Porównanie Manfrotto MTPIXIEVO vs Arsenal GP-01ST

Minimalna wysokość od podstawy, na której można zamontować głowicę statywu.

Im niższa minimalna wysokość, tym lepiej statyw nadaje się do makrofotografii i fotografowania obiektów; dodatkowo od tego wskaźnika zależy zakres regulacji wysokości dostępny dla użytkownika. Należy pamiętać, że w przypadku modeli z możliwością obracania wysięgnika (patrz poniżej) minimalna wysokość jest podana dla tradycyjnego położenia wysięgnika, platforma uniesiona. A jeśli deklarowane minimum jest znacznie mniejsze niż długość złożonego statywu (na przykład 15 cm przy długości 50 cm), oznacza to, że nogi mogą „rozłożyć” do pozycji poziomej lub bliskiej, tym samym niedoceniając całą konstrukcję.

Maksymalna wysokość od podstawy, na której można zamontować głowicę statywu.

Do użytku na biurku (patrz „Instalacja”) duża wysokość nie jest wymagana, dlatego w większości tych modeli liczba ta nie przekracza 20 cm - jedynymi wyjątkami są niektóre specyficzne monopody. W związku z tym różnica wysokości między różnymi konstrukcjami blatów w większości przypadków nie ma większego znaczenia. Ale w modelach podłogowych „niewymiarowe” mają maksymalną wysokość około 40 - 50 cm, a najwyższe mogą otwierać się do 2,5 m, a nawet wyżej. W takich przypadkach przy wyborze warto wziąć pod uwagę specyfikę użytkowania. Dlatego sensowne jest szukanie konkretnego modelu na 150-160 cm, jeśli fundamentalnie ważne jest, aby zainstalować kamerę na poziomie oczu (poziom oczu jest zwykle gdzieś 10 cm niższy niż wzrost osoby). Jednocześnie większość kamer i wiele aparatów ma obrotowe ekrany, które pozwalają z łatwością patrzeć na urządzenie od góry do dołu; i nawet przy braku takiego ekranu schylanie się do poziomu aparatu nie jest takie trudne. A na statywy o wysokości 170 cm i więcej warto zwrócić uwagę głównie w przypadkach, gdy planowane jest fotografowanie nad głowami – na przykład relacje z wydarzeń publicznych.

Liczba poszczególnych sekcji składających się na nogi statywu lub wędkę do monopodu (patrz „Rodzaj”).

W modelach stacjonarnych (patrz „Instalacja”) nogi często w ogóle nie są podzielone na sekcje, w takich przypadkach parametr ten nie jest w ogóle wskazany. Z kolei prawie wszystkie stojaki podłogowe mają kilka sekcji, a liczba tych ostatnich przy tej samej maksymalnej wysokości może być różna. Należy przy tym pamiętać, że większa ilość sekcji oznacza mniejszy rozmiar każdego z nich i bardziej kompaktowe wymiary statywu po złożeniu; a mniejsza liczba - upraszcza konstrukcję, zwiększa jej niezawodność i obniża koszty.

Najpopularniejsze w naszych czasach opcje na ilość odcinków - 2 sztuki, 3 sztuki, 4 sztuki, 5 szt., 6 szt., 8 szt..

Możliwość wyjęcia głowicy statywu i zastąpienia jej inną w razie potrzeby. Dzięki temu statyw jest bardziej wszechstronny: na przykład możesz wykonywać zdjęcia panoramiczne za pomocą głowicy 2D (patrz „Rodzaj głowicy”), a we właściwym czasie możesz zastąpić ją głowicą kulową, która jest bardziej odpowiednia do zdjęć operacyjnych. Odłączana głowica jest niezbędna do profesjonalnych statywów.

Główny materiał użyty do budowy korpusu lub nóg (w zależności od typu) statywu.

- Plastikowe. Główną zaletą tworzywa jest jego niski koszt, wynikający m.in. z łatwości obróbki i przydatności do tworzenia części o skomplikowanych kształtach. Ponadto materiał ten może być elastyczny, mieć dowolny kolor, a nawet stać się przezroczysty. Z drugiej strony jego wytrzymałość jest znacznie mniejsza niż w przypadku innych materiałów statywowych; jest to więcej niż wystarczające do pracy z niewielką wagą, jednak tworzywo sztuczne nie nadaje się do podtrzymywania masywnego sprzętu i tworzenia długich podpór, które ze względu na dużą długość podlegają znacznym obciążeniom zginającym. Dlatego głównym obszarem zastosowania tego materiału są dziś zaciski i małe stojaki stołowe, m.in. elastyczna konstrukcja (patrz „Rodzaj”).

- Aluminium. Stopy na bazie aluminium charakteryzują się połączeniem dużej wytrzymałości z niską wagą, co sprawia, że doskonale nadają się do tworzenia statywów dowolnego formatu - m.in. i klasyczny pełnowymiarowy. Koszt tego materiału jest jednak nieco wyższy niż plastiku i stali, ale niewiele, a wspomniane zalety z nawiązką pokrywają tę wadę. Z tego powodu materiał ten cieszy się największą popularnością we współczesnych statywach, ma szerokie zastosowanie w prawie wszystkich typach i kategoriach cenowych.

- Stal. Stal charakteryzuje się dużą wytrzymałością – nawet wyższą niż w przypadku opisanych powyżej stopów aluminium, przy nieco niższym koszcie. Jednocześnie ten materiał jest dość ciężki. To z jednej strony przyczynia się do stabilności, z drugiej utrudnia przenoszenie z miejsca na miejsce. I chociaż to ostatnie dotyczy głównie statywów podłogowych (patrz „Instalacja”), jednak nawet w kompaktowych modelach stołowych stal jest nadal dość rzadko używana.

- Włókno węglowe.... Najbardziej zaawansowany materiał używany do nowoczesnych statywów. CFRP, czyli węgiel, to kompozyt włókien węglowych osadzonych w wypełniaczu – zwykle specjalnej żywicy. Pod względem wytrzymałości jest to połączenie porównywalne ze stalą, natomiast materiał ten waży bardzo niewiele, co jest szczególnie przydatne w przypadku pełnowymiarowych statywów. Jego główną wadą jest wysoki koszt, dlatego profesjonalne modele klasy premium pozostają przywilejem CFRP. Ponadto karbon wymaga ostrożnego obchodzenia się ze względu na jego wrażliwość na precyzyjne uderzenia - łatwo pękają.

- Metal. Ta opcja jest wskazana w przypadkach, gdy producent z tego czy innego powodu nie określił składu metalu w charakterystyce. Najczęściej oznacza to aluminium lub stal, właściwości i cechy użytkowe obu opisano powyżej; jednak można również spotkać inne rodzaje metalu. W każdym razie przy ocenie niezawodności i trwałości takiego statywu najlepiej skupić się na jego półki cenowej.

- Węgiel. Inna nazwa CFRP opisana powyżej; używane przez niektórych producentów ze względu na zwięzłość i „solidność dźwięku”.

Materiałem podpór jest dolna część nóg, bezpośrednio stykająca się z powierzchnią, na której stoi statyw.

- Gumowe. Gumowe nóżki są idealne do stosowania na twardych powierzchniach. Niezawodnie stoją na niemal każdym materiale, nie ślizgają się, a nawet mają tendencję do lekkiego „przyklejania się”, dodatkowo przytrzymując statyw w miejscu. Ponadto takie podpory nie uszkadzają delikatnych powłok, takich jak parkiet czy polerowane drewno, a same z kolei dobrze opierają się uszkodzeniom, nie boją się asfaltu i innych szorstkich materiałów. Przy montażu na ziemi, lepkim lub sypkim materiale gumowe jest nieco gorsza niż kolce, ale moment ten rzadko jest krytyczny, a podpory tego typu są szeroko rozpowszechnione we współczesnych statywach.

- Ciernie. Podpory w postaci dość ostrych kolców są w stanie przebić się przez miękkie powierzchnie, niezawodnie mocując na nich całą konstrukcję. Ta opcja jest idealna do montażu na miękkim podłożu, piasku lub glinie, na gęstym śniegu itp. Jednocześnie ostre kołki nie nadają się do twardych powierzchni: mają tendencję do ślizgania się i mogą uszkodzić miękkie materiały. Dlatego w czystej postaci ten rodzaj podparcia jest dość rzadki, częściej stosuje się kombinację kolca / gumy (patrz poniżej).

- Kolce / gumowe. Podpory w postaci kolców z nałożonymi na nie zdejmowanymi gumowymi nakładkami. Obie opcje osobno, patrz...wyżej, a ich połączenie sprawia, że konstrukcja jest tak wszechstronny, jak to tylko możliwe, pozwalając na dopasowanie go do różnych rodzajów powierzchni. Tak więc ciernie dobrze nadają się na trawnik lub plażę, a jeśli musisz przenieść się na asfalt lub wejść do pokoju, ostre podpory można przykryć gumowymi nakładkami. Ze względu na tę wszechstronność, połączone podpory są bardzo popularne wśród statywów podłogowych (patrz „Instalacja”), ale nie ma sensu ich używać w modelach stołowych.

- Plastikowe. Podpory pod wieloma względami podobne do opisanych powyżej gumowych; przeznaczony również do stosowania głównie na twardych powierzchniach, w tym delikatnych. Jedną z kluczowych zalet plastiku jest jego niski koszt. Z drugiej strony takie podpory są nieco mniej niezawodne i trwałe niż gumowe i mają większą skłonność do ślizgania się, dlatego są znacznie mniej powszechne.

- Magnetyczny. Wsporniki z wbudowanymi magnesami trwałymi, które mogą „przyklejać się” do powierzchni magnetycznych i zapewniają dodatkowe bezpieczne mocowanie. Stosowane są wyłącznie w statywach biurkowych, w większości elastycznych (patrz "Rodzaj") - nie ma sensu montować takich podpór w większym modelu. Jednak w przypadku kompaktowych konstrukcji siła magnesów może wystarczyć nawet do utrzymania statywu zawieszonego do góry nogami razem z aparatem. Z drugiej strony dość rzadko zdarza się umieszczanie statywów na metalu, więc ta opcja również nie była powszechnie stosowana.

- Koła. Podpory w postaci kółek, zazwyczaj samonastawnych (jak w krzesłach biurowych). Rzadko występują, głównie w profesjonalnych statywach studyjnych do filmowania: zarówno same statywy, jak i zamontowane na nich kamery są dość masywne, a całą konstrukcję łatwiej przenosić z miejsca na miejsce na kółkach.