Porównanie Revolt RS 600 3/1 vs Crown CT13560V

Rodzaj szlifierki określa cechy konstrukcyjne i działanie mechanizmu roboczego.

- Kątowa. Jeden z najpopularniejszych i najbardziej wszechstronnych rodzajów szlifierek. Swoją nazwę zawdzięcza konstrukcji mechanizmu roboczego, w którym oś napędowa oraz wrzeciono wraz z osprzętem roboczym umieszczone są pod kątem 90 stopni i są połączone poprzez przekładnię. To właśnie ten rodzaj szlifierek jest nieformalnie nazywany „kątówkami”. Narzędziem roboczym jest tarcza szlifierska. Szlifierki kątowe służą do szlifowania, polerowania, zgrubnego usuwania zadziorów z metalu, betonu, cegły, cementu, marmuru i wyrobów granitowych. Cechy konstrukcyjne pozwalają również na użycie takiego narzędzia do cięcia metalu i czyszczenia spawów.

- Prosta. W szlifierkach prostych wał napędowy silnika elektrycznego i wrzeciono z przystawką roboczą znajdują się na tej samej osi, stąd nazwa. Najczęściej wykorzystywane są one do drobnych i precyzyjnych prac, są wygodne przy obróbce trudno dostępnych powierzchni (duże znaczenie ma długość wrzeciona). Jako narzędzia robocze można stosować tarcze palcowe i stożkowe, frezy, szczotki. Nie nadaje się do użytku z dużymi tarczami szlifierskimi, takimi jak te, które można spotkać w narzędziach kątowych.

- Taśmowa. Elementem roboczym takich szlifierek jest połączona z pierścieniem i poruszająca się wzdłuż rolek prowadzących taśma szli...fierska. Takie urządzenia są przeznaczone do zgrubnej obróbki i wyrównywania płaskich powierzchni, a także przygotowania krawędzi i skosów. Modele taśmowe mają dość wysoką wydajność, lecz nie są przeznaczone do dokładnej i delikatnej obróbki; ponadto zaprojektowane są głównie do stosunkowo wąskich elementów, których szerokość nie przekracza długości taśmy (do dużych powierzchni lepiej sprawdzają się urządzenia szczotkowo-bębnowe - patrz niżej). Zwracamy również uwagę, że szlifierki tego typu najlepiej radzą sobie z drewnem, chociaż taśmy szlifierskie produkowane są również do innych materiałów, m.in. metalu, betonu, plastiku.

- Mimośrodowa. W szlifierkach mimośrodowych narzędzie robocze (arkusz szlifierski) wykonuje jednocześnie dwa ruchy: obrotowy i oscylacyjny. Dzięki temu uzyskuje się wysoką jakość obróbki przy dobrej wydajności. Maszyny te doskonale sprawdzają się, gdy podczas precyzyjnych prac wykończeniowych trzeba usunąć dużą ilość materiału. W przeciwieństwie do szlifierek oscylacyjnych pozwalają one na obróbkę nie tylko płaskich, lecz także wypukłych i wklęsłych powierzchni.

- Oscylacyjna. W szlifierkach oscylacyjnych do pracy używany jest oscylacyjny arkusz ścierny napędzany mimośrodem na wale silnika. Przy stosunkowo niskiej wydajności taka konstrukcja zapewnia wysoką dokładność i jakość obróbki. Szlifierki oscylacyjne są używane do wykańczania powierzchni płaskich.

- Szlifierka typu delta. W rzeczywistości jest to rodzaj szlifierek oscylacyjnych (patrz wyżej), lecz szlifierki typu delta różnią się od nich kształtem arkusza szlifierskiego: jest on trójkątny, przypominający kształtem grecką literę „delta” (stąd nazwa). Dzięki temu, jak również niewielkim rozmiarom, takie narzędzia doskonale nadają się do pracy w trudno dostępnych miejscach, takich jak narożniki, krawędzie, zakręty itp.

- Wielofunkcyjna . Urządzenia działające na zasadzie oscylacji, łączą one jednak możliwości kilku odmian jednocześnie. Taka wszechstronność jest możliwa dzięki wymiennym podeszwom, które z reguły są dostarczane w zestawie. Dzięki takim akcesoriom, wielofunkcyjna szlifierka jest w stanie co najmniej zamienić się z konwencjonalnej szlifierki oscylacyjnej (z podeszwą prostokątną) na szlifierkę typu delta (z podeszwą trójkątną) i odwrotnie; a niektóre modele są również wyposażone w okrągłą nasadkę i mogą pracować również w formacie mimośrodowym. Takie narzędzie będzie najlepszym wyborem dla tych, którzy mają do czynienia z różnorodnymi zadaniami dla maszynki oscylacyjnej: jedna uniwersalna maszynka z zestawem wymiennych akcesoriów kosztuje znacznie mniej niż kilka bardziej tradycyjnych narzędzi o podobnych właściwościach. Z drugiej strony model wielofunkcyjny radzi sobie z każdym konkretnym zadaniem gorzej niż wyspecjalizowana jednostka o podobnym koszcie. Mówiąc najprościej, w tej samej cenie maszynka uniwersalna "potrafi" więcej, natomiast specjalistyczna (oscylacyjna, szlifierka typu delta itp.) jest bardziej efektywna w swoim konkretnym obszarze zastosoawnia.

- Polerska. Rodzaj szlifierek kątowych zaprojektowanych specjalnie do wykańczania różnych powierzchni. Techniczne, takie szlifierki są zdolne do pracy w trybie szlifowania, lecz ich główną funkcją nadal pozostaje polerowanie i ostateczna obróbka materiału.

- Szczotkowa/bębnowa. Szlifierki tego typu są generalnie podobne w układzie do szlifierek kątowych (patrz wyżej), a główną różnicą jest to, że nasadka robocza nie jest płaską tarczą, lecz charakterystycznym cylindrem, którego długość jest zauważalnie większa od średnicy. Jeśli taki cylinder ma twarde włosie (zwykle metalowe), maszyna nazywa się maszyną szczotkową, w innych przypadkach nazywa się maszyną bębnową; nie ma jednak zasadniczej różnicy między tymi odmianami, dodatkowo wiele modeli pozwala na zastosowanie obu typów nasadek. Podobny format nasadki jest szczególnie wygodny do obróbki dużych płaskich powierzchni, do których maszyny taśmowe są słabo przystosowane; w szczególności szczotki są bardzo skuteczne w usuwaniu lakieru. Z drugiej strony usuwanie farby to tylko jedno z wielu zadań, które da się wykonać szlifierką; a przy innych rodzajach pracy dostępnych dla tego typu maszyny, szlifierki oscylacyjne (w tym szlifierki typu delta) i modele mimośrodowe (patrz wyżej) również dobrze się sprawdzają. Ponadto obrotowe nasadki cylindryczne nie są szczególnie precyzyjne, nie nadają się do prac delikatnych, wymagających dokładności i precyzji. Dlatego szlifierki tego typu są w naszych czasach występują stosunkowo rzadko.

- Szlifierka do ścian. Cechą charakterystyczną większości szlifierek ściennych jest wydłużona konstrukcja z charakterystycznym wysięgnikiem (patrz „Zawartość zestawu”). Pozwala to na uchwycenie dużej części ściany bez poruszania się, a także na pracę na dużych wysokościach bez użycia taboretów lub innych podobnych podpór. Jednak modele do szlifowania ścian są również dostępne bez wysięgnika. Takie urządzenia z reguły reprezentują nieco zmodyfikowaną wersję opisanych powyżej narzędzi kątowych. Jeżeli chodzi o różnice, oprócz zastosowania wysięgnika, można również nadmienić sposób mocowania nasadki roboczej - mocuje się ją na rzep lub innym podobnym przyrządzie, podobnie jak w narzędziu mimośrodowym.

- Szlifierka do betonu. Większość szlifierek do kamienia/betonu ma podobną konstrukcję do szlifierek kątowych (patrz powyżej), chociaż istnieją inne odmiany. W każdym razie takie narzędzia są dość mocne, a ich konstrukcja jest zaprojektowana do długotrwałej pracy w trudnych warunkach: na przykład często występuje zabezpieczenie przed przeciążeniem (patrz "Cechy dodatkowe"), może być zapewniony system zaopatrzenia w wodę w miejscu pracy itp.

Moc dostarczana podczas pracy bezpośrednio do nasadki roboczej. Duża moc z jednej strony wpływa na wydajność, z drugiej ma zauważalny wpływ na wymiary, wagę i cenę. Dlatego według tego parametru warto wybierać narzędzie, biorąc pod uwagę specyfikę planowanej pracy; zalecenia dotyczące konkretnych wartości mocy dla różnych rodzajów pracy można znaleźć w specjalnych źródłach.

Moc pobierana przez szlifierkę podczas pracy. Zwykle więcej mocy wyjściowej (użytecznej) (patrz wyżej) z powodu strat podczas konwersji energii z elektrycznej na mechaniczną. Jednak ogólne prawidłowości w tym przypadku są takie same: mocniejsze narzędzie z jednej strony jest zwykle bardziej wydajne, z drugiej jest cięższe, większe i droższe. Ponadto od tego wskaźnika zależy całkowite zużycie energii elektrycznej; jednak szlifierki, nawet te najpotężniejsze, zużywają stosunkowo mało energii, a trudności mogą pojawić się dopiero po podłączeniu wysokowydajnego profesjonalnego narzędzia do słabego okablowania elektrycznego.

Należy powiedzieć, że znacznie łatwiej jest określić zużytą moc niż moc użyteczną; dlatego tylko parametr ten jest często wskazywany w specyfikacji, bez określania mocy użytecznej. Ogólnie rzecz biorąc, całkiem możliwe jest porównanie szlifierek tego samego typu (patrz wyżej): nowoczesne narzędzie ma w przybliżeniu taką samą wydajność, a wartości mocy użytecznej w większości przypadków korelują z wartościami mocy pobieranej.

Prędkość obrotowa nasadki roboczej, którą jest w stanie zapewnić szlifierka o odpowiedniej konstrukcji (na przykład kątowa - patrz "Typ"). Jeśli narzędzie posiada regulację obrotów - ten punkt podaje zakres takiej regulacji, od minimum do maksimum.

Sensowne jest porównywanie pod kątem tego parametru jednostek należących do tego samego typu i mających tę samą maksymalną średnicę tarczy (lub innej nasadki roboczej). To ostatnie wynika z faktu, że im większa tarcza, tym szybciej porusza się jej krawędź (z tą samą prędkością); oznacza to, że przy większej średnicy wymagane są niższe obroty dla tej samej wydajności/sprawności. Ogólnie rzecz biorąc, porównując różne modele, należy wziąć pod uwagę następujące zagadnienia. Wyższa prędkość obrotowa dobrze nadaje się do większych obciążeń (ponieważ zwiększa wydajność) oraz do dokładnego polerowania „delikatnymi” nasadkami. Niższa prędkość z kolei sprzyja dokładności (zmniejsza prawdopodobieństwo usunięcia nadmiaru materiału), a także zapewnia wyższy moment obrotowy i pozwala na wydajniejszą obsługę twardych, uporczywych materiałów. Bardziej szczegółowe zalecenia dotyczące różnych rodzajów pracy i różnych średnic nasadki można znaleźć w specjalnych źródłach; tutaj zauważamy, że wzrost prędkości obrotowej z reguły wpływa na koszt jednostki w porównaniu z analogami (ponieważ do tego potrzeba mocniejszego silnika). Ponadto tarcze i inny akcesoria mogą mieć ograniczenia dotyczące maksymalnej liczby obrotów na minutę.

Częstotliwość oscylacji nasadki roboczej, którą jest w stanie zapewnić szlifierka o odpowiedniej konstrukcji (klasyczny przykład - wibracyjna, patrz "Typ"). Jeżeli narzędzie posiada regulację częstotliwości oscylacji, ten punkt podaje zakres takiej regulacji, od minimum do maksimum.

Wyższa częstotliwość (przy tej samej amplitudzie - patrz niżej) poprawia ogólną wydajność, szczególnie podczas pracy z twardymi, uporczywymi materiałami, a także przyczynia się do wyższej wydajności przy delikatnym wykańczaniu (takim jak polerowanie). Z kolei niższa częstotliwość zmniejsza prawdopodobieństwo błędu poprzez usunięcie nadmiaru materiału. Z tym parametrem wiążą się bardziej szczegółowe kwestie; te, a także zalecenia dotyczące doboru częstotliwości do różnych prac, materiałów i rodzajów arkuszy szlifierskich można znaleźć w specjalnych źródłach. Należy zaznaczyć, że poszczególne arkusze szlifierskie mogą mieć własne ograniczenia lub zalecenia dotyczące częstotliwości pracy.

Amplituda oscylacji wytwarzanych podczas pracy nasadką szlifierki mimośrodowej, wibracyjnej lub delta (patrz wyżej). Wraz z częstotliwością (patrz wyżej) jest to jeden z najważniejszych wskaźników takich narzędzi. Wyższa amplituda zapewnia bardziej intensywną obróbkę, co ma pozytywny wpływ na wydajność; z drugiej strony przy delikatnych pracach pożądana jest mała amplituda oscylacji(mniej niż 2 mm).

Sposób mocowania arkusza szlifierskiego, dostarczonego ze szlifierką z zasadą działania wibracyjną (wibracyjna, delta, wielofunkcyjna - patrz "Typ").

- Zaciski. Zazwyczaj ten wariant przewiduje parę zacisków umieszczonych z przodu i z tyłu podeszwy. Może być realizowany tylko w podeszwach prostokątnych - takie urządzenia nie nadają się do podeszw trójkątnych stosowanych w modelach szlifierek typu delta. Zaciski są nieco mniej wygodne niż rzepy, wymagają więcej czynności w celu zabezpieczenia arkusza i większej uwagi w trakcie tych czynności. Z drugiej strony, ten rodzaj mocowania jest znacznie bardziej niezawodny niż rzep, doskonale mocuje arkusze i może być stosowany nawet w najmocniejszych maszynach pracujących z dużymi obciążeniami. Ponadto, w porównaniu z rzepami, zaciski są tak wszechstronne, jak to tylko możliwe (od wewnątrz arkusz ścierny może mieć dowolną powierzchnię - najważniejsze jest to, aby pasował do rozmiaru) i są trwalsze (praktycznie nie tracą swojej właściwości z biegiem czasu). A dzięki wytrzymałym materiałom, które zwykle stosuje się w konstrukcji, prawdopodobieństwo pęknięcia takiego mocowania jest minimalne. Dlatego właśnie ta odmiana stosowana jest w zdecydowanej większości klasycznych maszyn wibracyjnych – z podeszwami prostokątnymi.

- Rzep. Mocowanie według zasady klasycznego zapięcia na rzep: podeszwa ma powierzchnię z kompletem mikroskopijnych haczyków, a wnętrze arkusza szlifierskiego wykonana jest z filcu, którego haczyki...zaczepiają się o włókna. Główną zaletą tego wariantu jest brak ograniczeń co do kształtu. Tak więc, to właśnie rzep jest używany we wszystkich nowoczesnych szlifierkach delta i modelach wielofunkcyjnych (patrz „Rodzaj”), chociaż w drugim przypadku można je łączyć z zaciskami. Dodatkowo łatwiej i szybciej jest „przyklejać” i „odklejać” arkusze na takiej podeszwie, niż wymieniać nasadki w zaciskach. Z drugiej strony, niezawodność mocowania jest nieco niższa niż w przypadku zacisków; a z czasem skuteczność rzepów może być jeszcze bardziej zmniejszona ze względu na zużycie haczyków (filcowa powierzchnia arkuszy szlifierskich również bardzo się zużywa, lecz strona robocza arkusza zwykle ulega zniszczeniu znacznie wcześniej niż strona mocowania) . Ponadto ten sposób mocowania jest odpowiedni tylko dla określonego rodzaju arkuszy - z wewnętrzną powierzchnią pod rzep. W związku z tym, w maszynach wibracyjnych z prostokątnymi podeszwami ta odmiana jest niezwykle rzadka - częściej stosuje się połączenie z zaciskami, a większość tych modeli wykorzystuje tylko zaciski. Chociaż w niektórych sytuacjach i dla takiego narzędzia rzep może stać się najlepszą opcją - na przykład, jeśli nie oczekuje się dużych obciążeń i pożądana jest zmiana arkuszy bez zbędnych opóźnień.

- Rzep i zaciski. Połączenie obu powyższych wariantów w jednym narzędziu. Konkretne cechy szczególne tej kombinacji zależą bezpośrednio od rodzaju szlifierki. Tak więc, w modelach wielofunkcyjnych różne rodzaje zacisków są zwykle dostarczane na różnych wymiennych podeszwach: zaciski na prostokątnej, rzep na „delcie". Tak więc, każda wersja powierzchni roboczej wykorzystuje optymalną dla niej metodę mocowania. A w modelach wibracyjnych taka konstrukcja sprawia, że szlifierka jest tak wszechstronna, jak to tylko możliwe, pozwalając używać z nią arkuszy zarówno za pomocą rzepów, jak i zacisków.

Przybliżony poziom hałasu generowanego przez szlifierkę podczas pracy. Należy pamiętać, że wskaźnik ten jest raczej przybliżony, ponieważ rzeczywista „głośność” może się znacznie różnić w zależności od rodzaju i kształtu obrabianego materiału, powierzchni, na której się ona znajduje, i innych okoliczności. Ponadto różni producenci mogą stosować różne techniki pomiarowe. Niemniej jednak wskaźnik ten pozwala ocenić, jak komfortowy jest dany model w pracy i czy wymagana jest specjalna ochrona słuchu.

„Najcichsze” nowoczesne szlifierki wytwarzają około 65 dB - jest to porównywalne z głośną mową w odległości 1 m; w „najgłośniejszych” narzędziach poziom hałasu dochodzi do 107 dB - jest to poziom hałasu w warsztacie przemysłowym.

Długość kabla sieciowego pozwala określić, jak daleko od gniazdka można operować urządzeniem. Dlatego do użytku domowego bardziej odpowiednie jest wybranie modeli z krótkim kablem, do prac budowlanych lub do użytku w produkcji, w garażu lepiej nadaje się długi kabel.