Porównanie TP-LINK Archer C80 vs TP-LINK Archer C6

Maksymalna prędkość zapewniana przez urządzenie przy łączności bezprzewodowej w paśmie 2.4 GHz.

Pasmo to jest wykorzystywane w większości współczesnych standardów Wi-Fi (patrz wyżej) - jako jedno najbardziej z dostępnych lub wręcz jedyne. Teoretyczne maksimum to 600 MB/s. W rzeczywistości Wi-Fi na częstotliwości 2.4 GHz jest wykorzystywane przez dużą liczbę urządzeń klienckich, z czego wynika przeciążenie kanałów transmisji danych. Ponadto liczba anten wpływa na wydajność prędkości sprzętu. Podaną w specyfikacji prędkość można osiągnąć tylko w warunkach idealnych. W praktyce może być ona zauważalnie mniejsza (często kilkukrotnie), zwłaszcza przy obfitości urządzeń bezprzewodowych podłączonych do sprzętu. Dla zrozumienia rzeczywistych możliwości sprzętu Wi-Fi maksymalna prędkość na 2.4 GHz jest podawana w specyfikacji poszczególnych modeli. Jeśli chodzi o liczby, to ze względu na możliwości w paśmie 2.4 GHz współczesny sprzęt umownie dzieli się na modele o prędkościach do 500 MB/s włącznie i powyżej 500 MB/s.

Maksymalna prędkość, obsługiwana przez urządzenie przy łączności bezprzewodowej w paśmie 5 GHz.

Pasmo to jest wykorzystywane w Wi-Fi 4, Wi-Fi 6 i Wi-Fi 6E jako jedno z dostępnych, w Wi-Fi 5 jako jedyne (patrz „Standardy Wi-Fi”). Prędkość maksymalna podawana jest w specyfikacji w celu zaznaczenia rzeczywistych możliwości konkretnego sprzętu - mogą być one zauważalnie skromniejsze od ogólnych możliwości standardu. Poza tym wszystko zależy od generacji Wi-Fi. Na przykład urządzenia obsługujące Wi-Fi 5 mogą teoretycznie przesyłać do 6928 Mb/s (przy użyciu ośmiu anten), a Wi-Fi 6 do 9607 Mb/s (przy użyciu tychże ośmiu strumieni przestrzennych). Maksymalna możliwa prędkość łączności jest osiągana w określonych warunkach i nie każdy model sprzętu Wi-Fi w pełni je spełnia. Konkretne liczby są umownie podzielone na kilka grup: wartość do 500 MB/s jest dość skromna, wiele urządzeń obsługuje prędkości w zakresie 500 - 1000 MB/s, wskaźniki 1 - 2 GB/s można zaliczyć do średnich wartości, a najbardziej zaawansowane modele w swojej klasie zapewniają prędkość wymiany danych na poziomie ponad 2 GB/s.

We współczesnym sprzęcie Wi-Fi wskaźnik ten może być różny: oprócz najprostszych urządzeń z 1 anteną, istnieją modele, w których liczba ta wynosi 2, 3, 4, a nawet więcej. Sens stosowania kilku anten tkwi w dwóch szczegółach. Po pierwsze, jeśli na antenę przypada kilka urządzeń zewnętrznych, muszą one dzielić między sobą szerokość pasma, a rzeczywista prędkość łączności dla każdego abonenta odpowiednio spada. Po drugie, taka konstrukcja może być również wymagana przy komunikacji z jednym urządzeniem zewnętrznym - do współpracy z technologią MU-MIMO (patrz poniżej), co pozwala w pełni wykorzystać możliwości nowoczesnych standardów Wi-Fi.

W każdym razie więcej anten oznacza zwykle bardziej zaawansowane i funkcjonalne urządzenie. Z drugiej strony, parametr ten znacząco wpływa na koszt; dlatego sensowne jest poszukiwanie sprzętu z dużą liczbą anten, głównie wtedy, gdy krytyczna jest szybkość i stabilność łączności.

- Zewnętrzna. Anteny umieszczone na zewnątrz obudowy są zwykle większe niż anteny wewnętrzne i są zwykle wyposażone w obrotowe mocowania, które umożliwiają ustawienie pręta w optymalnej pozycji, niezależnie od położenia samego urządzenia. Wszystko to wpływa pozytywnie na siłę sygnału. Ponadto istnieją wyjmowane anteny zewnętrzne - w razie potrzeby można je zastąpić mocniejszymi. Główną wadą tej opcji jest jej nieporęczność.

- Wewnętrzna. Anteny umieszczone wewnątrz obudowy są uważane za mniej zaawansowane niż anteny zewnętrzne. W większości przypadków są mniejsze, a wydajność zależy od położenia urządzenia (choć wielu producentów stosuje technologie kompensujące ten efekt). Jednocześnie sprzęt z antenami wewnętrznymi ma schludny wygląd bez zbędnych wystających części.

- Zewnętrzna/wewnętrzna. Obecność w urządzeniu obu powyższych typów anten jednocześnie (w tym przypadku może być więcej niż jedna z tych i innych). Obecność wielu anten poprawia jakość połączenia, ale jeśli wszystkie są zewnętrzne, urządzenie może być zbyt nieporęczne. Dlatego w niektórych modelach routerów stosuje się kompromis: część anten jest schowana w obudowie, co pozytywnie wpływa na kompaktowość i wygląd.

Zysk energetyczny zapewniany przez każdą antenę urządzenia; jeśli w konstrukcji przewidziano anteny o różnych specyfikacjach (typowym przykładem są anteny zewnętrzne i wewnętrzne), wówczas informacja jest z reguły podawana z uwzględnieniem najwyższej wartości.

Wzmocnienie sygnału w tym przypadku zapewnia się przez zawężenie wzoru promieniowania - podobnie jak w latarkach z regulowaną szerokością wiązki, zmniejszenie tej szerokości zwiększa zasięg świecenia. Najprostsze anteny dookólne zawężają sygnał głównie w płaszczyźnie pionowej, „spłaszczając” obszar zasięgu, tak że staje się on jak pozioma tarcza. Z kolei anteny kierunkowe (głównie w specjalistycznych punktach dostępowych, patrz „Typ urządzenia”) tworzą wąską wiązkę, która pokrywa bardzo mały obszar, ale daje bardzo solidne wzmocnienie.

W szczególności zysk energetyczny opisuje, jak silny jest sygnał uzyskiwany w głównym kierunku anteny w porównaniu z idealną anteną, która równomiernie rozprowadza sygnał we wszystkich kierunkach. Wraz z mocą nadajnika (patrz poniżej) określa to całkowitą moc sprzętu i odpowiednio wydajność i zasięg komunikacji. Właściwie, aby określić całkowitą moc, wystarczy dodać zysk energetyczny w dBi do mocy nadajnika w dBm; w tym przypadku dBi i dBm można uznać za te same jednostki (decybele).

Generalnie takie dane są rzadko potrzebne zwykłemu użytkownikowi, ale mogą się przydać w niektórych sytuacjach, z którymi muszą sobie radzić specjaliści. Szczegółowe metody ob...liczeń dla takich sytuacji można znaleźć w dedykowanych źródłach; tutaj podkreślamy, że nie zawsze ma sens gonienie za dużym zyskiem energetycznym anteny. Po pierwsze, jak omówiono powyżej, osiąga się to kosztem zawężenia obszaru zasięgu, co może być niewygodne; po drugie, zbyt silny sygnał jest również często niepożądany, więcej informacji można znaleźć w punkcie „Moc nadajnika”.

Liczba cykli zegara na sekundę, które procesor wytwarza w normalnym trybie pracy. Cykl zegara to pojedynczy impuls elektryczny używany do przetwarzania danych i synchronizacji procesora z resztą systemu komputerowego. Różne operacje mogą wymagać zarówno ułamków cyklu, jak i kilku cykli, jednak w każdym przypadku częstotliwość taktowania jest jednym z głównych parametrów charakteryzujących wydajność i szybkość procesora - przy pozostałych warunkach równych, procesor o wyższej częstotliwości taktowania będzie działać szybciej i lepiej radzić sobie ze znacznymi obciążeniami.

- WPA. Protokół szyfrowania zaprojektowany jako tymczasowe rozwiązanie najbardziej krytycznych luk opisanego poniżej WEP. Wykorzystuje bardziej zaawansowany algorytm szyfrowania, a także szyfrowaną transmisję haseł. Jednak niezawodność tego standardu również okazała się niewystarczająca, dlatego opracowano ulepszoną wersję - WPA2.

- WEP. Historycznie pierwszy protokół szyfrowania używany w sieciach bezprzewodowych. Wykorzystuje szyfrowanie od 64-bitowego do 256-bitowego, ta druga opcja sama w sobie jest uważana za silną, ale własne luki w standardzie pozwalają specjalistom bez większych trudności włamać się do takiego kanału komunikacji. W efekcie WEP jest całkowicie przestarzały, jego obsługa zapewnia się głównie pod kątem kompatybilności z najprostszym sprzętem (zwłaszcza, że technicznie łatwe jest zapewnienie tego wsparcia).

- WPA2. Najpopularniejszy standard bezpieczeństwa we współczesnym sprzęcie Wi-Fi. W pewnym momencie stało się to ważną aktualizacją oryginalnego WPA: w szczególności algorytm AES CCMP został zaimplementowany w WPA2, który jest niezwykle trudny do złamania. Z czasem jednak w tym protokole zidentyfikowano pewne luki, co doprowadziło do opracowania bardziej zaawansowanego WPA3; jednak WPA3 dopiero zaczyna być masowo wdrażany, a w większości urządzeń Wi-Fi WPA2 pozostaje najbardziej zaawansowanym standardem.
Dwa niuanse należy odnotować osobno. Po pierwsze, WPA2 jest dostępny w dwóch wersjach - osobistej i korporacyjnej; w tym pr...zypadku mówimy o wersji osobistej, korporacyjne są opisane w punkcie „802.1x”. Po drugie, gwarantowana obsługa tego standardu oznacza również kompatybilność z WEP i oryginalnym WPA.

- WPA3. Zasadnicze ulepszenie WPA2 wprowadzone w 2018 r. w celu usunięcia braków zidentyfikowanych w WPA2 w ciągu 14 lat od jego wprowadzenia. Ten standard wprowadził cztery kluczowe innowacje:

• Większe bezpieczeństwo sieci publicznych. W odróżnieniu od swojego poprzednika, WPA3 szyfruje ruch między gadżetem a routerem/punktem dostępu, nawet jeśli sieć jest publiczna i nie wymaga hasła.
• Zabezpieczenie przed podatnością KRACK, która umożliwiała włamanie się do kanału komunikacyjnego WPA2 w momencie nawiązywania połączenia. Za tę ochronę odpowiada algorytm SAE - jest on bardziej zaawansowany niż dotychczas stosowany PSK. W szczególności podczas nawiązywania połączenia przez SAE oba urządzenia są traktowane jako równe (w PSK odbiornik i nadajnik były wyraźnie zdefiniowane) – nie pozwala to na „wciśnięcie się” atakującego między urządzeniami za pomocą metod KRACK.
• Funkcja Easy Connect upraszcza połączenie z sieciami Wi-Fi dla urządzeń bez wyświetlaczy (w szczególności komponentów inteligentnego domu). Każde z tych urządzeń będzie miało na obudowie kod QR, a do połączenia z siecią wystarczy zeskanować ten kod smartfonem/tabletem już podłączonym do tej sieci. Co prawda, funkcja ta nie jest bezpośrednio związana z WPA3, do jej działania wystarcza WPA2; jednak masowe wdrażanie Easy Connect powinno być oczekiwane w tym samym czasie, co WPA3.
• Zaawansowane algorytmy szyfrowania wrażliwych danych, odpowiednie nawet dla agencji rządowych i przedsiębiorstw obronnych. Jednak funkcja ta dotyczy głównie korporacyjnej wersji WPA3 - a wsparcie dla tej wersji jest oznaczone jako „802.1x” (patrz poniżej, w tym przypadku mówimy głównie o osobistej wersji tego standardu).

W wielu urządzeniach uaktualnienie z WPA2 do WPA3 można wdrożyć programowo, instalując nową wersję oprogramowania układowego. Jeśli jednak obsługa tego protokołu jest dla Ciebie ważna, najlepiej wybrać sprzęt, w którym taka obsługa jest początkowo zapewniana. Należy również pamiętać, że obecność WPA3 jest prawie gwarantowana, co oznacza również kompatybilność z WPA2.

- 802.1x. W tym przypadku oznacza to obsługę dla korporacyjnych standardów bezpieczeństwa – najczęściej odpowiadających im wersji protokołów WPA2, w nowych urządzeniach również WPA3. Na przykład, jeśli specyfikacje zawierają oznaczenie „802.1x” oprócz „WPA3”, to ten model obsługuje zarówno osobiste, jak i korporacyjne wersje WPA3. Jeśli chodzi o różnice między tymi wersjami, jedną z nich jest obsługa oddzielnego serwera uwierzytelniającego w protokołach korporacyjnych. Innymi słowy, podczas korzystania z tej funkcji dane o kontach i prawach dostępu są przechowywane oddzielnie od sprzętu Wi-Fi, na specjalnym bezpiecznym serwerze i to ten serwer każdorazowo sprawdza dane podłączonego sprzętu i decyduje, czy zezwalać lub odmawiać dostępu.

Temperatura otoczenia, w której gwarantuje się działanie urządzenia.

Wszystkie współczesne urządzenia Wi-Fi z łatwością wytrzymują warunki typowe dla użytkowania w mieszkaniach, biurach itp. Dlatego warto zwrócić uwagę na parametr ten głównie przy wyborze modelu do montażu na zewnątrz (patrz wyżej) lub wewnątrz, gdzie warunki nie różnią się zbyt od zewnętrznych. Jednocześnie górna granica temperatury jest zwykle dość wysoka i nawet w upale z reguły nie ma problemów z działaniem (oczywiście jeśli urządzenie nie jest zamontowane w nasłonecznionym miejscu - co w żadnym wypadku nie jest zalecane). Natomiast dolny próg temperatury może być różny, nie wszystkie urządzenia zewnętrzne są zaprojektowane na mróz. Jednak wśród modeli mrozoodpornych istnieją rozwiązania, w których minimalna temperatura robocza wynosi -10° C i poniżej, a czasem nawet -40 °C i poniżej.