Ogniskowa (odpowiednik 35 mm)
Ogniskowa standardowego obiektywu aparatu w przeliczeniu na pełnoklatkową matrycę 35 mm. Parametr ten nazywany jest również „ekwiwalentną ogniskową” – EGF.
Sama ogniskowa to odległość od środka optycznego obiektywu (przy ustawianiu ostrości na nieskończoność) do matrycy, przy której na matrycy uzyskuje się najostrzejszy obraz. Jest to jedna z kluczowych cech każdego obiektywu, ponieważ określa kąty widzenia, stopień zbliżenia i odpowiednio specyfikę zastosowania optyki. Jednocześnie niemożliwe jest porównanie różnych opcji pod względem rzeczywistej ogniskowej: prawa fizyki są takie, że dla różnych rozmiarów matryc ta sama ogniskowa da różne kąty widzenia. Dlatego EFG został przyjęty jako uniwersalna cecha i kryterium porównawcze. Można to opisać jako ogniskową, jaką miałby obiektyw z matrycą 35 mm przy tych samych kątach widzenia.
Im dłuższa ogniskowa, tym węższy kąt widzenia i wyższy stopień zbliżenia widzianej sceny. Optyka z EGF do 18 mm należy do klasy ultraszerokokątnych („rybie oko”) i służy przede wszystkim do tworzenia efektów artystycznych. Odległości do 40 mm odpowiadają „szerokokątnemu”, 50 mm daje taki sam stopień zbliżenia jak gołym okiem, zasięg 70-100 mm uważany jest za optymalny dla fotografii portretowej, a duże wartości pozwalają na wykorzystanie optyka już jako teleobiektyw. Znając te przepisy, możesz z grubsza ocenić możliwości obiektywu i jego przydatność do określonych zadań; są też bardziej szczegółowe zalecenia, opisane w dedykowany...ch źródłach.
Należy również pamiętać, że zwykle nowoczesne kamery wideo są wyposażone w obiektywy o zmiennej ogniskowej (zoom), co pozwala na zmianę stopnia zbliżenia i kąta widzenia; zobacz Zoom optyczny, aby uzyskać szczegółowe informacje.
Powiększenie cyfrowe
Stopień (krotność) powiększenia zapewnianego przez kamerę wideo przy użyciu metod programowych, bez zmiany ogniskowej optyki (patrz „Powiększenie optyczne”). Kluczową zasadą tego powiększenia jest to, że część obrazu z matrycy jest „rozciągnięta” po całym kadrze. To nieco pogarsza obraz – wszak nie wszystkie efektywne piksele biorą udział w jego tworzeniu; a im większe powiększenie, tym gorsza jakość. Z drugiej strony metoda ta nie zależy od charakterystyki obiektywu i działa nawet z najprostszymi obiektywami, które nie mają obiektywów zmiennoogniskowych, a w tym przypadku znacznie łatwiej jest osiągnąć duże powiększenia niż przy metodzie optycznej.
We współczesnych kamerach wideo istnieją dwie możliwości korzystania z zoomu cyfrowego. Tak więc wśród urządzeń przenośnych (patrz „W stronę”) może to być jedyna dostępna opcja – nie wszystkie wyposażone są w obiektywy zmiennoogniskowe. A w modelach pełnowymiarowych zoom cyfrowy zwykle uzupełnia zoom optyczny i włącza się, gdy obiektyw osiągnie swój limit.
Zwróć uwagę, że podczas filmowania 3D (patrz wyżej) funkcja ta może być niedostępna, a w modelach profesjonalnych często nie jest używana w ogóle.
Ręczne ustawianie ostrości
Obecność
trybu ręcznego ustawiania ostrości w standardowym obiektywie kamery wideo (lub, jeśli obiektyw nie jest dostarczany w zestawie, możliwość pracy z optyką, mającej taki tryb). Pozwala to operatorowi samodzielnie kontrolować ostrość w kadrze, bez polegania na automatykę.
Istotą tej funkcji jest to, że nawet najbardziej zaawansowane systemy autofokusa nie zawsze działają zgodnie z oczekiwaniami. Jest to szczególnie ważne przy profesjonalnym nagrywaniu: wiele technik artystycznych związanych z głębią ostrości można zrealizować tylko ręcznie. Z drugiej strony ten tryb pracy jest trudniejszy niż nagrywanie z autofokusem, wymaga pewnych umiejętności i ciągłej kontroli. Dlatego w modelach amatorskich ręczne ustawianie ostrości występuje dość rzadko (patrz „Przeznaczenie”), lecz jest prawie obowiązkowe w modelach profesjonalnych.
Zwróć uwagę, że niektóre podobne obiektywy w ogóle nie mają autofokusa.
Formaty nagrywania
Formaty plików wideo, których kamera może używać do przechowywania nagranego materiału. Jeśli chcesz oglądać te materiały za pomocą oddzielnego odtwarzacza (odtwarzacza, odtwarzacza multimedialnego itp.), upewnij się, że ten odtwarzacz obsługuje odpowiednie formaty, w przeciwnym razie może być konieczna konwersja.
Prędkość zapisu wideo
Szybkość transmisji bitów zapewniana przez kamerę podczas nagrywania wideo. Parametr ten jest również nazywany bitrate (tj. liczbą bitów na jednostkę czasu). W przypadku dowolnego formatu pliku używanego do nagrywania ogólna zasada jest taka, że im wyższa szybkość transmisji, tym lepsza jakość obrazu (szczególnie w przypadku formatów wykorzystujących kompresję stratną). Z drugiej strony, wysoka prędkość stawia odpowiednie wymagania co do możliwości używanych kart pamięci - więcej szczegółów patrz "Obsługa kart pamięci"; i odpowiednio zwiększa rozmiar pliku. Dlatego wiele nowoczesnych kamer wideo może pracować z różnymi szybkościami transmisji; pozwala to wybrać najlepszą opcję w zależności od tego, co w danej chwili jest dla Ciebie ważniejsze - maksymalna jakość lub możliwość pracy ze wolną kartą.
Jednocześnie zauważamy, że z punktu widzenia jakości parametr ten ma znaczenie głównie w przypadku profesjonalnego filmowania. Jeśli potrzebujesz aparatu do celów amatorskich, nie musisz gonić za maksymalną przepływnością: w końcu takie modele (i karty pamięci do nich) kosztują odpowiednio.
Minimalne oświetlenie
Najniższe oświetlenie fotografowanej sceny, przy którym kamera jest w stanie dostarczyć obraz normalnej jakości. Należy pamiętać, że w urządzeniach z funkcją nagrywania nocnego (patrz niżej) parametr ten można wyjaśniać na różne sposoby. W niektórych modelach zakłada się minimalne oświetlenie, w którym aparat może nagrywać bez oświetlenia, a jednocześnie zachować odwzorowanie kolorów (jak w normalnym fotografowaniu w dzień); w innych – „absolutne” minimum światła, poniżej którego nie da się korzystać nawet z trybu nocnego. Ten punkt należy wyjaśnić zgodnie z oficjalnymi dokumentami producenta.
W każdym razie im niższy wskaźnik ten, tym mniej światła potrzebuje kamera do pracy i tym lepiej radzi sobie z filmowaniem o zmierzchu lub nawet w nocy. Dzięki zastosowaniu specjalnych technologii niektóre modele mogą pracować nawet w całkowitej ciemności przy oświetleniu 0 luksów; wynika to z faktu, że nowoczesne matryce są w stanie odbierać promieniowanie podczerwone niewidoczne dla oka. Jednak przez większość czasu fotografowanie nadal wymaga pewnej ilości światła - co najmniej dziesiątych części luksusu. Dla porównania, oświetlenie o wartości 0,1 luksa jest z grubsza równoważne księżycowej nocy w fazie półksiężyca, a 1 luks jest porównywalne z jasnym księżycem w pełni na południowych szerokościach geograficznych.
Czas otwarcia migawki
Zakres czasów otwarcia migawki, w których aparat może działać podczas fotografowania.
Początkowo czas otwarcia migawki to czas, w którym światło wpływa na materiał światłoczuły (film) podczas robienia pojedynczej klatki. W przypadku matryc cyfrowych jest to okres czasu, w którym obraz jest odczytywany z matrycy w celu zbudowania osobnej klatki. Podczas nagrywania wideo interwał ten nie może być większy niż 1 / n, gdzie n to liczba klatek na sekundę (patrz wyżej), ale może być mniejsza - na przykład, fotografowanie z liczbą klatek na sekundę 30 kl./s i szybkością migawki każdej klatki 1/60 s. Nie ma takich ograniczeń dla trybu fotografowania.
Długie ekspozycje są dobre, ponieważ pozwalają na odbiór większej ilości światła do matrycy – odpowiednio obraz jest jaśniejszy, co jest szczególnie ważne przy słabym oświetleniu. Jednocześnie zwiększają prawdopodobieństwo uzyskania rozmytego obrazu – ze względu na szybki ruch obiektów w kadrze, drżenie rąk operatora i inne przypadkowe ruchy kamery, których nawet system stabilizacji nie jest w stanie zrekompensować. Efekt ten może być przydatny do artystycznego rozmycia ruchu (motion blur), zwłaszcza podczas filmowania, ale w trybie fotograficznym najczęściej jest niepożądany. Krótkie czasy otwarcia migawki pozwalają uzyskać wyraźne kadry, ale przy mniejszej ilości światła, a w przypadku wideo nawet z efektem ostrych, szarpanych ruchów.
W związku z tym różne opcje ekspozycji będą optymalne dla każdej sytuacji..., a im szerszy ich zakres, tym więcej możliwości aparat ma do dostosowania do określonych warunków.
Balans bieli
Presety i tryby regulacji balansu bieli dostępne w aparacie.
Balans bieli to cecha, która opisuje charakterystykę oświetlenia filmowanej sceny oraz zniekształcenia, jakie to oświetlenie wprowadza do kolorów odbieranych przez kamerę. Jego zastosowanie wynika z faktu, że nowoczesne matryce cyfrowe nie są w stanie samodzielnie dostosować się do różnych źródeł światła, tak jak robi to ludzkie oko. W praktyce oznacza to, że ten sam obiekt, sfotografowany w oświetleniu o różnych temperaturach barwowych (na przykład przy „ciepłej” lampie żarowej i „zimnej” świetlówce), będzie wyglądał inaczej bez regulacji. Aby tego uniknąć, stosowane jest ustawienie balansu bieli.
Główne opcje takiego ustawienia stosowane we współczesnych kamerach są następujące:
- Auto. Zgodnie z nazwą, w tym trybie elektronika kamery samodzielnie ocenia specyfikę oświetlenia filmowanej sceny i dokonuje odpowiednich korekt w odwzorowaniu kolorów. Ta regulacja jest najwygodniejsza dla operatora, ponieważ nie wymaga od niego żadnych dodatkowych działań – wszystko odbywa się przez automatyzację. Jednocześnie żaden taki system regulacji nie jest idealny i nie zawsze zapewnia 100% zgodność z balansem bieli aktualnego otoczenia. Dlatego nawet w najprostszych modelach, takich jak kieszonkowe (patrz „By Direction”) ta opcja rzadko jest jedyna, nie mówiąc już o profesjonalnym sprzęcie.
- Presety. Możliwość wyboru balansu bieli spośród kilku wariantów dostosowanych do standardowych wa...runków fotografowania — na przykład „słoneczny dzień”, „pochmurny”, „świetlówka”, „żarówka” itp. Taki system jest dość prosty nawet dla niedoświadczonych użytkowników, a jednocześnie dość niezawodny i wszechstronny, chociaż jego specyficzne możliwości zależą bezpośrednio od liczby ustawień wstępnych.
- Podręcznik. Ręczna regulacja balansu bieli zakłada, że operator sam „podpowiada” kamerze, który obiekt uznać za czystą biel – na tej podstawie elektronika wylicza charakterystykę oświetlenia (w przeciwieństwie do trybu automatycznego, gdy obiekt odniesienia wyznaczany jest również bez interwencja użytkownika). Najprostszym sposobem na to jest użycie zwykłej kartki papieru, ale procedura działa również w przypadku neutralnych szarych przedmiotów. Tryb ręczny pozwala bardzo dokładnie ustawić balans bieli dla konkretnej sceny, ale wymaga to trochę czasu i odpowiednich umiejętności – dlatego jest wykorzystywany głównie w profesjonalnych kamerach.
- Regulacja temperatury. Funkcja ta pozwala ustawić określoną wartość temperatury barwowej źródła światła (w kelwinach) - to tej temperaturze będzie odpowiadał balans bieli podczas fotografowania. Ten format konfiguracji jest szybszy i wygodniejszy niż ręczny, ale nie jest powszechnie używany. Wynika to z tego, że dobrze sprawdza się tylko w warunkach studyjnych, gdzie charakterystyka każdego źródła światła jest dokładnie znana – w pozostałych przypadkach ręczna regulacja jest zwykle bardziej niezawodna.
Automatyczna ekspozycja
Liczba trybów automatycznej ekspozycji, przewidzianych w konstrukcji aparatu.
Ekspozycją nazywane się określone połączenie podstawowych parametrów nagrywania - czasu otwarcia migawki, przysłony i czułości matrycy. Różne sytuacje mogą wymagać różnych połączeń, aby uzyskać najlepszą jakość obrazu. Na przykład do nagrywania dynamicznych scen wymagane są stosunkowo krótkie czasy otwarcia migawki, aby uniknąć rozmycia każdego kadru - a do normalnego oświetlenia każdego kadru należy otworzyć przysłonę lub zwiększyć czułość. W przypadku trybu portretowego warunki stawia już przysłona itp. Automatyczna ekspozycja znacznie ułatwia ustawienie wszystkich wymienionych parametrów – zamiast ręcznego doboru połączenia wystarczy, że operator włączy w kamerze określony program tematyczny.
Im więcej trybów automatycznej ekspozycji, tym większe możliwości dostosowania się kamery do konkretnej sytuacji, tym łatwiej jest z nim pracować w różnorodnych warunkach nagrywania. Jednocześnie warto zauważyć, że przy podliczaniu tych trybów nasz katalog uwzględnia nie tylko ustawienia automatyczne („portret”, „plaża”, „zachód słońca” itp.), lecz także „pełny automat”, gdy kamera sama określa specyfikę sceny, a także w pełni ręczny tryb ustawienia.