Porównanie Creative Sound BlasterX G6 vs Asus Xonar U3

- Normalny. Ta kategoria obejmuje wszystkie karty dźwiękowe, które nie mają wyraźnej specjalizacji i nie należą do żadnego z typów opisanych poniżej. Z reguły mają zestaw cech poziomu początkowego lub średniego i są przeznaczone do prostych codziennych zadań: słuchania muzyki i dźwięku gry przez zwykłe głośniki lub słuchawki, komunikowania się w Internecie za pomocą mikrofonu itp. Konwencjonalne karty dźwiękowe są wyposażone zarówno w przetworniki cyfrowo-analogowe, jak i analogowo-cyfrowe, mogą być zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne.

- Audiofilski (Hi-Fi). Karty dźwiękowe przeznaczone dla miłośników dźwięku wysokiej jakości; mogą być również przydatne dla profesjonalistów, którzy zajmują się profesjonalnym przetwarzaniem dźwięku i potrzebują najdokładniejszej reprodukcji odbieranego sygnału. W związku z tym modele tego typu wyróżniają się wysoką jakością wykonania, zaawansowanymi komponentami, a także obecnością dodatkowego wyposażenia, bogactwem interfejsów i zaawansowanymi opcjami dostosowywania (zarówno oprogramowania, jak i sprzętu, w tym nawet możliwością wymiany poszczególnych elementów obwodu). Jednak takie karty kosztują odpowiednio.

- Gry. Karty dźwiękowe pierwotnie stworzone jako komponenty do zaawansowanych systemów do gier. W związku z tym głównym celem takich modeli jest wysokiej jakości transmisja dźwięku z gry, w tym. trójwymiarowy i wiel...okanałowy. Zazwyczaj karty dźwiękowe do gier są wyposażone w zaawansowane przetworniki cyfrowo-analogowe i obsługują różne specjalne standardy (patrz poniżej); dodatkowo mogą posiadać dodatkowe wyposażenie, takie jak moduły zdalnego sterowania (patrz niżej). Zdecydowana większość tego typu modeli jest wykonana wewnętrznie, ale często mają dość oryginalny design (co przyda się entuzjastom modowania, którzy korzystają z przezroczystych etui).

- DAC. Skrót oznaczający przetwornik cyfrowo-analogowy. Zwykle termin ten oznacza element składowy karty dźwiękowej, ale w tym przypadku mamy na myśli odrębny typ kart dźwiękowych, którego cechą wyróżniającą jest brak przetwornika analogowo-cyfrowego (ADC). W związku z tym przetworniki cyfrowo-analogowe mogą jedynie przesyłać dźwięk z komputera do słuchawek, głośników itp. i nie można ich używać do digitalizacji dźwięku z mikrofonu lub innego zewnętrznego źródła sygnału. Zwróć uwagę, że ta kategoria obejmuje różnorodne modele - od najprostszych przejściówek „USB-słuchawki”, wielkości „pamięci flash”, po zaawansowane rozwiązania klasy audiofilskiej.

- Interfejs audio. Swego rodzaju przeciwieństwo opisanego powyżej przetwornika cyfrowo-analogowego: interfejsy audio przeznaczone są przede wszystkim do digitalizacji dźwięku dochodzącego do wejścia (na przykład z mikrofonu lub gitary elektrycznej). W związku z tym nie tylko są one koniecznie wyposażone w przetworniki analogowo-cyfrowe - z reguły te ADC mają bardzo zaawansowane właściwości i szerokie możliwości regulacji dźwięku (w niektórych modelach przewidziano do tego nawet przełączniki sprzętowe). Jednocześnie interfejsy audio mogą pracować w trybie konwersji dźwięku cyfrowego na analogowy (innymi słowy, aby wyprowadzić dźwięk na słuchawki / głośniki). Koszt takich urządzeń jest zwykle dość wysoki, więc kupowanie ich ma sens tylko dla tych, którzy planują dużo pracować z nagrywaniem dźwięku.

Główny interfejs używany do podłączenia karty dźwiękowej do komputera lub innego urządzenia.

Podobnie jak same karty dźwiękowe, używane w nich interfejsy są podzielone na wewnętrzne ( PCI, PCI-E USB, FireWire, Thunderbolt, mini-jack 3,5 mm, Bluetooth). Oto bardziej szczegółowy opis każdej z tych opcji:

- PCI-E. Główny nowoczesny interfejs do podłączania wewnętrznych urządzeń peryferyjnych (w tym kart dźwiękowych) do płyt głównych komputerów. Używany w większości modeli wewnętrznych (patrz wyżej). Główną zaletą rozwiązań PCI-E jest to, że złącza do ich połączenia można znaleźć na prawie każdej nowoczesnej płycie głównej. To prawda, że te złącza mogą być potrzebne do innych komponentów - karty graficznej, tunera telewizyjnego, a nawet dysku SSD; jednak nawet na najprostszych płytach głównych jest zwykle kilka gniazd PCI-E, więc tego momentu nie można nazwać poważną wadą.

- PCI. Interfejs do podłączenia kart rozszerzeń do płyty głównej komputera. Jest poprzednikiem PCI-E, ma znacznie niższą przepustowość i skromniejsze możliwości, więc jest ogólnie przestarzały. Niemniej jednak w naszych czasach płyty główne z takimi złączami i karty dźwiękowe do interfejsu PCI (w tym dość zaawansowane) są nadal produkowane. Wynika to z faktu, że do pracy z dźwiękiem wystarcza stos...unkowo niska przepustowość; a zainstalowanie karty dźwiękowej w gnieździe PCI pozostawia wolne gniazda PCI-E, które mogą być wymagane w przypadku komponentów, które są bardziej wymagające pod względem szybkości połączenia. W każdym razie przed zakupem takiej karty dźwiękowej nie zaszkodzi osobno upewnić się, że „płyta główna” ma złącze do jej połączenia.

- USB. Połączenie przez standardowy port USB. Jest to najpopularniejszy nowoczesny interfejs dla zewnętrznych urządzeń peryferyjnych, który można znaleźć w prawie wszystkich nowoczesnych komputerach PC i laptopach; więc większość zewnętrznych kart dźwiękowych jest wykonywana dla USB. Wady tej metody połączenia można przypisać tylko temu, że złącza USB mogą być wymagane w przypadku innych urządzeń - może to powodować problemy z niewielką liczbą portów i dużą ilością urządzeń peryferyjnych. Z drugiej strony takie sytuacje nie zdarzają się tak często, a do ich rozwiązania wystarczy mieć pod ręką rozdzielacz USB (hub).
Oddzielnie zauważamy, że oprócz tradycyjnych pełnowymiarowych portów USB, nowoczesne komputery i laptopy coraz częściej zapewniają bardziej kompaktowe USB C. Jednak karty dźwiękowe są najczęściej tworzone dla pierwszego typu; jedynymi wyjątkami są niektóre modele dla Thunderbolt (patrz poniżej), jednak dla nich to Thunderbolt, a nie USB, jest określany jako interfejs połączenia.

- FireWire. To także IEEE 1394. Interfejs do urządzeń zewnętrznych, który kiedyś cieszył się pewną popularnością, dziś już prawie wyszedł z użycia.

- Piorun. Uniwersalne złącze peryferyjne stosowane przede wszystkim w komputerach i laptopach Apple. Należy pamiętać, że różne generacje Thunderbolta różnią się rodzajem złącza fizycznego: wersje v1 i v2 wykorzystują złącze miniDisplayPort, wersja v3 wykorzystuje złącze USB C. Wybierając więc kartę dźwiękową z takim złączem, należy koniecznie wyjaśnij ten punkt. Z drugiej strony wersje Thunderbolt z różnymi złączami są dość wzajemnie kompatybilne dzięki odpowiednim adapterom.

- 3,5 mm (mini-jack). Mini-jack to jedno z najpopularniejszych złączy audio. Jest jednak zwykle dostarczane jako jedno z wejść audio (patrz poniżej) i rzadko jest używane jako główny interfejs do podłączenia karty dźwiękowej do urządzenia zewnętrznego. Takie połączenie można znaleźć głównie w specjalistycznych modelach gier, w tym przeznaczonych do użytku z konsolami. Jednocześnie w takich modelach mini-jack można połączyć, z możliwością podłączenia zarówno sygnału liniowego (analogowego) za pomocą konwencjonalnego przewodu elektrycznego, jak i sygnału optycznego (cyfrowego) za pomocą kabla TOSLINK. Przypomnijmy, że interfejs optyczny wyróżnia się całkowitą niewrażliwością na zakłócenia zewnętrzne, umożliwia przesyłanie dźwięku wielokanałowego, jednak kable do takiego połączenia wymagają ostrożnej obsługi.

- Bluetooth. Połączenie bezprzewodowe Bluetooth. Występuje głównie w modelach przeznaczonych do użytku ze smartfonami i tabletami - w takich gadżetach jest niewiele złączy przewodowych, jednak moduły Bluetooth są prawie gwarantowane. To prawda, początkowo przy takim transferze dźwięk jest mocno skompresowany, co zauważalnie wpływa na jego jakość; jednak obsługa aptX jest zwykle zapewniana w nowoczesnych kartach dźwiękowych Bluetooth, aby skorygować ten niedobór. Oczywiście źródło sygnału również musi obsługiwać tę technologię – warto się o tym upewnić przed zakupem.

Najbardziej zaawansowany wielokanałowy format audio, jaki może odtwarzać karta dźwiękowa.

- 2. Standardowy dźwięk stereo z dwoma kanałami - lewym i prawym. Ten format pozwala zapewnić poczucie głośności dźwięku (zwłaszcza podczas korzystania ze słuchawek), co wystarcza w przypadku większości prostych zadań. Jednak wyraźnie przegrywa z dźwiękiem wielokanałowym pod względem efektu „imersyjnego”, co może mieć kluczowe znaczenie dla wymagających graczy i audiofilów.

- 5.1. Klasyczny i najpopularniejszy obecnie wielokanałowy format dźwięku przestrzennego: kanał środkowy, dwa kanały przednie i dwa tylne pozwalają osiągnąć pełnoprawny „efekt przestrzenny”, a osobny kanał dla subwoofera zapewnia bogaty dźwięk basowy.

- 7.1. Format 7.1 różni się od 5.1 obecnością dwóch dodatkowych kanałów. Istnieje kilka opcji lokalizacji tych kanałów - na przykład para głośników bocznych, para dodatkowych głośników nad przednimi itp. W każdym razie format 7.1 zapewnia bardziej niezawodną transmisję dźwięku przestrzennego niż 5.1, ale takie karty są droższe, a dla 7.1 jest mniej wyspecjalizowanej zawartości.

Wybierając kartę dźwiękową według ilości kanałów, warto wziąć pod uwagę takie punkty. Po pierwsze, wersje wielokanałowe są w stanie generować dźwięk w prostszych formatach (na przykład karta 7.1 może być używana do akustyki 5.1), a wyjście dźwięku stereo jes...t obsługiwane przez wszystkie modele. Po drugie, nowoczesne oprogramowanie multimedialne (w szczególności kodeki) pozwala na wyjście dźwięku wielokanałowego przez kartę z mniejszą liczbą kanałów - na przykład odtwarzanie dźwięku 5.1 przez kartę dwukanałową z głośnikami stereo bez utraty jakości. Po trzecie, do pełnowartościowego działania dźwięku wielokanałowego potrzebna będzie nie tylko karta, ale także odpowiednia głośniki; dlatego nie ma sensu szukać konkretnego modelu wielokanałowego, jeśli planujesz używać wyłącznie głośników stereo.

Marka układu audio zainstalowanego w karcie dźwiękowej.

Układ audio jest jedną z najważniejszych części karty dźwiękowej, swego rodzaju „sercem” całego układu i to od jego specyfikacji w dużej mierze zależy jakość dźwięku i inne możliwości konkretnego modelu. Znając markę układu, możesz łatwo znaleźć na nim różne informacje - oficjalną specyfikację, wyniki testów, recenzje itp. - i na tej podstawie wyciągnąć wniosek, na ile ta karta dźwiękowa jest w stanie spełnić Twoje wymagania. Oczywiście w przypadku zwykłych kart dźwiękowych (patrz „Rodzaj”) nie ma potrzeby zagłębiać się w takie szczegóły, lecz przy wyborze modelu gamingowego lub audiofilskiego mogą być one bardzo przydatne.

Różne standardy i specjalne technologie dźwięku cyfrowego, z którymi karta dźwiękowa jest oficjalnie kompatybilna. Na przykład Dolby i DTS w różnych odmianach są używane głównie do wielokanałowych ścieżek audio w filmach, podczas gdy DirectSound i EAX zapewniają wysokiej jakości dźwięk przestrzenny w grach. W praktyce zdolność do pracy z określonym standardem jest w dużej mierze zdeterminowana przez część oprogramowania systemu, a nie przez charakterystykę karty dźwiękowej; jednak oficjalna zgodność oznacza co najmniej pełną zgodność karty z wymaganiami normy oraz minimalne ryzyko konfliktów na poziomie sprzętowym.

Konieczność podłączenia dodatkowego zasilania do karty dźwiękowej.

Większość wewnętrznych i zewnętrznych (patrz „Rodzaj”) kart dźwiękowych jest zasilana bezpośrednio przez złącze połączeniowe (patrz „Interfejs połączeń”). Jednocześnie do normalnej pracy zaawansowanych modeli (na przykład audiofilskich i gamingowych, a także niektórych DAC-ów; patrz „Widok”) ta moc może nie wystarczyć, co wymaga dodatkowego zasilania. W wewnętrznych kartach dźwiękowych odbywa się to z zasilania komputera, w zewnętrznych - bezpośrednio z 230 V.

Rozdzielczość bitowa przetwornika cyfrowo-analogowego (DAC) karty dźwiękowej. Przez DAC w danym przypadku rozumie się część obwodu, która przetwarza cyfrowe dane o dźwięku (kod maszynowy) na analogowe impulsy przesyłane bezpośrednio do urządzenia zewnętrznego – głośników, słuchawek itp. Rozdzielczość bitowa to jeden z głównych parametrów (wraz z częstotliwością próbkowania) opisujących jakość DAC-a: im jest wyższa, tym lepiej odtwarzany jest dźwięk, tym mniej zniekształceń zostanie do niego wprowadzonych przy konwersji.

16-bitowe przetworniki cyfrowo-analogowe zwykle znajdują się w kartach dźwiękowych klasy podstawowej – to wystarczy, aby uzyskać dobrą jakość dźwięku. W innych przypadkach najczęściej występują przetworniki 24-bitowe, a dla zaawansowanych modeli, w szczególności gier (patrz „Rodzaj”), są one prawie obowiązkowe.

Najwyższa częstotliwość próbkowania zapewniana przez przetwornik cyfrowo-analogowy (DAC) karty dźwiękowej. Aby uzyskać więcej informacji na temat roli przetwornika cyfrowo-analogowego, patrz „Rozdzielczość bitowa” powyżej. Tutaj zauważamy, że jakość jego pracy zależy bezpośrednio od częstotliwości próbkowania: im wyższa, tym mniej zniekształceń występuje przy konwersji dźwięku.

Zwykle w kartach dźwiękowych obowiązują standardowe wartości maksymalnej częstotliwości próbkowania:

44.1 kHz - odpowiada jakości dźwięku płyty Audio CD;
48 kHz - DVD;
96 kHz — DVD-Audio 5.1;
192 kHz - DVD-Audio 2.0 (z wielu powodów dźwięk dwukanałowy ma wyższą częstotliwość próbkowania niż wielokanałowy); 384 kHz.

Inną specyficzną kwestią jest to, że jakość dźwięku odtwarzanego na komputerze nie może być wyższa niż możliwości karty dźwiękowej. Innymi słowy, jeśli plik audio został nagrany z wyższą częstotliwością próbkowania niż może zapewnić karta dźwiękowa, jego jakość dźwięku ulegnie pogorszeniu: na przykład na karcie 44.1 kHz nawet dźwięk DVD-Audio będzie brzmiał jak płyta Audio CD. Dlatego jeśli chcesz w pełni cieszyć się dźwiękiem wysokiej jakości, warto wybrać model o wysokiej częstotliwości próbkowania.

Zakres dynamiczny przetwornika cyfrowo-analogowego to stosunek między najgłośniejszym dźwiękiem, jaki konwerter może wytworzyć, a najcichszym. Im szerszy zakres dynamiki, tym bogatszy dźwięk, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że ciche dźwięki uzupełniające ogólny obraz zostaną zagłuszone podczas konwersji. Jednocześnie należy zauważyć, że prawie wszystkie nowoczesne karty dźwiękowe zapewniają zakres dynamiki wystarczający do wygodnego codziennego użytkowania, a w wielu modelach parametr ten może w ogóle nie być wskazany. Warto zwrócić na to uwagę przy wyborze zaawansowanej, specjalistycznej karty dźwiękowej – na przykład gamingowej (patrz „Widok”). Minimum dla modeli profesjonalnych to 90 dB, w praktyce wśród podobnych rozwiązań wartość ta wynosi zwykle 120 dB lub więcej.