Porównanie Insta360 X3 vs Insta360 One R Twin Edition

- Kamera sportowa. Kamery sportowe w tradycyjnym znaczeniu tego słowa; innymi słowy - wszystkie modele niezwiązane z kamerami panoramicznymi lub kamerami 360 stopni (patrz niżej). Zwróć uwagę, że w niektórych modelach kąt widzenia może wynosić 180 stopni lub nawet więcej; różnica w stosunku do kamer panoramicznych w takich przypadkach polega na tym, że „zwykłe” kamery sportowe wykonują nie panoramy, ale klasyczne zdjęcia i filmy o prostokątnych proporcjach.

- Kamera panoramiczna. Rodzaj kamer sportowych przeznaczonych do robienia zdjęć i filmów panoramicznych. Charakterystyczną cechą tego typu kamery jest wystający z korpusu obiektyw typu rybie oko. Taki obiektyw całkowicie zasłania przednią półkulę, co daje ciekawe dodatkowe możliwości: np. instalując taką kamerę z soczewką do góry pod przednią szybą samochodu, można jednocześnie uchwycić to, co dzieje się na drodze, i zachowanie pasażerów. Oglądając gotowe panoramy, użytkownik może dowolnie przesuwać obraz, kierując wzrok w dowolnym kierunku w obrębie tej półkuli (dotyczy to zarówno zdjęć, jak i filmów); również takie zdjęcia i filmy doskonale nadają się do oglądania w okularach rzeczywistości wirtualnej.

- Kamera 360 stopni. Dalszy rozwój idei kamer panoramicznych opisanych powyżej: urządzenia, które mają kilka obiektywów i są w stanie całkowicie lub prawie całkowicie pokryć otaczającą przestrzeń, o 3...60 stopni wzdłuż dowolnej osi. Większość kamer 360 stopni jest wyposażona w dwa obiektywy po przeciwnych stronach korpusu, jednak istnieją modele z 4 lub nawet 6 obiektywami (więcej szczegółów w „Obiektywów”). W każdym razie kamery tego typu zapewniają maksymalne pokrycie, ale nie są tanie.

- Podłużny. Kamery sportowe o układzie podłużnym mają kształt wydłużonego prostokąta (równoległościennego) lub walca, przy czym obiektyw umieszczony jest na jednym z wąskich końców. Jest to różnica między kamerami podłużnymi a przednimi (zwykłymi) opisanymi poniżej. Taki układ jest wygodny przede wszystkim dlatego, że pozwala bezpiecznie trzymać kamerę w ręku. Panel sterowania i wyświetlacz jednak są często odwrócone od użytkownika podczas nagrywania, co może powodować pewne niedogodności. Można to jednak zrekompensować za pomocą podnoszonych wyświetlaczy i innych podobnych poprawek; a w niektórych sytuacjach boczne ustawienie wyświetlacza i elementów sterujących okazuje się nawet zaletą.

- Pionowy. Wydłużone kamery sportowe, które rozciągają się w górę i mają obiektyw u góry. Takie modele są bardzo podobne do kamer na klatkę piersiową i mogą być używane do takich celów. Jednak ich głównym zastosowaniem jest filmowanie siebie podczas trzymania kamery w ręku. Właśnie w tym celu korpus jest wydłużony, co pozwala wygodnie trzymać go ręką.

- Przedni (zwykły). Korpus kamery ma kształt prostokąta, ale obiektyw jest umieszczony na jego szerokiej przedniej krawędzi. Zewnętrznie takie modele są najbardziej podobne do klasycznych aparatów cyfrowych. Niektóre mogą pochwalić się wystarczająco dużym wyświetlaczem umieszczonym po przeciwnej stronie obiektywu, jak w ty...ch samych aparatach cyfrowych, co pozwala filmowcowi oglądać kręconą scenę w czasie rzeczywistym. Jednak położenie obiektywu z reguły nie wpływa na parametry techniczne samej kamery, dlatego zarówno modele przednie, jak i podłużne są w stanie zapewnić tę samą jakość nagrywania.

- Kostka. Dość specyficzny typ kamer sportowych, których korpus ma kształt kompaktowego sześcianu. Z reguły takie modele są stosunkowo niewielkie, ale zmniejszenie rozmiaru z kolei wpływa na możliwości fotografowania i filmowania oraz na ogólną funkcjonalność. Na przykład takie modele rzadko są wyposażone w wyświetlacze (choć wiele z nich można podłączyć przez Wi-Fi do smartfona lub tabletu, co rekompensuje tę wadę).

- Okulary z kamerą. Urządzenia w postaci okularów sportowych z wbudowaną kamerą. Obiektyw takiej kamery zwykle znajduje się między soczewkami, rzadziej - z boku, oparty na jednym z łuków, podczas normalnego użytkowania stale „patrzy” w przybliżeniu w tym samym kierunku, co sam użytkownik. Do zalet kamer tego typu należy również dokładność i niewidzialność. Z kolei w okularach dodatkowe wypełnienie elektroniczne musi być bardzo miniaturowe, co utrudnia korzystanie z zaawansowanej optyki i mocno ogranicza pojemność akumulatora. I nawet z uwzględnieniem tego takie urządzenia okazują się cięższe i bardziej nieporęczne niż zwykłe okulary sportowe. Kolejną wadą jest to, że kamery i oprawki z soczewkami nie da się zestawić osobno – w efekcie model z odpowiednią kamerą może być bezużyteczny ze względu na rozmiar lub styl okularów i odwrotnie.

- Maska z kamerą. Urządzenie w postaci maski ochronnej z wbudowaną kamerą. Pamiętaj, że takie maski mogą mieć różne specjalizacje - do nurkowania, motocrossu, narciarstwa alpejskiego itp.; te szczegóły należy wyjaśnić przed zakupem. Jednak w każdym przypadku obiektyw w takich urządzeniach znajduje się zwykle pośrodku czoła, dzięki czemu kamera faktycznie robi zdjęcia i filmy z widokiem „z oczu użytkownika”. Główną wadą takich urządzeń jest to, że przy wyborze należy wziąć pod uwagę zarówno parametry techniczne samej kamery, jak i przeznaczenie i komfort noszenia maski. Innymi słowy, dobra kamera może być osadzona w niewłaściwej masce i na odwrót.

- Mocowanie na klips. Do tej kategorii należą kamery sportowe, dla których mocowanie za pomocą klipsa (zacisku) jest standardem. Wiele z nich można dodatkowo wyposażyć w inne mocowania, ale przede wszystkim są one przeznaczone do tego typu zastosowań i mogą nie być najlepszym zakupem do ekstremalnego fotografowania. Z drugiej strony takie mocowanie jest dość uniwersalne, ponieważ pozwala przymocować kamerę do niemal każdego elementu wyposażenia (pasek do plecaka, pas rozładowczy, pasek itp.).

- Kula. Kształt korpusu, który spotyka się głównie w kamerach panoramicznych i 360° (patrz „Rodzaj”) – to w takich urządzeniach często najwygodniejszy jest korpus sferyczny. W przypadku zwykłych kamer sportowych „kula” ogólnie oznacza cylindryczny korpus z obiektywem na płaskim końcu; takie korpusy są rodzajem przednich (patrz wyżej) i nie mają od nich żadnych zasadniczych różnic.

Korpus kamery posiada gniazdo 1/4". Jest to standardowy rozmiar dla współczesnych statywów i jest stosowany w większości podobnych urządzeń. Funkcja ta pozwala więc na zamontowanie kamery na statywie bez użycia przejściówek i innego dodatkowego wyposażenia.

Możliwości kamery do nagrywania wideo w rozdzielczości Full HD (1080p).

Nominalny rozmiar obrazu w tym standardzie to 1920x1080, jednak w przypadku kamer sportowych ta kategoria obejmuje również kilka innych rozdzielczości, które są podobne pod względem jakości obrazu - na przykład 1440x1080. Ogólnie rzecz biorąc, Full HD zapewnia bardzo dobry balans pomiędzy jakością obrazu, objętością nagranych plików i wymaganiami mocy obliczeniowej do ich przetwarzania, dzięki czemu standard ten jest bardzo popularny we współczesnym sprzęcie wideo – zarówno w kamerach, jak i monitorach telewizyjnych.

Innym ważnym wskaźnikiem podanym w tym punkcie jest liczba klatek na sekundę. Im wyższa jest, tym płynniejszy i równiejszy będzie ruch w kadrze, tym wyraźniej będą widoczne oddzielne szczegóły w dynamicznych scenach. Technicznie do oglądania przez ludzi wystarczy 30 kl./s lub nawet mniej, ale za wartość idealną uważa się 60 kl./s – przy tej liczbie klatek na sekundę rozmycie w ruchu staje się niemal niewidoczne, a jednocześnie rozmiar nagranych plików pozostaje w rozsądnych granicach. Mimo to w sprzedaży dostępne są kamery z wyższą liczbą klatek na sekundę w rozdzielczościach FullHD - 90 kl./s, 100 kl./s, 120 kl./s, a nawet 240 kl./s. T...a prędkość jest zwykle używana do filmowania w zwolnionym tempie, ale możliwość takiego filmowania warto wyjaśnić osobno.

Możliwości kamery do nagrywania wideo w rozdzielczości Ultra HD 4K.

Format ten obejmuje kilka rozdzielczości, w których rozmiar klatki poziomej wynosi około 4 tysięcy px. Najpopularniejsza w kamerach sportowych jest rozdzielczość 3840x2160 (dwukrotnie większa niż FullHD z każdej strony), ale są też inne opcje, na przykład 3840x1920, odpowiadające proporcjom 2:1. Ogólnie rzecz biorąc, 4K jest swego rodzaju następcą Full HD: wśród standardów HD przewyższających Full HD najpopularniejszym jest UltraHD, w szczególności wiele zaawansowanych telewizorów jest produkowanych z ekranami 3840x2160. Format ten jednak jest dość wymagający pod względem mocy obliczeniowej i pamięci, dlatego jest stosunkowo rzadko spotykany w kamerach sportowych, głównie wśród modeli klasy premium.

Innym ważnym wskaźnikiem podanym w tym punkcie jest liczba klatek na sekundę. Im wyższa jest, tym płynniejszy i równiejszy będzie ruch w kadrze, tym wyraźniej będą widoczne oddzielne szczegóły w dynamicznych scenach. Jednak w trybie UltraHD większość współczesnych kamer sportowych generuje bardzo niską liczbę klatek na sekundę - najczęściej 30 kl./s, a w niektórych modelach 24 kl./s lub nawet 15 kl./s. Takie wideo jest całkiem przydatne do oglądania, ale szybki ruch w kadrze może wyglądać na rozmazany. Są kamery, które potrafią nagrywać UltraHD z solidną prędkością 60 kl./s – efekt rozmycia podczas takiego filmowania jest prawie niewidoczny, jednak podobne modele kosztują odpowiednio.

Liczba klatek na sekundę obsługiwana przez kamerę w zwolnionym tempie (Slow Motion).

Ogólnie takie nagrywanie nazywa się „szybkim”, ponieważ odbywa się przy zwiększonej liczbie klatek na sekundę (ponad 60 kl./s). W rezultacie podczas odtwarzania z normalną prędkością (60 kl./s i mniej) film wygląda zwolnionym (stąd nazwa „Slow Motion”). To spowolnienie można wykorzystać zarówno do zwykłej rozrywki, jak i jako narzędzie artystyczne, a nawet do celów naukowych - do uchwycenia ruchu zbyt szybkiego dla ludzkiej percepcji. W każdym razie im wyższa liczba klatek na sekundę w zwolnionym tempie, tym bardziej można spowolnić wideo i tym bardziej zaawansowana jest pod tym względem kamera. Z drugiej strony, im wyższa liczba klatek na sekundę, tym wydajniejsza powinna być część graficzna, a to z kolei wpływa na cenę urządzenia, czasem dość zauważalnie.

Należy również pamiętać, że nagrywanie w zwolnionym tempie może być dostępne tylko w określonych rozdzielczościach, nie zawsze maksymalnych; te momenty mogą być bezpośrednio wskazane w charakterystyce kamery sportowej.

Obecność systemu cyfrowej (elektronicznej) stabilizacji w konstrukcji kamery.

Każda stabilizacja ma za zadanie skompensować niewielkie drgania obrazu wynikające z niestabilności trzymania w rękach, drgań od silnika lub nierówności drogi (podczas użytkowania w transporcie) itp. Cyfrowa stabilizacja realizowana jest w następujący sposób: na krawędziach matrycy alokowana jest „rezerwa”, która w normalnych warunkach nie uczestniczy w tworzeniu ostatecznego obrazu. Jeśli urządzenie się waha, elektronika kamery wybiera z rezerwy pewne fragmenty obrazu i buduje obraz w taki sposób, aby ostatecznie pozostał stabilny.

W porównaniu z inną metodą stabilizacji - optyczną (patrz niżej), systemy cyfrowe są niezwykle proste i niezawodne, ponadto są niedrogie i prawie nie mają wpływu na wagę, wymiary i cenę kamery. Jednocześnie przy tej metodzie stabilizacji zmniejsza się użyteczny obszar matrycy, co może niekorzystnie wpłynąć na jakość obrazu i ilość szumów na nim.

Obecność systemu stabilizacji optycznej w konstrukcji kamery.

Każda stabilizacja ma za zadanie skompensować niewielkie drgania obrazu wynikające z niestabilności trzymania w rękach, wibracji silnika lub nierówności drogi (podczas użytkowania w transporcie) itp. Stabilizacja optyczna realizowana jest przez system ruchomych soczewek i żyroskopów w obiektywie kamery; taki system monitoruje drgania urządzenia i dostosowuje optykę tak, aby obraz padający na matrycę pozostawał nieruchomy.

Metoda optyczna jest uważana za bardziej zaawansowaną niż opisana powyżej elektroniczna: pozwala na wykorzystanie całego obszaru matrycy, co przyczynia się do dobrej jakości obrazu. Jednocześnie mechanizm stabilizacji okazuje się dość skomplikowany i drogi, a często też dość delikatny. Dodatkowo zwiększa wagę i wymiary całego urządzenia – niewiele, ale w niektórych sytuacjach może to mieć znaczenie. Natomiast miniaturyzacja takich systemów dodatkowo wpływa na cenę. W konsekwencji obecność stabilizatora optycznego jest najczęściej oznaką dość zaawansowanej kamery.

Obecność systemu redukcji szumów w konstrukcji kamery sportowej.

Funkcja ta dotyczy tylko modeli z możliwością nagrywania dźwięku (patrz wyżej). System redukcji szumów, jak sama nazwa wskazuje, monitoruje obce szumy w nagrywanym dźwięku (na przykład szum wiatru w siatce mikrofonowej) i je eliminuje - dzięki temu kamera rejestruje tylko „użyteczny” dźwięk z minimalną ilością obcych dźwięków. Oczywiście nawet najbardziej zaawansowany z tych systemów nie jest idealny, a błędy w działaniu są nieuniknione – kamera może nie zauważyć niektórych szumów lub zmniejszyć głośność „użytecznego” dźwięku. Jednak w większości przypadków redukcja szumów ma pozytywny wpływ na jakość nagrywanego dźwięku w taki czy inny sposób.