Porównanie Asus Xonar U7 MKII vs Asus Strix Soar

Sposób instalacji i podłączenia karty dźwiękowej zależy od typu.

- Wewnętrzny. Takie modele są zaprojektowane tak, aby funkcjonowały jako stały element systemu. Są instalowane w jednostce systemowej komputera, w gnieździe na płycie głównej (PCI lub PCIe, patrz „Interfejs połączeń”) w taki sposób, że tylko panel z wejściami i wyjściami znajduje się zwykle na zewnątrz. Jedną z głównych zalet kart wewnętrznych jest ich kompaktowość - nie zajmują miejsca na zewnątrz i praktycznie nie wpływają na wymiary jednostki systemowej. Jednocześnie pod względem funkcjonalności takie modele mogą się różnić od najprostszych opcji niedrogich po zaawansowane profesjonalne rozwiązania. Z drugiej strony, pod względem połączenia, karty wewnętrzne są mniej uniwersalne i bardziej skomplikowane niż zewnętrzne: wymaga to przynajmniej demontażu obudowy komputera, a opcje instalacji są ograniczone zarówno charakterystyką płyty głównej, jak i dostępnością miejsca wewnątrz walizka. Uważa się również, że karty tego typu są bardziej podatne na zakłócenia elektromagnetyczne, ponieważ znajdują się w bliskiej odległości od elementów elektronicznych komputera.

- Zewnętrzny. Jak sama nazwa wskazuje, modele tego typu podczas pracy znajdują się poza obudową komputera i korzystają z odpowiednich interfejsów połączeniowych - USB lub FireWire (patrz niżej). Z zalet kart zewnętrznych warto zwrócić uwagę przede wszystkim na wygodę w...połączeniu: w końcu podłączenie wtyczki do zewnętrznego gniazdka jest znacznie łatwiejsze i szybsze niż majstrowanie przy wypchaniu obudowy. Dzięki temu jedna karta może być z łatwością używana na kilku komputerach, w razie potrzeby łącząc się ponownie. Ponadto są niezastąpione w laptopach i niektórych komputerach stacjonarnych, gdzie instalacja wewnętrznych kart dźwiękowych nie jest konstrukcyjnie przewidziana. Kolejną zaletą jest oddalenie od „wypychania” komputera, co zmniejsza poziom zakłóceń. Główną wadą tego typu kart jest potrzeba dodatkowego miejsca na nie w pobliżu komputera; natomiast bardziej zaawansowane modele z reguły zajmują więcej miejsca. Dodatkowo w przypadku urządzeń z zasilaniem pomocniczym (patrz niżej) potrzebne będzie osobne gniazdo.

Główny interfejs używany do podłączenia karty dźwiękowej do komputera lub innego urządzenia.

Podobnie jak same karty dźwiękowe, używane w nich interfejsy są podzielone na wewnętrzne ( PCI, PCI-E USB, FireWire, Thunderbolt, mini-jack 3,5 mm, Bluetooth). Oto bardziej szczegółowy opis każdej z tych opcji:

- PCI-E. Główny nowoczesny interfejs do podłączania wewnętrznych urządzeń peryferyjnych (w tym kart dźwiękowych) do płyt głównych komputerów. Używany w większości modeli wewnętrznych (patrz wyżej). Główną zaletą rozwiązań PCI-E jest to, że złącza do ich połączenia można znaleźć na prawie każdej nowoczesnej płycie głównej. To prawda, że te złącza mogą być potrzebne do innych komponentów - karty graficznej, tunera telewizyjnego, a nawet dysku SSD; jednak nawet na najprostszych płytach głównych jest zwykle kilka gniazd PCI-E, więc tego momentu nie można nazwać poważną wadą.

- PCI. Interfejs do podłączenia kart rozszerzeń do płyty głównej komputera. Jest poprzednikiem PCI-E, ma znacznie niższą przepustowość i skromniejsze możliwości, więc jest ogólnie przestarzały. Niemniej jednak w naszych czasach płyty główne z takimi złączami i karty dźwiękowe do interfejsu PCI (w tym dość zaawansowane) są nadal produkowane. Wynika to z faktu, że do pracy z dźwiękiem wystarcza stos...unkowo niska przepustowość; a zainstalowanie karty dźwiękowej w gnieździe PCI pozostawia wolne gniazda PCI-E, które mogą być wymagane w przypadku komponentów, które są bardziej wymagające pod względem szybkości połączenia. W każdym razie przed zakupem takiej karty dźwiękowej nie zaszkodzi osobno upewnić się, że „płyta główna” ma złącze do jej połączenia.

- USB. Połączenie przez standardowy port USB. Jest to najpopularniejszy nowoczesny interfejs dla zewnętrznych urządzeń peryferyjnych, który można znaleźć w prawie wszystkich nowoczesnych komputerach PC i laptopach; więc większość zewnętrznych kart dźwiękowych jest wykonywana dla USB. Wady tej metody połączenia można przypisać tylko temu, że złącza USB mogą być wymagane w przypadku innych urządzeń - może to powodować problemy z niewielką liczbą portów i dużą ilością urządzeń peryferyjnych. Z drugiej strony takie sytuacje nie zdarzają się tak często, a do ich rozwiązania wystarczy mieć pod ręką rozdzielacz USB (hub).
Oddzielnie zauważamy, że oprócz tradycyjnych pełnowymiarowych portów USB, nowoczesne komputery i laptopy coraz częściej zapewniają bardziej kompaktowe USB C. Jednak karty dźwiękowe są najczęściej tworzone dla pierwszego typu; jedynymi wyjątkami są niektóre modele dla Thunderbolt (patrz poniżej), jednak dla nich to Thunderbolt, a nie USB, jest określany jako interfejs połączenia.

- FireWire. To także IEEE 1394. Interfejs do urządzeń zewnętrznych, który kiedyś cieszył się pewną popularnością, dziś już prawie wyszedł z użycia.

- Piorun. Uniwersalne złącze peryferyjne stosowane przede wszystkim w komputerach i laptopach Apple. Należy pamiętać, że różne generacje Thunderbolta różnią się rodzajem złącza fizycznego: wersje v1 i v2 wykorzystują złącze miniDisplayPort, wersja v3 wykorzystuje złącze USB C. Wybierając więc kartę dźwiękową z takim złączem, należy koniecznie wyjaśnij ten punkt. Z drugiej strony wersje Thunderbolt z różnymi złączami są dość wzajemnie kompatybilne dzięki odpowiednim adapterom.

- 3,5 mm (mini-jack). Mini-jack to jedno z najpopularniejszych złączy audio. Jest jednak zwykle dostarczane jako jedno z wejść audio (patrz poniżej) i rzadko jest używane jako główny interfejs do podłączenia karty dźwiękowej do urządzenia zewnętrznego. Takie połączenie można znaleźć głównie w specjalistycznych modelach gier, w tym przeznaczonych do użytku z konsolami. Jednocześnie w takich modelach mini-jack można połączyć, z możliwością podłączenia zarówno sygnału liniowego (analogowego) za pomocą konwencjonalnego przewodu elektrycznego, jak i sygnału optycznego (cyfrowego) za pomocą kabla TOSLINK. Przypomnijmy, że interfejs optyczny wyróżnia się całkowitą niewrażliwością na zakłócenia zewnętrzne, umożliwia przesyłanie dźwięku wielokanałowego, jednak kable do takiego połączenia wymagają ostrożnej obsługi.

- Bluetooth. Połączenie bezprzewodowe Bluetooth. Występuje głównie w modelach przeznaczonych do użytku ze smartfonami i tabletami - w takich gadżetach jest niewiele złączy przewodowych, jednak moduły Bluetooth są prawie gwarantowane. To prawda, początkowo przy takim transferze dźwięk jest mocno skompresowany, co zauważalnie wpływa na jego jakość; jednak obsługa aptX jest zwykle zapewniana w nowoczesnych kartach dźwiękowych Bluetooth, aby skorygować ten niedobór. Oczywiście źródło sygnału również musi obsługiwać tę technologię – warto się o tym upewnić przed zakupem.

Karta dźwiękowa może współpracować z komputerami Mac.

W tym przypadku Mac (Macintosh) obejmuje zarówno tytułową linię komputerów stacjonarnych produkowanych przez Apple, jak i laptopy MacBook. Zarówno te, jak i inne mają pewne różnice sprzętowe od „zwykłych” komputerów stacjonarnych i laptopów, ponadto zostały pierwotnie stworzone dla własnego systemu operacyjnego MacOS tego samego Apple’a. Wszystko to doprowadziło do specyficznych wymagań dla urządzeń peryferyjnych, m.in. i karty dźwiękowe — nie wszystkie modele działają poprawnie z komputerem Mac. Dlatego jeśli kupujesz kartę dźwiękową do takiego komputera lub laptopa, warto upewnić się, że obsługa Maca jest bezpośrednio zadeklarowana dla wybranego modelu.

Należy pamiętać, że produkty Apple mają bardzo ograniczone możliwości wymiany wewnętrznych urządzeń peryferyjnych przez użytkownika, a karty dźwiękowe w ogóle nie znajdują się na liście komponentów do wymiany. Dlatego modele Mac są zwykle zewnętrzne (patrz Typ).

Konieczność podłączenia dodatkowego zasilania do karty dźwiękowej.

Większość wewnętrznych i zewnętrznych (patrz „Rodzaj”) kart dźwiękowych jest zasilana bezpośrednio przez złącze połączeniowe (patrz „Interfejs połączeń”). Jednocześnie do normalnej pracy zaawansowanych modeli (na przykład audiofilskich i gamingowych, a także niektórych DAC-ów; patrz „Widok”) ta moc może nie wystarczyć, co wymaga dodatkowego zasilania. W wewnętrznych kartach dźwiękowych odbywa się to z zasilania komputera, w zewnętrznych - bezpośrednio z 230 V.

Zakres dynamiczny przetwornika cyfrowo-analogowego to stosunek między najgłośniejszym dźwiękiem, jaki konwerter może wytworzyć, a najcichszym. Im szerszy zakres dynamiki, tym bogatszy dźwięk, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że ciche dźwięki uzupełniające ogólny obraz zostaną zagłuszone podczas konwersji. Jednocześnie należy zauważyć, że prawie wszystkie nowoczesne karty dźwiękowe zapewniają zakres dynamiki wystarczający do wygodnego codziennego użytkowania, a w wielu modelach parametr ten może w ogóle nie być wskazany. Warto zwrócić na to uwagę przy wyborze zaawansowanej, specjalistycznej karty dźwiękowej – na przykład gamingowej (patrz „Widok”). Minimum dla modeli profesjonalnych to 90 dB, w praktyce wśród podobnych rozwiązań wartość ta wynosi zwykle 120 dB lub więcej.

Parametr ten określa stosunek „czystego” dźwięku wytwarzanego przez przetwornik cyfrowo-analogowy na wyjściu do wszystkich szumów zewnętrznych. Jest on więc dość wyraźnym wskaźnikiem czystości dźwięku. Ze względu na stosunek sygnału do szumu DAC współczesne karty dźwiękowe można podzielić w następujący sposób:

do 90 dB — poziom początkowy;
90-100 dB — średni poziom, zaawansowane modele "domowe";
ponad 100 dB - poziom profesjonalny.

Zakres dynamiczny przetwornika ADC to stosunek między najgłośniejszym i najcichszym dźwiękiem, który konwerter jest w stanie odbierać i przetwarzać. Im większy jest parametr ten, tym pełniejszy obraz cyfrowo przekonwertowanego dźwięku, tym mniej ciche szczegóły (które jednak wpływają na ogólny dźwięk) pozostaną podczas digitalizacji „za kulisami”. Jednocześnie zauważamy, że parametr ten jest krytyczny tylko dla profesjonalnego nagrywania i dlatego jest dość rzadko wskazywany w charakterystyce, zwykle tylko w modelach o odpowiedniej specjalizacji (w szczególności interfejsy audio, patrz „Widok”).

Liczba wyjść ze złączami mini-Jack 3,5 mm w konstrukcji karty dźwiękowej. To właśnie z tego złącza korzysta zdecydowana większość nowoczesnych słuchawek i głośników komputerowych we wszystkich kategoriach cenowych (choć jest to stosunkowo rzadkie w technologii z najwyższej półki) i jest bardzo popularne w innych urządzeniach audio klasy konsumenckiej. Dlatego prawie wszystkie karty dźwiękowe klasy podstawowej i średniej mają co najmniej jedno gniazdo 3,5 mm; brak takich wyjść jest typowy dla modeli specjalistycznych (na przykład DAC, patrz "Widok"). Zwracamy również uwagę, że pojedyncze wyjście mini-jack może pracować z maksymalnie dwoma kanałami, jednak ten interfejs jest również wykorzystywany w wielokanałowych systemach dźwiękowych – w tym przypadku karta dźwiękowa wyposażona jest w kilka złączy, z których każde odpowiada za własnej części systemu. Na przykład w systemach 5.1 jedno złącze jest przydzielone do środka, jedno do pary przednich kanałów, jedno do pary tylnych kanałów, a jedno do subwoofera.

Podobnie jak w przypadku wejść 3,5 mm (patrz wyżej), wyjścia tego typu mogą mieć różne przeznaczenie, a nawet można je rekonfigurować.

Liczba wyjść ze złączami RCA(potocznie zwanymi „tulipanami”) w konstrukcji karty dźwiękowej. Podobnie jak interfejsy Jack i mini-Jack, RCA jest przeznaczony do przenoszenia sygnału analogowego, ale tylko jeden kanał może być przesyłany jednym kablem. Z jednej strony poprawia to jakość dźwięku, z drugiej strony do transmisji sygnału stereo zamiast jednego potrzebne są dwa złącza. Dlatego RCA praktycznie nie jest stosowane w słuchawkach i bardzo rzadko występuje w głośnikach „czysto komputerowych”, jednak jest dość popularne w systemach głośnikowych klasy domowej i może być przydatne, jeśli planujesz zbudować taki głośnik w oparciu o komputer.

Oddzielnie zauważamy, że to wyjście nie powinno być mylone z koncentrycznym S / P-DIF (patrz poniżej): chociaż to ostatnie wykorzystuje również gniazdo RCA, zasadniczo różni się formatem sygnału i ma określone wymagania dotyczące kabli.