Porównanie Biol Black Stone 24078P 24 cm vs Biol Granite Gray 24134P 24 cm

Średnica dna patelni o okrągłym kształcie.

Parametr ten jest niezbędny przede wszystkim do oceny kompatybilności patelni z konkretnym palnikiem na kuchence. Jest to szczególnie istotne, jeśli planowane jest użycie produktu na kuchence elektrycznej: średnica palnika musi być co najmniej nie mniejsza niż średnica dna, w przeciwnym razie nagrzewanie okaże się nierówne i nieskuteczne. A w indukcyjnych kuchenkach elektrycznych (patrz „Funkcje i możliwości - Dno indukcyjne”) średnice te muszą w ogóle się pokrywać. Dobór odpowiednich patelni jest nieco uproszczony przez fakt, że nowoczesne kuchenki elektryczne zwykle zapewniają palniki o różnych średnicach, a w niektórych modelach grzałki można nawet regulować rozmiarem - aż do automatycznego rozpoznawania wielkości naczynia w poszczególnych kuchenkach indukcyjnych). Niemniej jednak nawet w takich przypadkach warto wyjaśnić, czy patelnia pasuje do zakresu odpowiednich rozmiarów.

Ogólnie rzecz biorąc, grube dno jest uważane za bardziej preferowane niż cienkie: im grubsze dno, tym równomierniej rozprowadza się na nim ciepło, tym wyższa jakość gotowania i mniejsze prawdopodobieństwo, że produkt przypali się w niektórych miejscach. Ponadto gruby materiał jest mniej podatny na odkształcenia pod wpływem wysokich i ekstremalnych temperatur. Co prawda, masywne dno wpływa również na wagę produktu, ale w większości przypadków ten szczegół nie jest w żaden sposób znaczący - a wręcz przeciwnie, przyczynia się do stabilności patelni i zmniejsza ryzyko jej przewrócenia przez nieostrożność. Z jednoznacznych wad można zauważyć jedynie wysoki koszt grubych patelni, ale zwykle jest to uzasadnione biorąc pod uwagę charakterystykę wydajności.

Uważa się, że w większości przypadków pożądana jest grubość dna co najmniej 5 mm. Natomiast w patelniach do naleśników (patrz "Rodzaj") i innych "szybko" smażonych potrawach dopuszczalne są mniejsze wartości - od 3 mm. Z reguły grubość dna odpowiada grubości ścianek (patrz niżej), ale możliwe są wyjątki.

Grubość ścianek patelni.

Grubszy materiał waży więcej i kosztuje więcej, ale nad tymi wadami przeważa szereg zalet. Po pierwsze, grubsze ścianki rozprowadzają i zatrzymują ciepło równomierniej, a także zmniejszają prawdopodobieństwo przegrzania; wszystko to jest szczególnie ważne podczas duszenia i innych podobnych metod gotowania. Po drugie, duża waga zmniejsza prawdopodobieństwo przewrócenia patelni przez nieumyślne uderzenie. Po trzecie, grubszy materiał jest odporniejszy na działanie wysokich i ekstremalnych temperatur.

Za minimalny wskaźnik wysokiej jakości patelni uważa się grubość ścianki 3 mm, a najlepiej powinna wynosić 5 mm lub więcej.

Wysokość ścianek dobiera producent w zależności od rodzaju patelni (patrz wyżej) i jej wielkości, jednak podobne produkty mogą różnić się wysokością boków. W takich przypadkach warto zastanowić się nad cechami zamierzonego stosowania. Wysokie ścianki są więc wygodne do duszenia, robienia sosów i innych rodzajów gotowania, które wymagają dużej ilości płynu; pozwalają również pomieścić więcej treści. Głębokie patelnie jednak są droższe i cięższe. Z kolei płytka głębokość ułatwia obracanie naleśników, omletów i innych podobnych potraw, ale zmniejsza pojemność.

Materiał, z którego wykonana jest patelnia.

Najpopularniejsze w naszych czasach jest aluminium, dostępne na rynku w kilku wersjach – tłoczone, odlewane, kute, dodatkowo wszystkie trzy z tych odmian mogą być anodowane. Z żeliwa i stali wytwarza się znacznie mniej patelni, ale takich produktów również produkuje się sporo. Natomiast miedź i ceramika są obecnie bardzo rzadkimi, wręcz egzotycznymi opcjami.

Oto bardziej szczegółowy opis każdego z wymienionych materiałów:

- Żeliwo. Klasyczny materiał, dzięki wielu cechom nie stracił w naszych czasach na popularności. Jego główną cechą jest połączenie wysokiej pojemności cieplnej i stosunkowo niskiej przewodności cieplnej. Oznacza to, że żeliwna patelnia nagrzewa się aczkolwiek powoli, ale równomiernie, i równie wolno stygnie; jednocześnie żeliwo łatwo toleruje wysokie temperatury. Ta właściwość sprawia, że patelnie żeliwne są bardzo uniwersalne i nadają się zarówno do „wolnego” jak i „szybkiego” ognia. Materiał ten zwykle nie jest pokryty powłoką nieprzywierającą, jednak jeśli przestrzegane są pewne zasady pielęgnacji, samo żeliwo może nabrać podobnych właściwości - do tego stopnia, że niektóre naczynia mogą w ogóle nie być mieszane pod...czas gotowania na żeliwie. Patelnie wykonane z tego materiału są bardzo ciężkie, ale wielu uważa to za zaletę - ciężka patelnia jest tak stabilna, jak to tylko możliwe. Z oczywistych niedociągnięć można wymienić skłonność do korozji (co wymaga starannego przestrzegania zasad pielęgnacji), a także względną kruchość - żeliwo może pęknąć od uderzenia, które całkowicie wytrzymałaby stal lub aluminium. W takich naczyniach nie można również przechowywać żywności - pogarsza się jej smak.

- Stal. Stal nierdzewna jest uważana za jeden z najbezpieczniejszych materiałów: jest chemicznie obojętna i nie wchodzi w interakcje z żywnością i innymi substancjami. Ponadto materiał ten jest mocny, odporny na wstrząsy, waży znacznie mniej niż żeliwo, a jednocześnie jest wystarczająco masywny, aby zapewnić stabilność. Stal ma również szereg wad. Tak więc, ze względu na wysoką przewodność cieplną, nagrzewa się nierównomiernie i nie toleruje dobrze wysokich temperatur - pojawiają się charakterystyczne opalizujące plamy „matowienia”. Jedzenie w takich patelniach ma tendencję do przypalania - w końcu albo trzeba się z tym pogodzić, albo szukać modeli z powłoką nieprzywierającą (a tutaj bezpieczeństwo jest już determinowane właściwościami tej powłoki, patrz poniżej). Mycie naczyń stalowych jest również dość trudne - ścierne środki czyszczące rysują powłokę i psują wygląd, a bez nich może to zająć dużo czasu i wysiłku.

- Aluminium. Główną zaletą aluminium jest jego niska cena, a co za tym idzie - przystępność. Charakteryzuje się również dobrą wytrzymałością, wysoką przewodnością cieplną i odpowiednio szybkim nagrzewaniem, a stygną takie patelnie długo. Jednak ten materiał ma również szereg istotnych wad. Na przykład żywność w aluminiowej patelni ma tendencję do przypalania się, a mycie jej wiąże się z szeregiem trudności - niepożądane jest stosowanie kwasów i zasad, powłoka łatwo ulega zarysowaniu. Ponadto cienkie patelnie są bardzo wrażliwe na przegrzanie i mogą się wypaczać; jest to szczególnie ważne w przypadku kuchenek elektrycznych, gdzie dość trudno jest kontrolować temperaturę, a równe dno naczyń jest szczególnie ważne. Lekkość można nazwać zarówno zaletą, jak i wadą aluminium: zmniejsza stabilność patelni, ale także ułatwia pracę z nią. W związku z powyższym materiał ten znajduje zastosowanie głównie w niedrogich naczyniach. Patelnie aluminiowe mogą być produkowane przy użyciu różnych technologii, które są opisane bardziej szczegółowo poniżej; tutaj zauważamy, że jeśli w specyfikacji patelni po prostu wskazuje się „aluminium”, najprawdopodobniej chodzi o tłoczony produkt.

- Tłoczone aluminium. Tłoczenie to najprostsza technologia produkcji patelni aluminiowych, jest niedroga. Jednak jakość takich produktów z reguły nie jest najwyższa: przewodność cieplna jest stosunkowo niska, a wrażliwość na przegrzanie i skłonność do deformacji wysoka. Momenty te można jednak częściowo skompensować zwiększeniem grubości lub zastosowaniem dodatkowych wstawek; najbardziej zaawansowane ze „zgrubiałych” patelni aluminiowych można porównać pod względem wydajności do produktów odlewanych (patrz poniżej).

- Kute aluminium. Technologia kucia w przypadku patelni jest dobra, ponieważ zapewnia włóknistą strukturę metalu. Ma to pozytywny wpływ na wytrzymałość i wagę oraz zapewnia całkiem przyzwoite właściwości użytkowe (w szczególności przewodność cieplną) nawet przy stosunkowo niewielkiej grubości materiału. Co prawda, kute patelnie są nieco droższe niż tłoczone.

- Odlewane aluminium. Technologia ta przewiduje produkcję naczyń poprzez wlewanie stopionego aluminium do specjalnych form. Jest uważana za najbardziej zaawansowaną, ponieważ odlewanie zapewnia optymalną strukturę metalu, w rezultacie - doskonałą przewodność cieplną i wysoką niezawodność. Co prawda, takie patelnie są droższe niż kute, a tym bardziej tłoczone, i ważą nieco więcej (to ostatnie niekoniecznie jest jednak wadą).

- Anodowane aluminium. Termin „anodowane” opisuje nie samą technologię produkcji naczyń, ale specyficzny sposób obróbki powierzchni aluminiowej; same naczynia mogą być tłoczone, kute i odlewane (patrz wyżej). Anodowanie tworzy silną warstwę ochronną na powierzchni aluminium, która zapobiega kontaktowi metalu z zawartością patelni. Ta warstwa jest kwasoodporna; i jeśli na zwykłej aluminiowej patelni nie zaleca się przechowywania żywności przez długi czas lub gotowania „kwaśnych” potraw, to anodowana nie ma takich ograniczeń. I ogólnie taka powłoka jest uważana za całkowicie bezpieczną dla ludzi. Wada tej opcji jest tradycyjna – wysoka cena.

- Miedź. Za jedną z kluczowych zalet miedzi uważa się jej oryginalny design, dzięki czerwono-złotej barwie takie naczynia wyglądają naprawdę pięknie i stylowo. Od strony praktycznej materiał ten wyróżnia się wysoką przewodnością cieplną, dzięki czemu patelnia nagrzewa się szybko i równomiernie, a to przyczynia się do szybkiego i wysokiej jakości gotowania. Miedź słabo nadaje się do regularnego kontaktu z żywnością - prowadzi to do utleniania i pojawiania się szkodliwych substancji; jednak tę wadę kompensuje zastosowanie dodatkowych powłok (na przykład z cyny lub stali). Ale jednoznaczną wadą tego materiału jest jego wysoki koszt. Ponadto miedziana powierzchnia traci połysk dosłownie po pierwszym ugotowaniu, a aby przywrócić jej wygląd, należy ją myć ręcznie specjalnymi środkami. W związku z tym produkuje się obecnie niewiele patelni miedzianych, głównie naczynia „designerskie”, przeznaczone do kuchni o określonym stylu.

- Ceramika. Ceramika dobrze akumuluje i zatrzymuje ciepło, ponadto bez problemu znosi nawet silne nagrzewanie i pozwala na użytkowanie w piekarniku bez żadnych ograniczeń. Przewodność cieplna tego materiału jednak nie jest bardzo wysoka i słabo nadaje się do stosowania na palnikach. W rezultacie z ceramiki są głównie wykonane patelnie tagine (patrz „Rodzaj”), zaprojektowane specjalnie do gotowania w piekarniku.

Rodzaj powłoki nieprzywierającej zastosowanej w patelni (jeśli jest dostępna, niektóre patelnie nie mają specjalnej powłoki).

Jeżeli w specyfikacji po prostu wskazano obecność powłoki, bez określenia jej rodzaju, należy przyjąć, że jest to najprawdopodobniej teflon (funkcjonalny, jednak krótkotrwały i wymagający ostrożnego obchodzenia się - więcej szczegółów poniżej). Da to maksymalną gwarancję na różne problemy. A oto szczegółowy opis różnych rodzajów powłok nieprzywierających:

- Teflonowa. Powłoka na bazie politetrafluoroetylenu znana jako „teflon”. Jedna z najpopularniejszych opcji w nowoczesnych patelniach jest stosunkowo niedroga, bardzo wygodna w gotowaniu i łatwa do czyszczenia. Jednocześnie ten materiał ma swoje własne cechy użytkowe. Przede wszystkim należy go jak najbardziej chronić przed zarysowaniami: do gotowania należy używać drewnianej lub silikonowej szpatułki (nie metalowej, nie wspominając o nożach), a do mycia nie należy używać środków ściernych i metalowych gąbek (jednak zwykle nie jest to wymagane). Jeśli pojawi się rysa lub jakieś inne uszkodzenie, patelni teflonowej używać nie można - zaczyna wydzielać szkodliwe substancje, jedyną opcją jest wymiana naczyń. Powłoka ta jest wrażliwa na przegrzanie (rozpoczyna się również uwalnianie szkodliwych substancji, mogą pojawić się pęknięcia), nie można jej stosować w wysokich temperaturach i...nie jest zalecana do stosowania na kuchenkach elektrycznych. Ponadto uważa się, że grubość patelni teflonowych powinna wynosić co najmniej 5 mm, pożądane jest wielowarstwowe dno (patrz "Cechy dodatkowe"). Zwracamy również uwagę, że nawet najwyższej jakości teflon, przy najbardziej starannej obsłudze, ma ograniczoną żywotność - zwykle około 5 lat.

- Ceramiczna. Powłoka zaprojektowana w celu wyeliminowania niektórych wad teflonu. Jego główną zaletą jest całkowita nieszkodliwość: ceramika nie wydziela szkodliwych substancji w wysokich temperaturach i zarysowaniach. Jednocześnie dość trudno ją zarysować, dlatego można używać szpatułek wykonanych z dowolnego materiału na patelni, myć środkami ściernymi itp. Ponadto taka powłoka wygląda dość estetycznie. Jednocześnie jest to rodzaj szkła i jak każde szkło jest dość wrażliwe na uderzenia. Kolejną wadą jest delikatność podczas mycia: gorących patelni ceramicznych nie można umieszczać pod zimną wodą (w przeciwnym razie mogą pojawić się pęknięcia, a nawet odpryski) i są słabo kompatybilne ze zmywarką.

- Kamienna (marmurowa). Ta kategoria obejmuje wszystkie powłoki wzmocnione wtrąceniami kruszywa kamiennego. Materiał takich wtrąceń może być różny: marmur, granit, pozostałe minerały, w tym ich kombinacje. Takie rozwiązania z reguły są stabilniejsze i trwalsze niż teflon, jednak konkretne właściwości mogą się różnić, dlatego cechy działania należy doprecyzować zgodnie z instrukcją naczyń.

- Tytanowa. Powłoki nieprzywierające na bazie tytanu wyróżniają się przede wszystkim wysoką wytrzymałością. Tak więc, jeśli we wszystkich innych odmianach zaleca się stosowanie drewnianych szpatułek, wówczas powierzchnie tytanowe często pozwalają na pracę z urządzeniami metalowymi (jednak ten punkt nadal warto wyjaśnić zgodnie z instrukcjami dotyczącymi patelni). Taka powłoka jednak jest dość droga.

- Emaliowana. Powłoki na bazie emalii wyróżniają się dobrą wytrzymałością i odpornością na zarysowania, zwykle tolerują kontakt z widelcami, a nawet nożami, a także nie boją się przegrzania. Właściwości antyadhezyjne takich powłok mogą być nieco gorsze niż innych odmian, jednak wszystko zależy od konkretnego rodzaju emalii. Wśród jednoznacznych wad można wymienić stosunkowo słabą przewodność cieplną oraz prawdopodobieństwo odpryskiwania podczas uderzeń i upadków. Ponadto niektóre emalie są mikroporowate i wymagają więcej oleju podczas smażenia niż inne powłoki. Dlatego ta opcja jest stosunkowo rzadka.

- Brak. Brak powłoki nieprzywierającej w konstrukcji patelni nie zawsze jest jednoznaczną wadą. Po pierwsze, dodatkowe powłoki nieuchronnie wpływają na cenę (a im lepszy skład, tym droższy); po drugie, wiele z nich wymaga ostrożnego obchodzenia się (patrz wyżej). To sprawia, że patelnie niepowlekane są tańsze i łatwiejsze do czyszczenia (chociaż samo czyszczenie może być dość pracochłonne). Należy zauważyć, że niektóre materiały same w sobie mają właściwości nieprzywierające; typowym przykładem jest żeliwo (patrz „Materiał patelni”).

- Dno indukcyjne. Możliwość stosowania patelni na kuchenkach elektrycznych typu indukcyjnego. Nagrzewanie w takich kuchenkach następuje dzięki polu elektromagnetycznemu wytwarzanemu przez specjalne elementy i to nie kuchenka się nagrzewa, jednak stojące na niej naczynia. Jest to wygodne pod wieloma względami, jednak nakłada dość surowe ograniczenia na materiały - nie wszystkie naczynia, nawet metalowe, będą działać normalnie z tą technologią. Dlatego wybierając patelnię do kuchenki indukcyjnej warto zwrócić szczególną uwagę na kompatybilność.

- Wielowarstwowe dno. Dno wykonane jest z kilku warstw tego lub innego materiału. Uważa się, że ta konstrukcja zapewnia dodatkową wytrzymałość, odporność na przegrzanie i równomierne nagrzewanie, a także zmniejsza prawdopodobieństwo odkształcenia. Jednak kosztują takie garnki odpowiednio.

- Faliste dno. Dno, które posiada komplet wypukłości, zwykle w postaci charakterystycznych pasków. Taka powierzchnia może pokrywać cały obszar roboczy patelni lub tylko jego część; większość modeli z tą cechą należy do tego lub innego rodzaju grilla (patrz „Rodzaj”), chociaż istnieją inne rodzaje patelni z falistym dnem. W każdym razie osobliwością takiej powierzchni jest to, że tylko wypukłości mają bezpośredni kontakt z gotowanym produktem, a tłuszcz, sok warzywny lub inna ciecz, która wrze pod wpływem ciepła, wpływa do zagłębień m...iędzy nimi. Dzięki temu na gotowym daniu powstają charakterystyczne wysmażone paski, a powierzchnia między tymi paskami okazuje się nie tyle smażona, co ugotowana. Powierzchnia falista jest uważana za optymalną, w szczególności do gotowania mięsa: ponieważ tłuszcz może kapać z jedzenia, gotowe danie jest mniej tłuste niż w przypadku gładkiej powierzchni. Ponadto takie powierzchnie są dość wygodne do smażenia ryb i niektórych innych rodzajów żywności.

- Wskaźnik nagrzania. Wskaźnik wskazujący stopień nagrzania patelni. Najprostszą i najczęstszą wersją takiego wskaźnika jest wstawka wykonana ze specjalnego materiału, który po nagrzaniu do określonej temperatury zmienia kolor. Istnieją również bardziej zaawansowane opcje, aż do wbudowanych termometrów cyfrowych z wyświetlaczami do monitorowania temperatury i sygnałem dźwiękowym po osiągnięciu żądanej wartości. W każdym razie, jeśli masz wskaźnik nagrzania, nie musisz sprawdzać stopnia nagrzania za pomocą dostępnych narzędzi - kropli wody, kawałka ciasta itp. Dodatkowo funkcja ta zapobiega nadmiernemu nagrzewaniu oraz oszczędza energię elektryczną lub gaz (w zależności od rodzaju kuchenki). A w przypadku modeli z nieprzywierającą powłoką teflonową lub marmurową (patrz wyżej), a także naczyń aluminiowych (patrz „Materiał patelni”), to ostatnie jest również ważne, ponieważ po przegrzaniu powłoka może emitować szkodliwe substancje, a aluminium może się odkształcać. Co prawda, wskaźnik nagrzania jest tylko urządzeniem sygnałowym i nadal musisz ręcznie działać, aby uniknąć przegrzania.

- Dzióbek. Urządzenie w postaci charakterystycznego lejka lub dzióbka na krawędzi patelni, które pozwala wygodnie usuwanie tłuszczu, sosów i innych płynów. Dzióbki często wykonywane są parami - z przeciwnych stron; dzięki temu trzymając patelnię za rączkę, możesz zlewać zawartość zarówno w prawo, jak i w lewo - w zależności od tego, który kierunek jest w danej chwili wygodniejszy lub dostępniejszy.

- Odłączana rączka. Możliwość odpięcia rączki patelni. Funkcja ta jest przydatna przede wszystkim dla tych, którzy planują używać patelni jako naczynia do piekarnika - naczynia bez rączki łatwiej jest umieścić w środku. A jeśli rączka jest bakelitowa lub drewniana (patrz „Materiał uchwytu”), należy ją odłączyć przed umieszczeniem w piekarniku - materiały te nie tolerują dobrze wysokich temperatur. Dodatkowo odłączana rączka ułatwia przechowywanie i transport – pod tym względem funkcja ta jest zbliżona do opisanej poniżej składanej rączki.

- Składana rączka. Cecha występująca głównie w patelniach grillowych (patrz „Rodzaj”) o kwadratowym i prostokątnym kształcie (chociaż są wyjątki od tych zasad). Taka rączka montowana jest na obrotowym uchwycie, a po złożeniu przylega bezpośrednio do powierzchni roboczej patelni i w tej pozycji nie wystaje poza jej krawędzie. To znacznie upraszcza przechowywanie i przenoszenie, nawet w porównaniu z opisanymi powyżej odłączanymi rączkami: urządzenie składane jest zawsze z patelnią i się nie zgubi. Nie wszystkie takie rączki jednak są kompatybilne z piekarnikiem; a jeśli zapewniona jest taka kompatybilność, często konieczne jest użycie pokrywki, aby złożona rączka nie leżała bezpośrednio na gotowanym daniu.

- Rączka pomocnicza. Patelnia posiada dodatkową rączkę, po przeciwnej stronie głównej. Taka rączka jest znacznie krótsza i zwykle ma kształt pętli; jej obecność pozwala na łatwe trzymanie naczyń dwiema rękami, co jest wygodne przy dużych ilościach gotowania. Należy pamiętać, że garnki z parą identycznych uchwytów (takich jak te zainstalowane na garnkach) nie należą do tej kategorii.

- Możliwość mycia w zmywarce. Zmywarki mają swoje własne wymagania dotyczące rozmiarów i materiałów, dlatego jeśli planujesz używać takiego urządzenia, warto wybrać kompatybilne garnki - na pewno nie spowodują problemów.

- Możliwość stosowania w piekarniku. Możliwość użytkowania patelni do gotowania w piekarniku. Garnki te muszą dobrze znosić wysokie temperatury (szczególnie w przypadku powłoki nieprzywierającej, patrz wyżej), a także często są wyposażone w odłączaną rączkę lub małe sparowane uchwyty, co ułatwia umieszczenie ich w ograniczonej przestrzeni. Z reguły rondle i woki robione są „do piekarnika”, a wśród zwykłych patelni (patrz „Rodzaj”) funkcja ta jest dość rzadka.

- Przegrody wewnętrzne. Przegrody dzielące powierzchnię roboczą patelni na oddzielne strefy. Funkcja ta umożliwia jednoczesne gotowanie kilku potraw i zapobiega mieszaniu się smaków. Zwracamy również uwagę, że w niektórych modelach poszczególne strefy różnią się kształtem powierzchni: z jednej strony przegrody dno może być faliste (patrz wyżej), z drugiej może być tradycyjnie gładkie.