Porównanie garnków

— Garnek. Kategoria ta obejmuje klasyczne garnki: garnki o dużej głębokości z parą małych uchwytów pętelkowych po bokach. Z rzadkimi wyjątkami mają okrągły kształt, objętość (patrz poniżej) może być bardzo zróżnicowana. Garnki klasyczne przeznaczone są głównie do gotowania i duszenia w tradycyjny sposób, na otwartym ogniu lub w piekarniku (jednak to ostatnie w dużej mierze zależy od materiału uchwytów i powłoki zapobiegającej przywieraniu, patrz odpowiednie punkty).

— Rondel. Rodzaj garnków, których głównym wyróżnikiem jest długi uchwyt (zamiast klasycznej pary uchwytów pętelkowych). W niektórych przypadkach wygodniej jest korzystać z takich naczyń, ponadto długie uchwyty nie nagrzewają się tak szybko, jak krótkie. Z drugiej strony, takie uchwyty gorzej nadają się do przenoszenia dużego ciężaru, dlatego garnki tego typu mają zwykle stosunkowo małą objętość; i używanie ich w piekarniku może być trudne.

— Szybkowar. Rodzaj garnka, wyposażonego w specjalną pokrywkę. Taka pokrywa może się hermetycznie zamykać, co zapewnia zwiększone ciśnienie pary i temperaturę wewnątrz naczyń. To znacznie zmniejsza czas gotowania (stąd nazwa). Ponadto, ponieważ są one zamknięte, produkty nie utleniają się pod wpływem powietrza, dlatego szybkowary są uważane za optymalne naczynia do warzyw. Przy przygotowywaniu innych produktów tego typu garnki będą również bardzo przydatne, zwłaszcza jeśli chodzi o dania „dłu...giego przygotowania” takie, jak galareta. Dodatkowym atutem, jaki zapewnia zamykanie, jest łatwość obsługi: w trakcie gotowania szybkowary nie tworzą rozprysków i plam oraz nie tworzy się „duchota” w kuchni, ponieważ cała para jest w środku. Z drugiej strony, korzystanie z takich naczyń wymaga pewnej ostrożności: pokrywki nie wolno otwierać, dopóki ciśnienie wewnątrz nie spadnie do bezpiecznego poziomu. Zwykle przewidziany jest specjalny zawór do uwalniania pary; wiele modeli jest również wyposażonych w zawory bezpieczeństwa, zapobiegające krytycznemu wzrostowi ciśnienia. W razie potrzeby szybkowar może być również używany, jako klasyczny garnek - wystarczy nie zamykać zatrzasków pokrywki lub wziąć inną pokrywkę, która nie jest hermetyczna, ale odpowiedniej wielkości.

— Parowar. W pełni zgodnie z nazwą takie garnki są przeznaczone do gotowania potraw na parze. Klasyczny parowar składa się z głównego pojemnika, w którym podgrzewana jest woda w celu tworzenia pary, oraz jednego lub więcej „poziomów”, na których umieszcza się jedzenie podczas przygotowywania. Dna takich poziomów wykonane są ze specjalnej siatki lub posiadają małe otwory do przepuszczania pary. Technicznie, jeśli trochę pokombinować, możesz gotować na parze w zwykłym garnku (patrz wyżej), ale użycie do tego specjalistycznego parowaru nadal jest znacznie wygodniejsze i łatwiejsze. Ponadto w wielu modelach tego typu główny pojemnik ma dość dużą głębokość i w razie potrzeby może być używany jak zwykły garnek.

— Garnek do makaronu. Naczynie przeznaczone do przygotowania makaronu. Przypomina nieco parowar, składający się z dwóch elementów: główny - to bezpośrednio garnek, a drugi - to pojemnik z otworami zarówno na dnie, jak i po bokach lub po prostu kosz w siatce. Urządzenie do gotowania makaronu pozwala, aby makaron był zawsze w wodzie, a po ugotowaniu wystarczy zdjąć górny element konstrukcyjny. Woda sama spłynie i zniknie potrzeba durszlaka.

— Kokota. Konstrukcyjnie takie garnki są zbliżone do rondli (patrz wyżej), jednak mają bardzo małą pojemność – zwykle około 100-150 ml. Przeznaczone są do gotowania julienne i innych podobnych potraw, najczęściej - sposobem pieczenia. Do innych celów kokoty słabo się nadają, jednak jako naczynia porcjowane mogą być niezastąpione.

— Garnek do mleka. Garnki, jak sama nazwa wskazuje, do podgrzewania i gotowania mleka. Konstrukcja garnków do mleka jest zwykle dobierana w taki sposób, aby uniknąć „ucieczki” zawartości; niektóre modele mają podwójne ścianki i mogą być używane do gotowania na parze. Objętość takich naczyń może być różna: najmniejsze naczynia mieszczą około 0,25 - 0,5 litra i są przeznaczone do podgrzewania 1 - 2 porcji mleka (lub mleka dodawanego do kawy), największe mogą mieścić ponad 2 litry. Niemniej jednak wszystkie dzbanki na mleko wyróżniają się „wydłużonymi” proporcjami – ich wysokość jest zauważalnie większa niż średnica.

— Sokownik. Specjalnie zaprojektowane garnki do wyciskania soków z owoców i warzyw. W rzeczywistości sokownik składa się z trzech „poziomów”: do dolnego pojemnika wlewa się wodę, środkowy jest przeznaczony do zbierania uzyskanego soku, a górny - to durszlak, na którym umieszcza się warzywa i owoce. Nagrzewanie odbywa się dzięki parze wytworzonej w dolnym pojemniku, a naczynie na gotowy sok posiada rurkę spustową. Pod względem przeznaczenia sokowniki są podobne do sokowirówek, ale mają nad nimi szereg zalet. Po pierwsze, w takim naczyniu można gotować nie tylko soki, ale także dżemy, marmolady, galaretki itp. Po drugie, powstały produkt można natychmiast wlewać w słoiki, nie trzeba je sterylizować. Po trzecie, sok z sokowirówki można długo przechowywać w zwykłej lodówce, natomiast sok z sokowirówki najlepiej wypić od razu. Wady tej metody obejmują długi czas gotowania.

— Zestaw naczyń. Zestaw składający się z kilku garnków. Same garnki mogą być tego samego typu lub różne, a nawet zawierać inne rodzaje naczyń (na przykład, patelnię, patrz „Wyposażenie”), co daje dość szeroki wachlarz możliwości doboru zestawu do konkretnych potrzeb. Zestaw może się przydać w przypadku konieczności zakupu kilku garnków jednocześnie (np. przy kompletowaniu kuchni „od zera”). Po pierwsze, dostajesz wszystko, czego potrzebujesz za jednym razem, bez kłopotów ze znalezieniem i zakupem każdego elementu z osobna, a po drugie, wielu producentów ustala ceny w taki sposób, że kupowanie zestawów jest tańsze, niż kupowanie tych samych przedmiotów osobno.

Wielkość garnka określa jego średnica ( w przypadku garnków okrągłych) lub szerokość ( w przypadku garnków kwadratowych). W przypadku zestawów zawierających elementy o różnych rozmiarach, w tym punkcie podane są wartości dla wszystkich elementów.

Od wielkości garnka bezpośrednio zależy pojemność (patrz poniżej). Jednocześnie zależy to również od głębokości; w praktyce oznacza to, że naczynia o tej samej pojemności mogą różnić się wielkością. W takich przypadkach przy wyborze należy pamiętać, że szersza patelnia nagrzewa się szybciej i bardziej równomiernie, ale wymaga większego palnika. W rzeczywistości, rozmiar garnka nie powinien być mniejszy niż rozmiar palnika; jest to szczególnie ważne, jeśli planujesz używać naczyń na kuchence elektrycznej.

Najmniejsze garnki sprzedawane pojedynczo mają 16 cm lub mniej, w największych wskaźnik ten może przekraczać 25 cm. Jeśli chodzi o zestawy, to ich rozmiary mogą być dość zróżnicowane: w najmniejszych zestawach średnica największej patelni nie przekracza 20 cm(chociaż inne rodzaje naczyń mogą być większe), w największych zestawach rozmiar wynosi te same 20 cm(lub nawet więcej) ma najmniejszy garnek.

Objętość robocza (pojemność) patelni. W przypadku zestawów (patrz „Rodzaj”), które zawierają naczynia o różnych rozmiarach, ten punkt podaje wartości dla wszystkich pozycji.

Duża objętość pozwala na jednoczesne gotowanie dużej ilości jedzenia, ale ma to wpływ na wielkość i wagę patelni. Dlatego też optymalna pojemność na różne okazje będzie różna – w zależności od objętości przygotowania i rodzaju potrawy. Tak więc w przypadku klasycznych garnków 3-4 litry są uważane za opcję uniwersalną: wygodnie jest gotować zupy i kompoty dla średniej rodziny. Popularne są również modele o pojemności 2 - 3 litrów - są wygodne do gotowania przystawek, a także do gotowania niewielkich ilości (dla 1 - 2 osób). Najmniejsze garnki mają pojemność poniżej 1 litra, nadają się w szczególności do gotowania jajek i podgrzewania mleka. A największe mają ponad 10 litrów, takie naczynia są przeznaczone głównie do cateringu i imprez masowych.

Istnieją również bardziej szczegółowe zalecenia dotyczące wyboru objętości, w tym dla innych rodzajów naczyń - rondli, dzbanków na mleko itp. (patrz „Rodzaj”); zalecenia te można znaleźć w specjalistycznych źródłach.

W nowoczesnych garnkach można zastosować następujące opcje materiałowe: aluminium, stal, żeliwo, ceramika i miedź. Więcej szczegółów na temat każdego z nich.

— Aluminium. Materiał, który wiele osób kojarzy z garnkami w stylu sowieckim; niemniej jednak w naszych czasach materiał ten nie traci na popularności. Zaletą aluminium jest niska waga, trwałość i dobra przewodność ciepła, co zapewnia szybkie nagrzewanie. Garnki aluminiowe doskonale nadają się do warzyw i zbóż, ponadto wielu uważa ten materiał za najlepszy wybór do gotowania mleka: prawie nie pali się w procesie. Jednocześnie nie zaleca się gotowania w takich naczyniach potraw zawierających kwasy i zasady (kapusta, galaretka, kompoty itp.): przy dłuższym kontakcie aluminium zaczyna reagować, co psuje smak i prowadzi do powstawania szkodliwych substancji. Ponadto materiał ten jest podatny na zarysowania, dlatego podczas mycia nie należy używać twardych szczotek i materiałów ściernych. Jeśli grubość ścianki jest niewielka, należy również uważać na temperaturę - możliwe są odkształcenia w przypadku przegrzania.

— Stal. W przypadku garnków stal nierdzewną można zaliczyć do materiałów premium: jest dość droga, jednak mocna, wytrzymała, równomiernie się nagrzewa, raczej wolno stygnie, a co najważniejsze - jest obojętna chemicznie i nie powstaj...e żadnych szkodliwych substancji przy kontakcie z żywnością. Dzięki temu stal jest bardzo szeroko stosowana w modelach klasy średniej i najwyższej. Wśród wad, oprócz ceny, warto zwrócić uwagę na skłonność do przypalania, co wymaga ostrożności podczas gotowania.

— Żeliwo. Rodzaj „kuchennej klasyki”; w garnkach jest stosunkowo rzadki, jednak nadal jest używany do dziś. Zaletami żeliwa są równomierność nagrzewania, duża pojemność cieplna (takie naczynia długo utrzymują ciepło) oraz odporność na przegrzanie. Wielu uważa ten materiał za idealny do „wolnego” gotowania - duszenia, gotowania na wolnym ogniu itp. Duży ciężar żeliwa można przypisać zarówno wadom, jak i zaletom - zapewnia stabilność na płycie. Oczywistymi wadami są skłonność do rdzewienia (co wymaga uważności w konserwacji) oraz nieprzydatność do przechowywania żywności – długotrwały kontakt prowadzi do utleniania i psuje smak produktu. Ponadto, garnki żeliwne są stosunkowo kruche; jest to jednak częściowo równoważone niskim kosztem tego materiału, a żeliwo można zepsuć tylko dość mocnym uderzeniem.

— Ceramika. Ceramika na bazie wypalonej gliny lub innych podobnych materiałów. Takie naczynia gorzej przewodzą ciepło niż metalowe, jednak nagrzewają się bardzo równomiernie i stygną powoli, dzięki czemu idealnie nadają się do „wolnego gotowania”, takiego jak duszenie i wolne gotowanie. Garnki ceramiczne są dość łatwe w czyszczeniu i pozwalają na stosowanie „ostrych” detergentów. Do zalet należy również fakt, że ceramika jest chemicznie obojętna i nie wpływa na smak potraw, nawet jeśli jest przechowywana przez długi czas w garnku. Główną wadą tego materiału jest kruchość: garnek może pęknąć od silnego uderzenia. Również w przypadku ceramiki niepożądane jest dopuszczenie nagłych zmian temperatury - na przykład, umieszczanie podgrzanych naczyń pod zimną wodą

— Miedź. Za jedną z kluczowych zalet miedzi uważa się jej oryginalny design, dzięki czerwono-złotej barwie takie naczynia wyglądają naprawdę pięknie i stylowo. Od strony praktycznej materiał ten wyróżnia się wysoką przewodnością cieplną, dzięki czemu patelnia nagrzewa się szybko i równomiernie - a to przyczynia się do wysokiej jakości i szybkiego gotowania. Miedź słabo nadaje się do regularnego kontaktu z żywnością - prowadzi to do utleniania i pojawiania się szkodliwych substancji; jednak tę wadę kompensuje zastosowanie dodatkowych powłok (na przykład cyny lub stali). Ale jednoznaczną wadą tego materiału jest jego wysoki koszt. Ponadto miedziana powierzchnia traci połysk dosłownie po pierwszym gotowaniu, a aby przywrócić jej wygląd, należy ją myć ręcznie specjalnymi środkami.

Materiał pokrywki, dostarczanej w zestawie z garnkiem.

— Metal. Pokrywki metalowe charakteryzują się przede wszystkim wytrzymałością i niezawodnością. Poza tym metal jest prawie jedyną opcją dla szybkowarów (patrz „Rodzaj”), ponieważ pokrywki takich garnków są narażone na znaczne naprężenia. Najczęściej metalowe pokrywki są wykonane z tego samego materiału co sam garnek (patrz „Materiał”). Główną wadą tej opcji jest jej nieprzezroczystość: stan produktu w garnku można sprawdzić tylko otwierając pokrywę. A takie pokrywki są dość wrażliwe na „mocne” mycie (proszkami ściernymi, metalowymi szczotkami) – mogą pojawić się rysy.

— Żeliwo. Pokrywki żeliwne są używane głównie w garnkach wykonanych z tego samego materiału (patrz „Materiał”). Posiadają wszystkie charakterystyczne cechy metalowych pokrywek (patrz wyżej), z wyjątkiem tego, że są cięższe i nieco bardziej kruche; jednak żeliwo nadal jest dość trudno uszkodzić.

— Szkło. Główną przewagą pokrywek szklanych nad pokrywkami metalowymi i żeliwnymi jest przezroczystość - dzięki temu można obserwować stan produktu na patelni bez zdejmowania pokrywki. Oczywiście taka pokrywka ma tendencję do zaparowania i zabrudzenia, co pogarsza widoczność, jednak w każdym razie jest to lepsze niż z całkowicie nieprzezroczystym materiałem. Ponadto, naczynia ze szklanymi pokrywkami mają dość stylowy wygląd, a same pokryw...ki są często wyposażone w uchwyty wykonane z bakelitu lub innego materiału termoizolacyjnego, co pozwala na ich zdejmowanie gołymi rękami, nie bojąc się oparzeń. A szkło bez problemu znosi „twarde” czyszczenie. Jego główną wadą jest kruchość - taka pokrywka może pęknąć od stosunkowo lekkiego uderzenia. Wadę tę jednak częściowo kompensuje duża grubość szkła.

— Ceramika. Takie pokrywki są używane wyłącznie z patelniami z tego samego materiału; więcej szczegółów na temat właściwości ceramiki można znaleźć w rozdziale „Materiał”.

Niektóre garnki mogą mieć w zestawie dodatkowe pokrywki z różnych materiałów. Na przykład, szybkowar może być dostarczony ze szklaną pokrywką - nie nadaje się do zwykłego trybu z wysokim ciśnieniem w środku, jednak będzie wygodny, gdy będzie używany jako klasyczny garnek.

Należy również pamiętać, że pokrywki do garnków są sprzedawane osobno i zwykle mają standardowe średnice. Jeśli więc z jakiegoś powodu nie jesteś zadowolony z kompletnego pokrowca lub nie ma go w zestawie, prawie zawsze istnieje możliwość zakupu innego.

— Metalowe. Metalem w tym przypadku jest stal lub aluminium; żeliwo ma swoją specyfikę i jest wskazane osobno (patrz poniżej). Metal uchwytów zwykle odpowiada materiałowi, z którego wykonane są same naczynia (patrz „Materiał”); wyjątkiem są garnki żeliwne ze stalowymi uchwytami - dla oszczędności wagi i zwiększenia wytrzymałości. W każdym razie metalowe uchwyty są trwałe, niezawodne i odporne na wysokie temperatury. Ich główną wadą jest wysoka przewodność cieplna: podczas gotowania uchwyty nagrzewają się prawie do tej samej temperatury co sam garnek, a do bezpiecznego trzymania wymagana jest rękawica kuchenna.

— Żeliwo. Uchwyty spotykane głównie w naczyniach wykonanych z tego samego materiału. Kluczową cechą tych uchwytów jest to, że często są one wykonane całościowo i są przedłużeniem materiału garnka (podczas gdy uchwyty stalowe lub aluminiowe są mocowane osobno - zwykle spawane lub przykręcane). Ma to pozytywny wpływ na niezawodność, poza tym, uchwyty żeliwne są całkowicie podobne do opisanych powyżej metalowych.

— Powlekane. Uchwyty, zwykle metalowe lub żeliwne (patrz wyżej), ze specjalną powłoką termoizolacyjną. Najczęściej takie uchwyty można brać nawet bez rękawic lub innej „ochrony termicznej”; a nawet jeśli uchwyt jest zbyt gorący, powłoka znacznie zmniejsza prawdopodobieństwo poparzenia. Z drugiej strony, powłoka nie zawsze jest kompatybilna z pie...karnikami (patrz „Dodatki”), ponieważ nie każdy materiał toleruje temperatury powyżej 150 ° C.

— Bakelitowe. Uchwyty wykonane ze specjalnego tworzywa - bakelitu. Główną zaletą tego materiału jest jego bardzo niska przewodność cieplna, dzięki czemu takie uchwyty prawie nie nagrzewają się podczas gotowania, można je zabierać gołymi rękami bez obawy o poparzenie. Bakelit może być zwęglony, gdy jest nad otwartym ogniem, jednak jest dość ognioodporny. Jednocześnie materiał ten prawie nie nadaje się do piekarnika (nawet jeśli sam garnek jest kompatybilny, wówczas uchwyty z reguły należy usuwać), a wytrzymałość jest nieco mniejsza niż w przypadku metali (chociaż koszt jest mniejszy). Z tego powodu uchwyty bakelitowe są spotykane choć dość często, jednak znacznie rzadziej niż metalowe.

— Ceramiczne. Uchwyty ceramiczne są integralną częścią garnków wykonanych z ceramiki i prawie nie występują w innych naczyniach. Aby uzyskać więcej informacji na temat funkcji tej opcji, zobacz „Materiał - Ceramika”. W tym miejscu zwracamy uwagę, że chociaż uchwyty tego typu wymagają użycia rękawic, nagrzewają się one nieco wolniej niż metalowe, co nieco zmniejsza ryzyko poparzenia przy nieostrożnym obchodzeniu się.

— Z drewna. Uchwyty wykonane z drewna łączą dobrą izolację termiczną z atrakcyjnym wyglądem - dzięki kolorowi i specyficznym wzorom. Jednocześnie taki materiał nie nadaje się do piekarników, nie ma żadnych specjalnych praktycznych zalet w porównaniu z tym samym bakelitem (patrz wyżej), jednak kosztuje znacznie więcej. Poza tym, drewno jest też dość wrażliwe na wilgoć i zabrudzenia, nie jest łatwo myć taki uchwyt z uporczywego tłuszczu, a regularny kontakt z wodą może prowadzić do rozwarstwień i pęknięć, a nawet pojawienia się pleśni. Wiele jednak zależy od rodzaju drewna. Biorąc to pod uwagę, wszystkie nowoczesne garnki rzadko wyposaża się w drewniane uchwyty, a zwykle mówimy o drogich modelach, w których drewno (cenne gatunki) wykorzystuje się nie tylko ze względów praktycznych, jednak również jako ważny element wystroju.

— Teflonowe. Klasyka tzw. powłok nieprzywierających, stosowanych przede wszystkim w celu zapobiegania przywieraniu przygotowanego produktu do ścianek naczynia podczas przegrzewania i spalania. Z drugiej strony, materiał ten jest bardzo delikatny: zaleca się chronić go przed zarysowaniami, myć bez środków ściernych, używać plastikowych lub drewnianych łyżek/szufelek itp. I nawet przy pełnej zgodności z zasadami użytkowania, teflon zużywa się i staje się bezużyteczny w ciągu 3 do 4 lat. Zwracamy również uwagę, że ten rodzaj powłoki zdecydowanie zaleca się łączyć z grubym, najlepiej wielowarstwowym dnem - w celu uniknięcia deformacji i pojawienia się pęknięć na powierzchni.

— Ceramiczne. Dość zaawansowana wersja powłoki nieprzywierającej : w przeciwieństwie do teflonu ma wysoką wytrzymałość, a jednocześnie nie traci swoich właściwości i nie emituje szkodliwych substancji nawet w przypadku pojawienia się rys i pęknięć. Wadą ceramiki jest jej wrażliwość na zmiany temperatury – np. jeśli polać zimną wodą na nagrzane naczynie, może to spowodować pęknięcia. Taka powłoka również jest nieco bardziej wrażliwa na uderzenia niż teflon.

— Kamień (marmur). Pod tą nazwą łączy się kilka odmian powłok nieprzywierających, które mają jedną wspólną cechę - części kamienia, najc...zęściej spotykane marmurowe, albo granitowe itp. Właściwości takich materiałów i osobliwości ich zastosowania są często różne. Ale ogólnie taki dodatek nadaje powłoce nie tylko dodatkową wytrzymałość i odporność na zużycie, jednak także oryginalny design „w kropeczki” - cząsteczki kamienia są zwykle lżejsze niż podstawa. Specyfikę działania takich powłok w każdym przypadku należy określić osobno, jednak często są one trwalsze i bardziej odporne na różne „problemy” niż czysty teflon.

— Emaliowane. Specjalna powłoka emaliowana nie posiada żadnych specjalnych właściwości powłok nieprzywierających - służy głównie do zapobiegania kontaktowi metalowej powierzchni pojemnika z produktami. Nawet stal nierdzewna ma tendencję do utleniania się w pewnym stopniu, co przy długim przechowywaniu może zepsuć smak potraw, a nawet uczynić je niebezpieczne dla zdrowia; naczynia emaliowane są pozbawione takich wad. Z drugiej strony, emalia jest dość wrażliwa na zarysowania i pęknięcia, nie można jej myć środkami ściernymi (co utrudnia czyszczenie), a żywotność takiej powłoki jest stosunkowo krótka. Zauważamy również, że współcześni producenci stosują emalie różnych gatunków i, odpowiednio, jakości; w tym przypadku warto kierować się kategorią cenową garnka.

- Kompatybilność z indukcją. Kompatybilność garnka z palnikami elektrycznymi typu indukcyjnego. Takie palniki mają specyficzne wymagania dla naczyń - w szczególności dno musi być płaskie i wykonane z określonych metali; dlatego najlepiej jest używać garnki, które oryginalnie nadają się do użytku indukcyjnego.

- Można myć w zmywarce. Można myć w zmywarce. Nie wszystkie przybory są kompatybilne z takimi urządzeniami ze względu na rozmiar, właściwości materiału itp.; dlatego jeśli planujesz myć patelnię w zmywarce, warto osobno upewnić się o kompatybilności.

- Możliwość stosowania w piekarniku. Możliwość wykorzystania garnka do gotowania w piekarniku - pieczenie, duszenie itp. Głównym wymaganiem w tym przypadku jest odporność na wysokie temperatury. W związku z tym, garnki z cechą tą powinny mieć metalowe uchwyty (lub możliwość usunięcia uchwytów, jeśli te ostatnie są wykonane z materiałów mniej żaroodpornych). Powłoka nieprzywierająca nie jest przeszkodą w stosowaniu w piekarniku, jednak z niektórymi jej odmianami trzeba uważać; zobacz "Pokrycie", aby uzyskać szczegółowe informacje.

- Pokrywka z czujnikiem termicznym. W zestawie dostawczym znajduje się pokrywka z wbudowanym czujnikiem, który wyświetla temperaturę wewnątrz naczynia. Taki czujnik ułatwia monitorowanie stopnia na...grzewania produktu w środku, a zatem pomaga wybrać tryb gotowania. Wśród wad można zauważyć niekompatybilność takich pokrywek z piekarnikami i najczęściej ze zmywarkami (patrz wyżej). A cena garnków z czujnikiem temperatury odpowiednio wzrasta. Należy pamiętać, że jeśli funkcja ta nie jest dostępna domyślnie, pokrywkę w odpowiednim rozmiarze można kupić osobno.

- Dozownik na przyprawy. Obecność dozownika na przyprawy w standardowej pokrywce garnka. Dozownik ten znajduje się zwykle pośrodku pokrywki i jest połączony z uchwytem. Jego celem jest równomierne dostarczanie płynnych przypraw (octu, wina, oleju itp.) do gotowanej potrawy: płyn wlewa się do lejka, z którego przez mały otwór stopniowo spływa do garnka. Ponadto wiele z tych uchwytów-dozowników ma dwa przeznaczenia – ich kształt pozwala na odłożenie pokrywki uchwytem w dół i wykorzystanie go jako podstawki dla gorących naczyń.

- Odpowietrznik pary. Obecność otworu parowego w pokrywie garnka. Wysokie ciśnienie pary jest dobre w szybkowarach (patrz "Typ"), ale przy normalnej pracy nie zawsze jest to pożądane, ponieważ może doprowadzić do powstania piany i „wylewania się” przygotowanego produktu, ze wszystkimi związanymi z tym problemami – takimi jak zanieczyszczenie kuchenki, czy nawet wygasły gaz. Aby tego uniknąć, musisz lekko otworzyć pokrywkę, odsuwając ją od środka patelni. Stwarza to jednak kolejne niebezpieczeństwo – pokrywka nie jest dobrze umieszczona i może się zsunąć, jeśli nie zostanie prawidłowo umieszczona. Odpowietrznik pary eliminuje obie niedogodności: pokrywka może leżeć bezpiecznie w swoim miejscu, a nadciśnienie nadal będzie się upuszczać.

- Otwór do odcedzania. Obecność specjalnego elementu w konstrukcji garnka, która ułatwia odprowadzanie z niej cieczy. Nazwa „dziura” jest dość dowolna – zwykle odnosi się do dziobka lub rowka na górnej krawędzi garnka. Taki rowek ukierunkowuje i zawęża przepływ płynu, co jest bardzo przydatne podczas spuszczania do innego naczynia, zwłaszcza jeśli naczynie to ma wąską szyjkę (np. gdy trzeba wlać świeżo zaparzony kompot do butelki). A w najbardziej zaawansowanych wersjach przewidziana jest również osobliwa konstrukcja pokrywy: w tej części, która znajduje się naprzeciwko zaworu odpływowego, wykonane są otwory lub zainstalowana jest siatka. Dzięki temu pokrywka może pełnić funkcję sitka, uwalniając płyn z garnka i zatrzymując w nim pozostałą zawartość.

- Wielowarstwowe dno. Obecność wielowarstwowego dna w konstrukcji garnka. Funkcja ta jest najczęściej wykorzystywana w modelach stalowych, rzadziej w aluminiowych (patrz „Materiał”). Takie dno ma najczęściej trzy warstwy: zewnętrzną i wewnętrzną z głównego materiału patelni, a między nimi znajduje się warstwa pośrednia z innego materiału, który jest bardziej przewodzący i intensywnie podnoszący ciepło (na przykład, miedź). Dzięki temu zapewnione jest znacznie szybsze i bardziej równomierne nagrzewanie, a takie naczynia stygną wolniej niż jednowarstwowe.

- Skala pomiarowa. Specjalna skala umieszczona na wewnętrznej stronie patelni pozwala z pewnym stopniu dokładności określić objętość produktów w środku. Funkcja ta jest szczególnie przydatna dla tych, którzy lubią gotować według przepisów.

- Odpinane uchwyty. Możliwość odpięcia rączki (lub rączek) od garnka. Funkcja ta ma dwa główne cele. Po pierwsze, sprawia, że naczynia są bardziej zwarte, co jest przydatne przy przechowywaniu i transporcie. Po drugie, taka możliwość często jest krytyczna przy używaniu naczyń w piekarniku (patrz wyżej): długi uchwyt może tam po prostu się nie zmieścić, a niektóre materiały (patrz „Uchwyty”) w zasadzie nie są przeznaczone do piekarnika.

Kraj pochodzenia marki, pod którą garnek (lub zestaw) jest sprzedawany. Z reguły, wskazuje na to „ojczyzna” firmy produkcyjnej lub lokalizacja jej siedziby.

Istnieje wiele stereotypów związanych z „narodowością” marek i produktów, ale większość z nich w dzisiejszych czasach nie ma podstaw. Po pierwsze, rzeczywiste miejsce produkcji często różni się od kraju pochodzenia marki. Po drugie, jakość towaru zależy nie tyle od geografii, ile od polityki danej firmy i tego, jak dokładnie ta jakość jest pilnowana. Dlatego warto zwracać uwagę na kraj pochodzenia marki tylko wtedy, gdy zasadniczo chcesz lub (nie chcesz) wspierać producenta z określonego kraju. Jakość najlepiej jest oceniać na podstawie reputacji danej marki i ogólnej półki cenowej.