Porównanie Cobra CB340 vs GLOBE CT200 2BB

Liczba łożysk przewidziana dla konstrukcji cewki. Łożyska stosowane są w celu zmniejszenia tarcia obracających się części, co z jednej strony chroni takie części przed zużyciem, a z drugiej zmniejsza niepotrzebne siły wydatkowane podczas obracania rączki. W związku z tym im więcej łożysk, tym więcej jednostek ciernych jest chronionych i tym lepiej cewka jest „zoptymalizowana”; parametr ten jest dobrym wskaźnikiem ogólnej klasy produktu. Jednocześnie konieczna jest ocena różnych modeli z uwzględnieniem ich przeznaczenia (patrz „Typ”).

Tak więc w kołowrotkach muchowych, nawet dość drogich, zwykle przewidziano 1 łożysko - w miejscu montażu bębna na wsporniku przeznaczonym do mocowania do wędki. Jest to właściwie jedyna istotna jednostka cierna, więc więcej łożysk po prostu nie jest potrzebnych. W przypadku kołowrotków castingowych liczba ta waha się od 1 w stosunkowo prostych wersjach do 6-7 w wersji klasy premium. A w trybie bezwładnościowym liczba łożysk może sięgać kilkudziesięciu.

Typ sprzęgła opisuje położenie mechanizmu hamulca ciernego znajdującego się w bębnie i odpowiednio pokrętło do jego regulacji.

Sam hamulec cierny odpowiada za osłabienie kołowrotka przy krytycznej sile: gdy obciążenie znacznie wzrośnie, prawidłowo ustawione sprzęgło cierne zwalnia część linki, zapobiegając jej zerwaniu. Ale specyficzna siła uruchamiania może się różnić: niektórzy wędkarze wolą maksymalnie poluzować hamulec, pozwalając na ślizganie się linki z dość słabymi szarpnięciami, podczas gdy inni, przeciwnie, napinają ją, umożliwiając uruchomienie tylko wtedy, gdy siła zrywająca jest niebezpiecznie blisko . A w niektórych sytuacjach musisz zmienić ustawienia już w trakcie gry. Wygoda takiej regulacji jest jednym z czynników wpływających na rodzaj sprzęgła. Ponadto cechy konstrukcyjne mogą wynikać z przeznaczenia cewki. Konkretne opcje mogą być następujące:

- Przód. Sprzęgło umieszczone bezpośrednio w bębnie z pokrętłem regulacyjnym z przodu kołowrotka. Jest stosowany w modelach bezwładnościowych (patrz „Typ”). Jest nieco lżejszy i prostszy w konstrukcji niż tylny, dzięki czemu dobrze nadaje się do lekkiego sprzętu (na przykład podczas łowienia na zapałkę). Ale regulacja takiego hamulca z jednej strony jest płynniejsza i dokładniejsza niż tylnego, z drugiej strony nie jest tak wygodna przy regulacji „w locie” i wymaga pewnych umiejętności. Ponadto przednie sprzęgło jest bardziej...wrażliwe na zabrudzenia.

- Tył. Kolejna opcja umieszczania sprzęgła w modelach bezwładnościowych. Swoją nazwę zawdzięcza temu, że sprzęgło znajduje się za szpulą, a pokrętło regulacji znajduje się z tyłu szpuli. Takie kołowrotki pozwalają na łatwą regulację hamulca już w trakcie gry, a ich wyważenie jest nieco wygodniejsze niż kołowrotków z napędem na przednie koła, ponieważ konstrukcja nie ma charakterystycznej „przewagi” do przodu. Z drugiej strony regulacja w tym przypadku jest mniej dokładna, a same kołowrotki są nieco większe i cięższe, przez co słabo nadają się do ultralekkiego sprzętu.

- Bok. Takie umieszczenie sprzęgła jest typowe dla cewek castingowych - nie ma sensu stosować innych opcji w podobnych modelach, a także umieszczać sprzęgła bocznego w modelu bezinercyjnym.

Pojemność szpuli głównej (bębna) szpuli. Parametr ten bezpośrednio wpływa na wagę kołowrotka i jego odporność na naprężenia. Używa symbolu w tysiącach; aby nie wchodzić w niepotrzebne szczegóły można powiedzieć, że im większa liczba w tym oznaczeniu, tym większy i cięższy bęben. Różne rozmiary są optymalne do różnych celów. Tak więc szpule na 2500 - 3000 są uważane za uniwersalne, mogą być używane do łowienia spławikowego i do łowienia z spinningiem w prostych warunkach. Mniejszy rozmiar jest zalecany do lekkiego sprzętu, w tym. kategoria ultralekka, a sprzęt do dużych i ciężkich połowów (na przykład podczas łowienia karpi) może zapewnić cewki za 4500 - 5000, a nawet więcej.

Ilość żyłki, która może się zmieścić na głównej szpuli szpuli przy normalnym nawinięciu. Jest on określany jako stosunek dwóch liczb, z których pierwsza odpowiada długości nawijanej linii w metrach, a druga grubości w milimetrach: na przykład liczby 200 / 0,45 wskazują, że do 200 m żyłka o grubości 0,45 mm zmieści się na rolce.

Dla różnych rodzajów połowów istnieją zalecenia dotyczące optymalnej wartości tego parametru; można je znaleźć w dedykowanych źródłach. Tutaj zauważamy, że pojemność szpuli jest wskazana wyłącznie dla gładkiej linii; w przypadku korzystania z plecionego przewodu rzeczywista wydajność może się znacznie różnić.

Materiał, z którego wykonana jest podstawa kołowrotka, jest częścią konstrukcji, na której montowana jest szpula i inne mechanizmy.

- Plastikowy. Tworzywo sztuczne jest tanie, lekkie, ponadto jest odporne na korozję i całkowicie odporne na słoną wodę. Jednocześnie materiał ten łatwo zarysowuje się, jego wytrzymałość jest stosunkowo niska, a pod wpływem promieniowania ultrafioletowego w niektórych rodzajach tworzyw sztucznych jeszcze bardziej się zmniejsza. W rezultacie tworzywo sztuczne jest używany głównie w kołowrotkach klasy podstawowej, które nie są przeznaczone do trudnych warunków i dużych obciążeń. Z reguły jego jakość zależy bezpośrednio od ceny produktu.

- Grafit. Najczęściej termin ten odnosi się do stosunkowo prostego rodzaju włókna węglowego, które ma niski koszt i może być stosowane nawet w modelach niższej półki cenowej. Jednocześnie grafit o niskiej wadze jest nieco trwalszy i odporny na pewne wpływy niż tworzywo sztuczne, dlatego można go również znaleźć w droższych produktach. Jakość tego materiału może się również różnić w zależności od ceny cewki.

- Węgiel. Kolejny rodzaj włókna węglowego, wyższej klasy niż grafit. Karbon łączy wysoką wytrzymałość, wytrzymałość na zginanie i trwałość pod obciążeniem z wyjątkowo niską wagą; ponadto jest całkowicie obojętny chemicznie (nie poddaje się korozji) i dobrze toleruje światło ultrafioletowe, zmiany temperatury itp. Główną wadą tego materiału jest wysoka cena, dzięki czemu znajduje...zastosowanie głównie w modelach klasy premium. Należy również pamiętać, że z węglem należy obchodzić się dość ostrożnie, ponieważ nie toleruje ciosów.

- Kompozyt. Kompozyty to materiały, które łączą kilka oddzielnych składników, które nie są ze sobą zmieszane (w przeciwieństwie na przykład do stopów). W kołowrotkach określenie to najczęściej oznacza połączenie opisanego powyżej grafitu lub włókna węglowego z włóknem szklanym. Włókno szklane wbrew nazwie w niewielkim stopniu przypomina zwykłe szkło - ma dużą elastyczność i bez problemu wytrzymuje wstrząsy i upadki; dlatego połączenie tego materiału z węglem umożliwia zmniejszenie kruchości tego ostatniego. A w „wiązce” z grafitem włókno szklane nieco zwiększa wytrzymałość całej konstrukcji. Bazę kompozytową można spotkać w modelach różnych kategorii cenowych – wynika to z różnicy w jakości zastosowanych komponentów.

- Aluminium. Główną zaletą stopów aluminium jest ich wysoka wytrzymałość, dzięki czemu materiał ten można spotkać nawet w zwojach „wielkiego kalibru” przeznaczonych do silnego i ciężkiego wydobycia. Istnieją jednak również prostsze opcje - znowu stopy aluminium są różnego rodzaju, a ich właściwości zwykle zależą od ceny. Pod względem wagi tego materiału, jeśli przewyższa tworzywo sztuczne, jest niewiele, a jego odporność na korozję jest bardzo dobra. Z oczywistych niedociągnięć można jedynie zauważyć dość wysoki (ogólnie) koszt.

- Magnez. Stopy magnezu to materiały najwyższej jakości. Ich główną cechą jest niezwykle lekka waga połączona z dużą wytrzymałością i niezawodnością, co pozwala na tworzenie mocnych i jednocześnie dość lekkich kołowrotków. Z drugiej strony takie produkty nie są tanie, a sam materiał nie toleruje kontaktu ze słoną wodą, a ogólnie jego odporność na korozję jest stosunkowo niska (co wymaga zastosowania specjalnych powłok).

Całkowita waga kołowrotka (tylko samo urządzenie, bez linki). Parametr ten jest ważny przede wszystkim dla tych, którzy kupują sprzęt klasy „ultralekki” - w takim sprzęcie walka toczy się, jak mówią, o każdy dodatkowy gram. W innych przypadkach nie można zwracać szczególnej uwagi na wagę.