Porównanie Sigma 56mm f/1.4 Contemporary DC DN vs Sony 50mm f/1.4 A

System wskazuje, do jakiej marki aparatów przeznaczony jest ten obiektyw. Producenci sprzętu fotograficznego często stosują w swoich aparatach oryginalne systemy mocowania, które nie zawsze są ze sobą kompatybilne; dlatego do normalnego użytkowania obiektyw musi być oryginalnie zaprojektowany dla danego systemu. Jednocześnie należy pamiętać, że rzeczywista kompatybilność będzie również zależeć od mocowania (patrz „Bagnet (mocowanie)”). W takim przypadku jeden system często zawiera kilka bagnetów (na przykład w Canon i Nikon); bywa również na odwrót – jeden bagnet może być używany w kilku systemach jednocześnie (na przykład Micro 4/3 jest używany zarówno przez Olympus, jak i Panasonic). Ogólnie optymalna kolejność wyboru jest następująca: najpierw wyjaśnić kompatybilność obiektywu z systemem, a następnie - z określonym mocowaniem.

Zauważamy również, że zewnętrzni producenci (nie produkujący aparatów i zajmujący się tylko obiektywami) często wypuszczają modele przeznaczone do kilku różnych systemów jednocześnie. Taką kompatybilność można osiągnąć zarówno poprzez zestaw przejściówek (dołączonych do zestawu lub sprzedawanych osobno), jak i poprzez wypuszczanie różnych modyfikacji tego samego obiektywu, różniących się jedynie bagnetami. Cechy każdego takiego modelu należy wyjaśnić osobno.

Rodzaj bagnetu używanego do mocowania obiektywu do aparatu. Nazwa pochodzi od angielskiego „bayonet” oznaczającego „bagnet” i połączenia typu bagnetowego. Mocowania bagnetowe są stosowane w zdecydowanej większości współczesnych aparatów cyfrowych ze względu na ich niezawodność i łatwość obsługi.

Pełna kompatybilność obiektywu z aparatem jest gwarantowana tylko wtedy, gdy ich mocowania są takie same. Niektóre bagnety są ze sobą kompatybilne poprzez adaptery, jednak takie połączenie może ograniczać możliwości obiektywu (np. uniemożliwiać korzystanie z autofokusa) i generalnie nie jest uważane za optymalne. Należy pamiętać, że w ramach tego samego systemu (patrz wyżej) często używane są różne bagnety, które również są ze sobą niekompatybilne.

Tak więc producent Canon ma mocowania EF-M, EF-S, EF, RF, RF-S. Leica ma Leica M, Leica SL, Leica TL. Nikon ma w swoim arsenale Nikon 1, Nikon F, Nikon Z. Optykę Pentax wyposażono w Pentax 645, Pentax K, Pentax Q. Samsung stosuje mocowania NX-M i NX. W modelach Sony znajdują się Sony A i Sony E. Ponadto na rynku dostępne są inne rodzaje mocowań – zarówno firmowe (Fujifilm G, Fujifilm X, Hasselblad H, Sigma SA), jak i uniwersalne (Four Thirds (4/3), Micro 4/3).

Zwróć uwagę, że istnieją obiektywy, dla których deklaruje się kompatybilność z kilkoma mocowaniami jednocześnie. Taka „wszystkożerność” może być realizowana na różne sposoby. Na przykład niektóre modele mają niestandardowe mocowanie na korpusie obiektywu, a kompatybilność z różnymi mocowaniami jest zapewniona dzięki zastosowaniu adapterów; adaptery te mogą wchodzić do zestawu lub należy je kupić osobno. Inna opcja - obiektyw jest produkowany w kilku osobnych modyfikacjach, każda z własnym bagnetem. Te szczegóły należy wyjaśnić przed zakupem.

Parametr ten określa rozmiar obszaru fotografowanej sceny, który wpada w kadr. Im szersze kąty widzenia, tym większy obszar, który obiektyw może uchwycić w jednym ujęciu. Są one bezpośrednio związane z ogniskową obiektywu (patrz „Ogniskowa”), a także zależą od rozmiaru konkretnej matrycy, z którą używana jest optyka: dla tego samego obiektywu im mniejsza matryca, tym mniejsze kąty widzenia kąty i na odwrót. Na naszej stronie internetowej charakterystyka optyki zwykle wskazuje kąty widzenia w przypadku użycia z matrycą, dla której obiektyw został pierwotnie zaprojektowany (więcej szczegółów w „Rozmiar matrycy”).

Przysłona jest konstrukcją kilku listków przesłonowych, co pozwala w razie potrzeby zmniejszyć średnicę aktywnego otworu obiektywu, w rzeczywistości zmniejszając jego jasność (więcej szczegółów w rozdziale „Wartość przysłony”). Oprócz osłabienia strumienia świetlnego (co może mieć znaczenie np. w jasnym świetle słonecznym), zamknięcie przysłony ma jeszcze jeden efekt - zwiększa głębię ostrości. Innymi słowy, „w centrum uwagi” jest większa objętość przestrzeni niż przy otwartej przysłonie.

Wartości na skali przysłony są zwykle pobierane ze standardowego zakresu. Liczby w nim zawarte faktycznie wskazują, jaką przysłonę będzie miał obiektyw, gdy przysłona jest zamknięta do danej wartości: na przykład wartość przysłony 5,6 będzie odpowiadać jasności f/5,6. Im większa liczba oznaczająca minimalną wartość przysłony, tym więcej opcji ma fotograf, a tym samym możliwości dostosowania trybu fotografowania (przy pozostałych warunkach równych).

Minimalna odległość ostrzenia (m) to najkrótsza odległość, z której można ustawić ostrość na obiekcie i zrobić zdjęcia. Zwykle waha się od 20 cm w przypadku obiektywów szerokokątnych do kilku metrów w przypadku teleobiektywów. W trybie makro aparatu lub przy pomocy obiektywów makro odległość ta może być mniejsza niż 1 centymetr.

Stopień powiększenia fotografowanego obiektu podczas używania obiektywu do makrofotografii (czyli fotografowania małych obiektów z jak najbliższej odległości, gdy odległość od obiektu fotografowania jest mierzona w milimetrach). Stopień powiększenia w tym przypadku oznacza stosunek wielkości obrazu obiektu uzyskanego na matrycy aparatu do rzeczywistego rozmiaru fotografowanego obiektu. Na przykład przy wielkości obiektu 15 mm i współczynniku powiększenia 0,3, obraz tego obiektu na matrycy będzie miał rozmiar 15x0,3=4,5 mm. Przy tym samym rozmiarze matrycy im większy współczynnik powiększenia, tym większy rozmiar obrazu obiektu na matrycy, tym więcej pikseli znajduje się na tym obiekcie, odpowiednio, tym wyraźniejszy obraz wynikowy, tym więcej szczegółów może przekazać i tym lepiej obiektyw nadaje się do makrofotografii. Uważa się, że aby uzyskać zdjęcia makro o względnie akceptowalnej jakości, współczynnik powiększenia powinien wynosić co najmniej 0,25 – 0,3.

Rozmiar matrycy, dla której oryginalnie zaprojektowano obiektyw.

Formaty (i rozmiary) współczesnych matryc można podawać według przekątnej w calach (1/1.8", 1/2.3" - w tym przypadku bierze się warunkowy cal "Visicon", czyli około 17 mm), według rzeczywistych wymiarów (13,2x8,8 mm) lub symbolu (APS-C, full frame). Ogólnie rzecz biorąc, im większy czujnik, tym jest on bardziej zaawansowany i droższy.

Wśród współczesnych obiektywów najpopularniejsze rozwiązania dla takich formatów matryc, w kolejności rosnącej wielkości: 4/3 (17,3x13 mm, stosowane w aparatach standardu Four Thirds i Micro Four Thirds), APS-C (23x15 mm z niewielkimi odchyleniami, lustrzanki i aparaty MILC klasy średniej), full frame (36x24 mm, rozmiar standardowej klatki filmowej - zaawansowane lustrzanki), big frame(wszystko większe niż full frame - wysokiej klasy profesjonalne aparaty). Optyka dla innych formatów jest nieco mniej powszechna.

Należy pamiętać, że technicznie dozwolone jest stosowanie z czujnikami „nienatywnymi”, jednak w takich przypadkach charakterystyka optyki będzie się różnić od podanej. Czyli po zainstalowaniu na mniejszej matrycy (np. obiektywu pełnoklatkowego w aparacie APS-C) tylko część obrazu tworzonego przez obiektyw padnie na taki sensor. W efekcie przestrzeń w kadrze będzie węższa, a szczegóły w kadrze większe, jakby wzro...sła ogniskowa obiektywu (choć pozostała bez zmian, zmieniła się tylko matryca). A po zainstalowaniu na większym czujniku, zakryta przestrzeń zwiększy się, a szczegółowość zmniejszy się; w niektórych przypadkach rozmiar „obrazu” zapewnianego przez obiektyw może po prostu nie wystarczyć na cały obszar matrycy, a obrazy będą uzyskiwane z czarną przestrzenią na krawędziach.

Typ napędu zapewniającego ruch elementów konstrukcji obiektywu podczas automatycznego ustawiania ostrości. Obecnie mogą się używać następujące typy:

- Silnik ultradźwiękowy. Najbardziej zaawansowany typ napędu do tej pory. Silniki ultradźwiękowe są znacznie szybsze niż silniki konwencjonalne, zapewniają większą dokładność, zużywają mniej energii i są prawie bezgłośne. Jednak ich koszt jest dość wysoki.

- Silnik krokowy. Napęd sterowania ogniskową i transfokatorem (zoomem). Ten typ silnika jest najczęściej używany w pełnowymiarowych aparatach cyfrowych. Do zalet silnika krokowego należą: wysoka niezawodność i dokładność działania, ponadto nie wymaga zasilania w celu utrzymania ostrości i zoomu. Oczywiście silniki krokowe nie są pozbawione wad. Wśród wad są: niska prędkość i zwiększony hałas. Dodatkowo silnik krokowy charakteryzuje się dużymi wymiarami i dość dużą masą, co fizycznie nie pozwala na zintegrowanie tego typu napędu z optyką telefonów komórkowych i ultrakompaktowych aparatów.

- Silnik. W tym przypadku chodzi o zwykły silnik elektryczny. Takie napędy są proste i dlatego niedrogie. Ich wadą jest stosunkowo niska prędkość działania, a także wytwarzany przy tym hałas; to ostatnie może być czasem krytyczne – na przykład podczas fotografowania dzikiej przyrody. Ostatnio projektanci stosują różne sztuczki, aby zneutralizować te niedociągnięcia..., jednak ogólnie charakterystyka konwencjonalnych silników nadal pozostaje stosunkowo skromna.

- Brak. Całkowity brak silnika autofokusa w obiektywie. Celowanie takiej optyki może odbywać się za pomocą systemu „śrubokręta” lub ściśle ręcznie (więcej szczegółów na temat obu opcji poniżej).

Obecność w obiektywie napędu autofokusa typu „śrubokręt”. Obiektywy o tej konstrukcji w ogóle nie mają własnego silnika autofokusa - mieści się on w aparacie. Z kolei wymienna optyka posiada tylko sam mechanizm ustawiania ostrości i specjalne gniazdo, z którym po zamontowaniu obiektywu łączy się oś silnika aparatu.

Historycznie „śrubokręt” był jednym z pierwszych rodzajów autofokusa, ale obiektywy i aparaty z tą funkcją są nadal szeroko stosowane, w szczególności przez Pentaxa i Sony Alpha. Powodów tego jest kilka: chociaż „śrubokręty” są gorsze od napędów ultradźwiękowych, w większości przypadków przewyższają one obiektywy z tradycyjnymi silnikami; jednocześnie, dzięki przeniesieniu silnika na aparat, waga i wymiary obiektywu ulegają zmniejszeniu.