Porównanie Sony FDR-AX700 vs Sony PXW-X70

- Amator. Jak sama nazwa wskazuje, kamery te przeznaczone są do stosunkowo prostych zadań w ramach normalnego, codziennego użytku - kręcenia kronik rodzinnych, wydarzeń specjalnych, małych filmów dokumentalnych, prezentacji wideo itp. Zwróć uwagę, że urządzenia hobbystyczne mogą mieć dość szeroki zakres ustawień i zapewniać wysoką jakość obrazu. Jednak nawet najbardziej zaawansowane opcje nie zastąpią profesjonalnego sprzętu; a ogólną zasadą ich konstrukcji jest uproszczenie i ułatwienie pracy. Jedną z charakterystycznych cech tego typu aparatu są jego niewielkie rozmiary (aczkolwiek większe niż opisane poniżej kieszonkowe), co sprawia, że bez problemu można trzymać urządzenie w jednej ręce na wagę. Ponadto wśród nich jest bardzo niewiele modeli z wizjerem (patrz „Funkcje i możliwości”), a z wymiennym obiektywem (patrz poniżej) w ogóle nie ma.

- Profesjonalny. Aparaty przeznaczone do profesjonalnego filmowania wyróżniają się na zewnątrz dużymi rozmiarami – są zauważalnie większe od amatorskich i często są zaprojektowane do noszenia na ramieniu, a nie trzymania w rękach (choć istnieją modele kompaktowe porównywalne z amatorskimi). Wynika to przede wszystkim z obfitości możliwości: modele tego typu posiadają wiele dodatkowych ustawień, z których każdym można sterować ręcznie, a także rozbudowany zestaw interfejsów, pojemniejsze akumulatory, mocowania do zewnętrznych mikr...ofonów itp. Warto również zwrócić uwagę na obecność w tej klasie urządzeń z wymiennymi obiektywami (patrz niżej). Profesjonalne kamery są niezbędne w dziennikarstwie telewizyjnym i kręceniu filmów, ale do użytku osobistego są słabo przystosowane. I nie chodzi tylko o duży rozmiar i wysoki koszt: obsługa takiego urządzenia wymaga pewnych umiejętności, a mnogość ustawień może przysporzyć wielu problemów niedoświadczonym użytkownikom.

- kamera wideo 3D. Ta kategoria obejmuje wszystkie modele, które mają funkcję fotografowania 3D (patrz poniżej). Specyficzny wygląd i funkcjonalność takich aparatów może się różnić: jedne są bliższe opisanym powyżej modelom amatorskim, innym profesjonalnym. To samo dotyczy realizacji zdjęć 3D: niektóre modele są początkowo wyposażone w obiektyw stereo, w innych funkcję tę pełni adapter zainstalowany na tradycyjnej „dwuwymiarowej” optyce.

- Kieszonkowe. Ten rodzaj można określić jako specyficzny rodzaj aparatów amatorskich, tworzonych z oczekiwaniem maksymalnej kompaktowości (w tym de facto możliwości noszenia w kieszeni). Niektóre modele kieszonkowe zewnętrznie przypominają wersje pełnowymiarowych aparatów „skurczonych” do granic możliwości, inne przypominają telefony komórkowe z charakterystycznym umieszczeniem obiektywu – na tylnej obudowie. W każdym razie takie kamery są niezwykle łatwe do przenoszenia i pozwalają zawsze mieć pod ręką urządzenie nagrywające, którego możliwości znacznie przewyższają te same telefony. Z drugiej strony na rzecz przenośności zwykle trzeba poświęcić wiele cech - możliwości optyczne, wielkość matrycy itp. - dzięki czemu możliwości aparatów kieszonkowych są znacznie skromniejsze niż nawet aparatów amatorskich, nie mówiąc już o profesjonalnych.

Całkowita liczba pojedynczych punktów światłoczułych (pikseli) przewidzianych w konstrukcji matrycy (1 megapiksel odpowiada milionowi pikseli). Parametr ten uwzględnia zarówno te punkty, w które pada światło, jak i punkty usługowe, które nie są bezpośrednio zaangażowane w budowę obrazu. Dlatego we współczesnych kamerach wideo jest bardziej prawdopodobnym odniesieniem niż praktycznie znaczącym; rzeczywista jakość obrazu zależy przede wszystkim od liczby efektywnych megapikseli (patrz niżej).

Liczba punktów światłoczułych (pikseli) bezpośrednio zaangażowanych w budowę obrazu. Są to punkty, na które trafia „obraz” rzutowany przez obiektyw na matrycę. Oprócz nich są też piksele służbowe, które nie świecą się przy pracy kamery – dostarczają informacji pomocniczych, niezbędnych do przetworzenia uzyskanego obrazu. Ponadto przy obliczaniu efektywnych megapikseli zwykle nie bierze się pod uwagę rezerwy wymaganej do elektronicznej stabilizacji (patrz „Stabilizacja obrazu”).

Wartość liczby efektywnych pikseli dla różnych trybów pracy kamery będzie również różna. Tak więc przy nagrywaniu wideo wiele kamer używa kilku pikseli do zbudowania jednego punktu na obrazie; wynika to z faktu, że rozdzielczości matryc znacznie przekraczają te wymagane do nagrywania wideo (przykładowo standard Full HD odpowiada technicznie zaledwie 2,07 megapiksela). W rezultacie jakość obrazu zależy bardziej od rozmiaru matrycy (patrz wyżej) niż od rozdzielczości. A wśród sensorów tej samej wielkości wysoka rozdzielczość pozwala uzyskać lepsze odwzorowanie kolorów i większą wyrazistość (jednak nie zawsze - wiele zależy też od cech przetwarzania obrazu). Jeśli chodzi o fotografię, to większa liczba megapikseli oznacza wyższą rozdzielczość uzyskiwanego obrazu, lecz jakość takiego obrazu może być stosunkowo niska ze względu na zwiększony poziom szumów oraz niską czułość każdego pojedynczego piksela.

Ogniskowa standardowego obiektywu aparatu w przeliczeniu na pełnoklatkową matrycę 35 mm. Parametr ten nazywany jest również „ekwiwalentną ogniskową” – EGF.

Sama ogniskowa to odległość od środka optycznego obiektywu (przy ustawianiu ostrości na nieskończoność) do matrycy, przy której na matrycy uzyskuje się najostrzejszy obraz. Jest to jedna z kluczowych cech każdego obiektywu, ponieważ określa kąty widzenia, stopień zbliżenia i odpowiednio specyfikę zastosowania optyki. Jednocześnie niemożliwe jest porównanie różnych opcji pod względem rzeczywistej ogniskowej: prawa fizyki są takie, że dla różnych rozmiarów matryc ta sama ogniskowa da różne kąty widzenia. Dlatego EFG został przyjęty jako uniwersalna cecha i kryterium porównawcze. Można to opisać jako ogniskową, jaką miałby obiektyw z matrycą 35 mm przy tych samych kątach widzenia.

Im dłuższa ogniskowa, tym węższy kąt widzenia i wyższy stopień zbliżenia widzianej sceny. Optyka z EGF do 18 mm należy do klasy ultraszerokokątnych („rybie oko”) i służy przede wszystkim do tworzenia efektów artystycznych. Odległości do 40 mm odpowiadają „szerokokątnemu”, 50 mm daje taki sam stopień zbliżenia jak gołym okiem, zasięg 70-100 mm uważany jest za optymalny dla fotografii portretowej, a duże wartości pozwalają na wykorzystanie optyka już jako teleobiektyw. Znając te przepisy, możesz z grubsza ocenić możliwości obiektywu i jego przydatność do określonych zadań; są też bardziej szczegółowe zalecenia, opisane w dedykowany...ch źródłach.

Należy również pamiętać, że zwykle nowoczesne kamery wideo są wyposażone w obiektywy o zmiennej ogniskowej (zoom), co pozwala na zmianę stopnia zbliżenia i kąta widzenia; zobacz Zoom optyczny, aby uzyskać szczegółowe informacje.

Wartość przysłony standardowego obiektywu kamery wideo.

Parametr ten opisuje, w jakim stopniu soczewka tłumi strumień świetlny. Zwykle zapisuje się ją jako stosunek średnicy efektywnej przysłony do ogniskowej obiektywu, przy czym pierwszą wartość przyjmuje się jako jeden i oznaczamy jako f – np. f/1,8 lub f/5,6. Co więcej, im niższa liczba w takim rekordzie, tym wyższy wartość przysłony: więc w naszym przykładzie pierwsza opcja jest „jaśniejsza” niż druga. Zwróć też uwagę, że większość obiektywów o zmiennej ogniskowej (patrz wyżej) również ma zmienną przysłonę - w takich przypadkach wskazuje na to zakres od maksimum do minimum (od mniejszej liczby do większej).

Wysoka przysłona jest ważna przede wszystkim przy fotografowaniu w warunkach słabego oświetlenia: pozwala uchwycić obraz bez „podnoszenia” czułości matrycy i bez tworzenia dodatkowych artefaktów w postaci szumów oraz w trybie nagrywania , można również pracować z krótszymi scenami). Ponadto im wyższa przysłona, tym mniejsza głębia ostrości i łatwiej uzyskać rozmyte tło. Zauważ, że parametr ten nie odgrywa decydującej roli w prostych codziennych zadaniach, ale w profesjonalnym filmowaniu może okazać się bardzo istotny.

Stopień (krotność) powiększenia zapewnianego przez kamerę wideo przy użyciu metod programowych, bez zmiany ogniskowej optyki (patrz „Powiększenie optyczne”). Kluczową zasadą tego powiększenia jest to, że część obrazu z matrycy jest „rozciągnięta” po całym kadrze. To nieco pogarsza obraz – wszak nie wszystkie efektywne piksele biorą udział w jego tworzeniu; a im większe powiększenie, tym gorsza jakość. Z drugiej strony metoda ta nie zależy od charakterystyki obiektywu i działa nawet z najprostszymi obiektywami, które nie mają obiektywów zmiennoogniskowych, a w tym przypadku znacznie łatwiej jest osiągnąć duże powiększenia niż przy metodzie optycznej.

We współczesnych kamerach wideo istnieją dwie możliwości korzystania z zoomu cyfrowego. Tak więc wśród urządzeń przenośnych (patrz „W stronę”) może to być jedyna dostępna opcja – nie wszystkie wyposażone są w obiektywy zmiennoogniskowe. A w modelach pełnowymiarowych zoom cyfrowy zwykle uzupełnia zoom optyczny i włącza się, gdy obiektyw osiągnie swój limit.

Zwróć uwagę, że podczas filmowania 3D (patrz wyżej) funkcja ta może być niedostępna, a w modelach profesjonalnych często nie jest używana w ogóle.

Maksymalna rozdzielczość wideo, jaką może zapewnić kamera. Rozdzielczość to rozmiar obrazu w punktach (pikselach); zwykle jest zaznaczany dwiema cyframi, które odpowiadają liczbie pikseli w poziomie i w pionie.

Im więcej pikseli na obrazie - tym jest on wyraźniejszy, tym lepiej widać na nim drobne szczegóły, jednak rozmiar plików wideo odpowiednio zwiększa się. Ponadto należy pamiętać, że aby w pełni obejrzeć nagrany materiał, potrzebny będzie ekran o odpowiedniej rozdzielczości - w przeciwnym razie wszystkie zalety obrazu zostaną zanegowane. Ponadto ten parametr również znacząco wpływa na cenę urządzenia.

Najmniejsza maksymalna rozdzielczość spotykana we współczesnych kamerach wideo to około 720x480; jakość takiego „obrazu” można porównać z konwencjonalną analogową transmisją telewizyjną. Rozdzielczość 1280x720 odpowiada standardowi HD, spotyka się ją wśród niedrogich telewizorów i monitorów, a 1920x1080 (Full HD) to najpopularniejszy wariant wśród średniej i najwyższej klasy sprzętu wideo. Maksymalna rozdzielczość stosowana we współczesnej elektronice użytkowej (w tym w kamerach) to 4K, 4096x2160; jest to charakterystyczne dla najbardziej zaawansowanych urządzeń.

Zdecydowana większość kamer jest w stanie pracować nie tylko z maksymalną rozdzielczością, ale także z kilkoma „skromniejszymi” wariantami - dla tych przypadków, w których mały rozmiary plików są ważniejsze niż wyso...ka ostrość.

Formaty plików wideo, których kamera może używać do przechowywania nagranego materiału. Jeśli chcesz oglądać te materiały za pomocą oddzielnego odtwarzacza (odtwarzacza, odtwarzacza multimedialnego itp.), upewnij się, że ten odtwarzacz obsługuje odpowiednie formaty, w przeciwnym razie może być konieczna konwersja.

Szybkość transmisji bitów zapewniana przez kamerę podczas nagrywania wideo. Parametr ten jest również nazywany bitrate (tj. liczbą bitów na jednostkę czasu). W przypadku dowolnego formatu pliku używanego do nagrywania ogólna zasada jest taka, że im wyższa szybkość transmisji, tym lepsza jakość obrazu (szczególnie w przypadku formatów wykorzystujących kompresję stratną). Z drugiej strony, wysoka prędkość stawia odpowiednie wymagania co do możliwości używanych kart pamięci - więcej szczegółów patrz "Obsługa kart pamięci"; i odpowiednio zwiększa rozmiar pliku. Dlatego wiele nowoczesnych kamer wideo może pracować z różnymi szybkościami transmisji; pozwala to wybrać najlepszą opcję w zależności od tego, co w danej chwili jest dla Ciebie ważniejsze - maksymalna jakość lub możliwość pracy ze wolną kartą.

Jednocześnie zauważamy, że z punktu widzenia jakości parametr ten ma znaczenie głównie w przypadku profesjonalnego filmowania. Jeśli potrzebujesz aparatu do celów amatorskich, nie musisz gonić za maksymalną przepływnością: w końcu takie modele (i karty pamięci do nich) kosztują odpowiednio.