Porównanie Ulanzi MT-33 vs Ulanzi MT-11

Minimalna wysokość od podstawy, na której można zamontować głowicę statywu.

Im niższa minimalna wysokość, tym lepiej statyw nadaje się do makrofotografii i fotografowania obiektów; dodatkowo od tego wskaźnika zależy zakres regulacji wysokości dostępny dla użytkownika. Należy pamiętać, że w przypadku modeli z możliwością obracania wysięgnika (patrz poniżej) minimalna wysokość jest podana dla tradycyjnego położenia wysięgnika, platforma uniesiona. A jeśli deklarowane minimum jest znacznie mniejsze niż długość złożonego statywu (na przykład 15 cm przy długości 50 cm), oznacza to, że nogi mogą „rozłożyć” do pozycji poziomej lub bliskiej, tym samym niedoceniając całą konstrukcję.

Maksymalna wysokość od podstawy, na której można zamontować głowicę statywu.

Do użytku na biurku (patrz „Instalacja”) duża wysokość nie jest wymagana, dlatego w większości tych modeli liczba ta nie przekracza 20 cm - jedynymi wyjątkami są niektóre specyficzne monopody. W związku z tym różnica wysokości między różnymi konstrukcjami blatów w większości przypadków nie ma większego znaczenia. Ale w modelach podłogowych „niewymiarowe” mają maksymalną wysokość około 40 - 50 cm, a najwyższe mogą otwierać się do 2,5 m, a nawet wyżej. W takich przypadkach przy wyborze warto wziąć pod uwagę specyfikę użytkowania. Dlatego sensowne jest szukanie konkretnego modelu na 150-160 cm, jeśli fundamentalnie ważne jest, aby zainstalować kamerę na poziomie oczu (poziom oczu jest zwykle gdzieś 10 cm niższy niż wzrost osoby). Jednocześnie większość kamer i wiele aparatów ma obrotowe ekrany, które pozwalają z łatwością patrzeć na urządzenie od góry do dołu; i nawet przy braku takiego ekranu schylanie się do poziomu aparatu nie jest takie trudne. A na statywy o wysokości 170 cm i więcej warto zwrócić uwagę głównie w przypadkach, gdy planowane jest fotografowanie nad głowami – na przykład relacje z wydarzeń publicznych.

Możliwość mocowania do statywu różnego wyposażenia dodatkowego – lampy błyskowej z odbłyśnikiem lub innym źródłem światła, światłomierza, gadżetu typu smartfon itp. Funkcja ta przyda się do użytku profesjonalnego, gdzie sam aparat to za mało – w szczególności w kręceniu studyjnym. W niektórych przypadkach to właśnie statyw jest optymalnym miejscem na umieszczenie dodatkowego sprzętu. Jednocześnie same mocowania urządzeń pomocniczych mogą nie być zawarte w dostawie, punkt ten należy doprecyzować osobno.

Możliwość wyjęcia głowicy statywu i zastąpienia jej inną w razie potrzeby. Dzięki temu statyw jest bardziej wszechstronny: na przykład możesz wykonywać zdjęcia panoramiczne za pomocą głowicy 2D (patrz „Rodzaj głowicy”), a we właściwym czasie możesz zastąpić ją głowicą kulową, która jest bardziej odpowiednia do zdjęć operacyjnych. Odłączana głowica jest niezbędna do profesjonalnych statywów.

W statywach z tą funkcją głowica posiada specjalną płytkę (platformę) ze śrubą mocującą kamerę, montowaną w mocowaniach, które zapewniają jej szybki demontaż i ponowny montaż na statywie. Taka konstrukcja zwiększa efektywność pracy: wystarczy raz przykręcić platformę do kamery, a montaż/demontaż kamery (wraz z platformą) będzie znacznie szybszy i łatwiejszy niż gdybyś musiał ją przykręcić do statywu się za każdym razem. Zdejmowana platforma jest uważana za niezbędną dla profesjonalnych statywów.

Główny materiał użyty do budowy korpusu lub nóg (w zależności od typu) statywu.

- Plastikowe. Główną zaletą tworzywa jest jego niski koszt, wynikający m.in. z łatwości obróbki i przydatności do tworzenia części o skomplikowanych kształtach. Ponadto materiał ten może być elastyczny, mieć dowolny kolor, a nawet stać się przezroczysty. Z drugiej strony jego wytrzymałość jest znacznie mniejsza niż w przypadku innych materiałów statywowych; jest to więcej niż wystarczające do pracy z niewielką wagą, jednak tworzywo sztuczne nie nadaje się do podtrzymywania masywnego sprzętu i tworzenia długich podpór, które ze względu na dużą długość podlegają znacznym obciążeniom zginającym. Dlatego głównym obszarem zastosowania tego materiału są dziś zaciski i małe stojaki stołowe, m.in. elastyczna konstrukcja (patrz „Rodzaj”).

- Aluminium. Stopy na bazie aluminium charakteryzują się połączeniem dużej wytrzymałości z niską wagą, co sprawia, że doskonale nadają się do tworzenia statywów dowolnego formatu - m.in. i klasyczny pełnowymiarowy. Koszt tego materiału jest jednak nieco wyższy niż plastiku i stali, ale niewiele, a wspomniane zalety z nawiązką pokrywają tę wadę. Z tego powodu materiał ten cieszy się największą popularnością we współczesnych statywach, ma szerokie zastosowanie w prawie wszystkich typach i kategoriach cenowych.

- Stal. Stal charakteryzuje się dużą wytrzymałością – nawet wyższą niż w przypadku opisanych powyżej stopów aluminium, przy nieco niższym koszcie. Jednocześnie ten materiał jest dość ciężki. To z jednej strony przyczynia się do stabilności, z drugiej utrudnia przenoszenie z miejsca na miejsce. I chociaż to ostatnie dotyczy głównie statywów podłogowych (patrz „Instalacja”), jednak nawet w kompaktowych modelach stołowych stal jest nadal dość rzadko używana.

- Włókno węglowe.... Najbardziej zaawansowany materiał używany do nowoczesnych statywów. CFRP, czyli węgiel, to kompozyt włókien węglowych osadzonych w wypełniaczu – zwykle specjalnej żywicy. Pod względem wytrzymałości jest to połączenie porównywalne ze stalą, natomiast materiał ten waży bardzo niewiele, co jest szczególnie przydatne w przypadku pełnowymiarowych statywów. Jego główną wadą jest wysoki koszt, dlatego profesjonalne modele klasy premium pozostają przywilejem CFRP. Ponadto karbon wymaga ostrożnego obchodzenia się ze względu na jego wrażliwość na precyzyjne uderzenia - łatwo pękają.

- Metal. Ta opcja jest wskazana w przypadkach, gdy producent z tego czy innego powodu nie określił składu metalu w charakterystyce. Najczęściej oznacza to aluminium lub stal, właściwości i cechy użytkowe obu opisano powyżej; jednak można również spotkać inne rodzaje metalu. W każdym razie przy ocenie niezawodności i trwałości takiego statywu najlepiej skupić się na jego półki cenowej.

- Węgiel. Inna nazwa CFRP opisana powyżej; używane przez niektórych producentów ze względu na zwięzłość i „solidność dźwięku”.