Porównanie Vinga Wolverine D49 Wolverine D4977 vs Vinga Wolverine A49 Wolverine A4946

Wynik pokazany przez procesor komputera w teście (benchmarku) Passmark CPU.

Passmark CPU Mark to kompleksowy test porównawczy, który pozwala ocenić wydajność procesora w różnych trybach i przy różnej liczbie przetwarzanych wątków. Wyniki są wyświetlane w punktach; im wyższy wynik, tym wyższa ogólna wydajność procesora. Dla porównania: w 2020 roku w rozwiązaniach niedrogich wyniki mierzone są w setkach punktów, w modelach ze średniej półki wahają się od 800 – 900 do ponad 6 000 punktów, a niektóre topowe układy są w stanie pokazać 40 000 punktów lub więcej.

Wynik pokazany przez kartę graficzną komputera w teście Passmark G3D Mark.

Passmark G3D Mark to kompleksowy test porównawczy do sprawdzania wydajności karty graficznej w różnych trybach. Tradycyjnie dla takich testów wyniki wyświetlane są w punktach, większa liczba punktów oznacza (proporcjonalnie) większą moc obliczeniową. Należy jednak pamiętać, że karta graficzna jest testowana w różnych trybach, a ostateczny wynik jest wyświetlany na podstawie kilku wyników w specjalistycznych testach. Dlatego adaptery o podobnym ogólnym wyniku mogą nieznacznie różnić się rzeczywistą wydajnością w niektórych określonych formatach pracy. Jeśli więc komputer stacjonarny kupowany jest do profesjonalnej pracy graficznej, a wysoka wydajność w niektórych specjalistycznych zadaniach jest krytyczna - te szczegóły warto wyjaśnić osobno.

Zwróć uwagę, że obecnie przy pomocy Passmark G3D Mark są testowane wszystkie typy kart graficznych (zobacz „Typ karty graficznej”). Jednocześnie dla rozwiązań zintegrowanych wynik powyżej 1 200 punktów jest uważany za bardzo dobry, a w modelach dedykowanych wskaźnik ten może wahać się od 2 200 - 2 300 punktów do 20 000 lub więcej.

Rodzaj pamięci masowej, standardowo zainstalowanej w komputerze.

Zwróć uwagę, że wiele komputerów stacjonarnych pozwala uzupełnić pamięć masową z zestawu lub nawet całkowicie ją wymienić, jednak wygodniej jest początkowo kupić odpowiednią konfigurację i nie zawracać sobie głowy ponownym wyposażeniem. Pod względem typów, tradycyjne dyski twarde (HDD) w dzisiejszych czasach coraz częściej ustępują miejsca półprzewodnikowym modułom SSD. Ponadto dość popularne są kombinacje HDD+SSD (m.in. z wykorzystaniem zaawansowanych technologii Intel Optane i Fusion Drive) i nowości SSD+SSD. Natomiast rozwiązania takie jak SSHD i eMMC prawie wyszły z użytku. Rozpatrzmy te warianty bardziej szczegółowo:

- HDD. Klasyczny twardy dysk magnetyczny. Kluczową zaletą takich dysków jest ich niski koszt w przeliczeniu na jednostkę pojemności - pozwala to na tworzenie pojemnych i jednocześnie niedrogich pamięci masowych. Dyski HDD jednak są zauważalnie gorsze od dysków SSD pod względem szybkości działania, a także nie tolerują uderzeń i wstrząsów. W związku z tym tego typu dyski są coraz rzadziej używane w czystej postaci – znacznie częściej można spotkać kombinację dysku twardego z modułem SSD (patrz niżej).

- SSD. Napęd półprzewodnikowy zbudowany w oparciu o pamięć fl...ash. Przy tej samej pojemności dysk SSD jest znacznie droższy niż dysk HDD, jednak jest to uzasadnione wieloma zaletami. Po pierwsze, takie dyski są znacznie szybsze niż dyski twarde; konkretna wydajność może być różna (w zależności od rodzaju pamięci, interfejsu połączenia itp.), jednak nawet niedrogie dyski SSD przewyższają zaawansowane dyski HDD pod tym względem. Po drugie, pamięć półprzewodnikowa nie zawiera ruchomych części, co zapewnia jednocześnie kilka zalet: lekkość, kompaktowość, odporność na wstrząsy i niski pobór mocy. A koszt takiej pamięci stale spada wraz z postępem technologii. Dlatego coraz więcej nowoczesnych komputerów stacjonarnych jest wyposażonych właśnie w takie dyski i mogą to być konfiguracje na każdym poziomie – od niedrogich po topowe.

- HDD+SSD. Obecność w jednym systemie jednocześnie dwóch dysków - HDD i SSD. Każda z tych odmian została szczegółowo opisana powyżej; a ich połączenie w jednym systemie pozwala połączyć zalety i częściowo zrekompensować wady. Na przykład na dysku SSD (który zwykle jest o dość małej pojemności) można przechowywać pliki systemowe i inne dane, dla których ważna jest szybkość dostępu (na przykład aplikacje do pracy); a dysk HDD dobrze nadaje się do dużych ilości informacji, które nie wymagają szczególnie dużej szybkości (typowym przypadkiem są pliki wideo i inne treści multimedialne). Ponadto moduł półprzewodnikowy może być używany nie jako oddzielna pamięć masowa, jednak jako pośrednia pamięć podręczna w celu przyspieszenia dysku twardego; jednak zazwyczaj wymaga to specjalnych ustawień oprogramowania (podczas gdy tryb „dwóch oddzielnych dysków” jest najczęściej dostępny domyślnie).
Podkreślamy również, że w tym przypadku chodzi o „zwykłe” moduły SSD, które nie należą do serii Optane i Fusion Drive; cechy tych serii są szczegółowo opisane poniżej.

- HDD+Optane. Połączenie tradycyjnego dysku twardego z dyskiem SSD z serii Intel Optane. Aby uzyskać więcej informacji na temat ogólnych cech tej kombinacji, zobacz „HDD+SSD” powyżej. Tutaj zauważamy, że dyski Optane różnią się od innych dysków SSD specjalną trójwymiarową strukturą komórek pamięci (technologia 3D Xpoint). Pozwala to na dostęp do danych na poziomie pojedynczych komórek i bez dodatkowych operacji, co przyspiesza przetwarzanie i zmniejsza opóźnienia, a także pozytywnie wpływa na żywotność pamięci. Druga różnica polega na tym, że Optane jest zwykle używany nie jako odrębny dysk, jednak jako pomocniczy bufor (pamięć podręczna) dla głównego dysku twardego, mający na celu zwiększenie szybkości działania. W tym przypadku oba dyski są postrzegane przez system jako jedno urządzenie. Wadą tego typu dysków SSD jest tradycyjnie dość wysoka cena; warto również zauważyć, że jego wyższość jest najbardziej zauważalna przy stosunkowo niskich obciążeniach (choć nie zanika całkowicie wraz ze wzrostem obciążenia).

- HDD+Fusion Drive. Odmiana pakietu „HDD+SSD” (patrz wyżej), używana wyłącznie w komputerach Apple i zoptymalizowana pod kątem zastrzeżonego systemu operacyjnego macOS. Jednak bardziej słuszne byłoby porównanie tej opcji z kombinacją „HDD+Optane” (również opisaną powyżej): na przykład oba napędy są postrzegane przez system jako całość, a moduł Fusion Drive jest również używany jako szybka pamięć podręczna dysku twardego. Jednak są też znaczące różnice. Po pierwsze, Fusion Drive ma znaczną pojemność i jest używany nie tylko jako bufor usług, jednak także jako część pełnowartościowego dysku - do trwałego przechowywania danych. Po drugie, całkowita pojemność całego pakietu odpowiada w przybliżeniu sumie pojemności obu dysków (minus kilka gigabajtów „usługowych”). Ten rodzaj pamięci nie jest tani, jednak wydajność i wygoda są całkowicie warte swojej ceny.

- SSHD. Tak zwana pamięć hybrydowa: urządzenie, które łączy w jednej obudowie dysk twardy i małą pamięć podręczną SSD. Jakiś czas temu rozwiązanie to było dość popularne, jednak teraz prawie nigdy się nie pojawia, wypierając bardziej praktyczną opcję - różne typy HDD+SSD.

- eMMC. Rodzaj pamięci półprzewodnikowej pierwotnie opracowany dla przenośnych gadżetów, takich jak smartfony i tablety. Od SSD różni się, z jednej strony, niższym kosztem i niskim zużyciem energii, z drugiej zaś — stosunkowo niską szybkością i niezawodnością. Z tego powodu ten rodzaj pamięci jest używany niezwykle rzadko - w szczególności w pojedynczych modelach mikrokomputerów i cienkich klientów (patrz „Rodzaj”).

- HDD+eMMC. Połączenie dysku twardego (HDD) i modułu półprzewodnikowego eMMC. Te typy pamięci zostały szczegółowo opisane powyżej; tutaj zauważamy, że ta opcja jest niezwykle rzadka, używana w dość specyficznych urządzeniach - komputerach All-In-One (patrz „Rodzaj”) z funkcją urządzenia konwertowalnego, gdzie ekran jest zdejmowanym tabletem, z którego można korzystać autonomicznie. W takim tablecie zwykle instalowany jest moduł eMMC, a dysk twardy jest umieszczony w części stacjonarnej. Możliwa jest również inna opcja - pakiet podobny do HDD+SSD (patrz wyżej), gdzie eMMC służy do obniżenia kosztów i/lub zużycia energii.

- SSD+eMMC. Kolejna kombinacja dwóch typów pamięci opisanych powyżej. Stosowano go w pojedynczych komputerach All-In-One i nettopach - głównie w celu obniżenia kosztów; dziś ta opcja prawie nie jest używana.

Pojemność dodatkowego dysku zainstalowanego w komputerze.

Parametr ten dotyczy przede wszystkim konfiguracji z różnymi typami nośników. Tak więc w pakietach HDD+SSD i HDD+eMMC dysk twardy jest uważany za dysk główny, a ten punkt wskazuje na pojemność modułu półprzewodnikowego. W konfiguracjach SSD+eMMC za drugi dysk jest uważany eMMC - jest mniej pojemny i pełni funkcję pomocniczą. Istnieją modele PC z dwoma dyskami twardymi, ale w takich przypadkach dyski mają zwykle taką samą pojemność i nie ma dla nich znaczenia, który z nich jest uważany za główny.

Jeśli mówimy o konkretnych liczbach, to pojemność do 128 GB można uznać za stosunkowo niewielką, a 128 GB lub więcej - solidną. Aby uzyskać więcej informacji na temat pojemności, zobacz „Pojemność dysku” powyżej.

Liczba wewnętrznych slotów na podzespoły 3,5" w komputerze. Ten współczynnik kształtu jest standardem dla dysków twardych i jest często używany w innych typach napędów; w związku z tym im więcej slotów, tym więcej napędów można zamontować w komputerze.

Zwracanie uwagi na liczbę wewnętrznych slotów 3,5" ma sens przede wszystkim, jeśli kupujesz konfigurację bez napędów lub planujesz w przyszłości modernizację swojego komputera. Warto zauważyć, że zaleca się montaż napędów nie w jednym rzędzie, lecz przez jeden slot - dla wydajności chłodzenia, aby liczba slotów była dwukrotnie większa od liczby montowanych urządzeń.

Liczba wewnętrznych slotów na podzespoły formatu 2,5" w komputerze. Ten współczynnik kształtu jest popularny w szczególności wśród dysków SSD, a także kompaktowych („laptopowych”) dysków twardych.

Warto przede wszystkim zwrócić uwagę na liczbę wewnętrznych slotów 2,5", jeśli kupujesz konfigurację bez napędów lub planujesz w przyszłości uaktualnić swój komputer. Należy zauważyć, że zaleca się montaż dysków nie w jednym rzędzie, lecz przez jeden slot - dla wydajności chłodzenia, najlepiej więc, aby liczba slotów była dwukrotnie większa od liczby montowanych urządzeń.

W większości komputerów stacjonarnych asortyment ten obejmuje zarówno złącza na płycie głównej, jak i dedykowanej karcie graficznej, wśród których są VGA, DVI, wyjście HDMI (istnieją modele, w których HDMI 2 szt.), wejście HDMI, DisplayPort, miniDisplayPort. Więcej szczegółów na ich temat.

- VGA. Inaczej nazywa się D-Sub. Analogowe wyjście wideo o maksymalnej rozdzielczości do 1280x1024 bez obsługi dźwięku. Rzadko jest instalowane w nowoczesnych urządzeniach, jednak może być przydatne do podłączenia niektórych modeli projektorów i telewizorów, a także przestarzałego sprzętu wideo.

- DVI. Nowoczesne komputery stacjonarne mogą być wyposażone zarówno w czysto cyfrowe złącze DVI-D, jak i hybrydowe DVI-I; to ostatnie umożliwia również połączenie analogowe, w tym współpracę z urządzeniami VGA przez adapter, a w formacie analogowym ma rozdzielczość 1280x1024. W cyfrowym DVI parametr ten może osiągnąć 1920x1200 w trybie pojedynczego kanału (single link) i 2560x1600 w trybie podwójnego kanału (dual link). Dostępność trybu dwukanałowego należy wyjaśnić osobno.

- Wyjście HDMI. Wyjście cyfrowe pierwotnie przeznaczone dla treści HD — wideo o wysokiej rozdzielczości i wielokanałowego dźwięku. Interfejs HDMI jest niemal obowiązko...wy w nowoczesnym sprzęcie multimedialnym z obsługą HD, jest też niezwykle popularny w monitorach komputerowych - więc dostępność takiego wyjścia w komputerze stacjonarnym daje bardzo szerokie możliwości podłączenia zewnętrznych ekranów, a nawet wysokiej klasy urządzeń audio. Niektóre urządzenia mogą mieć nawet 2 wyjścia HDMI.

- Wejście HDMI. Dostępność co najmniej jednego wejścia HDMI w komputerze. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat samego interfejsu, patrz powyżej; tutaj zauważamy, że to wejścia tego formatu znajdują się głównie w komputerach All-In-One (patrz „Rodzaj”). Pozwala to przynajmniej na użycie własnego ekranu komputera All-In-One jako ekranu dla innego urządzenia (na przykład jako zewnętrznego monitora laptopa). Możliwe są również inne, bardziej szczegółowe opcje korzystania z wejścia HDMI - na przykład nagrywanie przychodzącego sygnału wideo lub przesyłanie go (przełączanie) do jednego z wyjść wideo komputera.
Zarówno wejścia, jak i wyjścia HDMI we współczesnych komputerach mogą odpowiadać różnym wersjom:

• v 1.4. Najwcześniejszy standard w powszechnym użyciu. Obsługuje rozdzielczości do 4096x2160 i częstotliwość odświeżania do 120 kl./s (choć tylko w rozdzielczości 1920x1080 lub niższej), może być również używany do przesyłania sygnałów wideo 3D. Oprócz oryginalnej wersji 1.4, można znaleźć ulepszone v 1.4a i v 1.4b - w obu przypadkach usprawnienia wpłynęły głównie na pracę z 3D.
• v 2.0. Standard, znany również jako HDMI UHD, jako pierwszy zapewnił pełną obsługę UltraHD 4K, częstotliwość odświeżania do 60 kl./s, a także kompatybilność z proporcjami klatki 21:9. Ponadto liczba jednocześnie transmitowanych kanałów i strumieni audio wzrosła odpowiednio do 32 i 4. Warto również zauważyć, że początkowo wersja 2.0 nie zapewniała obsługi HDR, jednak pojawiła się ona w aktualizacji v 2.0a; jeśli funkcja ta jest dla Ciebie ważna, warto wyjaśnić, która wersja 2.0 jest dostępna na komputerze, oryginalna lub zaktualizowana.
• v 2.0b. Druga aktualizacja opisanej powyższej v 2.0. Główną aktualizacją było rozszerzenie możliwości HDR, w szczególności obsługa dwóch nowych formatów.
• v 2.1. Nazywana również HDMI Ultra High Speed: przepustowość została zwiększona do tego stopnia, że możliwe stało się przesyłanie wideo 10K z prędkością 120 kl./s (nie wspominając o skromniejszych rozdzielczościach) oraz praca z rozbudowanymi schematami kolorów do 16 bitów. To ostatnie może być przydatne do niektórych zadań zawodowych. Należy jednak pamiętać, że wszystkie funkcje HDMI v 2.1 są dostępne tylko przy użyciu kabli zaprojektowanych dla tego standardu.

- DisplayPort. Cyfrowy interfejs multimedialny, pod wieloma względami podobny do HDMI, jednak wykorzystywany głównie w sprzęcie komputerowym – w szczególności jest szeroko stosowany w komputerach i monitorach Apple. Jedną z ciekawych cech tego standardu jest możliwość pracy w formacie daisy chain – szeregowe podłączenie kilku ekranów do jednego portu, z transmisją własnego sygnału do każdego z nich (chociaż funkcja ta nie jest technicznie dostępna we wszystkich ekranach dla tego interfejsu). DisplayPort jest również dostępny na rynku w kilku wersjach, które są obecnie aktualne:

• v 1.2. Najwcześniejsza powszechnie używana wersja (2010 r.). Jednak już w tej wersji pojawiła się kompatybilność 3D i tryb daisy chain. Maksymalna w pełni obsługiwana rozdzielczość przy podłączeniu jednego monitora to 5K (30 kl./s), z pewnymi ograniczeniami możliwa jest transmisja do 8K; częstotliwość odświeżania 60 Hz jest obsługiwana do rozdzielczości 3840x2160, a 120 Hz - do 2560x1600. Korzystając z połączenia szeregowego, można jednocześnie podłączyć do 2 ekranów 2560x1600 przy 60 klatkach na sekundę lub do 4 ekranów 1920x1200. Oprócz oryginalnej wersji 1.2, istnieje ulepszona v 1.2a, której główną innowacją jest obsługa AMD FreeSync - technologii synchronizacji częstotliwości odświeżania monitora z sygnałem z karty graficznej AMD.
• v 1.3. Aktualizacja wprowadzona w 2014 roku. Zwiększona przepustowość pozwoliła zapewnić już pełną, bez ograniczeń obsługę 8K przy 30 kl./s, a także przesyłać obrazy 4K przy 120 kl./s, wystarczających do pracy z 3D. Rozdzielczości w trybie daisy chain również wzrosły - do 4K (3840x2160) przy 60 kl./s dla dwóch ekranów i 2560x1600 przy tej samej częstotliwości odświeżania dla czterech. Z konkretnych innowacji warto wspomnieć o trybie Dual Mode, który umożliwia podłączenie urządzeń HDMI i DVI do takiego złącza poprzez najprostsze pasywne adaptery.
• v 1.4. Najnowsza wersja szeroko stosowana w nowoczesnych komputerach stacjonarnych. Formalnie maksymalna prędkość połączenia nie wzrosła w porównaniu do poprzedniej wersji, jednak dzięki optymalizacji sygnału stała się możliwa praca z rozdzielczościami 4K i 5K przy 240 kl./s oraz z 8K - przy 120 kl./s. Co prawda, do tego podłączony ekran musi obsługiwać technologię kodowania DSC - w przeciwnym razie dostępne rozdzielczości nie będą się różnić od wskaźników wersji 1.3. Ponadto w wersji 1.4 dodano obsługę szeregu funkcji specjalnych, w tym HDR10, a maksymalna liczba jednocześnie przesyłanych kanałów audio wzrosła do 32.

- miniDisplayPort. Zmniejszona wersja pisanego powyżej złącza DisplayPort może również odpowiadać różnym wersjom (patrz wyżej). Zwróć uwagę, że to samo złącze sprzętowe jest używane w Thunderbolt w wersjach 1 i 2, a część graficzna tego interfejsu jest oparta na DisplayPort. Dlatego nawet niektóre monitory Thunderbolt można podłączyć bezpośrednio do miniDisplayPort (chociaż wskazane jest doprecyzowanie tej opcji osobno).

- COM (RS-232). Port szeregowy, pierwotnie używany do podłączania modemów telefonicznych i niektórych urządzeń peryferyjnych, w szczególności myszy. Jednak dziś ten interfejs jest używany jako interfejs serwisowy w różnych urządzeniach - telewizorach, projektorach, sprzęcie sieciowym (routerach i przełącznikach) itp. Połączenie z komputerem stacjonarnym przez RS-232 umożliwia sterowanie parametrami urządzenia zewnętrznego z poziomu komputera.

Liczba złączy PS/2 znajdujących się z tyłu komputera.

PS/2 to wyspecjalizowane złącze o charakterystycznym okrągłym kształcie, używane wyłącznie do klawiatur i myszy. Ze względu na pojawienie się bardziej zaawansowanych interfejsów (USB 3.2, Thunderbolt itp.) jest uważane za przestarzałe, ale nadal występuje w niektórych modelach komputerów stacjonarnych. Wynika to w szczególności z faktu, że zastosowanie peryferiów PS/2 pozwala na zwolnienie bardziej zaawansowanych portów, które mogą być potrzebne dla bardziej wymagających urządzeń.

Jeśli chodzi o liczbę, to używa się maksymalnie dwóch złączy PS/2 - jedno do klawiatury, drugie do myszy. Istnieją konfiguracje z jednym takim gniazdem - w takich przypadkach zwykle jest ono kombinowane i umożliwia podłączenie obu typów urządzeń peryferyjnych do wyboru. Jednak te szczegóły warto wyjaśnić osobno.

Maksymalna liczba monitorów, które można jednocześnie podłączyć do komputera i udostępnić.

Jednoczesne podłączenie kilku ekranów pozwala na poszerzenie przestrzeni wizualnej dostępnej dla użytkownika. Na przykład może być przydatne dla projektantów i metrampaży podczas pracy z materiałami wielkoformatowymi, dla programistów - do rozdzielania zadań (jeden monitor do pisania kodu, drugi do wyszukiwania potrzebnych informacji i innych celów pomocniczych) oraz dla graczy-entuzjastów - do zapewnienia maksymalnego efektu zanurzenia.