Porównanie GoPro HERO4 Black Edition vs GoPro HERO4 Silver Edition

Możliwości kamery do nagrywania wideo w standardzie QuadHD.

Standard ten obejmuje szeroki zakres rozdzielczości - od 1440 do 3456 px w poziomie i od 1440 do 2160 px w pionie, z prawie dwoma dziesiątkami wariantów pośrednich. Jest to dość specyficzna opcja przejściowa między stosunkowo niedrogą FullHD 1080p a wymagającą UltraHD 4K, umożliwiająca nagrywanie wideo o wyższej rozdzielczości niż 1080p bez znacznego zwiększania kosztów technologii. Należy pamiętać, że czyste rozdzielczości QuadHD rzadko występują w telewizorach i monitorach, ale nowoczesne technologie pozwalają wygodnie oglądać filmy w tym formacie na dowolnych ekranach o wysokiej rozdzielczości.

Innym ważnym wskaźnikiem podanym w tym punkcie jest liczba klatek na sekundę. Im wyższa, tym płynniejszy i gładszy ruch będzie w kadrze, tym wyraźniej oddzielne szczegóły będą widoczne w dynamicznych scenach. Tak więc prędkość nagrywania 25 kl./s lub 30 kl./s odpowiada w przybliżeniu standardowej liczbie klatek na sekundę w kinie i telewizji; taki obraz jest całkiem odpowiedni do oglądania, ale szybko poruszające się obiekty w kadrze będą wyglądać na rozmyte. Gdy prędkość zostanie zwiększona do 60 kl./s, efekt ten staje się prawie niewidoczny. Najwyższa liczba klatek na sekundę QuadHD we współczesnych kamerach sportowych wynosi 120 kl./s; częstotliwość ta jest używana...podczas nagrywania filmów w zwolnionym tempie (podobnie jak modele o częstotliwości 100 kl./s), ponieważ przy normalnej prędkości odtwarzania wystarcza 60 kl./s.

Możliwości kamery do nagrywania wideo w rozdzielczości Ultra HD 4K.

Format ten obejmuje kilka rozdzielczości, w których rozmiar klatki poziomej wynosi około 4 tysięcy px. Najpopularniejsza w kamerach sportowych jest rozdzielczość 3840x2160 (dwukrotnie większa niż FullHD z każdej strony), ale są też inne opcje, na przykład 3840x1920, odpowiadające proporcjom 2:1. Ogólnie rzecz biorąc, 4K jest swego rodzaju następcą Full HD: wśród standardów HD przewyższających Full HD najpopularniejszym jest UltraHD, w szczególności wiele zaawansowanych telewizorów jest produkowanych z ekranami 3840x2160. Format ten jednak jest dość wymagający pod względem mocy obliczeniowej i pamięci, dlatego jest stosunkowo rzadko spotykany w kamerach sportowych, głównie wśród modeli klasy premium.

Innym ważnym wskaźnikiem podanym w tym punkcie jest liczba klatek na sekundę. Im wyższa jest, tym płynniejszy i równiejszy będzie ruch w kadrze, tym wyraźniej będą widoczne oddzielne szczegóły w dynamicznych scenach. Jednak w trybie UltraHD większość współczesnych kamer sportowych generuje bardzo niską liczbę klatek na sekundę - najczęściej 30 kl./s, a w niektórych modelach 24 kl./s lub nawet 15 kl./s. Takie wideo jest całkiem przydatne do oglądania, ale szybki ruch w kadrze może wyglądać na rozmazany. Są kamery, które potrafią nagrywać UltraHD z solidną prędkością 60 kl./s – efekt rozmycia podczas takiego filmowania jest prawie niewidoczny, jednak podobne modele kosztują odpowiednio.

Liczba klatek na sekundę obsługiwana przez kamerę w zwolnionym tempie (Slow Motion).

Ogólnie takie nagrywanie nazywa się „szybkim”, ponieważ odbywa się przy zwiększonej liczbie klatek na sekundę (ponad 60 kl./s). W rezultacie podczas odtwarzania z normalną prędkością (60 kl./s i mniej) film wygląda zwolnionym (stąd nazwa „Slow Motion”). To spowolnienie można wykorzystać zarówno do zwykłej rozrywki, jak i jako narzędzie artystyczne, a nawet do celów naukowych - do uchwycenia ruchu zbyt szybkiego dla ludzkiej percepcji. W każdym razie im wyższa liczba klatek na sekundę w zwolnionym tempie, tym bardziej można spowolnić wideo i tym bardziej zaawansowana jest pod tym względem kamera. Z drugiej strony, im wyższa liczba klatek na sekundę, tym wydajniejsza powinna być część graficzna, a to z kolei wpływa na cenę urządzenia, czasem dość zauważalnie.

Należy również pamiętać, że nagrywanie w zwolnionym tempie może być dostępne tylko w określonych rozdzielczościach, nie zawsze maksymalnych; te momenty mogą być bezpośrednio wskazane w charakterystyce kamery sportowej.

— Przekątna. Im większy ekran, tym wygodniej jest przegląd (a także sterowanie, jeśli wyświetlacz jest wrażliwy na dotyk). Przy tym przekątna wbudowanego wyświetlacza wpływa bezpośrednio na wielkość obudowy, a kamery sportowe powinny być dość kompaktowe. W związku z tym we współczesnych kamerach sportowych praktycznie nie występują ekrany większe niż 2,5”.

— Rozdzielczość. Teoretycznie im wyższa rozdzielczość, tym wyraźniejszy i wyższej jakości obraz daje ekran. Ekrany w kamerach sportowych jednak są przeznaczone głównie do pracy z menu, ogólnego przycinania i podglądu materiału - i do tych celów nie są potrzebne specjalnie wysokie rozdzielczości. W przypadku modeli z dwoma ekranami za główny jest uważany tylny wyświetlacz.

— Dotykowy. Wyświetlacz wrażliwy na dotyk, taki jak w smartfonach/tabletach. Sterowanie przez taki wyświetlacz może być prostsze i bardziej intuicyjne niż za pomocą przycisków, pokręteł itp. Jednak do mniej lub bardziej wygodnego sterowania ekran dotykowy musi być dość duży, co wpływa na wymiary całej kamery.

— Przedni ekran. Obecność w kamerze ekranu, zainstalowanego na przednim panelu, obok obiektywu. Inne wyświetlacze mogą w ogóle nie być obecne; w takich przypadkach przekątna, rozdzielczość i inne parametry są podawane dla przedniego ekranu.

Należy zauważyć, że najczęściej na panelu przednim są instalowane na...jprostsze czarno-białe wyświetlacze, nadające się tylko do wyświetlania tekstu i elementarnych informacji graficznych. Jednak nawet na takim ekranie można wyświetlić bardzo zróżnicowane dane serwisowe: aktualny tryb pracy (zdjęcie, wideo, czuwanie), stosowaną rozdzielczość, czas fotografowania, ilość wolnego miejsca na dysku itp. Natomiast bardziej zaawansowane wyświetlacze nie są używane jako przednie: pełnokolorowy ekran jest naprawdę potrzebny chyba że do robienia selfie, a do tego można użyć zdalnego wyświetlacza z pilotem (patrz "Sterowanie") lub smartfona podłączonego do kamery.

- Obudowa ochronna. Specjalny pojemnik, który zapewnia dodatkową ochronę przed kurzem, wilgocią, wstrząsami, ekstremalnymi temperaturami i innymi podobnymi „uciążliwościami”. Konkretny stopień ochrony należy w każdym przypadku wyjaśniać osobno. Aby nie przeszkadzać w nagrywaniu, obudowa wykonana jest z przezroczystych materiałów. Ponadto należy pamiętać, że niektóre kamery można montować na uchwytach tylko w obudowie (lub w ramie montażowej - patrz poniżej), ponieważ sama kamera może nie mieć na to miejsca.

- Zakrzywiona wkładka klejąca (kask). Uchwyt przeznaczony do mocowania kamery do kasku lub innej zakrzywionej powierzchni. Konstrukcja takiego mocowania opiera się na zakrzywionej platformie z warstwą klejącą lub rzepem, której kształt w przybliżeniu odpowiada kształtowi powierzchni kasku. Takie urządzenie może zapewnić bezpieczniejszy chwyt niż klasyczna płaska platforma (patrz poniżej).

- Mocowanie płaskie. Jeden z głównych i najprostszych uchwytów służących do mocowania kamery sportowej na niemal każdej jednolitej powierzchni: snowboard, skate, maska samochodu itp. Jest to mała płaska platforma, do której z jednej strony przymocowana jest kamera, a druga mocowana na żądanych powierzchniach (na rzep, specjalny klej itp.). Zwróć uwagę, że płaskie mocowania są często używane do montażu na kasku, jednak istnieje osobny typ mocowań, z zakrzywioną platfo...rmą (patrz wyżej).

- Mocowanie 3-osiowe. Różni się od innych typów mocowań obecnością trzech ruchomych węzłów, które pozwalają obracać kamerę pod kątem do 90 stopni w trzech osiach. W praktyce pozwala to wybrać najciekawszy lub najbardziej udany kąt nagrywania – na przykład z boku kasku. Takie rozwiązania z reguły są kompatybilne z wieloma innymi mocowaniami, dzięki czemu można je stosować w połączeniu z zakrzywionym, na kierownicy itp.

- Na kierownicy roweru/motocykla (rurze). Uchwyt do montażu kamery na małej rurze, takiej jak kierownica roweru lub motocykla. Z reguły działa na zasadzie opaski, a wielkość mocowania można regulować w dość szerokim zakresie, dostosowując je do rur o różnych średnicach.

- Przyssawka (na szybie). Uchwyt kamery, który można zamocować za pomocą przyssawki. Umożliwia montaż urządzenia na płaskich i lekko zakrzywionych powierzchniach. Należy pamiętać, że takie mocowania nie są trzymane tak bezpiecznie jak płaskie lub zakrzywione (patrz odpowiednie punkty). Przyssawka jednak jest łatwa do zamocowania i zdejmowania i nie pozostawia śladów. Dlatego ten typ mocowania stosowany jest głównie do montażu na szybie samochodu, gdy kamera pracuje jako rejestrator.

- Zacisk (klips). Przypinane mocowanie jest dość uniwersalne, ponieważ pozwala zawiesić kamerę na prawie każdym odpowiednim elemencie wyposażenia (pasek do plecaka, pas rozładowczy, pasek itp.). Ale jednocześnie nie nadaje się do ekstremalnego filmowania ze względu na stosunkowo niską niezawodność.

- Mocowanie na głowę. Urządzenie do mocowania kamery na głowie – zwykle na czole, podobnie jak latarkę czołową. Oprócz tego, że nie wymaga użycia rąk, to umieszczenie ma również dodatkową zaletę, że obiektyw kamery patrzy w tym samym kierunku, co użytkownik. W tym przypadku samo mocowanie jest zwykle systemem elastycznych pasków i jest przeznaczone do noszenia bezpośrednio na głowie, w przeciwieństwie do zakrzywionej wkładki klejącej do kasku. Jednak w niektórych modelach dozwolone jest noszenie go na kasku.

- Pasek na klatkę piersiową. To mocowanie jest systemem elastycznych pasków, który pozwala zamocować kamerę na klatce piersiowej użytkownika, dzięki czemu nagrywanie jest nieco niższe niż oczy użytkownika. Podobnie jak mocowanie na głowę (patrz wyżej), łatwo dostosowuje się do pożądanego rozmiaru.

- Ramka montażowa. Urządzenie przeznaczone do montażu kamery na różnych mocowaniach – na kasku, na kierownicy itp. Sama kamera często nie posiada „siedzisk” na takie mocowania, dlatego konieczne jest użycie dodatkowego wyposażenia. Zauważ, że podobną funkcję często pełni obudowa ochronna (patrz wyżej); w przeciwieństwie do tego ramka montażowa nie zapewnia prawie żadnej ochrony, ale w ramie kamera pozostaje tak otwarta, jak to możliwe. Daje to dodatkowe możliwości – w szczególności pozwala na podłączenie różnych kabli i efektywne wykorzystanie wbudowanego mikrofonu, co nie jest możliwe przy stosowaniu wielu obudów.

- Monopod (selfie). Urządzenie potocznie zwane „kijkiem do selfie”. Jest to wysięgnik, zwykle składany, a czasem o regulowanej długości; na jednym końcu znajduje się uchwyt do kamery, a na drugim — uchwyt do trzymania go w dłoni. Zgodnie z nazwą taki monopod przeznaczony jest głównie do filmowania samego siebie - dzięki długości wysięgnika kamerę można trzymać na dogodną do tego odległość. Możliwe są jednak również inne sposoby zastosowania: na przykład za pomocą monopodu można „wyjrzeć” dość daleko poza krawędź urwiska lub za róg. Główną wadą takiego urządzenia jest to, że jedna ręka jest ciągle zajęta.

Oprócz opisanych powyżej w zestawie dostawczym mogą znajdować się inne rodzaje mocowań - na przykład do instrumentów muzycznych (na gryfie gitary, drążku perkusyjnym itp.), na desce surfingowej itp.

Największa pojemność karty pamięci obsługiwana przez ten model kamery.

To ograniczenie wynika z dwóch punktów. Po pierwsze, im większy nośnik, tym więcej mocy obliczeniowej potrzeba do jego wykorzystania. Po drugie, każdy rodzaj kart pamięci ma swoją maksymalną pojemność. Przykładowo pojemność karty SD HC nie może przekroczyć 32 GB, większe nośniki należą do standardu SD XC, a jeśli nie jest obsługiwany, maksymalna pojemność karty nie może przekroczyć 32 GB.

Zdecydowanie odradza się przekraczanie maksymalnej dopuszczalnej pojemności: nawet jeśli karta zostanie rozpoznana przez urządzenie, jej normalne działanie nie jest gwarantowane.