Porównanie Neoline X-COP 9300 vs Neoline X-COP 9500

Mocowanie do szyby, przewidziane w modelu z odpowiednim typem montażu (patrz wyżej).

Należy pamiętać, że w wielu modelach do szyby jest mocowany nie sam rejestrator, a uchwyt, na który, z kolei, jest montowane urządzenie. O sposobach mocowania rejestratora na wsporniku patrz "Montaż rejestratora". A warianty mocowania do szyby mogą być takie:

— Przyssawka. Tradycyjna przyssawka, działająca za pomocą niskiego ciśnienia między uchwytem a szkłem — w końcu siła ciśnienia powietrza zewnętrznego utrzymuje konstrukcję na miejscu. Jedną z głównych zalet tego wariantu — "wielorazowość": przyssawkę można wielokrotnie przylepiać i odłączać na życzenie użytkownika, a po zdjęciu prawie nie pozostawia śladów. Co prawda, ten typ mocowania jest nieco mniej wiarygodny, niż naklejki; jednak przyssawki, stosowane w wideorejestratorach, zwykle mają specjalną konstrukcję, która zapewnia wystarczającą dla praktycznego zastosowania niezawodność. Dlatego ten typ mocowań jest niezwykle popularny w nowoczesnych rejestratorach

— Naklejki. Płyta z warstwą specjalnego kleju, dzięki któremu cała konstrukcja utrzymuje się na szybie. Podobne mocowania są uważane za bardziej wiarygodne niż przyssawki, są mniej podatne na zużycie oraz nie tracą skuteczności nawet przy drobnych uszkodzeniach tj. pęknięcia i odpryski. Z drugiej strony, naklejka jest zazwyczaj montowana "raz na zawsze" i nie przewiduje możliwo...ści zdjęcia w razie potrzeby. I choć sam w sobie demontaż jest możliwy, jednak korzystać z naklejki ponownie się nie uda, a szkło, najprawdopodobniej, będzie musiało zostać oczyszczone od pozostałości kleju. Więc montowanie rejestratora o podobnym mocowaniu wymaga szczególnej dokładności i uważności.

Należy pamiętać, że poszczególne modele rejestratorów są dostarczane bezpośrednio z obydwoma powyższymi typami mocowań w zestawie. To pozwala użytkownikowi wybrać według własnego uznania — w tym zmienić przyssawkę na naklejkę, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Sposób mocowania rejestratora na przyrządzie, które pełni rolę mocowania — wspornika do szyby przedniej, platformie kasku, zacisku do kierownicy lub innej podobnej konstrukcji.

— Zatrzask. Jeden z najbardziej popularnych w dzisiejszych czasach wariantów. Zatrzask, wraz z magnesem (patrz poniżej), odnoszą się do łatwo zdejmowanych mocowań, pozwalających na łatwe i szybkie zdjęcie/podłączenie urządzenia. Taka możliwość może się przydać, na przykład, jeśli pozostawić samochód na noc w niestrzeżonym miejscu, gdzie niezdjęty rejestrator może stać się przynętą dla złodziei; ponadto, urządzenie czasem trzeba zdejmować w całości do przeglądania i kopiowania nagranych materiałów. Konkretnie zaś zatrzaski są uważane za bardziej niezawodne, aniżeli magnesy, mogą być one używane nawet z masywnymi urządzeniami, a do tego są mniej kosztowne w produkcji.

— Magnes. Jeszcze jedna odmiana szybko zdejmowalnego mocowania: stały, potężny magnes, mocy którego wystarczy aby utrzymać rejestrator w miejscu. Taki rodzaj mocowania jest łatwiejszy w użyciu niż zatrzask: w celu zamontowania wystarczy przylepić urządzenie do mocowania, w celu zdjęcia — mocno pociągnąć. Kolejną zaletą jest to, że zatrzask można przypadkowo złamać, wkładając więcej wysiłku, podczas gdy w magnesach brak czegokolwiek nadającego się do zepsucia. Z drugiej strony, ten typ mocowania jest mniej niezawodny:...w razie drgań lub potężnego szarpnięcia siły przyciągania może okazać się niewystarczająco. Dlatego magnesy, choć i są powszechnie obecne, jednak ustępują one pod względem popularności zatrzaskom.

— Magnes/zatrzask. Wariant, przewidujący obecność w zestawie obu typów mocowania — magnesu oraz zatrzasku. Pozwala to wybrać wariant według własnego uznania, w zależności od sytuacji. Na przykład, do spokojnego poruszania się po mieście i częstego postoju przy którym trzeba zdejmować rejestrator - lepiej nadaje się magnes, a bardziej solidny zatrzask przyda się w dalekiej podróży, szczególnie jeśli droga nie cechuje się dobrą jakością. Podobna uniwersalność nie jest tak często wymagana, zatem ten wariant nie cieszy się dużą popularnością.

— Wkrętowe. Mocowanie przy pomocy wkrętu, który wkręca się do gniazda na obudowie rejestratora. Podłączanie i odłączanie takiego mocowania zajmuje znacznie więcej czasu, niż w przypadku zatrzasku lub magnesu, nie mniej jednak niezawodność mocowania tego typu jest bardzo wysoka — nawet silne szarpnięcie raczej zerwie przyssawkę lub naklejkę, na której trzyma się cała konstrukcja, niż spowoduje uszkodzenie mocowania śrubowego.

— Stałe. Jest to sposób mocowania, spotykany wyłącznie w rejestratorach do szyby przedniej, montowanych za pomocą naklejki (patrz "Mocowanie do szyby"). Platforma z naklejką w takich modelach jest sztywno zamocowana na obudowie, a w niektórych modelach rolę takiej platformy pełni górna część obudowy, specjalnie wykonana na płasko. Zalety stałych mocowań to: prostota, kompaktowość oraz wysoka niezawodność. Z drugiej strony taki sposób montażu polega na ciągłym przebywaniu rejestratora na szybie i nie pozwala szybko go zdjąć i umieścić z powrotem: odłączanie naklejki jest dość trudną czynnością, w dodatku nie da się jej już użyć ponownie.

Ta cecha szczególna oznacza, że zasilanie do wideorejestratora (zazwyczaj z zapalniczki) podawane jest bezpośrednio przez mocowanie, na którym jest on zainstalowany, a nie przez oddzielny kabel. Samo mocowanie jest zwykle wykonane jako szybko odpinane.

Właściwie, kabel zasilający też jest obecny w takich modelach — ale jest on on doprowadzony do mocowania, a nie do samego rejestratora. Dzięki temu taki kabelek można z łatwością zamocować w ściśle określonym położeniu; zresztą, nawet bez specjalnego mocowania nie ruszy się on ze swojego miejsca. Ta właściwość zapewnia szereg zalet w porównaniu do bardziej tradycyjnego formatu podłączenia. Po pierwsze, przewód nie wisi we wnętrzu i nie stwarza uciążliwości. Po drugie, nie trzeba go za każdym razem szukać i podłączać ponownie przy instalacji rejestratora — wystarczy zainstalować urządzenie na mocowaniu. To ostatnie jest szczególnie przydatne, jeśli rejestrator wymaga częstego wyjmowania i ponownego instalowania— na przykład, jeśli samochód regularnie zostawia się na niestrzeżonym parkingu, gdzie istnieje ryzyko kradzieży z wnętrza.

Kabel jest zazwyczaj podłączany do mocowania za pomocą złącza z możliwością szybkiego podłączania i rozłączania — na wypadek, jeśli przewód trzeba usunąć z wnętrza, nie zdejmując mocowania. Przy tym w wielu modelach zastosowano standardowe złącze miniUSB lub microUSB, co pozwala w razie potrzeby użyć innego przewodu zasilającego (na przykład, w...przypadku utraty lub uszkodzenia ogólnego kabla). Jednak dla pełnej pewności, takie szczegóły nie zaszkodzi wyjaśnić oddzielnie.

Rodzaj złącza używanego w wideorejestratorze do jego zasilania. Należy zwrócić uwagę na ten punkt w pierwszej kolejności, jeśli planujesz wymieniać wideorejestrator z gotowym okablowaniem pod ten lub inny rodzaj złącza (miniUSB, microUSB, USB C, DC 12 V). Tak więc wymiana wideorejestratora sprowadza się do zamontowania nowego bez ponownej wymiany kabla.

Matryca to kluczowy element każdej kamery cyfrowej; jakość uzyskanego obrazu zależy przede wszystkim od niej i od technologii przetwarzania sygnału. W danym przypadku typ odnosi się raczej do marki matrycy; zwykle wskazywany jest w przypadku gdy rejestrator jest wyposażony w wysokiej jakości czujnik, który znacznie przewyższa większość dostępnych na rynku rozwiązań.

Jednym z najpopularniejszych takich wariantów jest Sony. Konkretna specyfikacja matryc ( IMX179, IMX222, IMX291, IMX307, IMX317, IMX322, IMX323, IMX326, IMX335, IMX415) mogą się różnić, jednak w każdym przypadku taki czujnik jest oznaką wysokiej jakości rejestratora.

Ponadto dostępne są modele wyposażone w matryce innych producentów – Aptina, OmniVision, Samsung(GalaxyCore), Sandvik. Takie rozwiązania są ogólnie uważane za prostsze i bardziej dostępne niż Sony – zarówno pod względem ceny, jak i funkcjonalności. Mimo to, Samsung ma sporo opracowań w dziedzinie elektroniki, i nawet tak stosun...kowo „proste” sensory są zwykle bardziej zaawansowane i wysokiej jakości niż "bezimienne".

Kolejnym producentem, który produkuje matryce dość wysokiej jakości, jest Panasonic. Takie czujniki nie są tak rozpowszechnione jak te opisane powyżej, jednak wciąż można je spotkać w rejestratorach, m.in. w dość zaawansowanych.

Model układu graficznego lub procesora stosowanego w wideorejestratorze

Termin "układ graficzny" używany jest głównie w stosunku do urządzeń z możliwościami podstawowymi, "procesor" — dotyczy zaawansowanych modeli z dużą ilością nietypowych funkcji. Jednak w każdym przypadku chodzi o ten sam podzespół — czyli główną jednostkę obliczeniową, od specyfikacji której zależą ogólne możliwości rejestratora. Znając model układu graficznego/procesora, można znaleźć szczegółowe dane na jego temat i ocenić poziom satysfakcji z urządzenia bazującego na tej elektronice. Z najbardziej zaawansowanych i nowoczesnych układów można wymienić, w szczególności, Ambarella A7L, Ambarella A12, Novatek NTK96655, Novatek NTK96660 i HiSilicon Hi3516.

Kąt widzenia, zapewniany przez główną kamerę wideorejestratora. Z reguły jest on podawany według przekątnej kadru, rzadziej – w poziomie, z tego powodu modele z jednakowymi cyframi w specyfikacji mogą nieznacznie różnić się rzeczywistym polem widzenia. Tak że jeżeli masz co do tego wątpliwości, przy wyborze nie zaszkodzi wyszukać i obejrzeć przykładowe wideo z różnych modeli.

Przy ceteris paribus szerszy kąt widzenia pozwala objąć więcej przestrzeni, lecz poszczególne detale w kadrze wychodzą drobniejsze. Ponadto szerokokątne obiektywy powodują geometryczne zniekształcenia obrazu (można jednak zastosować DEWARP, aby je wyeliminować, patrz "Funkcje"). Jeśli chodzi o konkretne dane, kąt widzenia do 120° włącznie uważany jest za stosunkowo mały dla nowoczesnych rejestratorów, wartości 121 – 140° można nazwać średnimi, 141 – 160° – powyżej średnich, a większość szerokokątnych modeli jest w stanie objąć ponad 160° przestrzeni .

Wśród używanych w rejestratorze funkcji foto i wideo możemy wyróżnić G-sensor, obiektyw obrotowy, transmisję na żywo, HDR, WDR, filtr polaryzacyjny, DEWARP oraz Time Lapse. Szczegółowe informacje o nich podano poniżej:

— G-sensor (zapisywanie wideo). Czujnik, który monitoruje wstrząsy i drgania działające na wideorejestrator. Główne zastosowanie tego czujnika — zapewnienie bezpieczeństwa nagranych materiałów w razie wypadku: przy mocnym uderzeniu, charakterystycznym dla zderzenia lub upadku, wideorejestrator z G-sensor automatycznie zapisuje nagrane przed tym wideo w pamięci nieulotnej, która jest zabezpieczona przed przepisywaniem. W ten sposób materiały o wydarzeniu nie tylko są zachowywane, ale z dużym prawdopodobieństwem są one bezpieczne nawet w przypadku uszkodzenia rejestratora. Ponadto, G-sensor jest używany w trybie parkowania — więcej informacji, patrz "Funkcje".

— Obiektyw obrotowy. Możliwość obracania obiektywu rejestratora w pionie lub w poziomie, a w niektórych przypadkach — w obu płaszczyznach. Funkcja ta pozwala na dostosowanie pola widzenia kamery.

— Nagrywanie dźwięku. Możliwość nagrywania wideorejestratorem dźwięku. W pi...erwszej kolejności chodzi o rejestrowanie rozmów we wnętrzu samochodu, co może być dodatkowym argumentem w sytuacjach spornych — na przykład, aby zweryfikować, czy kierowca mówił przez telefon komórkowy w momencie wypadku, czy zauważył sytuację na drodze, jak ją ocenił itp.

— Transmisja na żywo. Umożliwia zdalne łączenie się z rejestratorem i obserwowanie w czasie rzeczywistym, co dzieje się z kamery. Jest to szczególnie przydatne, jeśli we wnętrzu znajduje się dodatkowa kamera i można zbadać sytuację np. w taksówkach, pojazdach kurierskich itp. Funkcja ta będzie również ważna i przydatna w przypadku kradzieży samochodu, kiedy z kamery można nie tylko zobaczyć złodzieja auta, lecz także śledzić trasę jego ruchu.

— HDR (wysoki zakres dynamiczny). Funkcja zwiększająca zakres dynamiczny rejestratora. Zakres dynamiczny — jest to zróżnicowanie między najjaśniejszymi i najciemniejszymi działkami, osiągalne w obrębie jednego kadru. Początkowo cyfrowe matryce nie mogły się pochwalić wysokim wskaźnikiem zakresu dynamicznego, dlatego obraz z większym zróżnicowaniem jasności (np. droga na tle zachodzącego słońca) okazuje się mocno prześwietlony w jasnych obszarach, albo bardzo słaby na ciemnych. HDR eliminuje tę niedogodność, a także poprawia ogólną jakość kolorów. Realizowane jest to w następujący sposób: aparat robi kilka zdjęć z różnymi ustawieniami i już z nich tworzy gotowy obraz. Przy tym technologia ta jest łatwiejsza i tańsza w realizacji, niż podobna o nazwie WDR (patrz poniżej). Główną wadą HDR jest to, że przy nagrywaniu nieco zwiększa się intensywność rozmycia szybko poruszających się obiektów w kadrze.

— WDR (szeroki zakres dynamiczny). Funkcja o podobnym przeznaczeniu opisanego powyżej HDR: służy do poprawy jakości "obrazu", która ma silne zróżnicowanie pod kątem jasności. Kluczowa różnica między tymi funkcjami polega na tym, że WDR działa na poziomie sprzętowym — dzięki wysokiej jakości matrycom. Pozwala to na osiągnięcie wymaganego zakresu dynamiki w obrębie jednego kadru i obejść się bez sklejania wielu kadrów — w rezultacie WDR, w przeciwieństwie do HDR, nie daje efektu rozmycia i nie wpływa na szczegółowość ruchomych elementów w kadrze. Wadą takiej jakości jest wysoka cena.

— Filtr polaryzacyjny. Obecność filtra polaryzacyjnego w głównej kamerze rejestratora. Taki filtr zmniejsza jasność refleksów pojawiających się od jasnego światła na szybach, wodzie i innych podobnych powierzchniach. Dzięki temu znacznie poprawia się jakość obrazu, zwłaszcza przy nagrywaniu w słoneczną pogodę.

— DEWARP. Technologia stosowana do korygowania "obrazu", uzyskanego za pomocą obiektywu szerokokątnego. Takie obiektywy są często używane w wideorejestratorach; jedną z ich wad jest skłonność do efektu "rybiego oka" — charakterystycznego zniekształcenia, gdy proste linie w kadrze stają się zaokrąglonymi. Funkcja DEWARP pozwala wyeliminować tę wadę — ona "rozprostowuje z powrotem" krzywe linie, zmieniając geometrię elementów w kadrze. Należy pamiętać, że ulepszenie to nie zawsze działa dokładnie w 100%, jednak obraz przetworzony przez DEWARP okazuje się bardziej wiarygodny, niż bez użycia tej technologii.

— Time Lapse. Specjalny tryb pracy, w którym nagrywanie wideo odbywa się z spowolnioną częstotliwością, co w praktyce jest wykorzystywane głównie do nagrywania powoli zachodzących procesów. Tak więc na przykład wielogodzinowa podróż lub długi zachód słońca zmieści się w 3-minutowym filmie.

— Prędkość na wideo. Możliwość wyświetlania na nagrywanym wideo danych o aktualnej prędkości auto — zwykle w postaci cyfr w jednym z rogów kadru. Zazwyczaj informacje na temat prędkości urządzenie otrzymuje za pośrednictwem wbudowanego GPS-modułu (patrz poniżej). Funkcja ta może być szczególnie przydatna przy analizie niejednoznacznych sytuacji — na przykład, jako dodatkowy dowód na to, że kierowca nie przekroczył dozwolonej prędkości.

— Moduł GPS. Wbudowany moduł nawigacji satelitarnej GPS, który pozwala określić aktualne położenie urządzenia. Konkretne sposoby wykorzystania tej informacji mogą być różne, w zależności od stopnia zawaansowania rejestratora. Tak, to właśnie dane z GPS są używane do wyświetlania prędkości na wideo (patrz wyżej), a także do pracy wspomnianego poniżej informatora GPS i nawigacji GPS. Są też inne warianty, czasami dość oryginalne — na przykład, przy obecności 3G/4G może być przewidziany tryb odbiornika (Lokalizator GPS — patrz poniżej).

— Informator GPS. Funkcja, która dostarcza kierowcy wiele przydatnych informacji związanych z aktualną lokalizacją. Zgodnie z nazwą, sama lokalizacja jest określana za pomocą GPS. Jeden z najbardziej popularnych sposobów wykorzystania informatora GPS — ostrzeżenie o zbliżaniu się do kamer d...rogowych, posterunków policji i systemów kontroli prędkości, które nie są rejestrowane przez tradycyjny detektor radarów. Oprócz tego, przewidywane są i inne podobne funkcje — na przykład, komunikat o odcinku z większym prawdopodobieństwem wystąpienia wypadków drogowych lub obecność dużej dziury w drodze. Do pracy informatora GPS w pamięci urządzenia jest rejestrowana baza danych z właściwymi obiektami; przy zakupie nie zaszkodzi sprawdzić, co dokładnie zawiera ta baza, jak ona jest świeża i czy dopuszcza możliwość aktualizacji i ręcznego dodawania punktów.

— Nawigacja GPS. Możliwość pracy urządzenia w trybie pełnowartościowego GPS. Do tego, oprócz modułu GPS, w konstrukcji przewidziane są wbudowane mapy, a także dość duży wyświetlacz, aby móc je wyświetlić. Pozwala to obejść się bez zakupu i korzystania z oddzielnej nawigacji, jednak ta funkcja nie zyskała szczególnej popularności we współczesnych wideorejestratorach. Po pierwsze, znacznie wpływa na koszt urządzenia; po drugie, do poruszania się po drogach publicznych często wystarcza zwykły smartfon lub tablet z GPS; po trzecie, rejestratory najczęściej mają dość skromne możliwości nawigacyjne i często ustępują nawet smartfonom/tabletom, nie mówiąc już o specjalistycznych urządzeniach.

— Lokalizator GPS. Jeszcze jedna funkcja, spotykana w rejestratorach z modułem GPS (patrz wyżej). Lokalizator GPS pozwala urządzeniu pracować w trybie odbiornika, stale rejestrującego dane o lokalizacji konkretnego pojazdu— może być wykorzystywane przez firmy taksówkarskie, w przypadku przewozu ładunku itp. Podobne odbiorniki są sprzedawane w postaci osobnych urządzeń, jednak łatwiej (a czasem i taniej) jest kupić i zainstalować rejestrator z tą funkcją. W każdym razie warto pamiętać, że do transmisji danych jest zwykle używany 3G/4G modem (patrz poniżej) — tak, że do korzystania z lokalizatora należy kupić kartę SIM i regularnie płacić za telefonię komórkową.

— GLONASS. Urządzenie obsługuje system nawigacji GLONASS — rosyjskiego odpowiednika opisanego powyżej GPS. Najczęściej funkcja ta jest obecna w połączeniu z modułem-GPS: jednoczesne korzystanie z dwóch systemów poprawia szybkość i dokładność pozycjonowania, a także daje dodatkową gwarancję na wypadek awarii jednej z nich.

— Galileo. Europejski system nawigacji satelitarnej, stworzony jako alternatywa dla amerykańskiego GPS. Należy zauważyć, że znajduje się on pod kontrolą departamentów cywilnych, a nie wojskowych. Przy pełnej flocie składającej się z 24 aktywnych satelitów system zapewnia dokładność do 1 m w trybie publicznym oraz do 20 cm z serwisem GHA. Działając w połączeniu z GPS, system Galileo zapewnia dokładniejsze określanie lokalizacji, zwłaszcza w gęsto zaludnionych obszarach.