Porównanie Casio CT-S300 vs Yamaha Montage 6

- Syntezator. W tym przypadku mamy na myśli klasyczne syntezatory cyfrowe - klawiszowe instrumenty muzyczne zdolne do odtwarzania dźwięku różnych instrumentów i efektów dźwiękowych. Funkcjonalność takich modeli może być bardzo zróżnicowana - od niedrogich urządzeń o minimalnej funkcjonalności po zaawansowane instrumenty odpowiednie nawet dla profesjonalnych muzyków.

- Stacja robocza. Wysokiej klasy profesjonalne syntezatory, które mogą pełnić rolę nie tylko instrumentu muzycznego, ale także konsoli do nagrywania i miksowania dźwięku. W związku z tym sekwencer jest obowiązkową cechą takich instrumentów (patrz niżej). Ponadto stacje robocze wyróżniają się zaawansowanym wyposażeniem odpowiadającym klasie: wśród takich instrumentów są modele z pełnowymiarowymi klawiaturami młoteczkowymi (patrz „Mechanika”) z 88 klawiszami, użytkownik ma do dyspozycji mnóstwo regulacji i złączy , a jakość dźwięku i niezawodność w niedrogich modelach okazuje się dobra, w zaawansowanych - prawie idealna. To prawda, syntezatory tego typu są bardzo drogie, dlatego wraz z rozbudowanymi możliwościami są niezastąpionymi pomocnikami dla kompozytorów, realizatorów dźwięku i innych specjalistów zajmujących się zarówno wykonywaniem, jak i nagrywaniem muzyki.

- Syntezator dla dzieci. Możliwości takich instrumentów na ogół wynikają z nazwy – to syntezatory przeznaczone dla dzieci. Zewnętrznie takie modele różnią się od „dor...osłych” przede wszystkim niewielką liczbą kluczy (do 49, często mniej) i rozmiarem samych kluczy, zmniejszonych dla dłoni dziecka. Ponadto wydajność i funkcjonalność syntezatorów dziecięcych są również najczęściej skromniejsze: na przykład polifonia (patrz poniżej) rzadko przekracza 8 głosów, a ogólna niezawodność dźwięku jest bardzo niska. Wręcz przeciwnie, możliwości uczenia się w takich instrumentach mogą być bardzo szerokie i ogólnie syntezatory dla dzieci są uważane za dobry wybór do wstępnego szkolenia.

- syntezator analogowy. Oryginalnie syntezatory analogowe to instrumenty, w których dźwięk jest generowany nie przez przetwarzanie cyfrowe, ale poprzez przejście przez rzeczywisty obwód elektryczny. Z grubsza mówiąc, w instrumencie analogowym naciśnięcie każdego klawisza zamyka własny obwód oscylacyjny, który odpowiada za określoną częstotliwość dźwięku na wyjściu (podczas gdy w klawiszu cyfrowym wydaje polecenie do obwodów sterujących, wysyłają sygnał do cyfrowego przetwornik analogowo-cyfrowy, a przetwornik cyfrowo-analogowy przetwarza ten sygnał na daną częstotliwość nutową). A z punktu widzenia użytkownika najbardziej zauważalną różnicą między syntezatorem analogowym jest brak wbudowanych tonów. Zamiast listy barw, muzyk ma do dyspozycji zestaw elementów sterujących (oscylatory, obwiednia, filtry itp.), które pozwalają mu samodzielnie ustawiać parametry dźwięku. Dzięki temu instrumenty analogowe z jednej strony są trudniejsze do opanowania, z drugiej pozwalają osiągnąć efekty niedostępne na „cyfrowym”. Ponadto samo zabarwienie dźwięku na syntezatorach analogowych jest nieco inne. Historycznie instrumenty tego typu pojawiały się przed cyfrowymi, ale dziś są to wysoce wyspecjalizowane rozwiązania przeznaczone głównie dla profesjonalnych wykonawców/kompozytorów i wykorzystywane w określonych kierunkach muzycznych.

Innymi słowy, polifonia obsługiwana przez syntezator to liczba „głosów” (generatorów tonów), które mogą na nim jednocześnie brzmieć.

Parametr ten jest często opisywany jako liczba dźwięków, które mogą być grane jednocześnie na klawiaturze. Nie jest to jednak do końca prawda, ponieważ w wielu barwach jedna nuta może aktywować kilka generatorów tonów. W rezultacie, na przykład, aby zagrać akord składający się z 3 nut w barwie z 4 generatorami tonów na nutę, wymagana jest polifonia co najmniej 3 * 4=12 głosów. Ponadto automatyczne akompaniamenty i wstępnie zdefiniowane utwory (patrz powiązane sekcje) również wykorzystują generatory brzmień, co wymaga również większej liczby głosów do efektywnej pracy z tymi funkcjami.

Minimalną wartością dla mniej lub bardziej funkcjonalnego nowoczesnego syntezatora jest polifonia na 32 głosy – i nawet wtedy taki instrument może być używany głównie do wstępnego treningu i prostych melodii. Dla bardziej solidnego zastosowania pożądane jest posiadanie co najmniej 50 - 60 głosów, a w modelach profesjonalnych (w szczególności na stacjach roboczych, w których mamy do czynienia z kilkoma ścieżkami audio naraz) są modele z polifonią na 150 generatorów dźwięku lub również.

Ogólnie rzecz biorąc, bardziej zaawansowany syntezator może mieć bardziej rozbudowaną polifonię, jednak klasę instrumentu można ocenić za pomocą tego parametru tylko w przybliżeniu – instrumenty o tej samej liczbie głosów mogą się znacznie różnić po...ziomem. Jedynym wyjątkiem od tej reguły są syntezatory dla dzieci (patrz „Rodzaj”), które obsługują do 20 głosów.

Liczba wbudowanych dźwięków przewidzianych w syntezatorze.

Liczbę barw często opisuje się jako liczbę instrumentów, które dany model może imitować. Nie jest to jednak do końca prawda – raczej parametr ten można nazwać „liczbą instrumentów i efektów dźwiękowych”. Np. ten sam instrument – gitara elektryczna – z różnymi „gadżetami” (distortion, overdrive) zabrzmi inaczej, a w syntezatorze każdy taki gadżet będzie traktowany jako osobna barwa. Brzmienie „bębnów” zazwyczaj łączy różne rodzaje bębnów i innych instrumentów perkusyjnych – innymi słowy, pozwala odwzorować zarówno „bęben basowy”, jak i talerze bez zmiany ustawień, po prostu naciskając odpowiednie klawisze. A niektóre barwy mogą w ogóle nie mieć odpowiedników wśród prawdziwych instrumentów.

Im bardziej wbudowane barwy, tym większe możliwości syntezatora, tym bardziej zróżnicowane dźwięki, jakie można z niego wydobyć. Jednocześnie w modelach z wyższej półki, takich jak stacje robocze (patrz „Rodzaj”), liczba ta może sięgać 1000 lub nawet więcej.

Obecność funkcji akompaniamentu automatycznego w syntezatorze.

Funkcja ta umożliwia instrumencie automatyczne odtwarzanie melodii akompaniamentu, wraz z którą można grać główną partię na klawiaturze. W tym przypadku lewa ręka muzyka może sterować akompaniamentem: wystarczy zagrać akord na lewej połowie klawiatury, a automatyczny akompaniament automatycznie „rozłoży” go na partie instrumentów, którym towarzyszy dźwięk. W ten sposób muzyk zamienia się w „ludzką orkiestrę”: jeden syntezator może zastąpić cały zespół, a przynajmniej solidną część zespołu. Oczywiście jakość dźwięku w takich modelach może być inna i nie każdy syntezator z akompaniamentem nadaje się na wydarzenie poważniejsze niż poranek dla dzieci, chociaż istnieją modele dość zaawansowane.

Ponadto gra z akompaniamentem może być przydatna w celach edukacyjnych: przyczynia się do rozwoju ogólnej techniki, wyczucia rytmu, a dodatkowy akompaniament jest bardzo wygodny podczas ćwiczeń improwizacji.

Należy pamiętać, że nie tylko jakość dźwięku, ale także liczba stylów (melodii) akompaniamentu może być różna; niektóre modele pozwalają nagrywać własne melodie. Poniżej znajdziesz szczegółowe informacje na temat tych funkcji.

Liczba stylów automatycznego akompaniamentu (patrz wyżej) pierwotnie dostępnych w syntezatorze, innymi słowy liczba opcji akompaniamentu dostępnych dla użytkownika.

Im obszerniejszy ten zestaw, tym większe prawdopodobieństwo znalezienia wśród tych melodii odpowiednich opcji dla konkretnego przypadku. Jednocześnie bogactwo stylów samo w sobie nie daje również 100% gwarancji, że wśród nich znajdzie się odpowiedni, zwłaszcza że różne modele syntezatorów mogą się znacznie różnić w konkretnym zestawie melodii. Tak więc lista nie zaszkodzi wyjaśnić przed zakupem. Zauważamy również, że sytuację można poprawić za pomocą stylów użytkownika (patrz niżej) - obsługuje je wiele syntezatorów z automatycznym akompaniamentem.

Obecność trybu uczenia się w projektowaniu syntezatora.

Przeznaczenie tej funkcji wynika z nazwy. Najczęściej opiera się na następującej zasadzie: sam syntezator podpowiada uczniowi, które klawisze nacisnąć, wyświetlając klawiaturę na wyświetlaczu lub podświetlając potrzebne klawisze za pomocą podświetlenia (jeśli jest dostępne, patrz wyżej). Oczywiście na różnych poziomach nauki format takich podpowiedzi też będzie inny: np. na samym początku syntezator podświetla potrzebne nuty tak długo, jak są wciśnięte, a na końcowym etapie podświetla je na tempo, w jakim ma być grana melodia, i ocenia dokładność naciśnięcia przez ucznia klawiszy na żądanych klawiszach. Są też inne osobliwości i niuanse nauczania - na przykład tryb oddzielnej nauki partii dla lewej i prawej ręki, kiedy sam instrument gra jedną partię i mówi uczniowi, jak grać drugą. Ponadto funkcja metronomu jest prawie obowiązkowa dla syntezatora z tym trybem (patrz poniżej).

Niezależnie od konkretnej funkcjonalności, tryb ten będzie bardzo przydatny dla tych, którzy dopiero rozwijają umiejętności gry na instrumencie klawiszowym.

Zakres, w jakim można zmienić tempo programu odtwarzanego przez syntezator – akompaniament automatyczny, melodia samouczka (patrz wyżej), metronom (patrz niżej), nagrana próbka itp.

Tempo jest mierzone liczbą bpm. Zmiana go pozwala dostosować szybkość syntezatora do sytuacji - np. nieco spowolnij samouczek, jeśli w początkowym tempie jest zbyt ciężki do opanowania. Im szerszy zakres kontroli tempa, tym więcej możliwości ma do wyboru muzyk, zwłaszcza w zakresie tempa bardzo wolnego i tempa bardzo szybkiego.

Zwróć uwagę, że tradycyjny zakres tempa muzycznego obejmuje wartości od 40 bpm („grave”, „bardzo wolno”) do 208 bpm („prestissimo”, „bardzo szybko”), ale w syntezatorach może być jeszcze bardziej rozbudowany – np. na przykład 30 - 255 bpm.

Obecność miksera w konstrukcji syntezatora.

Mikser w tym przypadku jest urządzeniem przeznaczonym do sterowania poszczególnymi kanałami dźwiękowymi, które składają się na brzmienie syntezatora jako całości. Lista tych kanałów obejmuje w szczególności głos główny, głos warstwowy (patrz „Nakładanie warstw”), kilka kanałów akompaniamentu automatycznego (główny, basowy, perkusyjny itp.). Jeśli istnieje mikser, muzyk może ręcznie sterować tymi kanałami - włączać i wyłączać niektóre z nich, zmieniać barwę, tempo, tonację itp. To znacznie rozszerza możliwości korzystania z syntezatora.

Obecność wbudowanych kompozycji w projektowaniu syntezatora.

Funkcja ta jest podobna do opisanego powyżej automatycznego akompaniamentu w tym sensie, że polega na odtwarzaniu utworów na samym syntezatorze. Jednak w przeciwieństwie do automatycznego akompaniamentu wstępnie zdefiniowane utwory są odtwarzane wyłącznie według nut i nie można nimi sterować za pomocą akordów lewej połowy klawiatury. Innymi słowy, muzyk ma dużą swobodę przy akompaniamencie automatycznym, ale musi grać razem z melodiami w ścisłej z nim zgodzie.

Wbudowane utwory mogą być używane do różnych celów. Jedną z wariantów jest trening: muzyk słucha nagrania referencyjnego, a następnie próbuje je odtworzyć, albo gra z melodiami zgodnie z podanymi nutami, albo improwizuje do niego. Ponadto w niektórych przypadkach (np. na imprezach publicznych) możliwość włączenia syntezatora jako gracz może być bardzo przydatna. Ponadto wbudowane utwory służą do testowania i demonstrowania ogólnych możliwości instrumentu: zakłada się, że nagrany utwór można powtórzyć za pomocą samego syntezatora.