Porównanie Shanling M0 Pro vs HiBy R2

— Audio. Odtwarzacze MP3 w pierwotnym, najbardziej tradycyjnym znaczeniu to urządzenia przeznaczone do odtwarzania muzyki i innych plików audio. Istnieją modele bez wyświetlacza, lecz wiele odtwarzaczy audio jest wyposażonych w ekrany i może pracować z dodatkowymi formatami plików — takich jak TXT do wyświetlania tekstów piosenek lub JPG do przeglądania okładek albumów, a nawet zdjęć. Natomiast odtwarzacz w nich jest przeznaczony tylko do pracy z dźwiękiem i nie pozwala na odtwarzanie wideo.

— Odtwarzacz multimedialny. Ta odmiana obejmuje wszystkie odtwarzacze, które mogą odtwarzać wideo. Konkretna specyfikacja takich modeli może się znacznie różnić – od przenośnych gadżetów z wyświetlaczami 1,5”-2” i obsługą specyficznych formatów po duże urządzenia 4-5”, które mogą pracować z nieprzekonwertowanymi plikami. W każdym razie, jeśli potrzebujesz odtwarzacza kieszonkowego z możliwością nie tylko słuchania muzyki, ale i oglądania filmów – warto wybierać spośród takich modeli.

— Odtwarzacz Hi-Fi. Specyficzna odmiana odtwarzaczy audio (patrz wyżej), zaprojektowana w celu maksymalizacji jakości odtwarzanego dźwięku. Wykorzystuje wysokiej klasy komponenty i zaawansowane obwody przetwarzania sygnału; z tego powodu takie urządzenia są znacznie droższe od konwencjonalnych odtwarzaczy audio, ale pod względem jakości dźwięku dorównują s...tacjonarnym systemom klasy Hi-Fi. Dla takich modeli niemal obowiązkowa jest obsługa przynajmniej jednego formatu bezstratnego jak FLAC czy APE i tylko w takich urządzeniach możliwa jest praca w trybie DAC (patrz „Funkcje/możliwości”). Ponadto konstrukcja może przewidywać specjalizowane interfejsy – np. zbalansowany lub optyczny (patrz „Wyjścia”). Dzięki temu urządzenia tego typu mogą być przydatne zarówno dla wymagających audiofilów, jak i tych, którzy zawodowo zajmują się dźwiękiem.

System operacyjny, pod którym działa odtwarzacz.

Nie każda powłoka jest systemem operacyjnym; ta nazwa dotyczy najbardziej zaawansowanych platform. System operacyjny ma rozbudowane możliwości, które znacznie wykraczają poza tradycyjną funkcjonalność odtwarzaczy, co więcej, można je dodatkowo rozszerzyć, instalując dodatkowe aplikacje do różnych celów - od serwisów muzycznych online i bibliotek multimediów po gry, klientów sieci społecznościowych itp. obecność systemu operacyjnego zwykle oznacza, że urządzenie należy do odtwarzaczy multimedialnych (patrz „Typ”); jednak nie każdy odtwarzacz multimedialny ma pełny system operacyjny. Odtwarzacze Hi-Fi również mogą mieć takie oprogramowanie, jednak system operacyjny w nich często jest mocno zmodyfikowany i nie wszystkie takie urządzenia pozwalają na instalację aplikacji firm trzecich.

Konkretne opcje systemu operacyjnego mogą wyglądać następująco:

- Androida. System operacyjny opracowany przez Google, szeroko stosowany przez producentów przenośnych urządzeń elektronicznych; praktycznie wypchnął inne systemy z rynku, jedyną alternatywą jest iOS(patrz niżej). Oryginalny Android jest ściśle zintegrowany z usługami Google i korzysta ze sklepu Google Play; jednak na rynku jest wiele markowych skórek i modyfikacji, w tym niektóre z dość radykalnymi zmianami. A programy możesz instalować nie tylko ze sklepu z aplikacjami, ale także z dowolnych...innych źródeł - pobierając plik instalacyjny na swoje urządzenie. System posiada kod open source, każdy może napisać oprogramowanie dla tego systemu operacyjnego, dzięki czemu zestaw aplikacji na Androida jest niezwykle obszerny, ale wiele z nich nie różni się jakością.

-iOS. Własny system operacyjny Apple, nieużywany przez innych producentów. Wyróżnia się zamkniętym charakterem: dodatkowe aplikacje można instalować tylko z markowego App Store, a do muzyki i wideo trzeba korzystać z usługi iTunes. Dodatkowo, aby stworzyć oprogramowanie na iOS, trzeba uzyskać płatną licencję, co ogranicza krąg programistów. Z drugiej strony iOS jest dość wygodny w tym sensie, że użytkownik nie musi zagłębiać się w rozbudowany zestaw ustawień; a aplikacje w App Store przechodzą dość rygorystyczne kontrole jakości i bezpieczeństwa.

Model konwertera cyfrowo-analogowego zainstalowanego w urządzeniu.

DAC jest jednym z kluczowych elementów każdego odtwarzacza: przetwarza dane cyfrowe zapisane w pliku dźwiękowym na analogowy sygnał audio, który jest podawany przez wzmacniacz do słuchawek. Jakość przetwornika DAC zależy bezpośrednio od tego, jak dokładnie dźwięk na wyjściu będzie odpowiadał oryginalnemu sygnałowi, a także od tego, czy odtwarzacz może pracować z zaawansowanymi cyfrowymi formatami sygnału: wiele z nich wymaga dużej mocy obliczeniowej, która nie jest dostępna w każdym DAC.

Zwróć uwagę, że model DAC jest wskazany tylko wtedy, gdy jest to wysokiej klasy konwerter o ponadprzeciętnej jakości dźwięku. Na współczesnym rynku istnieją w szczególności przetworniki cyfrowo-analogowe takich producentów: AKM, Cirrus Logic, ESS Sabre, Texas Instruments, Wolfson. A odtwarzacze z takim sprzętem są zwykle określane jako urządzenia Hi-Fi(patrz „Typ”).

Warto też wspomnieć, że liczba DAC-ów może być różna. Najprostszą opcją jest jeden moduł dla obu kanałów dźwiękowych, jednak są odtwarzacze wyposażone jednocześnie w dwa konwertery – po jednym na kanał. Ten „podział pracy” wpływa na koszty, ale zmniejsza obciążenie każdego przetwornika DAC z osobna, co ma pozyt...ywny wpływ na jakość i niezawodność dźwięku.

Zakres częstotliwości audio, które odtwarzacz może odtworzyć. Im szerszy zakres, tym pełniejszy obraz dźwiękowy, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że urządzenie „odetnie” część pasma. Jednocześnie przy wyborze tego parametru należy wziąć pod uwagę kilka punktów.

Po pierwsze, przeciętne ludzkie ucho może słyszeć dźwięki od około 16 Hz do 20 kHz; odchylenia od tych liczb są niewielkie, a wraz z wiekiem zakres ten zawęża się jeszcze bardziej. W praktyce oznacza to, że dla normalnej słyszalności wystarczy tylko wypełnić tę lukę. A szersze granice wskazane w charakterystyce odtwarzacza będą bardziej chwytem marketingowym niż naprawdę ważnym momentem. Po drugie, nie zapominaj, że o jakości dźwięku decyduje nie tylko zasięg, ale także szereg innych cech odtwarzacza - stosunek sygnału do szumu, pasmo przenoszenia itp .; dlatego sam szeroki zakres nie gwarantuje przyjemnego dźwięku. I po trzecie, cechy słyszalnego dźwięku również w dużej mierze zależą od użytych słuchawek i ich zakresu częstotliwości: wszystkie zalety odtwarzacza o szerokim zakresie częstotliwości mogą zostać zniweczone, jeśli częstotliwości zostaną „odcięte” przez słuchawki.

Stosunek poziomu sygnału użytecznego (czysty dźwięk) do obcego szumu wytwarzanego przez odtwarzacz na wyjściu. Parametr ten bezpośrednio charakteryzuje jakość wbudowanego wzmacniacza: uwzględnia głównie szum wewnętrzny obwodów elektronicznych, a im wyższy stosunek sygnału do szumu, tym mniej szumu i tym wyraźniejszy dźwięk.

Zauważ, że w przypadku odtwarzaczy ta cecha często nie jest szczególnie krytyczna: szum wzmacniacza może być gubiony na tle dźwięków otoczenia, szczególnie w środowisku miejskim, a do takich sytuacji wystarczą nawet najskromniejsze wskaźniki, co poziom 70 - 80 dB. Jednocześnie w przypadku modeli Hi-Fi (patrz „Typ”) ten punkt jest jednym z najważniejszych; w najbardziej zaawansowanych urządzeniach stosunek sygnału do szumu może przekroczyć 120 dB.

Im wyższa moc, tym głośniejszy dźwięk można uzyskać w słuchawkach, przy czym wszystkie inne rzeczy są takie same. Dodatkowo wyższa moc pozwala na podłączenie do urządzenia słuchawek o wyższej impedancji (choć nie ma tu sztywnej zależności, a modele o tej samej mocy wyjściowej mogą mieć różne ograniczenia impedancji słuchawek). Jednak w przypadku zwykłych (nie Hi-Fi) odtwarzaczy parametr ten ma raczej charakter referencyjny niż praktyczny: z reguły moc wzmacniacza w takich modelach wystarczy, by „wstrząsnąć” większością konsumentów. słuchawki klasy. Jednak w przypadku modeli urządzeń Hi-Fi (patrz „Rodzaj”) moc wyjściowa ma kluczowe znaczenie: decyduje o kompatybilności z „uszami” klasy studyjnej o wysokiej impedancji. Szczegółową pomoc w tej kwestii można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Zniekształcenia harmoniczne odtwarzacza.

Parametr ten bezpośrednio charakteryzuje ilość zniekształceń wprowadzanych przez urządzenie do oryginalnego dźwięku: im niższy współczynnik, tym czystszy dźwięk, tym mniej takich zniekształceń. Nie da się ich całkowicie wyeliminować, ale można je zredukować do poziomu praktycznie niezauważalnego przez człowieka. Uważa się więc, że zniekształcenia na poziomie 0,5% są już niewidoczne nawet dla doświadczonego słuchacza. Jednocześnie w nowoczesnym sprzęcie audio występują też znacznie niższe wartości – nawet do dziesięciu tysięcznych procenta. W przypadku odtwarzaczy takie wskaźniki pełnią głównie rolę reklamową – są oznaką wysokiego poziomu urządzenia.

Zwróć uwagę, że zniekształcenia harmoniczne są wskazywane głównie dla odtwarzaczy Hi-Fi (patrz „Typ”), dla których maksymalna czystość dźwięku ma kluczowe znaczenie; w modelach konwencjonalnych ma to znaczenie drugorzędne.

Formaty plików dźwiękowych, z którymi odtwarzacz może współpracować.

- MP3. Najsłynniejszy z dzisiejszych cyfrowych formatów audio; jest obsługiwany przez prawie wszystkie odtwarzacze kompaktowe, nazwa MP3 stała się nawet dla nich nazwą domową. Zapewnia tzw. kompresja stratna, gdy niektóre częstotliwości dźwięku są tracone. Jednak po skompresowaniu dźwięk jest przetwarzany w taki sposób, że większość częstotliwości „zanika”, których utrata jest niezauważalna dla ludzkiego ucha. W rezultacie jakość dźwięku może być dość wysoka i możliwe jest jednoznaczne odróżnienie wysokiej jakości MP3 od formatu bezstratnego tylko na sprzęcie Hi-Fi.

-WAV. Kolejny popularny standard audio pierwotnie opracowany do przechowywania dźwięku na komputerze PC. Z technicznego punktu widzenia może być używany do przechowywania dźwięku w różnych formatach, ale najczęściej jest używany do nieskompresowanego dźwięku. Z tego powodu jakość dźwięku może być dość wysoka, a do jego przetworzenia nie jest wymagana żadna specjalna moc obliczeniowa. Minusem tego jest duża ilość plików audio - wielokrotnie więcej niż MP3.

- WMA. Format audio, kiedyś stworzony specjalnie dla systemu operacyjnego Windows. Domyślnie używa kompresji stratnej (chociaż istnieje bezstratna wersja kodeka WMA). Format WMA jest szczególnie przydatny do pracy przy niskich przepływnościach, w tych warunkach zapewnia lepszą jakość niż MP3 i zajmuje mniej miejs...ca. Z drugiej strony format ten jest znacznie mniej popularny w cyfrowym dźwięku wysokiej jakości.

- AAC. Format zaprojektowany jako potencjalny następca MP3. Zapewnia również kompresję stratną (patrz wyżej), ale zapewnia lepszą jakość przy tym samym rozmiarze pliku; ta różnica jest szczególnie widoczna przy niskich przepływnościach. Aktywnie promowany przez Apple w iPodach; niemniej jednak jest zauważalnie gorszy od MP3 pod względem rozpowszechnienia, chociaż jest obsługiwany przez znaczną liczbę odtwarzaczy.

- OGG. Stratny cyfrowy format audio jest jedną z potencjalnych alternatyw dla MP3. Jedną z kluczowych cech OGG jest to, że podczas kodowania dźwięku szybkość transmisji stale się zmienia; jednocześnie na fragmentach, w których nie ma dźwięku, bitrate spada prawie do zera (w przeciwieństwie do MP3, gdzie strumień danych płynie stale, również w obszarach całkowitej ciszy). Pozwala to na osiągnięcie niewielkich rozmiarów plików przy zachowaniu jakości dźwięku. Należy również pamiętać, że format OGG jest oprogramowaniem typu open source i nie jest ograniczony patentami.

- FLAC. Jeden z formatów wykorzystujących bezstratną kompresję dźwięku (bezstratną). Dzięki tej kompresji zachowane są wszystkie szczegóły oryginalnego dźwięku, dlatego lossless formaty są szczególnie cenione przez wyrafinowanych melomanów i audiofilów. Minusem tej jakości są duże rozmiary plików. W szczególności FLAC jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych nowoczesnych formatów bezstratnych. Wynika to w dużej mierze z tego, że standard ten nie jest szczególnie wymagający pod względem mocy obliczeniowej odtwarzacza. Dzięki temu jego obsługę można zaimplementować nawet w stosunkowo prostych i niedrogich odtwarzaczach (w przeciwieństwie do innego popularnego formatu - APE, patrz niżej). Z drugiej strony pliki FLAC są bardziej obszerne niż pliki APE.

- aPE. Jeden z popularnych formatów bezstratnej kompresji dźwięku. W porównaniu z innym powszechnym standardem - FLAC (patrz wyżej) - APE pozwala uzyskać mniejsze rozmiary plików przy tej samej jakości. Z drugiej strony do odtwarzania takich plików potrzebna jest elektronika o dość dużej mocy obliczeniowej, dlatego kompatybilność z APE jest stosunkowo rzadka w odtwarzaczach kompaktowych.

- DSD. Specyficzny cyfrowy format audio wykorzystujący tzw. Modulacja sigma-delta (w przeciwieństwie do modulacji impulsowej stosowanej w większości innych formatów). Ta modulacja zapewnia bardzo wysoką częstotliwość próbkowania 2822,4 kHz; jednak nie można go porównać ze zwykłą częstotliwością próbkowania (patrz wyżej): w tym przypadku jest to specyficzny format sygnału. Jego właściwości są takie, że obsługa DSD może być zapewniona, nawet jeśli DAC odtwarzacza formalnie ma znacznie niższą częstotliwość próbkowania. Ogólnie ten format jest uważany za profesjonalny, jego obsługa znajduje się głównie w modelach Hi-Fi (patrz „Rodzaj”).

- DXD. Profesjonalny format audio pierwotnie stworzony do edycji plików DSD (patrz wyżej) – ze względów technicznych oryginalny DSD słabo nadaje się do edycji. DXD wykorzystuje 24-bitową (8-bitową wyższą niż Audio CD) i 352,8 kHz częstotliwość próbkowania (8-krotnie wyższą niż Audio CD). Podobnie jak oryginalny DSD, można go znaleźć głównie w odtwarzaczach Hi-Fi.

- AIFF. Format audio opracowany przez Apple dla komputerów Mac i laptopów Macbook; rodzaj „jabłkowego” analogu opisanego powyżej WAV, również w większości przypadków używanego do nieskompresowanego dźwięku.

- słyszalny. Zastrzeżony format pliku używany przez tytułowy internetowy sklep z książkami audio. Jedną z funkcji tego formatu jest to, że odtwarzanie plików jest dostępne tylko po wprowadzeniu loginu i hasła do sklepu internetowego Audible; dlatego obsługa tego standardu zwykle oznacza posiadanie programu klienckiego umożliwiającego dostęp do sklepu.

Ta lista nie jest wyczerpująca, we współczesnych odtwarzaczach (zwłaszcza w najwyższej kategorii) mogą być obsługiwane inne typy plików audio.

Kodeki i dodatkowe technologie przetwarzania dźwięku obsługiwane przez odtwarzacz podłączony przez Bluetooth. Początkowo transmisja dźwięku poprzez Bluetooth wiąże się z dość mocną kompresją sygnału, co może znacznie zepsuć wrażenia ze słuchania muzyki. Aby wyeliminować tę wadę, stosuje się różne technologie, w szczególności aptX, aptX HD, aptX Low Latency, aptX Adaptive, AAC, LDAC, LHDC. Oczywiście, aby skorzystać z którejkolwiek technologii, musi ona być obsługiwana nie tylko przez odtwarzacz, ale także przez urządzenie Bluetooth, z którym jest używana. Oto główne cechy każdej opcji:

- aptX. Kodek Bluetooth zaprojektowany w celu znacznej poprawy jakości dźwięku przesyłanego przez Bluetooth. Zdaniem twórców pozwala to uzyskać jakość porównywalną z Audio CD (16-bit/44,1 kHz). Korzyści z aptX są najbardziej zauważalne podczas słuchania treści wysokiej jakości (takich jak formaty bezstratne), ale nawet w przypadku zwykłego pliku MP3 może zapewnić zauważalną poprawę dźwięku.

- aptX HD. Opracowanie i udoskonalenie oryginalnego aptX, umożliwiające uzyskanie czystości dźwięku porównywalnej z dźwiękiem Hi-Res (24-bity/48 kHz). Podobnie jak w oryginale, zalety aptX HD są zauważalne głównie w przypadku wysokiej jakości dźwięku, choć kodek ten nie będzie nie na miejscu dla MP3.

- aptX Niskie opóźnienie. Specyficzna wersja aptX opisana powyżej, zaprojektowana nie tyle w celu poprawy jakości dźwięku, ile w celu zmniejszenia opóźnień w transmisji sygnału. Tak...ie opóźnienia nieuchronnie występują podczas pracy przez Bluetooth; Nie są one krytyczne przy słuchaniu muzyki, jednak podczas oglądania wideo może wystąpić zauważalna desynchronizacja pomiędzy obrazem i dźwiękiem. Kodek aptX LL eliminuje to zjawisko, zmniejszając opóźnienie do 32 ms – różnica niezauważalna dla ludzkiej percepcji.

- aptX Adaptacyjny. Dalszy rozwój aptX; w rzeczywistości łączy możliwości aptX HD i aptX Low Latency, ale nie ogranicza się do tego. Jedną z głównych cech tego standardu jest tzw. adaptacyjna przepływność: kodek automatycznie dostosowuje rzeczywistą szybkość przesyłania danych w oparciu o charakterystykę nadawanej treści i obciążenie wykorzystywanych częstotliwości. Pomaga to w szczególności zmniejszyć zużycie energii i zwiększyć niezawodność komunikacji; a specjalne algorytmy pozwalają na nadawanie dźwięku o jakości porównywalnej do aptX HD (24 bity/48 kHz), przy wykorzystaniu znacznie mniejszej ilości przesyłanych danych.

- AAC Kodek Bluetooth używany głównie w przenośnych gadżetach Apple. Pod względem możliwości zauważalnie ustępuje bardziej zaawansowanym standardom, takim jak aptX czy LDAC: jakość dźwięku przy użyciu AAC jest porównywalna z przeciętnym plikiem MP3. Jednak do słuchania tych samych plików MP3 wystarczy; różnica staje się zauważalna dopiero w bardziej zaawansowanych formatach.

— LDAC. Opatentowany kodek Bluetooth firmy Sony. Przewyższa nawet aptX HD pod względem szerokości pasma i potencjalnej jakości dźwięku, zapewniając wydajność na poziomie Hi-Res dźwięku 24-bit/96 kHz; Istnieje nawet opinia, że jest to maksymalna jakość, jaką można zapewnić w transmisji bezprzewodowej – dalsza poprawa będzie po prostu niezauważalna dla ludzkiego ucha.

- LHDC. LHDC (kodek audio High-Definition o niskim opóźnieniu) to kodek o wysokiej rozdzielczości i niskim opóźnieniu opracowany przez Hi-Res Wireless Audio Alliance i Savitech. Kodek ten jest również znany jako HWA (bezprzewodowy dźwięk Hi-Res). Przy zastosowaniu LHDC transmisja sygnału odbywa się z szybkością transmisji do 900 kbps, głębią bitową do 24 bitów i częstotliwością próbkowania do 96 kHz. Zapewnia to stabilne i niezawodne połączenie przy zmniejszonych opóźnieniach. Kodek jest optymalnie dostosowany do wysokiej klasy słuchawek bezprzewodowych i zaawansowanych cyfrowych formatów audio.