Porównanie Hawke Nature-Trek 10x42 Monocular vs Levenhuk Wise PRO 10x50

Średnica obszaru widocznego przez lornetkę / monokular z odległości 1 km - innymi słowy największa odległość między dwoma punktami, w których można je jednocześnie zobaczyć z tej odległości. Nazywa się to również „liniowym polem widzenia”. Wraz z kątowym polem widzenia (patrz niżej) parametr ten charakteryzuje przestrzeń zajmowaną przez optykę, jednocześnie wyraźniej opisuje możliwości konkretnego modelu niż dane o kątach widzenia. W modelach z regulowanym powiększeniem (patrz wyżej) zwykle wskazywane jest maksymalne pole widzenia - przy najmniejszym powiększeniu i najszerszym kącie widzenia. Informacje te są często uzupełniane danymi o wartości minimalnej.

Obszar panoramiczny, który można oglądać przez okulary lornetki. Im wyższe rzeczywiste kątowe pole widzenia, tym szersza widoczność optyki. Zauważ, że kątowe pole widzenia jest odwrotnie proporcjonalne do powiększenia. Oznacza to, że im większe powiększenie, tym węższa widoczność (im mniejsze rzeczywiste kątowe pole widzenia). Rzeczywiste kątowe pole widzenia oblicza się w następujący sposób: należy podzielić kątowe pole widzenia (w stopniach °) przez współczynnik powiększenia. Dla porównania, ludzkie oko ma kątowe pole widzenia 60 sekund kątowych ("). Pod względem stopni okazuje się, że jest to 150 °. Dobra lornetka zapewni realne pole widzenia w promieniu 10 sekund łuku. Ale nie zawsze ma sens ściganie dużych wskaźników rzeczywistego kątowego pola widzenia. Faktem jest, że podczas oglądania dużego obszaru panoramy krawędzie obrazu otrzymują zauważalne zniekształcenia.

Złożony wskaźnik opisujący jakość lornetki / monokularu o zmierzchu - kiedy oświetlenie jest słabsze niż w dzień, ale jeszcze nie tak słabe jak w głęboki wieczór czy w nocy. Chodzi przede wszystkim o możliwość zobaczenia przez urządzenie drobnych szczegółów. Konieczność użycia tego parametru wynika z faktu, że zmierzch jest stanem szczególnym. W świetle dziennym o widoczności drobnych szczegółów przez lornetkę decyduje przede wszystkim powiększenie optyki, przy świetle nocnym - średnica obiektywu (patrz niżej); o zmierzchu oba te wskaźniki wpływają na jakość. Ta cecha jest uwzględniana przez współczynnik zmierzchu. Jego konkretna wartość jest obliczana jako pierwiastek kwadratowy z krotności razy średnica soczewki. Na przykład dla lornetki 8x40 współczynnik zmierzchu będzie pierwiastkiem 8x40=320, czyli około 17,8. W modelach z regulacją krotności (patrz wyżej) minimalny współczynnik zmierzchu jest zwykle wskazywany przy najmniejszym powiększeniu, ale często podaje się również dane dotyczące maksimum. Za najmniejszą wartość tego parametru dla normalnej widzialności o zmierzchu uważa się 17. Jednocześnie należy zauważyć, że współczynnik zmierzchu nie uwzględnia rzeczywistej transmisji światła systemu - i silnie zależy od jakości soczewek i pryzmaty, zastosowanie powłok antyodbiciowych itp. Dlatego rzeczywista jakość obrazu o zmierzchu dla dwóch modeli o tym samym współczynniku zmierzchu może się znacznie różnić.

Jeden z parametrów opisujących jakość widoczności przez urządzenie optyczne w warunkach słabego oświetlenia. Luminancja względna jest określana jako kwadrat średnicy źrenicy wyjściowej (patrz poniżej); im wyższa liczba, tym więcej światła przepuszcza lornetka / monokular. Jednocześnie wskaźnik ten nie uwzględnia jakości zastosowanych w konstrukcji soczewek, pryzmatów i powłok. Dlatego możliwe jest porównanie obu modeli pod względem względnej jasności tylko w przybliżeniu, ponieważ nawet jeśli wartości są równe, rzeczywista jakość obrazu może się znacznie różnić.

Obecność systemu korekcji fazy w lornetce/monokularze. Funkcja ta poprawia jakość obrazu — w szczególności rozdzielczość i odwzorowanie kolorów — oraz minimalizuje zniekształcenia kolorów. Konieczność zastosowania korekcji fazowej wynika z faktu, że fale świetlne odpowiadające różnym kolorom różnią się długością i mocą penetracji, dlatego też w różny sposób przechodzą przez układ optyczny. Może to spowodować pogorszenie jakości obrazu. Aby tego uniknąć, w zainstalowanych w urządzeniu pryzmatach zastosowano specjalne powłoki - zachowują one pierwotny stosunek fal barwnych, a tym samym zapewniają korekcję fazową.

Obecność funkcji korekcji dioptrii w lornetce / monokularze. Funkcja ta będzie bardzo przydatna, jeśli nosisz okulary z powodu krótkowzroczności lub nadwzroczności. Ustawiając wymaganą ilość dioptrii "plus" lub "minus" na skali regulacji, można patrzeć przez okular gołym okiem i widzieć wyraźny obraz - niezbędną korekcję zapewni optyka urządzenia. Jest to o wiele wygodniejsze niż oglądanie w okularach. Nie zapominajmy jednak, że zakres korekcji (patrz niżej) jest zwykle niewielki, a w przypadku poważnych wad wizualnych możliwości lornetki mogą nie wystarczyć; ale takie sytuacje są nadal dość rzadkie. W lornetkach (patrz „Rodzaj”) ta regulacja jest zwykle przeprowadzana dla każdego okularu osobno, ponieważ dioptrie wymagane dla każdego oka również mogą się różnić. Funkcje sterowania korekcją zależą od typu ostrości (patrz poniżej). Przy osobnym ogniskowaniu każdy okular ustawiamy własnym regulatorem, natomiast przy centralnym jedną z połówek (najczęściej lewą) ustawiamy wspólnym pokrętłem do ustawiania ostrości, a drugą osobnym pokrętłem na okularze (choć są również osobnymi regulatorami na obu okularach).

Średnica obiektywu, czyli średnica przedniej soczewki lornetki/monokularu. Parametr ten jest również nazywany „aperturą”. Jest określany w milimetrach. Apertura jest jedną z najważniejszych cech urządzenia optycznego: opisuje ilość światła, które urządzenie jest w stanie "wpuścić" do obiektywu i w dużej mierze determinuje jakość obrazu przy słabym oświetleniu. Dlatego druga liczba w tradycyjnym oznaczaniu lornetek/monokularów to właśnie średnica obiektywu - np. 8x40 mm odpowiada lornetce 8x o aperturze 40 mm. Dodatkowo przy dużym obiektywie łatwiej zapewnić szerokie pole widzenia bez poświęcania powiększenia. Ogólnie rzecz biorąc, im większa apertura, tym bardziej zaawansowane jest urządzenie optyczne. Z drugiej strony powiększenie soczewek ma odpowiedni wpływ na wagę i wymiary całej konstrukcji. I nie należy zapominać o wpływie poszczególnych elementów systemu (np. pryzmatów) na ogólną jakość obrazu.

Średnica źrenicy wyjściowej tworzonej przez układ optyczny lornetki / monokularu. Źrenica wyjściowa to rzut przedniej soczewki obiektywu, zbudowany przez optykę w obszarze okularu; obraz ten można zaobserwować w postaci charakterystycznego okręgu świetlnego, jeśli patrzysz przez okular nie z bliska, ale z odległości 30 - 40 cm.Średnica tego okręgu jest mierzona według specjalnego wzoru - dzieląc średnicę obiektywu przez wielość (patrz wyżej). Na przykład model 8x40 będzie miał średnicę źrenicy 40/8=5 mm. Wskaźnik ten określa ogólną aperturę urządzenia i odpowiednio jakość obrazu w słabym świetle: im większa średnica źrenicy, tym jaśniejszy będzie obraz (oczywiście przy tej samej jakości pryzmatów i szkieł, ponieważ one również wpływają na jasność). Ponadto uważa się, że średnica źrenicy wyjściowej powinna być nie mniejsza niż źrenicy oka ludzkiego - a jej rozmiar może się różnić. Tak więc w świetle dziennym źrenica w oku ma rozmiar 2 - 3 mm, a w ciemności - 7-8 mm u nastolatków i dorosłych oraz około 5 mm u osób starszych. Ten punkt należy wziąć pod uwagę przy wyborze modelu do określonych warunków: w końcu modele o wysokiej aperturze są drogie i nie ma sensu przepłacać za dużą źrenicę, jeśli potrzebujesz lornetki wyłącznie do użytku dziennego.

Przesunięcie to odległość między soczewką okularu a źrenicą wyjściową instrumentu optycznego (patrz Średnica źrenicy wyjściowej). Optymalną jakość obrazu osiąga się, gdy źrenica wyjściowa jest rzutowana bezpośrednio na oko obserwatora; tak więc w praktyce przesunięcie to odległość od oka do soczewki okularu, która zapewnia najlepszą widoczność i nie przyciemnia krawędzi (winietowanie). Długie wysunięcie jest szczególnie ważne, gdy lornetka / monokular mają być używane jednocześnie z okularami - w takich przypadkach nie ma możliwości zbliżenia okularu do oka.