Porównanie Motorola TLKR T82 vs Standard Horizon HX-400

W zależności od rodzaju komunikacji wszystkie współczesne krótkofalówki dzielą się na analogowe i cyfrowe. Oto szczegółowy opis każdej opcji:

— Komunikacja analogowa. Najprostszy z technicznego punktu widzenia sposób działania: dźwięk odbierany przez mikrofon walkie-talkie jest „wbudowywany” bezpośrednio w sygnał radiowy, bez konwertowania do formatu cyfrowego. W związku z tym głównymi zaletami radiotelefonów analogowych są prostota konstrukcji i niski koszt. Kluczową wadą tej opcji jest stosunkowo niska jakość dźwięku, która zresztą silnie zależy od rzeczywistej mocy sygnału: im słabszy sygnał, tym gorsza słyszalność i wyższy poziom zakłóceń. Ponadto samo połączenie nie jest chronione przed podsłuchiwaniem: każdy użytkownik w zasięgu walkie-talkie, po dostrojeniu się do twojego zasięgu i kanału, będzie mógł słyszeć twoje rozmowy. Z drugiej strony może to być zarówno wadą, jak i zaletą - na przykład, jeśli mówimy o radiu samochodowym z zakresu CB, często używanym do komunikacji z nieznanymi abonentami. I możesz zabezpieczyć kanał przed słuchaniem, na przykład za pomocą scramblera.

- Komunikacja cyfrowa. W tym formacie komunikacji analogowy sygnał audio (oscylacje elektryczne) jest najpierw konwertowany na sygnał cyfrowy (sekwencja zer i jedynek), a dopiero potem przesyłany do nadajnika. W amplitunerze wszystko dzieje się więc na odwrót: przetwornik cyfrowo-analogowy przywraca oryginaln...y dźwięk ze strumienia liczb. Cyfrowe walkie-talkie są zauważalnie bardziej skomplikowane i droższe niż analogowe, ale mają nad nimi szereg zalet. Po pierwsze, sygnał jest znacznie lepiej chroniony przed zakłóceniami. Po drugie, jego jakość nie zmienia się wraz ze zmianą mocy: strona odbierająca albo słyszy dźwięk w oryginalnej jakości (nawet przy minimalnym poziomie sygnału), albo nie słyszy nic. Po trzecie, format cyfrowy umożliwia korzystanie z różnych funkcji dodatkowych, takich jak wiadomości tekstowe. I po czwarte, w takich krótkofalówkach znacznie łatwiej jest wdrożyć ochronę przed podsłuchem. W ramach tego samego zasięgu można więc zapewnić setki, a nawet tysiące kanałów, z losowym wyborem i okresowym przełączaniem się między nimi (podobna technologia stosowana jest w sieciach komórkowych i sprzęcie Wi-Fi). Połączone ze sobą urządzenia mogą „zgodzić się” na wspólny, unikalny klucz szyfrowania – w rezultacie osoba postronna nie będzie w stanie odszyfrować danych cyfrowych, nawet jeśli znajdzie kanał komunikacyjny.

Zakres częstotliwości obsługiwany przez radio zarówno dla odbioru jak i transmisji.

- CB (27 MHz). Skrót od „Citizens' Band” (czasami dekodowany jako „Civil Band”), tj. „Zakres cywilny”. Jedno z najczęściej używanych nowoczesnych pasm, w szczególności w krajach WNP, w wielu krajach CB radia nie wymagają licencji. Charakterystyka techniczna pasma jest taka, że słabo nadaje się do warunków miejskich, ale zapewnia dobrą komunikację poza miastem. W rezultacie takie radia stały się szeroko rozpowszechnione jako radia samochodowe, zwłaszcza wśród kierowców ciężarówek - umożliwiają wymianę informacji na odległość do 5 km i ostrzegają innych kierowców z wyprzedzeniem o sytuacji na drodze. Również z tego zakresu korzysta wiele służb ratowniczych do bezpośredniego odbioru informacji.

-LPD (433 MHz). Skrót od „Low Power Device”, czyli „urządzenie o małej mocy”, które w pełni opisuje cechy krótkofalówek dla tego zakresu. Charakteryzują się niskim poborem mocy i często nie wymagają specjalnych baterii (wystarczą też zwykłe baterie). Jednocześnie, ze względu na wysoką częstotliwość, modele LPD dobrze zachowują się w warunkach miejskich, przy gęstej zabudowie i obfitości innych źródeł promieniowania elektromagnetycznego – zasięg komunikacji może sięgać 2-3 km. Ten asortyment jest używany głównie w Europie i WNP, w wielu krajach modele do niego nie wymagają licencji.

- PMR (446 MHz). Skrót od "Pri...vate Mobile Radio" - "prywatne radio przenośne". Ten zakres jest pod wieloma względami podobny do LPD (patrz wyżej): w szczególności jest przeznaczony głównie do warunków miejskich, jest używany głównie w Europie i WNP, a radiotelefony w ramach PMR w wielu krajach mogą być używane bez licencji.

- FRS (462-467 MHz). Oznacza „Family Radio Service”, co można przetłumaczyć jako „walkie-talkie do użytku rodzinnego”. Jest to jedna z odmian zakresu UHF (patrz niżej), z jednej strony jest ekonomiczna, a z drugiej stosunkowo nieduża. Ogólnie odnosi się do pasm „metropolitalnych”, podobnych do LPD i PMR (patrz wyżej), jednak w przeciwieństwie do nich jest używany głównie w Ameryce Północnej i Południowej; w Europie i krajach Wspólnoty Niepodległych Państw takie radiotelefony w najlepszym przypadku wymagają licencji, a w niektórych krajach są generalnie zabronione.

- UKF. Skrót od „Very High Frequency” obejmuje częstotliwości od 134 do 174 MHz. Radia VHF charakteryzują się dobrym zasięgiem i penetracją sygnału, nadają się do pracy zarówno w mieście, jak i w trudnym terenie, jednak takie urządzenia wymagają dość długiej anteny do niezawodnej pracy. W rezultacie VHF jest szeroko stosowane w profesjonalnej komunikacji radiowej, w szczególności w usługach morskich i taksówkowych, ale w wielu krajach takie radia mogą być używane tylko po rejestracji i/lub uzyskaniu licencji.

- UHF. Zakres „Ultra High Frequency” - „ultra high frequency”, najczęściej ta definicja oznacza częstotliwości rzędu 400 - 470 MHz. Jest to rodzaj analogu VHF: jest szeroko stosowany w profesjonalnych radioodbiornikach i wymaga licencji w wielu krajach. Jednocześnie UHF, ze względu na wysoką częstotliwość i krótką długość fali, ma dobrą zdolność penetracji i nie wymaga długich anten, co czyni go bardziej odpowiednim do kompaktowych radiotelefonów miejskich.

Oprócz powyższego warto zwrócić uwagę na dwa punkty dotyczące licencjonowania i rejestracji radiostacji wszystkich pasm. Po pierwsze, warunki nielicencjonowanego użytkowania często opisują nie tylko zasięg, ale także szereg innych parametrów technicznych (przede wszystkim dotyczy to mocy nadajnika i rodzaju anteny, patrz poniżej, aby uzyskać więcej informacji na temat obu). Po drugie, w różnych krajach (nawet w tym samym regionie) przepisy dotyczące łączności radiowej mogą się znacznie różnić – w rezultacie model, który jest swobodnie sprzedawany w jednym kraju, może podlegać rejestracji w innym lub nawet zostać zakazany do użytku. A w przypadku profesjonalnych modeli możesz potrzebować licencji nie tylko na krótkofalówkę, ale także na określoną częstotliwość. Dlatego przed zakupem krótkofalówki warto osobno doprecyzować odpowiednie przepisy prawa.

Zakres częstotliwości, w którym potrafi nadawać krótkofalówka. Parametr ten zwykle wskazuje się, jeśli nie pokrywa się on całkowicie z żadnym ze standardowych zakresów pracy krótkofalówki (patrz „Zakres częstotliwości”). Na przykład zasięg transmisji jest często podawany dla modeli VHF i UHF, ponieważ same w sobie zakresy te są dość szerokie, a poszczególne krótkofalówki mogą wykorzystywać tylko część tych częstotliwości. Możliwy jest również wariant odwrotny - modele szerokozakresowe, których specyfikacja wykracza poza ramy standardów.

Zakres częstotliwości, w którym można odbierać radio. Zazwyczaj jest to wskazane, jeśli nie pokrywa się z niektórymi standardowymi zasięgami radia; patrz „Zakres częstotliwości transmisji”, aby uzyskać szczegółowe informacje.

Liczba krótkofalówek w zestawie, zwykle 1 lub 2. Urządzenia dostarczane w parach są najczęściej przeznaczone dla początkujących i/lub nieprofesjonalnych użytkowników: kupując taki komplet, od razu otrzymujesz wszystko, czego potrzebujesz do dwukierunkowej komunikacji radiowej. Istnieją jednak komplety na 3 lub więcej krótkofalówek, głównie na 4, 6, 10 urządzeń.

Maksymalny zasięg komunikacji, jaki może zapewnić radiotelefon, gdy jest używany z tym samym typem modelu.

Mówiąc o zasięgu, należy mieć na uwadze, że zazwyczaj w charakterystyce podana jest jego idealna wartość. Osiąga się to tylko w połączeniu z pewnymi warunkami: całkowitym brakiem przeszkód (domów, drzew itp.) I ingerencją w przechodzenie fal radiowych (na przykład z powodu zwiększonej aktywności słonecznej lub obecności w pobliżu potężnych nadajników), pełne naładowanie akumulatora, optymalna temperatura powietrza, wysokiej jakości nadajnik-odbiornik na drugim końcu linii itp. W praktyce zasięg komunikacji z reguły okazuje się znacznie mniejszy. Dlatego wybierając parametr ten, warto zrobić pewien zapas.

Maksymalna moc, przy której nadajnik radiowy może pracować. Parametr ten jest jednym z najważniejszych: określa zarówno zasięg urządzenia (patrz wyżej) oraz specyfikę jego użytkowania i rejestracji (więcej szczegółów w rozdziale „Zakres częstotliwości”). W przypadku większości modeli klasy „amatorskiej” (konwencjonalnie) poziom mocy nie przekracza 2,5 wata. Mocniejsze krótkofalówki z reguły należą do profesjonalnych modeli pasm VHF i UHF (więcej szczegółów w rozdziale „Zakres częstotliwości”).

Wiele nowoczesnych krótkofalówek posiada kilka ustawień mocy, najczęściej dwa - niskie (Low) i wysokie (High). Pierwszy wariant jest przydatny, gdy rozmówca znajduje się w niewielkiej odległości: nadajnik nie będzie zużywał zbędną energię, dzięki czemu ładowanie baterii będzie trwało dłużej. Jeśli odległość jest duża, możesz potrzebować trybu „High”, w rzeczywistości - pełnej mocy nadajnika.

Liczba kanałów, na których może pracować radio. Każdy kanał jest zasadniczo dość wąskim podpasmem w głównym zakresie roboczym (patrz Zakres częstotliwości). Podział na kanały pozwala na równoczesną pracę kilku grup użytkowników na tym samym terenie i w tym samym zasięgu, tak aby nie nakładać się na siebie na antenie i nie przeszkadzać sobie nawzajem. Im więcej kanałów jest przewidzianych w konstrukcji krótkofalówki, tym większe prawdopodobieństwo znalezienia wolnego kanału i tym lepiej nadaje się do pracy w warunkach intensywnego zewnętrznego ruchu radiowego. Jest to szczególnie ważne w przypadku potężnych modeli „dalekiego zasięgu”. Jednocześnie możliwa jest również jednoczesna praca kilku grup na jednym kanale - dzięki subkodom (patrz niżej).