Porównanie Levenhuk 40L NG vs Levenhuk Rainbow 50L Plus

Ogólne przeznaczenie mikroskopu.

Obecnie dostępne są 4 główne opcje zastosowania: mikroskop dziecięcy, edukacyjny, laboratoryjny i specjalistyczny. Jednocześnie różne opcje (przynajmniej z trzech pierwszych) można z powodzeniem łączyć w jednym modelu - np. najprostsze i najtańsze mikroskopy edukacyjne można z powodzeniem pozycjonować jako mikroskopy dziecięce, a te najbardziej zaawansowane także jako laboratoryjne . A oto szczegółowy opis różnych opcji docelowych:

- Dziecięce. Najprostsze i najtańsze mikroskopy, przeznaczone przede wszystkim dla dzieci stawiających pierwsze kroki w naukach przyrodniczych (a także dla innych niewymagających użytkowników, którzy nie potrzebują szczególnie zaawansowanej funkcjonalności). W związku z tym w takich urządzeniach brakuje zaawansowanych funkcji, takich jak blokada ostrości, oświetlenie według metody Koehlera, wyjścia wideo (dla modeli cyfrowych i opto-cyfrowych), trinokular z możliwością podłączenia kamery itp. Dodatkowo korpus może być wykonany w jasnych kolorach , a plastik jest zwykle używany jako materiał na korpus. Niemniej jednak wiele mikroskopów dziecięcych jest wyposażonych w obrotowe głowice umożliwiające szybką regulację powiększenia, a całkowite powiększenie może znacznie przekroczyć 600x „po wyjęciu z pudełka” i 1000x w konfiguracjach z najwyższej półki.

- Ed...ukacyjny. Mikroskopy dobrze nadające się do użytku edukacyjnego; czasami takie spotkanie jest nawet bezpośrednio wskazane przez producenta. Specyficzna funkcjonalność takich modeli jest dość zróżnicowana, typ może być również różny (zarówno biologiczny, jak i stereoskopowy). Ogólnie rzecz biorąc, urządzenia tej specjalizacji zajmują pozycję pośrednią między prostymi i niedrogimi mikroskopami dziecięcymi a zaawansowanym sprzętem laboratoryjnym. Jednocześnie istnieje wiele modeli, które mają wspólny cel - „dziecięcy/edukacyjny” lub „edukacyjny/laboratoryjny”. Pierwszy typ jest prosty i niedrogi, do celów edukacyjnych nadaje się głównie do szkoły; z kolei druga opcja może się przydać nawet na uniwersyteckim wydziale nauk przyrodniczych.

- Laboratorium. Najbardziej zaawansowany typ nowoczesnych mikroskopów, przeznaczony do pełnoprawnych badań laboratoryjnych i innych poważnych zadań. W związku z tym takie modele nie są tanie, ale dają obraz wysokiej jakości i ogólnie mają najszerszą funkcjonalność (choć konkretny zestaw możliwości oczywiście może być inny). Wśród możliwości spotykanych w mikroskopach laboratoryjnych są ruchome stoliki, montaż filtrów świetlnych, 2 rodzaje oświetlenia (dolne i górne), oświetlenie Według metody Koehlera, przydatność do specjalnych metod mikroskopowych (fluorescencyjne, kontrast fazowy) itp.

- Specjalistyczne. Mikroskopy o określonej konstrukcji i przeznaczeniu, w taki czy inny sposób różniące się od bardziej tradycyjnych modeli. Te różnice mogą być różne; w związku z tym konkretna specjalizacja również się różni. Tak więc ostatnio dość dużą popularność zyskały przenośne modele do smartfonów: za pomocą specjalnego spinacza do bielizny takie urządzenie jest przymocowane bezpośrednio do gadżetu naprzeciwko głównego aparatu, a ekran smartfona pełni rolę okularu. Innym popularnym typem są kompaktowe mikroskopy cyfrowe bez własnych ekranów, które są podłączane do komputerów PC lub laptopów przez USB, a nawet do smartfonów przez Wi-Fi (w tym przez Internet). Obejmuje to również profesjonalny sprzęt o dość wąskiej specjalizacji: stereoskopy ze specjalnymi mocowaniami do protetyki dentystycznej, do lutowania mikroukładów itp .; mikroskopy do badań metalurgicznych; urządzenia na statywie z przedłużaczem, przeznaczone do kontroli poszczególnych obszarów na dużych obiektach; mikroskopy porównawcze do badań balistycznych i śladowych w kryminalistyce; itd.

Zakres powiększeń zapewnianych przez urządzenie wynosi od minimalnego do maksymalnego.

Powiększenie mikroskopu oblicza się według wzoru „powiększenie okularu pomnożone przez powiększenie obiektywu”. Na przykład obiektyw 20x z okularem 10x da powiększenie 10 * 20 = 200x. Nowoczesne mikroskopy mogą być wyposażone w wieloobiektywowe głowice obrotowe, obiektywy zmiennoogniskowe (patrz poniżej) oraz wymienne okulary - dzięki czemu w większości modeli można regulować powiększenie. Pozwala to na dostosowanie urządzenia do różnych sytuacji: gdy trzeba zobaczyć drobne szczegóły, stosuje się duży stopień powiększenia, ale aby poszerzyć pole widzenia, należy je zmniejszyć.

Szczegółowe zalecenia dotyczące optymalnych krotności dla różnych zadań można znaleźć w dedykowanych źródłach. Tutaj zauważamy, że wielu producentów podchodzi do sztuczki i wskazuje maksymalną wartość powiększenia pod względem stopnia powiększenia uzyskanego z dodatkową soczewką Barlowa. Taki obiektyw może naprawdę poważnie zwiększyć powiększenie, ale nie jest faktem, że obraz okaże się wysokiej jakości; aby uzyskać więcej informacji, patrz „Zawartość opakowania”.

Metody badawcze mające zastosowanie w tym modelu mikroskopu.

- Jasne pole. Najbardziej znana i szeroko stosowana metoda mikroskopii świetlnej. W takich badaniach rozważany obiekt umieszczany jest na jasnym tle, na którym wygląda ciemniej. Należy pamiętać, że do badań można stosować różne metody oświetlenia: na wprost, ukośnie, odbite. Pierwsza opcja (kiedy światło lampy lub lustra pod sceną przebija się przez próbkę) jest optymalna do badania przezroczystych próbek, których kluczowe szczegóły są ciemniejsze niż ogólne tło. Typowymi przykładami są cienkie skrawki tkanki zwierzęcej i roślinnej. Światło skośne jest podobne w konkretnym zastosowaniu, ale daje szare tło i jest gorsze od światła bezpośredniego pod względem wydajności podświetlenia, ale zapewnia bardziej wypukły obraz. Jeśli chodzi o światło odbite, w tym przypadku jest ono niezastąpione przy badaniu obiektów nieprzezroczystych: próbek rud i innych materiałów, płytek półprzewodnikowych itp. tła (przy oświetleniu przelotowym) lub dawaniu zauważalnych odbić/cieni (przy świetle odbitym).

- Ciemne pole. Swego rodzaju przeciwieństwo badań w jasnym polu: badany obiekt lub jego poszczególne elementy są jaśniejsze od otaczającego tła. Nie jest to jednak tylko „negatywny” obraz, ale osobna metoda o własnych cechach. Oświetlenie w mikroskopii ciemnego pola jest zwykle przepuszczane, ale odbywa się to w specyficzny sposób: środek wiązki światła jest blokowany przez osłonę, a „walc” świetlny, przechodząc prz...ez soczewkę kondensora, zamienia się w „klepsydrę”. ”. Jednocześnie w najwęższym miejscu takiego „zegara” znajduje się preparat, a w kierunku obiektywu stożek światła rozszerza się tak, że nie wpada w optykę. W ten sposób użytkownik widzi przez mikroskop tylko światło rozproszone przez preparat i ciemne tło wokół niego. Ta metoda badań pozwala między innymi zidentyfikować „gładkie” szczegóły, które nie wyróżniają się ostro na tle otoczenia i nie są widoczne podczas badania w jasnym polu. Wśród zastosowań mikroskopii ciemnego pola - praca z niebarwionymi preparatami biologicznymi (komórki, próbki tkanek, mikroorganizmy), a także badanie niektórych materiałów przezroczystych pod kątem drobnych defektów powierzchniowych.

- Kontrast fazowy. Metoda stosowana do badania przezroczystych i bezbarwnych obiektów o niejednorodnej strukturze, stosowana, gdy tej niejednorodności nie można wykryć za pomocą bardziej tradycyjnej mikroskopii jasnego pola. Ideą tej metody jest to, że kiedy światło przechodzi przez struktury o różnych współczynnikach załamania światła, otrzymuje różne zmiany fazowe. Zmiany te nie są widoczne w konwencjonalnej optyce, jednak można je uwidocznić za pomocą specjalnego sprzętu - kondensora i specjalnie zaprojektowanego obiektywu. W związku z tym taki sprzęt jest koniecznie objęty zakresem dostawy mikroskopu.

- Fluorescencyjny. Metoda ta przewiduje oświetlanie obserwowanych obiektów światłem o określonej długości fali, pod wpływem którego te obiekty lub ich poszczególne elementy zaczynają świecić, a tło pozostaje ciemne. W razie potrzeby do preparatu wprowadza się barwniki poprawiające jasność (typowym przykładem są obiekty biologiczne, z których większość sama słabo fluoryzuje). Do oświetlenia z reguły stosuje się promieniowanie UV, dlatego ta metoda jest również nazywana mikroskopią ultrafioletową; obraz wchodzi do okularu mikroskopu przez filtr, który odfiltrowuje promienie UV, ale swobodnie przechodzi przez widoczną poświatę preparatu.
Jedną z głównych cech mikroskopii fluorescencyjnej jest jej wysoka rozdzielczość: pozwala wyraźnie zobaczyć nawet bardzo małe obiekty niedostępne dla oka w zwykłym widzialnym zakresie. W rzeczywistości, pod względem rozdzielczości, ta metoda jest pomiędzy klasyczną mikroskopią optyczną a mikroskopią elektronową; jednocześnie, w przeciwieństwie do mikroskopów elektronowych i atomowych, urządzenia ze wsparciem metody UV pozwalają uwzględnić nawet „wypychanie” żywych komórek i mikroorganizmów. A niektóre specjalne wersje tej techniki umożliwiają uzyskanie powiększenia nie mikro, ale nanoskopowego. Drugim popularnym sposobem wykorzystania mikroskopii fluorescencyjnej jest wykrywanie cząstek, pierwiastków, wtrąceń itp., które nie są widoczne w zwykłym świetle, ale dobrze wyróżniają się w świetle ultrafioletowym. Typowym przykładem jest powierzchnia wielu metali i stopów.

- Obiektyw zmiennoogniskowy. Obiektyw o zmiennym powiększeniu. Taka optyka pozwala na płynną zmianę ogólnego powiększenia mikroskopu w określonych granicach, bez zmiany obiektywu/okularu i nawet bez odrywania się od obserwacji. Z drugiej strony obiektywy zmiennoogniskowe są bardziej skomplikowane i droższe niż optyka o stałym powiększeniu. W związku z tym stosuje się je głównie w mikroskopach stereoskopowych (patrz „Typ”): podczas napraw, montażu i innych zadań, do których takie urządzenia są wykorzystywane, niezwykle przydatna jest możliwość płynnej regulacji powiększenia.

- Wielość powiększenia. Współczynnik powiększenia zapewniany przez obiektyw. Parametr ten wraz z powiększeniem okularu wpływa na ogólne powiększenie instrumentu (patrz wyżej). Większość mikroskopów biologicznych (patrz „Typ”) jest wyposażona w kilka obiektywów o różnym powiększeniu na głowicy obrotowej; pozwala to na dostosowanie powiększenia zgodnie z życzeniem użytkownika. Standardowe opcje powiększenia takich obiektywów to 4x, 10x, 40x, 100x.

- Achromatyczny. Jeden z rodzajów korekcji kolorów stosowanych w soczewkach. Konieczność korekcji barw wynika z tego, że światło o różnych kolorach jest różnie załamywane przez soczewki, a bez dodatkowych środków obraz w mikroskopie rozmazałby się z tęczowymi plamami. Achromatyczna to jeden z najprostszych rodzajów korekcji kolorów, w takiej optyce korygowane są zniekształcenia kolorów w kolorze żółtym i zielony...m. Obiektywy-achromaty wyróżniają się prostotą konstrukcji i niskim kosztem. Co prawda jakość obrazu w nich jest daleka od ideału: taki obiektyw daje wyraźny obraz tylko w środku obrazu, szerokość pola ostrości wynosi około jednej trzeciej całkowitej szerokości pola widzenia, a czerwony - na krawędziach obrazu mogą pojawić się niebieskie plamy. Jest to jednak wystarczające do ogólnej znajomości, wstępnego szkolenia, a często do poważniejszych zadań.

- Planachromat. Ulepszona i dopracowana różnorodność obiektywów achromatycznych (patrz wyżej). W planachromatach przewidziana jest dodatkowa korekcja krzywizny pola, dzięki której obszar wyraźnie widocznego obrazu w takich soczewkach wynosi co najmniej 2/3 całkowitej szerokości pola widzenia, a często nawet więcej. Są to soczewki, które są zalecane do poważnych badań i profesjonalnego użytku.

- Średnica osadzenia. Rozmiar gwintu używanego do mocowania obiektywu. Większy otwór zwykle oznacza szerszą soczewkę obiektywu, co oznacza wyższą aperturę i lepszą jakość obrazu. Z drugiej strony duży rozmiar wpływa na wymiary, wagę i koszt optyki. We współczesnych mikroskopach spotyka się głównie średnice od 20 do 35 mm. Znając rozmiar gwintu, możesz zakupić soczewki zamienne lub zamienne do urządzenia.

- Monokular. Okular jednosoczewkowy, który można oglądać tylko jednym okiem. Z oczywistych względów jest używany tylko w mikroskopach biologicznych (patrz Typ). Zaletami monokularów są przede wszystkim mniejsze rozmiary i koszt niż inne odmiany; ponadto nie wymagają dopasowania między źrenicami. Z drugiej strony ciągłe patrzenie przez okular jednym okiem jest męczące, więc ta opcja słabo sprawdza się w sytuacjach, w których trzeba często i długo zaglądać w mikroskop.

- Lornetka. Podwójny okular, który można oglądać obydwoma oczami jednocześnie. Należy zauważyć, że taka optyka jest używana nie tylko w mikroskopach stereoskopowych, pierwotnie przeznaczonych do oglądania obiektu przez dwa obiektywy (patrz „Typ”), ale także w mikroskopach biologicznych z jednym obiektywem. Faktem jest, że o wiele wygodniej jest zajrzeć do urządzenia optycznego dwojgiem oczu niż jednym, oczy są mniej obciążone, a zmęczenie nie pojawia się tak szybko. Dlatego do poważnych zadań związanych z częstym używaniem mikroskopu najlepszą opcją są lornetki (lub trinokulary, patrz poniżej). Taka optyka jest droższa niż jednookularowa, ale rekompensuje to łatwość obsługi.

- Trinokularowy. Różnorodne lornetki (patrz odpowiedni punkt), uzupełnione o trzeci kanał optyczny dla specjalnej kamery wideo okularowej. Taka kamera jest zwykle podłączona do komputera PC lub laptopa; instalując go w gni...eździe na trzeci okular można wykonywać zdjęcia i filmy, a także wyświetlać obraz w czasie rzeczywistym na ekranie komputera. Jednocześnie możesz normalnie patrzeć przez mikroskop. Urządzenia trinokularowe są wysoce funkcjonalne i wszechstronne, ale złożone i drogie.

- Wyświetlacz LCD. Mikroskop posiada ekran LCD, który zastępuje tradycyjny okular. Nie trzeba za każdym razem pochylać się nad takim urządzeniem, aby obejrzeć obraz, co jest bardzo wygodne, jeśli obserwacje trzeba połączyć z robieniem notatek i innymi podobnymi czynnościami. Mikroskopy tej konstrukcji mają zwykle funkcję fotografowania i nagrywania wideo, a także różne wbudowane narzędzia - na przykład siatkę skali do oceny wielkości widocznych obiektów, wyświetlanych bezpośrednio na ekranie. Ponadto obraz na ekranie może zobaczyć nie tylko bezpośredni użytkownik, ale także każdy, kto znajduje się w pobliżu; takie możliwości są niezbędne podczas szkoleń, konsultacji, prezentacji itp. Z drugiej strony takie mikroskopy są nieporęczne i drogie.

- Wielość powiększenia. Powiększenie zapewniane przez okular. Parametr ten, wraz z powiększeniem obiektywu, wpływa na ogólne powiększenie urządzenia (patrz wyżej). Klasyczna opcja dla okularów w mikroskopach to 10x, ale zdarzają się też wyższe wartości. W zestawie może znajdować się kilka okularów o różnym powiększeniu - w celu zmiany ogólnego stopnia powiększenia. Istnieje oznaczenie wielokrotności z indeksem alfabetycznym, na przykład WF10x. Oznacza to, że okular ma rozszerzone pole widzenia (WF - szerokie, EWF - extra-wide, UWF - ultraszeroki).

- Nachylenie okularu. Odchylenie okularu determinuje pozycję głowy obserwatora podczas patrzenia przez mikroskop oraz ogólną łatwość obsługi. Według tego wskaźnika można wyróżnić trzy główne opcje: stały kąt, regulowany kąt, brak pochylenia. Stały kąt to najczęściej 30 ° lub 45 ° w stosunku do poziomu, wartości te są uważane za najwygodniejsze. W mikroskopach o regulowanym kącie cały statyw wraz z tubusem i stolikiem mocowany jest do podstawy za pomocą obrotowego mocowania. Jest to najwygodniejsza opcja, pozwalająca dostosować pochylenie do własnych preferencji, ale z czasem montaż ma tendencję do luzowania, dlatego rzadko jest używany w profesjonalnych mikroskopach. Trzeci typ - mikroskopy pionowe, bez nachylenia - nie otrzymały zbyt dużego rozmieszczenia: ta konstrukcja jest używany w niektórych modelach stereoskopowych (patrz "Typ"), aby utrzymać scenę ściśle poziomą (jest to ważne przy niektórych pracach z przedmiotami mikroskopowymi).

- Średnica osadzenia. Średnica nominalna okularu zastosowanego w mikroskopie oraz średnica osadzenia w tubusie do montażu okularu. Nowoczesne mikroskopy wykorzystują kilka standardowych średnic, w szczególności 23 i 27 mm. W praktyce parametr ten jest niezbędny przede wszystkim w przypadku, gdy planowany jest zakup zapasowych lub wymiennych okularów do mikroskopu, lub jeśli „gospodarstwo” ma już okular i należy ocenić jego kompatybilność z tym modelem.

- Korekcja dioptrii. Zakres regulacji dioptrii przewidziany w okularze. Ta korekcja jest stosowana, aby osoba krótkowzroczna lub dalekowzroczna mogła patrzeć przez mikroskop bez okularów lub soczewek kontaktowych. W większości modeli z tą funkcją zakres korekcji wynosi około 5 dioptrii w obie strony; pozwala to na użycie mikroskopu w przypadkach łagodnej do umiarkowanej krótkowzroczności/nadwzroczności.

Ta cecha oznacza, że okular, w który wyposażony jest mikroskop, może obracać się wokół osi pionowej - innymi słowy w prawo i w lewo. Z reguły zakres obrotu to pełne 360°, jednak dla pełnej gwarancji ten szczegół należy doprecyzować osobno.

Obrotowa głowica okularu nie wpływa na główne cechy i możliwości, jednak zapewnia dodatkową wygodę dla użytkownika: okular można obracać do optymalnej pozycji w zależności od sytuacji. Może się to przydać np. gdy dwóch studentów lub laborantów siedzących obok siebie korzysta z jednego mikroskopu z preparatem – w razie potrzeby każdy może obrócić okular w swoją stronę bez przesuwania całego przyrządu. Odwrotną stroną tej przewagi jest pewna komplikacja konstrukcji i zwiększenie jej ceny.

Typ i/lub rozmiar stolika przedmiotowego, zamontowanego w mikroskopie. Przypomnijmy, że stolik przedmiotowy to powierzchnia, na której umieszczony jest badany preparat.

- Stacjonarny. Stolik przedmiotowy, zamocowany nieruchomo; ustawianie ostrości w takich mikroskopach odbywa się poprzez poruszanie w górę i w dół tubusu z obiektywem i okularem. Takie układy są proste i niedrogie, jednak ustawianie ostrości przy patrzeniu przez ciągle poruszający się okular nie jest zbyt wygodne. Ponadto w przypadku zaawansowanych mikroskopów biologicznych (patrz „Rodzaj”) z binokularem i trinokularem (patrz „Okular”) ten wariant również nie jest odpowiedni z powodu pewnych względów konstrukcyjnych. Natomiast zdecydowana większość mikroskopów stereoskopowych wyposażona jest w stoliki stacjonarne – jest to najrozsądniejsza konstrukcja, biorąc pod uwagę specyfikę zastosowania.

- Ruchomy. W tego typu mikroskopach cały układ optyczny jest sztywno zamocowany na statywie, a stolik przedmiotowy można przesuwać w górę i w dół dla ustawiania ostrości optyki. Taka konstrukcja może występować wyłącznie w mikroskopach biologicznych (patrz „Rodzaj”). Jest nieco bardziej złożona i droższa niż konstrukcja z nieruchomym stolikiem, ale równocześnie jest znacznie wygodniejsza: przy ustawianiu ostrości okular nie porusza się, co pozwala wygodnie regulować obraz bez patrzenia w górę. Ponadto to właśnie ruchomy stolik najbardziej nadaje się do zaawansowan...ych urządzeń z binokularami i trinokularami (patrz „Okular”), prawie wszystkie takie mikroskopy posiadają takie wyposażenie.

Jeśli chodzi o wymiary stolika przedmiotowego, mogą się one wahać od 75x75 mm do 240x200 mm, a nawet więcej. Tutaj przy wyborze warto wziąć pod uwagę planowane wymiary badanych preparatów.

Rodzaj oświetlenia scenicznego stosowanego w mikroskopie.

- LED (LED). Najbardziej zaawansowany rodzaj podświetlenie do tej pory. Diody LED wytwarzają jasne, białe światło o chłodnym zabarwieniu, które jest optymalne do pracy z przezroczystymi próbkami. Takie źródła światła mogą być wyposażone w ściemniacze. Ponadto podświetlenie LED jest niezwykle energooszczędne i prawie nie generuje niepotrzebnego ciepła. Wszystko to sprawia, że ta opcja jest odpowiednia nawet dla najbardziej zaawansowanych mikroskopów.

- Halogen. Przed pojawieniem się diod LED takie oświetlenie było główną opcją stosowaną w mikroskopach biologicznych (patrz Typ) na poziomach pośrednich i profesjonalnych. Lampy halogenowe zapewniają potężny strumień światła, a jasność podświetlenie jest zazwyczaj regulowana; widmo luminescencji okazuje się dość wygodne do obserwacji, a nagrzewanie jest stosunkowo niskie (choć więcej niż w diodach LED). Pod względem energooszczędności takie oświetlenie jest gorsze od oświetlenia LED, ale przewyższa żarówki.

- Lampa żarowa. Najprostszy i najtańszy rodzaj podświetlenie. Właściwie to niski koszt jest główną zaletą takich systemów. Ale żarówki mają wiele wad. Po pierwsze, dają ciepły blask, który zniekształca odwzorowanie kolorów; dla prostych zadań nie jest to krytyczne, ale w poważnych badaniach jest nie do przyjęcia. Po drugie, lampa bardzo się nagrzewa, co może niekorzystnie wpłynąć na lek. Po trzecie, takie oświetlenie zużywa dużo energii. W r...ezultacie żarówki żarowe można znaleźć wyłącznie w tanich mikroskopach klasy podstawowej, a nawet wśród nich stopniowo stają się przestarzałe.

- Lustro. Oświetlenie za pomocą lustra odbijającego światło z okna, lampy sufitowej lub innego zewnętrznego źródła światła. Zaletami tej opcji są prostota, niski koszt, kompaktowość i całkowita niezależność od źródeł energii. Z drugiej strony taki mikroskop zależy od światła otoczenia, a ustawienie lustra wymaga pewnych umiejętności i z przyzwyczajenia może być dość trudne. Dlatego stosunkowo rzadko stosuje się czyste systemy luster, ale lustro może być dostarczone jako dodatek do innego źródła oświetlenia, na przykład lampy halogenowej.

Iluminacja dolna to system oświetleniowy, którego światło skierowane jest od dołu do góry.

W konwencjonalnych (nieodwróconych) mikroskopach takie oświetlenie jest kierowane na obiektyw przez otwór w stoliku. Jest to ten rodzaj oświetlenia, który jest używany w klasycznej mikroskopii jasnego pola przy użyciu oświetlenia poprzez oświetlenie; w związku z tym dolna pozycja oświetlenia jest tradycyjna w mikroskopach biologicznych i występuje w większości tych modeli. Jednak obecność tej funkcji w „stereoskopach” nie jest typowa, choć też występuje.

Z kolei w mikroskopach odwróconych górne i dolne oświetlenie są faktycznie „zamieniane”. W związku z tym w takich modelach funkcja ta jest przeznaczona do oglądania preparatów (przeważnie nieprzezroczystych) w świetle odbitym, a strumień światła kierowany jest z soczewki na preparat.