Rodzaj plastiku
Rodzaj tworzywa zastosowanego w rękojeści noża.
Ogólne cechy tego materiału, patrz Materiał uchwytu. Specyficzne rodzaje plastiku występujące we współczesnych nożach kuchennych są bardzo zróżnicowane pod względem ceny i jakości. W modelach niedrogich używane są głównie następujące opcje:
- Tworzywo ABS. Jeden z najtańszych rodzajów plastiku; stosunkowo kruchy i kruchy materiał, który nie toleruje ciepła, zmian temperatury i ekspozycji na słońce. Jednak przy odpowiedniej jakości i starannej obsłudze taki uchwyt może trwać długo.
- Poliwęglan. Bardziej zaawansowany niż ABS, a przy tym dość przystępny rodzaj plastiku. To właśnie dzięki temu połączeniu przystępności cenowej i praktyczności poliwęglan jest popularny na rynku.
- Polipropylen. Polipropylen wyróżnia się przede wszystkim niską wagą i wysoką twardością, dzięki czemu jest odporny na ścieranie i zarysowania. Materiał ten jest wrażliwy na światło słoneczne i tlen, ale te wady są często kompensowane przez zastosowanie specjalnych dodatków. Do polipropylenu można również dodać elastomer - miękki i elastyczny materiał, który sprawia, że uchwyt jest przyjemniejszy w dotyku.
- Bakelit. Jeden z pierwszych tworzyw sztucznych w historii, wciąż aktualny. Jedną z ciekawych cech bakelitu jest odporność na ciepło: nawet na otwartym ogniu taki materiał węgli drzewnych, ale nie topi się ani nie pali.
Z kolei w nożach klasy premium można zastosować następujące rodzaje tworzyw sztuczn...ych:
-G10. Jedną z odmian włókna szklanego jest włókno szklane z plastikowym wypełniaczem. G10 charakteryzuje się doskonałą wytrzymałością i trwałością, materiał ten doskonale toleruje ekstremalne temperatury i wilgoć oraz dość trudno go zarysować. Włókno szklane waży zauważalnie więcej niż włókno węglowe; z drugiej strony, a jego cena jest znacznie niższa.
- Włókno węglowe (włókno węglowe, włókno węglowe itp.). Materiał kompozytowy w postaci włókien węglowych zatopionych w plastikowym wypełniaczu. Takie połączenie zapewnia niską wagę, a jednocześnie niezwykle wysoką wytrzymałość – nawet stosunkowo proste gatunki włókna węglowego pod tym względem nie ustępują stali. Co prawda takie uchwyty nie są tanie. Ponadto materiał ten jest wrażliwy na określone obciążenia, a mianowicie uderzenia punktowe - z tego powodu mogą pojawić się na nim pęknięcia. Jednak w przypadku takich „kłopotów” najprawdopodobniej wymagana będzie bardzo niefortunna kombinacja okoliczności.
- Mikarta. Materiał kompozytowy, rodzaj tekstolitu, składający się z warstw materiału włóknistego, wypełnionych polimerem. Skład bazy i wypełniacza może być różny, czasami jest to wyświetlane w nazwie - na przykład Canvas Micarta wykorzystuje tkaninę (płótno) jako bazę. Jednocześnie, niezależnie od odmian, technologia wykonania takiego uchwytu polega na spiekaniu pod wysokim ciśnieniem. Dzięki temu uzyskuje się bardzo mocny, niezawodny i trwały materiał, niewrażliwy na wilgoć, wysokie temperatury i światło słoneczne, przyjemny w wyglądzie i dotyku. Dzięki temu micarta jest niedroga, nadaje się nawet do niedrogich noży kuchennych.
- Packwood. Materiał na bazie drewna klejonego połączonego z żywicami syntetycznymi. Do takich uchwytów można użyć różnych gatunków drewna, co pozwala uzyskać różne wzory na powierzchni; a możliwość zastosowania dodatków barwiących dodatkowo rozszerza różnorodność wzorów takich noży. Zewnętrznie takie uchwyty są nie do odróżnienia od drewna, ale są znacznie twardsze, mocniejsze i bardziej odporne na wilgoć.
Długość ostrza
Długość ostrza jest zwykle mierzona od czubka do szyi (zgrubienie między ostrzem a rękojeścią). Wartość tego parametru wynika przede wszystkim z rodzaju noża. Na przykład w
modelach czyszczących rzadko przekracza 12 cm - w przeciwnym razie praca z małymi okrągłymi produktami byłaby niewygodna). Wśród
bochenków chleba natomiast rzadko spotyka się ostrza krótsze niż 20 cm – bochenki chleba mogą być dość grube, co wymaga odpowiedniego noża itp. Jednak noże tego samego typu mogą również znacznie różnić się długością. W większości przypadków można zastosować tę zasadę: dłuższy nóż pozwala na pracę z większymi kawałkami jedzenia, ale mniej „zwinny”, a długość ostrza może wpłynąć na cenę.
Twardość
Twardość metalu, użytego w ostrzu noża. Jest podawana w standardowych jednostkach HRC (wg Rockwella); im wyższa wartość, tym twardsze jest ostrze.
Parametr ten w nożach ma dwojakie znaczenie. Z jednej strony ostrze musi być na tyle twarde, aby nie tępiło się przedwcześnie, nie tworzyło zadziorów i nie odkształcało się przy zginaniu; z drugiej strony musi pozostawać miękkie, aby normalnie się ostrzyło, nie łamało ani nie pękało (kruchość również wzrasta wraz ze wzrostem twardości). W większości noży kuchennych twardość mieści się w przedziale 52 — 62 HRC — uważa się, że ten zakres zapewnia optymalny stosunek wytrzymałości, niezawodności i łatwości ostrzenia.
Ogólnie rzecz biorąc, przy ceteris paribus, nóż wykonany z bardziej miękkiej stali musi być częściej ostrzony, jednak same takie procedury zajmują trochę czasu i wysiłku. I odwrotnie, twarde ostrze wytrzyma ostrzenie przez długi czas, ale jego przywrócenie będzie wymagało dodatkowego wysiłku.