Porównanie Baton Rouge AR11C/ACE vs Yamaha C40

Ogólny typ narzędzia.

Przede wszystkim należy tutaj zaznaczyć, że nazwa „gitara akustyczna” w naszych czasach może być używana zarówno w sensie szerokim (dla całej klasy instrumentów), jak i w wąskim (dla oznaczenia jednego z rodzajów takich instrumentów). instrumenty). Gitary akustyczne w najszerszym tego słowa znaczeniu obejmują również modele klasyczne i elektroakustyczne, a także bardziej specyficzne instrumenty – basy akustyczne i ukulele. Oto szczegółowy opis każdej z tych odmian.

- Akustyczny. Mówiąc o typach gitar, „akustyczna” odnosi się do stosunkowo nowoczesnych modeli, różniących się designem od „klasyków” (patrz niżej). Pod względem możliwości, głównymi cechami takich instrumentów jest możliwość korzystania z metalowych strun, a także ogólnie głośniejszy i bardziej dźwięczny dźwięk. Zewnętrznie gitary akustyczne (w wąskim znaczeniu tego słowa) wyróżniają się przede wszystkim stosunkowo wąską i długą szyjką, a także nieco inną konstrukcją mostka niż klasyczne; ponadto większość modeli ma również większą obudowę, której kształt może być bardzo różnorodny (patrz „Kształt (widok)”). Ten typ gitar może być używany do różnych stylów gry; w tym sensie jest bardziej wszechstronny niż modele klasyczne.

- Klasyczny. Instrumenty powstałe na bazie tradycyjnych hiszpańskich gitar...w XIX wieku i przetrwały do dziś w niemal niezmienionej formie. Gitara klasyczna ma dość szeroką szyję, a także charakterystyczny kształt korpusu; ten kształt jest w rzeczywistości standardem, dzięki czemu różne modele są bardzo podobne w obrysie i na zewnątrz różnią się głównie kolorem i obecnością / brakiem cięcia (patrz "Przekrój"). Główną cechą funkcjonalną takich instrumentów jest niemożność pracy z metalowymi strunami - na "klasycznym" można używać tylko nylonu. Dzięki temu takie gitary brzmią bardzo miękko i w efekcie stosunkowo cicho – słabo nadają się do agresywnego, dynamicznego grania akordów. Dlatego głównym celem takich instrumentów są kompozycje klasyczne. Ponadto ten typ gitar doskonale nadaje się do wstępnego treningu muzycznego: nylonowe struny nie przecinają końcówek palców tak bardzo, jak struny metalowe.

- Elektroakustyka. Gitary akustyczne, uzupełnione wbudowanymi przetwornikami i, z reguły, blokami barwy (patrz poniżej dla obu). Pozwala to nie tylko na użycie gitary w tradycyjnym, akustycznym formacie, ale również podłączenie jej do wzmacniacza lub innego sprzętu, m.in. za wprowadzenie do dźwięku dodatkowych efektów za pomocą „płynów”.

- Ukulele. Znany również jako ukulele. Zewnętrznie jest bardzo podobny do gitary, ale ma znacznie mniejszy rozmiar. Na takim instrumencie są zwykle 4 struny; istnieją inne opcje - 8 (4 podwójne) lub 6, jak na zwykłej gitarze ("gitara"), takie modele również znajdują się w tej kategorii. Ukulele rozpowszechniło się na wyspach Pacyfiku i od samego początku było kojarzone z tradycyjną muzyką hawajską, ale to nie koniec sprawy: dla takich instrumentów dostępne są prawie takie same możliwości jak dla zwykłych gitar akustycznych.

- Gitara basowa. Gitary o niskiej, basowej barwie. Klasyczny bas ma 4 struny w stroju EADG - podobnie jak sześciostrunowe struny gitarowe od 3 do 6, ale o jedną oktawę niżej; same struny są również znacznie grubsze. Mniej powszechne są modele pięciostrunowe, mają podobną zasadę strojenia (patrz „Liczba strun”). Zewnętrznie wiele basów wyróżnia się długimi i wąskimi szyjkami, chociaż nie jest to ściśle wymagane. Szczególnym przypadkiem jest bas bezprogowy: taki instrument nie posiada nakrętki na gryfie, co rozszerza możliwości zastosowania różnych specyficznych technik wydobycia dźwięku, ale wymaga szczególnej precyzji przy umieszczaniu palców. W każdym razie głównym zastosowaniem basów jest akompaniament rytmiczny, najczęściej w połączeniu z perkusją; w przypadku partii solowych taki instrument praktycznie nie jest używany. Zwróć też uwagę, że basy akustyczne są zwykle uzupełniane przetwornikami – podobnie jak w przypadku opisanych powyżej gitar elektroakustycznych: bardzo trudno jest zagrać na takim instrumencie w inny sposób (z zewnętrznym mikrofonem).

Obecność przystawki w konstrukcji gitary.

Odbiornik umożliwia podłączenie instrumentu do urządzeń zewnętrznych - np. na koncert; jak sama nazwa wskazuje, przenosi dźwięk ze strun na wyjście (zwykle przez blok tonów, patrz niżej). Z definicji wszystkie gitary elektroakustyczne mają tę funkcję, dodatkowo przetworniki basowe są zwykle wyposażone w przetworniki (patrz "Typ").

Typ bloku tonalnego zainstalowanego w gitarze z przetwornikiem (patrz wyżej).

Blok tonów jest odpowiedzialny za przetwarzanie sygnału pochodzącego z przetwornika przed podaniem tego sygnału na wyjście instrumentu. Takie przetwarzanie obejmuje co najmniej wyrównanie częstotliwości, często także wzmocnienie; ponadto za pomocą bloku tonów realizowane są takie funkcje, jak tuner do strojenia i korektor (patrz poniżej). A rodzaje takich bloków mogą być następujące:

- Aktywny. Bloki dźwiękowe zasilane z własnego źródła zasilania (zwykle z wymiennej baterii). Takie moduły są bardziej skomplikowane i droższe od pasywnych, ponadto przy ich użyciu trzeba monitorować stan akumulatorów i wymieniać je w odpowiednim czasie. Z drugiej strony aktywny schemat pracy pozwala na zaimplementowanie wielu zaawansowanych funkcji: wysokiej jakości korekcji częstotliwości, wzmocnienia, dopasowania impedancji z zewnętrznym wzmacniaczem, a także wspomnianego korektora i tunera. W związku z tym większość gitar z przetwornikami jest obecnie wyposażona w aktywne bloki tonów.

- Bierny. Pasywne bloki barwy nie posiadają elektroniki wymagającej dodatkowego zasilania, dzięki czemu są niedrogie i niezwykle proste w obsłudze. Jednocześnie możliwości takich jednostek są znacznie skromniejsze: na przykład korekcja w nich barwy odbywa się tylko przez odcięcie „dodatkowych” częstotliwości, ao wzmacnianiu mowy w ogóle nie ma mowy. Ta opcja nie otrzymała dużego rozpowszechnienia.

Obecność funkcji korektora w bloku brzmienia gitary (patrz wyżej).

Korektor w tym przypadku oznacza możliwość ustawienia poziomu głośności dla każdego indywidualnego pasma częstotliwości. Pozwala to na dość dokładne dostrojenie bloku tonów do pożądanego dźwięku. Korektory gitarowe mają zwykle nie więcej niż 3 drogi (niskie, średnie, wysokie częstotliwości) - to wystarcza do początkowej regulacji (sensowne jest dokładniejsze dostosowanie dźwięku na sprzęcie zewnętrznym).

Obecność wbudowanego tunera w bloku tonów gitary (patrz wyżej).

Tuner jest używany podczas strojenia gitary: „nasłuchuje” każdej struny i mówi muzykowi, jak bardzo jego dźwięk odpowiada tonacji referencyjnej (powyżej, poniżej normy). Ten sprzęt znacznie upraszcza konfigurację. Tunery mogą być również produkowane w postaci urządzeń zewnętrznych, ale obecność takiej elektroniki bezpośrednio w bloku tonów jest znacznie wygodniejsza: przynajmniej jest zawsze pod ręką i nie ginie. Aby uzyskać więcej informacji na temat funkcji takich urządzeń, zobacz sekcję „Tuner” poniżej.

Ogólny kształt korpusu gitary.

Ta cecha wpływa zarówno na wygląd i wymiary instrumentu, jak i na cechy jego brzmienia. Zwróć uwagę, że w przypadku gitar klasycznych (patrz „Rodzaj”) kształt często nie jest wskazany, ponieważ jest to standard dla takich instrumentów. Ale inne odmiany mogą mieć bardzo zróżnicowany kształt. Na przykład wśród „akustyki” i „elektroakustyki” są takie warianty formy jak drednot (zachodnia), jumbo, mini-jumbo, salonowa, orkiestrowa, wielka audytorium, wielki koncert, droga, rezonator. Z kolei ukulele produkowane są w wersji sopranowej, koncertowej, tenorowej, barytonowej i basowej, a także w specjalnej odmianie - gitalele. Oto bardziej szczegółowy opis wszystkich tych typów obudów:

- Dreadnought (zachodni). Jeden z najpopularniejszych typów gitar akustycznych. Ciało ma duży kształt i bardzo „ciężki”, kanciasty kształt. Terminy „dreadnought” i „western” są często używane zamiennie, ale czasami tylko cutaway gitary są nazywane „westernami” (patrz poniżej). Taki kształt korpusu zapewnia wyraźnie brzmiący bas i „dudniący” kolor dźwięku, dzięki czemu drednoty dobrze nadają się do grania akordów, ale granie solówek na takich gitarach nie jest zbyt wygodne.

...- Model orkiestrowy. Modele orkiestrowe (Orchestra Model) mają nieco podobny kształt do opisanych powyżej drednotów, ale mają bardziej zaokrąglone i pełne wdzięku kontury, w szczególności bardziej wyraźną „talię” w okolicy gniazda (otwór rezonatora). Pozwala to na równomierny rozkład głośności pomiędzy wysokimi i niskimi częstotliwościami. Pod względem zastosowania „orkiestracja” jest bezpośrednim przeciwieństwem westernów: świetnie nadają się do palcowania i grania z nut, ale na akordach brzmią zauważalnie słabiej – zarówno ze względu na brak basu (zwłaszcza przy agresywnym stylu gry) , a także ze względu na stosunkowo niską głośność. Z drugiej strony, ze względu na równomierne pasmo przenoszenia, gitarze orkiestrowej może towarzyszyć zwykły mikrofon nawet na profesjonalnym koncercie.

- Jumbo. Słowo Jumbo oznacza „duży”, a takie skrzynki są rzeczywiście dość duże. Inną charakterystyczną cechą jest kształt dna pokładu: może być prawie okrągły, a w każdym razie zarys korpusu jumbo jest zwykle gładszy niż w modelach orkiestrowych, a zwłaszcza w drednotach (choć są wyjątki). Jednocześnie tego typu body łączy w sobie cechy wspomnianych odmian: zrównoważony i wyrównany dźwięk charakterystyczny dla „orkiestracji” łączy się z głośnością „westernu”. To sprawia, że gitary jumbo są powszechnie uważane za najlepszy wybór dla muzyków o mieszanym stylu. Jednak wiele zależy od konkretnego modelu: niektóre są bliższe drednotom w zastosowaniu, a czasami różnica między jumbo a westernem polega tylko na tym, jak producent pozycjonuje swój instrument.

- Mini jumbo. Nieco mniejsza wersja jumbo (patrz wyżej), z odpowiednio mniejszą głośnością i nasyceniem dźwięku.

- Wielka Audytorium. Kolejna wszechstronna odmiana gitar. Jest podobny w zarysie do jumbo (patrz wyżej) – do tego stopnia, że terminy „wielka publiczność” i „jumbo” (lub „mini-jumbo”, w zależności od rozmiaru) są często używane zamiennie.

- Wielki koncert. Odpowiednik opisanej powyżej wielkiej widowni, nieco mniejszy.

- Salon. Obudowy tego typu są dość zwarte – niektóre z nich są zbliżone do rozmiarów ukulele – i najczęściej mają niewielką szerokość, zachowując jednak pełnowymiarowy wylot. Takie instrumenty były początkowo popularne pod koniec XIX i na początku XX wieku; dziś są cenione przez profesjonalistów zarówno za tradycyjne brzmienie z „historycznymi nutami”, jak i za łatwość transportu.

- Droga. Zgodnie z nazwą tworzone są takie obudowy, w tym z oczekiwaniem łatwości transportu. Mogą mieć zarówno tradycyjny kształt, zbliżony do drednota lub jumbo (tylko mniejszy), jak i bardzo specyficzne kontury (na przykład trójkątne lub owalne, jak średniowieczna lutnia).

- Rezonator. Gitary sześciostrunowe, znane również jako „Dobro” (od nazwy Dobro, nadanej przez twórców, a później stało się znakiem rozpoznawczym). Jak sama nazwa wskazuje, instrumenty te wykorzystują nie tylko pustą bryłę do wzmocnienia dźwięku, ale specjalny detal - rezonator. Element ten montowany jest pod górnym pokładem i przykryty charakterystyczną okrągłą metalową osłoną z otworami; siodło siada bezpośrednio na pokrywie. „Dobry” wyróżnia się dość głośnym i ostrym dźwiękiem; ponadto niektóre modele mają specjalną konstrukcję szyjki dla łatwiejszej gry na poślizgu. Ogólnie rzecz biorąc, te gitary mają dość wąską niszę zastosowania, są popularne przede wszystkim wśród wykonawców bluesowych i country / bluegrass.

- Sopran. Najmniejsza odmiana ukulele (patrz „Rodzaj”), jest również historycznie pierwszą i najbardziej rozpowszechnioną. Standardowa długość całkowita takiego instrumentu to 21" (53 cm) w skali 13" (patrz niżej). Soprany mają największy nacisk na wysokie tony spośród wszystkich ukulele i są zazwyczaj dostrojone za pomocą GCEA (od najgrubszej do najcieńszej struny).

- Koncert. Ukulele jest nieco większe niż opisane powyżej soprany - 23 "długości i 15" w skali. Zapewniają nieco większą głośność niskich częstotliwości, poza tym są zupełnie do siebie podobne.

- Tenor. Ponadto, po odmianie koncertowej, ukulele powiększa się - do 26 "długości całkowitej (17" w skali). Ponadto różnią się strojeniem: można je stroić zarówno w GCEA, jak i DGBE (podobnie jak pierwsze 4 struny gitary 6-strunowej).

- Baryton. Do niedawna (przed pojawieniem się korpusów basowych) takie instrumenty były największą odmianą ukulele. Standardowa długość całkowita barytonu to 30", skala to 19"; taki instrument jest zwykle strojony w stroju DGBE (podobnie jak struny gitary 6-strunowej od 1 do 4).

- Gitara basowa. Jedna z najnowszych odmian ukulele: wprowadzona na rynek dopiero w 2007 roku. Prawie nie różni się wielkością od barytonu – około 30 „długiej, 20” skali – jednak wykorzystuje inny strój, a mianowicie EADG (również analog gitary sześciostrunowej, w tym przypadku odpowiadający strunom od 4 do 6).

- Gitalele. Rodzaj „hybrydy” pomiędzy tradycyjną gitarą a ukulele. W rzeczywistości takie instrumenty to sześciostrunowe gitary, wykonane w rozmiarach ukulele i nastrojone o 2,5 tony wyżej - w stroju ADGCEA. Jednocześnie palcowanie, technika akordowa i procedura strojenia w gitarze nie różnią się od zwykłych gitar. Instrumenty te są również nazywane „ukulele sześciostrunowe”, ale nazwa ta może być również używana do klasycznych ukulele czterostrunowych, w których druga i trzecia struna są zdublowane. Aby więc uniknąć nieporozumień, lepiej użyć terminu „ghalele”.

Specjalne wycięcie na korpusie gitary. Umieszczony u podstawy gryfu, po prawej stronie gryfu, patrząc na pionową gitarę od przodu (modele leworęczne po lewej). Ta cecha znacznie ułatwia grę na górnych progach (znajdujących się w pobliżu wylotu): bez wycięcia korpus przeszkadzałby w dotarciu do nich. Dlatego ta cecha jest wysoce pożądana dla gitarzystów grających dźwięki na wysokich progach (12 i wyższych).

Uważa się, że wycięcie wpływa negatywnie na akustykę gitary (zmniejsza użyteczną głośność korpusu, obniża głośność i nasycenie). Jednak w większości przypadków efekt ten jest prawie niezauważalny, zwłaszcza że producenci często stosują różne sztuczki mające na celu skompensowanie tego efektu.

Konstrukcja korpusu gitary obejmująca zarówno decki, jak i boki. Istnieją dwa główne rodzaje drewna, które mogą być użyte do tych części: lite i sklejka (lepiej znana jako sklejka). Sklejka jest tańsza od litego drewna, ale przegrywa z nią pod względem właściwości akustycznych. Dlatego typ pokładu w charakterystyce jest zwykle wskazywany tylko wtedy, gdy jest w nim lite drewno. Jednak brak danych na pokładzie nie oznacza, że instrument jest w całości wykonany ze sklejki; Ponadto należy zauważyć, że niektóre rodzaje sklejki są bardzo zbliżone do litego drewna pod względem właściwości akustycznych. Dlatego bez informacji o konstrukcji płyty rezonansowej warto skupić się przede wszystkim na półki cenowej instrumentu.

Opcje dla litego drewna mogą być następujące:

- Jednoczęściowy top. Używana jest również angielska nazwa - solidny top. Mowa o instrumentach, w których tylko blat wykonany jest z litego drewna - reszta korpusu wykonana jest ze sklejki. Ta opcja jest dobrym kompromisem między jakością dźwięku a przystępną ceną i jest dość popularna w gitarach ze średniej półki.

- Całkowicie solidny. Korpus, w którym wszystkie detale wykonane są z litego drewna - zarówno pokłady jak i skorupa. To najbardziej zaawansowana opcja pod względem akustyki – zwłaszcza, że niektóre gatunki drewna z czasem nawet poprawiają właściwości akustyczne (pod warunkiem, że jest to drewno lite). Całkowicie j...ednoczęściowy korpus nie jest jednak tani, dlatego ta opcja znajduje się głównie w wysokiej klasy profesjonalnych instrumentach.

Materiał, z którego wykonany jest blat gitary to płaska część korpusu, na której znajduje się mostek (patrz niżej) oraz otwór rezonatora.

We współczesnych gitarach występuje wiele różnych materiałów - od świerku, klonu czy cedru, zwyczajowego w naszych szerokościach geograficznych, po drogi mahoń i "egzotyczny" jak bubinga ("afrykański palisander") lub koa, który rośnie tylko na Hawajach. Każdy materiał ma swoje własne cechy, które wpływają na brzmienie i inne właściwości instrumentu (na przykład wygląd i trwałość). Brzmienie gitary w dużej mierze zależy jednak od wielu innych czynników poza materiałem – rodzaju instrumentu, kształtu korpusu itp. Dlatego modele wykonane z podobnych materiałów mogą brzmieć w odczuwalny sposób inaczej. Ponadto należy pamiętać, że drogie gatunki drewna mogą być wykorzystywane wyłącznie w celach estetycznych i nie mają przewagi nad tańszymi materiałami.

W świetle tego wszystkiego możemy powiedzieć, że dane o materiałach są bardziej wartością referencyjną, a przy wyborze bardziej prawdopodobne jest skupienie się na ważniejszych cechach (np. tym samym kształcie obudowy), a także na na praktycznych danych o narzędziu (recenzje, recenzje, nagrania audio z gry itp.). Szczegółowe dane dotyczące materiałów mogą być wymagane tylko w przypadku profesjonalnych muzyków, rzemieślników itp.; te informacje, w razie potrzeby, można znaleźć w...dedykowanych źródłach.