Porównanie Canon XC10 vs Canon XH A1S

Rodzaj głównej pamięci używanej przez aparat do przechowywania przechwyconych filmów/zdjęć.

- Flash (karta pamięci). Jeden z najpopularniejszych typów urządzeń pamięci masowej we współczesnej elektronice, jest szeroko stosowany w kamerach wideo wszystkich kierunków (patrz wyżej). Sama technologia Flash wyróżnia się dużą szybkością działania, ekonomicznym zużyciem energii, niezawodnością i odpornością na wstrząsy (ze względu na brak części ruchomych), a także niewielkimi rozmiarami i wagą dysków przy ich dużej pojemności. Jednocześnie taka pamięć jest dość droga. Dlatego w kamerach wideo najczęściej stosuje się wymienne nośniki flash w postaci kart pamięci różnych typów (patrz „Obsługa kart pamięci”): pozwala to użytkownikowi wybrać najlepszą opcję pod względem stosunku ceny do pojemności. Kolejną zaletą wymiennych modułów jest możliwość odczytu danych z karty pamięci na innym urządzeniu - np. laptopie; to znacznie upraszcza wymianę materiału filmowego. A jeśli karta jest pełna, wystarczy ją wymienić na inną - i można kontynuować strzelanie. Należy pamiętać, że niektóre aparaty mają również wbudowane moduły pamięci flash (patrz „Wbudowana pamięć”), ale w takich przypadkach zwykle zapewniana jest również możliwość pracy z kartami.

- HDD (dysk twardy). Urządzenie pamięci masowej w postaci wbudowanego dysku twardego - podobne do tych stosowanych w komputerach. Oczywiście rozmiar i waga takich płyt...w kamerach jest zauważalnie mniejsza, jednak wszystkie główne możliwości są takie same. Tak więc pod względem objętości 1 GB są znacznie tańsze niż moduły flash (patrz wyżej), co czyni je dobrze przystosowanymi do tworzenia urządzeń z dużą ilością pamięci wbudowanej. Z drugiej strony dyski twarde są zauważalnie cięższe, są wrażliwe na wstrząsy i upadki, pracują nieco wolniej i zużywają więcej energii – w końcu dysk podczas pracy musi się obracać ze stałą prędkością. W dodatku takie dyski są z definicji wbudowane i mają wszystkie odpowiadające im wady – w szczególności, jeśli pamięć jest pełna, trzeba będzie albo poświęcić część materiałów, albo poszukać okazji, żeby je gdzieś skopiować. Aby zrekompensować tę wadę, wiele kamer „dyskowych” zapewnia również gniazda na karty pamięci; ale dysk twardy jest nadal uważany za główny nośnik.

- SSD (Solid Drive). Dyski półprzewodnikowe (SSD) są podobne w podstawowych cechach do opisanych powyżej kart pamięci: są kompaktowe, niezawodne, odporne na wstrząsy i upadki oraz charakteryzują się dużą szybkością działania. Jednocześnie wbudowana pamięć masowa z reguły działa szybciej niż karta wymienna, a jej pojemność może być porównywalna z dyskiem twardym (patrz wyżej). Główną wadą tej opcji jest wysoka cena. Ponadto wszystkie dyski SSD mają limit liczby cykli ponownego zapisu, a po wyczerpaniu zasobu dysk może stać się bezużyteczny do zapisu. Z drugiej strony ta liczba już teraz może wynosić dziesiątki tysięcy cykli, stosuje się różne sztuczki, aby wydłużyć żywotność, ponadto technologia jest stale ulepszana - istnieją obiecujące rozwiązania, w których ta wada jest całkowicie wyeliminowana.

- Płyta DVD. Dyski optyczne DVD stosowane w kamerach mają mniejsze rozmiary w porównaniu do standardowych - pełnowymiarowy napęd po prostu nie zmieściłby się w kompaktowym aparacie. Zmniejsza się również objętość takich nośników, dla zwykłego dysku jednowarstwowego jest to 1,4 GB. Jednak mini-DVD można bez problemu odczytać w prawie wszystkich napędach DVD, co jest jedną z głównych zalet takich nośników: płytę z kamery można od razu obejrzeć na komputerze, a nawet na domowym odtwarzaczu DVD. A płyty DVD są stosunkowo niedrogie. Z drugiej strony są one poważnie gorsze od kart pamięci pod względem stosunku objętości do rozmiaru, a przypadkowe zadrapanie na powierzchni może sprawić, że taki dysk będzie nieczytelny. Ponadto większość sprzedawanych pustych płyt DVD jest jednorazowych, a płyty DVD wielokrotnego zapisu są mniej powszechne i droższe. W rezultacie ten format mediów jest dziś uważany za przestarzały i jest stopniowo zastępowany przez bardziej zaawansowane technologie.

- Mini-DV (kaseta). Kasety MiniDV działają na zasadzie zapisu informacji w formacie cyfrowym na taśmie magnetycznej. Z jednej strony takie nośniki są bardziej masywne niż karty pamięci, a ponadto wymagają zastosowania skomplikowanych mechanizmów transportu taśm, co wpływa na gabaryty, cenę i pobór mocy samych kamer. A praca z nagranymi materiałami jest trudniejsza - ze względu na konieczność przewijania taśmy, aby uzyskać dostęp do każdego fragmentu. Jednocześnie format nagrywania zapewnia zarówno dobrą jakość wideo, jak i niektóre zaawansowane funkcje - w szczególności jest wygodny przy przenoszeniu na film. W rezultacie kasety miniDV praktycznie nie występują wśród kamer amatorskich (patrz „Wg kierunku”), ale są dość popularne w modelach profesjonalnych.

Technologia wykonania elementu światłoczułego kamery.

— CCD. Skrót od Charge-Coupled Device, Charge-Coupled Device (CCD). Historycznie pierwszy rodzaj czujnika, używany w cyfrowych kamerach wideo, cieszy się obecnie dużą popularnością. Ogólnie rzecz biorąc czujniki CCD mają dobrą specyfikację, jednak ich koszt jest dość wysoki; ponadto nie radzą sobie dobrze z pewnymi specyficznymi warunkami – w szczególności punktowymi źródłami światła – co wymaga stosowania różnych trików, a także wpływa na koszt kamery.

— CMOS. Skrót od Complementary Metal-Oxide-Semiconductor, (CMOS). Początkowo takie matryce były stosowane jako tańsza (i gorszej jakości) alternatywa dla CCD, jednak stopniowe doskonalenie technologii prawie wyeliminowało różnicę w jakości – specyfikacja współczesnych sensorów CMOS pozwala na ich zastosowanie nawet w profesjonalnych kamerach wideo (patrz. "Przeznaczenie"). Głównymi zaletami tej technologii jest łatwość produkcji i niższy koszt, a wśród wad można wymienić tylko nieznacznie zwiększoną skłonność do nagrzewania się oraz pojawienie się odpowiedniego hałasu.

Warto powiedzieć, że rzeczywista jakość „obrazu” konkretnej kamery jest dziś bardziej powiązana z rozmiarem matrycy, specyfikacją optyki i procesora, formatem nagrywania i innymi parametrami, zaś bardzo niewiele zależy od technologii matrycy.

Liczba pojedynczych elementów światłoczułych zainstalowanych w kamerze. W naszym katalogu parametr ten jest podawany tylko dla modeli z więcej niż jedną matrycą.

Istnieją dwie podstawowe odmiany kamer wieloczujnikowych. Pierwsza z nich to profesjonalne modele mające na pokładzie trzy matryce. Każda z nich działa tylko z jednym kolorem, co pozwala uzyskać obraz o dobrej ostrości i wysokim odwzorowaniu kolorów. Oczywiście rzeczywista jakość „obrazu” w dużej mierze zależy od szeregu innych parametrów, lecz schemat trójmacierzowy zapewnia lepszą jakość obrazu niż jednomacierzowy.

Drugą odmianą są kamery wideo 3D (patrz „Przeznaczenie”), w których mogą być instalowane dwie matryce – każda pod własny kanał wideo. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w "Nagrywanie 3D".

Fizyczny rozmiar matrycy kamery wideo. Zwykle jest mierzony po przekątnej i podawany w ułamkach cala - na przykład 1/3 "lub 1/2,33" (drugi wariant jest odpowiednio większy). Ponadto w kamerach wideo mogą być instalowane matryce formatu „fotograficznego”, w takim przypadku stosuje się odpowiednie oznaczenie - na przykład APS-C.

Im większy czujnik, tym wyższą jakość obrazu może on zapewnić (oczywiście przy ceteris paribus). Wynika to z faktu, że na większych matrycach każdy pojedynczy piksel jest większy, pada na niego więcej światła, co zwiększa czułość i redukuje szumy; jest to szczególnie ważne w przypadku nagrywania w słabym świetle. Do zastosowań amatorskich w zupełności wystarczą małe matryce, lecz w kamerach profesjonalnych (patrz „Przeznaczenie”) parametr ten wynosi co najmniej 1/3”. Wyjątkiem są modele z kilkoma matrycami (patrz „Liczba matryc”) - w nich każdy pojedynczy czujnik jest raczej mały, a wysoką jakość zapewniają funkcje przetwarzania obrazu.

Całkowita liczba pojedynczych punktów światłoczułych (pikseli) przewidzianych w konstrukcji matrycy (1 megapiksel odpowiada milionowi pikseli). Parametr ten uwzględnia zarówno te punkty, w które pada światło, jak i punkty usługowe, które nie są bezpośrednio zaangażowane w budowę obrazu. Dlatego we współczesnych kamerach wideo jest bardziej prawdopodobnym odniesieniem niż praktycznie znaczącym; rzeczywista jakość obrazu zależy przede wszystkim od liczby efektywnych megapikseli (patrz niżej).

Liczba punktów światłoczułych (pikseli) bezpośrednio zaangażowanych w budowę obrazu. Są to punkty, na które trafia „obraz” rzutowany przez obiektyw na matrycę. Oprócz nich są też piksele służbowe, które nie świecą się przy pracy kamery – dostarczają informacji pomocniczych, niezbędnych do przetworzenia uzyskanego obrazu. Ponadto przy obliczaniu efektywnych megapikseli zwykle nie bierze się pod uwagę rezerwy wymaganej do elektronicznej stabilizacji (patrz „Stabilizacja obrazu”).

Wartość liczby efektywnych pikseli dla różnych trybów pracy kamery będzie również różna. Tak więc przy nagrywaniu wideo wiele kamer używa kilku pikseli do zbudowania jednego punktu na obrazie; wynika to z faktu, że rozdzielczości matryc znacznie przekraczają te wymagane do nagrywania wideo (przykładowo standard Full HD odpowiada technicznie zaledwie 2,07 megapiksela). W rezultacie jakość obrazu zależy bardziej od rozmiaru matrycy (patrz wyżej) niż od rozdzielczości. A wśród sensorów tej samej wielkości wysoka rozdzielczość pozwala uzyskać lepsze odwzorowanie kolorów i większą wyrazistość (jednak nie zawsze - wiele zależy też od cech przetwarzania obrazu). Jeśli chodzi o fotografię, to większa liczba megapikseli oznacza wyższą rozdzielczość uzyskiwanego obrazu, lecz jakość takiego obrazu może być stosunkowo niska ze względu na zwiększony poziom szumów oraz niską czułość każdego pojedynczego piksela.

Ogniskowa standardowego obiektywu aparatu w przeliczeniu na pełnoklatkową matrycę 35 mm. Parametr ten nazywany jest również „ekwiwalentną ogniskową” – EGF.

Sama ogniskowa to odległość od środka optycznego obiektywu (przy ustawianiu ostrości na nieskończoność) do matrycy, przy której na matrycy uzyskuje się najostrzejszy obraz. Jest to jedna z kluczowych cech każdego obiektywu, ponieważ określa kąty widzenia, stopień zbliżenia i odpowiednio specyfikę zastosowania optyki. Jednocześnie niemożliwe jest porównanie różnych opcji pod względem rzeczywistej ogniskowej: prawa fizyki są takie, że dla różnych rozmiarów matryc ta sama ogniskowa da różne kąty widzenia. Dlatego EFG został przyjęty jako uniwersalna cecha i kryterium porównawcze. Można to opisać jako ogniskową, jaką miałby obiektyw z matrycą 35 mm przy tych samych kątach widzenia.

Im dłuższa ogniskowa, tym węższy kąt widzenia i wyższy stopień zbliżenia widzianej sceny. Optyka z EGF do 18 mm należy do klasy ultraszerokokątnych („rybie oko”) i służy przede wszystkim do tworzenia efektów artystycznych. Odległości do 40 mm odpowiadają „szerokokątnemu”, 50 mm daje taki sam stopień zbliżenia jak gołym okiem, zasięg 70-100 mm uważany jest za optymalny dla fotografii portretowej, a duże wartości pozwalają na wykorzystanie optyka już jako teleobiektyw. Znając te przepisy, możesz z grubsza ocenić możliwości obiektywu i jego przydatność do określonych zadań; są też bardziej szczegółowe zalecenia, opisane w dedykowany...ch źródłach.

Należy również pamiętać, że zwykle nowoczesne kamery wideo są wyposażone w obiektywy o zmiennej ogniskowej (zoom), co pozwala na zmianę stopnia zbliżenia i kąta widzenia; zobacz Zoom optyczny, aby uzyskać szczegółowe informacje.

Wartość przysłony standardowego obiektywu kamery wideo.

Parametr ten opisuje, w jakim stopniu soczewka tłumi strumień świetlny. Zwykle zapisuje się ją jako stosunek średnicy efektywnej przysłony do ogniskowej obiektywu, przy czym pierwszą wartość przyjmuje się jako jeden i oznaczamy jako f – np. f/1,8 lub f/5,6. Co więcej, im niższa liczba w takim rekordzie, tym wyższy wartość przysłony: więc w naszym przykładzie pierwsza opcja jest „jaśniejsza” niż druga. Zwróć też uwagę, że większość obiektywów o zmiennej ogniskowej (patrz wyżej) również ma zmienną przysłonę - w takich przypadkach wskazuje na to zakres od maksimum do minimum (od mniejszej liczby do większej).

Wysoka przysłona jest ważna przede wszystkim przy fotografowaniu w warunkach słabego oświetlenia: pozwala uchwycić obraz bez „podnoszenia” czułości matrycy i bez tworzenia dodatkowych artefaktów w postaci szumów oraz w trybie nagrywania , można również pracować z krótszymi scenami). Ponadto im wyższa przysłona, tym mniejsza głębia ostrości i łatwiej uzyskać rozmyte tło. Zauważ, że parametr ten nie odgrywa decydującej roli w prostych codziennych zadaniach, ale w profesjonalnym filmowaniu może okazać się bardzo istotny.

Stopień powiększenia obrazu, zapewniany dzięki pracy układu soczewek w samym obiektywie, bez dodatkowego przetwarzania cyfrowego (patrz „Powiększenie cyfrowe”). Powiększenie optyczne polega na zmianie ogniskowej (patrz wyżej): im dłuższa ogniskowa, tym mniejszy kąt widzenia i tym większe obiekty widoczne w kadrze. A stopień powiększenia odpowiada stosunkowi między maksymalną a minimalną wartością tej odległości. Na przykład w układzie 24–120 mm ten parametr będzie wynosił 120/24 = 5x. Jednak wybór kamery o dużym powiększeniu nie zawsze jest właściwy.

Przewagą powiększenia optycznego nad cyfrowym jest przede wszystkim wysoka jakość obrazu: niezależnie od stopnia powiększenia, kamera wykorzystuje cały efektywny obszar matrycy. Przy tym wskaźniki powiększenia mogą sięgać kilkudziesięciu razy, co jest więcej niż wystarczające dla kamer wideo dowolnej klasy. Dlatego ten format jest dziś uważany za podstawowy; nie jest stosowany tylko w niektórych modelach kamer kieszonkowych (patrz "Przeznaczenie"), gdzie nie ma możliwości zainstalowania dużego obiektywu z transfokatorem.

Dla współczesnych modeli za standardową wartość tego parametru uważa się powiększenie 10 – 12x.