Porównanie Samsung Galaxy S9 Plus 256 GB vs Samsung Galaxy S9 256 GB / 4 GB

Specyfikacja głównego (i najczęściej jedynego) wyświetlacza w urządzeniu.

Oprócz podstawowych parametrów - takich jak przekątna, rozdzielczość (ze względu na nią ekrany są umownie podzielone na HD, Full HD, href="/list/122/pr-49321/">2K i więcej), typ matrycy (najczęściej IPS, OLED, AMOLED, Super AMOLED, Dynamic AMOLED,), na tej liście mogą być podawane bardziej konkretne cechy. Wśród nich - kształt powierzchni (płaska lub zakrzywiona), obecność i wersja Gorilla Glass (w tym najpopularniejsza v6 i Victus), obsługa HDR i częstotliwość odświeżania (częstotliwość wyższa niż 60 Hz jest uważana za wysoką, mianowicie 90 Hz, 120 Hz i 144 Hz). Oto bardziej szczegółowy opis specyfikacji, które są istotne dla współczesnych wyświetlaczy: — Przekątna. Tradycyjnie przekątna ekranu jest podawana w calach. Większy wyświetlacz jest wygodniejszy w obsłudze: pomieszczą więcej in...formacji, a sam obraz jest lepiej czytelny. Minusem dużej przekątnej jest zwiększenie wymiarów urządzenia. Obecnie smartfony z ekranami 5" i mniejszymi są uważane za małe>. 5.6 – 6" i do 6.5" - to już jest średni format. Poza tym sporo modeli ma rozmiar 6.5". Klasyczne telefony bez ekranów dotykowych nie potrzebują dużej przekątnej - zwykle nie przekracza ona 3".

— Rozdzielczość. Rozdzielczość ekranu określają jego wymiary (w pionie i poziomie) w pikselach. Im większe są te wymiary (przy tej samej przekątnej), tym bardziej szczegółowy i wygładzony jest obraz, tym mniej widoczne są poszczególne piksele. Z drugiej strony zwiększenie rozdzielczości wpływa zarówno na koszt samego wyświetlacza, jak i wymagania sprzętowe telefonu. Warto też zauważyć, że ta sama rozdzielczość wygląda inaczej na ekranach o różnych rozmiarach; dlatego przy ocenie szczegółowości warto wziąć pod uwagę nie tylko parametr ten, lecz także ilość PPI (patrz poniżej).

— PPI. Zagęszczenie pikseli na ekranie urządzenia. Określa się na podstawie liczby punktów na cal (points per inch) - liczby pikseli na każdy poziomy lub pionowy odcinek o rozmiarze 1". Wskaźnik ten zależy jednocześnie od przekątnej i rozdzielczości, lecz ostatecznie jest to liczba PPI, która określa, jak wygładzony i szczegółowy jest obraz na wyświetlaczu. Dla porównania należy zaznaczyć, że w odległości około 25-30 cm od oczu zagęszczenie 300 PPI lub większe sprawia, że ​​poszczególne piksele są prawie niewidoczne dla osoby z normalnym wzrokiem, obraz jest postrzegany jako całościowy, przy większych odległościach podobny efekt jest zauważalny nawet przy mniejszym zagęszczeniu pikseli.

— Typ matrycy. Technologia, według której wykonana jest matryca ekranu. Parametr ten jest określa się tylko dla stosunkowo zaawansowanych wyświetlaczy, które przewyższają najprostsze ekrany LCD telefonów przyciskowych. Najbardziej rozpowszechnione w naszych czasach są następujące typy matryc:

• IPS. Najbardziej popularna technologia, stosowana w ekranach współczesnych smartfonów. Zapewnia bardzo przyzwoitą jakość obrazu, kąty widzenia oraz czas reakcji, choć pod względem tych parametrów nieco ustępuje bardziej zaawansowanym wariantom (patrz poniżej). Z drugiej strony IPS ma również swoje zalety: trwałość, równomierne zużycie, a także dość niski koszt. Dzięki temu takie ekrany można spotkać we wszystkich kategoriach smartfonów - od niedrogich po topowe.
• AMOLED. Technologia oparta na organicznych diodach elektroluminescencyjnych (OLED) opracowana przez firmę Samsung. Jedną z kluczowych różnic między takimi matrycami a bardziej tradycyjnymi wyświetlaczami jest to, że nie wymagają one zewnętrznego podświetlenia: każdy piksel sam jest źródłem światła. Z tego powodu zużycie energii takiego ekranu zależy od cech wyświetlanego obrazu, lecz generalnie okazuje się dość niskie. Ponadto matryce AMOLED wyróżniają się szerokimi kątami widzenia, doskonałymi wskaźnikami jasności i kontrastu, wysoką jakością kolorów oraz krótkim czasem reakcji. Dzięki temu takie ekrany nadal są wykorzystywane we współczesnych smartfonach, pomimo pojawienia się bardziej zaawansowanych technologii; można je spotkać nawet w topowych modelach. Główną wadą tej technologii jest stosunkowo wysoki koszt i nierównomierne zużycie pikseli: piksele, które pracują dłużej i częściej przy dużej jasności - wypalają się szybciej. Zwykle jednak efekt ten staje się zauważalny dopiero po kilku latach intensywnego użytkowania - okresie porównywalnym z żywotnością samego smartfona.
• AMOLED (LTPO). Zaawansowana wersja paneli AMOLED z możliwością dynamicznego dostosowywania częstotliwości odświeżania w zależności od wykonywanych zadań. Skrót LTPO (Low Temperature Polycrystalline Oxid) oznacza „niskotemperaturowy tlenek polikrystaliczny”. Za tym terminem kryje się połączenie tradycyjnej technologii LTPS i cienkiej warstwy tlenku TFT z dodatkiem hybrydowo-tlenkowego krzemu polikrystalicznego do sterowania obwodami przełączającymi. Panele AMOLED (LTPO) zmniejszają zużycie energii przez gadżet o rząd wielkości. Tak więc przy wykonywaniu aktywnych czynności ekran urządzenia stosuje maksymalną lub wysoką częstotliwość odświeżania, a przy przeglądaniu zdjęć lub czytaniu tekstu wyświetlacz zmniejsza częstotliwość odświeżania do minimum.
• Super AMOLED. Ulepszona wersja opisanej powyżej technologii AMOLED. Jednym z kluczowych ulepszeń jest to, że ekrany Super AMOLED nie mają szczeliny powietrznej między warstwą czujnika a znajdującym się poniżej wyświetlaczem. Umożliwiło to dalsze zwiększenie jasności i jakości obrazu, zwiększenie szybkości i niezawodności czujnika, a jednocześnie zmniejszenie zużycia energii. Wady takich matryc są takie same jak w przypadku oryginalnych AMOLED-ów. Ogólnie są one dość rozpowszechnione; większość smartfonów z podobnymi ekranami należy do średniej i najwyższej półki, lecz są też spotykane niedrogie modele.
• OLED. Różnorodne typy matryc, oparte na wykorzystaniu organicznych diod LED; w rzeczywistości - są to analogi AMOLED i Super AMOLED, produkowane nie przez Samsunga, lecz przez inne firmy. Konkretne cechy takich ekranów może się różnić, natomiast większość z nich z jednej strony jest droższa od popularnych IPS, z drugiej zapewnia wyższą jakość obrazu (m.in. jasność, kontrast, kąty widzenia i odwzorowanie kolorów), gdyż również zużywają mniej energii i mają małą grubość. Głównymi wadami ekranów OLED są wysoka cena (która jednak stale spada wraz z rozwojem i udoskonalaniem technologii), a także podatność pikseli organicznych na wypalanie się przy wyświetlaniu statycznych obrazów przez długi czas lub obrazów ze statycznymi elementami (panel powiadomień, przyciski ekranowe itp.).
• OLED (polimerowy). Ekrany oparte na organicznych diodach elektroluminescencyjnych (OLED), w których dla podstawy nie używa się szkła, tylko przezroczysty materiał polimerowy. Podkreślmy, że chodzi o podstawę matrycy; od góry pokryta jest ona tym samym szkłem, co w innych typach wyświetlaczy. Tak czy inaczej, taka konstrukcja oferuje kilka zalet w porównaniu z tradycyjnymi matrycami „szklanymi”: zapewnia dodatkową odporność na uderzenia i doskonale nadaje się do tworzenia zakrzywionych wyświetlaczy. Z drugiej strony, pod względem właściwości optycznych, tworzywo sztuczne jest gorsze od szkła; zatem ekrany tego typu często ustępują jakością obrazu swoim „rówieśnikom”, wykonanym w tradycyjnej technologii OLED, a przy podobnej jakości obrazu są znacznie droższe.
• OLED (LTPO). Matryce OLED z adaptacyjną częstotliwością odświeżania, która zmienia się w szerokim zakresie w zależności od wykonywanych zadań. W grach ekrany z technologią LTPO automatycznie podnoszą częstotliwość odświeżania do wartości maksymalnych, zaś przy oglądaniu statycznych obrazów obniżają ją do minimum (od 1 Hz). Sercem tej technologii jest tradycyjne podłoże LTPS z cienką warstwą TFT nad podstawą tranzystorów cienkowarstwowych. Możliwość kontrolowania przepływu elektronów zapewnia dynamiczną kontrolę nad częstotliwością odświeżania. Przewagą konkurencyjną OLED (LTPO) jest zmniejszone zużycie energii.

Ponadto ekrany we współczesnych smartfonach mogą być wykonywane przy użyciu następujących technologii:

• PLS. Odmiana technologii IPS stworzona przez firmę Samsung. Pod pewnymi względami - w szczególności pod względem jasności, kontrastu i kątów widzenia - przewyższa oryginał, a jednocześnie jest tańsza w produkcji i pozwala tworzyć elastyczne wyświetlacze. Jednak z wielu powodów ta technologia nie zyskała zbyt dużej popularności.
• Super AMOLED Plus. Dalszy rozwój opisanej powyżej technologii Super AMOLED. Pozwala tworzyć jeszcze jaśniejsze, bardziej kontrastowe, a jednocześnie cieńsze i energooszczędne ekrany. Jednak najczęściej te ekrany są obecnie nazywane po prostu „Super AMOLED”, bez przedrostka „Plus”.
• Dynamiczny AMOLED. Kolejne ulepszenie AMOLED wprowadzone w 2019 roku. Głównymi cechami takich matryc jest zwiększona jasność bez znaczącego wzrostu zużycia energii, a także 100% pokrycie przestrzeni barwnej DCI-P3 oraz kompatybilność z HDR10+; szczególnie dwa ostatnie szczegóły pozwalają na najwyższą jakość odtwarzania współczesnych filmów wysokobudżetowych na takich ekranach. Główną wadą Dynamic AMOLED jest wysoka cena; więc takie matryce spotyka się głównie w topowych modelach.
• Super Clear TFT. Wspólne opracowanie Samsunga i Sony, które pojawiło się jako wymuszona alternatywa dla matryc Super AMOLED (zapotrzebowanie na nie kiedyś znacznie przekraczało możliwości produkcyjne). Co prawda jakość obrazu Super Clear TFT jest nieco niższa - lecz w produkcji takie matryce są znacznie prostsze i tańsze, a pod względem właściwości wciąż przewyższają większość ekranów IPS. Jednak w naszych czasach technologia ta jest rzadko używana, ustępując AMOLED-owi w różnych wersjach.
• Super LCD. Kolejna alternatywa dla różnych typów technologii AMOLED; stosowana głównie w smartfonach HTC. Podobnie jak Super AMOLED, takie ekrany nie mają dodatkowej szczeliny powietrznej, co wpływa pozytywnie zarówno na jakość obrazu, jak i na dokładność sensora. Istotną zaletą Super LCD jest jego dobra energooszczędność, zwłaszcza przy wyświetlaniu jasnej bieli; lecz pod względem ogólnego nasycenia kolorów (w tym czerni) ta technologia jest zauważalnie gorsza od AMOLED.
• LTPS. Zaawansowany typ matryc TFT, stworzony w oparciu o tzw. niskotemperaturowy krzem polikrystaliczny. Umożliwia on łatwe tworzenie ekranów o bardzo dużym zagęszczeniu pikseli (ponad 500 PPI - patrz wyżej), osiągając wysokie rozdzielczości nawet przy niewielkiej przekątnej. Ponadto część elektroniki sterującej można osadzić bezpośrednio w matrycę, zmniejszając całkowitą grubość wyświetlacza. Główną wadą LTPS jest stosunkowo wysoki koszt, lecz w dzisiejszych czasach takie ekrany można spotkać nawet w niedrogich smartfonach.
• S-PureLED. Technologia stworzona przez firmę Sharp i używana głównie w jej smartfonach. Właściwie technologia samych matryc w tym przypadku nazywa się S-CG Silicon TFT, natomiast S-PureLED to nazwa specjalnej warstwy, używanej w celu zwiększenia przezroczystości. S-CG Silicon TFT jest pozycjonowane przez twórców jako modyfikacja opisanej powyżej technologii LTPS, która pozwala na dalsze zwiększenie rozdzielczości wyświetlacza i jednocześnie zgromadzenie w nim większej ilości elektroniki sterującej (aż do „procesora na szkle” ) bez zwiększania grubości. Oczywiście takie ekrany nie są tanie.
• E-Ink. Matryce oparte na tzw. „elektronicznym tuszu” - technologii upowszechnionej przede wszystkim w e-bookach. Główną cechą takiego ekranu jest to, że przy jego działaniu energia jest zużywana tylko na zmianę obrazu; nieruchomy obraz nie wymaga zasilania i może pozostać na wyświetlaczu nawet wtedy, gdy zasilania brak. Dodatkowo matryce E-Ink domyślnie nie świecą się same, a odbijają światło zewnętrzne - tak że podświetlenie własne nie jest obowiązkowe (choć można je stosować do pracy w półmroku i ciemności). Wszystko to zapewnia znaczne oszczędności energii; a dla niektórych użytkowników takie ekrany są czysto subiektywnie wygodniejsze i mniej męczące niż tradycyjne matryce. Z drugiej strony technologia E-Ink ma również poważne wady - przede wszystkim długi czas reakcji, a także złożoność i wysoki koszt kolorowych wyświetlaczy w połączeniu z niską jakością kolorów na nich. W świetle tego, takie matryce stały się bardzo rzadkim i egzotycznym wariantem, prawie nie spotykanym w dzisiejszych smartfonach.

— Częstotliwość odświeżania. Maksymalna częstotliwość odświeżania wyświetlacza, innymi słowy, najwyższa częstotliwość odświeżania, którą może on efektywnie odtworzyć. Im wyższy wskaźnik ten - tym wygładzony i płynny jest obraz, tym mniej zauważalny jest „efekt pokazu slajdów” i rozmycie obiektów przy poruszaniu się na ekranie. Jednocześnie należy pamiętać, że częstotliwość odświeżania 60 Hz, obsługiwana przez prawie każdy współczesny smartfon, jest w zupełności wystarczająca do większości zadań; nawet filmiki w wysokiej rozdzielczości obecnie prawie nie używają dużej liczby klatek na sekundę. Dlatego częstotliwość odświeżania w naszym katalogu jest specjalnie określana głównie dla ekranów zdolnych zapewnić więcej niż 60 Hz (w niektórych modelach - do 240 Hz). Tak wysoka częstotliwość może być przydatna w grach i niektórych innych zadaniach, poprawia też ogólne wrażenia z systemu operacyjnego i interfejsu aplikacji - ruchome elementy w takich interfejsach poruszają się płynnie i bez rozmycia.

— HDR. Technologia, która rozszerza dynamiczny zakres ekranu. W danym przypadku chodzi o zakres jasności - innymi słowy obecność HDR pozwala na wyświetlenie na ekranie jaśniejszej bieli i ciemniejszej czerni niż na wyświetlaczach bez tej technologii. W praktyce daje to zauważalną poprawę jakości obrazu: poprawia się nasycenie i niezawodność odwzorowania kolorów, a detale w bardzo jasnych lub bardzo ciemnych częściach kadru nie „toną” w bieli lub czerni. Jednak wszystkie te korzyści stają się zauważalne tylko wtedy, gdy odtwarzana treść była oryginalnie nagrana w HDR. Obecnie stosuje się kilka odmian tej technologii, oto ich cechy:

• HDR10. Historycznie pierwszy z konsumenckich formatów HDR, jest dziś niezwykle popularny: w szczególności jest obsługiwany przez prawie wszystkie serwisy przesyłania strumieniowego z treścią HDR i jest używany jako standard dla takich treści na dyskach Blu-ray. Zapewnia 10-bitową głębię kolorów (ponad miliard odcieni). Jednocześnie urządzenia z tą technologią mogą również odtwarzać treści HDR10 + (patrz poniżej) - chyba że ich jakość będzie ograniczona możliwościami oryginalnego HDR10.
• HDR10+. Ulepszona wersja HDR10. Przy tej samej głębi koloru (10 bitów) wykorzystuje tzw. dynamiczne metadane, które pozwalają na przekazywanie informacji o głębi koloru nie tylko dla grup po kilka klatek, lecz także dla pojedynczych klatek. Zapewnia to dodatkową poprawę reprodukcji kolorów.
• Dolby Vision. Zaawansowany standard używany szczególnie w kinematografii profesjonalnej. Pozwala na osiągnięcie 12-bitowej głębi kolorów (prawie 69 miliardów odcieni), wykorzystuje wspomniane wyżej dynamiczne metadane, a także umożliwia przesyłanie dwóch wersji obrazu jednocześnie w jednym strumieniu wideo - HDR i normalnym (SDR). Jednocześnie Dolby Vision bazuje na tej samej technologii co HDR10, więc we współczesnym sprzęcie format ten często łączy się z HDR10 czy HDR10+.

— Obsługa DC Dimming. Dosłownie z angielskiego, Direct Current Dimming jest tłumaczone jako ściemnianie prądem stałym. Technologia ta ma na celu zminimalizowanie migotania w ekranach OLED i AMOLED, co z kolei odciąża aparat wzrokowy użytkownika i chroni wzrok. Efekt „bez migotania” uzyskuje się poprzez bezpośrednie sterowanie jasnością podświetlanych diod LED poprzez zmianę wielkości podawanego do nich napięcia. Dzięki temu zapewnione jest zmniejszenie intensywności świecenia ekranu. — Zakrzywiony ekran. Ekran z zagiętymi krawędziami, na które wchodzi wyświetlany obraz. Innymi słowy, w danym przypadku zakrzywione jest nie tylko szkło, lecz także część aktywnej matrycy. Wyświetlacze, w których obie krawędzie są zakrzywione, nazywane są „szkłem 2.5D”; istnieją też urządzenia, w których ekran jest zagięty tylko z jednej strony. W każdym razie ta cecha szczególna nadaje smartfonowi ciekawy wygląd i poprawia widoczność obrazu przy patrzeniu z określonych kątów, jednak znacząco wpływa to na koszt i może powodować niedogodności przy trzymaniu (zwłaszcza bez etui). Dlatego przed zakupem modelu z takim wyposażeniem najlepiej potrzymać urządzenie w dłoni i upewnić się, że jest ono wystarczająco wygodne.

— Gorilla Glass. Specjalne wytrzymałe szkło, stosowane jako pokrycie ochronne wyświetlacza. Charakteryzuje się wysoką wytrzymałością i odpornością na zarysowania, pod względem tych wskaźników wielokrotnie przewyższa zwykłe szkło. Jest szeroko stosowane w smartfonach, w których duże rozmiary ekranu stawiają zwiększone wymagania niezawodności pokrycia. Różne wersje tego szkła można spotkać we współczesnych telefonach, oto cechy różnych wariantów:

• Gorilla Glass v3. Najstarsza z aktualnych wersji - wydana w roku 2013; obecnie występuje głównie w stosunkowo niedrogich lub przestarzałych urządzeniach. Niemniej jednak pokrycie to ma niewątpliwe zalety: jest to pierwsza generacja Gorilla Glass, w której twórcy położyli zauważalny nacisk na odporność na zarysowania od kluczy, monet i innych przedmiotów, z którymi telefon może „zderzyć się” w kieszeni lub torbie. Pod tym względem wersja 3 pozostawała bezkonkurencyjna aż do wydania Gorilla Glass Victus w 2020 roku.
• Gorilla Glass v4. Wersja wydana w 2014 roku. Kluczową cechą przy opracowywaniu tego pokrycia stał się nacisk na odporność na uderzenia (podczas gdy poprzednie generacje skupiały się głównie na odporności na zarysowania). W efekcie szkło jest dwukrotnie mocniejsze niż w wersji 3, a jego grubość wynosi zaledwie 0,4 mm. Natomiast odporność na zarysowania, w porównaniu do swojego poprzednika, nieznacznie spadła.
• Gorilla Glass v5. Udoskonalenie "goryla", wprowadzone w 2016 roku w celu dalszego zwiększenia odporności na uderzenia. Według twórców, szkło wersji v5 okazało się 1,8 razy mocniejsze od poprzednika, pozostało nienaruszone w 80% upadków z wysokości 1,6 m „twarzą w dół” na chropowatą powierzchnię (i gwarantowana odporność na uderzenia 1,2 m). Odporność na zarysowania również nieco się poprawiła, lecz ten materiał w dalszym ciągu nie spełnia wymagań v3.
• Gorilla Glass v6. Wersja wprowadzona w 2018 roku. W przypadku tego pokrycia deklaruje się 2-krotny wzrost wytrzymałości w porównaniu z poprzednikami, a także odporność na wielokrotne upadki na twardą powierzchnię (w testach szkło v6 z powodzeniem wytrzymało 15 upadków z wysokości 1 m). Maksymalna wysokość upadku (pojedynczego) z gwarantowanym zachowaniem stanu jest deklarowana na poziomie 1,6 m. Nie mniej jednak odporność na zarysowania nie została ulepszona.
• Gorilla Glass 7. Oryginalna nazwa Gorilla Glass Victus - patrz poniżej.
• Gorilla Glass Victus. Następca Gorilla Glass 6, wydany latem 2020 roku. W tym wydaniu twórcy zwrócili uwagę nie tylko na zwiększenie ogólnej wytrzymałości, lecz także na poprawę odporności na zarysowania. Pod względem tego ostatniego wskaźnika Victus przewyższa nawet wersję v3, nie wspominając o bardziej wrażliwych materiałach (a w porównaniu z v6 zadeklarowano dwukrotne zwiększenie odporności na zarysowania). Jeśli chodzi o wytrzymałość, pozwala wytrzymać pojedyncze upadki z wysokości do 2 m, a także do 20 kolejnych upadków z wysokości 1 m.

Parametr określa ogólną wydajność smartfona: im więcej pamięci RAM, tym szybciej urządzenie działa i tym lepiej radzi sobie z zadaniami i/lub wymagającymi aplikacjami (przy ceteris paribus). Jest to tym bardziej prawdziwe w świetle faktu, że duże ilości RAM-u są zwykle łączone z mocnymi zaawansowanymi procesorami. Jednak tylko urządzenia z identycznymi systemami operacyjnymi mogą być bezpośrednio porównywane ze sobą, a w przypadku Androida z tymi samymi wersjami i edycjami tego systemu operacyjnego (więcej informacji na ten temat podano w „System operacyjny”). Wynika to z faktu, że różne systemy operacyjne, a nawet różne wersje tego samego systemu operacyjnego mogą znacznie różnić się wymaganiami dotyczącymi pamięci RAM. Przykładowo iOS, dzięki dobrej optymalizacji pod konkretne urządzenia, jest w stanie wydajnie pracować z 3 GB RAM-u. W przypadku wersji Androida w edycji zwykłej (nie Go Edition) wspomniane 3 GB to tak naprawdę wymagane minimum. W takim systemie operacyjnym lepiej jest mieć co najmniej 4 GB lub 6 GB pamięci RAM. W high-endowych urządzeniach z potężnym elektronicznym wypełnieniem można spotkać bardziej imponujące wartości – 8 GB, a nawet 12 GB lub więcej.

Wyniki testów są podawane dla młodszego modelu w linii lub dla konkretnego modelu, co ma na celu lepsze zrozumienie wydajności modeli telefonów, jeśli porównujesz telefony według tych parametrów. Na przykład dla modelu 128 GB są wyniki testów, a dla modelu 256 GB nie ma informacji w sieci, w obu modelach zobaczysz tę samą wartość, co pozwoli zrozumieć ogólną wydajność urządzenia. Natomiast jeżeli redakcja dysponuje informacjami dla każdego poszczególnego modelu, to wyniki testów zostaną wpisane dla każdego modelu, a model z dużą ilością pamięci RAM będzie miał większe wartości.

Wynik pokazany przez urządzenie po przejściu testu wydajności (benchmarku) AnTuTu Benchmark.

AnTuTu Benchmark to kompleksowy test zaprojektowany specjalnie z myślą o urządzeniach mobilnych, przede wszystkim smartfonach i tabletach. Sprawdzając bierze pod uwagę wydajność procesora, pamięci, grafiki oraz układów wejścia/wyjścia, dając w ten sposób w miarę jasny obraz możliwości systemu. Im lepszy wynik, tym więcej punktów zostanie przyznanych na podstawie uzyskanych wyników. A według rankingu AnTuTu smartfony, które osiągnęły ponad 900 tys. punktów, uznawane są za wysokowydajne.

Jak każdy benchmark, ten test nie zapewnia absolutnej dokładności: to samo urządzenie może pokazywać różne wyniki, zwykle z odchyleniami w granicach 5 – 7%. Odchylenia te zależą od wielu czynników niezwiązanych bezpośrednio z systemem - od obciążenia urządzenia programami innych firm po temperaturę powietrza podczas testów. O istotnej różnicy między obydwoma modelami możemy więc mówić tylko wtedy, gdy różnica w ich wskaźnikach wykracza poza wspomniany błąd.

Wynik wyświetlany przez urządzenie po przejściu testu wydajności (benchmark) Geekbench.

Geekbench to wyspecjalizowany test porównawczy przeznaczony dla procesorów. Od wersji 4.0 test dotyczy także akceleratorów graficznych, pod koniec 2019 roku benchmark został wydany pod numerem „5”. W specyfikacji gadżetów przenośnych podawane są zwykle dane o procesorze. Podczas testowania Geekbench symuluje obciążenia powstające przy wykonywaniu rzeczywistych zadań oraz uwzględnia zarówno możliwości pojedynczego rdzenia, jak i wydajność wielu rdzeni jednocześnie. Dzięki temu ostateczne wyniki są dobrym wskaźnikiem możliwości procesora w codziennym użytkowaniu. Ponadto test jest wieloplatformowy i umożliwia porównanie procesorów różnych urządzeń (smartfony, tablety, laptopy, komputery PC). W podstawowych informacjach podawane są tylko wartości testu wielordzeniowego dla procesora.

Wynik wyświetlany przez urządzenie po przejściu testu wydajności (benchmarku) 3DMark Gamer's Benchmark.

3DMark to seria testów pierwotnie zaprojektowanych w celu przetestowania wydajności grafiki urządzenia; później testy te zostały uzupełnione o sprawdzenie możliwości procesora. Testowanie odbywa się przede wszystkim pod kątem wydajności w grach (w rzeczywistości sam benchmark jest określany jako „gra bez możliwości wpływania na proces”), jednak biorąc pod uwagę, że współczesne gry mogą mieć bardzo wysokie wymagania, 3DMark to całkiem obrazowe narzędzie do oceny ogólnej wydajności systemu. A ponieważ najnowsze wersje testu zostały wydane kompatybilnymi z wielu platformami, 3DMark umożliwia także porównywanie urządzeń w różnych systemach operacyjnych, a nawet w różnych klasach (na przykład smartfony z tabletami). Im więcej punktów uzyskał ten lub inny model w tym teście, tym jest on bardziej wydajny.

Należy zauważyć, że wyniki każdego testu porównawczego są zwykle dość przybliżone, ponieważ zależą one od wielu czynników niezwiązanych bezpośrednio z systemem - począwszy od obciążenia urządzenia programami firm trzecich, a skończywszy na temperaturze powietrza podczas testów. Błąd powodowany przez te czynniki wynosi zwykle około 5 - 7 %; dlatego można mówić o znaczącej różnicy między dwoma modelami tylko wtedy, gdy różnica w ich działaniu wykracza poza granice tego błędu.

Wynik, wyświetlany przez telefon w teście porównawczym 3DMark Sling Shot Extreme (OpenGL ES 3.1 / METAL).

3DMark to seria testów, pierwotnie zaprojektowanych w celu przetestowania wydajności grafiki urządzenia; później testy te zostały uzupełnione o sprawdzenie możliwości procesora i pamięci w ogóle. W szczególności Sling Shot Extreme to jedna z najnowszych wersji 3DMark, wydana w 2016 roku dla wydajnych urządzeń i smartfonów do gier, dla których wcześniejsze testy już nie wystarczają. Jedna z kluczowych cech tego testu to wsparcie dla rozdzielczości do 2560x1440 (dla poprzedników maksymalna rozdzielczość nie przekraczała 1920x1080, a nawet 1280x720). Ponadto, jak sama nazwa wskazuje, test obsługuje specyfikacje OpenGL ES 3.1 (dla Androida) i Metal API (dla iOS) stosowane we współczesnych mobilnych układach wideo; a od połowy 2019 roku dodano również obsługę 64-bitowej architektury procesorów. Tym samym 3DMark Sling Shot Extreme pozwala rzetelnie ocenić nawet najmocniejsze i najbardziej zaawansowane współczesne smartfony. W tym przypadku ocena jest tradycyjnie podawana w punktach, im więcej punktów - tym lepszy wynik.

Należy zauważyć, że wyniki każdego testu porównawczego są zwykle dość przybliżone, ponieważ zależą od wielu czynników niezwiązanych bezpośrednio z systemem. Błąd powodowany przez te czynniki wynosi zwykle około 5 - 7%; dlatego można mówić o znaczącej różnicy między dwoma modelami tylko wtedy, gdy różnica w ich wskaźnikach wykracza poza gran...ice tego błędu.

Liczba pojedynczych obiektywów przewidziana w głównym (tylnym) module aparatu urządzenia. Jest wskazywana tylko wtedy, gdy obiektywów jest więcej niż jeden. W danym przypadku każde "oczko” ma swoją własną matrycę i faktycznie jest odrębnym aparatem; można je jednak z powodzeniem stosować razem, tworząc jeden obraz przy użyciu danych z kilku obiektywów lub uzupełniając się nawzajem. Jako ilustrację drugiego przypadku można podać następujący przykład: przy korzystaniu z zoomu smartfon może automatycznie przełączać się z optyki głównej na teleobiektyw, gdy wybrana przez użytkownika krotność przekroczy określony próg.

Najprostszym wariantem modułu głównego z kilkoma obiektywami jest podwójny aparat, jednak coraz powszechniejsze są urządzenia z 3 lub więcej tylnymi aparatami (w niektórych modelach liczba obiektywów może sięgać sześciu). W każdym razie te aparaty zwykle różnią się specyfikacją i pełnią różne funkcje. W ten sposób zwykły kolorowy aparat może być uzupełniona o obiektyw do nagrywania czarno-białego, który poprawia kontrast; w niektórych modelach obiektywy o różnych ogniskowych pozwalają wybrać optymalny kąt widzenia w określonych warunkach; informacje z pomocniczego obiektywu (patrz poniżej) są zwykle używane do regulacji głębi ostrości już gotowego zdjęcia, itp. Te szczegóły należy wyjaśnić osobno, lecz w każdym razie obecność kilku obiektywów oznacza zaawansowane możliwości nagrywania.

Specyfikacja teleobiektywu aparatu głównego, zainstalowanego w telefonie.

Szczegóły te dotyczą wyłącznie aparatów z kilkoma obiektywami (patrz „Liczba obiektywów”) - i to nie wszystkich, lecz jedynie tych z „oczkiem” o dużej ogniskowej (zauważalnie większej niż w głównym obiektywie) i odpowiednio dużym powiększeniu. W tym punkcie mogą zostać ujęte cztery główne parametry: rozdzielczość, przysłona, ogniskowa oraz dodatkowe dane matrycy.

Rozdzielczość(w megapikselach, Mpx)
Rozdzielczość matrycy zastosowanej w teleobiektywie.

Najwyższa rozdzielczość uzyskanego obrazu zależy bezpośrednio od rozdzielczości czujnika; a wysoka rozdzielczość „obrazu” z kolei pozwala na lepsze wyświetlanie drobnych szczegółów. Z drugiej strony samo zwiększenie liczby megapikseli może prowadzić do pogorszenia ogólnej jakości obrazu - ze względu na mniejszy rozmiar każdego konkretnego piksela zwiększa się poziom szumów. W efekcie rozdzielczość samego aparatu ma niewielki wpływ na jakość nagrywania - wiele zależy też od wielkości matrycy, cech optyki oraz różnych konstrukcyjnych trików zastosowanych przez producenta.

Jeśli chodzi o rozdzielczość teleobiektywu, jest ona z reguły nieco niższa niż rozdzielczość głównej optyki (patrz „Główny obiektyw”) lub odpowiada samemu teleobiektywowi. Nie ma sensu przewidywać w tym przypadku wyższych wartości z wielu powodów - w szczególności dlatego, że szerokokątny główny obiekt...yw wymaga dość znacznej ilości pikseli do zoomu cyfrowego, a dla teleobiektywu nie jest to aż tak krytyczne. - sam w sobie posiada dość wysoki stopień przybliżenia.

Wartość przysłony
Przysłona opisuje zdolność obiektywu do przepuszczania światła. Jest zapisywana jako liczba ułamkowa, na przykład f/1,9. W tym przypadku im większa liczba w mianowniku, tym mniejsza apertura, czyli np. obiektyw f/2,6 przepuszcza mniej światła niż f/1,9.

Wysoki wartość przysłony daje aparatowi szereg zalet: pozwala fotografować przy niskich czasach otwarcia migawki, minimalizując możliwość „drgania”, a także ułatwia fotografowanie w słabym świetle oraz fotografowanie z artystycznym rozmyciem tła (bokeh). Jednak w przypadku teleobiektywu takie możliwości nie są tak ważne, jak w przypadku aparatu głównego - takie obiektywy mają zwykle określone przeznaczenie, a często bardziej pożądana jest w nich większa głębia ostrości, osiągana właśnie przy małej przysłonie. Tak więc, ogólnie rzecz biorąc, parametr ten jest bardziej odniesieniem niż praktycznie istotnym przy wyborze.

Długość ogniskowa
Ogniskowa to odległość między matrycą a środkiem obiektywu (ogniskowany do nieskończoności), przy którym na matrycy uzyskuje się najostrzejszy obraz. Jednak w przypadku smartfonów w specyfikacji nie wskazuje się rzeczywista, lecz tzw. ekwiwalentna ogniskową (EO) - wskaźnik umowny przeliczany za pomocą specjalnych formuł. Wskaźnik ten można wykorzystać do oceny oraz porównania aparatów z różnymi rozmiarami matryc (nie można do tego wykorzystać faktycznej ogniskowej, ponieważ przy innym rozmiarze czujnika ta sama rzeczywista ogniskowa będzie odpowiadać różnym kątom widzenia). (Należy również powiedzieć, że EO może być zauważalnie większe niż grubość obudowy- nie ma w tym nic niezwykłego, ponieważ jest to wskaźnik umowny, a nie rzeczywisty).

Tak czy inaczej, kąt widzenia i stopień powiększenia zależą bezpośrednio od EO: większa ogniskowa daje mniejszy kąt widzenia i większy rozmiar pojedynczych obiektów, które wpadają w kadr, natomiast zmniejszenie tej odległości z kolei pozwala na pokrycie większej przestrzeni. A ponieważ teleobiektywy muszą zapewniać większe powiększenie niż standardowe obiektywy, z definicji mają one dłuższą ogniskową. Jednak pod kontem porównania z klasycznymi teleobiektywami dla aparatów cyfrowych odległość ta jest niewielka - około 50 - 60 mm, a nawet mniej niż 40 mm (co dla konwencjonalnego aparatu odpowiada optyce średnio ogniskowej i szerokokątnej). Nie można tego jednak nazwać wadą, biorąc pod uwagę specyfikę nagrywania na smartfonach. Poza tym zdarzają się wyjątki - smartfony z optyką „dalekiego zasięgu” 80 mm lub więcej, co jest już całkiem przyzwoitym wskaźnikiem dla tradycyjnego aparatu.

Kąt widzenia(w stopniach) Kąt widzenia charakteryzuje wielkość przestrzeni zajmowanej przez obiektyw, a także wielkość poszczególnych obiektów „widzianych” przez kamerę. Im większy ten kąt, tym większa część sceny wpada w kadr, jednak tym mniejsze są poszczególne obiekty na obrazie. Kąt widzenia jest bezpośrednio związany z ogniskową (patrz wyżej): zwiększenie tej odległości zawęża pole widzenia obiektywu i odwrotnie.

Należy pamiętać, że parametr ten jest powszechnie uważany za ważny dla profesjonalnego używania aparatu, lecz nie dla fotografii amatorskiej. Dlatego dane o kącie widzenia podawane są głównie dla smartfonów wyposażonych w zaawansowane aparaty - m.in. w celu podkreślenia w ten sposób wysokiej klasy aparatów. W szczególności w teleobiektywach kąty te są stosunkowo małe - przypomnijmy, że duże powiększenie w takiej optyce uzyskuje się właśnie dzięki zawężeniu pola widzenia. W większości przypadków wielkość tego pola mieści się w przedziale 45 - 52 °.

Dodatkowe dane dotyczące matrycy
Dodatkowe informacje dotyczące matrycy zainstalowanej w teleobiektywie. Ta pozycja może wskazywać zarówno rozmiar przekątnej (w calach), jak i model czujnika, a czasami oba parametry jednocześnie. W każdym razie takie dane są dostarczane, jeśli urządzenie jest wyposażone w wysokiej jakości matrycę, która wyraźnie wyróżnia się na ogólnym tle. Z modelem wszystko jest dość proste: znając nazwę czujnika, można znaleźć szczegółowe dane na jego temat. Rozmiar należy rozważyć bardziej szczegółowo.

Przekątna matrycy jest tradycyjnie oznaczana w ułamkach części cala - odpowiednio, na przykład czujnik na 1/3,4" będzie większy niż 1/4". Większe czujniki są uważane za bardziej zaawansowane, ponieważ zapewniają lepszą jakość obrazu przy tej samej rozdzielczości. Wynika to z faktu, że ze względu na większą powierzchnię sensora każdy pojedynczy piksel jest też większy i dociera do niego więcej światła, co poprawia czułość i redukuje szumy. Oczywiście faktyczna jakość obrazu będzie zależała również od szeregu innych parametrów, lecz generalnie większy rozmiar matrycy oznacza zwykle bardziej zaawansowany aparat. Trzeba jednak powiedzieć, że w teleobiektywach sensory są generalnie zauważalnie mniejsze niż w głównych obiektywach - np. wspomniane 1/3,4" i 1/4" to dość powszechne warianty. Wynika to głównie z drugorzędnej roli takich aparatów - małe matryce są tańsze. Ponadto przy nagrywaniu z dużej odległości z wielu powodów duży sensor nie jest tak ważny jak w przypadku zwykłego aparatu.