Porównanie Volks 4SKm150 vs Rudes 4S 1.1-50-0.5

Maksymalna ilość wody, jaką pompa może dostarczyć ze studni w jednostce czasu. Wybór według tego parametru zależy od dwóch głównych punktów: maksymalnego całkowitego zużycia i wydajności (natężenia przepływu) odwiertu.

Maksymalne całkowite zużycie to ilość wody niezbędna do jednoczesnej normalnej pracy wszystkich punktów poboru wody w systemie. Różne typy konsumentów (umywalka, prysznic, pralka itp.) wymagają różnych ilości wody; dokładne wartości można znaleźć w specjalnych tabelach lub instrukcjach do konkretnych modeli sprzętu AGD. Całkowite zużycie można obliczyć, sumując wskaźniki wszystkich punktów poboru. Jeśli chodzi o natężenie przepływu studni, to jest to maksymalna ilość wody, jaką studnia jest w stanie wyprodukować w określonym czasie bez jej spuszczania. Wskaźnik ten jest zwykle wskazany w dokumentach studni; jeśli nie jest to znane, przed zakupem pompy stałej konieczne jest określenie natężenia przepływu - na przykład poprzez próbne pompowanie niedrogim urządzeniem.

W związku z tym wydajność pompy nie powinna przekraczać natężenia przepływu studni i pożądane jest, aby stanowiło co najmniej 50% maksymalnego całkowitego zużycia podłączonego systemu zaopatrzenia w wodę. Pierwsza zasada pozwala uniknąć opróżniania pompy i związanych z tym problemów, a przestrzeganie drugiej gwarantuje normalną ilość wody nawet przy dość intensywnym poborze wody. I oczywiście nie zapominaj, że wysoka wydajność wymaga dużej mocy i...wpływa na koszt urządzenia.

Najwyższe ciśnienie, jakie może wystąpić w linii podczas pracy pompy. Należy pamiętać, że zwykle nie mówimy o normalnym ciśnieniu roboczym (opisanym przez ciśnienie, patrz wyżej), ale o krótkotrwałych skokach, które mogą znacznie przekroczyć standardowe wskaźniki. System zaopatrzenia w wodę, do którego podłączona jest pompa, musi normalnie tolerować nie tylko standardowe wskaźniki, ale także wspomniane przepięcia - w przeciwnym razie może dojść do wypadku. W związku z tym maksymalne ciśnienie robocze jest przydatne do oceny, jak współczynnik bezpieczeństwa rur, kształtek i innych elementów systemu odpowiada charakterystyce pompy.

Podstawowa zasada lub zasady, według których odbywa się ssanie pompy.

- odśrodkowe. Jak sama nazwa wskazuje, ten typ pompy wykorzystuje siłę odśrodkową. Ich głównym elementem jest wirnik zamontowany w okrągłej obudowie; wlot znajduje się na osi obrotu tego koła. Podczas pracy ciecz jest wyrzucana od środka do jej krawędzi pod wpływem siły odśrodkowej powstającej w wyniku obrotu koła, a następnie wchodzi do rury wylotowej skierowanej stycznie do okręgu obrotu koła. Pompy odśrodkowe są dość proste w konstrukcji i niedrogie, a jednocześnie niezawodne i ekonomiczne (ze względu na wysoką sprawność), a przepływ płynu jest ciągły. Jednocześnie wydajność takich jednostek może znacznie spaść wraz z wysokim oporem w sieci wodociągowej i chociaż odporność na zanieczyszczenia jest wyższa niż w przypadku jednostek wirowych, nadal jest zauważalnie gorsza od ślimakowych(patrz poniżej).

- Śrubowa. Pompy Vortex są nieco podobne do pomp odśrodkowych: mają również okrągłą obudowę i wirnik z łopatkami. Jednak w takich zespołach zarówno wlotowe, jak i wylotowe rury rozgałęzione są skierowane stycznie do wirnika, a łopatki różnią się konstrukcją. Zasadniczo inny jest też sposób pracy – zgodnie z nazwą wykorzystuje wiry powstałe na łopatkach koła. Jednostki Vortex znacznie przewyższają odśrodkowe pod względem głowicy, ale są bardziej wrażliwe na zanieczyszczenia – nawet drobne c...ząstki dostające się do wirnika mogą spowodować uszkodzenie, co znacznie obniża wydajność. Ponadto wydajność samych takich pomp jest niska - 2 - 3 razy niższa niż w przypadku pomp odśrodkowych.

- Świder. Inną nazwą tej zasady jest „śruba”, ponieważ śruba, która jest główną częścią takich pomp, to wirnik w postaci śruby (lub kilka takich wirników). Główną zaletą pomp tego typu jest ich wysoka niezawodność – bez problemu radzą sobie nawet z mocno zapiaszczoną wodą; ponadto poziom hałasu i wibracji podczas pracy jest minimalny. Z drugiej strony modele śrubowe są gorsze od opisanych powyżej opcji pod względem wydajności, a ich koszt okazuje się dość wysoki - ze względu na wymagania dotyczące jakości produkcji.

Najgłębsza głębokość podwodna, na której pompa może normalnie pracować.

Optymalna lokalizacja pompy wiertniczej jest jak najbliżej dna (nie bliżej niż 1 m, ale w tym przypadku można zignorować ten margines). Warto wybrać według głębokości maksymalnej biorąc pod uwagę głębokość studni i statyczny w niej poziom wody (odległość w jakiej lustro wody znajduje się od powierzchni ziemi, gdy pompa jest wyłączona). Na przykład otwór wiertniczy o głębokości 50 m i poziomie statycznym 20 m; w związku z tym głębokość do dna wynosi 50 - 20 = 30 m, a jeśli chcesz opuścić pompę na samo dno, maksymalna głębokość zanurzenia musi wynosić co najmniej 30 m - w przeciwnym razie zbyt wysokie ciśnienie wody może uszkodzić urządzenie.

Największa ilość zanieczyszczeń mechanicznych w pompowanej wodzie, z którą pompa może normalnie pracować. W przypadku stosowania z brudną wodą (np. w studni „świeżej”) należy uwzględnić parametr ten wraz z maksymalną wielkością cząstek (patrz wyżej): przy zbyt dużej zawartości zanieczyszczeń pompa może ulec awarii, nawet jeśli wielkość poszczególnych cząstek nie przekracza normy.

Wartość pH tłoczonej cieczy, dla której przeznaczona jest pompa. Wskaźnik ten opisuje z grubsza poziom kwasowości środowiska - jak aktywny jest chemicznie po stronie "kwaśnej" lub "zasadowej": niskie wartości pH odpowiadają środowisku kwaśnemu, wysoko - zasadowemu. Kwasy i zasady mają różny wpływ na materiały używane do budowy różnych urządzeń, w tym pomp. Dlatego przy projektowaniu części mających bezpośredni kontakt z wodą należy brać pod uwagę poziom pH i nie zaleca się używania pompy z nieodpowiednią wodą – może to prowadzić do korozji, pogorszenia jakości wody i szybkiej awarii urządzenie. Jednocześnie warto zauważyć, że w studniach wody pitnej pH wynosi zwykle od 6,5 do 8, a pokrywanie się tego zakresu (lub nawet szerszego) nie stanowi problemu. Dlatego parametr ten można nazwać drugorzędnym, aw wielu modelach w ogóle nie jest wskazany.

Moc pobierana przez silnik pompy podczas normalnej pracy. Mocniejszy silnik jest w stanie zapewnić większą moc i wydajność, ale parametry te nie są bezpośrednio powiązane: dwa modele o podobnej mocy mogą znacznie różnić się praktycznymi cechami. Dlatego w tym sensie parametr ten jest drugorzędny i mniej lub bardziej jednoznacznie opisuje jedynie klasę jednostki jako całości – mocne silniki są charakterystyczne dla modeli o wysokich osiągach. Ale to, na co ta cecha wpływa bezpośrednio, to rzeczywiste zużycie energii; a z nim z kolei wiążą się nie tylko rachunki za prąd, ale także wymagania dotyczące przyłączenia.

Długość standardowego kabla zasilającego przewidzianego w konstrukcji pompy.

Idealnie długość tego kabla nie powinna być mniejsza niż maksymalna głębokość zanurzenia - zapewni to maksymalną łatwość połączenia: punkt połączenia kabla z siecią będzie nad wodą (w najlepszym przypadku nawet poza studnią) i nie musisz się martwić o izolację. Jednocześnie, z wielu powodów, wiele pomp jest wyposażonych w raczej krótkie przewody - około 1,5 - 2 m, niż w długie przewody ; w takich przypadkach konieczne jest użycie specjalnego sprzętu wodoodpornego.

Zabezpieczenie przed przeciążeniem to system zabezpieczający w przypadku przeciążenia pompy głębinowej, gdy jej silnik pracuje ponad swoje możliwości. Może to doprowadzić do awarii silnika, a nawet pożaru. Przeciążeniom zwykle zapobiegają wyłączniki termiczne wprowadzane do konstrukcji pomp.