Porównanie Yamaha WXAD-10 vs Yamaha WXC-50

- Odbiornik. Kluczową cechą odbiorników odróżniającą je od gramofonów (patrz odpowiedni punkt) jest obecność wbudowanego wzmacniacza mocy, który pozwala na podłączenie do urządzenia pasywnej akustyki. Konstrukcja może przewidywać inne opcje połączeń - wyjście przedwzmacniacza, cyfrowe złącza audio itp .; ponadto zestaw wyjść w odbiornikach jest często bardziej rozbudowany niż w gramofonach. Jednak główną cechą jest właśnie kompatybilność z głośnikami pasywną.

- Gracz. Urządzenia do odtwarzania dźwięku z różnych źródeł - z zewnętrznego urządzenia nadającego sygnał audio, z dysku USB, z plików na wbudowanym urządzeniu pamięci masowej itp. Jedynym wyjątkiem w tym zakresie są treści z sieci lokalnych i Internetu: urządzenia o takich możliwościach są zwykle określane jako osobna kategoria - odtwarzacze sieciowe(patrz niżej). Zasadniczą różnicą między opisanymi powyżej odtwarzaczami a amplitunerami jest brak końcówki mocy. Tak więc akustykę pasywną można podłączyć do takich urządzeń tylko za pomocą dodatkowego wyposażenia.

- Odtwarzacz sieciowy. Różnorodność opisanych powyżej odtwarzaczy, które mogą odtwarzać dźwięk z zasobów sieciowych - usługi przesyłania strumieniowego (patrz poniżej), komputery i serwery w sieci lokalnej itp. Określony zestaw funkcji sieciowych może być inny, ale koniecznie są one dostępne w jednym formularz lub inny. Ponadto wiele z tych urządzeń może współpracować ze źródł...ami nie będącymi w sieci, takimi jak zewnętrzne urządzenia audio lub dyski flash; jednak funkcja ta może być niedostępna. Wszystkie takie niuanse w każdym przypadku należy wyjaśnić osobno.

Zakres częstotliwości dźwięku, jakie może obsługiwać odbiornik audio. Im szerszy ten zakres – im pełniejszy ogólny obraz dźwięku, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że zbyt wysokie lub niskie częstotliwości zostaną „obcięte” przez wzmacniacz na wyjściu. Należy jednak pamiętać, że zasięg dźwięku słyszanego przez osobę wynosi średnio od 16 Hz do 20 kHz; są pewne odstępstwa od tej normy, ale są one niewielkie. Jednocześnie nowoczesna technologia hi-fi i hi-end może mieć znacznie szerszy zasięg – najczęściej jest to swego rodzaju „efekt uboczny” high-endowych układów. Niektórzy producenci mogą wykorzystywać tę właściwość do celów reklamowych, ale sama w sobie nie ma ona praktycznej wartości.

Zwróć uwagę, że nawet w słyszalnym zakresie nie zawsze ma sens gonić za maksymalnym zasięgiem. Warto zastanowić się np. nad tym, że faktycznie słyszalny dźwięk nie może być lepszy, niż potrafią kolumny; dlatego w przypadku zestawu głośnikowego z niższym progiem, powiedzmy, przy 70 Hz, nie ma potrzeby szukania specjalnie odbiornika z tym wskaźnikiem przy 16 Hz. Nie zapominaj też, że sam szeroki zakres częstotliwości wcale nie gwarantuje wysokiej jakości dźwięku - wiąże się to z ogromną liczbą innych czynników.

Stosunek sygnału do szumu dla działania odbiornika audio przez wejście liniowe RCA (patrz poniżej).

Dowolny stosunek sygnału do szumu opisuje stosunek poziomu czystego dźwięku wytwarzanego przez urządzenie do poziomu szumu obcego, który pojawia się podczas jego działania. Parametr ten jest głównym wskaźnikiem ogólnej jakości dźwięku. uwzględnia praktycznie cały hałas, który wpływa na dźwięk w normalnych warunkach pracy. Poziom do 90 dB we współczesnych odbiornikach można uznać za akceptowalny, 90 - 100 dB nie jest zły, a dla zaawansowanych urządzeń klasy audiofilskiej stosunek sygnału do szumu wynoszący 100 dB lub więcej jest uważany za obowiązkowy.

Formaty plików audio, które odbiornik jest w stanie obsłużyć. Należą do nich stratny skompresowany (MP3, WMA, itd), lossless skompresowane (FLAC, APE, etc.) i nieskompresowane formaty (DSD, dxd, etc.).

Ogólnie kompresja służy do zmniejszania rozmiaru plików audio. Kompresja stratna (najczęstsza opcja) odcina niektóre częstotliwości audio (głównie te, które są słabo odbierane przez ucho), więc takie pliki zajmują najmniej miejsca. Dzięki kompresji bezstratnej zachowane są wszystkie oryginalne częstotliwości; To format preferowany przez wielu miłośników dźwięku wysokiej jakości, ale takie pliki zajmują dużo miejsca, a różnica między kompresją konwencjonalną a bezstratną staje się wyraźnie widoczna dopiero na wysokiej jakości sprzęcie. Z kolei formaty nieskompresowane przeznaczone są przede wszystkim do profesjonalnej pracy audio; do ich pełnej odtwarzania wymagany jest sprzęt audio Hi-End, a pojemności takich materiałów są bardzo duże. Niemniej jednak takie standardy są dość popularne wśród wyrafinowanych audiofilów.

Oddzielnie należy wspomnieć o nieskompresowanym formacie DSD. Ten standard i jego bezpośrednie pochodne DSF i DFF wykorzystują kodowanie z wykorzystaniem tzw. modulacji gęstości impulsów. Jest uważany za bardziej zaawansowaną niż tradycyjna modulacja częstotliwości impulsów i pozwala na większą wierność dźwięku, wyższy stosunek sygnału do szumu...i mniej zakłóceń przy stosunkowo prostej podstawie elementu.

- AirPlay. Technologia przesyłania danych multimedialnych przez połączenie bezprzewodowe ( Wi-Fi). Opracowany przez Apple, jest przeznaczony głównie do nadawania treści z różnych urządzeń „Apple” (przede wszystkim przenośnych gadżetów) na kompatybilne urządzenia zewnętrzne. Umożliwia przesyłanie plików audio (w trybie strumieniowego przesyłania dźwięku, patrz „Tuner i odtwarzanie”), a także obrazów, danych tekstowych, a nawet wideo. Obecność AirPlay w odbiorniku audio pozwoli na podłączenie do niego technologii Apple z tą technologią - do bezpośredniego odtwarzania.

- AirPlay 2. Druga wersja powyższej technologii AirPlay, wydana w 2018 roku. Jedną z głównych innowacji wprowadzonych w tej aktualizacji jest obsługa formatu „multiroom” - możliwość jednoczesnego nadawania kilku oddzielnych sygnałów audio do różnych kompatybilnych urządzeń zainstalowanych w różnych lokalizacjach. Tym samym można np. włączyć muzykę na akustyce w salonie do treningu z iPhonem, w kuchni – relaksującą melodię z iPoda itp. Dodatkowo AirPlay 2 otrzymał szereg innych usprawnień – poprawiony buforowanie, możliwość przesyłania strumieniowego do akustyki stereo, a także obsługa sterowania głosem przez Siri.

- Chromecasta. Oryginalna nazwa to Google Cast. Technologia przesyłania treści na urządzenia zewnętrzne opracowana przez Google. Umożliwia transmisję...sygnału audio z komputera PC lub urządzenia mobilnego do odbiornika, transmisja odbywa się standardowo przez Wi-Fi, natomiast odbiornik i źródło sygnału muszą znajdować się w tej samej sieci Wi-Fi (z wyjątkiem odtwarzaczy multimedialnych Chromecast). Technologia Chromecast obsługuje dwa tryby – rzeczywisty przekaz za pomocą specjalnych aplikacji (dostępnych dla systemów Windows, macOS, Android i iOS) oraz „odbicie lustrzane” treści otwieranych w przeglądarce Google Chrome. Jednak druga opcja nie dotyczy odbiorników audio, biorąc pod uwagę specyfikę ich zastosowania.

- Wi-Fi. Interfejs bezprzewodowy, pierwotnie używany do budowy sieci komputerowych, ale od niedawna obsługuje również bezpośrednie połączenie między urządzeniami. W odbiornikach audio może być używany w różnych formatach: do funkcji sieciowych (strumieniowanie dźwięku, radio internetowe, DLNA itp.), do nadawania treści przez AirPlay lub Chromecast (patrz wyżej) oraz do podłączenia smartfona jako pilota. Alternatywną opcją łączenia się z sieciami jest przewodowy interfejs LAN(patrz poniżej), ale Wi-Fi jest wygodniejsze ze względu na brak przewodów i możliwość pracy przez przeszkody, w tym ściany. Dodatkowo wspomniane AirPlay i Chromecast działają standardowo za pośrednictwem kanału bezprzewodowego.

- LAN. Złącze do przewodowego połączenia z sieciami komputerowymi - „LAN” i/lub Internet. Samo w sobie takie połączenie jest mniej wygodne niż Wi-Fi (patrz wyżej) ze względu na konieczność ciągnięcia przewodów, jednak obsługa LAN jest nieco tańsza, a połączenie okazuje się szybsze i bardziej niezawodne (zwłaszcza gdy Wi-Fi kanały są mocno obciążone).

- Bluetooth. Technologia bezpośredniej komunikacji bezprzewodowej między różnymi urządzeniami w odległości kilku metrów. Może być używany do różnych celów, ale głównym zastosowaniem Bluetooth w odbiornikach audio jest transmisja audio. Jednocześnie, w zależności od modelu, dźwięk może być przesyłany zarówno do odbiornika (ze smartfona, tabletu itp.), jak i z odbiornika do bezprzewodowej akustyki lub słuchawek Bluetooth. Uważa się, że transmisja bezprzewodowa pogarsza jakość dźwięku, ale ten punkt jest korygowany w wielu urządzeniach wykorzystujących różne zaawansowane technologie, takie jak aptX. Inne zastosowania Bluetooth obejmują zdalne sterowanie z zewnętrznego gadżetu i wymianę plików między takim gadżetem a wbudowaną pamięcią odbiornika audio.

- chip NFC. Technologia NFC służy do komunikacji bezprzewodowej na krótkich dystansach (do 10 cm). Potencjalnie ma wiele zastosowań, ale w odbiornikach audio najczęściej wykorzystywany jest jako pomocniczy, aby uprościć połączenie przez Wi-Fi lub Bluetooth. Jeśli w smartfonie lub innym gadżecie znajduje się NFC, wystarczy przenieść go do układu NFC odbiornika - a urządzenia automatycznie „rozpoznają” się nawzajem; następnie, w zależności od ustawień, połączą się automatycznie lub po potwierdzeniu przez użytkownika. Dodatkowo mogą być dostarczone dodatkowe „chipy” – np. jeśli w tym momencie na smartfonie była odtwarzana muzyka, zacznie ją nadawać do odbiornika.

- DLNA. Technologia służąca do integracji różnych urządzeń elektronicznych w jedną sieć cyfrową z możliwością bezpośredniej wymiany treści. Urządzenia, dla których deklarowane jest wsparcie dla tego standardu mogą skutecznie komunikować się niezależnie od producenta. Odbiornik audio z DLNA jest w stanie np. odtwarzać muzykę bezpośrednio z dysku twardego komputera w sąsiednim pokoju lub ze smartfona w rękach użytkownika. Połączenie z siecią może odbywać się zarówno przewodowo (LAN) jak i bezprzewodowo (Wi-Fi).

- USB A. Klasyczne złącze USB, znane większości użytkowników komputerów i laptopów. W odbiornikach audio służy przede wszystkim jako wejście do bezpośredniego odtwarzania muzyki z dysków flash i innych urządzeń pamięci masowej, czasami także do aktualizacji oprogramowania układowego i wymiany plików między zewnętrznym urządzeniem pamięci masowej a pamięcią wbudowaną. Możliwe są również inne zastosowania: na przykład niektóre modele mają wyjście typu A do przesyłania sygnału cyfrowego do zewnętrznego przetwornika cyfrowo-analogowego.

- USB B. Ten typ złącza USB ma niemal kwadratowy kształt, który zauważalnie różni się od popularnego USB A. Najczęstszym sposobem jego wykorzystania jest podłączenie go do komputera jako urządzenia peryferyjnego do sterowania odbiornikiem audio z PC. Istnieją jednak inne możliwości – w szczególności wykorzystanie tego złącza jako wejścia dla cyfrowego sygnału audio.

- Czytnik kart. Czytnik kart pamięci - najczęściej różnych odmian SD, choć nie zaszkodzi osobno doprecyzować konkretne typy kompatybilnych kart, a także możliwości pracy z nimi. Ogólnie funkcja ta jest podobna do USB typu A (patrz „Wejścia”). Najczęściej służy do bezpośredniego odtwarzania z kart pamięci, ale możliwe są też inne zastosowania – np. kopiowanie muzyki z laptopa na wbudowany dysk odbiornika za pośrednictwem karty pamięci.

- radio internetowe. Możliwość „odbierania” internetowych stacji radiowych za pomocą odbiornika. Takie transmisje są podobne do konwencjonalnych transmisji radiowych, jednak są realizowane nie na antenie, ale za pośrednictwem sieci WWW; takie nadawanie jest realizowane przez wiele dużych stacji radiowych, istnieje również wiele wyspecjalizowanych kanałów sieciowych. Jedną z kluczowych zalet radia internetowego jest brak ograniczeń zasięgu, co pozwala słuchać audycji niemal z każdego miejsca na świecie i zapewnia szeroki wybór. A dla większej wygody mogą istnieć narzędzia do wyszukiwania i sortowania stacji internetowych (według gatunku, języka, popularności itp.).

- mini jack (3,5 mm). Standardowa wtyczka szeroko stosowana w nowoczesnej technologii audio i innej elektronice, głównie przenośnej. Technicznie wejście mini-Jack może służyć do różnych rodzajów sygnału, jednak w praktyce w odbiornikach audio pełni ono najczęściej rolę interfejsu liniowego i służy głównie do podłączenia wspomnianego sprzętu przenośnego - np. odtwarzaczy audio .

- Wejście do wzmacniacza (Main). Wejście przeznaczone do podłączenia zewnętrznego źródła bezpośrednio do wzmacniacza mocy (w rzeczywistości w trybie By-pass / Direct, patrz „Komunikacja”). W różnych modelach wejścia główne mogą różnić się rodzajem interfejsu, najczęściej używany jest RCA („tulipan”) lub XLR. Pierwsza opcja jest niezwykle rozpowszechniona we współczesnym sprzęcie audio high-end ze względu na niski koszt, prostotę i dobrą jakość połączenia, jednak pod względem czystości sygnału i odporności na zakłócenia (zwłaszcza przy pracy z długimi przewodami) wciąż przegrywa z XLR . Warto również zauważyć, że złącza tulipanowe mogą być również wykorzystane do wejścia linii głównej - patrz RCA; Nie myl tego wejścia z Main (zwłaszcza, że mogą różnić się parametrami technicznymi - na przykład impedancją wejściową).

- Słuchawka. Dedykowane wejście do podłączenia gramofonów; często ma przyrostek wskazujący rodzaj kompatybilnej wkładki, np. „Phono MM”...lub „Phono MM/MC”. Osobliwością „winyla” jest to, że dźwięk dochodzący z przetwornika musi przejść przez przedwzmacniacz gramofonowy. Właściwie obecność wejścia Phono oznacza po prostu, że amplituner jest wyposażony we wbudowany przedwzmacniacz gramofonowy i można do niego bezpośrednio podłączyć „gramofon”, bez dodatkowego osprzętu.

- XLR (zbalansowany). Wejście liniowe audio za pomocą zbalansowanego złącza XLR - charakterystyczne okrągłe 3-pinowe złącze; jedno wejście składa się z pary takich złączy, dla lewego i prawego kanału stereo. Osobliwością zbalansowanego połączenia jest to, że sam kabel XLR tłumi dochodzące do niego szumy zewnętrzne; a złącze zapewnia ciasny kontakt i jest często uzupełniane o element ustalający zapewniający niezawodność. Wszystko to pozwala na uzyskanie wysokiej jakości połączeń i maksymalnej czystości dźwięku, nawet przy użyciu długich przewodów. Jednak takie wejścia są rzadko spotykane - wynika to nie tyle z ich wad, co z faktu, że odbiorniki audio rzadko są wykorzystywane jako odbiorniki liniowo zbalansowanego sygnału audio.

- Koncentryczne S / P-DIF. Typ cyfrowego interfejsu audio S/PDIF, który wykorzystuje elektryczny kabel koncentryczny ze złączami RCA („tulipan”) do połączenia. Taki kabel, w przeciwieństwie do kabla optycznego (patrz niżej), jest w pewnym stopniu podatny na zakłócenia elektromagnetyczne, jednak jest bardziej niezawodny i nie wymaga szczególnej ostrożności w obsłudze. A przepustowość połączenia wystarcza do przesyłania dźwięku wielokanałowego do 7.1. Zauważ, że chociaż złącza są identyczne, koncentryczny interfejs cyfrowy nie jest kompatybilny z analogowym RCA (patrz poniżej); a nawet kable do S / P-DIF zaleca się stosowanie specjalistycznych.

- Optyczne. Typ cyfrowego interfejsu audio S/PDIF wykorzystującego połączenie światłowodowe TOSLINK. Pod względem przepustowości jest całkowicie podobny do interfejsu koncentrycznego (patrz wyżej), ale wypada z nim korzystnie w porównaniu z całkowitą niewrażliwością na zakłócenia elektromagnetyczne. Z kolei kable optyczne ze względu na swoją konstrukcję są wrażliwe na ostre zgięcia i naprężenia mechaniczne – np. przypadkowe nadepnięcie na taki kabel może go uszkodzić.

- Zrównoważony cyfrowy (AES / EBU). Interfejs używany przede wszystkim w profesjonalnym sprzęcie audio. Może korzystać z różnych typów złączy, ale najczęściej jest realizowany przez XLR. Aby uzyskać więcej informacji na temat tego złącza i zasady połączenia zbalansowanego, zobacz „XLR (zbalansowane”), ale nie myl tych dwóch interfejsów: AES/EBU pracuje z sygnałem cyfrowym przesyłanym pojedynczym kablem, niezależnie od liczby kanałów.

- Kompozyt (wideo). Wejście do podłączenia kompozytowego sygnału wideo. Wykorzystuje to samo złącze RCA, co wiele wejść audio, ale najczęściej jest podświetlone na żółto. Sygnał przesyłany jest w formacie analogowym, pojedynczym kablem, co upraszcza połączenie, ale ogranicza przepustowość; z tego powodu ten standard nie nadaje się do pracy z HD. Niemniej jednak jest dość popularny w nowoczesnej technologii wideo, można go również spotkać w starszych urządzeniach (takich jak magnetowidy VHS). Należy pamiętać, że we współczesnych odbiornikach audio nie ma kompozytowych wejść audio – ich rolę pełnią standardowe wejścia liniowe RCA (patrz niżej).

- BNC. Złącze typu bagnetowego służące do podłączenia kabla koncentrycznego. Teoretycznie może być używany do różnych celów, ale w praktyce najczęściej używany jest podobnie do koncentrycznego S/P-DIF, do cyfrowego analogowego sygnału audio. Złącza BNC są bezpieczniejsze w połączeniu dzięki zamkowi bagnetowemu; istnieje również wersja gwintowana.

- Cyngiel. Wejście serwisowe umożliwiające jednoczesne włączanie i wyłączanie odbiornika z innymi komponentami systemu audio. To wejście jest połączone z wyjściem wyzwalającym urządzenia sterującego (na przykład wzmacniacza), a gdy to urządzenie jest włączane i wyłączane, sygnał sterujący jest wysyłany do odbiornika. Eliminuje to potrzebę oddzielnego kontrolowania przez użytkownika aktywacji każdego urządzenia.

- Wejście sterujące (IR). Złącze do zewnętrznego odbiornika pilota na podczerwień. Taki odbiornik może być przydatny w przypadkach, gdy sygnał z pilota nie dociera do wbudowanego czujnika podczerwieni odbiornika. Zwróć uwagę, że rolę czujnika zewnętrznego mogą pełnić inne elementy systemu, które są kompatybilne z pilotem i posiadają wyjścia sterujące IR - na przykład odtwarzacze lub tunery.

Ilość wejść liniowych w konstrukcji odbiornika audio wykorzystującego interfejs RCA - charakterystyczne złącza typu „tulipan”. Ten interfejs umożliwia, przy połączeniu analogowym, przesyłanie tylko jednego kanału dźwięku na złącze, a odbiorniki audio tradycyjnie pracują z dźwiękiem stereo. Dlatego zwyczajowo uważa się parę dwóch złączy RCA za jedno wyjście (jedno dla lewego i prawego kanału), a całkowitą liczbę oblicza się parami, a nie pojedynczymi gniazdami.

Po podłączeniu do wejścia liniowego sygnał przechodzi przez wszystkie etapy przetwarzania przewidziane w urządzeniu - na przykład regulację balansu lub częstotliwości (patrz "Regulacje"). Tym różni się to wejście od Main (patrz „Wejścia”). Liczba złączy zależy od tego, ile źródeł sygnału może być jednocześnie podłączonych do odbiornika audio. W związku z tym warto wybrać model na podstawie liczby wejść, biorąc pod uwagę przewidywaną liczbę takich źródeł: w końcu łatwiej je wszystkie połączyć i wybrać przez pilota lub centralę, niż męczyć się z ponownym podłączeniem za każdym razem. Jeśli chodzi o konkretną liczbę wejść RCA to najczęściej nie przekracza ona trzech, jednak zdarzają się wyjątki.

Wyjścia przewidziane w konstrukcji urządzenia. Zwróć uwagę, że w przypadku odbiorników (patrz „Typ”) obecność wyjść dla akustyki pasywnej jest z definicji obowiązkowa, a odtwarzacze, wręcz przeciwnie, nie mają takich wyjść. Dlatego obecność / brak takich złączy nie jest wskazywana osobno.

- Przedwzmacniacz (przedwzmacniacz). Przedwzmacniacz to jednostka elektroniczna zaprojektowana do wzmacniania sygnału audio do poziomu liniowego. W związku z tym wyjścia tego typu są w rzeczywistości wyjściami liniowymi do przesyłania dźwięku do zewnętrznego wzmacniacza mocy, aktywnej akustyki itp. W przypadku odtwarzaczy (patrz „Typ”) są to główne analogowe wyjścia audio, a w odbiornikach można użyć wyjść przedwzmacniacza w tym do podłączenia sprzętu pracującego równolegle z głośnikami pasywnymi, co daje dodatkowe możliwości rozbudowy systemu audio. Najczęściej interfejs ten wykorzystuje sparowane złącza RCA (cinch), po jednym dla każdego kanału dźwięku stereo; rzadziej - zbalansowane XLR, również sparowane, więcej szczegółów w dziale „Wejścia”.

- Do subwoofera. Oddzielne wyjście do podłączenia subwoofera - specjalistycznego głośnika przeznaczonego do niskich częstotliwości. Zwykle używa interfejsu RCA (cinch), ale mogą istnieć inne opcje. W każdym razie sygnał trafia na to wyjście ze zwrotnicy, która „obcina” średnie i wysokie częstotliwości, pozostawiając bas, z którym pracuje głośnik. Upraszcza to poł...ączenie i eliminuje potrzebę szukania zewnętrznego sprzętu do normalnej pracy subwoofera - na przykład tej samej zwrotnicy (chociaż zewnętrzny wzmacniacz może być potrzebny do pasywnych subwooferów).

- Koncentryczne S / P-DIF. Typ cyfrowego interfejsu audio S/PDIF, który wykorzystuje elektryczny kabel koncentryczny ze złączami RCA („tulipan”) do połączenia. Taki kabel, w przeciwieństwie do kabla optycznego, jest w pewnym stopniu podatny na zakłócenia elektromagnetyczne, jednak jest bardziej niezawodny i nie wymaga szczególnej ostrożności w obsłudze. A przepustowość połączenia wystarcza do przesyłania dźwięku wielokanałowego do 7.1. Zauważ, że chociaż złącza są identyczne, koncentryczny interfejs cyfrowy nie jest kompatybilny z analogowym RCA; a nawet kable do S / P-DIF zaleca się stosowanie specjalistycznych.

- Optyczne. Typ cyfrowego interfejsu audio S/PDIF wykorzystującego połączenie światłowodowe TOSLINK. Pod względem przepustowości jest całkowicie podobny do interfejsu koncentrycznego, ale wypada z nim korzystnie w porównaniu z całkowitą niewrażliwością na zakłócenia elektromagnetyczne. Z kolei kable optyczne ze względu na swoją konstrukcję są wrażliwe na ostre zgięcia i naprężenia mechaniczne – np. przypadkowe nadepnięcie na taki kabel może go uszkodzić.

- Zrównoważony cyfrowy (AES / EBU). Interfejs używany przede wszystkim w profesjonalnym sprzęcie audio. Może korzystać z różnych typów złączy, ale najczęściej jest realizowany przez XLR. Więcej informacji na temat tego złącza i zasady połączenia zbalansowanego można znaleźć w rozdziale „Wejścia – XLR (zbalansowane”), ale nie należy mylić tych dwóch interfejsów: AES/EBU pracuje z sygnałem cyfrowym przesyłanym jednym przewodem, niezależnie od liczby kanałów .

- Kompozyt (wideo). To wyjście jest zwykle dostępne w modelach wyposażonych w wejście wideo o tym samym standardzie. Ogólne informacje o złączach kompozytowych, patrz Wejścia. Tutaj zwracamy uwagę, że rolę kompozytowych wyjść audio w tym przypadku pełnią wyjścia główne amplitunera, do którego podłączona jest głośniki - innymi słowy dźwięk towarzyszący wideo jest wyprowadzany bezpośrednio do standardowych głośników systemu audio. .

- BNC. Złącze typu bagnetowego służące do podłączenia kabla koncentrycznego. Teoretycznie może być używany do różnych celów, ale w praktyce najczęściej jest używany podobnie do koncentrycznego S/PDIF (patrz odpowiedni punkt) dla cyfrowego analogowego sygnału audio. Złącza BNC są bezpieczniejsze w połączeniu dzięki zamkowi bagnetowemu; istnieje również wersja gwintowana.

- Cyngiel. Wyjście wyzwalacza służy do automatycznego włączania innych komponentów systemu audio podłączonych do amplitunera. Po włączeniu samego odbiornika na to wyjście wysyłany jest sygnał sterujący, który „budzi” podłączone urządzenie (np. wzmacniacz) i oszczędza przed koniecznością ręcznego włączania. Oczywiście, aby skorzystać z tej funkcji, urządzenie zewnętrzne musi być wyposażone w wejście wyzwalające.

- Wyjście sterujące (IR). Wyjście sterujące umożliwia wykorzystanie wbudowanego odbiornika IR odbiornika do sterowania z pilota innymi elementami systemu audio - np. wzmacniaczem w innym pomieszczeniu, poza zasięgiem pilota. Przy takim schemacie pracy odbiornik audio faktycznie pełni rolę czujnika zdalnego, odbierającego polecenia i przesyłającego je przez wyjście sterujące do innego urządzenia. Należy zauważyć, że sama obecność takich wejść i wyjść nie gwarantuje kompatybilności różnych urządzeń, zwłaszcza jeśli są produkowane przez różnych producentów; szczegóły udostępniania powinny być wyjaśnione w oficjalnej dokumentacji.

Obecność pilota w dostawie odbiornika audio.

Przeznaczenie tej funkcji i jej wygoda są oczywiste: możesz wydawać polecenia z pilota z niemal każdego miejsca w pomieszczeniu, skąd sygnał dociera do urządzenia (a w przypadku instalacji w odległych miejscach w niektórych modelach możesz użyć zdalnych czujników, patrz "Wejścia - Wejście sterujące (IR) "). Jest to o wiele wygodniejsze niż każdorazowe chodzenie do samego odbiornika. W związku z tym wielu producentów udostępnia tylko najbardziej podstawowe funkcje sterowania na własnym panelu odbiornika, natomiast zaawansowaną funkcjonalność realizuje właśnie za pomocą pilota.

Pamiętaj, że niektóre modele mogą być kompatybilne z uniwersalnymi pilotami, które nie mają specjalizacji dla określonego modelu.