częstej pracy z dużymi prędkościami). Dlatego głównym obszarem ich zastosowania są stosunkowo proste i niedrogie śmigłowce – w bardziej zaawansowanej technologii często stosowane są silniki bezszczotkowe opisane poniżej.

- Bezszczotkowy. W takich silnikach przełączanie prądu między uzwojeniami odbywa się za pomocą obwodów elektronicznych, bez użycia ruchomych części. To komplikuje i nieco zwiększa koszt projektu, ale daje szereg zalet w porównaniu z jednostkami kolektorowy. Przede wszystkim silniki bezszczotkowe są bardziej wydajne i zużywają się mniej po...dczas pracy z pełną mocą. Dodatkowo łatwiej jest w nich wyregulować rzeczywistą moc, zakres takiej regulacji jest szerszy, dokładność jest wyższa, a reakcja na zmiany ustawień jest niemal natychmiastowa. Jednocześnie nowoczesne technologie umożliwiają tworzenie stosunkowo niedrogich i przystępnych cenowo silników bezszczotkowych, których koszt to często tylko niewielki ułamek ceny całego helikoptera. Ta opcja jest więc dość popularna we współczesnych dronach, można ją znaleźć nawet wśród stosunkowo niedrogich modeli.