Porównanie Sigeta Haunt 8-24x40 vs Sigeta Glimpse 8-24x50 WP

Średnica obszaru widocznego przez lornetkę / monokular z odległości 1 km - innymi słowy największa odległość między dwoma punktami, w których można je jednocześnie zobaczyć z tej odległości. Nazywa się to również „liniowym polem widzenia”. Wraz z kątowym polem widzenia (patrz niżej) parametr ten charakteryzuje przestrzeń zajmowaną przez optykę, jednocześnie wyraźniej opisuje możliwości konkretnego modelu niż dane o kątach widzenia. W modelach z regulowanym powiększeniem (patrz wyżej) zwykle wskazywane jest maksymalne pole widzenia - przy najmniejszym powiększeniu i najszerszym kącie widzenia. Informacje te są często uzupełniane danymi o wartości minimalnej.

Najmniejsza odległość do obserwowanego obiektu, przy której będzie on wyraźnie widoczny przez lornetkę / monokular. Wszystkie takie urządzenia optyczne zostały pierwotnie stworzone do obserwacji odległych obiektów, dlatego nie wszystkie z nich są w stanie pracować na krótkich dystansach. Wybierając model dla tego parametru, należy kierować się oczekiwanymi warunkami obserwacji: w idealnym przypadku minimalna odległość ostrzenia nie powinna być większa niż najmniejsza możliwa odległość do obserwowanego obiektu.

Złożony wskaźnik opisujący jakość lornetki / monokularu o zmierzchu - kiedy oświetlenie jest słabsze niż w dzień, ale jeszcze nie tak słabe jak w głęboki wieczór czy w nocy. Chodzi przede wszystkim o możliwość zobaczenia przez urządzenie drobnych szczegółów. Konieczność użycia tego parametru wynika z faktu, że zmierzch jest stanem szczególnym. W świetle dziennym o widoczności drobnych szczegółów przez lornetkę decyduje przede wszystkim powiększenie optyki, przy świetle nocnym - średnica obiektywu (patrz niżej); o zmierzchu oba te wskaźniki wpływają na jakość. Ta cecha jest uwzględniana przez współczynnik zmierzchu. Jego konkretna wartość jest obliczana jako pierwiastek kwadratowy z krotności razy średnica soczewki. Na przykład dla lornetki 8x40 współczynnik zmierzchu będzie pierwiastkiem 8x40=320, czyli około 17,8. W modelach z regulacją krotności (patrz wyżej) minimalny współczynnik zmierzchu jest zwykle wskazywany przy najmniejszym powiększeniu, ale często podaje się również dane dotyczące maksimum. Za najmniejszą wartość tego parametru dla normalnej widzialności o zmierzchu uważa się 17. Jednocześnie należy zauważyć, że współczynnik zmierzchu nie uwzględnia rzeczywistej transmisji światła systemu - i silnie zależy od jakości soczewek i pryzmaty, zastosowanie powłok antyodbiciowych itp. Dlatego rzeczywista jakość obrazu o zmierzchu dla dwóch modeli o tym samym współczynniku zmierzchu może się znacznie różnić.

Jeden z parametrów opisujących jakość widoczności przez urządzenie optyczne w warunkach słabego oświetlenia. Luminancja względna jest określana jako kwadrat średnicy źrenicy wyjściowej (patrz poniżej); im wyższa liczba, tym więcej światła przepuszcza lornetka / monokular. Jednocześnie wskaźnik ten nie uwzględnia jakości zastosowanych w konstrukcji soczewek, pryzmatów i powłok. Dlatego możliwe jest porównanie obu modeli pod względem względnej jasności tylko w przybliżeniu, ponieważ nawet jeśli wartości są równe, rzeczywista jakość obrazu może się znacznie różnić.

Średnica obiektywu, czyli średnica przedniej soczewki lornetki/monokularu. Parametr ten jest również nazywany „aperturą”. Jest określany w milimetrach. Apertura jest jedną z najważniejszych cech urządzenia optycznego: opisuje ilość światła, które urządzenie jest w stanie "wpuścić" do obiektywu i w dużej mierze determinuje jakość obrazu przy słabym oświetleniu. Dlatego druga liczba w tradycyjnym oznaczaniu lornetek/monokularów to właśnie średnica obiektywu - np. 8x40 mm odpowiada lornetce 8x o aperturze 40 mm. Dodatkowo przy dużym obiektywie łatwiej zapewnić szerokie pole widzenia bez poświęcania powiększenia. Ogólnie rzecz biorąc, im większa apertura, tym bardziej zaawansowane jest urządzenie optyczne. Z drugiej strony powiększenie soczewek ma odpowiedni wpływ na wagę i wymiary całej konstrukcji. I nie należy zapominać o wpływie poszczególnych elementów systemu (np. pryzmatów) na ogólną jakość obrazu.

Średnica źrenicy wyjściowej tworzonej przez układ optyczny lornetki / monokularu. Źrenica wyjściowa to rzut przedniej soczewki obiektywu, zbudowany przez optykę w obszarze okularu; obraz ten można zaobserwować w postaci charakterystycznego okręgu świetlnego, jeśli patrzysz przez okular nie z bliska, ale z odległości 30 - 40 cm.Średnica tego okręgu jest mierzona według specjalnego wzoru - dzieląc średnicę obiektywu przez wielość (patrz wyżej). Na przykład model 8x40 będzie miał średnicę źrenicy 40/8=5 mm. Wskaźnik ten określa ogólną aperturę urządzenia i odpowiednio jakość obrazu w słabym świetle: im większa średnica źrenicy, tym jaśniejszy będzie obraz (oczywiście przy tej samej jakości pryzmatów i szkieł, ponieważ one również wpływają na jasność). Ponadto uważa się, że średnica źrenicy wyjściowej powinna być nie mniejsza niż źrenicy oka ludzkiego - a jej rozmiar może się różnić. Tak więc w świetle dziennym źrenica w oku ma rozmiar 2 - 3 mm, a w ciemności - 7-8 mm u nastolatków i dorosłych oraz około 5 mm u osób starszych. Ten punkt należy wziąć pod uwagę przy wyborze modelu do określonych warunków: w końcu modele o wysokiej aperturze są drogie i nie ma sensu przepłacać za dużą źrenicę, jeśli potrzebujesz lornetki wyłącznie do użytku dziennego.

Przesunięcie to odległość między soczewką okularu a źrenicą wyjściową instrumentu optycznego (patrz Średnica źrenicy wyjściowej). Optymalną jakość obrazu osiąga się, gdy źrenica wyjściowa jest rzutowana bezpośrednio na oko obserwatora; tak więc w praktyce przesunięcie to odległość od oka do soczewki okularu, która zapewnia najlepszą widoczność i nie przyciemnia krawędzi (winietowanie). Długie wysunięcie jest szczególnie ważne, gdy lornetka / monokular mają być używane jednocześnie z okularami - w takich przypadkach nie ma możliwości zbliżenia okularu do oka.

Metoda celowania optyki lornetki (patrz „Typ”) pod kątem ostrości.

- Centralny. Jak sama nazwa wskazuje, ogniskowanie w tym przypadku odbywa się za pomocą regulatora (najczęściej obrotowego pokrętła) umieszczonego w centralnej części lornetki, pomiędzy połówkami. Obracając takie koło zamachowe, oba układy optyczne są regulowane jednocześnie - jest to wygodne, ponieważ umożliwia szybkie dostosowanie lornetki do różnych odległości. Z drugiej strony takie modele są bardziej złożone w konstrukcji niż oddzielne, mają większą wagę i mniejszą niezawodność.

- Oddzielne. W modelach z tego typu ogniskowaniem każdy okular jest regulowany osobno. Nie jest tak wygodny jak centralny regulator, ale pozwala na zmniejszenie wagi, rozmiaru i ceny lornetki, a także ułatwia tworzenie „chronionych” urządzeń.

- Automatyczne. Nazwa w tym przypadku nie do końca odpowiada rzeczywistości: nie chodzi o automatyczną regulację optyki, ale o stałą ostrość. Takie lornetki nie wymagają ustawiania ostrości podczas użytkowania - pozwalają wyraźnie zobaczyć wszystkie obiekty w zakresie od minimalnej odległości ostrzenia do nieskończoności, a niezbędnej regulacji dokonuje samo oko obserwatora (podobnie jak to dzieje się przy oglądaniu obiektów pod różnymi kątami). odległości gołym okiem). Modele tego typu są bardzo wygodne do obserwacji w ruchu, zwłaszcza gdy odległość do obserwowa...nego obiektu stale się zmienia, a także w sytuacjach, gdy dokładne miejsce pojawienia się tego obiektu jest nieznane – pozwalają „wycelować w cel”. " tak szybko, jak to możliwe i bez zbędnych ruchów. Dzięki temu automatyczne ustawianie ostrości jest optymalne do obserwacji sportu, dzikiej przyrody i tym podobnych. Główną wadą autofokusa jest to, że zauważalnie męczy on oczy – zwłaszcza przy naprzemiennym używaniu gołym okiem i lornetką.

Rodzaj powłoki optycznej dostarczonej w urządzeniu.

Powłoka to specjalna powłoka nakładana na powierzchnię soczewki. Taka powłoka ma na celu zmniejszenie strat światła na granicy powietrze-szkło. Straty takie są nieuchronnie spowodowane odbiciem światła, a powłoka antyodbiciowa „rozwija” odbite promienie z powrotem, zwiększając w ten sposób przepuszczalność światła przez soczewkę. Zmniejsza również odblaski na obiektach widocznych przez lornetkę / monokular.

Rodzaje oświecenia mogą być:

- Pojedyncza warstwa. Ten znak wskazuje, że jedna lub więcej powierzchni soczewek (ale nie wszystkie) są pokryte pojedynczą warstwą powłoki antyodblaskowej. Jest to niedrogie rozwiązanie, które można stosować nawet w podstawowych urządzeniach optycznych. Z drugiej strony filtruje pewne widmo światła, które zniekształca odwzorowanie kolorów na widzialnym obrazie - czasami dość wyraźnie. Ponadto w tym przypadku na niektórych powierzchniach soczewek w ogóle nie ma powłoki, co nieuchronnie prowadzi do odblasków w polu widzenia. Dlatego oświecenie jednowarstwowe jest najprostszym typem i jest stosowane niezwykle rzadko, głównie w modelach budżetowych.

- Pełna pojedyncza warstwa. Odmiana opisanej powyżej jednowarstwowej powłoki antyodbiciowej, w której powłoka antyodbiciowa występuje na wszystkich powierzchniach soczewek (na każdej granicy "powietrze-szkło"). Choć opcja ta charakteryzuje się również zniekształceniem barw, pozbawiona jest innej, najistotniejsze...j wady „niepełnych” oświeceń – olśnienia w polu widzenia. A wspomniane zniekształcenie kolorów najczęściej nie jest krytyczne. Przy tym wszystkim pełna jednowarstwowa powłoka jest stosunkowo niedroga, dzięki czemu jest bardzo popularna w modelach poziomu początkowego i początkowego-średniego.

- Wielowarstwowy. Rodzaj powłoki przeciwodblaskowej, w której wielowarstwowa powłoka odblaskowa jest nakładana na jedną lub więcej powierzchni soczewki (ale nie wszystkie). Zaletą takiej powłoki nad jednowarstwową jest to, że równomiernie przepuszcza prawie całe widmo widzialne i nie powoduje zauważalnych zniekształceń kolorów. Brak powłoki na poszczególnych powierzchniach obniża koszt urządzenia (w porównaniu z pełną powłoką wielowarstwową), ale nie da się całkowicie pozbyć olśnienia w takim systemie.

- Pełna wielowarstwowa. Najbardziej zaawansowany i skuteczny z nowoczesnych rodzajów powłok: wielowarstwowa powłoka nakładana jest na wszystkie powierzchnie soczewek. W ten sposób uzyskuje się wysoką jasność i klarowność „obrazu” z naturalnym odwzorowaniem kolorów i brakiem odblasków. Wadą tej opcji jest klasyczna - wysoki koszt; w związku z tym pełna wielowarstwowa powłoka jest typowa głównie dla modeli z wyższej półki.