Porównanie LD Systems HPA 4 vs Behringer HA400

Pasmo przenoszenia obsługiwane przez wzmacniacz na wyjściu; innymi słowy, zasięg, jaki ten model jest w stanie dostarczyć do słuchawek lub innego analogowego urządzenia audio.

Teoretycznie im szerszy zakres częstotliwości, im bogatszy dźwięk wzmacniacza, tym mniejsze prawdopodobieństwo „obcięcia” niskich lub wysokich częstotliwości słyszalnych. Jednak przy ocenie tego parametru należy wziąć pod uwagę kilka niuansów. Po pierwsze, przeciętny człowiek jest w stanie usłyszeć częstotliwości od 16 do 22 000 Hz, a wraz z wiekiem granice te stopniowo się zawężają. Niemniej jednak we wzmacniaczach słuchawkowych szersze zakresy pracy są dość powszechne i robią wrażenie – np. dla niektórych modeli deklarowany jest zestaw częstotliwości od 1 Hz do 60 000 Hz, a nawet do 100 000 Hz. Te cechy są swego rodzaju „efektem ubocznym” zastosowania high-endowych obwodów przetwarzania dźwięku; Z praktycznego punktu widzenia liczby te nie mają większego sensu, jednak są wyznacznikiem high-endowego wzmacniacza i są często wykorzystywane w celach reklamowych.

Drugim zastrzeżeniem jest to, że każde słuchawki nieuchronnie mają również własne ograniczenia częstotliwości – a te ograniczenia mogą być bardziej znaczące niż we wzmacniaczu. Dlatego przy wyborze nie zaszkodzi wziąć pod uwagę charakterystykę słuchawek: na przykład nie warto specjalnie szukać wzmacniacza z górną granicą częstotliwości przy pełnych 22 kHz, jeśli w słuchawkach, których planujesz użyć z tym limit ten wynosi tylko...20 kHz.

Podsumowując, zauważamy również, że szeroki zakres częstotliwości sam w sobie nie gwarantuje wysokiej jakości dźwięku – w dużej mierze zależy to od innych czynników (pasmo przenoszenia, poziom zniekształceń itp.).

Rodzaje wejść przewidzianych w konstrukcji wzmacniacza.

Nowoczesne wzmacniacze słuchawkowe mogą być wyposażone w wejścia audio zarówno formatu analogowego (mini-Jack 3,5 mm, Jack 6,35 mm, RCA, XLR) jak i cyfrowego (S/P-DIF ze złączem koncentrycznym lub optycznym), a także USB OTG i USB porty typu B. Oto bardziej szczegółowy opis każdego z tych danych wejściowych:

- Mini-jack (3,5 mm). Jedno z najpopularniejszych współczesnych złączy audio. W tym przypadku służy głównie do podłączenia analogowego sygnału audio do wzmacniacza; może to być sygnał o poziomie liniowym lub dźwięk z wyjścia słuchawkowego z urządzenia zewnętrznego (te niuanse należy wyjaśnić osobno), podczas gdy samo złącze najczęściej ma klasyczny format trzypinowy i odpowiada za oba kanały stereo naraz. Ze względu na mały rozmiar mini-jack jest bardzo wygodny w użyciu w modelach przenośnych (patrz "Typ"). Z drugiej strony jest mniej wyciszony niż analogiczny Jack 6,35 mm i ma mniej rozbudowane możliwości – w szczególności prawie nigdy nie jest używany do połączenia zbalansowanego. Dlatego w modelach stacjonarnych ten interfejs jest znacznie mniej powszechny.
Oddzielnie zauważamy, że w port sprzętowy 3,5 mm można również wbu...dować inne typy wejść - na przykład koncentryczne i / lub optyczne (więcej szczegółów poniżej). Jednak obecność mini-jack jest wskazana tylko wtedy, gdy to złącze może działać w tradycyjnym formacie analogowym.

- Jack (6,35 mm). Gniazdo audio, pod wieloma względami podobne do opisanego powyżej mini-jack - w szczególności służy również głównie do podłączenia analogowego sygnału audio. Kluczową różnicą jest większy rozmiar. Z tego powodu wejścia Jack są używane znacznie rzadziej i głównie w urządzeniach stacjonarnych (patrz „Typ”); ale z drugiej strony duża średnica zwiększa możliwości złącza. Po pierwsze, połączenie jest bardziej niezawodne niż w gniazdach 3,5 mm, z mniejszą szansą na zakłócenia i przypadkowe rozłączenie. Po drugie, takie wejścia można nawet wykorzystać do połączenia zbalansowanego (choć taka możliwość nie jest obowiązkowa, co więcej, złącza XLR są częściej używane do połączenia zbalansowanego; o nich poniżej io podobnym formacie połączenia). Dlatego w przypadku wysokiej jakości sprzętu stacjonarnego takie wejścia są uważane za bardziej preferowane niż mini-jack.

- RCA. Technicznie rzecz biorąc, RCA to rodzaj wtyczki, która może być używana do wielu różnych celów. Jednak w tym przypadku chodzi o bardzo specyficzną aplikację - w formacie line-in (dla analogowego sygnału audio). W tym formacie za jeden kanał audio odpowiada jedno fizyczne złącze, więc tego typu wejście zwykle składa się z pary gniazd – dla lewego i prawego kanału. Ogólnie rzecz biorąc, liniowy RCA praktycznie nie jest stosowany w urządzeniach przenośnych, ale jest bardzo popularny w stacjonarnym sprzęcie audio. Jest nieco gorszy od bardziej zaawansowanych standardów (takich jak XLR, patrz poniżej) pod względem funkcjonalności i odporności na zakłócenia, ale ten interfejs często wystarcza zarówno do codziennego, jak i prostego użytku profesjonalnego.

- XLR. Początkowo XLR jest typowym okrągłym złączem z kompletem pinów (i ich gniazd) i dodatkowym ustalaczem na zewnętrznym pierścieniu. Może mieć różną liczbę kontaktów i być używany w różnych formatach. Jednak we wzmacniaczach słuchawkowych, kiedy mówimy o wejściach XLR, zwykle chodzi o interfejs do zbalansowanego podłączenia analogowego (liniowego) sygnału audio. Taki interfejs zwykle składa się z co najmniej pary złączy trzypinowych - po jednym dla każdego kanału stereo (rzadszym rozwiązaniem jest jedno wspólne złącze sześciopinowe, a właściwie wersja dwa w jednym). Jeśli chodzi o połączenie zbalansowane, to specjalny format z trzema przewodami na kanał (zamiast standardowych dwóch) i specjalnym sposobem obróbki sygnału na wejściu. Dzięki tej metodzie zakłócenia wynikające z ingerencji osób trzecich w kablu połączeniowym są wzajemnie wygaszane po wejściu do wzmacniacza; w rzeczywistości sam kabel działa jak filtr przeciwzakłóceniowy. Pozwala to na pracę nawet z dość długimi przewodami bez pogorszenia czystości dźwięku. Z drugiej strony złącza XLR są dość duże, a obsługa formatu zbalansowanego wpływa na koszt urządzenia. Dlatego ogólnie ten interfejs jest uważany za profesjonalny, jest instalowany we wzmacniaczach o odpowiednim poziomie, głównie stacjonarnych (z rzadkimi wyjątkami).

- Koncentryczne S / P-DIF. Odmiana interfejsu S/PDIF wykorzystująca kabel elektryczny (w przeciwieństwie do kabla optycznego opisanego poniżej). Generalnie format S/P-DIF pozwala na przesyłanie kilku kanałów dźwięku przez jedno złącze jednocześnie, w tym pracę z formatami wielokanałowymi (chociaż stereo jest najczęściej używany we wzmacniaczach słuchawkowych). A elektryczna wersja tego interfejsu jest nieco tańsza niż optyczna i nie wymaga szczególnej ostrożności podczas obsługi kabla. Jego wadą jest pewna podatność na zakłócenia elektromagnetyczne, jednak aby skompensować ten szczegół kabel jest zwykle ekranowany.
Zwróć uwagę, że wejście koncentryczne S / P-DIF najczęściej wykorzystuje gniazdo RCA jako złącze sprzętowe. Nie należy jednak mylić tego interfejsu z opisanym powyżej analogowym RCA: są to zasadniczo różne standardy, które nie są ze sobą kompatybilne. Ponadto w niektórych modelach (w szczególności przenośnych) ten typ wejścia można fizycznie połączyć z gniazdem 3,5 mm; w tym przypadku jedno gniazdo może pracować w różnych formatach (w zależności od wybranych ustawień), a do korzystania z interfejsu koncentrycznego wymagany jest kabel ze specjalną wtyczką (lub odpowiednią przejściówką).

- Optyczne S / P-DIF. Odmiana interfejsu S/P-DIF wykorzystująca kabel światłowodowy TOSLINK do przesyłania dźwięku cyfrowego w formacie stereo lub wielokanałowym (ten ostatni nie jest jednak typowy dla wzmacniaczy słuchawkowych). Główną zaletą takiego połączenia nad opisanym powyżej koncentrycznym jest całkowita niewrażliwość na zakłócenia elektromagnetyczne. Z drugiej strony kabel optyczny jest dość delikatny, nie wytrzymuje silnego nacisku i załamań.
Trzeba powiedzieć, że w niektórych wzmacniaczach – zwłaszcza przenośnych – wejście optyczne można wbudować bezpośrednio w gniazdo 3,5 mm, a do pracy z takim wejściem potrzebny jest kabel z wtykiem o odpowiedniej konstrukcji. Sama wtyczka może pracować w różnych formatach - w zależności od ustawień i podłączonego kabla.

- USB (OTG). Początkowo USB OTG to standard, który pozwala na podłączenie różnych urządzeń peryferyjnych USB (takich jak dyski flash) do przenośnych gadżetów, takich jak smartfony czy tablety. Jednak we wzmacniaczach słuchawkowych funkcja ta ma swoją specyfikę, należy ją wyjaśniać w każdym przypadku z osobna. Tak więc większość modeli z USB OTG jest przenośna, a w nich to wejście jest używane w klasycznym formacie - do odbioru cyfrowego sygnału audio z microUSB, USB C lub innego podobnego złącza w przenośnym gadżecie (jeśli gadżet początkowo zapewnia taką możliwość ). Ale we wzmacniaczach stacjonarnych (patrz „Typ”) nazwa „USB OTG” może oznaczać interfejs do podłączenia do komputera, jeśli ten interfejs nie wykorzystuje USB typu B, ale innego typu złącza. Te niuanse należy wyjaśnić osobno.

- USB (Typ B). Interfejs do podłączenia wzmacniacza do portu USB komputera i przesyłania dźwięku w postaci cyfrowej; innymi słowy - złącze do wykorzystania wzmacniacza jako zewnętrznej karty dźwiękowej. Formalnie USB typu B to ściśle określony typ złącza USB, który ma charakterystyczny kwadratowy kształt; jest to taka wtyczka, która jest zwykle montowana w modelach stacjonarnych. Ale w urządzeniach przenośnych tę rolę mogą pełnić porty innego typu - na przykład microUSB; jednak w takich przypadkach są one również określane jako USB typu B.

Tak czy inaczej, celem podłączenia wzmacniacza w formacie zewnętrznej karty dźwiękowej jest przede wszystkim to, że wbudowane karty dźwiękowe nowoczesnych komputerów mają zwykle dość skromne możliwości i można uzyskać dźwięk o znacznie wyższej jakości na sprzęcie zewnętrznym.

Obecność metalowej obudowy w konstrukcji wzmacniacza.

Ta cecha ma zarówno estetyczne, jak i dość praktyczne znaczenie. Innymi słowy, nie tylko nadaje obudowie stylowy i solidny wygląd, ale także pozytywnie wpływa na jej wytrzymałość i niezawodność. A ponieważ stop aluminium jest najczęściej używany jako metal, waga konstrukcji jest również niewielka. Główną wadą tego materiału jest wyższy koszt w porównaniu do innego popularnego wariantu - tworzywa sztucznego; natomiast na tle ogólnej ceny urządzenia różnica w cenie materiałów jest często nieznaczna. Tak więc w większości współczesnych wzmacniaczy słuchawkowych obudowy są wykonane z metalu.

Znamionowa moc pobierana przez wzmacniacz podczas pracy. Jest to wskazane tylko w przypadku modeli z podłączeniem do sieci i / lub USB (patrz „Typ zasilania”), ponieważ w modelach z akumulatorem moc jest początkowo wybierana tak, aby odpowiadała charakterystyce baterii.

Znaczenie tego parametru zależy przede wszystkim od konkretnego rodzaju żywności. Tak więc pracując z gniazdka można zignorować moc: nawet najbardziej „żarłoczne” nowoczesne wzmacniacze słuchawkowe zużywają mniej niż 200 W, każde gniazdko poradzi sobie z takim obciążeniem. Konieczność wzięcia pod uwagę poboru mocy może pojawić się tylko w szczególnych przypadkach - na przykład przy zastosowaniu „zasilania awaryjnego” lub stabilizatora napięcia, dla których trzeba dokładnie znać pobór całego podłączonego obciążenia.

W przypadku USB z kolei trzeba wziąć pod uwagę, że porty USB różnych wersji (a nawet typów) mogą różnić się zasilaniem urządzeń zewnętrznych. Dlatego tutaj przy wyborze warto upewnić się, że złącze, do którego ma być podłączony wzmacniacz, będzie w stanie dostarczyć wymaganą ilość energii. Na przykład 10 W to całkiem solidny wskaźnik dla takich złączy; a w przypadku wzmacniaczy o większej mocy najprawdopodobniej będziesz musiał obsługiwać specjalną technologię USB Power Delivery.