Porównanie Lego Cargo Train 60198 vs Znatok 180 Scheme REW-K003

Zalety dotyczące wieku są dość umowne, jednak nie zaleca się od ich lekceważyć. Zestawy klocków dla starszych dzieci mogą zawierać małe części, które ciekawskie małe dziecko może połknąć. Zestawy dla małych dzieci zaś są łatwe w składaniu i nieciekawe dla dorosłych dzieci. Nieodpowiednia do wieku zabawka może okazać się zbyt skomplikowana i niewygodna, zdenerwować, a nawet przestraszyć maluszka.

Należy zauważyć, że przedział wiekowy w pewnym stopniu charakteryzuje maksymalny wiek, w którym zestaw klocków może się przydać. Na przykład zestaw dla 1+ i 2+ raczej nie przyciągnie 8-letniego czy nawet 7-letniego ucznia szkoły podstawowej, a skomplikowana konstrukcja 14+, 16+, 18+ często okazuje się interesująca nawet dla dorosłych powyżej 30, a czasem powyżej 40 lat. Jednak nawet w tej samej grupie wiekowej wiele zależy od cech danego zestawu, w szczególności od rodzaju gry. Istnieją warianty klocków dla każdego wieku. Oprócz wymienionych powyżej istnieją również 3+, 4+, 5+, 6+, 9+, 10+, 11+, 12+....

Podstawowy materiał używany na elementy konstrukcyjne.

— Tworzywo sztuczne. Stosunkowo niedrogi, a przy tym praktyczny, bezpieczny, a co za tym idzie — bardzo popularny materiał. Tworzywo sztuczne może mieć dowolny kolor, jest lekkie, przyjemne w dotyku i nie wydziela szkodliwych substancji w kontakcie z cieczą, ponadto można je stosować w szybkozłącznych połączeniach blokowych (patrz „Sposób łączenia”).

— Metal. Główną zaletą metalu jest jego wytrzymałość; ponadto jest uważany za bardziej „solidny” i „dorosły” materiał niż tworzywo sztuczne. Metal jednak nie toleruje dobrze wilgoci i może korodować; rdza nie jest niebezpieczna dla skóry, ale małe dzieci mogą brać do ust tak części, jak i własne ręce. Wyposażenie elementów metalowych w szybkozłączki jest trudne, najczęściej trzeba użyć nakrętek i śrub — opcja znana niektórym z radzieckich zestawów konstrukcyjnych (patrz „Sposób łączenia — śrubowe”). Metalowe klocki są uważane za odpowiednie wyłącznie dla starszych grup wiekowych, a w takich przypadkach złożoność jest często uważana nie za wadę, ale za zaletę.

— Drewno. Większość drewnianych klocków jest przeznaczona dla małych dzieci i to „zestawy budowlane”, w których elementy nie są trzymane razem, ale po prostu układane jeden na drugim. Jednak produkowane są również bardziej zaawansowane zestawy — z elementów o skomplikowanych kształtach, k...tóre są składane w określoną konstrukcję (na przykład samolot lub szkielet dinozaura); takie zestawy przeznaczone są dla starszej grupy wiekowej. Generalnie drewno jako materiał jest przyjemne w dotyku, dobrze wygląda nawet niepomalowane, poza tym niektórzy uważają je za bezpieczniejsze i bardziej „przyjazne dla środowiska” niż tworzywo sztuczne. Wady w tym przypadku obejmują stosunkowo wysoki koszt i skłonność do wchłaniania wilgoci; jednak to ostatnie jest często kompensowane przez stosowanie specjalnej powłoki.

— Ceramika. Klocki z elementami ceramicznymi wyglądają jak miniaturowe „zestawy dla młodych budowniczych”. Same elementy to miniaturowe cegły i inne podobne części, ich łączenie odbywa się metodą klejenia (patrz poniżej), a z takich zestawów składa się głównie budynki, chociaż są też tylko zestawy elementów (patrz „Rodzaj gry”). Jednocześnie wiele zestawów zawiera również elementy metalowe z innymi typami łączeń, ale pełnią one rolę pomocniczą.

— Guma. Guma, z jednej strony, jest miękkim i nieszkodliwym materiałem, z drugiej — słabo nadaje się do skomplikowanych konstrukcji z małymi złączami. W efekcie klocki z tego materiału to najczęściej zestawy dla najmłodszych dzieci wykorzystujące najprostsze złączki magnetyczne (patrz niżej).

— Kamień. Materiał najczęściej używany w klockach „budowlanych”, składanych poprzez instalowanie elementów jeden na drugim. Kamień jest trwały, przyjemny w dotyku, a jego duża waga w tym przypadku jest zaletą – konstrukcje z takiego materiału są stabilne, nie rozpadają się pod wpływem przeciągów czy drobnych wstrząsów. Jednocześnie materiał ten nie nadaje się do elementów, które muszą być ze sobą połączone; jest to jeden z powodów, dla których jest rzadko używany.

— Tworzywo EVA. W przypadku klocków ten materiał cechują miękkość, elastyczność i sprężystość. Daje to dodatkowe możliwości dla zabawy. Jednocześnie w większości zestawów konstrukcyjnych z tworzywa EVA elementy są ustawiane jeden na drugim, a nie łączone, ale zdarzają się wyjątki — na przykład samochody lub zwierzęta składane z miękkich części o specjalnym kształcie.

Ten punkt pozwala ocenić ogólne cechy gier i czynności z klockami.

Najczęściej na rodzaj gry wskazuje ogólna tematyka, której poświęcony jest zestaw. Pod tym względem najpopularniejsze są następujące opcje: transport i sprzęt lotniczy, pojazdy wodne, sprzęt wojskowy, w świecie zwierząt, kolejka, budynki (sklepy, stacje benzynowe, budynki mieszkalne itp.), kosmos, Minecraft, transport i sprzęt lądowy, / bohaterowie z kreskówek, policja i bandyci, straż pożarna, księżniczki, rośliny (kwiaty, drzewa), centra rozrywki, robotyka, rycerze, piraci, broń, służba ratownicza, budownictwo, science fiction, fantasy. Zestawy o określonej tematyce, które nie są objęte tą listą, są zwykle określane jako „zestaw fabularny”....

Na rodzaj gry mogą też wskazywać cechy techniczne samych klocków. Nie ma tu wielu opcji: labirynty z kulkami (marmurowy wybieg), miękkie moduły, zestawy elementów, a także zestawy naukowe i edukacyjne.

W większości przypadków cechy tego lub innego rodzaju gry są już jasne z nazwy i nie wymagają dodatkowych komentarzy. Jednak cechy techniczne, a także niektóre opcje tematyczne, warte są dokładniejszego rozważenia:

— Zestawy elementów. Ta kategoria obejmuje dwa rodzaje klocków. Pierwszy to zestawy bez specjalizacji tematycznej, składające się z elementów uniwersalnych i pozwalające na składanie szerokiej gamy wzorów (zwykle nawet standardowa instrukcja daje 10 – 20 opcji montażu, a rzeczywiste możliwości ogranicza jedynie wyobraźnia dziecka). Drugi rodzaj to pojedyncze elementy lub zestawy składające się z kilku elementów, sprzedawane osobno, ale nie reprezentujące pełnowartościowego konstruktora; kupuje się je albo w celu zastąpienia utraconych części z zestawu, albo uzupełnienia zestawu o nowe funkcje (np. wprowadzenie nowego bohatera).

— Naukowe i edukacyjne. Klocki tego typu można również nazwać „kształcącymi”: zabawiając dziecko, jednocześnie przekazują mu wiedzę z podstaw mechaniki, elektrotechniki, a nawet cybernetyki/programowania. Klasycznym przykładem takich klocków jest zestaw do montażu działających układów elektronicznych.

— Tor kulkowy (Marble). Zestaw do składania toru (labiryntu), po którym toczą się kulki. Sam tor jest zjeżdżalnią, która może się uzupełniać o skoki, przeszkody, widły i inne specyficzne elementy. Wielkość takich klocków może być różna — od najprostszej zjeżdżalni na 1 — 2 elementy do zestawu z kilkudziesięciu elementów, które za każdym razem można łączyć w nowy sposób, budując tory o różnych kształtach. Dostępne są zestawy dla wielu równoległych zjeżdżalni, aby umożliwić rywalizację.

— Miękkie moduły. Klocki, których elementy są wykonane z miękkiego materiału (najczęściej tworzywa EVA). Takie elementy z reguły mają dość duży rozmiar: z niektórych zestawów można zmontować całą „twierdzę”, w której zmieści się dziecko. Zwracamy również uwagę, że podczas składania miękkie moduły nie są sklejane ze sobą, lecz układane jeden na drugim, jak cegły (choć mogą wystąpić również inne opcje złożenia). Klocki tego typu są przeznaczone głównie dla najmłodszych; warto tutaj zaznaczyć, że miękki materiał sprawia, że elementy są maksymalnie bezpieczne i minimalizują ryzyko urazów.

— Minecraft. Klocki dedykowane popularnej grze komputerowej Minecraft. Przedmioty i bohaterowie w takiej grze zbudowane są z prostokątnych bloków i mają charakterystyczny kanciasty kształt, co ułatwia ich produkcję w postaci zestawów konstrukcyjnych.

— Transport (lotniczy, lądowy, pojazdy wodne). Te rodzaje gier są wskazywane dla zestawów, które nie są związane z węższą tematyką. Na przykład zwykły samolot cywilny zostanie sklasyfikowany jako transport lotniczy, a podobny samolot w barwach wojskowych zostanie sklasyfikowany jako sprzęt wojskowy.

— Broń. Tego rodzaju klocki pozwalają na składanie kopii broni palnej — zbliżonej rozmiarami do oryginału, a często także zdolnej do wystrzeliwania specjalnych bezpiecznych kuli (zwykle służy do tego mechanizm sprężynowy).

— Centra rozrywki. Zestawy o tej tematyce odwzorowują place zabaw, atrakcje, parki wodne itp.

— Science fiction. Science fiction w najszerszym tego słowa znaczeniu, w której ważną rolę odgrywają sprzęty i technologia. Klocki z tej serii mogą poświęcać się zarówno „sprzętom i technologii w ogóle”, jak i konkretnemu dziełu; jedną z najpopularniejszych opcji są „Gwiezdne Wojny”.

— Fantasy. Zestawy dotyczącze „miecza i magii” — w przeciwieństwie do tradycyjnej „technicznej” science fiction. Stosunkowo rzadko kojarzą się z pewnymi dziełami, ale często posiadają własne, oryginalne mini-fabuły (czasem łączące całą serię klocków).

— Rycerze i piraci. W odniesieniu do tej opcji warto zauważyć, że rycerze w takich klockach wyglądają mniej lub bardziej wiarygodnie historycznie; wojownicy z bajek i opowiadań fantasy znajdują się w zestawach z kategorii „fantasy”.

— Bohaterowie kreskówek. Termin „kreskówki” jest w tym przypadku jest umowny – podobne klocki mogą być poświęcone kinu (typowymi przykładami są „Harry Potter”, superbohaterowie Marvel Cinematic Universe, czy nawet „dorosłe” dzieła, jak serial „The Stranger Things”).

— Budownictwo. Ten rodzaj gry jest wskazywany dla klocków odtwarzających place budowy lub sprzęt budowlany. Jeśli mówimy o „zestawie młodego budowniczego”, z którego składa się model budynku, to taki zestaw należy do kategorii „budynki”.

Całkowita liczba elementów zawartych w zestawie konstrukcyjnym. Jednocześnie obliczenia z reguły uwzględniają również elementy, z jakich składają się poszczególne bohaterowie (tułów, ręce, nogi, głowa itp.) — pomimo tego, że figurki są najczęściej dostarczane złożone i nie są przeznaczone do demontażu podczas normalnego użytkowania. Zwracamy również uwagę, że zestaw może zawierać kilka części zamiennych w przypadku uszkodzenia lub utraty któregokolwiek z głównych elementów.

Liczba bohaterów zawartych w zestawie konstrukcyjnym. Bohater w tym przypadku oznacza figurkę osoby lub humanoidalnego stworzenia (na przykład kosmitę lub robota). Zwierzęta formalnie nie należą do bohaterów, dlatego są wskazywane osobno w uwagach do tego paragrafu; wyjątkiem są figurki antropomorficzne (humanoidalne), które różnią się od ludzi jedynie rysami twarzy, obecnością pazurów i ogonów itp. Zauważ też, że ta kategoria nie obejmuje stworzeń, których złożenie jest głównym celem klocków. Na przykład, jeśli klocki są przeznaczone do złożenia robota humanoidalnego, a mechanik robota jest wykonany w postaci oddzielnej figury, to za bohatera będzie uważany tylko mechanik.

Główny sposób łączenia elementów stosowany w klockach.

— Blokowe. Łączenie blokowe opiera się na połączeniu wypustek i wgłębień. Klasycznym przykładem takiego łączenia są dobrze znane klocki Lego, ale podobną zasadę stosuje się w wielu innych nowoczesnych zestawach konstrukcyjnych dla dzieci w każdym wieku. Łączenie blokowe nie wymaga szczególnie złożonego kształtu elementów, dobrze pasuje do najpopularniejszego materiału klocków dziecięcych — tworzywa sztucznego (patrz wyżej) i ogólnie jest dość niezawodne; jednocześnie, gdy złożona zabawka spada, klocki łatwo się rozłączają, a produkt rozpada się na osobne elementy (co zmniejsza ryzyko uszkodzenia tych części). Zwracamy również uwagę, że ta opcja jest bardzo wszechstronna i odpowiednia dla klocków różnych przedziałów wiekowych i rodzajów gier.

— Magnetyczne. Zgodnie z nazwą, w klockach magnetycznych elementy są łączone magnesami trwałymi. Nowoczesne technologie umożliwiają tworzenie potężnych, a jednocześnie miniaturowych magnesów, dzięki czemu niektóre zestawy tego typu nie są gorsze od blokowych pod względem niezawodności łączenia elementów (patrz wyżej). A podłączanie i odłączanie magnesów jest niezwykle proste – w końcu same „sklejają się” ze sobą, dzięki czemu takie łączenie jest popularne nawet w młodszej grupie wiekowej.

— Śrubowe. Łączenie za pomocą śrub i nakrętek. Ta opcja była bar...dzo popularna wśród klocków epoki sowieckiej; jej popularność nieco spadła dzisiaj, ale zestawy śrubowe są nadal dość powszechne. Śruby są raczej trudnym rodzajem łączenia dla dziecka, wymagają dokładności, skrupulatności i precyzji ruchów. To, z jednej strony, może stwarzać trudności, z drugiej — sprawia, że zestawy śrubowe są bardzo atrakcyjne dla dzieci, które lubią mechanikę, budowę itp., a także doskonale rozwijają zdolności motoryczne.

— Zawiasowe. Łączenia w postaci mocowań obrotowych. Z reguły jedna połowa takiego mocowania ma postać „uchwytu”, zbliżonego kształtem do litery U, a druga połowa to poprzeczka, do której przylega „uchwyt”. Podobnie jak opisane powyżej blokowe, mocowania zawiasowe stosowane są głównie w klockach plastikowych. Są łatwe w użyciu, wystarczająco niezawodne, a jednocześnie umożliwiają tworzenie zarówno połączeń obrotowych, jak i stałych (na przykład o przekroju kwadratowym i odpowiednim „uchwycie”). Z drugiej strony zawiasy są mniej uniwersalne, więc występują stosunkowo rzadko, głównie w zestawach elementów (patrz „Rodzaj gry”) i oryginalnych zestawach tematycznych (np. dedykowanych złożeniu robotów).

— Klejowe. Łączenie ze specjalnym związkiem. Zauważ, że w przeciwieństwie do tradycyjnego kleju, ten związek jest zwykle „wielokrotnego użytku”. Po suszeniu niezawodnie skleja części, a aby zdemontować konstrukcję, wystarczy umieścić ją w wodzie, która rozpuści szwy między elementami. Jednocześnie, zgodnie z metodą przygotowania, taki „klej” jest zwykle podobny do cementu — jest dostarczany w postaci proszku i musisz sam przygotować mieszankę. Ten sposób łączenia stosowany jest w klockach ceramicznych (patrz „Materiał”): daje dziecku możliwość poczucia się jak prawdziwy budowniczy, uczy schludności, a jednocześnie pozostawia miejsce na kreatywność i prawo do popełniania błędów.

Zwróć uwagę, że zdarzają się klocki, które nie należą do żadnego rodzaju łączenia – są to przede wszystkim drewniane zestawy dla najmłodszych, w których elementy są po prostu układane jeden na drugim, bez żadnego mocowania.

Części i elementy, które po złożeniu klocków mogą się poruszać, ale nie posiadają napędu z silnika; mówiąc prościej — ruchome elementy, które trzeba przesuwać ręcznie. Mogą to być np. okna i drzwi, włazy, śruby, ramiona dźwigów itp. Wyjątkiem są koła obrotowe – w tym przypadku nie są one uważane za elementy ruchome. Mechaniczne elementy ruchome można łączyć z elementami zmotoryzowanymi (patrz poniżej).

Obecność w klockach różnych efektów świetlnych: podświetlenie, migające światła itp. Ta cecha nadaje złożonemu modelowi oryginalny i atrakcyjny wygląd, a w niektórych przypadkach może być przydatna w praktyce (na przykład, czyniąc poruszający się po podłodze samochód bardziej zauważalnym, aby nikt na niego nie nadepnął). Poszczególne rodzaje efektów świetlnych mogą się różnić w zależności od modelu.

Obecność w klockach efektów dźwiękowych: mogą to być proste melodie, imitacje rzeczywistych dźwięków (silniki, syreny, strzały, pluskanie fal, szum wiatru itp.), w modelach naukowych i edukacyjnych (patrz „Rodzaj gry”) — sygnały specjalne itp. W każdym razie ścieżka dźwiękowa sprawia, że zestaw konstrukcyjny jest ciekawszy i daje dodatkowe możliwości do gier i badań.