Porównanie Yukon NV 5x60 vs Pulsar Edge GS 1x20

— Lornetki. W swojej klasycznej formie lornetka wymaga pary układów optycznych, każdy z własnym obiektywem i okularem. Dzięki temu obiekty można oglądać obydwoma oczami jednocześnie, co samo w sobie jest dość wygodne (nie trzeba zamykać oczu), a obraz wygląda trójwymiarowo. Główną wadą tradycyjnych lornetek w porównaniu do monokularów jest ich wyższy koszt wynikający z bardziej złożonej konstrukcji. Ponadto takie urządzenia są większe, cięższe i jeśli nie można normalnie widzieć obydwoma oczami na raz (na przykład przy zezie lub w przypadku braku jednego oka), wszystkie ich zalety stają się nieistotne. Jednocześnie istnieje specyficzna odmiana - „pseudo-lornetka”: są to noktowizory z jednym obiektywem, z którego obraz przesyłany jest do dwóch okularów. W tym przypadku nie ma mowy o obrazie trójwymiarowym, dlatego korzystanie z takich urządzeń jest bardziej ograniczone (w szczególności uważa się, że słabo nadają się do prowadzenia pojazdów); ale projekty są prostsze, lżejsze i tańsze.

— Monokular. Przyrządy optyczne przeznaczone dla jednego oka i wyposażone odpowiednio w jeden układ optyczny z okularem i soczewką. Nie są tak wygodne jak lornetki, bo nie pozwalają na trójwymiarowy obraz i wymagają zamknięcia jednego oka. Z drugiej strony monokulary są znacznie bardziej wszechstronne. Tak więc przy niewielkim powiększeniu takiego urządzenia można obserwować sytuację obydwoma oczami jednocześnie, otrz...ymując obraz zarówno z NVD, jak i gołym okiem; niektóre lunety można zamontować na broni, zamieniając zwykły celownik w celownik nocny; Inną możliwością jest zamontowanie urządzenia na kasku i celowanie przez niego; i tak dalej. Jednak najważniejszymi zaletami w stosunku do lornetki są kompaktowość, niska waga i niski koszt; Ponadto monokulary są odpowiednie nawet dla osób z zaburzeniami widzenia obuocznego.

- Wzrok. Urządzenia przeznaczone do montażu na broni i wyposażone w odpowiednie mocowania, a także taki czy inny rodzaj siatki celowniczej i wzmocnioną obudowę odporną na odrzut. Mogą to być kamery NVG lub kamery termowizyjne (patrz „Typ”). W rzeczywistości tego typu przyrządy są ulepszonym typem celowników optycznych, przeznaczonych do stosowania w ciemności, a w przypadku kamer termowizyjnych także w warunkach słabej widoczności (mgła, gęsta roślinność). A niektóre modele zapewniają dość zaawansowane funkcje, które znacznie ułatwiają dokładne strzelanie: dalmierz, barometr, kompas, kalkulator balistyczny itp.

- Dysza. Ściśle rzecz ujmując, tego typu przyrząd optyczny nie jest noktowizorem – same nasadki nie zapewniają widoczności w ciemności. W rzeczywistości są to dodatkowe akcesoria, których instalacja pozwala rozszerzyć możliwości pełnoprawnego noktowizora. Większość przystawek pełni rolę magnetyzerów - tj. zwiększyć współczynnik powiększenia. Takie urządzenia są tworzone dla konkretnych modeli NVG i nawet od tego samego producenta, nie wszystkie przystawki i urządzenia są ze sobą kompatybilne; Dlatego przy zakupie należy zwrócić szczególną uwagę na te punkty.

Najdłuższa odległość, przy której noktowizor jest w stanie wykryć pojedyncze obiekty.

Metody, za pomocą których producenci określają parametr ten, mogą się różnić w szczegółach, ale ogólna zasada jest taka sama. Z reguły wskazana jest odległość, przy której można zobaczyć dość duży obiekt przy oświetleniu 0,05 luksa (ćwierć księżyca) i tle o średnim kontraście - na przykład postać ludzka o wysokości około 170 cm jest najczęściej zabierany z tego przedmiotu, ale o dostrzeżeniu samego faktu jego obecności. Mówiąc najprościej, zasięg wykrywania powiedzmy 200 m oznacza, że w takim urządzeniu w odległości 200 m widać „coś, co wygląda jak człowiek”, ale poszczególnych części (głowa, ręce) nie da się rozebrać.

Warto również zauważyć, że w praktyce parametr ten jest silnie uzależniony od specyfiki sytuacji. Na przykład ciemny obiekt na bardzo jasnym tle będzie dalej widoczny, a na ciemnym może być niewidoczny nawet z bliska; podobne zjawisko obserwuje się w przypadku kamer termowizyjnych (patrz „Typ”), tylko w odniesieniu do różnicy temperatur, a nie kolorów.

Generowanie konwertera obrazu używanego w urządzeniu z odpowiednią zasadą działania (patrz wyżej).

- ja. Najwcześniejsza i co za tym idzie najmniej zaawansowana generacja wzmacniaczy obrazu na współczesnym rynku. Umożliwia stosunkowo wygodne korzystanie z NVD w warunkach dość jasnego „nocnego” oświetlenia (na przykład w księżycową noc); słabsze światło będzie wymagało aktywnego oświetlenia IR. Jednocześnie IIT I generacji są niewygodne podczas pracy z punktowymi źródłami światła - pojawia się pasożytnicze oświetlenie i źródło światła "rozchodzi się" na ekranie. A przypadkowe oświetlenie (na przykład wpadnięcie w światło reflektorów samochodowych) prawdopodobnie wyłączy takie urządzenie: automatyczna ochrona przed nim jest zapewniana niezwykle rzadko i nie zawsze można zamknąć lub schować obiektyw na czas. Dodatkowo, bliżej krawędzi pola widzenia, rozdzielczość obrazu w takim wzmacniaczu obrazu jest zauważalnie zmniejszona i pojawiają się w nim zniekształcenia (np. kwadrat może wyglądać jak „poduszka”). Niewątpliwymi zaletami urządzeń pierwszej generacji są prostota i odpowiednio niski koszt. Żywotność takiego konwertera wynosi średnio około 1000 godzin, co wystarcza na rzadkie „wycieczki” w przyrodę, ale nie wystarcza do ciągłego użytkowania.

- ja +. Ulepszona i zmodyfikowana wersja wyżej opisanych lamp wzmacniaczy obrazu I generacji. Głównym usprawnieniem było zastosowanie tzw. płytka...światłowodowa - dzięki niej udało się wyrównać rozdzielczość w całym polu widzenia, a także prawie całkowicie pozbyć się zniekształceń. Z drugiej strony, ze względu na pewne cechy techniczne, takie noktowizory przy tym samym powiększeniu są droższe (czasem kilkukrotnie) i nieporęczne od swoich poprzedników i nie mają nad nimi żadnych przewag, poza opisanymi powyżej. Z tego powodu ulepszona wersja wzmacniacza obrazu pierwszej generacji jest mniej powszechna niż oryginalna.

- II. Kluczową różnicą pomiędzy wzmacniaczem obrazu II generacji a jego poprzednikami był dwustopniowy schemat wzmocnienia światła: w tradycyjny sposób, jak w pierwszej generacji, a następnie z wykorzystaniem płytki mikrokanalikowej. Umożliwiło to znaczne zwiększenie stopnia wzmocnienia, co umożliwiło korzystanie z noktowizorów nawet w ciemną noc - przy świetle gwiazd w jasnych chmurach. Ta generacja zdołała też zapewnić jednolitą jakość obrazu w całym polu widzenia, aby pozbyć się znaczących, zabłąkanych odblasków (punktowe źródło światła w polu widzenia prawie się nie rozmywa). Ponadto automatyczna ochrona przed flarami stała się niemal obowiązkowa dla takich urządzeń, a zasób, w porównaniu z pierwszą generacją, znacznie się zwiększył - w niektórych modelach do 3000 godzin. Co prawda koszt noktowizorów z takimi konwerterami znacznie wzrósł.

- II+. Ulepszenie przetworników drugiej generacji (patrz wyżej), mające na celu w szczególności zmniejszenie rozmiaru noktowizora i dalszą poprawę jakości „obrazu” (choć z powodu niewielkiego spadku współczynnika wzmocnienia światła). Zauważ, że pod tym oznaczeniem może kryć się zarówno „oryginalna” generacja II+, jak i jej ulepszona wersja Super Gen II+. Ta ostatnia opcja jest w stanie zapewnić zasięg widoczności niemal na poziomie lampowego wzmacniacza obrazu III generacji, a przy tym kosztuje znacznie mniej (choć i tak jest droższa od urządzenia z oryginalnej generacji II+).

- III. W trzeciej generacji lamp wzmacniaczy obrazu producenci zastosowali innowacyjny materiał w konstrukcji fotokatody, który pozwolił znacznie zwiększyć czułość (zarówno ogólną, jak i w zakresie podczerwieni). Konwertery tej generacji są zdolne do pracy w ekstremalnie słabym oświetleniu, zapewniają wyraźny, wysokiej jakości obraz z dużą szczegółowością i mają zasób około 10 000 godzin; dlatego są najbardziej zaawansowane na rynku cywilnym. Jednak głównymi użytkownikami takiego sprzętu są wojsko i przedstawiciele służb specjalnych: to dla nich opisywane zalety mają krytyczne znaczenie, a wzmacniacze obrazu III generacji kosztują 1,5 – 2 razy drożej niż II+ (które są same w sobie nie są tanie), co utrudnia korzystanie z takich urządzeń przez cywilów. Inną wadą tego typu przetworników jest dość duża wrażliwość na oświetlenie boczne.

Stopień powiększenia obrazu, jaki NVD może zapewnić bez cyfrowego przetwarzania obrazu, wyłącznie dzięki systemowi optycznemu. Taki wzrost jest uważany za lepszy niż cyfrowy, ponieważ nie pogarsza wyrazistości widzialnego obrazu; a dla modeli opartych na wzmacniaczach obrazu (patrz „Zasada działania”) jest to zazwyczaj jedyna dostępna opcja.

Teoretycznie im większe powiększenie, tym większy zasięg wykrywania (patrz wyżej), ponieważ silne powiększenie pozwala zobaczyć mniejsze obiekty. Jednak nie zawsze ma sens gonić za maksymalną wydajnością. Faktem jest, że wraz ze wzrostem powiększenia kątowe pole widzenia maleje, a minimalna odległość ostrzenia rośnie (oba, patrz poniżej), co może stwarzać problemy przy niewielkich odległościach. Warto też zauważyć, że wysoki stopień powiększenia negatywnie wpływa na jasność całego układu – w efekcie rzeczywisty zasięg wykrywania w całkowitej ciemności może być wyższy dla urządzenia o mniejszym powiększeniu, ponieważ „łapie” więcej światła. I parametr ten odpowiednio wpływa na koszt.

Należy pamiętać, że noktowizory, w przeciwieństwie do klasycznych lornetek i monokularów, najczęściej mają stałe powiększenie. Praktycznie nie ma modeli z możliwością płynnej regulacji, a jedyną opcją jest zastosowanie dodatkowych nasadek (patrz „Współczynnik kształtu”).

Obecnie na rynku dostępne są noktowizory o powiększeniu optycznym: 1x, 2 - 3x, 3,1 - 4x, > 4x

Średnica soczewki wejściowej, w którą wyposażony jest obiektyw noktowizora.

Parametr ten jest jednym z najważniejszych dla każdego urządzenia optycznego, w tym noktowizora: im większa soczewka, tym więcej światła (lub promieniowania podczerwonego) wpada do niego i tym bardziej czuła jest optyka, przy pozostałych warunkach równych. Minusem tego jest wzrost rozmiarów, wagi i kosztu urządzenia. Ponadto nie zapominaj, że w konstrukcji można zastosować różne sztuczki i dodatkowe technologie; dlatego sam duży obiektyw nie zawsze jest jednoznacznym wyznacznikiem wysokiej klasy.

Rozdzielczość widzialnego obrazu wytwarzanego przez noktowizor. Wskazuje liczba linii (skoków) na milimetr; im wyższy wskaźnik ten - im bardziej szczegółowy obraz może stworzyć NVD, tym lepiej będą na nim widoczne drobne szczegóły. Co prawda takie urządzenia będą odpowiednio kosztować.

W modelach ze wzmacniaczem obrazu (patrz „Zasada działania”) rozdzielczość silnie zależy od generacji przetwornika.

Wielkość obszaru widocznego w noktowizorze z odległości 100 m - innymi słowy największa odległość między dwoma punktami, w których można je jednocześnie widzieć z tej odległości. Nazywa się to również „liniowym polem widzenia”. Wraz z kątowym polem widzenia (patrz niżej) parametr ten charakteryzuje przestrzeń zajmowaną przez optykę; jednocześnie wyraźniej opisuje możliwości konkretnego modelu niż dane dotyczące kątów widzenia.

Kąt widzenia zapewniany przez noktowizor - czyli kąt pomiędzy liniami łączącymi oko obserwatora z dwoma skrajnymi punktami widzialnej przestrzeni. Szerokie kąty widzenia pozwalają na pokrycie dużego obszaru, ale współczynnik powiększenia (patrz wyżej) jest niski; z kolei zwiększenie powiększenia prowadzi do zmniejszenia pola widzenia.

Najmniejsza odległość od obserwowanego obiektu, przy której będzie on wyraźnie widoczny przez NVD. W przypadku normalnego użytkowania noktowizorów odległość ta nie powinna przekraczać minimalnej oczekiwanej odległości od przedmiotowych obiektów; w związku z tym należy pamiętać, że im wyższy współczynnik powiększenia (patrz wyżej), tym z reguły dłuższa jest odległość ogniskowania.