Porównanie VOX Pathfinder 10 vs Ibanez IBZ10GV2

Impedancja głośnika(ów) zainstalowanego we wzmacniaczu.

Impedancja odnosi się do odporności na prąd przemienny - to znaczy do prądu płynącego, gdy podawany jest sygnał audio. Impedancja ta wpływa na kompatybilność głośnika ze wzmacniaczem mocy: jeśli impedancja jest zbyt niska, pojawiają się zniekształcenia dźwięku, jeśli jest zbyt wysoka, zmniejsza się głośność. Jednak we wzmacniaczach combo parametr ten jest najczęściej podawany wyłącznie jako odniesienie: takie urządzenia mają własną wzmacniacz mocy, która z definicji jest przeznaczona do impedancji „rodzimego” głośnika, a osobno, z obcymi komponentami, głośnik i wzmacniacz nie są używane.

Liczba kanałów, przewidziana we wzmacniaczu combo lub oddzielnej „głowie” (patrz „Rodzaj”).

Dany parametr jest wskazywany tylko wtedy, gdy urządzenie ma więcej niż jeden kanał. Kanał w danym przypadku można opisać jako rodzaj „ścieżki” dla sygnału audio, który ma swój specyficzny zestaw ustawień. Jeśli takich „ścieżek” jest kilka, to każdą z nich można dowolnie skonfigurować i przełączać się między wariantami brzmienia dosłownie jednym naciśnięciem przycisku (w skrajnych przypadkach poprzez przełączenie instrumentu na inne wejście). Najbardziej typowy przykład zastosowania tej funkcji wygląda tak: jeden kanał służy do czystego dźwięku, a drugi - do „przeładunku” z wykorzystaniem wbudowanego efektu distortion lub overdrive (patrz „Efekty”). Bez podziału na kanały dźwięk musiałby być zmieniany albo przez rekonfigurację wzmacniacza (za każdym razem na nowo ustawiając parametry, co jest po prostu niewygodne), albo za pomocą zewnętrznych „gadżetów” (a nie zawsze jest to optymalny wariant z różnych powodów).

Jeśli chodzi o liczbę kanałów, to w modelach wielokanałowych jest ich zazwyczaj tylko dwa – daje to wspomniane dodatkowe funkcje i jednocześnie nie wpływa znacząco na koszt urządzenia. Ten wariant jest optymalny dla początkujących muzyków, jednak spotyka się również w profesjonalnym sprzęcie. Zwiększenie liczby kanałów umożliwia zapewnienie bardziej zaawansowanych wariantów ustawień wstępnych (na przykład „czysty dźwięczn...y”, „czysty ciepły”, „Crunch” i „Overdrive”), jednak znacznie komplikuje i podnosi wartość konstrukcji. Dlatego im większa jest ta liczba, tym mniej modeli o takiej specyfikacji jest na rynku. Maksymalna liczba spotykana we współczesnych wzmacniaczach gitarowych to 6; podobną liczbę można spotkać w poszczególnych modelach profesjonalnych, głównie tych z cyfrową bazą elementową (patrz „Rodzaj”).

Wbudowane efekty, przewidziane we wzmacniaczu combo. Osiągnięcie różnych efektów jest możliwe za pomocą zewnętrznych akcesoriów, jednak takie akcesoria trzeba szukać i podłączać we własnym zakresie, a wbudowane efekty są dostępne natychmiast i bez zbędnych ustawień.

— Overdrive. Zniekształcenie w postaci charakterystycznego „brzęczenia” gitary elektrycznej przy niskich częstotliwościach i „wycie” przy wysokich częstotliwościach, trochę bardziej miękkie niż distortion. Popularne w szczególności w hard rocku.

— Distortion. Wystarczająco twarde i ostre zniekształcenie, podobne w dźwięku do overdrive, jednak bardziej intensywne i wyraźne. Jest szeroko stosowane w różnych stylach metalu, a także w rocku.

— Reverb. Efekt oparty na imitacji wielokrotnie zanikających ech z każdego dźwięku. W zależności od czasu trwania i intensywności powtórzeń może nadawać dźwiękowi rożne barwy. Używany jako technika artystyczna; między innymi może stworzyć efekt tego, że gitara brzmi w określonym pomieszczeniu (sala koncertowa, sala z kamiennymi ścianami, otwarta przestrzeń w górach itp.). Należy pamiętać, że rewerbację można regulować zarówno za pomocą indywidualnych parametrów (intensywność, czas trwania echa itp.), jak i wybierając wstępnie ustawiony zestaw parametrów (na przykład „ostry dźwięk w pokoju” lub „miękki dźwięk w sali”).

— Tremolo. Tremolo to w zasadzie efekt drżenia dźwięku, który wynika z małych i szybkich wahań głośności każdej nuty. Czasami określenie to oznacza vibrato (patrz niżej) – aż do tego stopnia, że sami producenci wzmacniaczy gitarowych nazywają efekt vibrato efektem tremolo i odwrotnie. Tak więc, specyfika tego efektu w każdym przypadku powinna być wyjaśniona osobno. W każdym razie tremolo może być „stałe” lub regulowane pod względem głębokości (zakresu zmiany głośności) i szybkości (częstotliwości drgań).

— Vibrato. Kolejny efekt „drżenia” dźwięku, często mylony z tremolo (patrz wyżej) – do tego stopnia, że oba te terminy są używane zamiennie. Nie jest to jednak poprawne; różnica polega na tym, że vibrato jest wykonywane kosztem szybkich wahań nuty nie pod względem głośności, lecz pod względem częstotliwości. Podobny efekt można osiągnąć na samej gitarze poprzez „pulsujący” naciąg strun, jednak w większości przypadków korzystanie z wbudowanego narzędzia wzmacniacza jest znacznie wygodniejsze.

— Chorus. Efekt imitujący chóralne brzmienie instrumentu. W tym celu wzmacniacz kopiuje dźwięk gitary i odtwarza kilka kopii jednocześnie z oryginalnym sygnałem, nieznacznie przesuwając je w czasie (około 20 – 30 ms ze stałą zmianą) i częstotliwości. Co prawda nie da się w ten sposób osiągnąć pełnowartościowego brzmienia chóralnego, jednak efekt sam w sobie jest dość oryginalny.

— Delay. Specyficzny rodzaj rewerbacji (patrz „Reverb”), który upowszechnił się jako odrębny efekt. Delay imituje wyraźne pojedyncze echo odtwarzanego dźwięku; w tym celu oryginalny sygnał jest kopiowany i odtwarzany z pewnym opóźnieniem (co najmniej 50 ms).

Oprócz opisanych powyżej, we współczesnych wzmacniaczach gitarowych można spotkać inne efekty, a w szczególności:

— Flanger. Efekt, przypominający gwizdanie silnika odrzutowego; często jest porównywany do startującego samolotu. Powstaje podobnie do opisanego powyżej Chorusa, różni się od niego krótszym czasem opóźnienia i obecnością sprzężenia zwrotnego.

- Echo. Inny rodzaj rewerbacji, podobny do opóźnienia (patrz „Delay”). Różni się tym, że w danym przypadku echo jest odtwarzane wielokrotnie.

— Octaver. Efekt, w którym do sygnału dodawana jest jego kopia, przesunięta o oktawę lub dwie.

— Wah-Wah. Efekt, który wytwarza charakterystyczny dźwięk „rechotania”.

W każdym razie ta lista nie jest wyczerpująca: we współczesnych wzmacniaczach gitarowych mogą występować inne, bardziej szczegółowe warianty obróbki dźwięku. Aby wyjaśnić konkretną specyfikę takich efektów, należy zapoznać się z dokumentacją producenta.

Rodzaj wejścia liniowego przewidziany we wzmacniaczu.

Wejście liniowe służy do wyprowadzania dźwięku z zewnętrznego źródła do głośnika „combo”: np. do tego wejścia można podłączyć odtwarzacz z nagraną partią perkusji i basu oraz grać na gitarze z akompaniamentem. Do wejścia liniowego można użyć różnych typów złączy:

- Mini-jack (3,5 mm). Gniazdo na standardową wtyczkę mini-jack 3,5 mm. Interfejs ten stosowany jest głównie w przenośnym sprzęcie audio, w urządzeniach stacjonarnych bardziej popularne są Jack 6,35 mm i RCA.

- Jack (6,35 mm). Złącze podobne konstrukcją do mini-jacka 3,5 mm i różniące się jedynie rozmiarem. Właściwie, ze względu na rozmiar, tego typu wtyk praktycznie nie występuje w przenośnym sprzęcie audio, ale jest dość popularny w stacjonarnych. Teoretycznie wtyk Jack może być używany do połączenia zbalansowanego (patrz niżej), jednak we wzmacniaczach gitarowych zwykłe wejście niezbalansowane jest bardziej powszechne.

- RCA. Złącze do kabla koncentrycznego z wtyczką tulipanową. Stosowany jest wyłącznie w stacjonarnym sprzęcie audio. Standardowe wejście RCA składa się z dwóch gniazd (dla dźwięku stereo, lewego i prawego kanału), ale we wzmacniaczach combo gitarowych jest tylko jedno gniazdo, ponieważ w tym przypadku nie ma sensu używać stereo - jeden kanał wystarczy.

- Zbalansowany XLR. Charakterystyczny wtyk jest okrągły z trzema stykami, dość dużych rozmiarów. Termin „zbalanso...wany” opisuje specyfikę transmisji sygnału: odbywa się ona nie na dwóch, jak przy normalnym połączeniu, ale na trzech przewodach, z których dwa pracują w przeciwfazie. Dzięki temu większość szumów indukowanych na przewodzie jest tłumiona samodzielnie, bez użycia specjalnych filtrów, co pozwala na stosowanie długich kabli bez pogorszenia jakości sygnału. Zbalansowane połączenie znajduje się głównie w profesjonalnym sprzęcie audio. Podobnie jak w przypadku opisanego powyżej RCA, standardowe wejście XLR zawiera dwa złącza (lewe i prawe stereo), ale combo gitarowe wykorzystuje uproszczoną wersję pojedynczego złącza.

Niektóre wzmacniacze combo są wyposażone jednocześnie w kilka rodzajów wejść liniowych – na przykład Jack i RCA. Zwykle oznacza to, że istnieją oddzielne złącza każdego typu. Teoretycznie kilka wejść pozwala na jednoczesne podłączenie kilku źródeł sygnału, ale w praktyce taką możliwość należy doprecyzować osobno.

Rodzaj wyjścia słuchawkowego przewidzianego w konstrukcji wzmacniacza.

Słuchawki przydadzą się przede wszystkim w sytuacji, gdy nie można hałasować – np. podczas późniejszego ćwiczenia na gitarze. A opcje ich połączenia mogą wyglądać następująco:

- Mini-jack (3,5 mm). Wyjście na standardową wtyczkę mini-jack 3,5 mm. Większość nowoczesnych słuchawek jest wyposażona w taką wtyczkę, zwłaszcza te entry i mid-level. Jednak pod względem jakości i niezawodności połączenia jest zauważalnie gorszy od większego Jacka 6,35 mm (patrz niżej), więc jest stosunkowo rzadki we wzmacniaczach combo.

- Jack (6,35 mm). Złącze jest dość duże, przeznaczone głównie do stacjonarnego sprzętu audio. Jako główna metoda połączenia rzadko spotykana jest wśród słuchawek, głównie modeli profesjonalnych. Jednocześnie do takiego gniazda można podłączyć słuchawki z mini-jackiem 3,5 mm za pomocą prostej przejściówki (w wielu „uszach” takie przejściówki znajdują się nawet w standardowym zestawie); a samo połączenie jest szczelne, niezawodne i z minimalną ingerencją z punktu styku. Z tego powodu większość „combo” korzysta z tego typu złącza.

Rodzaj wyjścia liniowego przewidziany w konstrukcji wzmacniacza combo.

To wyjście, jak sama nazwa wskazuje, zapewnia dźwięk analogowy na poziomie liniowym. W tym przypadku, w przeciwieństwie do wyjścia przedwzmacniacza (patrz wyżej), poziom sygnału na wyjściu liniowym nie jest regulowany. Interfejs ten służy głównie do podłączania urządzeń nagrywających, chociaż można go również wykorzystać do wyprowadzenia sygnału do zewnętrznego wzmacniacza (w rzeczywistości w przypadku braku wyjścia przedwzmacniacza jedyną opcją takiego połączenia jest wejście liniowe) . A typy złączy używanych do wyjścia liniowego mogą być następujące:

- Gniazdo mini jack (3,5 mm). Klasyczny „minijack” wyróżnia się niewielkimi rozmiarami, ale pod względem niezawodności i jakości połączenia ustępuje większym złączom; Kompaktowość w przypadku wzmacniaczy combo często nie jest decydująca. Dlatego takie wyjścia są niezwykle rzadkie, głównie w najbardziej kompaktowym „combo”.

- Jack (6,35 mm). Złącze jest dość popularne w stacjonarnym sprzęcie audio, m.in. dość zaawansowany. Teoretycznie może nawet zapewnić zrównoważone połączenie (patrz poniżej), ale funkcja ta nie jest obowiązkowa, jej obecność należy wyjaśniać osobno. Zwracamy też uwagę, że do takiego jacka można podłączyć wtyczkę mini-jack 3,5 mm za pomocą prostej przejściówki.

- Zbalansowany XLR. Wyjście XLR to charakterystyczne okrągłe, trzypinowe złącze - ze złączem...zbalansowanym. Przy takim połączeniu sygnał przesyłany jest trzema przewodami zamiast dwóch i w specjalny sposób, dzięki czemu zakłócenia indukowane na przewodzie są wygaszane. Pozwala to na stosowanie nawet dość długich kabli bez uszczerbku dla czystości sygnału, dzięki czemu ten rodzaj połączenia jest odpowiedni nawet dla profesjonalnego sprzętu audio. Właściwie XLR jest również uważany za interfejs profesjonalny - zarówno ze względu na możliwość pracy ze zbalansowanym sygnałem, jak i ze względu na dość duże wymiary i zwiększoną niezawodność (złącza są często wyposażone w blokady do mocowania wtyków).

- Gniazdo / XLR. Z reguły w tym przypadku mamy na myśli złącze combo, które łączy w sobie Jack 6,35 mm i XLR. Aby poznać możliwości obu, patrz powyżej; a gniazdo combo wygląda jak gniazdo XLR z otworem Jack w środku.

- Jack / RCA. Obecność w urządzeniu dwóch wyjść liniowych na raz, z różnymi typami złączy. Więcej informacji na temat interfejsu Jacka znajdziesz powyżej. A RCA to złącze koncentryczne z wtyczką cinch; Jest to jeden z najpopularniejszych interfejsów w stacjonarnym sprzęcie audio klasy podstawowej i średniej, ale jest stosunkowo rzadki we wzmacniaczach gitarowych.

- Markowe. Firmowe złącze, która nie należy do żadnego ogólnie przyjętego standardu. Służy głównie do podłączania sprzętu tej samej marki co „combo”.