Porównanie Kurzweil KP110 vs Roland BK-3

Możliwość zmiany czułości mechaniki aktywnej (patrz wyżej) w syntezatorze.

Funkcja ta umożliwia dostosowanie intensywności reakcji klawisza po naciśnięciu. Mówiąc najprościej, im wyższa czułość, tym głośniejszy i ostrzejszy dźwięk przy tej samej sile nacisku. Pozwala to na zmianę charakterystyki brzmienia instrumentu.

Również syntezatory z tą funkcją często dają możliwość całkowitego wyłączenia dynamicznej mechaniki i grania na „pasywnej” klawiaturze. Może to być przydatne, gdy niektóre głosy, takie jak klawesyn lub organy, brzmią realistycznie.

- Nieważone. Klawisze o bardzo małej sile nacisku, dosłownie „upadające” pod palcami. Ta opcja dobrze nadaje się do niedrogich syntezatorów z mechaniką pasywną (patrz wyżej), ale rzadko jest stosowana w modelach aktywnych - niska siła oporu utrudnia dobranie optymalnej siły docisku.

- Semi ważony. Klawisze o średniej sile nacisku, które nie osiągają twardości pełnoprawnych klawiszy fortepianowych, ale oferują zauważalnie większy opór niż klawisze nieważone. Ta opcja jest najbardziej popularna wśród instrumentów z dynamiczną mechaniką (patrz wyżej) – siła nacisku na klawisze zapewnia odpowiednie sprzężenie zwrotne, a jednocześnie gra na takim instrumencie nie sprawia szczególnych trudności, nawet tym, którzy wcześniej zajmowali się tylko klawiaturami nieważonymi .

- ważona. Klawisze o dużej sile nacisku porównywalnej z klasycznym fortepianem. Stosowany tylko w profesjonalnych narzędziach młoteczkowych(patrz wyżej) - wysoka sztywność jest koniecznością dla takiego mechanika (a dokładniej dla reakcji, jaką musi zapewnić).

Liczba wbudowanych dźwięków przewidzianych w syntezatorze.

Liczbę barw często opisuje się jako liczbę instrumentów, które dany model może imitować. Nie jest to jednak do końca prawda – raczej parametr ten można nazwać „liczbą instrumentów i efektów dźwiękowych”. Np. ten sam instrument – gitara elektryczna – z różnymi „gadżetami” (distortion, overdrive) zabrzmi inaczej, a w syntezatorze każdy taki gadżet będzie traktowany jako osobna barwa. Brzmienie „bębnów” zazwyczaj łączy różne rodzaje bębnów i innych instrumentów perkusyjnych – innymi słowy, pozwala odwzorować zarówno „bęben basowy”, jak i talerze bez zmiany ustawień, po prostu naciskając odpowiednie klawisze. A niektóre barwy mogą w ogóle nie mieć odpowiedników wśród prawdziwych instrumentów.

Im bardziej wbudowane barwy, tym większe możliwości syntezatora, tym bardziej zróżnicowane dźwięki, jakie można z niego wydobyć. Jednocześnie w modelach z wyższej półki, takich jak stacje robocze (patrz „Rodzaj”), liczba ta może sięgać 1000 lub nawet więcej.

Liczba miejsc w pamięci dla tonów użytkownika przewidzianych w syntezatorze.

Ogólne informacje o brzmieniach można znaleźć w części „Zintegrowane brzmienia” powyżej. Barwy użytkownika to ustawienia dźwięku, które nie były pierwotnie zapisane w pamięci syntezatora i są tworzone przez użytkownika zgodnie z jego preferencjami. Funkcja ta jest niezbędna w przypadkach, gdy wbudowany zestaw barw nie zawiera niezbędnych opcji. Jednak możliwości głosów użytkownika mogą się różnić w zależności od modelu. Czyli jeden instrument pozwala tylko na edycję i uzupełnianie istniejących tembrów (na przykład dodanie efektu „wah-wah” do gitary basowej i zapisanie takiej wiązki jako ustawienia użytkownika), inny umożliwia niemal ustawienie parametrów dźwięku ręcznie, a trzecia pozwala nawet ładować barwy przez USB (patrz niżej).

Im więcej barw użytkownika w syntezatorze, tym bardziej osobiste „instrumenty” można zarejestrować w jego pamięci.

Liczba stylów automatycznego akompaniamentu (patrz wyżej) pierwotnie dostępnych w syntezatorze, innymi słowy liczba opcji akompaniamentu dostępnych dla użytkownika.

Im obszerniejszy ten zestaw, tym większe prawdopodobieństwo znalezienia wśród tych melodii odpowiednich opcji dla konkretnego przypadku. Jednocześnie bogactwo stylów samo w sobie nie daje również 100% gwarancji, że wśród nich znajdzie się odpowiedni, zwłaszcza że różne modele syntezatorów mogą się znacznie różnić w konkretnym zestawie melodii. Tak więc lista nie zaszkodzi wyjaśnić przed zakupem. Zauważamy również, że sytuację można poprawić za pomocą stylów użytkownika (patrz niżej) - obsługuje je wiele syntezatorów z automatycznym akompaniamentem.

Zakres, w jakim można zmienić tempo programu odtwarzanego przez syntezator – akompaniament automatyczny, melodia samouczka (patrz wyżej), metronom (patrz niżej), nagrana próbka itp.

Tempo jest mierzone liczbą bpm. Zmiana go pozwala dostosować szybkość syntezatora do sytuacji - np. nieco spowolnij samouczek, jeśli w początkowym tempie jest zbyt ciężki do opanowania. Im szerszy zakres kontroli tempa, tym więcej możliwości ma do wyboru muzyk, zwłaszcza w zakresie tempa bardzo wolnego i tempa bardzo szybkiego.

Zwróć uwagę, że tradycyjny zakres tempa muzycznego obejmuje wartości od 40 bpm („grave”, „bardzo wolno”) do 208 bpm („prestissimo”, „bardzo szybko”), ale w syntezatorach może być jeszcze bardziej rozbudowany – np. na przykład 30 - 255 bpm.

Obecność wbudowanych kompozycji w projektowaniu syntezatora.

Funkcja ta jest podobna do opisanego powyżej automatycznego akompaniamentu w tym sensie, że polega na odtwarzaniu utworów na samym syntezatorze. Jednak w przeciwieństwie do automatycznego akompaniamentu wstępnie zdefiniowane utwory są odtwarzane wyłącznie według nut i nie można nimi sterować za pomocą akordów lewej połowy klawiatury. Innymi słowy, muzyk ma dużą swobodę przy akompaniamencie automatycznym, ale musi grać razem z melodiami w ścisłej z nim zgodzie.

Wbudowane utwory mogą być używane do różnych celów. Jedną z wariantów jest trening: muzyk słucha nagrania referencyjnego, a następnie próbuje je odtworzyć, albo gra z melodiami zgodnie z podanymi nutami, albo improwizuje do niego. Ponadto w niektórych przypadkach (np. na imprezach publicznych) możliwość włączenia syntezatora jako gracz może być bardzo przydatna. Ponadto wbudowane utwory służą do testowania i demonstrowania ogólnych możliwości instrumentu: zakłada się, że nagrany utwór można powtórzyć za pomocą samego syntezatora.

Obecność arpeggiatora w konstrukcji syntezatora.

Termin „arpeggio” pierwotnie oznacza technikę grania akordu, w której nuty nie są wybrzmiewane od razu, ale jedna po drugiej. W związku z tym arpeggiator, z grubsza mówiąc, jest urządzeniem do automatycznego grania akordów w technice arpeggio. W porównaniu z ręcznym odtwarzaniem nut, funkcja ta jest wygodna, ponieważ arpeggiator może zapewnić różne dodatkowe ustawienia: ustawić kierunek odtwarzania (w górę lub w dół), prędkość, interwał między nutami i ich czas trwania, efekty specjalne, akompaniament w tle itp. W tym przypadku wszystkie efekty są wyzwalane automatycznie, wystarczy wcisnąć klawisze tworzące akord (a w niektórych syntezatorach, w niektórych trybach tylko jeden klawisz może odpowiadać za cały akord). Specyficzne możliwości arpeggiatorów mogą być różne, często takie urządzenie pozwala tworzyć całe kompozycje po prostu naciskając sekwencję akordów.

- mini jack (3,5 mm). Wejście liniowe audio analogowe za pomocą mini-jack 3,5 mm. Samo wejście liniowe służy do podłączenia zewnętrznego analogowego sygnału audio do syntezatora – na przykład z karty dźwiękowej komputera. Zastosowanie takiego połączenia może być różne: granie akompaniamentu przez wbudowane głośniki instrumentu, przełączanie sygnału na zewnętrzny wzmacniacz z „mieszaniem” do niego dźwięku samego syntezatora itp. Konkretnie, mini-jack 3,5 mm jest niewielkich rozmiarów, jest popularny głównie w urządzeniach przenośnych i niedrogich urządzeniach stacjonarnych – „poważny” sprzęt audio jest zwykle wyposażony w bardziej niezawodne złącza, takie jak Jack (patrz niżej). W konsekwencji wejście z tego typu złączem jest typowe głównie dla syntezatorów klasy podstawowej.

- Jack (6,35 mm). Analogowe wejście audio o poziomie liniowym za pomocą gniazda 6,35 mm. Pod względem przeznaczenia takie wejście jest całkowicie podobne do opisanego powyżej z mini-jackiem 3,5 mm, jednak złącze Jack jest większe, zapewnia bardziej niezawodne i wysokiej jakości połączenie i jest uważane za bardziej odpowiednie dla stacjonarnego sprzętu audio , zwłaszcza te z wyższej półki. Dlatego w syntezatorach poziomu średniozaawansowanego i zaawansowanego z reguły stosuje się ten typ wejścia liniowego. Jednocześnie zauważamy, że wtyk 3,5 mm można podłączyć do gniazda 6,35 mm za pomocą prostego adaptera.

- Cyfrowy. Wejście do podłączenia do cyfrowego syntezatora audio. Jest podobny...w przeznaczeniu do interfejsów liniowych opisanych powyżej, różni się jednak zarówno formatem sygnału, jak i rodzajem złącza – najczęściej jest to interfejs koncentryczny S/P-DIF wykorzystujący złącze RCA, chociaż możliwe są również inne opcje . Wyjścia cyfrowe są dość popularne w profesjonalnym sprzęcie audio, a także w urządzeniach domowych takich jak komputery, a nawet telewizory, więc takie wejście może nie być zbyteczne.

- MIDI. Pierwotnie MIDI był cyfrowym formatem sygnału używanym w elektronicznych instrumentach muzycznych. Każdy klawisz naciśnięty na syntezatorze dostarcza właśnie taki sygnał: zawiera dane o czasie trwania, sile i szybkości naciśnięcia, a także numer nuty, a na podstawie sygnału sterującego (zdarzenie MIDI) „wypełnienie” syntezatora generuje żądany dźwięk. W związku z tym wejście MIDI umożliwia syntezatorowi odbieranie zdarzeń MIDI z zewnętrznych elektronicznych urządzeń muzycznych – innych syntezatorów, kontrolerów MIDI itp. Takie połączenie może być przydatne, na przykład, jeśli wymagany ton nie jest dostępny w zewnętrznym instrumencie; ponadto wiele syntezatorów jest w stanie rejestrować odebrane sygnały MIDI. W niektórych przypadkach może się przydać możliwość przełączenia takiego sygnału przez MIDI thru (patrz „Wyjścia”).

- USB (typ A). Klasyczne złącze USB, które pozwala na podłączenie do syntezatora różnych urządzeń zewnętrznych - przede wszystkim pendrive'ów i innych urządzeń pamięci masowej, inne peryferia są rzadko obsługiwane. Możliwości dostępne podczas pracy z pendrivem zależą od ogólnej funkcjonalności syntezatora i mogą być różne w różnych modelach. Tak więc niektóre instrumenty są w stanie odtwarzać muzykę z takiego medium, które pełni rolę akompaniamentu w głównej części - może to być wygodniejsze niż używanie akompaniamentu automatycznego. Inne są w stanie nagrywać muzykę na dysk flash USB. Może również istnieć możliwość aktualizacji zestawu głosów i/lub stylów akompaniamentu automatycznego (patrz wyżej), aktualizacji oprogramowania układowego itp.

- Czytnik kart. Gniazdo do odczytu kart pamięci, najczęściej SD: to uniwersalny format szeroko stosowany w wielu rodzajach nowoczesnej elektroniki. Podobnie jak pendrive (patrz wyżej), czytnik kart może być używany do różnych celów - najczęściej do odtwarzania muzyki lub nagrywania muzyki, ale są też inne opcje (ładowanie dodatkowych barw, aktualizacja oprogramowania itp.).