Noktowizory i termowizory: specyfikacje, typy, rodzaje

Typ w tym przypadku określa ogólne cechy zastosowania urządzenia.

- Noktowizor. Klasyczne noktowizory (NVD) to modele, które działają na zasadzie zwielokrotniania światła - kiedy bardzo słabe światło widzialne lub niewidzialne promieniowanie podczerwone zamieniane jest na "obraz" wystarczająco jasny dla ludzkiego oka. Środowisko w takich urządzeniach wygląda nieco bardziej naturalnie niż w kamerach termowizyjnych; z drugiej strony klasyczne noktowizory nie pozwalają na wykrycie poszczególnych obiektów na podstawie różnic temperatur.

- Kamera termowizyjna. Nazwa tego typu urządzeń wynika z faktu, że budują one widoczny dla użytkownika obraz na podstawie temperatury obiektów w polu widzenia. Temperaturę określa intensywność promieniowania podczerwonego w tzw. średni zakres, a każda wartość ma swój własny kolor. W ten sposób obserwator widzi obiekty w sztucznych kolorach (z reguły czarno-białe, ale mogą być wyjątki) i może ocenić, jak gorący jest dany obiekt lub obszar terenu. Jedną z najbardziej użytecznych możliwości, jakie daje to, jest identyfikacja poszczególnych obiektów na podstawie kontrastu temperaturowego: na przykład ciepłokrwiste zwierzę w gęstym krzaku będzie wyraźnie widoczne w kamerze termowizyjnej, nawet jeśli patrząc przez zwykłą optykę lub klasyczny noktowizor, całkowicie zlewa się z tłem. Warto również zauważyć, że takie urządzenia nie potrzebują podświetlenia i działają normalnie nawet w całkowitej cie...mności. Wśród mankamentów warto zwrócić uwagę na zależność wydajności kamer termowizyjnych od temperatury powietrza (np. w czasie upałów, gdy wszystko jest ogrzewane dookoła, ciepłe kontrastujące obiekty będą mniej widoczne).

— Lornetki. W swojej klasycznej formie lornetka wymaga pary układów optycznych, każdy z własnym obiektywem i okularem. Dzięki temu obiekty można oglądać obydwoma oczami jednocześnie, co samo w sobie jest dość wygodne (nie trzeba zamykać oczu), a obraz wygląda trójwymiarowo. Główną wadą tradycyjnych lornetek w porównaniu do monokularów jest ich wyższy koszt wynikający z bardziej złożonej konstrukcji. Ponadto takie urządzenia są większe, cięższe i jeśli nie można normalnie widzieć obydwoma oczami na raz (na przykład przy zezie lub w przypadku braku jednego oka), wszystkie ich zalety stają się nieistotne. Jednocześnie istnieje specyficzna odmiana - „pseudo-lornetka”: są to noktowizory z jednym obiektywem, z którego obraz przesyłany jest do dwóch okularów. W tym przypadku nie ma mowy o obrazie trójwymiarowym, dlatego korzystanie z takich urządzeń jest bardziej ograniczone (w szczególności uważa się, że słabo nadają się do prowadzenia pojazdów); ale projekty są prostsze, lżejsze i tańsze.

— Monokular. Przyrządy optyczne przeznaczone dla jednego oka i wyposażone odpowiednio w jeden układ optyczny z okularem i soczewką. Nie są tak wygodne jak lornetki, bo nie pozwalają na trójwymiarowy obraz i wymagają zamknięcia jednego oka. Z drugiej strony monokulary są znacznie bardziej wszechstronne. Tak więc przy niewielkim powiększeniu takiego urządzenia można obserwować sytuację obydwoma oczami jednocześnie, otrz...ymując obraz zarówno z NVD, jak i gołym okiem; niektóre lunety można zamontować na broni, zamieniając zwykły celownik w celownik nocny; Inną możliwością jest zamontowanie urządzenia na kasku i celowanie przez niego; i tak dalej. Jednak najważniejszymi zaletami w stosunku do lornetki są kompaktowość, niska waga i niski koszt; Ponadto monokulary są odpowiednie nawet dla osób z zaburzeniami widzenia obuocznego.

- Wzrok. Urządzenia przeznaczone do montażu na broni i wyposażone w odpowiednie mocowania, a także taki czy inny rodzaj siatki celowniczej i wzmocnioną obudowę odporną na odrzut. Mogą to być kamery NVG lub kamery termowizyjne (patrz „Typ”). W rzeczywistości tego typu przyrządy są ulepszonym typem celowników optycznych, przeznaczonych do stosowania w ciemności, a w przypadku kamer termowizyjnych także w warunkach słabej widoczności (mgła, gęsta roślinność). A niektóre modele zapewniają dość zaawansowane funkcje, które znacznie ułatwiają dokładne strzelanie: dalmierz, barometr, kompas, kalkulator balistyczny itp.

- Dysza. Ściśle rzecz ujmując, tego typu przyrząd optyczny nie jest noktowizorem – same nasadki nie zapewniają widoczności w ciemności. W rzeczywistości są to dodatkowe akcesoria, których instalacja pozwala rozszerzyć możliwości pełnoprawnego noktowizora. Większość przystawek pełni rolę magnetyzerów - tj. zwiększyć współczynnik powiększenia. Takie urządzenia są tworzone dla konkretnych modeli NVG i nawet od tego samego producenta, nie wszystkie przystawki i urządzenia są ze sobą kompatybilne; Dlatego przy zakupie należy zwrócić szczególną uwagę na te punkty.

Najdłuższa odległość, przy której noktowizor jest w stanie wykryć pojedyncze obiekty.

Metody, za pomocą których producenci określają parametr ten, mogą się różnić w szczegółach, ale ogólna zasada jest taka sama. Z reguły wskazana jest odległość, przy której można zobaczyć dość duży obiekt przy oświetleniu 0,05 luksa (ćwierć księżyca) i tle o średnim kontraście - na przykład postać ludzka o wysokości około 170 cm jest najczęściej zabierany z tego przedmiotu, ale o dostrzeżeniu samego faktu jego obecności. Mówiąc najprościej, zasięg wykrywania powiedzmy 200 m oznacza, że w takim urządzeniu w odległości 200 m widać „coś, co wygląda jak człowiek”, ale poszczególnych części (głowa, ręce) nie da się rozebrać.

Warto również zauważyć, że w praktyce parametr ten jest silnie uzależniony od specyfiki sytuacji. Na przykład ciemny obiekt na bardzo jasnym tle będzie dalej widoczny, a na ciemnym może być niewidoczny nawet z bliska; podobne zjawisko obserwuje się w przypadku kamer termowizyjnych (patrz „Typ”), tylko w odniesieniu do różnicy temperatur, a nie kolorów.

Zasada działania modułu zapewniającego wzmocnienie światła widzialnego. Parametr ten jest wskazany tylko dla klasycznych noktowizorów (patrz „Typ”), ponieważ kamery termowizyjne działają na tej samej zasadzie i nie są potrzebne żadne wyjaśnienia.

- EOP. Skrót od konwertera elektrooptycznego. Ponadto takie NVD można nazwać analogowymi, w przeciwieństwie do opisanych poniżej cyfrowych. Zasada ich działania jest następująca: specjalna elektroda (tzw. fotokatoda) zamienia słaby strumień świetlny lub promieniowanie podczerwone na strumień elektronów w lampie próżniowej, a pod wpływem tych elektronów ekran widoczny dla użytkownik świeci (podobna zasada została zastosowana w telewizorach CRT). W tym przypadku w drodze na ekran przyspieszane są elektrony, aby zapewnić normalną jasność widocznego „obrazu”. Z grubsza rzecz biorąc, wzmacniacz obrazu „pompuje” niewidzialny strumień światła do wymaganego poziomu jasności. Główną zaletą tej opcji jest jej niski koszt ze względu na prostotę projektu; mogą być również bardzo wrażliwe. Jednocześnie większość wzmacniaczy obrazu nie toleruje jasnego światła: są one podatne na oświetlenie pasożytnicze (kiedy punktowe źródło oświetlenia rozchodzi się na dużą plamkę, zapychając obraz wokół), a przy użyciu w ciągu dnia taki celownik może całkowicie zawieść. A w urządzeniach analogowych jest zwykle mniej dodatkowych funkcji niż w cyfrowych. Zauważ, że obecnie istnieje kilka generacji lamp wzmacniających...obraz; im nowsza generacja, tym konwerter lepszy, bardziej złożony i droższy. Jednocześnie jakość noktowizorów jako całości zależy w dużej mierze od innych czynników, dlatego sam „stary” lub „nowy” wzmacniacz obrazu nie jest jednoznacznym wskaźnikiem.

- Cyfrowy. NVD tego typu są właściwie rodzajem kamer wideo: obraz wchodzi do matrycy cyfrowej (najczęściej typu CCD), przetwarzany przez układy elektroniczne i wyświetlany na monitorze widocznym dla użytkownika (w tym przypadku mały ekran, jak te stosowane w wizjerach kamer wideo). Możliwość stosowania w nocy wynika z faktu, że nowoczesne matryce CCD są w stanie reagować na bardzo słabe światło, a także na promieniowanie podczerwone niewidoczne dla ludzkiego oka. Co więcej, z takich urządzeń można bez problemu korzystać w ciągu dnia, tk. światło dzienne nie uszkadza matrycy, a ustawienia z reguły zapewniają odpowiedni tryb pracy elektroniki (aż do automatycznej regulacji jasności). Główną wadą cyfrowych noktowizorów jest wysoki koszt ze względu na złożoność konstrukcji.

Generowanie konwertera obrazu używanego w urządzeniu z odpowiednią zasadą działania (patrz wyżej).

- ja. Najwcześniejsza i co za tym idzie najmniej zaawansowana generacja wzmacniaczy obrazu na współczesnym rynku. Umożliwia stosunkowo wygodne korzystanie z NVD w warunkach dość jasnego „nocnego” oświetlenia (na przykład w księżycową noc); słabsze światło będzie wymagało aktywnego oświetlenia IR. Jednocześnie IIT I generacji są niewygodne podczas pracy z punktowymi źródłami światła - pojawia się pasożytnicze oświetlenie i źródło światła "rozchodzi się" na ekranie. A przypadkowe oświetlenie (na przykład wpadnięcie w światło reflektorów samochodowych) prawdopodobnie wyłączy takie urządzenie: automatyczna ochrona przed nim jest zapewniana niezwykle rzadko i nie zawsze można zamknąć lub schować obiektyw na czas. Dodatkowo, bliżej krawędzi pola widzenia, rozdzielczość obrazu w takim wzmacniaczu obrazu jest zauważalnie zmniejszona i pojawiają się w nim zniekształcenia (np. kwadrat może wyglądać jak „poduszka”). Niewątpliwymi zaletami urządzeń pierwszej generacji są prostota i odpowiednio niski koszt. Żywotność takiego konwertera wynosi średnio około 1000 godzin, co wystarcza na rzadkie „wycieczki” w przyrodę, ale nie wystarcza do ciągłego użytkowania.

- ja +. Ulepszona i zmodyfikowana wersja wyżej opisanych lamp wzmacniaczy obrazu I generacji. Głównym usprawnieniem było zastosowanie tzw. płytka...światłowodowa - dzięki niej udało się wyrównać rozdzielczość w całym polu widzenia, a także prawie całkowicie pozbyć się zniekształceń. Z drugiej strony, ze względu na pewne cechy techniczne, takie noktowizory przy tym samym powiększeniu są droższe (czasem kilkukrotnie) i nieporęczne od swoich poprzedników i nie mają nad nimi żadnych przewag, poza opisanymi powyżej. Z tego powodu ulepszona wersja wzmacniacza obrazu pierwszej generacji jest mniej powszechna niż oryginalna.

- II. Kluczową różnicą pomiędzy wzmacniaczem obrazu II generacji a jego poprzednikami był dwustopniowy schemat wzmocnienia światła: w tradycyjny sposób, jak w pierwszej generacji, a następnie z wykorzystaniem płytki mikrokanalikowej. Umożliwiło to znaczne zwiększenie stopnia wzmocnienia, co umożliwiło korzystanie z noktowizorów nawet w ciemną noc - przy świetle gwiazd w jasnych chmurach. Ta generacja zdołała też zapewnić jednolitą jakość obrazu w całym polu widzenia, aby pozbyć się znaczących, zabłąkanych odblasków (punktowe źródło światła w polu widzenia prawie się nie rozmywa). Ponadto automatyczna ochrona przed flarami stała się niemal obowiązkowa dla takich urządzeń, a zasób, w porównaniu z pierwszą generacją, znacznie się zwiększył - w niektórych modelach do 3000 godzin. Co prawda koszt noktowizorów z takimi konwerterami znacznie wzrósł.

- II+. Ulepszenie przetworników drugiej generacji (patrz wyżej), mające na celu w szczególności zmniejszenie rozmiaru noktowizora i dalszą poprawę jakości „obrazu” (choć z powodu niewielkiego spadku współczynnika wzmocnienia światła). Zauważ, że pod tym oznaczeniem może kryć się zarówno „oryginalna” generacja II+, jak i jej ulepszona wersja Super Gen II+. Ta ostatnia opcja jest w stanie zapewnić zasięg widoczności niemal na poziomie lampowego wzmacniacza obrazu III generacji, a przy tym kosztuje znacznie mniej (choć i tak jest droższa od urządzenia z oryginalnej generacji II+).

- III. W trzeciej generacji lamp wzmacniaczy obrazu producenci zastosowali innowacyjny materiał w konstrukcji fotokatody, który pozwolił znacznie zwiększyć czułość (zarówno ogólną, jak i w zakresie podczerwieni). Konwertery tej generacji są zdolne do pracy w ekstremalnie słabym oświetleniu, zapewniają wyraźny, wysokiej jakości obraz z dużą szczegółowością i mają zasób około 10 000 godzin; dlatego są najbardziej zaawansowane na rynku cywilnym. Jednak głównymi użytkownikami takiego sprzętu są wojsko i przedstawiciele służb specjalnych: to dla nich opisywane zalety mają krytyczne znaczenie, a wzmacniacze obrazu III generacji kosztują 1,5 – 2 razy drożej niż II+ (które są same w sobie nie są tanie), co utrudnia korzystanie z takich urządzeń przez cywilów. Inną wadą tego typu przetworników jest dość duża wrażliwość na oświetlenie boczne.

Stopień powiększenia obrazu, jaki NVD może zapewnić bez cyfrowego przetwarzania obrazu, wyłącznie dzięki systemowi optycznemu. Taki wzrost jest uważany za lepszy niż cyfrowy, ponieważ nie pogarsza wyrazistości widzialnego obrazu; a dla modeli opartych na wzmacniaczach obrazu (patrz „Zasada działania”) jest to zazwyczaj jedyna dostępna opcja.

Teoretycznie im większe powiększenie, tym większy zasięg wykrywania (patrz wyżej), ponieważ silne powiększenie pozwala zobaczyć mniejsze obiekty. Jednak nie zawsze ma sens gonić za maksymalną wydajnością. Faktem jest, że wraz ze wzrostem powiększenia kątowe pole widzenia maleje, a minimalna odległość ostrzenia rośnie (oba, patrz poniżej), co może stwarzać problemy przy niewielkich odległościach. Warto też zauważyć, że wysoki stopień powiększenia negatywnie wpływa na jasność całego układu – w efekcie rzeczywisty zasięg wykrywania w całkowitej ciemności może być wyższy dla urządzenia o mniejszym powiększeniu, ponieważ „łapie” więcej światła. I parametr ten odpowiednio wpływa na koszt.

Należy pamiętać, że noktowizory, w przeciwieństwie do klasycznych lornetek i monokularów, najczęściej mają stałe powiększenie. Praktycznie nie ma modeli z możliwością płynnej regulacji, a jedyną opcją jest zastosowanie dodatkowych nasadek (patrz „Współczynnik kształtu”).

Obecnie na rynku dostępne są noktowizory o powiększeniu optycznym: 1x, 2 - 3x, 3,1 - 4x, > 4x

Możliwość regulacji stopnia powiększenia w określonym zakresie, pozwala na dostosowanie noktowizora do różnych warunków i sytuacji. Dlatego też podczas obserwacji na duże odległości optymalnie jest zastosować większe powiększenie, aby uzyskać szczegółowy obraz. Podczas poruszania się lub obserwacji w warunkach słabej widoczności preferowane może być oddalenie w celu poszerzenia pola widzenia. Noktowizory o zmiennym powiększeniu optycznym są narzędziami uniwersalnymi i dającymi się przystosować, jednak taka funkcja jest niezwykle rzadka - najczęściej NVG mają stałe powiększenie (patrz „Powiększenie optyczne”).

Maksymalny stopień powiększenia, jaki NVD może zapewnić dzięki cyfrowemu przetwarzaniu obrazu.

Funkcja ta jest dostępna tylko w kamerach termowizyjnych i niektórych cyfrowych modelach klasycznych NVD (patrz „Zasada działania”). Ogólnie można to opisać w następujący sposób: elektronika urządzenia pobiera część obrazu z odbiornika NVD i „rozciąga” go po całej widocznej dla użytkownika kadrze, dzięki czemu wyglądają obiekty w polu widzenia większy. Jednocześnie ta procedura zmniejsza wyrazistość widzialnego obrazu. Dlatego modele z cyfrowym zoomem są dość rzadkie, a nawet w takich przypadkach pełni on rolę pomocniczą i ma bardzo skromne powiększenie – zwykle nie większe niż 2x.

Średnica soczewki wejściowej, w którą wyposażony jest obiektyw noktowizora.

Parametr ten jest jednym z najważniejszych dla każdego urządzenia optycznego, w tym noktowizora: im większa soczewka, tym więcej światła (lub promieniowania podczerwonego) wpada do niego i tym bardziej czuła jest optyka, przy pozostałych warunkach równych. Minusem tego jest wzrost rozmiarów, wagi i kosztu urządzenia. Ponadto nie zapominaj, że w konstrukcji można zastosować różne sztuczki i dodatkowe technologie; dlatego sam duży obiektyw nie zawsze jest jednoznacznym wyznacznikiem wysokiej klasy.

Ogniskowa noktowizora. Pod tym pojęciem rozumie się taką odległość od środka optycznego obiektywu do fotokatody wzmacniacza obrazu lub matrycy urządzenia cyfrowego(patrz „Zasada działania”), przy której na fotokatodzie/matrycy uzyskuje się wyraźny obraz.

Ogólnie rzecz biorąc, długie ogniskowe są charakterystyczne dla systemów optycznych o wysokim stopniu powiększenia optycznego (patrz wyżej). Jednak w przypadku noktowizorów zależność ta nie jest sztywna – po prostu przy optyce długoogniskowej łatwiej jest zapewnić duże powiększenie. W praktyce oznacza to, że modele o tej samej ogniskowej mogą wyraźnie różnić się powiększeniem. Ale to, na co wskaźnik ten wpływa bezpośrednio, to transmisja światła: przy pozostałych warunkach równych, „dłuższe” układy optyczne przepuszczają mniej światła, co negatywnie wpływa na możliwości urządzenia. Dotyczy to również kamer termowizyjnych (patrz „Typ”), ponieważ ich roboczy zakres podczerwieni w tym przypadku jest również zgodny z ogólnymi prawami optyki.

Rozdzielczość matrycy zainstalowanej w kamerze termowizyjnej (patrz „Rodzaj”) lub cyfrowym NVD (patrz „Zasada działania”). Zwykle określane w pikselach poziomo i pionowo, na przykład 640x480.

Z jednej strony im wyższa rozdzielczość, tym wyraźniejszy i bardziej szczegółowy obraz. Z drugiej strony zwiększenie rozdzielczości bez zmiany rozmiaru matrycy powoduje, że na każdy piksel będzie padać mniej światła – a to negatywnie wpływa na zasięg wykrywania (patrz wyżej) i prowadzi do pojawienia się szumu. Dlatego rozdzielczość odbiorników we współczesnych noktowizorach nie jest wysoka – w przeliczeniu na zwykłe megapiksele rzadko przekracza 0,3 megapiksela. I nie ma sensu jednoznaczne porównywanie różnych modeli według tego parametru - w końcu rzeczywista jakość pracy zależy również w dużej mierze od wielkości odbiornika, funkcji przetwarzania sygnału itp.

Liczba klatek na sekundę na ekranie kamery termowizyjnej (a dokładniej na wyświetlaczu widocznym przez strzałkę przez okular). Im wyższa jest ta częstotliwość - im gładszy i mniej szarpany obraz, tym lepiej kamera termowizyjna nadaje się do oglądania szybko poruszających się obiektów. Z drugiej strony wskaźnik ten bezpośrednio wpływa na cenę urządzenia i zmniejsza jego autonomię, ponieważ wysoka liczba klatek na sekundę wymaga potężnego (a zatem drogiego i „żarłocznego”) elektronicznego „wypychania”.

Rozdzielczość widzialnego obrazu wytwarzanego przez noktowizor. Wskazuje liczba linii (skoków) na milimetr; im wyższy wskaźnik ten - im bardziej szczegółowy obraz może stworzyć NVD, tym lepiej będą na nim widoczne drobne szczegóły. Co prawda takie urządzenia będą odpowiednio kosztować.

W modelach ze wzmacniaczem obrazu (patrz „Zasada działania”) rozdzielczość silnie zależy od generacji przetwornika.

Wielkość obszaru widocznego w noktowizorze z odległości 100 m - innymi słowy największa odległość między dwoma punktami, w których można je jednocześnie widzieć z tej odległości. Nazywa się to również „liniowym polem widzenia”. Wraz z kątowym polem widzenia (patrz niżej) parametr ten charakteryzuje przestrzeń zajmowaną przez optykę; jednocześnie wyraźniej opisuje możliwości konkretnego modelu niż dane dotyczące kątów widzenia.

Kąt widzenia zapewniany przez noktowizor - czyli kąt pomiędzy liniami łączącymi oko obserwatora z dwoma skrajnymi punktami widzialnej przestrzeni. Szerokie kąty widzenia pozwalają na pokrycie dużego obszaru, ale współczynnik powiększenia (patrz wyżej) jest niski; z kolei zwiększenie powiększenia prowadzi do zmniejszenia pola widzenia.

Najmniejsza odległość od obserwowanego obiektu, przy której będzie on wyraźnie widoczny przez NVD. W przypadku normalnego użytkowania noktowizorów odległość ta nie powinna przekraczać minimalnej oczekiwanej odległości od przedmiotowych obiektów; w związku z tym należy pamiętać, że im wyższy współczynnik powiększenia (patrz wyżej), tym z reguły dłuższa jest odległość ogniskowania.

Średnica źrenicy wyjściowej tworzona przez układ optyczny noktowizora. Źrenica wyjściowa to rzut przedniej soczewki obiektywu, zbudowany przez optykę i elektronikę w obszarze okularu; obraz ten można zaobserwować w postaci charakterystycznego okręgu świetlnego, patrząc przez okular nie z bliska, ale z odległości 30 – 40 cm.

Praktyczne znaczenie tego parametru polega na tym, że dla normalnej widoczności powinien on być nie mniejszy niż rozmiar źrenicy osoby patrzącej przez okular. Średnica źrenicy ludzkiej może wahać się od 2-3 mm w jasnym świetle do 7-8 mm w ciemności. Dlatego im większy rozmiar źrenicy wyjściowej NVD, tym z reguły lepsza widoczność; jest to szczególnie ważne przy minimalnej ilości światła, gdy jasność obrazu jest niska nawet podczas oglądania przez urządzenie. Z drugiej strony ta cecha znacząco wpływa na koszt urządzenia.

Przesunięcie to odległość między soczewką okularu a źrenicą wyjściową instrumentu optycznego (patrz Średnica źrenicy wyjściowej). Optymalną jakość obrazu osiąga się, gdy źrenica wyjściowa jest rzutowana bezpośrednio na oko obserwatora; tak więc w praktyce przesunięcie to odległość od oka do soczewki okularu, która zapewnia najlepszą widoczność i nie przyciemnia krawędzi (winietowanie). Długie nasadki są szczególnie ważne, jeśli noktowizor ma być używany jednocześnie z okularami - w takich przypadkach nie ma bowiem możliwości zbliżenia okularu do oka. Dotyczy to również urządzeń, które można zamontować na broni: im większa odległość od oka, tym mniejsze prawdopodobieństwo zranienia w wyniku odrzutu.

Obecność w NVG funkcji korekcji dioptrii.

Funkcja ta będzie bardzo przydatna dla osób noszących okulary z powodu krótkowzroczności lub nadwzroczności. Ustawiając wymaganą ilość dioptrii "plus" lub "minus" na skali regulacji, taki użytkownik będzie mógł gołym okiem patrzeć przez okular i widzieć wyraźny obraz - niezbędną korekcję zapewni optyka urządzenie. Jest to o wiele wygodniejsze niż oglądanie w okularach.

Należy pamiętać, że zakres korekcji jest zwykle niewielki, a w przypadku poważnych wad wzroku możliwości optyki mogą nie wystarczyć; ale takie sytuacje są nadal dość rzadkie.

Obecność wbudowanego oświetlacza podczerwieni w konstrukcji noktowizora.

Oświetlacz IR pełni taką samą rolę dla noktowizora, jak konwencjonalna latarka dla ludzkiego oka: zapewnia dodatkowe oświetlenie widzialnej przestrzeni, zwiększając jasność obrazu w zakresie pracy urządzenia. Dzięki temu urządzenie może normalnie pracować nawet w całkowitej ciemności, kiedy praktycznie nie ma światła widzialnego, a promieniowanie podczerwone z otaczających obiektów nie wystarcza do normalnej widoczności. Jednocześnie takie oświetlenie jest niewidoczne gołym okiem (poza tym, że sam oświetlacz może się wyróżniać; więcej szczegółów w rozdziale „Niewidzialne widmo promieniowania”). Oczywiście do obsługi iluminatora potrzebna jest energia; dodatkowo funkcja ta może znacząco wpłynąć na koszt urządzenia.

Długość fali promieniowania podczerwonego emitowanego przez oświetlacz IR zainstalowany w NVD. W większości przypadków parametr ten ma charakter wyłącznie informacyjny: producenci zwykle wybierają długość fali tak, aby była optymalna dla właściwości urządzenia i zapewniała deklarowane właściwości. Niemniej jednak praktyczny moment wiąże się również z długością fali - „widocznością” lub „niewidzialnością” iluminatora (patrz „Niewidzialne widmo promieniowania”).

Obecność emitera podczerwieni w konstrukcji NVD (patrz wyżej), działającego w całkowicie niewidocznym widmie.

Jedną z cech nowoczesnych urządzeń oświetleniowych (w tym na podczerwień) jest to, że żadne z nich nie jest w stanie wytworzyć fal o dokładnie tej samej długości – część promieniowania nieuchronnie przechwyci sąsiednie zakresy. Z tego powodu dochodzi do sytuacji, w których oświetlacz, którego główna moc skoncentrowana jest w widmie IR, również emituje światło widzialne. Wygląda jak matowa czerwona poświata; nie jest wystarczająco mocny, aby gołym okiem oświetlić otaczające przedmioty, ale jest wyraźnie widoczny w ciemności i może zdemaskować użytkownika. Emitery o niewidzialnym widmie, jak sama nazwa wskazuje, nie mają tej wady. Dlatego jeśli szukasz noktowizora do sytuacji, w których ukrywanie się jest ważne – na przykład podczas polowania – warto wybierać wśród modeli z tą funkcją. To prawda, należy pamiętać, że zasięg światła takich emiterów jest nieco krótszy niż w przypadku widocznych.

Z reguły „niewidzialne” emitery mają długość fali (patrz wyżej) co najmniej 800 nm.

- Wyjście wideo. Obecność wyjścia w konstrukcji NVD, które pozwala na transmisję obrazu z urządzenia do urządzenia zewnętrznego - na przykład laptopa. W ten sposób można oglądać obraz na dużym wyświetlaczu i nagrywać wideo, nawet jeśli NVD nie ma własnego rejestratora wideo (patrz poniżej); a jeśli to możliwe, możliwe jest nadawanie nie tylko obrazu w czasie rzeczywistym, ale także sfilmowanych materiałów. Konkretny interfejs wyjścia wideo może się różnić, ale najczęściej sygnał jest przesyłany w formacie analogowym.

- Wbudowany rejestrator wideo. Obecność własnego magnetowidu w konstrukcji NVD. Dzięki temu urządzenie może być używane jako kamera wideo, rejestrując wszystko, co wchodzi w pole widzenia na wideo; Co więcej, takie nagrywanie nie wymaga dodatkowego sprzętu, w przeciwieństwie do pracy z wyjściem wideo opisanej powyżej. Wideo z reguły jest zapisywane na karcie pamięci, a w wielu modelach możliwe jest oglądanie nagrania bezpośrednio na samym urządzeniu.

- Przełączanie trybów obserwacji. Możliwość przełączania trybów obserwacji oznacza zmianę cech kolorystycznych w „obrazie” widocznym dla użytkownika. Tak więc kamery termowizyjne (patrz „Typ”) z tą funkcją obsługują co najmniej dwa klasyczne tryby: „biały gorący” (im cieplejszy obiekt, tym jaśniejszy) i „gorący czarny” (im cieplej, tym ciemniejszy); dodatkowo można zapewnić dodatkowe formaty,...takie jak podkreślanie szczególnie ciepłych obiektów na czerwono. W klasycznych noktowizorach przełączanie trybów zwykle wiąże się ze zmianą odcienia koloru widzialnego obrazu – na przykład z klasycznej zieleni na czerwony lub czarno-biały. A dodatkowymi funkcjami mogą być na przykład tryb wysokiego kontrastu.

- Napełnianie gazem. Cecha ta zakłada obecność w korpusie wypełniacza w postaci gazu obojętnego – na przykład azotu – zawierającego minimum pary wodnej. Takie środowisko nie utlenia stykających się z nim części, a „suchość” wypełniacza zapobiega również zaparowaniu optyki od wewnątrz podczas ekstremalnych temperatur. Należy zauważyć, że swego rodzaju „efektem ubocznym” napełniania gazem jest ochrona przed kurzem i wilgocią (patrz niżej), ponieważ obudowy takich urządzeń z definicji muszą być uszczelnione.

- Ochrona przed kurzem i wilgocią. Obecność ochrony przed kurzem i wilgocią w konstrukcji NVG, która zapobiega wnikaniu zanieczyszczeń na wrażliwe elementy. Funkcja ta jest prawie obowiązkowa, jeśli planujesz aktywnie korzystać z urządzenia na zewnątrz - na przykład podczas polowania. Należy pamiętać, że poziom bezpieczeństwa może być różny, a wysoki stopień ochrony zazwyczaj oznacza wysoką cenę. Dlatego przy wyborze warto doprecyzować parametry deklarowane dla każdego konkretnego modelu i skorelować je z prawdziwymi potrzebami.

- Ochrona przed wstrząsami. Funkcja ta polega na użyciu różnych środków - mocnych elastycznych materiałów obudowy, systemów amortyzujących itp. - które zapobiegają uszkodzeniu wrażliwych elementów urządzenia przez uderzenia i wstrząsy. Stopień i możliwości ochrony przed wstrząsami mogą się znacznie różnić: zwykle takie modele mogą wytrzymać upadki z co najmniej 1,5 m, ale w niektórych przypadkach wskaźnik ten może być wyższa. Należy pamiętać, że do montażu na broni palnej wymagana jest specjalna ochrona przed odrzutem, którą nie mają wszystkie urządzenia odporne na wstrząsy.

- Skośne muszle oczne. Obecność skośnych muszli ocznych (lub jednej muszli ocznej w przypadku monokularów - patrz „Typ”) w konstrukcji noktowizora. Podczas pracy z urządzeniem wysunięta część muszli ocznej znajduje się na zewnątrz oka, praktycznie na skroni; dzięki temu zapewnia dodatkową ochronę dla oka – przede wszystkim przed zewnętrznymi „rozbłyskami”, które zakłócają normalne oglądanie obrazu w okularze. Jednocześnie takie modele są słabo połączone z okularami: w najlepszym razie muszlę oczną trzeba będzie podwinąć, negując wszystkie jej zalety, a w niektórych urządzeniach nawet takiej możliwości nie ma.

Obecność hełmu-maski w zakresie dostawy noktowizora.

Hełm-maska to obręcz z systemem pasów i mocowaniem do urządzenia. Taka konstrukcja umożliwia noszenie noktowizora na głowie, dzięki czemu ręce pozostają wolne podczas pracy z urządzeniem. Jednocześnie grubość obręczy i pasków jest zwykle niewielka, co pozwala na noszenie ich pod nakryciem głowy.

Należy pamiętać, że możliwość zamontowania na hełmie-masce znajduje się w wielu modelach NVG, jednak sama maska-hełm nie zawsze jest dostarczana w zestawie. Dużo łatwiej jest go kupić razem z urządzeniem niż dobierać osobno.

Rodzaj baterii używanych przez noktowizor do pracy. Technicznie mogą to być wymienne ogniwa o standardowym rozmiarze lub wbudowane akumulatory. Jednak w praktyce druga opcja praktycznie nie występuje, ponieważ nie daje możliwości szybkiej wymiany rozładowanej baterii na nową - a taka możliwość jest krytyczna dla większości zastosowań NVD.

Jeśli chodzi o konkretne typy baterii, najczęstsze opcje to:

- CR123. Element najbardziej rozpowszechniony wśród nowoczesnych noktowizorów. Kształtem akumulatory te są podobne do popularnych baterii AA (patrz niżej), ale ich średnica jest większa, a długość zauważalnie mniejsza: odpowiednio 17 i 35 mm. Napięcie robocze wynosi 3,7 V, co zapewnia dobrą moc, wystarczającą do normalnej pracy NVD. Doprowadziło to do popularności CR123.

- AA. Klasyczne akumulatory „paluszkowe” na 1,5 V. Moc takiego zasilacza jest mniejsza niż w przypadku CR123, dlatego potrzeba więcej ogniw; z drugiej strony takie akumulatory łatwiej znaleźć na rynku.

- AAA. Akumulatory typu „mini-finger” lub „mały palec”, mniejsza wersja ogniw AA. Ze względu na niewielkie rozmiary elementy takie nie różnią się mocą i pojemnością, dlatego znajdują zastosowanie tylko w stosunkowo prostych urządzeniach, dla których ważne są kompaktowe wymiary.

Najdłuższy czas, przez jaki urządzenie może nieprzerwanie pracować na nowych bateriach bez wymiany/ładowania. Należy pamiętać, że producenci zwykle wskazują ten czas na idealne warunki: wysokiej jakości baterie, niska jasność widzialnego obrazu, praca bez użycia oświetlenia IR, wyjście wideo i rejestrator wideo (jeśli jest dostępny, patrz "Cechy dodatkowe") , optymalna temperatura robocza (patrz poniżej) itp. Dlatego w praktyce czas ciągłej pracy może być równie dobrze krótszy od podanego. Niemniej jednak parametr ten pozwala zarówno ocenić autonomię poszczególnych urządzeń, jak i porównać je ze sobą.

Zakres temperatur otoczenia, w których NVD gwarantuje normalne działanie. Wskaźnik ten jest bardzo ważny, biorąc pod uwagę fakt, że takie urządzenia są najczęściej używane na zewnątrz, gdzie wahania temperatury mogą być bardzo duże. Oczywiście przy wyborze warto wziąć pod uwagę warunki, w jakich planowana jest praca z urządzeniem - na przykład nie ma sensu specjalnie szukać modelu odpornego na mróz na polowanie latem. Ogólnie rzecz biorąc, im szerszy zakres działania, tym wyższa ogólna niezawodność urządzenia, tym mniej jest ono wrażliwe na niesprzyjające warunki klimatyczne.

Należy zauważyć, że przekroczenie temperatur roboczych niekoniecznie prowadzi do natychmiastowej awarii; jednak nawet przy zachowaniu funkcjonalności prawdopodobieństwo awarii wzrasta wielokrotnie, a takie przypadki nie są objęte gwarancją producenta.

Całkowita waga noktowizora w pozycji roboczej. Jeśli w zestawie znajduje się maska-hełm (patrz wyżej), zwykle brana jest pod uwagę jej waga.

Duża waga urządzenia sprawia, że jest ono niewygodne w użytkowaniu - zarówno podczas pracy z rękami, jak i po przymocowaniu do kasku-maski. Z drugiej strony, o podobnych cechach, lżejsze modele będą albo droższe, albo będą miały materiały niskiej jakości.