Porównanie Levenhuk Blaze BASE 60 vs Levenhuk Blaze BASE 50

Powiększenie obrazu dostarczonego przez teleskop. Z grubsza rzecz biorąc, parametr ten opisuje, ile razy obiekt widoczny w okularze tubusu będzie większy niż widziany z tej samej odległości gołym okiem.

Wielość to pierwsza liczba (liczby) w cyfrowym oznakowaniu urządzeń optycznych: na przykład oznaczenie 25-75x50 odpowiada wielokrotności od 25x do 75x. Zauważ, że większość nowoczesnych teleskopów ma dokładnie zmienne (regulowane) powiększenie. Pozwala to wybrać tryb pracy w zależności od sytuacji: aby znaleźć żądany obiekt, wygodniej jest zmniejszyć powiększenie, zapewniając szerokie pole widzenia, a gdy już go znajdziesz, zwiększyć powiększenie i zbadać go szczegółowo. Jednak w niektórych modelach zmiana powiększenia wymaga wymiany okularu (patrz „Okular wymienny”).

Duże powiększenie z jednej strony sprawia, że tuba ma „daleki zasięg” i pozwala na łatwe badanie małych obiektów ze znacznych odległości. Z drugiej strony zmniejsza to kąt widzenia, co utrudnia obserwację poruszających się obiektów, a nawet nakierowanie optyki na cel. Ponadto wraz ze wzrostem powiększenia zmniejsza się również średnica źrenicy wyjściowej (patrz poniżej) i apertura rurki; możesz zrekompensować ten szczegół, zwiększając obiektyw, ale ma to odpowiedni wpływ na cenę. Dlatego sensowne jest szukanie wydajnej optyki o wysokim stopniu powiększenia tylko wtedy, gdy takie możliwości są fundamentalnie ważne.

Pole widzenia teleskopu w odległości 1 km od rozważanych obiektów, tzw. „Liniowe pole widzenia”. W rzeczywistości jest to szerokość (średnica) przestrzeni, która wchodzi w pole widzenia patrząc z odległości 1 km.

Parametr ten jest szeroko stosowany w charakterystyce teleskopów wraz z kątowym polem widzenia (patrz poniżej): dane o liniowym polu widzenia są bardziej wizualne i bliskie praktyce, pozwalają ocenić możliwości teleskopu bez uciekania się do specjalnych obliczeń.

Dla modeli o zmiennym powiększeniu (a jest ich większość) liniowe pole widzenia jest wskazane w postaci dwóch liczb - dla powiększenia minimalnego i dla maksymalnego.

Kąt widzenia zapewniany przez teleskop.

Jeśli narysujesz dwie linie od środka soczewki do dwóch przeciwległych punktów wzdłuż krawędzi pola widzenia rury, kąt między tymi liniami będzie odpowiadał kątowemu polu widzenia. W związku z tym im większy kąt, tym szersze pole widzenia; jednak poszczególne elementy będą w nim wydawały się mniejsze. I odwrotnie, zwiększenie powiększenia nieuchronnie wiąże się ze spadkiem kąta widzenia. A ponieważ większość nowoczesnych teleskopów ma zmienny współczynnik powiększenia, kątowe pole widzenia jest również zmienne, a w charakterystyce wskaźnik ten jest wskazany w postaci dwóch liczb - dla minimalnego i maksymalnego powiększenia.

Najmniejsza odległość do rozważanego obiektu, przy której teleskop jest w stanie na nim w pełni zogniskować - czyli minimalna odległość, przy której obraz w okularze pozostanie wyraźny.

Teleskopy zostały pierwotnie zaprojektowane do patrzenia na odległe obiekty, więc jeśli odległość ogniskowania jest zbyt mała, mogą pojawić się problemy. W związku z tym producenci wskazują parametr ten w charakterystyce. Jednak nawet w najmocniejszych i „dalekich” modelach minimalna odległość ostrzenia to około 25 m – na takiej odległości często wystarczy gołe oko. Dlatego warto zwracać uwagę na parametr ten tylko w przypadkach, gdy umiejętność normalnej pracy w pobliżu ma fundamentalne znaczenie - np. gdy rura jest używana na strzelnicy, gdzie odległość do celów może być inna, m.in. całkiem małe.

Średnica obiektywu to przednia soczewka teleskopu. Dla tej cechy używa się również terminu „apertura”.

Średnica obiektywu jest jedną z najważniejszych cech systemu optycznego: ilość światła wpadającego do obiektywu zależy bezpośrednio od apertury, a tym samym od jakości obrazu (szczególnie przy słabym oświetleniu). Z punktu widzenia właściwości optycznych można jednoznacznie stwierdzić, że im większy obiektyw, tym lepiej, zwłaszcza przy dużym współczynniku powiększenia (więcej szczegółów w rozdziale „Średnica źrenicy wyjściowej”). Z drugiej strony duże soczewki znacząco wpływają na wielkość, wagę, a co najważniejsze na koszt teleskopów. Dlatego producenci zwykle wybierają wielkość obiektywu biorąc pod uwagę powiększenie, kategorię cenową oraz specyfikę użytkowania lunety – zwłaszcza, że przy małych powiększeniach i dobrym oświetleniu nawet stosunkowo mała apertura może zapewnić obraz wysokiej jakości. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat tych wzorów, zobacz Średnica źrenicy wyjściowej. Ponadto należy zauważyć, że na cechy „obrazu” wpływają nie tylko matematyczne właściwości optyki, ale także ogólna jakość jej elementów.

Średnica źrenicy wyjściowej teleskopu.

Źrenica wyjściowa to projekcja obrazu „widzianego” przez tubus, który pojawia się bezpośrednio za okularem. Człowiek widzi obraz w teleskopie właśnie dzięki temu, że źrenica wyjściowa jest rzutowana na oko.

Średnica źrenicy wyjściowej odpowiada wielkości obiektywu podzielonej przez współczynnik (patrz wyżej dla obu). Na przykład dla rury o otworze 50 mm, działającej przy wielokrotności 25x, rozmiar ten będzie wynosił 50/25 = 2 mm. Jednocześnie uważa się, że w celu zapewnienia jak najjaśniejszego i najwygodniejszego obrazu źrenica wyjściowa powinna być nie mniejsza niż źrenica oka obserwatora - a to 2 - 3 mm w świetle i do 8 mm (u osób starszych - do 5 - 6 mm) o zmierzchu. Jest to powód, dla którego do komfortowej pracy przy dużych powiększeniach i/lub w warunkach słabego oświetlenia luneta musi mieć dość duży obiektyw. Jednak większość z tych urządzeń optycznych jest przeznaczona do użytku w ciągu dnia i do tego wystarcza źrenica wyjściowa 1,33 mm lub większa.

W większości nowoczesnych lunet średnica źrenicy wyjściowej jest oznaczona dwiema liczbami - dla minimalnego i maksymalnego powiększenia.

Możliwość zdjęcia okularu teleskopu i zastąpienia go innym.

Okular to jedna z kluczowych części urządzenia optycznego, która decyduje nie tylko o wygodzie użytkownika, ale także o całkiem praktycznych momentach pracy. Czyli współczynnik powiększenia zależy od charakterystyki tej części (patrz wyżej) - do tego stopnia, że w niektórych teleskopach zmiana powiększenia odbywa się wyłącznie poprzez zmianę okularów. Niektóre pozwalają na montaż różnych okularów - ze stałym lub zmiennym powiększeniem. Ponadto okulary mogą różnić się odstępem źrenicy, zakresem korekcji dioptrii (patrz wyżej) i innymi praktycznymi cechami.

Zauważ, że funkcja ta jest typowa głównie dla modeli premium. Jednocześnie nie wszystkie okulary dostępne dla tego modelu są zwykle dostarczane w zestawie. Wybierając „oko”, należy pamiętać, że wielu producentów nie produkuje okularów do wszystkich rur swojej marki, ale do poszczególnych serii lub nawet pojedynczych modeli; dlatego do kwestii kompatybilności należy podchodzić bardzo ostrożnie.

Rodzaj oświecenia optycznego, jaki zapewnia luneta.

Pokrycie to specjalna powłoka nakładana na powierzchnię soczewki. Takie pokrycie ma na celu zmniejszenie strat światła na granicy powietrze-szkło. Takie straty nieuchronnie występują na skutek odbicia światła, a pokrycie antyodbiciowa „odwraca” odbite promienie, zwiększając w ten sposób przepuszczalność światła przez soczewkę. Ponadto funkcja ta zmniejsza ilość odblasków na obiektach widocznych przez lunetę.

Rodzaje oświecenia mogą być:

- Pojedyncza warstwa. Ten znak wskazuje, że jedna lub więcej powierzchni soczewek (ale nie wszystkie) są pokryte pojedynczą warstwą powłoki antyodblaskowej. Jest to niedrogie rozwiązanie, które można stosować nawet w podstawowych urządzeniach optycznych. Z drugiej strony filtruje pewne widmo światła, które zniekształca odwzorowanie kolorów na widzialnym obrazie - czasami dość wyraźnie. Ponadto w tym przypadku na niektórych powierzchniach soczewek w ogóle nie ma powłoki, co nieuchronnie prowadzi do odblasków w polu widzenia. Dlatego oświecenie jednowarstwowe jest najprostszym typem i jest stosowane niezwykle rzadko, głównie w modelach niedrogich.

- Pełna pojedyncza warstwa. Odmiana opisanej powyżej jednowarstwowej powłoki antyodbiciowej, w której pokrycie antyodbiciowa występuje na wszystkich powierzchniach soczewek (na każdej granicy "powietrze-szkło"). Choć opcja ta charakteryzuje się...również zniekształceniem barw, pozbawiona jest innej, najistotniejszej wady „niepełnych” doprecyzowań – odblasków w polu widzenia. A wspomniane zniekształcenie kolorów najczęściej nie jest krytyczne. Przy tym wszystkim pełne jednowarstwowe oświecenie jest stosunkowo niedrogie, dzięki czemu jest bardzo popularne w teleskopach poziomu początkowego i pierwotnego-pośredniego.

- Wielowarstwowy. Rodzaj powłoki przeciwodblaskowej, w której wielowarstwowa powłoka odblaskowa jest nakładana na jedną lub więcej powierzchni soczewki (ale nie wszystkie). Zaletą takiej powłoki nad jednowarstwową jest to, że równomiernie przepuszcza prawie całe widmo widzialne i nie powoduje zauważalnych zniekształceń kolorów. Brak powłoki na poszczególnych powierzchniach obniża koszt urządzenia (w porównaniu z pełną powłoką wielowarstwową), ale nie da się całkowicie pozbyć olśnienia w takim systemie.

- Pełna wielowarstwowa. Najbardziej zaawansowany i skuteczny z nowoczesnych rodzajów powłok: wielowarstwowa powłoka nakładana jest na wszystkie powierzchnie soczewek. W ten sposób uzyskuje się wysoką jasność i klarowność „obrazu” z naturalnym odwzorowaniem kolorów i brakiem odblasków. Wadą tej opcji jest klasyczna - wysoki koszt; w związku z tym pełna wielowarstwowa powłoka jest typowa głównie dla teleskopów wysokiej jakości.

Rodzaj pryzmatów, używanych w konstrukcji lunety (jeśli są na wyposażeniu).

— Roof. Pryzmat dachowy typu Roof nie zmienia kierunku wpadającego do niego światła - wiązka światła przechodzi przez kilka wewnętrznych odbić i wychodzi w tym samym kierunku i na tym samym poziomie, na którym weszła. Pryzmaty te są używane w modelach z okularem prostym; pozwalają na zwiększenie ogniskowej lunety i uzyskanie dużego powiększenia bez znacznego zwiększania długości samego przyrządu.

— Porro. Klasyczny pryzmat tego typu zapewnia "obrót" wpadającego światła o 180°; z tego powodu Porro są używane w parach. Stosuje się je w prawie wszystkich lunetach z okularami ustawionymi pod kątem 45°, a także w modelach „prostych”, w których okular jest przesunięty względem osi optycznej obiektywu (zazwyczaj do góry). Patrz "Umiejscowienie okularu", aby poznać zalety pierwszego wariantu; a umieszczenie okularu nad obiektywem zmniejsza długość lunety, a w niektórych sytuacjach takie ustawienie jest najwygodniejsze. Podobnie jak Roof, pryzmaty Porro zapewniają zwiększoną ogniskową; uważa się, że zapewniają one szersze pole widzenia i dobrą głębię obrazu. Wadą tego wariantu to zwiększenie wymiarów lunety na wysokość.