Porównanie Blackmagic Micro Cinema Camera vs Blackmagic Pocket Cinema Camera

Metoda stabilizacji obrazu przewidziana w konstrukcji kamery wideo. Sama funkcja stabilizacji ma za zadanie kompensować niewielkie drgania aparatu, aby nie były zauważalne na obrazie. Jest to szczególnie prawdziwe podczas fotografowania z ręki i tak naprawdę większość nowoczesnych modeli jest przeznaczona właśnie do takiego zastosowania. Przy okazji pracy rozróżnia się następujące opcje:

- Optyczne. Za działanie takich systemów stabilizacji odpowiada specjalny mechanizm z systemem żyroskopów i ruchomych soczewek, montowanych bezpośrednio w obiektywie. To on wprowadza korekcję na wszelkie wstrząsy, wibracje itp., a obraz trafia do matrycy już ustabilizowany. Systemy optyczne są uważane za najbardziej zaawansowane i wydajne, ponieważ ich praca pozwala wykorzystać całą powierzchnię sensora, w pełni wykorzystać jego możliwości i zapewnić dobrą jakość obrazu. Wśród niedociągnięć warto zwrócić uwagę na wzrost kosztów i wagi kamer, a także niewielki spadek niezawodności optyki. Jednocześnie punkty te najczęściej nie są krytyczne, a stabilizatory tego typu można stosować nawet w prostych i niedrogich modelach.

- Elektroniczne. Stabilizacja elektroniczna realizowana jest dzięki temu, że nie cały obszar matrycy jest zaangażowany w tworzenie obrazu dla ramki na wyjściu, ale tylko część. Mówiąc najprościej, elektronika aparatu „uwzględnia” pewien obszar czujnika i przenosi z niego obraz do ramki; a przy małych przemieszczeniach ten „obs...zar uwagi” również się przesuwa, dzięki czemu widzialny obraz pozostaje nieruchomy. Zaletami systemów elektronicznych są prostota konstrukcji, lekkość, zwartość i wysoka niezawodność; można ich używać nawet z najprostszymi obiektywami używanymi w aparatach kieszonkowych (patrz Rodzaje). Ich główną wadą jest konieczność zarezerwowania części matrycy, co zmniejsza wielkość i rozdzielczość faktycznie zajętego obszaru i negatywnie wpływa na jakość obrazu.

- Optyczne/elektroniczne. W takich układach wykorzystywane są obie opisane powyżej metody – zarówno mechanizm w obiektywie, jak i rezerwa na matrycy. Zapewnia to niezwykle wysoką skuteczność kompensacji oscylacji - obraz pozostaje stabilny nawet w warunkach, w których każda metoda byłaby bezużyteczna. Z drugiej strony wady obu opcji również pozostają istotne, a koszt aparatów z tą funkcją jest dość wysoki.

Najwyższa liczba klatek na sekundę zapewniana przez kamerę przy nagrywaniu wideo. Minimalna liczba kadrów do komfortowego oglądania to klasyczne 24 kl./s, stosowane w produkcji filmowej. Jednocześnie większość współczesnych kamer wideo jest w stanie zapewnić do 50 - 60 kl./s, a do efektu zwolnionego tempa może być używana jeszcze wyższa liczba klatek.

W praktyce wskaźnik ten jest ważny przede wszystkim przy nagrywaniu dynamicznych scen. Im wyższa liczba klatek na sekundę, tym płynniejszy będzie szybki ruch w kadrze, mniej szarpnięć i tym przyjemniejsze będzie ogólne wrażenie obrazu. Odwrotną stroną tego jest wzrost pojemności zapisywanych plików (przy ceteris paribus). Dlatego liczba klatek na sekundę może być regulowana, aby operator mógł wybrać najlepszy wariant dla konkretnej sytuacji.

Formaty plików wideo, których kamera może używać do przechowywania nagranego materiału. Jeśli chcesz oglądać te materiały za pomocą oddzielnego odtwarzacza (odtwarzacza, odtwarzacza multimedialnego itp.), upewnij się, że ten odtwarzacz obsługuje odpowiednie formaty, w przeciwnym razie może być konieczna konwersja.

Szybkość transmisji bitów zapewniana przez kamerę podczas nagrywania wideo. Parametr ten jest również nazywany bitrate (tj. liczbą bitów na jednostkę czasu). W przypadku dowolnego formatu pliku używanego do nagrywania ogólna zasada jest taka, że im wyższa szybkość transmisji, tym lepsza jakość obrazu (szczególnie w przypadku formatów wykorzystujących kompresję stratną). Z drugiej strony, wysoka prędkość stawia odpowiednie wymagania co do możliwości używanych kart pamięci - więcej szczegółów patrz "Obsługa kart pamięci"; i odpowiednio zwiększa rozmiar pliku. Dlatego wiele nowoczesnych kamer wideo może pracować z różnymi szybkościami transmisji; pozwala to wybrać najlepszą opcję w zależności od tego, co w danej chwili jest dla Ciebie ważniejsze - maksymalna jakość lub możliwość pracy ze wolną kartą.

Jednocześnie zauważamy, że z punktu widzenia jakości parametr ten ma znaczenie głównie w przypadku profesjonalnego filmowania. Jeśli potrzebujesz aparatu do celów amatorskich, nie musisz gonić za maksymalną przepływnością: w końcu takie modele (i karty pamięci do nich) kosztują odpowiednio.

Format, w jakim kamera nagrywa dźwięk w trakcie nagrywanie wideo. Zwykle w danym punkcie podaje się liczbę kanałów i używany system dźwięku, format plików lub specyfikacja strumienia audio, na przykład „2-kanałowy Dolby Digital (AC-3)” lub „PCM, 16-bitowy 48 kHz, 2-kanałowy”. Aby nie wchodzić w szczegóły techniczne, zauważamy, że dwa kanały to minimum wymagane do dźwięku przestrzennego (stereo), a zaawansowane modele mogą pracować z dźwiękiem wielokanałowym, takim jak 5.1. Jeśli chodzi o inne cechy, należy zwrócić na nie uwagę przy wyborze profesjonalnego urządzenia (patrz „Przeznaczenie”) - w kamerach amatorskich, a zwłaszcza kieszonkowych, format dźwięku nie odgrywa znacznej roli. Konkretne cechy różnych formatów są opisane w specjalnych źródłach.

Przekątna wyświetlacza kamery w calach. Im większy wyświetlacz, tym większy będzie obraz na nim, tym łatwiej będzie pracować z ekranem zarówno podczas fotografowania, jak i oglądania materiału filmowego. Z drugiej strony duży ekran ma odpowiedni wpływ na wymiary samego aparatu, duże wymiary nie są potrzebne do pracy z ramą, a wygodniej jest oglądać materiał na pełnowymiarowym urządzeniu, takim jak telewizor. Mając to na uwadze, większość nowoczesnych modeli wyposażonych jest w wyświetlacze o przekątnej około 2 – 3,5”, większe ekrany są niezwykle rzadkie – nawet w profesjonalnych aparatach (patrz „Rodzaje”), dla których kompaktowość nie jest priorytetem.

Rodzaje kart pamięci obsługiwanych przez kamerę. We współczesnych modelach można znaleźć następujące opcje:

- SD (SDHC, SDXC). Najpopularniejszy format kart pamięci dla różnych urządzeń elektronicznych, w tym kamer. Pierwotny standard SD pozwala na tworzenie dysków do 4 GB, następnie SDHC do 32 GB, a jego następca SDXC do 2 TB. Czytniki dla pewnego standardu są kompatybilne z wcześniejszymi wersjami kart, ale nie odwrotnie: na przykład kamera z obsługą SD HC może pracować ze zwykłą kartą SD, ale nie z SD XC. Te typy kart mogą odpowiadać różnym klasom prędkości. Klasy te są opisane bardziej szczegółowo w dedykowanych źródłach, tutaj zauważamy, że do nagrywania wideo Full HD za minimalną odpowiednią opcję uważa się klasę 4. W każdym razie prędkość karty nie powinna być niższa niż podana prędkość nagrywania wideo przez kamerę wideo (patrz wyżej) - w przeciwnym razie urządzenie po prostu nie będzie mogło działać poprawnie. Warto również wspomnieć, że dość duży rozmiar kart SD (32x24 mm) utrudnia ich stosowanie w urządzeniach przenośnych; aby rozwiązać problem, pojawił się standard microSD (patrz poniżej).

- microSD. Pod względem budowy wewnętrznej takie karty są całkowicie podobne do opisanych powyżej SD i różnią się od nich jedynie zmniejszonymi wymiarami – 15x11 mm. Pozwala to na zastosowanie ich nawet w najbardziej kompaktowych nowoczesnych urządzeniach, jednak przy tej samej objętości takie karty są droższe od ich pełnowymiarowych odpowiedników, a rozmiary...większości nowoczesnych kamer wideo pozwalają na korzystanie ze zwykłych kart SD. Dlatego ta opcja jest dostępna tylko tam, gdzie decydujące znaczenie mają kompaktowe wymiary - przede wszystkim wśród modeli kieszeniowych (patrz "Rodzaje"). Karty MicroSD mają również modyfikacje HC i XC i są podzielone na klasy prędkości; można ich używać w czytnikach kart SD przy użyciu najprostszych przejściówek, a czasem nawet bez nich.

- MMC. Standard jest pod wieloma względami podobny do SD - aż do tego, że takie karty są w pełni kompatybilne z czytnikami kart SD pod względem rozmiaru i kontaktów. Pojemność MMC - do 64 GB, działają jednak nieco wolniej. Z tego powodu ten standard praktycznie nie jest używany „w czystej postaci”, jego obsługa jest zwykle połączona z obsługą bardziej popularnego SD.

- MS (MemoryStick). Autorski standard stworzony przez Sony jest wykorzystywany głównie w technologii tej firmy, w tym w kamerach. Istnieje wiele odmian takich mediów i nie wszystkie są ze sobą kompatybilne. Karty MS są dość drogie i nie tak wszechstronne jak karty SD, więc wiele aparatów z ich obsługą może również pracować z SD.

- CompactFlash (CF). Standard pierwotnie stworzony dla profesjonalnej fotografii; wśród kamer jest również używany w modelach profesjonalnych (patrz „W stronę”). Karty CF mają dobrą pojemność (do 128 GB) i wysoką prędkość działania; ich główną wadą jest duży rozmiar, co ogranicza ich zastosowanie w technologii kompaktowej. Istnieją dwa formaty CF - Rodzaj I i Rodzaj II; karty drugiego typu są szybsze, ale nie nadają się do czytników kart pierwszego typu ze względu na ich większą grubość.

- SxS. Standard stworzony przez Sony i SanDisk specjalnie dla profesjonalnych kamer i kamer filmowych, jest używany w urządzeniach wysokiej klasy. Takie karty wyróżniają się wysoką wydajnością dzięki temu, że korzystają z połączenia PCI Express; a ich kształt pozwala na instalację bezpośrednio w gnieździe ExpressCard w komputerze lub laptopie. Maksymalna pojemność takiego nośnika to 32 GB.

- P2. Markowy standard stworzony przez firmę Panasonic wyłącznie do profesjonalnego nagrywania wideo. Wewnętrznie karta P2 jest tablicą 4 napędów SD, podczas gdy zewnętrznie jest identyczna z komputerową kartą PCMCIA i można ją włożyć bezpośrednio do odpowiedniego gniazda. Objętość takich nośników wynosi do 64 GB.

Liczba gniazd na karty pamięci przewidziana w konstrukcji aparatu. W naszym katalogu parametr ten jest wskazany dla tych modeli, w których jest więcej niż jedno takie gniazdo. Najczęściej w takich przypadkach są dwa, ale w wysokiej klasy technologii może być ich więcej.

Kilka gniazd na karty pamięci nie tylko zwiększa maksymalną pojemność zainstalowanych dysków, ale także zapewnia rozszerzone możliwości pracy z nimi. Jedną z najbardziej przydatnych z tych funkcji jest wymiana jednej z kart w trakcie fotografowania. Ponadto dodatkowe karty mogą służyć do tworzenia kopii zapasowych, do przenoszenia tych kopii na inne urządzenia (np. laptopy) bez wyjmowania karty głównej itp.

- Komponent. Interfejs do przesyłania sygnału wideo w formacie analogowym, z podziałem „obrazu” na trzy elementy (stąd nazwa) i przesłaniem każdego z elementów osobnym przewodem. Dzięki temu zapewniona jest dość wysoka jakość obrazu i dobra przepustowość: interfejs komponentowy jest lepszej jakości niż S-Video i nadaje się nawet do pracy z wysoką rozdzielczością (HD). Z drugiej strony nie przewiduje pracy z dźwiękiem – jeśli więc chcesz słyszeć dźwięk, będziesz musiał zadbać o osobny kanał do jego transmisji. W stacjonarnym sprzęcie wideo do podłączenia komponentów zwykle stosuje się trzy oddzielne złącza RCA ("tulipan"), ten sam format może być używany w profesjonalnych kamerach wideo, ale w modelach amatorskich (patrz "Według przeznaczenia") wyjście komponentowe ma bardziej kompaktowy konstrukcja - na przykład w postaci gniazda mini-jack 3,5 mm.

- USB. Uniwersalny interfejs używany w technologii komputerowej do podłączania różnych zewnętrznych urządzeń peryferyjnych. Jest niezwykle rozpowszechniony, występuje w bezwzględnej większości nowoczesnych komputerów stacjonarnych i laptopów. Po podłączeniu do komputera przez USB kamera działa również jako urządzenie peryferyjne. Najpopularniejszym zastosowaniem tego połączenia jest kopiowanie materiału filmowego, ale w zależności od modelu może oferować inne opcje: zdalne sterowanie kamerą, aktualizacja oprogramowania układowe...go, przesyłanie strumieniowe USB, obsługa kamery internetowej (patrz „Funkcje i możliwości”) Ponadto to właśnie ten interfejs służy do bezpośredniego kopiowania na dysk twardy (patrz ibid.); w tym przypadku kamera pełni rolę urządzenia sterującego, a urządzenie pamięci pełni rolę urządzenia peryferyjnego.

- HDMI. Szybki interfejs cyfrowy do przesyłania sygnałów wideo i audio jednym kablem. Ma wystarczającą przepustowość, aby obsłużyć wideo w wysokiej rozdzielczości i wielokanałowy dźwięk. Wyjście HDMI w kamerze jest bardzo wygodne do używania jako zewnętrznego odtwarzacza podczas oglądania materiału filmowego: zdecydowana większość nowoczesnych telewizorów i monitorów ma co najmniej jedno wejście tego standardu. A w innym sprzęcie wideo jest szeroko rozpowszechniony.

- S-wideo. Interfejs do transmisji sygnałów wideo w formacie analogowym. Podobnie jak połączenie komponentowe (patrz wyżej), ten standard nie działa z dźwiękiem i wykorzystuje osobną transmisję komponentów sygnału - jednak w tym przypadku są to 2, a nie 3. To z jednej strony nieco obniża jakość "obraz", z drugiej - pozwala na użycie jednego kabla i jednej wtyczki zamiast trzech. Ale z istotnych wad S-Video warto zwrócić uwagę na niemożność pracy z HD - przepustowość wystarcza tylko dla sygnału o standardowej rozdzielczości.

- IEEE 1394. Znany również jako FireWire. Chociaż obecnie IEEE 1394 jest bardzo wszechstronnym interfejsem używanym w technologii komputerowej, pierwotnie był używany w kamerach wideo - przede wszystkim do "przechwytywania" wideo z taśmy magnetycznej i konwertowania go na pliki. Ta aplikacja jest nadal aktualna - prawie wszystkie kamery z miniDV (patrz "Rodzaj nośnika") mają to wyjście, można je również znaleźć wśród innych urządzeń, głównie profesjonalnych (patrz "Wg kierunku"). Połączenie FireWire może zapewnić inne możliwości podobne do opisanego powyżej USB.

- SDI. Interfejs cyfrowy używany do przesyłania sygnałów wideo i audio, a także informacji serwisowych. Przepustowość SDI jest nieco niższa niż w przypadku HDMI, ale z wielu powodów znacznie lepiej nadaje się do użytku profesjonalnego i jest dość powszechnie stosowana w powiązanym sprzęcie wideo, w tym w kamerach. Ale w modelach amatorskich (patrz „Rodzaje”) wyjścia tego standardu nie są zainstalowane.

- Wyjście AV. Złącze do transmisji obrazu i dźwięku w formacie analogowym. Ten interfejs jest również nazywany „kompozytowym”, ale klasyczne wejście lub wyjście kompozytowe wykorzystuje wiele złączy RCA (jedno dla wideo i jedno dla audio mono lub dwa dla stereo). W kamerach wideo interfejs ten jest zwykle realizowany w postaci gniazda 3,5 mm (mini-jack), a do podłączenia do pełnowymiarowego sprzętu wideo służą odpowiednie kable. Główną zaletą wyjścia AV nad innymi standardami analogowymi (komponent i S-Video, patrz wyżej) jest możliwość jednoczesnego przesyłania obrazu i dźwięku. Jednocześnie pod względem jakości obrazu przegrywa z wymienionymi opcjami ze względu na to, że wszystkie składowe sygnału wideo są przesyłane jednym kablem, a odporność na zakłócenia jest niska.

- Wejście mikrofonowe. Złącze do podłączenia zewnętrznego mikrofonu do kamery. Funkcja ta jest niezbędna w przypadkach, gdy mikrofon musi być umieszczony w pewnej odległości od kamery - na przykład podczas kręcenia programów telewizyjnych lub reportaży. Modele profesjonalne (patrz „Rodzaje”) mogą mieć kilka takich wejść, a także mogą być używane do nagrywania dźwięku wielokanałowego i innych specjalistycznych zadań. Zwróć uwagę, że gniazda mikrofonowe XLR są wymienione osobno w naszym katalogu (patrz poniżej).

- Wejście mikrofonowe XLR. Obecność w konstrukcji kamery co najmniej jednego wejścia dla zewnętrznego mikrofonu za pomocą złącza XLR. Rola mikrofonu zewnętrznego została szczegółowo opisana powyżej. XLR to interfejs szeroko stosowany w profesjonalnym sprzęcie audio i wideo, w tym w kamerach. Jego główną cechą jest możliwość tzw. zrównoważone połączenie; to połączenie jest wysoce odporne na zakłócenia, nawet przy długich kablach i dobrze nadaje się do mikrofonów wysokiej jakości. Samo złącze jest dość duże, ale biorąc pod uwagę gabaryty profesjonalnych kamer wideo, nie jest to wadą. Warto zauważyć, że 1 kanał dźwięku jest przesyłany przez jedno wejście XLR, więc można zapewnić kilka z nich - zwykle dwa, do nagrywania stereo.

- Wyjście słuchawkowe. Obecność wyjścia słuchawkowego w konstrukcji kamery wideo. Głównym celem tej funkcji jest słuchanie dźwięku towarzyszącego przechwyconemu wideo. Słuchawki zazwyczaj zapewniają lepszą jakość niż wbudowany głośnik (patrz „Funkcje i możliwości”), a w niektórych sytuacjach są też znacznie wygodniejsze – na przykład w hałaśliwym miejscu lub odwrotnie, gdy trzeba zachować ciszę. Innym celem słuchawek jest kontrolowanie charakterystyki dźwięku podczas procesu nagrywania, ale funkcja ta jest zwykle spotykana w modelach profesjonalnych (patrz „Rodzaje”). Najczęściej jako złącze używane jest standardowe mini-jack 3,5 mm, ale są też inne opcje; wszystkie są zawarte w tej klauzuli - z wyjątkiem XLR opisanego poniżej.

- Wyjście słuchawkowe XLR. Kamera posiada wyjście słuchawkowe XLR. Możliwości samego złącza zostały szczegółowo opisane powyżej w rozdziale „Wejście mikrofonowe XLR”, a rola słuchawek – w rozdziale „Wyjście słuchawkowe”. Jednocześnie zauważamy, że XLR, będąc interfejsem profesjonalnym, jest przeznaczony nie tyle do odsłuchu nagranych materiałów, co do innych, poważniejszych zadań – w szczególności śledzenia dźwięku podczas filmowania.