Porównanie FIFINE K688 vs FIFINE K678

— Dynamiczny. „Zwykły” lub cewkowymikrofony dynamiczne wykorzystują system z membrany cewki, która jest umieszczona w polu magnetycznym. Z drgań dźwięku membrana wraz z cewką zaczynają się poruszać, a w cewce generowany jest sygnał elektryczny. Takie modele są stosunkowo niedrogie, trwałe i niezawodne, a ponadto dobrze radzą sobie nawet z bardzo głośnymi i ostrymi dźwiękami; ponadto są bardziej kompaktowe i lżejsze niż inny typ mikrofonu dynamicznego – mikrofony wstęgowe (patrz poniżej). Ich główną wadą jest niska wydajność przy wysokich częstotliwościach.

— Dynamiczny (wstęgowy). Rodzaj opisanych powyżej mikrofonów dynamicznych, w których membrana jest połączona nie z cewką, a z cienką (w kilka mikronów) metalową taśmą, stąd nazwa. Historycznie jest to pierwszy typ mikrofonu z dynamiczną zasadą działania, jednak przez szereg niedociągnięć stopniowo tracił popularność, ustępując miejsca wersjom cewkowym. Takimi wadami są przede wszystkim duże gabaryty i duża masa, złożoność i wysoki koszt wykonania, a także bardzo niska impedancja wyjściowa, która komplikuje pracę ze wzmacniaczami. Jednocześnie modele wstęgowe charakteryzują się niezwykle wysoką dokładnością przenoszenia dźwięku w całym zakresie częstotliwości, co pozwala na użytek ich w studiach nagraniowych, na koncertach wysokiej klasy itp. Większość nowoczesnych modeli tego typu to modele profesjonalne, w szczególności studyjne (patrz „Przeznac...zenie”).

— Pojemnościowy. Mikrofon w którym rolę jednej z płytek pełni czuła membrana (najczęściej wykonana z metalizowanego polimeru). Z powodu wibracji membrany (pod wpływem wibracji dźwiękowych) zmienia się odległość między płytami i odpowiednio pojemność kondensatora - te wibracje pojemności zapewniają sygnał elektryczny. Mikrofony pojemnościowe charakteryzują się równomierną transmisją dźwięku w całym zakresie częstotliwości, przy minimalnych zniekształceniach, dzięki czemu technologia ta znalazła szerokie użytek w profesjonalnym sprzęcie audio. Należy pamiętać, że do działania takiego urządzenia wymagana jest dodatkowa moc - tzw. „fantomowa” (standardowe napięcie - 48 V). Nie można tego jednak nazwać jednoznaczną wadą, ponieważ wzmacniacze, amplitunery i inne urządzenia wysokiej klasy często są tworzone z myślą o tym wymaganiu. Ale wśród oczywistych niedociągnięć można wymienić wysoką cenę, wrażliwość na wstrząsy i surowe wymagania dotyczące temperatury i wilgotności; ta ostatnia sprawia, że mikrofony pojemnościowe słabo nadają się do użytku na zewnątrz.

— Pojemnościowy (lampowy). Specyficzna odmiana mikrofonów pojemnościowych opisanych powyżej. Wykorzystują tę samą zasadę produkcji dźwięku (ze wszystkimi zaletami i wadami), jednak element wzmacniający w takich modelach, zgodnie z nazwą, zbudowany jest na lampach próżniowych. Technicznie taki wzmacniacz wprowadza do sygnału więcej zniekształceń, jednak te zniekształcenia nadają dźwiękowi charakterystyczne podbarwienie, miłe wielu słuchaczom. Mówiąc najprościej, okazuje się, że jest to „ciepłe, lampowe brzmienie”; jednocześnie uzyskanie takiego efektu przy użyciu mikrofonu jest tańsze niż przy użyciu wzmacniacza lampowego, a z wielu względów technicznych opcja ta często jest optymalna. Prawie wszystkie mikrofony lampowe są przeznaczone do użytku studyjnego (patrz wyżej). Ich główną wadą jest wysoka cena (kilkakrotnie wyższa niż w przypadku „zwykłych” kondensatorowych analogów). Ponadto takie modele mają swoje własne cechy zasilania; do zasilania zwykle w zestawie dostarczany jest specjalny adapter, który odpowiada również za sterowanie dodatkowymi funkcjami, takimi jak zmiana charakterystyki promieniowania.

— Elektretowy. Konstrukcja mikrofonów tych jest podobna do mikrofonów pojemnościowych opisanych powyżej, jednak w ich konstrukcji uwzględniono płytkę wykonaną z tzw. elektretu - substancji o specjalnych właściwościach elektrycznych. Daje to szereg korzyści: mikrofony elektretowe mogą być używane na zewnątrz bez żadnych szczególnych trudności, mogą być bardziej kompaktowe, a takie modele są tańsze w produkcji; jednocześnie jakość transmisji dźwięku może być dość porównywalna z jakością kondensatorowych. W rezultacie technologię tę można znaleźć w różnych modelach - od miniaturowych lavalierów i najprostszych komputerowych po studyjne (patrz „Przeznaczenie”). Zwróć też uwagę, że mikrofony elektretowe również wymagają zewnętrznego zasilania, jednak nie zawsze jest to fantomowe 48 V – w przypadku niektórych wersji wystarcza niewielka ilość zasilania, którą może zapewnić kompaktowy akumulator lub zasilanie za pomocą kabla mini-Jack 3,5 mm.

Zakres częstotliwości dźwięku, zwykle odbieranych i przetwarzanych przez mikrofon.

Im szerszy jest ten zakres, tym pełniejszy jest sygnał, tym mniejsze jest prawdopodobieństwo, że zbyt wysokie lub niskie częstotliwości zostaną pominięte z powodu niedoskonałego mikrofonu. Jednak w tym przypadku warto rozważyć kilka niuansów. Po pierwsze: szeroki zakres częstotliwości sam w sobie nie gwarantuje jeszcze wysokiej jakości dźwięku – wiele zależy też od rodzaju mikrofonu (patrz wyżej) i jego pasma przenoszenia, nie mówiąc już o jakości pozostałych elementów systemu audio. Ponadto duża szerokość również nie zawsze jest konieczna. Na przykład, dla normalnej transmisji mowy ludzkiej, za wystarczający uważa się zakres 500 Hz - 2 kHz, który jest znacznie węższy niż całkowity zakres odbierany przez ludzkie ucho. Ten ogólny zakres z kolei wynosi średnio od 16 Hz do 22 kHz, a także zawęża się z wiekiem. Nie zapominaj o osobliwościach sprzętu, do którego podłączony jest mikrofon: nie warto szukać konkretnie modelu o szerokim zakresie, jeśli np. wzmacniacz, do którego ma być podłączony, mocno „obcina” częstotliwości z góry i/lub z dołu.

Czułość opisuje siłę sygnału na wyjściu mikrofonu, gdy przetwarza on dźwięk o określonej głośności. W tym przypadku czułość odnosi się do stosunku napięcia wyjściowego do ciśnienia akustycznego na membranie, wyrażonego w decybelach. Im wyższa jest liczba, tym wyższa jest czułość. Zwróć uwagę, że z reguły wartości w decybelach są ujemne, więc możemy powiedzieć tak: im bliżej zera, tym bardziej czuły jest mikrofon. Na przykład model o -38 dB jest lepszy od modelu o -54 dB według tego parametru.

Należy pamiętać, że wysoka czułość sama w sobie nie oznacza wysokiej jakości transmisji dźwięku – po prostu pozwala urządzeniu „usłyszeć” słabszy dźwięk. I odwrotnie, niska czułość nie jest wyraźnym wskaźnikiem słabego mikrofonu. Wybór według tego parametru zależy od funkcji aplikacji: czułe urządzenie przydaje się do pracy z niskimi dźwiękami oraz w tych przypadkach, gdy trzeba uchwycić najmniejsze niuanse tego, co się dzieje, a „słaby” mikrofon będzie wygodny przy dużej głośności lub, jeśli to konieczne, odfiltruje obce, słabe dźwięki. Istnieją modele z regulacją czułości(a dla modeli z wyjściem słuchawkowym można zapewnić regulację głośności słuchawek).

Maksymalne ciśnienie akustyczne odbierane przez mikrofon, przy którym współczynnik oscylacji harmonicznych nie przekracza 0,5% – czyli najwyższa głośność dźwięku, przy której nie ma zauważalnych zakłóceń.

Im wyższy jest wskaźnik ten, tym lepiej mikrofon nadaje się do pracy z głośnym dźwiękiem. Należy tutaj pamiętać, że decybel jest wielkością nieliniową; innymi słowy, wzrost głośności z 10 dB do 20 dB lub z 20 do 40 dB nie oznacza dwukrotnego wzrostu głośności. Dlatego przy ocenie najwygodniej jest odnieść się do tabel porównawczych poziomów hałasu. Oto kilka przykładów: 100 dB to mniej więcej tyle samo, co hałas silnika motocykla lub metra; 110 dB - helikopter; 120 dB - praca młota pneumatycznego; 130 dB, porównywalne z dźwiękiem odrzutowca podczas startu, jest uważane za próg bólu dla człowieka. Jednocześnie wiele wysoko jakościowych mikrofonów może normalnie pracować przy ciśnieniu akustycznym 140 - 150 dB - i jest to poziom hałasu, który może spowodować fizyczne obrażenia osoby.

Parametr, opisujący zależność między poziomem sygnału użytecznego a poziomem hałasu wytwarzanego przez mikrofon. Zwróć uwagę, że rzeczywisty stosunek sygnału do szumu zmienia się w zależności od ciśnienia akustycznego odbieranego przez mikrofon. Dlatego w charakterystyce zwykle wskazuje się opcję dla standardowej sytuacji - przy ciśnieniu akustycznym 94 dB. Pozwala to porównywać ze sobą różne modele.

Ogólnie rzecz biorąc, wskaźnik ten dość wyraźnie charakteryzuje jakość pracy konkretnego modelu, ponieważ uwzględnia prawie wszystkie znaczące hałasy zewnętrzne, które występują podczas pracy. Im większy jest ten stosunek, tym wyraźniejszy jest dźwięk, tym mniej jest zakłóceń. Wartości 64 - 66 dB są uważane za całkiem przyzwoite, a wysokiej klasy mikrofony zapewniają 72 dB lub więcej.

Rodzaje złączy, przewidzianych w konstrukcji mikrofonu.

Najczęściej w tym punkcie mówimy o rodzaju złącza, przeznaczonego do podłączenia samego mikrofonu do zewnętrznego sprzętu audio. Spośród tych interfejsów najpopularniejsze w naszych czasach to analogowe XLR(w tym mniejsza wersja mini-XLR), Jack 6,35 i mini-Jack 3,5 mm, a także cyfrowe USB A, USB C i Lightning. Ponadto niektóre mikrofony posiadają własne gniazdo słuchawkowe(czasami MicroDot). Oto bardziej szczegółowy opis każdej opcji:

- XLR. Charakterystyczne okrągłe złącze jest dość duże, zwykle z zewnętrzną obudową. W mikrofonach najczęściej spotykane są 3-pinowe wtyczki XLR, jedna taka wtyczka umożliwia przesyłanie jednego kanału dźwięku; możliwe są również inne opcje - na przykład, złącze 4- lub nawet 5-pinowe w modelu z obsługą nagrywania stereo (patrz „Funkcje i możliwości”). Tak czy inaczej, główną zaletą XLR jest jego zdolność do pracy ze zbalansowanym połączeniem. Przy takim połączeniu większość szumów indukowanych na kablu jest wygaszana „sama”, bez konieczności stosowania dodatkowych filtrów; pozwala to na użycie raczej długich kabli bez pogorszenia jakości dźwięku. Ponadto złącza XLR za...pewniają szczelne połączenie, dodatkowo poprawiając odporność na zakłócenia; a dla dodatkowego bezpieczeństwa gniazda i wtyczki tego typu są często wyposażone w zamki. Główną wadą XLR jest jego duży rozmiar; dlatego głównym obszarem jego zastosowania pozostają modele profesjonalne, w których wymienione zalety znacznie przeważają nad wadami.

- mini-XLR. Zmniejszona wersja interfejsu XLR opisanego powyżej; ma te same cechy techniczne i różni się tylko bardziej miniaturowymi wymiarami. To ostatnie sprawia, że mini-XLR jest wygodniejszy w sprzęcie, w którym ważna jest zwartość. Jednocześnie takie złącza nie mają jeszcze oficjalnej standaryzacji i dlatego są dość rzadkie.

- gniazdo mini-jack 3,5 mm. Jedno z najpopularniejszych nowoczesnych złączy audio. W mikrofonach występuje jednak znacznie rzadziej niż ten sam XLR - głównie w kompaktowych modelach, a także w podstawowych i niedrogich rozwiązaniach ze średniej półki. Wynika to z faktu, że mini-Jack jest niewielki, ale zauważalnie gorszy od XLR pod względem jakości i niezawodności połączenia, przez co słabo nadaje się do profesjonalnych zadań. Warto też wziąć pod uwagę, że we współczesnych mikrofonach można spotkać różne wersje złącza 3,5 mm:

• mini-jack 3,5 mm TS. Dwupinowe złącze pozwalające na przesyłanie tylko 1 kanału dźwięku (mono). Występuje w dość zaawansowanych mikrofonach, a gniazda 3,5 mm tego formatu są używane w głównym sprzęcie audio odpowiedniego poziomu i urządzeniach specjalistycznych (takich jak nadajniki do mikrofonów lavalier).
• mini-jack 3,5 mm TRS. Trzy-pinowy, najpopularniejszy typ złącza mini-jack. Technicznie może być używany do zbalansowanego połączenia jednego kanału audio (patrz "XLR" powyżej), ale w praktyce jest częściej używany ze względów kompatybilności (aby mikrofon mógł normalnie pracować z gniazdami trzy- i czteropinowymi w laptopach, telefonach itp.), lub do przesyłania sygnału stereo (w modelach z odpowiednią funkcjonalnością - patrz „Funkcje i możliwości”).
• mini-Jack 3,5 mm TRRS. 4-pinowa wtyczka mini-jack. Stosowana jest głównie w modelach do smartfonów/tabletów, kamer wideo i innego sprzętu - taki sprzęt często wyposażony jest w 4 piny, a dla optymalnej kompatybilności taką samą liczbę pinów zapewniono na mikrofonie. Możliwe jest przesyłanie dźwięku stereo przez taki interfejs, ale funkcja ta niekoniecznie jest obsługiwana.

Najlepiej jest, kiedy mikrofon z mini-jack jest podłączony do złącza, które ma taką samą liczbę pinów - w przeciwnym razie normalne działanie nie jest gwarantowane (chociaż możliwe są wyjątki).

- Jack (6,35 mm). Pełnowymiarowa wtyczka typu Jack; ma prawie dwukrotnie większą średnicę niż opisany powyżej mini-Jack 3,5 mm. Słabo nadaje się do sprzętu przenośnego, ale zapewnia dość szczelne i niezawodne połączenie - choć pod tym parametrem jest nieco gorsza od XLR; może być również używana do połączeń zbalansowanych (patrz „XLR”), ale w tym formacie jest używana stosunkowo rzadko. Zwróć uwagę, że w niektórych mikrofonach interfejs 6,35 mm jest dostarczany nie jako pełnoprawna wtyczka, ale jako adapter do mini-jack 3,5 mm zainstalowany na przewodzie. Złącze Jack może również mieć różną liczbę pinów, ale pod tym względem nie jest tak różnorodne jak mini-jack: klasyczne 3 piny(TRS) są najbardziej rozpowszechnione, a 4-pinowy format (TRRS) prawie nie występuje.

-TA4F. Specjalistyczne złącze, stosowane w sprzęcie audio, a głównie w mikrofonach. Termin ten może również oznaczać złącze o podobnej konstrukcji TA3F (z 3 pinami).
TA4F ma dość mały rozmiar, dzięki czemu nadaje się do kompaktowych mikrofonów noszonych na głowie i lavalier. A dzięki obecności 4 pinów możliwe jest również podłączenie przez nie zasilania phantom dla mikrofonów pojemnościowych (jednak użycie TA4F nie ogranicza się do tego typu mikrofonów). Zwróć uwagę, że to złącze jest uważane za profesjonalne i występuje głównie w technice odpowiedniego poziomu.

- USB. Interfejs USB wykorzystywany jest głównie w sprzęcie komputerowym - do podłączania różnych urządzeń peryferyjnych. Jednocześnie wśród modeli dla komputerów PC i laptopów (patrz „Przeznaczenie”) opcja ta jest znacznie mniej powszechna niż opisany powyżej mini-Jack 3,5 mm, a większość mikrofonów z USB - to mikrofony studyjne. Wynika to z faktu, że sygnał przez USB jest przesyłany w formacie cyfrowym, co jest bardzo wygodne podczas nagrywania na komputer w celu późniejszego przetwarzania i miksowania (ale do komunikacji głosowej wygodniej jest używać zwykłego wejścia mikrofonowego). Istnieją jednak różne typy mikrofonów z tym interfejsem.

- Lightning. Firmowe złącze, używane wyłącznie w urządzeniach przenośnych Apple - smartfonach iPhone, iPadach i odtwarzaczach iPod touch. W związku z tym ta opcja połączenia znajduje się wyłącznie w mikrofonach do smartfonów Apple, ponadto specjalnie stworzonych dla tej technologii.

- Firmowe złącze. Kategoria ta obejmuje wszystkie interfejsy inne, niż opisane powyżej. Mogą to być nie tylko autorskie złącza używane przez konkretną firmę, ale także niektóre standardowe typy połączeń, które nie są szeroko stosowane i znajdują się w specjalistycznym sprzęcie. Jednak w każdym przypadku kupując taki mikrofon, należy osobno upewnić się o jego kompatybilności z urządzeniem, z którym planujesz go używać.

- Wyjście słuchawkowe. Oddzielne gniazdo słuchawkowe. Najczęściej wygląda jak standardowy mini-Jack 3,5 mm - interfejs ten jest stosowany w większości nowoczesnych słuchawek, co daje użytkownikowi duży wybór. Ponadto wyjście to można łączyć z własną regulacją głośności.

Pozostałe cechy samego złącza i jego zastosowania zależą głównie od typu mikrofonu (patrz „Mikrofon”). Tak więc modele lavalier zamieniają się w zestawy słuchawkowe po podłączeniu słuchawek; podczas karaoke słuchawki pozwalają lepiej słuchać muzyki, a przy nagraniach studyjnych pozwalają również usłyszeć własny głos, kontrolując to, co jest nagrywane. Należy również pamiętać, że w systemach radiowych (patrz wyżej) takie wyjście zwykle znajduje się w odbiorniku.

Parametr ten bezpośrednio wpływa na swobodę ruchów i łatwość użytkowania: im dalej od miejsca podłączenia można przenosić mikrofon, tym jest wygodniej, zwłaszcza przy zastosowaniu na dużych przestrzeniach.

Rodzaj zasilania, wykorzystywany przez mikrofon podczas pracy.

- Fantomowe. Zasilanie 48 V, wymagane do pracy mikrofonów pojemnościowych, a także niektórych typów mikrofonów elektretowych(patrz "Typ"). Przy standardowym połączeniu prąd jest dostarczany przez ten sam kabel, który łączy mikrofon z urządzeniem odbiorczym; odpowiednio do normalnej pracy takich modeli wymagane są wzmacniacze, odbiorniki lub inny sprzęt z wejściem mikrofonowym i zasilaniem fantomowym. Jednak brak takiego wejścia również nie jest przeszkodą nie do pokonania – niektóre mikrofony posiadają przejściówki, które pozwalają na odbiór zasilania fantomowego z sieci 230 V (więcej szczegółów w dziale „W zestawie”). Inną alternatywą jest opisana poniżej kombinacja "fantom / akumulator". Ogólnie ten sposób zasilania jest wygodny, ponieważ pozwala nie martwić się o poziom naładowania akumulatora, jednak swobodę ruchów ogranicza długość przewodu zasilającego.

- Akumulator. Mikrofony zasilane od akumulatora są słabo przystosowane do modeli pojemnościowych – wymagane napięcie 48 V jest trudne do zapewnienia za pomocą małej przenośnej baterii – jednak jest ono dość często używane w mikrofonach elektretowych. Kolejnym obszarem zastosowania akumulatorów są modele z połączeniem bezprzewodowym (patrz „Funkcje/Możliwości”), w których autonomiczne zasilanie jest wym...agane przynajmniej do działania nadajnika. W każdym razie, akumulator jest wygodny przy braku zbędnych przewodów; trzeba go oczywiście okresowo doładowywać, jednak pobór mocy mikrofonów jest zwykle niski, a czas pracy na ładowaniu nawet w najskromniejszych pod względem autonomii modelach wynosi kilka godzin.

- Fantom / akumulator. Mikrofony tego typu mogą działać zarówno na zasilaniu fantomowym, jak i na własnym, wbudowanym akumulatorze (więcej szczegółów powyżej). Dzięki temu są niezwykle wszechstronne i mogą być używane niezależnie od obecności wejść zasilanych fantomowo lub odpowiednich adapterów. Należy jednak pamiętać, że charakterystyka wydajności przy użyciu różnych zasilaczy może się nieznacznie różnić; szczegół ten jest zwykle wskazany w oficjalnych danych.

Zwróć uwagę, że po podłączeniu przez USB mikrofon otrzymuje moc wymaganą do działania przez to samo złącze; dla takich modeli typ zasilacza nie jest wskazany oddzielnie.

Materiał, z którego wykonana jest obudowa mikrofonu.

— Plastikowy. Głównymi zaletami plastiku są niski koszt, niewielka waga i całkowita niewrażliwość na korozję. Jednocześnie jest on uważany za mniej niezawodny niż metal, ze względu na stosunkowo niską wytrzymałość (istnieją wysokowytrzymałe odmiany tworzyw sztucznych, ale w przypadku mikrofonów zazwyczaj łatwiej jest jednak zastosować metal). Dlatego materiał ten jest popularny głównie wśród modeli, dla których ważna jest lekkość i miniaturowość - przede wszystkim lavalier, nagłownych oraz tych, które są instalowane na kamerze wideo(patrz "Przeznaczenie"). Często można go również znaleźć w mikrofonach do komputera i laptopa, ale plastikowe mikrofony wokalne są zwykle w niższej półce cenowej.

— Metal. Metal jest droższy i waży więcej niż plastik. Z drugiej strony, mikrofony metalowesą znacznie mocniejsze i bardziej niezawodne, co więcej mikrofon w takiej obudowie sprawia wrażenie „solidności” (nie tylko ze względu na swoją masywność). Opcja ta jest popularna wsród studyjnych mikrofonów instrumentalnych klasy średniej i wyższej.