Porównanie Daiwa Ninja LT 3000-C vs Daiwa Accudepth Plus-B ADP17LCB

- wędkarstwo muchowe. Najprostszym typem kołowrotka w konstrukcji jest w rzeczywistości bęben (szpula) na linkę z urządzeniem hamującym i uchwytem przymocowanym z jednej strony do obracania. Dzięki tej konstrukcji przełożenie (patrz niżej) takich cewek jest z definicji równe jeden, a oś obrotu bębna pokrywa się z osią obrotu rączki. Podczas rzutu z rozwijaniem żyłki szpula obraca się, zapewniając hamowanie zestawu dzięki własnej bezwładności (z tego powodu ten typ kołowrotka nazywany jest również bezwładnością, ale nie jest to do końca prawdą - odmiany bezwładnościowe wyróżnia się oddzielny typ, patrz poniżej). Główną zaletą modeli muchowych jest prostota konstrukcji, która w praktyce zapewnia kilka punktów jednocześnie. Po pierwsze, ze względu na brak mechanizmów transmisyjnych rybak dokładniej „wyczuwa sprzęt”; po drugie, z tego samego powodu cewki są bardzo łatwe w utrzymaniu, niezawodne i jednocześnie niedrogie; po trzecie, niskie przełożenie (patrz niżej) zapewnia dobrą siłę podczas nawijania linki. Z drugiej strony, ze względu na hamujące działanie bębna, zasięg rzutu w takich kołowrotkach jest mniejszy niż w przypadku bezwładności, a przy zbyt mocnym podkręceniu może pojawić się „broda”. W związku z tym udana obsada wymaga dużej otwartej przestrzeni i pewnego doświadczenia.

- Bezwładność. Kołowrotki charakterystycznego typu, ze szpulą, której oś jest skiero...wana prostopadle do osi obrotu rękojeści (równolegle do wędziska). Nazwa wynika z faktu, że podczas odlewania z rozwijaniem żyłki bęben nie obraca się - dzięki temu bezwładność układu jest minimalna, a żyłka zsuwa się niemal swobodnie. Zapewnia to dużą odległość wyrzutu i minimalną szansę zaplątania się w „brodę”, co sprawia, że kołowrotki te są bardzo łatwe w użyciu i odpowiednie nawet dla początkujących. Ponadto modele bezwładnościowe mogą mieć różne przełożenia i odpowiednią specjalizację - pod względem prędkości lub siły ciągnącej; a obecność hamulca ciernego zmniejsza ryzyko zerwania linii w przypadku nagłych szarpnięć ofiary. Jednocześnie koszt takich kołowrotków jest znacznie wyższy niż w przypadku kołowrotków muchowych, obfitość mechanizmów nieco obniża niezawodność, a dość wysokie przełożenia wpływają na przyczepność (choć wyspecjalizowane kołowrotki „mocowe” zazwyczaj bez problemu radzą sobie ze swoim zadaniem) .

- Multiplikatorowy. Ten typ kołowrotka łączy w sobie cechy obu opisanych powyżej opcji. W takich modelach, jak w wędkarstwie muchowym, oś obrotu szpuli skierowana jest w tym samym kierunku co oś obrotu korbki, ale sama szpula nie jest bezpośrednio połączona z korbką, ale poprzez mechanizm o stosunkowo niskich przełożeniach (najczęściej przy poziom „mocy” kołowrotków spinningowych). Podczas rzutu z rozwijaniem żyłki kołowrotek takiego kołowrotka kręci się, ale jego bezwładność nie jest tak duża jak w modelach muchowych, co zapewnia dłuższą odległość rzutu i mniejsze ryzyko zaplątania. A obecność mechanizmu przekładni umożliwiła zapewnienie pewnych specjalnych funkcji w konstrukcji, takich jak hamulec cierny, urządzenie leśne itp .; jednocześnie modele mnożnikowe przewyższają modele bezwładnościowe pod względem niezawodności, czułości i siły pociągowej. To właśnie te kołowrotki są często używane do połowów morskich, gdzie mamy do czynienia z dużą zdobyczą.

- Inercja. Zgodnie z ogólną zasadą konstrukcyjną takie kołowrotki są podobne do kołowrotków muchowych (patrz wyżej): w szczególności nie wykorzystują dodatkowych mechanizmów do przenoszenia obrotów, rękojeść montowana jest bezpośrednio na szpuli. Kluczową różnicą jest to, że modele inercyjne są zauważalnie mocniejsze i cięższe, co pozwala na ich stosowanie do dużych obciążeń i pracę z grubymi liniami, a w niektórych przypadkach nawet z drutami stalowymi. Ponadto większość tych modeli jest przeznaczona do łowienia z dna.

Standardowa lokalizacja uchwytu cewki. Parametr ten dotyczy głównie modeli muchowych i multiplikatorów, ponieważ bezwładność (patrz „Typ”) zwykle zapewnia możliwość zresetowania uchwytu.

Wybór według tego parametru zależy przede wszystkim od tego, którą rękę wygodniej trzymasz wędkę. Jeśli trzymasz go w prawej ręce, kołowrotek powinien być leworęczny, ponieważ lewa ręka pozostaje wolna do pracy z nim i odwrotnie.

Liczba łożysk przewidziana dla konstrukcji cewki. Łożyska stosowane są w celu zmniejszenia tarcia obracających się części, co z jednej strony chroni takie części przed zużyciem, a z drugiej zmniejsza niepotrzebne siły wydatkowane podczas obracania rączki. W związku z tym im więcej łożysk, tym więcej jednostek ciernych jest chronionych i tym lepiej cewka jest „zoptymalizowana”; parametr ten jest dobrym wskaźnikiem ogólnej klasy produktu. Jednocześnie konieczna jest ocena różnych modeli z uwzględnieniem ich przeznaczenia (patrz „Typ”).

Tak więc w kołowrotkach muchowych, nawet dość drogich, zwykle przewidziano 1 łożysko - w miejscu montażu bębna na wsporniku przeznaczonym do mocowania do wędki. Jest to właściwie jedyna istotna jednostka cierna, więc więcej łożysk po prostu nie jest potrzebnych. W przypadku kołowrotków castingowych liczba ta waha się od 1 w stosunkowo prostych wersjach do 6-7 w wersji klasy premium. A w trybie bezwładnościowym liczba łożysk może sięgać kilkudziesięciu.

Typ sprzęgła opisuje położenie mechanizmu hamulca ciernego znajdującego się w bębnie i odpowiednio pokrętło do jego regulacji.

Sam hamulec cierny odpowiada za osłabienie kołowrotka przy krytycznej sile: gdy obciążenie znacznie wzrośnie, prawidłowo ustawione sprzęgło cierne zwalnia część linki, zapobiegając jej zerwaniu. Ale specyficzna siła uruchamiania może się różnić: niektórzy wędkarze wolą maksymalnie poluzować hamulec, pozwalając na ślizganie się linki z dość słabymi szarpnięciami, podczas gdy inni, przeciwnie, napinają ją, umożliwiając uruchomienie tylko wtedy, gdy siła zrywająca jest niebezpiecznie blisko . A w niektórych sytuacjach musisz zmienić ustawienia już w trakcie gry. Wygoda takiej regulacji jest jednym z czynników wpływających na rodzaj sprzęgła. Ponadto cechy konstrukcyjne mogą wynikać z przeznaczenia cewki. Konkretne opcje mogą być następujące:

- Przód. Sprzęgło umieszczone bezpośrednio w bębnie z pokrętłem regulacyjnym z przodu kołowrotka. Jest stosowany w modelach bezwładnościowych (patrz „Typ”). Jest nieco lżejszy i prostszy w konstrukcji niż tylny, dzięki czemu dobrze nadaje się do lekkiego sprzętu (na przykład podczas łowienia na zapałkę). Ale regulacja takiego hamulca z jednej strony jest płynniejsza i dokładniejsza niż tylnego, z drugiej strony nie jest tak wygodna przy regulacji „w locie” i wymaga pewnych umiejętności. Ponadto przednie sprzęgło jest bardziej...wrażliwe na zabrudzenia.

- Tył. Kolejna opcja umieszczania sprzęgła w modelach bezwładnościowych. Swoją nazwę zawdzięcza temu, że sprzęgło znajduje się za szpulą, a pokrętło regulacji znajduje się z tyłu szpuli. Takie kołowrotki pozwalają na łatwą regulację hamulca już w trakcie gry, a ich wyważenie jest nieco wygodniejsze niż kołowrotków z napędem na przednie koła, ponieważ konstrukcja nie ma charakterystycznej „przewagi” do przodu. Z drugiej strony regulacja w tym przypadku jest mniej dokładna, a same kołowrotki są nieco większe i cięższe, przez co słabo nadają się do ultralekkiego sprzętu.

- Bok. Takie umieszczenie sprzęgła jest typowe dla cewek castingowych - nie ma sensu stosować innych opcji w podobnych modelach, a także umieszczać sprzęgła bocznego w modelu bezinercyjnym.

Przełożenie opisuje różnicę w prędkości obrotowej szpuli i rączki. W charakterystyce kołowrotków często zapisuje się to w postaci stosunku postaci x:1, gdzie jeden oznacza 1 obrót rączki, a „x” to liczba zwojów szpuli w jednym takim obrocie. Aby uprościć notację, w naszym katalogu wskazana jest tylko pierwsza liczba - na przykład oznaczenie 5.2 odpowiada przełożeniu 5,2: 1.

Stosunek prędkości do „siły uciągu” kołowrotka zależy przede wszystkim od tego parametru. Tak więc wysokie przełożenia pozwalają szybko ciągnąć linkę, co jest ważne przy szybkim prowadzeniu - ale moc takich kołowrotków będzie niska, aby wyciągnąć dużą zdobycz, wymagane będą znaczne wysiłki na rączce. I odwrotnie, przy niskich wartościach prędkość linii będzie niewielka, ale nie będziesz musiał wkładać dużego wysiłku, aby ją przesunąć. W modelach typu bezwładnościowego (patrz wyżej) przełożenia rzędu 6 - 7 oznaczają tzw. Cewki "szybkie", 4 - 4,5 - "moc", a wartości pośrednie - uniwersalne. Modele multiplikatorów, ze względu na swoją specyfikę, mają zazwyczaj niskie przełożenia, a duża moc kołowrotków muchowych wynika z tego, że w nich wędkarz bezpośrednio obraca bęben, a przełożenie wynosi 1.

Ilość żyłki, która może się zmieścić na głównej szpuli szpuli przy normalnym nawinięciu. Jest on określany jako stosunek dwóch liczb, z których pierwsza odpowiada długości nawijanej linii w metrach, a druga grubości w milimetrach: na przykład liczby 200 / 0,45 wskazują, że do 200 m żyłka o grubości 0,45 mm zmieści się na rolce.

Dla różnych rodzajów połowów istnieją zalecenia dotyczące optymalnej wartości tego parametru; można je znaleźć w dedykowanych źródłach. Tutaj zauważamy, że pojemność szpuli jest wskazana wyłącznie dla gładkiej linii; w przypadku korzystania z plecionego przewodu rzeczywista wydajność może się znacznie różnić.

Natychmiastowe zatrzymanie cofania się cewki podczas odwijania. Jest to bardzo ważne w łowieniu jigowym podczas stepowania, kiedy trzeba szybko wykonać 2-3 obroty i natychmiastowe zatrzymanie. Funkcja jest nie mniej pożądana w wędkarstwie feederowym i karpiowym, gdy trzeba lekko napiąć żyłkę, aby lekko ją naprężyć, aby dobrze utrwalić moment brania, ale jednocześnie nie przesuwać przynęty z dołu. Także natychmiastowe zatrzymanie nie będzie zbyteczne podczas łowienia w nurcie.

Przeznaczenie tej funkcji jest ogólnie jasny z nazwy: pozwala określić z dość dużą dokładnością (na przykład do stopy) ilość rozwiniętej linii. Większość modeli z licznikiem żyłki to mnożniki (patrz "Typ") i przeznaczone są do trollingu, gdzie ważne jest opuszczenie przynęty na ściśle określoną głębokość. Dotyczy to szczególnie wędkarstwa morskiego. Same liczniki mogą być analogowe lub cyfrowe: te pierwsze zwykle nie wymagają zasilaczy i są ogólnie uważane za bardziej niezawodne, te drugie z reguły są znacznie dokładniejsze i mają bardziej rozbudowaną funkcjonalność (na przykład mogą zapewnić przełączanie jednostek pomiaru między stopami a metrami).

Materiał, z którego wykonana jest podstawa kołowrotka, jest częścią konstrukcji, na której montowana jest szpula i inne mechanizmy.

- Plastikowy. Tworzywo sztuczne jest tanie, lekkie, ponadto jest odporne na korozję i całkowicie odporne na słoną wodę. Jednocześnie materiał ten łatwo zarysowuje się, jego wytrzymałość jest stosunkowo niska, a pod wpływem promieniowania ultrafioletowego w niektórych rodzajach tworzyw sztucznych jeszcze bardziej się zmniejsza. W rezultacie tworzywo sztuczne jest używany głównie w kołowrotkach klasy podstawowej, które nie są przeznaczone do trudnych warunków i dużych obciążeń. Z reguły jego jakość zależy bezpośrednio od ceny produktu.

- Grafit. Najczęściej termin ten odnosi się do stosunkowo prostego rodzaju włókna węglowego, które ma niski koszt i może być stosowane nawet w modelach niższej półki cenowej. Jednocześnie grafit o niskiej wadze jest nieco trwalszy i odporny na pewne wpływy niż tworzywo sztuczne, dlatego można go również znaleźć w droższych produktach. Jakość tego materiału może się również różnić w zależności od ceny cewki.

- Węgiel. Kolejny rodzaj włókna węglowego, wyższej klasy niż grafit. Karbon łączy wysoką wytrzymałość, wytrzymałość na zginanie i trwałość pod obciążeniem z wyjątkowo niską wagą; ponadto jest całkowicie obojętny chemicznie (nie poddaje się korozji) i dobrze toleruje światło ultrafioletowe, zmiany temperatury itp. Główną wadą tego materiału jest wysoka cena, dzięki czemu znajduje...zastosowanie głównie w modelach klasy premium. Należy również pamiętać, że z węglem należy obchodzić się dość ostrożnie, ponieważ nie toleruje ciosów.

- Kompozyt. Kompozyty to materiały, które łączą kilka oddzielnych składników, które nie są ze sobą zmieszane (w przeciwieństwie na przykład do stopów). W kołowrotkach określenie to najczęściej oznacza połączenie opisanego powyżej grafitu lub włókna węglowego z włóknem szklanym. Włókno szklane wbrew nazwie w niewielkim stopniu przypomina zwykłe szkło - ma dużą elastyczność i bez problemu wytrzymuje wstrząsy i upadki; dlatego połączenie tego materiału z węglem umożliwia zmniejszenie kruchości tego ostatniego. A w „wiązce” z grafitem włókno szklane nieco zwiększa wytrzymałość całej konstrukcji. Bazę kompozytową można spotkać w modelach różnych kategorii cenowych – wynika to z różnicy w jakości zastosowanych komponentów.

- Aluminium. Główną zaletą stopów aluminium jest ich wysoka wytrzymałość, dzięki czemu materiał ten można spotkać nawet w zwojach „wielkiego kalibru” przeznaczonych do silnego i ciężkiego wydobycia. Istnieją jednak również prostsze opcje - znowu stopy aluminium są różnego rodzaju, a ich właściwości zwykle zależą od ceny. Pod względem wagi tego materiału, jeśli przewyższa tworzywo sztuczne, jest niewiele, a jego odporność na korozję jest bardzo dobra. Z oczywistych niedociągnięć można jedynie zauważyć dość wysoki (ogólnie) koszt.

- Magnez. Stopy magnezu to materiały najwyższej jakości. Ich główną cechą jest niezwykle lekka waga połączona z dużą wytrzymałością i niezawodnością, co pozwala na tworzenie mocnych i jednocześnie dość lekkich kołowrotków. Z drugiej strony takie produkty nie są tanie, a sam materiał nie toleruje kontaktu ze słoną wodą, a ogólnie jego odporność na korozję jest stosunkowo niska (co wymaga zastosowania specjalnych powłok).