Porównanie AL-KO Solo 130 B vs Daewoo DABC 320

Szerokość koszenia zapewniana przez urządzenie, innymi słowy — szerokość pasa ziemi pielęgnowanej w jednym przejeździe. W rzeczywistości rozmiar ten odpowiada szerokości narzędzia tnącego.

Duża szerokość koszenia jest wygodna podczas pracy na dużych otwartych przestrzeniach, ponieważ pozwala na zakończenie pracy w niewielkiej liczbie przejazdów. Natomiast do trudno dostępnych miejsc lepiej nadają się stosunkowo wąskie narzędzia, które mogą trafić tam, gdzie nie przejdzie szersze urządzenie. Ponadto szerokość narzędzia bezpośrednio wpływa na wagę i cenę.

Ogólnie sensowne jest porównywanie tylko urządzeń tego samego typu ze względu na szerokość roboczą (patrz wyżej). Warto jednak w tym miejscu zaznaczyć, że podkaszarki nie różnią się tak bardzo od siebie — większość modeli wychwytuje od 25 do 45 cm (szeroki pas zapewnia się przez ruch przystawki z boku na bok). Jeśli chodzi o pozostałe typy, w najskromniejszych modelach szerokość koszenia nie przekracza 40 cm, w najcięższych i najmocniejszych może wynosić 56 – 60 cm, a nawet więcej(w traktorkach ogrodowych – do 1,5 m).

Szerokość (średnica) noża podkaszarki opisuje rozmiar ostrza (lub tarczy tnącej). Ta przystawka ma węższą szerokość cięcia niż żyłka, jednak umożliwia koszenie grubszych zarośli, w tym krzewów.

— Regulacja nachylenia wysięgnika. Możliwość nachylenia wysięgnika lub głowicy roboczej względem wysięgnika. Możliwość regulacji przyda się do koszenia trawy w trudno dostępnych miejscach. Podkaszarkami z tą funkcją znacznie wygodniej pracuje się pod huśtawkami, ławkami i meblami ogrodowymi. Ponadto, regulując nachylenie wysięgnika, można dopasować chwyt podkaszarki do wzrostu użytkownika.

— Teleskopowa rura. Możliwość wydłużenia podkaszarki poprzez wydłużenie rury. Ze względu na cechy konstrukcyjne rozwiązanie to jest dostępne tylko dla modeli z silnikiem u dołu, pozwala ono zmaksymalizować dopasowanie urządzenia do osoby o dowolnym wzroście.

— Składana rura. Możliwość demontażu rury podkaszarki na kilka części. Ta cecha znacznie upraszcza przechowywanie i transport: pakowanie, przenoszenie i transport elementów złożonych obok siebie jest łatwiejsze niż w przypadku solidnej długiej rury. Teoretycznie ta konstrukcja jest mniej niezawodna niż jednoczęściowa, jednak podkaszarki zwykle nie są poddawane tak dużym obciążeniom, że jest to zauważalne.

— Pas nośny. Pas do noszenia podkaszarki na ramieniu — również podczas pracy. Taka konstrukcja znacznie upraszcza zadanie operatora i zmniejsza zmęczenie: noszenie na ramieniu nie jest tak męczące, jak trzymanie w rękach „w powietrzu”. Należy pamiętać, że w modelach bez...pasa nośnego można go kupić osobno; jednak łatwiej (i często taniej) kupić narzędzie z tym akcesorium od razu.

— Kabłąk ochronny. Kabłąk, czyli drut zagięty w pałąk, pełni funkcję ogranicznika i służy do ochrony roślin wysokich (potrzebnych) przed żyłką tnącą. Innymi słowy, można wysunąć mały element konstrukcyjny u podstawy rury, który zbliżając się do krzewów odepchnie je na bok, tym samym nie odcinając. Kabłąk sprawdzi się również podczas pielęgnacji terenu z ogrodzeniem, dekoracyjnego krajobrazu z wieloma elementami, które mogą ulec uszkodzeniu podczas koszenia lub same mogą „skrócić” żyłkę odcinając jej końce.

— Obrotowa głowica tnąca. Możliwość obracania pracującej głowicy żyłkowej na rurze. Zazwyczaj funkcja ta służy do przesuwania systemu tnącego z poziomu na pion. Przycinanie pionowe może być przydatne na przykład do wyrównywania krawędzi i tworzenia granic na trawnikach.

— Przycinarka do brzegów trawnika. Przycinarka (krawędziarka) jest niezbędna do zgrabnego „cięcia” między trawnikiem a chodnikiem. Występuje w modelach z głowicą obrotową i jest przeznaczona do wygodniejszej pracy. Ponieważ urządzenie nie musi być trzymane w powietrzu, opierając się na nim, znacznie łatwiej jest wykonać obrzeża klombów, elementów dekoracyjnych na trawniku, krawężników itp.

— Koła podporowe. Specjalne koła zamontowane na głowicy tnącej podkaszarki. Dzięki takim kołom możesz oprzeć głowicę o ziemię i toczyć narzędzie przed sobą — jest to wygodniejsze niż noszenie go "na sobie". Kolejną zaletą jest to, że koła utrzymują osprzęt roboczy na tej samej wysokości, co oznacza, że koszenie jest tak dokładne, jak to możliwe, prawie jak przy użyciu zwykłej kosiarki (ze wszystkimi zaletami podkaszarki). Głównymi wadami modeli z kołami są wysoki koszt i zwiększona waga, która utrudnia pracę „w oderwaniu od ziemi”.

— Nóż łopatkowy. Nóż w postaci pary ostrzy, obracających się wokół osi pionowej na kształt łopat śmigła. Najpopularniejszą, prawie standardową opcją dla kosiarek rotacyjnych są dwa noże (patrz „System tnący”). Należy pamiętać, że w przypadku podkaszarek użycie noża pozwala na większą wydajność i lepsze radzenie z gęstą trawą niż w przypadku użycia szpuli z żyłką. Natomiast ostrza bardzo źle znoszą kontakt z kamieniami i innymi twardymi przedmiotami; w przypadku takich problemów mogą się zapewniać różne funkcje (na przykład automatyczny hamulec silnikowy).

— Nóż 4-zębny. Rodzaj noża łopatkowego (patrz wyżej), który ma cztery ostrza — charakterystyczne „zęby”. Ta pozycja jest wskazywana tylko dla kosiarek do trawy (w tym robotów; patrz „Rodzaj”): standardowa opcja dla nich to dwa zęby, a 4-zębny nóż tnący jest przypadkiem wyjątkowym. Nieznacznie zwiększa wagę i koszt, jednak w porównaniu do dwóch zębów pozwala na osiągnięcie większej wydajności przy tej samej prędkości obrotowej silnika i średnicy zębów. Jest to szczególnie ważne w przypadku robotów koszących (patrz „Rodzaj”), dla których ważna jest kompaktowość.

— Nóż bębnowy. Przystawki stosowane w bębnowych (wrzecionowych) kosiarkach do trawy. Aby uzyskać więcej informacji na temat takich urządzeń, zobacz „System tnący”, tutaj przypominamy, że noże bębnowe są gorsze od no...ży łopatkowych pod względem wydajności w gęstej trawie, jednak zapewniają „czystsze” cięcie, co pozwala nadać trawnikowi najdokładniejszy wygląd. Tak więc ta opcja dobrze nadaje się do regularnego przycinania stosunkowo rzadkiej, zadbanej roślinności.

— Szpula z żyłką. Najczęściej używana w podkaszarkach (patrz „Rodzaj”). Zgodnie z ogólną zasadą działania jest podobna do noża łopatkowego (patrz wyżej), jednak elementem tnącym w tym przypadku są nie ostrza, ale odcinki grubej żyłki obracające się z dużą prędkością. Główną zaletą żyłki nad nożem z łopatkami jest prawie całkowita niewrażliwość na zderzenia z kamieniami i innymi twardymi przedmiotami: od uderzenia taka „łopatka” tylko się wygnie i dosłownie natychmiast wyprostuje z powodu siły odśrodkowej. Co prawda, takie przystawki radzą sobie nieco gorzej z grubymi łodygami, ale w praktyce wszystko zależy od grubości żyłki (patrz wyżej) i szybkości jej obrotu.

— Kultywator. Przystawka przeznaczona do spulchniania gleby. Zewnętrznie jest to zestaw osadzonych na osi poziomej kół zębatych z zębami o określonym zakrzywionym kształcie. Z powodu obrotu tych kół następuje spulchnianie. W takie przystawki są głównie wyposażone wielofunkcyjne kosiarki spalinowe (patrz „Rodzaj”). Jednocześnie szerokość kultywatora jest zwykle niewielka, słabo nadaje się do pełnoprawnych prac ogrodowych, ale może być przydatna podczas pielęgnacji małego klombu lub kilku rabat.

— Tarcza tnąca. Przystawka do cięcia stosunkowo grubych zdrewniałych łodyg (np. krzewów lub małych gałęzi drzew). Jest instalowana głównie na podkaszarkach (patrz „Rodzaj”). Zewnętrznie taka przystawka jest bardzo podobna do elementu roboczego piły tarczowej: wykorzystuje obracającą się tarczę z charakterystycznymi zębami na krawędziach. Tarcza może mieć otwory w celu zmniejszenia wagi.

— Kosiarka listwowa nożycowa. W tym przypadku chodzi o specjalną przystawkę, która jest najczęściej używana w kosiarkach listwowych (patrz „Rodzaj”). Taka przystawka wygląda jak charakterystyczny poziomy „grzebień” z dwoma rzędami zębów poruszających się względem siebie. Jej konstrukcję opisano bardziej szczegółowo w punkcie „System tnący – nożycowy”, tutaj zauważamy, że podkaszarki z taką przystawką są niezbędne podczas pracy z gęstą roślinnością i grubymi łodygami, łatwo radzą sobie z zaroślami, które są „zbyt twarde” dla innych przystawek. — Nożyce do żywopłotu. Z reguły przystawka nożyce do żywopłotu stosowana jest w podkaszarkach (patrz „Rodzaj”). Jest to długie ostrze z zębami do przycinania krzewów lub żywopłotu oraz przycinania małych gałęzi.

— Brak przystawek / głowic . Brak jakichkolwiek przystawek i głowic w zestawie z kosiarką. Zakłada się, że użytkownik dokupi je osobno.

Moc silnika kosiarki podana w koniach mechanicznych. Obecnie powszechną jednostką mocy jest wat, jednak w przypadku silników benzynowych i wysokoprężnych (patrz „Rodzaj silnika”) tradycyjnie stosuje się oznaczenie w KM. Niektóre jednostki można łatwo zamienić na inne: 1 KM w przybliżeniu równa się 735 W.

Ogólnie rzecz biorąc, im mocniejszy silnik, tym wydajniejsza kosiarka i tym lepiej radzi sobie z trudnymi zadaniami, takimi jak cięcie gęstej trawy, krzaków itp. Z drugiej strony duża moc ma odpowiedni wpływ na zużycie paliwa, a także wagę i cenę silnika. Ponadto należy pamiętać, że różne typy kosiarek (patrz „Rodzaj”) różnią się wymaganiami dotyczącymi mocy. Na przykład wśród podkaszarek jest wiele modeli o mocy 0,7 – 1,3 KM, w przypadku kosiarek benzynowych minimalna moc jest już w zakresie 1,3 – 2 KM, a kosiarki listwowe wymagają co najmniej 2,5 KM. Tak więc tylko jednostki tego samego typu mogą być porównywane pod względem mocy. Szczegółowe zalecenia dotyczące wyboru kosiarki w zależności od jej rodzaju i cech planowanej pracy można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Moc silnika kosiarki wyrażona w watach. To oznaczenie jest używane dla absolutnie wszystkich modeli elektrycznych (patrz „Rodzaj silnika”), często występuje również w jednostkach benzynowych i wysokoprężnych wraz z mocą wyrażoną w koniach mechanicznych (jednostki te są wyraźnie powiązane, 1 KM to około 735 W).

Ogólnie rzecz biorąc, im mocniejszy silnik, tym wydajniejsza jest kosiarka i tym lepiej poradzi sobie z trudnymi zadaniami, takimi jak cięcie gęstej trawy, krzaków itp. Z drugiej strony duża moc ma odpowiedni wpływ na zużycie paliwa/energii elektrycznej, a także na wagę i cenę silnika. Ponadto należy pamiętać, że zapotrzebowanie na moc zależy od typu samej kosiarki i jej silnika (patrz oba powyżej). Na przykład dla większości robotów moc nie przekracza 500 W — biorąc pod uwagę specjalizację, większa moc nie jest wymagana, poza tym w przeciwnym razie urządzenia okazałyby się zbyt nieporęczne i ciężkie. Podkaszarki i kosiarki do trawy o podobnej mocy są tylko elektryczne, a limit mocy dla elektronarzędzi wynosi 2500 — 3000 W dla modeli zasilanych z sieci i 1500 — 2000 W dla modeli akumulatorowych. Ale w narzędziach benzynowych minimalna moc wynosi około 500 — 1000 W dla podkaszarek i 1000 — 1500 W dla kosiarek; maksymalna wartość może przekroczyć 4 kW.

Szczegółowe zalecenia dotyczące wyboru kosiarki w zależności od jej typu i cech planowanej pracy można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Poziom hałasu wytwarzanego przez urządzenie podczas pracy. Z reguły w charakterystyce wskazywany jest pewien średni wskaźnik — w standardowym trybie działania; jednak rzeczywiste wartości zwykle nie różnią się zbytnio od podanych.

Im niższy poziom hałasu, tym wygodniejsza jest obsługa maszyny i mniejsze zmęczenie operatora. W przypadku kosiarek jest to szczególnie ważne, ponieważ te urządzenia są dość głośne — nawet najcichsze modele (niektóre roboty koszące) dają około 47 — 48 dB, co jest porównywalne z mówieniem ze średnią głośnością. Należy zauważyć, że decybel jest wielkością nieliniową, a najłatwiejszym sposobem oszacowania rzeczywistej głośności jest wykorzystanie tabel porównawczych. Oto prosta tabela dla wartości występujących we współczesnych kosiarkach:

— 60 — 65 dB — rozmowa na podniesionych tonach w odległości około 1 m;
70 dB — głośna rozmowa kilku osób w tej samej odległości;
75 dB — głośny śmiech z odległości 1 m;
80 dB — silnik motocyklowy, odkurzacz o średniej mocy.
90 dB — głośne krzyki, wagon towarowy w odległości 7 — 10 m;
100 dB — pociąg metra lub głośny sygnał samochodowy w odległości 5 — 7 m, warsztat przemysłowy;
110 dB — silnik ciągnika w odległości około 1 m.

Oprócz subiektywnych odczuć istnieją określone normy sanitarne, które ograniczają narażenie na silny hałas. Tak więc, zgodnie z normami europejskimi, hałas o poziomie 85 dB można słuchać bez sprzętu ochronnego przez 8 h, 91 dB — 2...godziny, 97 dB — pół godziny, a 103 dB — tylko 7 minut. Dlatego przy wyborze jednostki warto wziąć pod uwagę czas pracy z nią – przy dużym poziomie hałasu mogą być potrzebne słuchawki ochronne.