Porównanie Panasonic HC-V380 vs Panasonic HC-V260

Ogniskowa standardowego obiektywu aparatu w przeliczeniu na pełnoklatkową matrycę 35 mm. Parametr ten nazywany jest również „ekwiwalentną ogniskową” – EGF.

Sama ogniskowa to odległość od środka optycznego obiektywu (przy ustawianiu ostrości na nieskończoność) do matrycy, przy której na matrycy uzyskuje się najostrzejszy obraz. Jest to jedna z kluczowych cech każdego obiektywu, ponieważ określa kąty widzenia, stopień zbliżenia i odpowiednio specyfikę zastosowania optyki. Jednocześnie niemożliwe jest porównanie różnych opcji pod względem rzeczywistej ogniskowej: prawa fizyki są takie, że dla różnych rozmiarów matryc ta sama ogniskowa da różne kąty widzenia. Dlatego EFG został przyjęty jako uniwersalna cecha i kryterium porównawcze. Można to opisać jako ogniskową, jaką miałby obiektyw z matrycą 35 mm przy tych samych kątach widzenia.

Im dłuższa ogniskowa, tym węższy kąt widzenia i wyższy stopień zbliżenia widzianej sceny. Optyka z EGF do 18 mm należy do klasy ultraszerokokątnych („rybie oko”) i służy przede wszystkim do tworzenia efektów artystycznych. Odległości do 40 mm odpowiadają „szerokokątnemu”, 50 mm daje taki sam stopień zbliżenia jak gołym okiem, zasięg 70-100 mm uważany jest za optymalny dla fotografii portretowej, a duże wartości pozwalają na wykorzystanie optyka już jako teleobiektyw. Znając te przepisy, możesz z grubsza ocenić możliwości obiektywu i jego przydatność do określonych zadań; są też bardziej szczegółowe zalecenia, opisane w dedykowany...ch źródłach.

Należy również pamiętać, że zwykle nowoczesne kamery wideo są wyposażone w obiektywy o zmiennej ogniskowej (zoom), co pozwala na zmianę stopnia zbliżenia i kąta widzenia; zobacz Zoom optyczny, aby uzyskać szczegółowe informacje.

Metoda stabilizacji obrazu przewidziana w konstrukcji kamery wideo. Sama funkcja stabilizacji ma za zadanie kompensować niewielkie drgania aparatu, aby nie były zauważalne na obrazie. Jest to szczególnie prawdziwe podczas fotografowania z ręki i tak naprawdę większość nowoczesnych modeli jest przeznaczona właśnie do takiego zastosowania. Przy okazji pracy rozróżnia się następujące opcje:

- Optyczne. Za działanie takich systemów stabilizacji odpowiada specjalny mechanizm z systemem żyroskopów i ruchomych soczewek, montowanych bezpośrednio w obiektywie. To on wprowadza korekcję na wszelkie wstrząsy, wibracje itp., a obraz trafia do matrycy już ustabilizowany. Systemy optyczne są uważane za najbardziej zaawansowane i wydajne, ponieważ ich praca pozwala wykorzystać całą powierzchnię sensora, w pełni wykorzystać jego możliwości i zapewnić dobrą jakość obrazu. Wśród niedociągnięć warto zwrócić uwagę na wzrost kosztów i wagi kamer, a także niewielki spadek niezawodności optyki. Jednocześnie punkty te najczęściej nie są krytyczne, a stabilizatory tego typu można stosować nawet w prostych i niedrogich modelach.

- Elektroniczne. Stabilizacja elektroniczna realizowana jest dzięki temu, że nie cały obszar matrycy jest zaangażowany w tworzenie obrazu dla ramki na wyjściu, ale tylko część. Mówiąc najprościej, elektronika aparatu „uwzględnia” pewien obszar czujnika i przenosi z niego obraz do ramki; a przy małych przemieszczeniach ten „obs...zar uwagi” również się przesuwa, dzięki czemu widzialny obraz pozostaje nieruchomy. Zaletami systemów elektronicznych są prostota konstrukcji, lekkość, zwartość i wysoka niezawodność; można ich używać nawet z najprostszymi obiektywami używanymi w aparatach kieszonkowych (patrz Rodzaje). Ich główną wadą jest konieczność zarezerwowania części matrycy, co zmniejsza wielkość i rozdzielczość faktycznie zajętego obszaru i negatywnie wpływa na jakość obrazu.

- Optyczne/elektroniczne. W takich układach wykorzystywane są obie opisane powyżej metody – zarówno mechanizm w obiektywie, jak i rezerwa na matrycy. Zapewnia to niezwykle wysoką skuteczność kompensacji oscylacji - obraz pozostaje stabilny nawet w warunkach, w których każda metoda byłaby bezużyteczna. Z drugiej strony wady obu opcji również pozostają istotne, a koszt aparatów z tą funkcją jest dość wysoki.

Szybkość transmisji bitów zapewniana przez kamerę podczas nagrywania wideo. Parametr ten jest również nazywany bitrate (tj. liczbą bitów na jednostkę czasu). W przypadku dowolnego formatu pliku używanego do nagrywania ogólna zasada jest taka, że im wyższa szybkość transmisji, tym lepsza jakość obrazu (szczególnie w przypadku formatów wykorzystujących kompresję stratną). Z drugiej strony, wysoka prędkość stawia odpowiednie wymagania co do możliwości używanych kart pamięci - więcej szczegółów patrz "Obsługa kart pamięci"; i odpowiednio zwiększa rozmiar pliku. Dlatego wiele nowoczesnych kamer wideo może pracować z różnymi szybkościami transmisji; pozwala to wybrać najlepszą opcję w zależności od tego, co w danej chwili jest dla Ciebie ważniejsze - maksymalna jakość lub możliwość pracy ze wolną kartą.

Jednocześnie zauważamy, że z punktu widzenia jakości parametr ten ma znaczenie głównie w przypadku profesjonalnego filmowania. Jeśli potrzebujesz aparatu do celów amatorskich, nie musisz gonić za maksymalną przepływnością: w końcu takie modele (i karty pamięci do nich) kosztują odpowiednio.

Zakres czasów otwarcia migawki, w których aparat może działać podczas fotografowania.

Początkowo czas otwarcia migawki to czas, w którym światło wpływa na materiał światłoczuły (film) podczas robienia pojedynczej klatki. W przypadku matryc cyfrowych jest to okres czasu, w którym obraz jest odczytywany z matrycy w celu zbudowania osobnej klatki. Podczas nagrywania wideo interwał ten nie może być większy niż 1 / n, gdzie n to liczba klatek na sekundę (patrz wyżej), ale może być mniejsza - na przykład, fotografowanie z liczbą klatek na sekundę 30 kl./s i szybkością migawki każdej klatki 1/60 s. Nie ma takich ograniczeń dla trybu fotografowania.

Długie ekspozycje są dobre, ponieważ pozwalają na odbiór większej ilości światła do matrycy – odpowiednio obraz jest jaśniejszy, co jest szczególnie ważne przy słabym oświetleniu. Jednocześnie zwiększają prawdopodobieństwo uzyskania rozmytego obrazu – ze względu na szybki ruch obiektów w kadrze, drżenie rąk operatora i inne przypadkowe ruchy kamery, których nawet system stabilizacji nie jest w stanie zrekompensować. Efekt ten może być przydatny do artystycznego rozmycia ruchu (motion blur), zwłaszcza podczas filmowania, ale w trybie fotograficznym najczęściej jest niepożądany. Krótkie czasy otwarcia migawki pozwalają uzyskać wyraźne kadry, ale przy mniejszej ilości światła, a w przypadku wideo nawet z efektem ostrych, szarpanych ruchów.

W związku z tym różne opcje ekspozycji będą optymalne dla każdej sytuacji..., a im szerszy ich zakres, tym więcej możliwości aparat ma do dostosowania do określonych warunków.

Presety i tryby regulacji balansu bieli dostępne w aparacie.

Balans bieli to cecha, która opisuje charakterystykę oświetlenia filmowanej sceny oraz zniekształcenia, jakie to oświetlenie wprowadza do kolorów odbieranych przez kamerę. Jego zastosowanie wynika z faktu, że nowoczesne matryce cyfrowe nie są w stanie samodzielnie dostosować się do różnych źródeł światła, tak jak robi to ludzkie oko. W praktyce oznacza to, że ten sam obiekt, sfotografowany w oświetleniu o różnych temperaturach barwowych (na przykład przy „ciepłej” lampie żarowej i „zimnej” świetlówce), będzie wyglądał inaczej bez regulacji. Aby tego uniknąć, stosowane jest ustawienie balansu bieli.

Główne opcje takiego ustawienia stosowane we współczesnych kamerach są następujące:

- Auto. Zgodnie z nazwą, w tym trybie elektronika kamery samodzielnie ocenia specyfikę oświetlenia filmowanej sceny i dokonuje odpowiednich korekt w odwzorowaniu kolorów. Ta regulacja jest najwygodniejsza dla operatora, ponieważ nie wymaga od niego żadnych dodatkowych działań – wszystko odbywa się przez automatyzację. Jednocześnie żaden taki system regulacji nie jest idealny i nie zawsze zapewnia 100% zgodność z balansem bieli aktualnego otoczenia. Dlatego nawet w najprostszych modelach, takich jak kieszonkowe (patrz „By Direction”) ta opcja rzadko jest jedyna, nie mówiąc już o profesjonalnym sprzęcie.

- Presety. Możliwość wyboru balansu bieli spośród kilku wariantów dostosowanych do standardowych wa...runków fotografowania — na przykład „słoneczny dzień”, „pochmurny”, „świetlówka”, „żarówka” itp. Taki system jest dość prosty nawet dla niedoświadczonych użytkowników, a jednocześnie dość niezawodny i wszechstronny, chociaż jego specyficzne możliwości zależą bezpośrednio od liczby ustawień wstępnych.

- Podręcznik. Ręczna regulacja balansu bieli zakłada, że operator sam „podpowiada” kamerze, który obiekt uznać za czystą biel – na tej podstawie elektronika wylicza charakterystykę oświetlenia (w przeciwieństwie do trybu automatycznego, gdy obiekt odniesienia wyznaczany jest również bez interwencja użytkownika). Najprostszym sposobem na to jest użycie zwykłej kartki papieru, ale procedura działa również w przypadku neutralnych szarych przedmiotów. Tryb ręczny pozwala bardzo dokładnie ustawić balans bieli dla konkretnej sceny, ale wymaga to trochę czasu i odpowiednich umiejętności – dlatego jest wykorzystywany głównie w profesjonalnych kamerach.

- Regulacja temperatury. Funkcja ta pozwala ustawić określoną wartość temperatury barwowej źródła światła (w kelwinach) - to tej temperaturze będzie odpowiadał balans bieli podczas fotografowania. Ten format konfiguracji jest szybszy i wygodniejszy niż ręczny, ale nie jest powszechnie używany. Wynika to z tego, że dobrze sprawdza się tylko w warunkach studyjnych, gdzie charakterystyka każdego źródła światła jest dokładnie znana – w pozostałych przypadkach ręczna regulacja jest zwykle bardziej niezawodna.

Liczba trybów automatycznej ekspozycji, przewidzianych w konstrukcji aparatu.

Ekspozycją nazywane się określone połączenie podstawowych parametrów nagrywania - czasu otwarcia migawki, przysłony i czułości matrycy. Różne sytuacje mogą wymagać różnych połączeń, aby uzyskać najlepszą jakość obrazu. Na przykład do nagrywania dynamicznych scen wymagane są stosunkowo krótkie czasy otwarcia migawki, aby uniknąć rozmycia każdego kadru - a do normalnego oświetlenia każdego kadru należy otworzyć przysłonę lub zwiększyć czułość. W przypadku trybu portretowego warunki stawia już przysłona itp. Automatyczna ekspozycja znacznie ułatwia ustawienie wszystkich wymienionych parametrów – zamiast ręcznego doboru połączenia wystarczy, że operator włączy w kamerze określony program tematyczny.

Im więcej trybów automatycznej ekspozycji, tym większe możliwości dostosowania się kamery do konkretnej sytuacji, tym łatwiej jest z nim pracować w różnorodnych warunkach nagrywania. Jednocześnie warto zauważyć, że przy podliczaniu tych trybów nasz katalog uwzględnia nie tylko ustawienia automatyczne („portret”, „plaża”, „zachód słońca” itp.), lecz także „pełny automat”, gdy kamera sama określa specyfikę sceny, a także w pełni ręczny tryb ustawienia.

Lista programów tematycznych (tzw. trybów automatycznej ekspozycji) przewidzianych w aparacie. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat znaczenia tych programów, zobacz Autoekspozycja.

Obecność w kamerze funkcji nagrywania wstępnego (Pre-Rec).

Dana funkcja znacznie "ułatwia życie" operatorowi w warunkach, w których liczy się szybkość reakcji — zmniejsza ryzyko przeoczenia chwili startu nagrywania. W rzeczywistości Pre-Rec pozwala rozpocząć filmowanie na kilka sekund (zwykle 2-3) przed naciśnięciem przycisku start. Wynika to z faktu, że przy włączonym trybie pre-recording, kamera na bieżąco zapisuje w buforze ostatnie kilka sekund „widzianych” przez obiektyw, a w momencie rozpoczęcia nagrywania wideo z bufora jest dołączane do początku nagrywanego pliku – tworzy to efekt „wehikułu czasu”.

Format, w jakim kamera nagrywa dźwięk w trakcie nagrywanie wideo. Zwykle w danym punkcie podaje się liczbę kanałów i używany system dźwięku, format plików lub specyfikacja strumienia audio, na przykład „2-kanałowy Dolby Digital (AC-3)” lub „PCM, 16-bitowy 48 kHz, 2-kanałowy”. Aby nie wchodzić w szczegóły techniczne, zauważamy, że dwa kanały to minimum wymagane do dźwięku przestrzennego (stereo), a zaawansowane modele mogą pracować z dźwiękiem wielokanałowym, takim jak 5.1. Jeśli chodzi o inne cechy, należy zwrócić na nie uwagę przy wyborze profesjonalnego urządzenia (patrz „Przeznaczenie”) - w kamerach amatorskich, a zwłaszcza kieszonkowych, format dźwięku nie odgrywa znacznej roli. Konkretne cechy różnych formatów są opisane w specjalnych źródłach.