Porównanie Grand Way 20049 vs Grand Way 59026

Szereg dodatkowych możliwości przewidzianych w konstrukcji noża - oprócz samego ostrza, które w tym przypadku nie jest brane pod uwagę. Zwracamy również uwagę, że w naszym katalogu ta liczba jest obliczana nie na podstawie rzeczywistej liczby narzędzi, lecz na podstawie liczby rodzajów narzędzi: na przykład trzy płaskie wkrętaki w różnych rozmiarach są liczone jako jedna funkcja. Więcej informacji na temat wyposażenia opcjonalnego można znaleźć w „Funkcje i możliwości”.

Profil głównej głowni, zastosowanej w nożu.

Profil opisuje ogólny kształt głowni; od tego zależy jej przeznaczenie i cechy szczególne zastosowania. Wśród najpopularniejszych profili obecnie wyróżnia się — drop-point, clip-point, normal blade (classic), bowie, tanto ; istnieje jednak wiele innych odmian, takich jak dagger, wharncliffe itp. Należy zauważyć, że różnica między niektórymi odmianami jest dość umowna, ten sam rzeczywisty kształt od różnych producentów (a nawet od różnych sprzedawców) może formalnie odnosić się do różnych typów profili. Tak więc, przyjrzymy się klasycznym, najbardziej charakterystycznym cechom różnych wariantów. Są to:

- Normal blade (classic). Tradycyjny profil głowni, znany w naszej okolicy, w szczególności z noży fińskich. Jego kolba jest ściśle prosta (jest to główna różnica w stosunku do drop point), podczas gdy ostrze ma prosty kształt w tylnej i środkowej części, a z przodu jest zaokrąglone i tworzy wyraźny czubek. Taki kształt sprawia, że głownia jest prosta, niedroga a przy tym uniwersalna, równie dobrze sprawdza się przy cięciu i przekłuciu, pozwala na użycie noża do strugania itp.

- Drop-point. Profil, pod wieloma względami podobny do opisanego powyżej normal, różni się p...rzede wszystkim kształtem kolby - nie jest prosta, lecz nieco zakrzywiona w dół wzdłuż łuku bliżej czubka. Jest też uniwersalna, a bliskość czubka do osi obciążenia przyczynia się do większej wydajności podczas przy przekłuciach (choć generalnie takie głownie nie są uważane za poważne narzędzie kłujące). Dzięki temu, a także łatwości wykonania, niskim kosztom i niezawodności, „drop pointy” są niezwykle popularne w nowoczesnych nożach.

- Сlip-point. Kolejny uniwersalny profil, podobny kształtem do drop-point, lecz różniący się jednym charakterystycznym szczegółem: przednia część kolby, schodząca w dół, nie jest wykonana w kształcie łuku, lecz w kształcie prostego skosu pod stosunkowo małym kątem. To jeszcze bardziej zwiększa skuteczność kłucia, „clip-pointy” są uważane za bardziej „agresywne” niż „dropy” i lepiej nadają się do użycia jako broń. Jednak takie noże są nadal przede wszystkim narzędziami i całkiem dobrze sprawdzają się w tej roli i w dość szerokim wachlarzu zadań.

- Bowie. Profil pierwotnie zaprojektowany do noży bojowych i myśliwskich. Samo ostrze kształtem jest podobne do wariantów opisanych powyżej - jest proste w tylnej i środkowej części oraz gładko zakrzywione ku krawędzi z przodu. Lecz pod względem kształtu kolby, "bowie" jest swego rodzaju przeciwieństwem "drop-point": przednia część kolby nie jest wypukła, lecz wklęsła, w wyniku czego czubek okazuje się być "nosowaty", lekko uniesiony ku górze. Wiele osób ceni takie głownie przede wszystkim za ich charakterystyczny wygląd zewnętrzny, lecz mają one też dość praktyczne zalety: przesunięty do tyłu środek ciężkości (co jest szczególnie widoczne w przypadku dużych ciężkich noży) oraz wysoką skuteczność zarówno podczas cięcia, jak i przy ukłuciach, która w niektórych modelach jest zwiększona dzięki obecności ostrzenia na wklęsłej części kolby.

- Tanto. Pierwotnie tanto to tradycyjny japoński sztylet; jednak we współczesnych nożach najczęściej stosuje się nie klasyczny kształt, a tzw. „amerykańskie tanto”, z charakterystycznym kanciastym kształtem ostrza. Właściwie ostrze w takich nożach jest proste lub lekko zakrzywione (wypukłe) na prawie całej długości, lecz bliżej czubka wygina się ostro w górę, tworząc wyraźnie określony kąt (japońskie tanty nie mają takiego załamania i ostrze wygina się gładko). Amerykańskie tanto wyróżnia się nie tylko stylowym, „agresywnym” wyglądem, lecz także doskonałą stabilnością przy kłuciu (a także doskonałą skutecznością podczas cięcia), co przyczyniło się do jego dużej popularności.

- Spay-point. Odmiana profilu podobna kształtem do opisanego powyżej clip-point, lecz o większym kącie skosu. W efekcie kąt czubka, gdzie stykają się kolba i ostrze, okazuje się bardziej tępy, co zmniejsza skuteczność przy głębokich ciosach kłujących, lecz sprawia, że ostrze jest bardziej wytrzymałe i odporne na różne obciążenia. To ostatnie jest bardzo przydatne do różnych zadań domowych; w szczególności spray-point jest dość popularne wśród skinnerów - noży myśliwskich używanych do skórowania zdobyczy.

- Spear point. Rodzaj profilu inspirowany grotem włóczni. Pełnowartościowy grot włóczni ma symetryczny, obustronnie zaostrzony kształt i jest stosowany głównie w nożach bojowych i myśliwskich; kształt takiej głowni ma na celu zwiększenie skuteczności ciosów kłujących. Istnieje jednak uproszczona, bardziej „spokojna” wersja tego profilu: ma kształt zbliżony do drop pointa (patrz wyżej), jednak na przodzie kolby, przed grotem, przewidziany jest dodatkowy spust, tworzący fałszywe ostrze lub nawet pełnowartościowe dodatkowe ostrze. Takie „spear pointy” są wykorzystywane głównie do zastosowań domowych.

- Dagger. Kształt profilu wywodzący się ze sztyletów: głownia obosieczna z reguły jest długa i wąska, a kształt ściśle symetryczny, z wyraźnym czubkiem. Pod wieloma względami jest podobny do spear point, lecz jest przeznaczony nie tylko do kłucia, lecz także do cięcia; niektóre modele mogą nawet przewidywać różne ostrzenie po różnych stronach ostrza (gładkie z jednej strony i ząbkowane z drugiej).

- Сhisel. Ta nazwa tłumaczy się jako „dłuto” i dość wyraźnie opisuje ten rodzaj profilu. Takie głownie mają prostokątny lub podobny kształt, prawie nie mają czubka, a na przedniej stronie głowni znajduje się dodatkowa krawędź tnąca, ułożona prostopadle do głównego ostrza. Ogólnie rzecz biorąc, chisel jest dość wysoce wyspecjalizowanym, a zatem mało powszechnym typem profilu: jest wygodny w przypadku niektórych konkretnych prac, lecz pod względem ogólnej funkcjonalności i praktyczności jest gorszy od wielu wariantów opisanych powyżej.

-Сleaver blade. Profil, kształtem przypominający głownię toporka kuchennego: szeroka, masywna (jednak często w głowni wykonuje się otwory w celu zmniejszenia wagi), o prostym lub lekko zaokrąglonym kształcie ostrza i często bez wyraźnego czubka - przód głowni w takich przypadkach wygląda prostopadle lub prawie prostopadle. Wiele z tych modeli jest podobnych do opisanych powyżej głowni typu chisel, jednak krawędzi przedniej cleaver blade nie można naostrzyć. Istnieją jednak inne warianty kształtu – na przykład z wyraźnie zaokrąglonym ku górze ostrzem i skosem kolby, przypominające skróconą i pogrubioną wersję clip-pointa lub bowie (patrz wyżej). Jednak w każdym razie głownie typu cleaver są przeznaczone głównie do cięcia, a czasem do rąbania, i są słabo przystosowane do kłucia lub w ogóle nie są.

- Sheepsfoot ("kopyto owcze/stopa owcza"). Profil, który jest swoistym przeciwieństwem opisanego powyżej profilu klasycznego: w takich głowniach ostrze jest proste lub prawie proste, a kolba w przedniej części jest zaokrąglona w dół w kierunku ostrza. Dzięki temu czubek jest jak najmniej agresywny, prawie niezdolny do przekłuwania. Co więcej, „noga owcza” jest uważana za idealną odmianę dla narzędzia ratunkowego: taki nóż może na przykład przeciąć mocno przylegający do ciała pas bezpieczeństwa, nie obawiając się zranienia osoby.

- Wharncliffe. Profil podobny do opisanego wyżej sheepsfoot; czasami te dwa warianty są nawet łączone w jeden typ. Jednak nadal istnieje różnica: w wharncliffe kolba w przedniej części łączy się z czubkiem po bardziej płytkim łuku, w przeciwieństwie do sheepsfoot, a łuk ten zaczyna się zauważalnie bliżej rękojeści. Za zalety takiego profilu uważa się wysoką dokładność cięcia (dzięki prostemu ostrzu na całej długości), a także dobrą przydatność do strugania i skrobania (z tego samego powodu). Dodatkowo, czubek również okazuje się dość funkcjonalny, potrafi np. dokładnie wyciąć płytki kontur o skomplikowanym kształcie. Jednak ogólnie rzecz biorąc, ten profil nie jest tak wszechstronny jak wspomniany wcześniej "klasyczny" lub „drop-point”; początkowo zyskał popularność w "nożach dżentelmeńskich" - małych składanych kieszonkowych modelach kategorii EDC. Warto również zauważyć, że na rynku dostępnych jest kilka innych wariantów wharncliffe - z lekko zakrzywionym ku górze, a nie prostym ostrzem.

- Skinner. Profil, który występuje wyłącznie w nożach myśliwskich i ma dość wąską specjalizację - "skinner", jak sama nazwa wskazuje, przeznaczony jest do skórowania trofeów myśliwskich. W związku z tym, kształt noża jest zoptymalizowany pod kątem maksymalnej wygody. Głownia jest wystarczająco szeroka, często dość krótka. Kształtem przypomina nieco drop point (patrz wyżej), jednak „skinnery” mają rozszerzenie bliżej czubka, a sam czubek może w ogóle nie być przewidziany - noże tego typu nie są przeznaczone do kłucia. Ze względu na te cechy, „skinnery” prawie nie nadają się do użytku w żadnym innym celu, poza pierwotnym; zakup takiego noża ma sens w postaci dodatku do uniwersalnego noża myśliwskiego (lub „arsenału” kilku noży).

- Gut-hook. Modyfikacja profilu drop-point (patrz wyżej) występująca w nożach myśliwskich. Na kolbie takiej głowni, na samej krawędzi, umieszcza się specjalny haczyk z zaostrzoną krawędzią wewnętrzną; taki haczyk jest wygodny do skórowania i rozbioru zdobyczy. Jednocześnie nóż okazuje się niemal tak uniwersalny jak oryginalny drop point – dzięki podobnemu kształtowi ostrza; jedyną rzeczą jest to, że gut-hook nie jest dobrze przystosowany do silnych ciosów kłujących, ponieważ obecność haczyka nieco zmniejsza trwałość głowni. Należy również zauważyć, że prawie wszystkie takie noże są niezręczne - podobna konstrukcja jest uważana za optymalną dla gut-hook, biorąc pod uwagę cechy profilu.

- Persian-point. Profil nieco podobny do opisanego powyżej bowie i różniący się przede wszystkim kształtem i rozmiarem wklęsłej części czubka: zajmuje większość kolby, a czasami cała kolba jest wklęsłą. Zauważamy również, że stopień krzywizny kolby może być różny - od prawie prostego kształtu, nieco innego od „klasycznego”, po wyraźny łuk o dziwacznym kształcie, ze zmiennym promieniem zgięcia. Persian-point jest jednym z „historycznych” profili używanych od czasów starożytnych; pozwala na użycie noża z równą skutecznością zarówno jako broni (w tym do dźgania), jak i jako narzędzia do różnych codziennych zadań. Jednak cechy stosowania silnie zależą od konkretnego kształtu głowni.

- Hawkbill. Głownia w kształcie sierpa, zakrzywiona w dół, przypominająca dziób drapieżnego ptaka. Czubek takiej głowni okazuje się zauważalnie niższy od linii środkowej, a ostrzenie odbywa się wzdłuż wewnętrznej, wklęsłej strony głowni. Klasycznymi przedstawicielami Hawkbill są karambity - noże pierwotnie stworzone do dość specyficznych zastosowań; zobacz „Rodzaj”, aby uzyskać szczegółowe informacje.

- Recurved blade. Profil zakładający ostrze w kształcie litery S - lekko zwężające się od podstawy do pierwszej części trzeciej, wyraźnie rozszerzające się do drugiej części trzeciej, z wyraźnym czubkiem; kształt kolby jest zwykle podobny do profilu drop-point (patrz wyżej). Jedną z głównych zalet takiego profilu jest stylowy i agresywny wygląd. Pod względem funkcjonalności, zakrzywione ostrze jest przeznaczone głównie do siekania, cięcia zgrubnego i rozpruwania; takie noże słabo nadają się do kłucia, a także do precyzyjnego cięcia.

- Latin. Tradycyjny typ profilu najczęściej spotykany wśród maczet; pierwotnie pojawił się w Ameryce Łacińskiej, stąd nazwa. Głownia typu latin ma pewne rozszerzenie bliżej czubka, większość głowni, zaczynając od rękojeści, jest płaska, lecz bliżej końca głowni ostrze wznosi się stromym łukiem ku czubkowi. Kolba jest prosta lub lekko wklęsła, w niektórych modelach może być przewidziane ostrzenie ząbkowane lub nawet pełnowartościowa piła. Jak wszystkie maczety, głownie „łacińskie” przeznaczone są głównie do cięcia, sprzyja temu, w szczególności, przesunięty do czubka środek ciężkości głowni; szczegółowe informacje na temat korzystania z takich narzędzi, patrz „Rodzaj”.

- Golock. Profil głowni pochodzący z Malezji; występuje wyłącznie w maczetach. Początkowo „golok” to cięższy, grubszy i jednocześnie krótszy profil niż tradycyjny „łaciński”; zakłada on zauważalne rozszerzenie bliżej czubka i stromo wznoszącą się do czubka krawędź tnącą, co nadaje głowni wyraźny kształt przypominający kroplę. Jednak w naszych czasach pod oznaczeniem golock produkowane są głownie, które są bardzo dalekie od pierwotnej konfiguracji i przypominają drop point, a nawet sheepsfoot (patrz wyżej).

- Parang. Inna odmiana maczety wywodząca się z Malezji: duża i ciężka głownia o zakrzywionym kształcie, z wypukłą (zagiętą ku czubkowi) krawędzią tnącą i zauważalnym rozszerzeniem od rękojeści do końca (bardziej wyraźnym niż w klasycznych maczetach typu latin). Sam czubek najczęściej znajduje się na linii ostrza, jednak może znajdować się wyżej, w okolicy linii kolby. Zauważamy również, że profil „parang” przewiduje również wymagania dotyczące rękojeści: musi być zagięta w dół i mieć pogrubienie na końcu, aby zapewnić bezpieczne trzymanie w dłoni. Tak więc, ogólny kształt takiej maczety przypomina literę S. Ze względu na swój kształt i dużą wagę, parangi pozwalają na efektywne siekanie małym zamachem.

- Kukri. Profil stosowany w nożach o tej samej nazwie; w naszym katalogu takie noże określane są jako maczety, lecz początkowo „kukri” to osobny rodzaj ciężkiego noża, który pochodzi z Nepalu. Taki profil trudno pomylić z czymś innym: długa (kilkadziesiąt centymetrów) głownia jest wygięta w dół, wyraźnie poszerzona przy czubku i zaostrzona wzdłuż wewnętrznej, wklęsłej strony. Ten kształt w połączeniu z wysuniętym do przodu środkiem ciężkości sprawia, że kukri jest niezwykle skuteczne w rąbaniu. Takie noże są również używane jako noże bojowe, lecz generalnie są to bardzo wszechstronne narzędzia, nadające się do pokojowego wykorzystania w turystyce, rolnictwie itp.

- Bolo. Profil głowni maczety, znany również jako profil "filipiński” - z uwagi na miejsce pochodzenia. Cechą szczególną takiej głowni jest to, że począwszy od drugiej części trzeciej (patrząc od strony rękojeści) rozszerza się ona w obu kierunkach – zarówno w kierunku ostrza, jak i w kierunku kolby – a następnie zbiega się do czubka, znajdującego się prawie na linii środkowej noża (zwykle nieco wyżej lub niżej). Samo ostrze może być wypukłe lub w kształcie litery S, podobnie do recurved blade (patrz wyżej). Początkowo bolo jest narzędziem rolniczym, jego pierwotnym przeznaczenie to wycinanie krzewów i małych drzewek.

Grubość ostrza noża w najgrubszym miejscu (zwykle na kolbie). Za pomocą tego parametru można do pewnego stopnia oszacować wytrzymałość ostrza na obciążenia poprzeczne: duża grubość daje odpowiedni margines wytrzymałości. Jednocześnie należy pamiętać. że „żywotność” noża jako całości zależy od wielu innych cech jego konstrukcji, a porównywać można tylko grubość ostrzy wykonanych z materiałów o podobnych właściwościach. Lecz to, na co wskaźnik ten bezpośrednio wpływa, to waga wyrobu.

Również grubość ostrza może wiązać się z kwestiami prawnymi, które określają przynależność noża do broni białej oraz odpowiednimi zasadami kupowania, przenoszenia i przechowywania. Odpowiednie przepisy mogą na przykład określać, że ostrza o grubości większej niż określona wartość nie mogą być zaklasyfikowane jako broń biała, niezależnie od innych cech.

Materiał, z którego wykonano rękojeść noża. W przypadku modeli z rękojeściami z nakładkami, w danym przypadku zazwyczaj podawany jest materiał nakładek.

Na liście najpopularniejszych współcześnie materiałów znajdują się tworzywo sztuczne, micarta, guma, włókno szklane, włókno węglowe wzmocnione tworzywem sztucznym, drewno, metal, w szczególności aluminium, stal, tytan, mosiądz. Istnieją inne, bardziej specyficzne odmiany, takie jak kość lub róg zwierzęcy. Oto główne cechy różnych materiałów:

— Tworzywo sztuczne. Tworzywo sztuczne często kojarzy się z tanimi wyrobami, lecz w przypadku noży nie jest do końca prawda. Faktem jest, że na rynku istnieje wiele odmian tego materiału, m.in. bardzo wysokiej jakości, a rzeczywiste właściwości plastikowej rękojeści zależą przede wszystkim od półki cenowej noża. Przy tym, niektóre cechy są wspólne dla wszystkich odmian. Z jednej strony, tworzywo sztuczne generalnie jest dość niedrogie, a jednocześnie łatwe w obróbce, z łatwością może przybierać skomplikowane kształty i prawie każdy odcień koloru. Ponadto jest stosun...kowo lekkie, odporne na wilgoć i dość trwałe. Wśród wad należy wymienić: większość rodzajów tworzyw sztucznych jest gorsza od metali pod względem niezawodności i może pękać od silnego uderzenia, w dodatku materiał ten jest znacznie łatwiejszy do zarysowania.

— Włókno szklane. Najczęściej pod pojęciem tym rozumie się nie czyste włókno szklane (nie nadaje się ono do robienia rękojeści), lecz włókno szklane wzmocnione tworzywem sztucznym - jest to materiał kompozytowy, który łączy włókno szklane i spoiwo polimerowe. Materiał ten cechuje się niewielką wagą, jest odporny na działanie wilgoci i ekstremalnych temperatur oraz jest bardzo trwały – jego najbardziej zaawansowane odmiany nie ustępują stali. Podobnie jak zwykłe tworzywo sztuczne, dobrze sprawdza się w przypadku tworzenia skomplikowanych kształtów. Kolejną zaletą tego materiału jest niska przewodność cieplna – innymi słowy taka rękojeść nie „chłodzi” dłoni na mrozie. Co prawda, cena wszystkich tych zalet jest dość wysoka.

— Drewno. Materiał ten od dawna używany jest na rękojeści noży, jednak do dziś nie traci on na popularności. Wiele osób ceni drewno za jego przyjemny i stylowy wygląd, jednak na tym nie wyczerpują się jego zalety: drewniane rękojeści ważą stosunkowo niewiele, są przyjemne w dotyku, m.in. i w chłodne dni, a także nie wyślizgują się z ręki. Z drugiej strony drzewo, które nie zostało poddane specjalnej obróbce, ma tendencję do gromadzenia wilgoci, co prowadzi do pogorszenia wyglądu zewnętrznego, a nawet uszkodzenia; ponadto materiał ten jest dość wrażliwy na pęknięcia i zarysowania. Należy powiedzieć, że na rękojeści noży można stosować różne rodzaje drewna, m.in. te pozbawione wad opisanych powyżej - lecz zazwyczaj sporo ważą i są bardzo drogie. A stosunkowo proste odmiany mogą kosztować całkiem przyzwoicie.

— Guma. Klasyczna guma dobrze się sprawdza w przypadku noży kuchennych, lecz słabo nadaje się do modeli turystycznych i innych podobnych modeli ze względu na swoją miękkość i dlatego jest rzadko spotykana. Częściej używane są specyficzne rodzaje gumy; ich właściwości są zwykle pod wieloma względami podobne do opisanego powyżej tworzywa sztucznego.

— Stal. Jeden z najpopularniejszych materiałów do narzędzi wielofunkcyjnych, rękojeści stalowe poddawane są znacznym naprężeniom; jednak można go również spotkać w nożach. Kluczowe zalety stali to wysoka wytrzymałość i niezawodność. Ma dość dużą wagę, lecz często zaletą jest też jej masywność – w szczególności stwarza ona dodatkowe wrażenie wytrzymałości i niezawodności. Wśród jednoznacznych mankamentów stali zauważyć można tendencję do „chłodzenia” palców i wyślizgiwania się z mokrych dłoni; jednak to pierwsze jest zauważalne tylko w chłodne dni bez rękawiczek, a drugie jest często kompensowane przez nacięcie odciążające. Warto również wziąć pod uwagę, że różne gatunki stali mogą mieć różną odporność na korozję, niektóre odmiany mogą wymagać dodatkowej pielęgnacji.

— Aluminium. Kolejny materiał, który jest dość popularny w narzędziach wielofunkcyjnych, lecz używa się go również w nożach. Pod wieloma względami jest podobny do stali, jednak z jednej strony waży mniej i jest bardziej odporny na korozję, z drugiej - jest droższy.

— Micarta. Materiał z rodziny PCB; Kompozyt „warstwowy”, który łączy materiał włóknisty (taki jak papier, tkanina lub włókno szklane) z wypełniaczem polimerowym. Konkretny skład micarty może być różny, jednak spiekanie pod wysokim ciśnieniem jest obowiązkową cechą szczególną produkcji. Dzięki temu materiał okazuje się bardzo gęsty, trwały i niezawodny, nadaje się nawet na najwyższej klasy noży, a niski koszt pozwala na zastosowanie micarty w modelach budżetowych. Od strony praktycznej micarta jest całkiem przyjemna w dotyku, absolutnie niewrażliwa na wilgoć i zmiany temperatury, nie chłodzi dłoni i nie przewodzi prądu. Ponadto rękojeści z micarty również dobrze się prezentują: na przykład wiele z nich ma charakterystyczne wzory imitujące fakturę drewna.

— Tytan. Stopy na bazie tytanu można zaliczyć do materiałów klasy premium. Oprócz solidnego wyglądu wyróżnia je niska waga połączona z wysokimi wskaźnikami wytrzymałości. Ponadto rękojeści tytanowe są również dobrze przystosowane do stosowania w niskich temperaturach ze względu na ich niską przewodność cieplną. Główną wadą, tradycyjnie dla takich materiałów, jest wysoki koszt.

— Włókno węglowe wzmocnione tworzywem sztucznym. Jest to materiał kompozytowy, który łączy włókna węglowe i podstawę z tworzywa sztucznego. Główną zaletą tego materiału jest jego wysoka wytrzymałość, porównywalna ze stalą – ponadto znacznie mniej waży, a także absolutnie nie podlega korozji. Z drugiej strony, materiał ten nie toleruje punktowych uderzeń - mogą od tego powstać pęknięcia; a koszt takich rękojeści jest bardzo wysoki.

— Zwierzęcy róg. Naturalny róg (np. jelenia czy byka) nawiązuje do tradycyjnych materiałów stosowanych od dawna w rękojeściach noży. Głównymi zaletami tego materiału jest jego estetyczny wygląd z charakterystycznym wzorem, a także reliefowa faktura ułatwiająca trzymanie noża w dłoni. Co więcej, niska przewodność cieplna wpływa na komfort chwytu, dzięki czemu rękojeść nie chłodzi dłoni. Z drugiej strony, róg jest mniej trwały niż stal lub włókno szklane. Dlatego w naszych czasach materiał ten wykorzystywany jest głównie ze względów estetycznych – aby nadać nożowi charakterystyczny styl.

— Kość. Kolejny „tradycyjny” materiał, pod wieloma względami podobny do opisanego powyżej rogu – w szczególności kość jest przyjemna w dotyku i stylowo prezentuje się w nożach o „myśliwskim” designie, lecz pod względem trwałości jest nieco gorsza od bardziej nowoczesnych materiałów. Główną różnicą w porównaniu z rogiem jest to, że kościane rękojeści mają więcej różnic w fakturze i kolorze, a ich powierzchnie są zwykle gładkie; to ostatnie może być albo wadą, albo zaletą, w zależności od preferencji użytkownika.

— Skóra. Skórzane nakładki na rękojeści nie tylko nadają nożowi stylowy wygląd, lecz również zapewniają całkiem praktyczne zalety: taka powierzchnia jest niezawodna zarówno przy trzymaniu gołą ręką, jak i w rękawiczkach, nie chłodzi dłoni i jest przyjemna w dotyku. Z drugiej strony, taka konstrukcja jest dość droga i nie ma wyraźnych przewag nad prostszymi materiałami. Dlatego skóra jest wykorzystywana głównie jako element wystroju zewnętrznego, a nie ze względów praktycznych.

— Brąz. Stop na bazie miedzi, zwykle z cyną, który ma specyficzny kolor (czerwonawy lub złocisty). Pod względem podstawowych właściwości jest podobny do stali (patrz wyżej), z praktycznego punktu widzenia różni się jedynie oryginalnym wyglądem i wyższym kosztem. Dlatego brąz jest rzadko używany, głównie w celu nadania nożowi oryginalnego wyglądu.

— Mosiądz. Stop na bazie miedzi i cynku o charakterystycznym złotym kolorze. Pod względem właściwości i zastosowania jest podobny do brązu opisanego powyżej, jest używany bardziej ze względów estetycznych niż praktycznych.

— Metal. Ten wariant jest podawany dla modeli, w których producent, z tego czy innego powodu, nie określił konkretnego składu metalu użytego do wykonania rękojeści (stal, aluminium, brąz itp.), a także dla rękojeści składających się z nietypowych stopów, które nie należą do żadnej z opisanych powyżej odmian. Konkretne właściwości „metalu” mogą być różne, najłatwiej jest je ocenić na podstawie kategorii cenowej noża.

Całkowita waga noża. Należy oceniać wskaźnik ten w zależności od rodzaju (patrz wyżej) i przeznaczenia: np. dla kompaktowego modelu turystycznego zazwyczaj zaletą jest niewielka waga, wśród myśliwych i wędkarzy wszystko zależy od specjalizacji, a maczety z definicji, powinny być ciężkie - w przeciwnym razie cięcie takim ostrzem będzie po prostu niewygodne.

- Bez czubka. Modele, głownia których nie posiada charakterystycznego czubka. Taka konstrukcja nie pozwala na przekłucie, co w niektórych sytuacjach może być zaletą. Na przykład, takie modele doskonale sprawdzają się w roli „pierwszego noża dla młodego turysty”: brak czubka zmniejsza prawdopodobieństwo zranienia się, co jest ważne dla dzieci, które nie mają umiejętności bezpiecznego posługiwania się nożem. W sytuacjach „dorosłych” brak czubka może być przydatny np. przy usuwaniu skóry z upolowanego zwierzęcia (aby nie przekłuć wnętrzności) lub przecinaniu siatki ciasno przylegającej do boku gumowej łódki. Ponadto obecność czubka może być jednym z kryteriów cechujących białą broń; w wielu krajach nóż bez końcówki automatycznie nie jest taką bronią, niezależnie od innych cech konstrukcyjnych.

- Blokada ostrza. Obecność w składanym nożu specjalnej blokady, która zapobiega przypadkowemu złożeniu ostrza. Takie składanie jest zarówno niewygodne, jak i bardzo traumatyczne, ponieważ palce posiadacza zwykle znajdują się na ścieżce ruchu ostrza; blokada zapobiega tego rodzaju problemom. Należy pamiętać, że w kompaktowych szwajcarskich nożach, których ostrze nie stanowi zagrożenia ze względu na niewielkie rozmiary - blokady może nie być, a wśród noży motylkowych tej funkcji w zasadzie nie przewidziano - konstrukcja samej rękojeści nie pozwala na złożenie noża, gdy jest trzymany w ręku.

- Otwieranie jedną ręką.... Możliwość otwarcia noża składanego (patrz "Konstrukcja") jedną ręką. Wśród noży z tą cechą szczególną można wyróżnić dwie odmiany - z otwieraniem ręcznym i automatycznym. W modelach „ręcznych”, do otwierania jedną ręką, na głowni znajduje się występ (kołek) lub wycięcie, które pełni rolę ogranicznika dla kciuka; w "automatach" ostrze rozkłada się (a w wielu nożach wysuwanych od przodu - również składa się) pod działaniem sprężyny sterowanej przyciskiem lub suwakiem. Funkcja ta zapewnia jednak dodatkową wygodę; należy jednak pamiętać, że w niektórych krajach otwieranie jedną ręką jest uważane za jedną z oznak broni białej.
Należy zaznaczyć, że noże motylkowe w naszym katalogu są również uważane za „jednoręczne”, przy czym z definicji: każdy taki nóż można „rozkręcić” z pozycji zamkniętej do otwartej przy użyciu stosunkowo prostej techniki.

- Hak Emersona. Przyrząd przeznaczony do otwierania składanego noża bezpośrednio po wyjęciu z kieszeni. Nóż z takim przyrządem, w przeciwieństwie do bardziej tradycyjnych modeli, nosi się na klipsie czubkiem do góry, a nie do dołu; a sam hak znajduje się na kolbie u podstawy głowni i jest zaprojektowany w taki sposób, że podczas wyjmowania noża hak można zaczepić o krawędź kieszeni i otworzyć ostrze całkowicie lub prawie całkowicie. Funkcja ta może być bardzo przydatna w sytuacjach krytycznych, w których, jak mówią, o wszystkim decyduje ułamek sekundy. Z drugiej strony, należy pamiętać, że do jej efektywnego wykorzystania wymagana jest pewna umiejętność; a hak Emersona nie jest przyjazny dla tkanin, może uszkodzić materiał kieszeni, dlatego najlepiej stosować tę metodę otwierania z dżinsami lub inną odzieżą wykonaną z gęstego, wytrzymałego materiału.

- Wgłębienie pod palec. Obecność w konstrukcji noża specjalnego wgłębienia, znajdującego się na rękojeści, gdzie przy prostym chwycie umieszcza się palec wskazujący. Funkcja ta zapewnia dodatkową wygodę przy trzymaniu noża, lecz czyni go mniej uniwersalnym - przy korzystaniu z innych wariantów chwytu, poza prostym, wgłębienie może sprawiać trudności (dlatego np. w modelach myśliwskich występuje ono dość rzadko). Zwróć uwagę, że obecność wgłębienia pod palec i jego głębokość może służyć jako jedno z kryteriów określania przynależności noża do broni białej.

- Mocowanie na pasek. Obecność w konstrukcji rękojeści noża mocowania na smycz - specjalny pasek. Smycz zapewnia dodatkową wygodę podczas wyjmowania noża z pokrowca, może służyć do dodatkowego umocowania rękojeści w dłoni, zamontowania przeciwwagi ułatwiającej zadanie ciosów (dotyczy maczet i podobnych modeli patrz „Rodzaj”) itp. Tradycyjne mocowanie na pasek to zwykły otwór w rękojeści. Jednak w niektórych typach noży (w szczególności szwajcarskich) rolę tę może pełnić pierścień, który służy również do mocowania samego noża do karabinka, pęku kluczy itp.

- Pokrowiec. Klasyczny pokrowiec - to akcesorium, które zapewnia wygodę, a czasem dodatkowe bezpieczeństwo podczas przechowywania i transportu narzędzia. Jednocześnie różnica między takim akcesorium a pochwą (pełniącą podobną funkcję) polega na tym, że z reguły cały nóż jest umieszczony w pokrowcu, podczas gdy pochwa zakrywa tylko głownię, pozostawiając rękojeść na zewnątrz. W związku z tym, noże składane i multitools są zwykle wyposażane w pokrowce, a takie akcesoria są dość popularne wśród modeli nieskładanych. A oto główne warianty stosowanych materiałów:

• Pokrowiec z tkaniny. Najpopularniejsza obecnie odmiana. Jako „tkaninę” zwykle stosuje się trwały i niezawodny materiał, który jest odporny na ścieranie, ekstremalne temperatury, promieniowanie ultrafioletowe itp.; typowym przykładem jest gęsty nylon („cordura”) lub włókno poliuretanowe. W każdym razie pokrowce z tkaniny są tańsze niż skórzane i nie są tak wymagające w pielęgnacji, a jednocześnie są niezawodne, praktyczne i dobrze wyglądają, dlatego są powszechnie stosowane.
• Pokrowiec skórzany. Pokrowiec skórzany wyróżnia przede wszystkim charakterystyczny wygląd. Często taki wyrób to nie tylko użyteczny dodatek do noża, lecz pełnowartościowe akcesorium modowe, które dodatkowo podkreśla styl i charakter właściciela. A pod względem stopnia ochrony pokrowce skórzane przewyższają nieco te z tkaniny. Z drugiej strony, skóra naturalna jest dość droga, wymaga przestrzegania specjalnych zasad pielęgnacji, a w niektórych sytuacjach może stracić swój wygląd i właściwości użytkowe (np. gdy zamoczy się i szybko wyschnie, materiał może ulec zniekształceniu). A różne zamienniki skóry (co również w tym przypadku może być sugerowane) mogą mieć różne cechy - z reguły zależą one bezpośrednio od ceny.
• Futerał. Ta odmiana jest podawana w naszym katalogu w dwóch przypadkach: albo jeśli producent nie określił bezpośrednio konkretnego materiału, albo gdy nóż może być dostarczany z różnymi rodzajami pokrowców (według wyboru użytkownika lub w zależności od partii/regionu dostawy - kwestię tę należy wyjaśnić osobno). Jednak w każdym przypadku materiał można często określić na podstawie zdjęć - w końcu pokrowce są najczęściej wykonywane ze skóry lub tkaniny i nie jest trudno odróżnić te warianty.

- Pochwa. To akcesorium, podobnie jak pokrowiec, służy do wygodnego i bezpiecznego przechowywania i przenoszenia noża. Różnica polega na tym, że pochwa ukrywa jedynie głownię, pozostawiając otwartą rękojeść. W związku z tym, sensowne jest uzupełnianie podobnymi wyrobami tylko noży nieskładanych. Zwróć uwagę, że pochwa jest zwykle zaprojektowana z myślą o możliwości szybkiego wyjęcia noża (kolejna różnica w porównaniu ze wspomnianymi pokrowcami). A oto najpopularniejsze materiały używane na takie akcesoria:

• Pochwa plastikowa. Plastik to niedrogi, a jednocześnie dość praktyczny materiał. Obecnie na rynku dostępnych jest wiele różnych rodzajów tworzyw sztucznych, różniących się właściwościami; pozwala to wybrać wariant dla niemal każdego celu i kategorii cenowej noża. Z tego powodu pochwy plastikowe są bardzo popularne. Zwracamy uwagę, że wyroby wykonane z kydexu (który jest również formalnie plastikowy) są wymienione osobno w naszym katalogu.
• Pochwa kydexowa. Początkowo „Kydex” to znak towarowy firmy Sekisui SPI, jednak obecnie pod tą nazwą jednoczy się również podobne materiały innych producentów. Kydex to w rzeczywistości specjalny, zaawansowany rodzaj tworzywa sztucznego, który jest bardzo trwały, odporny na zarysowania (taka powierzchnia jest trudna do zarysowania nawet celowo) i jest ogólnie niezawodny. Dla ilustracji można zauważyć, że w naszych czasach nawet owiewki samolotów oraz roboty głębinowe są wykonane z takiego materiału. W związku z tym, pochwa z kydexu została wyszczególniona w osobnej kategorii. Oczywiście takie wyroby kosztują więcej niż plastikowe - jednak różnica w cenie nie jest tak poważna, jak można by sobie wyobrazić. Tak więc, takie pochwy mogą być dołączane nawet do stosunkowo prostych modeli noży.
• Pochwa skórzana. Pochwa skórzana ma te same cechy, co pokrowce wykonane z tego materiału. Takie wyroby wyglądają świetnie; dość często oprócz praktycznych funkcji pełnią również rolę modowych dodatków. Materiał ten szczególnie dobrze komponuje się z nożami myśliwskimi i turystycznymi o tradycyjnym designie; w rzeczywistości takie modele najczęściej uzupełniane są o pochwę skórzaną. A od strony praktycznej skóra ma doskonałą trwałość. Jednocześnie materiał ten wymaga przestrzegania pewnych specjalnych zasad użytkowania i pielęgnacji. Na przykład mokry wyrób skórzany musi schnąć powoli, w niskiej temperaturze, w przeciwnym razie może stracić połysk i się odkształcić. Dla pełnej gwarancji zaleca się wykonywać okresową obróbkę powierzchni takich pochw za pomocą specjalnych środków. Należy również pamiętać, że prawdziwa skóra jest dość droga, a zamienniki skóry (które również mogą być używane w tym przypadku) mogą mieć różne właściwości - z reguły zależą one bezpośrednio od ceny.
• Pochwa z tkaniny. Pochwa wykonana z gęstej i wytrzymałej tkaniny - zwykle na bazie włókien syntetycznych (np. nylonowej "cordury"). Dla ochrony przed kontaktem tkaniny z głownią, takie wyroby często przewidują dodatkową wstawkę wykonaną z tworzywa sztucznego lub innego gęstego materiału. Jednak generalnie ten wariant z wielu powodów jest używany dość rzadko - głównie w stosunkowo niedrogich nożach.

Dodatkowe funkcje przewidziane w konstrukcji noża oprócz głównego ostrza. W przypadku narzędzia wielofunkcyjnego (patrz „Rodzaj”), ostrze noża jest również uważane za główne narzędzie, a w tym punkcie wymienione zostały pozostałe możliwości wyrobu.

- Otwieracz do puszek. Przyrząd, popularnie nazywany „otwieraczem”, przeznaczony do otwierania puszek. Zwykle ma krótkie i grube ostrze, wystarczająco twarde, aby przeciąć blachę.

- Skrobak do ryb. Specjalistyczne ostrze, przeznaczone przede wszystkim do rozbioru zdobyczy na wędkowaniu. Należy pamiętać, że możliwości takiego ostrza zwykle nie ograniczają się do czyszczenia i filetowania z kości - w wielu modelach jest ono również wyposażone w przyrząd do wyciągania haczyka, prowadnicę żyłki i inne przyrządami zapewniającymi komfort wędkarza. Funkcję tę można znaleźć zarówno w rybackich, jak i w innych odmianach noży (patrz "Rodzaj").

- Otwieracz do butelek. Narzędzie do otwierania szklanych butelek z metalowymi kapslami bez gwintu: kapsel można podważyć z jednej strony i łatwo zdjąć. Oczywiście przy odpowiedniej wprawie butelkę można otworzyć nawet za pomocą najprostszej rękojeści noża, która nie ma otwieracza; jednak korzystanie ze specjalistycznego narzędzia jest łatwiejsze i bezpieczniejsze.

- Korkociąg. Klasyczny korkociąg do otwierania butelek wi...na - narzędzie w formie spirali wykonanej z grubego metalowego drutu z zaostrzoną końcówką. Taka spirala jest wkręcana bezpośrednio w korek i ułatwia jego usunięcie.

- Dodatkowe ostrze. Jeszcze jedno ostrze noża, oprócz głównego. Z reguły ma mniejsze wymiary, a także może różnić się kształtem, przeznaczeniem i rodzajem ostrzenia (patrz „Rodzaj ostrza”). Na przykład, główne ostrze może być gładkie, a drugie ostrze może być ząbkowane; a w przypadku noża do grzybów (patrz "Rodzaj") zakrzywiony kształt, wygodny do krojenia grzybów, może mieć właśnie dodatkowe ostrze, które komponuje się z główną głownią o bardziej tradycyjnym kształcie. W każdym razie drugie ostrze sprawia, że nóż jest bardziej uniwersalny; dodatkowo może się przydać przy stępieniu ostrza głównego. Niektóre modele z tą funkcją mogą mieć więcej niż jedno dodatkowe ostrze.

- Latarka. Własna wbudowana latarka może się przydać, gdy nie ma wystarczającego oświetlenia otoczenia, gdy w pobliżu nie ma pełnowartościowej latarki lub nie można jej użyć - na przykład, gdy w domu nastąpi nieoczekiwana przerwa w dostawie prądu lub podczas pracy w trudno dostępnych i słabo oświetlonych miejscach. Z reguły światło takiej latarki skierowane jest w kierunku głowni.

- Śrubokręt krzyżakowy. Śrubokręt do śrub i wkrętów, mających w łbie rowek w kształcie krzyża. Może to być zarówno sam śrubokręt krzyżakowy, jak i specjalny rodzaj śrubokrętów płaskich, zaprojektowany specjalnie do śrub i wkrętów krzyżakowych i różniący się od klasycznych narzędzi płaskich kształtem końcówki. Należy zauważyć, że w danym przypadku chodzi o niewymienną, wbudowaną główkę śrubokrętową (lub kilka główek); możliwość zainstalowania wymiennych końcówek (bitów) jest wskazana osobno, patrz „Adapter do bitów” poniżej. Kupując więc narzędzie z śrubokrętem krzyżakowym, nie zaszkodzi wyjaśnić konkretne wymiary końcówki (końcówek).

- Śrubokręt płaski. Śrubokręt o płaskim ostrzu, przeznaczony do śrub i wkrętów z prostym rowkiem. W razie potrzeby można go stosować z łbami krzyżowymi, jednak przy dużych obciążeniach może uszkodzić rowek, dlatego takie prace należy wykonywać ostrożnie. Podobnie jak w przypadku opisanych powyżej śrubokrętów krzyżakowych, funkcja ta zakłada niewymienną główkę śrubokrętową, której rozmiar należy wyjaśnić osobno.

- Nożyce. W klasycznych nożach nożyce z reguły są małe. Z tego powodu nie nadają się do prac o dużej objętości lub prac wymagających dużego wysiłku, lecz mogą się przydać do drobnych prac domowych: odcinanie nici lub taśmy samoprzylepnej, odcinanie kartki papieru, odcinanie zadzioru na paznokciu itp. Natomiast wśród narzędzi wielofunkcyjnych (patrz „Rodzaj”) istnieje również inna odmiana - gdy nożyce są głównym narzędziem roboczym; w niektórych modelach mogą być nawet używane do cięcia metalu. Dlatego kupując narzędzie wielofunkcyjne z nożycami warto ustalić, jaka z odmian jest w nim zastosowana – miniaturowe narzędzie w rękojeści czy pełnowymiarowe ostrza.

- Pilnik. Pilnik stosowany w nożach wygląda zwykle jak dodatkowe ostrze, wyposażone w charakterystyczne zęby zamiast zwykłej krawędzi tnącej. Takie narzędzie raczej nie przyda się podczas zbierania drewna opałowego, lecz może się przydać do prostych prac - cięcia małych desek (na przykład z pudeł), piłowania gałęzi o małej grubości itp. Niektóre pilniki mogą być również używane do materiałów, z którymi zwykłe ostrze nie radzi sobie dobrze: plastik, guma, grube liny itp. Są też metalowe narzędzia. Należy pamiętać, że ostrzenie ząbkowane (patrz „Rodzaj ostrza”) nie liczy się jako pilnik.

- Klucz płaski. Oddzielne narzędzie do luzowania i dokręcania nakrętek, śrub z łbem stożkowym itp. Klucze płaskie montowane w nożach mają zwykle stały rozmiar - regulowana konstrukcja byłaby zbyt nieporęczna. Z drugiej strony, specjalny kształt klucza pozwala na pracę z kilkoma rozmiarami nakrętek.

- Kombinerki. Kombinerki służą do ściskania i przytrzymywania różnych przedmiotów. Są szczególnie przydatne w tych przypadkach, w których siła palców nie wystarcza do tego lub w ogóle nie można dotknąć części rękami (na przykład, jeśli jest podgrzana do wysokiej temperatury). Kombinerki są dość rzadkie w tradycyjnych nożach, lecz w narzędziach wielofunkcyjnych (patrz "Rodzaj") często występują jako główne narzędzie. Zwróć uwagę, że klasyczne kombinerki o prostych szczękach obecnie prawie nigdy nie są używane, zwykle tę rolę pełnią szczypce precyzyjne - uniwersalne narzędzie łączące płaskie szczęki, wycięcia do chwytania części okrągłych, obcinaki boczne, przecinak do drutu, a w niektórych modelach także szczypce precyzyjne igłowe (patrz poniżej).

- Obcinak. Narzędzie używane do przecięcia twardych materiałów, głównie drutu metalowego; ponadto może być wykorzystane do innych celów, w szczególności do ściągania izolacji z przewodów. We współczesnych wyrobach (przede wszystkim narzędziach wielofunkcyjnych) tzw. obcinaki boczne to rodzaj szczypiec, w których krawędzie tnące są równoległe do uchwytów. Obcinaki boczne najczęściej nie są oddzielnym narzędziem, lecz częścią szczypiec; patrz "Kombinerki" powyżej, aby uzyskać szczegółowe informacje. Należy również pamiętać, że niektóre modele przewidują kilka rodzajów obcinaków - na przykład osobno do cienkiego i grubego drutu.

- Szczypce precyzyjne igłowe. W rzeczywistości - odmiana opisanych powyżej kombinerek, wyposażonych w cienkie, zwężone do końców szczęki. Takie narzędzie przyda się do precyzyjnych prac, do których konwencjonalne kombinerki są zbyt duże, a pęseta nie zapewnia odpowiedniej siły zacisku. Szczypce precyzyjne igłowe prawie nie występują w postaci oddzielnego narzędzia, najczęściej są one wykonane w postaci wydłużonych szczęk na standardowych szczypcach (po więcej szczegółów, patrz "Kombinerki" powyżej).

- Stripper (zdejmowanie izolacji). Specjalne narzędzie do usuwania izolacji. Jego konstrukcja może być różna, lecz w każdym razie pierwotnie została zaprojektowana do cięcia izolacji bez uszkadzania metalowego rdzenia. Z tego powodu narzędzia do ściągania izolacji korzystnie wypadają w porównaniu z innymi narzędziami używanymi w pracach elektrycznych do tych samych celów - w szczególności z przecinakami do drutu.

- Pilnik. Tradycyjny pilnik to narzędzie, którego część robocza wygląda jak powierzchnia z nacięciem. We współczesnych nożach pilniki są zwykle małe, z małym nacięciem i, podobnie jak wiele innych analogów pełnowymiarowych narzędzi, nie są przeznaczone do pracy szorstkiej i na dużą skalę. Takie narzędzie może być przydatne np. do gratowania lub wyrównywania małych powierzchni. Pamiętaj, że nie należy mylić pilnika z pilnikiem do paznokci (patrz poniżej).

- Pęseta. Pęseta ułatwia pracę z małymi detalami, które trudno trzyma się w palcach: jej cienkie szczęki pozwalają pewnie chwycić nawet bardzo małe przedmioty. Aby jeszcze bardziej uprościć wykonywanie delikatnych prac (przy których nawet stosunkowo niewielka rękojeść noża może być niewygodna), pęsety są z reguły zdejmowalne.

- Szydło szewskie. Klasyczne szydło to gruba igła osadzona w rękojeści, lecz w nożach konstrukcja tego narzędzia jest nieco inna. Najczęściej szydło jest czterokrawędziowe, nieco rozszerza się w kierunku podstawy, niejasno przypominające bardzo wąskie i grube ostrze bez ostrzenia. Jednak jego przeznaczenie nie różni się od tradycyjnego: wykonywanie otworów w gęstych materiałach, takich jak karton, skóra, cienki plastik czy sklejka itp.

- Adapter do bitów. Narzędzie do mocowania bitów - wymiennych końcówek roboczych, które de facto są różnymi wersjami śrubokrętów. W rzeczywistości obecność tej funkcji zamienia nóż/narzędzie wielofunkcyjne w uniwersalny śrubokręt: bity mogą mieć różne rozmiary, być płaskie, w kształcie krzyża, trzy- lub sześciokątne itp. Niektóre modele noży/narzędzi wielofunkcyjnych są wyposażone we własny zestaw bitów i mogą pracować tylko z nimi; inne są kompatybilne ze standardowymi końcówkami do wkrętarek.

- Wykałaczka. Higieniczny przyrząd do usuwania drobnych cząstek jedzenia uwięzionych między zębami. Zwykle wygląda jak cienki szpiczasty patyk i jest zdejmowany - dłubanie w zębach, trzymając rękojeść noża jest nie tylko nie estetyczne, lecz też po prostu niewygodne. Przy regularnym stosowaniu wykałaczkę należy okresowo dezynfekować – wszak kieszenie, torby i inne miejsca do przechowywania noży są zazwyczaj dalekie od sterylności.

- Pilniczek do paznokci. Wbrew nazwie narzędzie to w zasadzie nie jest pilniczkiem, lecz raczej pilnikiem o małej ilości nacięć, przeznaczonym do obróbki paznokci podczas manicure. Stosowanie pilnika może obejmować zarówno korektę paznokci po obcięciu, jak i regularne podpiłowywanie, co eliminuje konieczność używania nożyczek czy pęsety.

- Przecinak do pasów. We współczesnych nożach termin ten najczęściej oznacza tak zwany „bezpieczny” przecinak do pasów. Wygląda jak charakterystyczny hak – może być składany, zdejmowany lub wbudowany (utworzony przez szczelinę w rękojeści); takie narzędzie może pewnie chwycić pas lub linę, a wewnątrz haka umieszczono zaostrzoną krawędź która zapewnia przecięcie. W ten sposób nie trzeba odsłaniać głównego ostrza, a prawdopodobieństwo zranienia jest prawie zerowe. Jak sama nazwa wskazuje, głównym przeznaczeniem przecinaka do pasów jest szybkie i bezpieczne przecinanie linek spadochronowych (np. gdy zaplątują się w powietrzu lub podczas lądowania na drzewie). Ponadto takim narzędziem wygodnie jest przecinać pasy bezpieczeństwa, co może być prawdziwym ratunkiem w razie wypadku.

- Hak. Narzędzie w postaci haka może mieć różną konstrukcję i odpowiednio zastosowania. Tak więc, w nożach myśliwskich i rybackich (patrz „Rodzaj”) wykonuje się ono w postaci charakterystycznego „kła” na kolbie ostrza; ten kieł może być przydatny na niektórych etapach rozbioru zdobyczy. Z kolei w modelach szwajcarskich (patrz tamże) - hak jest jednym z narzędzi składanych, a tutaj jego zakres zastosowania jest dość szeroki: takie narzędzie może np. zacisnąć węzeł, wyjąć gorący garnek z ognia, a nawet ułatwić przenoszenie ciężkiego przedmiotu, zaczepiając go na haku i używając noża jako rękojeści.

- Linijka. Własna linijka może być przydatna do mierzenia małych odcinków i rysowania linii prostych - na przykład podczas układania trasy na mapie lub oznaczania przedmiotów do cięcia. Linijki składane, instalowane w nożach, często są przezroczyste, zapewnia to większą wygodę. Inną odmianą jest linijka w postaci oznakowania na uchwycie - występuje w narzędziach wielofunkcyjnych.

- Młotek bezpieczeństwa. Narzędzie do bezpiecznego rozbijania szyb. Zwykle wygląda jak mała szpilka osadzona w rękojeści – nawet niezbyt mocne uderzenie taką szpilką prawie gwarantuje rozbicie szyby. Za główny obszar zastosowania młotka bezpieczeństwa uważana jest praca ratownicza – w szczególności w przypadku wypadków samochodowych, kiedy drzwi samochodu mogą się zaciąć, a jedynym wyjściem jest okno. Istnieją jednak również mniej „ekstremalne” warianty stosowania tego narzędzia – na przykład rozbijanie kawałków lodu lub zaschniętych gród soli.

- Dłuto. Narzędzie stolarskie o grubym ostrzu, którego krawędź tnąca znajduje się z przodu, na szerokość (a nie na długość, jak w konwencjonalnych nożach). Takie narzędzie jest przeznaczone do żłobienia i czyszczenia rowków w drewnie, fazowania itp. Występuje głównie w szwajcarskich modelach oraz narzędziach wielofunkcyjnych. Wymiary dłut „nożowych” są niewielkie, przeznaczone są one do niewielkich ilości pracy.

- Lupa. Małe szkło powiększające, które może być używane do różnych celów. Klasycznym zastosowaniem jest pomoc w przyjrzeniu się drobnym szczegółom: miniaturowym obiektom, drobnemu drukowi na mapach, wykresom itp. Ta możliwość może być szczególnie przydatna dla osób z problemami ze wzrokiem. Ponadto szkło powiększające może służyć jako źródło ognia, skupiając światło słoneczne w pogodny dzień. Termin „szkło” jest w tym przypadku umowne, ponieważ w nożach przyrządy te są zwykle wykonane z przezroczystego tworzywa sztucznego - nie jest ono tak kruche i waży mniej.

- Igła (szpilka). Igła dołączona do zestawu narzędzi noża jest zwykle zdejmowana, a nie składana. Z reguły nie posiada oczka i nie jest przeznaczona do klasycznego szycia, lecz długość i grubość takich igieł często pozwala na ich wykorzystanie nie tylko do przekłuwania różnych materiałów, ale także do nanoszenia linii na powierzchni (wydrapywanie) .

Należy zauważyć, że to nie jest cała lista dodatkowego wyposażenia występującego we współczesnych nożach i narzędziach wielofunkcyjnych. Producenci mogą wyposażyć swoje produkty w inne akcesoria – na przykład w zaciskacz do przewodów, karabińczyk do mocowania do sprzętu kempingowego, składane łyżki i widelce, a nawet bardzo egzotyczne elementy, takie jak specjalistyczne narzędzia dla golfistów.