Porównanie Ergo ST-29 vs Sven SPS-575

Liczba pojedynczych głośników zawartych w pakiecie dostawy. W większości przypadków tutaj w rzeczywistości wskazany jest format audio obsługiwany przez zestaw, a także odpowiada mu faktyczna liczba głośników. Na przykład zestaw 2.0 zawiera zwykłą parę głośników stereo (bez subwoofera); jest to najczęściej uważane za wystarczające do słuchania muzyki. 2.1 to dwa główne głośniki plus subwoofer, 5.1 to pięć głośników (centralny, para przednich, para tylnych) i subwoofer. Należy tutaj zauważyć, że 5.1 to najbardziej zaawansowany format występujący we współczesnych głośnikach komputerowych. Już teraz pozwala na uzyskanie efektu przestrzennego dźwięku „ze wszystkich stron”, a przy tym jest stosunkowo niedrogi. Bardziej rozbudowane zestawy – 7.1 itd. – warto szukać wśród głośników ogólnego przeznaczenia.

Szczególnym przypadkiem są modele w postaci jednego głośnika. Z reguły są to zestawy stereo (2.0), wykonane w formacie „soundbar” - dwa głośniki (lub dwa zestawy głośników) w jednej wspólnej obudowie. W niektórych sytuacjach takie urządzenia są wygodniejsze niż oddzielne głośniki; soundbary jednak są bardziej masywne i nie pozwalają na zmianę względnej pozycji głośników, dostosowując dźwięk. Dlatego ta opcja jest w naszych czasach rzadka.

Liczba poszczególnych pasm częstotliwości odtwarzanych przez głośnik. Dla każdej takiej drogi przydzielony jest co najmniej jeden dedykowany głośnik.

Celem korzystania z kilku dróg jest to, że optymalna konstrukcja głośnika będzie również różna dla różnych częstotliwości (na przykład lepiej, aby głośniki wysokotonowe były małe, a głośniki niskotonowe duże). W ten sposób podzielenie dźwięku na drogi poprawia dźwięk. Z kolei zalety głośników jednodrożnych to kompaktowość i niższy koszt.

Modele na 2(LF / HF) lub 3 drogi (LF/MF/HF) są uważane za klasyczne opcje wielodrożnych głośników komputerowych. Są też głośniki 2.5 - mają 2 oddzielne głośniki dla LF i HF oraz kombinację LF + MF.

Zakres częstotliwości dźwięku wspierany głośnikami. Im szerszy jest ten zakres – tym pełniejszy odtwarzany dźwięk, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że niektóre z tych detali na niskich lub wysokich częstotliwościach pozostaną „nieusłyszane”. Jednocześnie ucho ludzkie jest w stanie słyszeć częstotliwości rzędu 16 – 22000 Hz, a wraz z wiekiem zakres ten zawęża się jeszcze bardziej. W nowoczesnym sprzęcie audio, zwłaszcza na najwyższym poziomie, zakresy mogą być szersze, ale z praktycznego punktu widzenia nie ma to większego sensu. Ponadto należy zauważyć, że szeroki zakres częstotliwości sam w sobie nie gwarantuje wysokiej jakości dźwięku – wiele zależy też od reakcji na częstotliwość.

Całkowita moc znamionowa głośników to suma mocy znamionowych wszystkich komponentów (przednich, tylnych, centralnych itp.).

Znamionowa zwykle oznacza najwyższą średnią moc dźwięku, jaką głośniki mogą dostarczyć bez przeciążenia i uszkodzenia. Poszczególne piki w dźwięku mogą znacznie przekraczać wskaźnik ten, jednak kluczowa jest wartość średnia - w szczególności ta wartość określa ogólną głośność głośników. Co prawda, należy mieć na uwadze, że w zestawach z subwooferem ten ostatni może stanowić około połowy całkowitej mocy całego zestawu, podczas gdy o rzeczywistej głośności decydują przeważnie główne głośniki. W praktyce oznacza to, że przy równej mocy całkowitej głośniki z subwooferem mogą brzmieć zauważalnie ciszej niż model bez subwoofera: np. zestaw 2.0 o mocy 20 W będzie miał 10 W na jeden kanał główny, podczas gdy w modelu 2.1 o mocy 20 W z 10-watowym subwooferem główne głośniki będą miały tylko po 5 W.

Jeśli chodzi o konkretne wartości, to w najcichszych współczesnych głośnikach komputerowych moc nie przekracza 10 W. Wskaźnik 10 - 25 W można nazwać stosunkowo skromnym, 25 - 50 W jest przeciętny, a wartości 50 - 100 W i wyższe spotyka się głównie w zestawach z subwooferami, gdzie znaczna część mocy spada na subwoofer (choć są też zwykłe głośniki stereo o podobnej charakterystyce).
<...br> Teoretycznie moc głośników wpływa również na ich kompatybilność z konkretnym wzmacniaczem: głośniki nie powinny być od niego gorsze pod względem mocy znamionowej, w przeciwnym razie możliwe są zniekształcenia dźwięku, a nawet uszkodzenie sprzętu. Jednak w zdecydowanej większości przypadków głośniki komputerowe są używane z własnymi wzmacniaczami, optymalnie dobranymi do głośników zainstalowanych w głośnik. Tak więc ten szczegół nabiera znaczenia tylko w bardzo specyficznych przypadkach - na przykład podczas wymiany wzmacniacza zewnętrznego z zestawu (patrz poniżej) na inny.

Moc znamionowa subwoofera z zestawu głośnikowego.

Przypomnijmy, że subwoofer to wyspecjalizowany głośnik do niskich i ultraniskich częstotliwości; ten głośnik jest szczególnie przydatny w grach i filmach, a do takich treści najważniejszy jest dobrze zdefiniowany bas. W związku z tym nasycenie i (do pewnego stopnia) ogólna jakość dźwięku niskich częstotliwości zależy od mocy takiego głośnika. Subwoofery z reguły dobierane są do mocy pozostałych elementów systemu, jednak zestawy o podobnej łącznej mocy kanałów głównych mogą nadal różnić się charakterystyką subwooferów.

Warto również zauważyć, że moc tego komponentu może stanowić bardzo istotną część całkowitej mocy zestawu głośnikowego: w niektórych modelach około połowa „całkowitych watów” (lub nawet więcej) przypada na subwoofer. Warto to rozważyć przy porównywaniu; aby uzyskać więcej informacji, patrz „Moc całkowita”.

— Bluetooth. Technologia używana do bezprzewodowego łączenia różnych urządzeń. Pozwala na przesyłanie sygnału audio, w tym celu najczęściej wykorzystywana jest w głośnikach komputerowych. Funkcja ta jest szczególnie wygodna w przypadku korzystania z głośników z urządzeniami, które posiadają własne moduły Bluetooth - przede wszystkim z laptopami i komputerami All-In-One; możliwe jest również podłączenie do kompaktowych gadżetów, takich jak smartfon czy tablet (choć z takimi urządzeniami zwykle wygodniej jest korzystać ze specjalistycznych głośników z własnym zasilaniem). A dla komputerów, które nie mają Bluetooth, dostępne są oddzielnie podłączane adaptery. Zasięg takiego połączenia wynosi co najmniej kilka metrów; wygoda wynikająca z braku zbędnych przewodów jest oczywista. Należy jednak pamiętać, że zwykłe połączenie Bluetooth dość mocno kompresuje dźwięk i może pogorszyć jego jakość. Dlatego jeśli ten szczegół jest dla Ciebie krytyczny, warto wybrać głośniki z obsługą jednej z opcji aptX lub z wyższą wersją Bluetooth. Każda kolejna „generacja” ma dodatkowe możliwości.

— Obsługa aptX. Funkcja występująca w głośnikach z Bluetooth (patrz wyżej). Kodek aptX służy do poprawy jakości dźwięku przesyłanego przez takie połączenie; według twórców pozwala to osiągnąć jakość porównywalną z Audio CD (16-bit/44,1kHz). Tak więc, jeśli zwykłe połączenie Bluetooth może zauważalnie pogorszyć dźwięk nawet plików MP...3 o przyzwoitej przepływności (nie wspominając o formatach bezstratnych), to przy użyciu tego kodeka jakość dźwięku jest często ograniczona nie właściwościami kanału, ale właściwościami pliku źródłowego i samych głośników. Oczywiście, aby aptX działał, musi być wspierany nie tylko przez głośniki, ale także przez źródło sygnału.

— Obsługa aptX HD. Głośniki obsługują kodek aptX HD - zaktualizowaną wersję oryginalnego aptX (patrz wyżej). Ten standard zapewnia czystość dźwięku porównywalną z dźwiękiem Hi-Res (24-bit/48kHz). Jego obsługa jednak jest droższa; a różnice w stosunku do oryginalnego aptX stają się zauważalne dopiero na bardzo wysokiej jakości materiałach audio, do których rzadko używa się głośników komputerowych. Dlatego funkcja ta nie otrzymała dużego rozpowszechnienia.

— Chip NFC. Z technicznego punktu widzenia NFC to wszechstronna technologia bezprzewodowa o zasięgu do 10 cm, pozwalająca na szeroką gamę zastosowań. Jednak w głośnikach komputerowych ta technologia służy głównie do przyspieszenia połączenia przez Bluetooth (patrz wyżej): wystarczy podnieść inne urządzenie NFC (na przykład smartfon) do układu głośnika, a chipy „rozpoznają” się nawzajem i automatycznie nawiążą połączenie, użytkownik będzie musiał tylko je potwierdzić.

— USB A. Port USB umożliwiający podłączenie do głośników zewnętrznych urządzeń peryferyjnych - przede wszystkim urządzeń pamięci masowej typu pendrive'a. Najczęściej takie połączenie służy do odtwarzania muzyki z dysków zewnętrznych – innymi słowy obecność USB A zamienia głośniki w autonomiczną wieżę stereo. Często możliwe jest również ładowanie przenośnych gadżetów (na przykład smartfonów) z tego portu. Należy jednak mieć na uwadze, że głośniki z tą cechą są znacznie droższe od podobnych modeli bez USB, a pod względem jakości dźwięku mogą im ustępować ze względu na obecność dodatkowej elektroniki, która może przeszkadzać.

— Czytnik kart pamięci. Zastrzeżony czytnik kart pamięci, najczęściej SD. Głośniki z czytnikiem kart mogą działać jak samodzielna wieża stereo: muzykę z karty pamięci można odtwarzać nawet bez komputera. Jednocześnie sam czytnik kart jest używany tylko przez głośniki, możliwość odczytu karty pamięci przez komputer zwykle nie jest w takich modelach zapewniona. Trzeba też mieć na uwadze, że gniazdo kart pamięci i „służąca” mu elektronika są potencjalnym źródłem zakłóceń, więc głośniki z tą funkcją mogą mieć gorszą jakość dźwięku od analogów bez czytnika kart (przy wyższym koszcie).

— Odbiornik FM. Wbudowany tuner FM umożliwia wykorzystanie zestawu głośnikowego jako odbiornika radiowego - do odbioru i odtwarzania audycji radiowych FM. Należy pamiętać, że do niezawodnego odbioru najprawdopodobniej wymagana będzie antena zewnętrzna; kabel do jego podłączenia jest czasami dołączony do zestawu, ale samą antenę należy kupić osobno.

— Regulacja wysokich częstotliwości. Możliwość oddzielnej zmiany głośności wysokich częstotliwości. W rzeczywistości jest to najbardziej uproszczona wersja korektora: pozwala dostosować ogólną barwę dźwięku, zmieniając poziom wysokich tonów w stosunku do reszty spektrum częstotliwości. Jest najczęściej używana w połączeniu z regulacją niskich częstotliwości (patrz poniżej), ale może być również zapewniona jako jedyna regulacja częstotliwości.

— Regulacja niskich tonów. Możliwość oddzielnej zmiany głośności niskich częstotliwości. Podobnie jak w przypadku opisanej powyżej regulacji niskich częstotliwości, służy ona do regulacji ogólnej barwy dźwięku. Jednocześnie sporo modeli z tą funkcją ma tylko regulację niskich częstotliwości (bez regulacji wysokich częstotliwości). Ale nie warto mylić tej funkcji z regulacją poziomu subwoofera. W tym przypadku chodzi właśnie o regulację niskich częstotliwości całego systemu.

Możliwość zasilania głośników z portu USB komputera lub innego urządzenia. W niektórych modelach przez ten sam port odbywa się główne połączenie, ale częściej głośniki odbierają sygnał przez klasyczny mini-Jack (patrz „Połączenia”). W każdym razie przewaga takiego zasilacza nad zasilaniem sieciowym polega na tym, że głośniki są niezależne od gniazdka; ułatwia to korzystanie z nich z laptopami i innym sprzętem przenośnym. Jeśli w komputerze nie ma wolnego złącza, można użyć przejściówki USB do gniazdka, zapalniczki samochodowej itp. Jednocześnie zasilanie przez USB jest początkowo bardzo niskie, więc ta opcja jest typowa głównie dla małych i stosunkowo „cichych” głośników. Z tego samego powodu niektóre modele z tą funkcją mogą wymagać podłączenia do specjalnego typu złączy - portów z obsługą USB Power Delivery. Technologia ta pozwala na zwiększenie mocy do 100 W, ale nawet w nowoczesnych urządzeniach komputerowych nie jest to takie powszechne.

Lokalizacja własnej regulacji głośności głośników. We współczesnych głośnikach komputerowych regulatory montowane są z przodu, z tyłu, z boku, na górze, na kablu sygnałowym, na wzmacniaczu oraz na pilocie (ten ostatni może być albo jedynym regulatorem, albo dodatkiem do regulatora z inną lokalizacją; szczegóły poniżej). Oto cechy każdej opcji:

- Z przodu. Najpopularniejsza obecnie lokalizacja: przedni panel głośnika jest najłatwiej dostępny, regulator można bez problemu wyregulować w dowolnym momencie, a nawet jeśli głośniki są ciasno otoczone ciałami obcymi z tyłu i po bokach, przedni panel zwykle pozostaje dostępny. Z niedociągnięć można tylko zauważyć moment, w którym nie każdemu podobają się dodatkowe kontrolki na przednim panelu głośnika – jest to jednak niuans czysto estetyczny, który nie wpływa na wygodę.

- Z tyłu. Regulator znajdujący się na tylnym panelu głośnika nie jest szczególnie wygodny przy częstych zmianach głośności – zwykle trzeba go szukać dotykiem, a dostęp do niego wymaga trochę wolnej przestrzeni wokół głośnika. Tak więc na takich głośnikach najwygodniej jest początkowo wybrać pewien optymalny poziom dźwięku, a następnie, jeśli to konieczne, wyregulować głośność za pomocą ustawień oprogramowania komputera i nie sięgać ponownie po regulator. Dlatego ta opcja jest dość rz...adka. Taka niepozorność jednak ma swoje zalety: głośniki uzyskuje schludniejszy wygląd, bez zbędnych drobnych elementów na zewnątrz.

- Z boku. Swego rodzaju kompromis pomiędzy dwoma opisanymi powyżej opcjami: regulator nie jest tak zauważalny jak przedni, a jednocześnie łatwiej do niego dostać się niż do tylnego. Co prawda, po odpowiedniej stronie kolumny powinno być wystarczająco dużo wolnego miejsca, ale ta wada nie jest szczególnie krytyczna. Tak więc lokalizacja z boku spotyka się choć rzadziej niż z przodu, ale zauważalnie częściej niż z tyłu.

- Na górze. Całkiem specyficzna opcja. Generalnie jest ona podobna do opisanej powyżej lokalizacji bocznej, ale z wielu powodów jest niezwykle rzadka - w głośnikach o niestandardowym designie, a także w niektórych zestawach, w których sterowanie systemem jest na subwooferze (ten element jest często instalowany na podłodze, a górne położenie regulatora jest najwygodniejsze).

- Na kablu sygnałowym. Regulator umieszczony bezpośrednio na przewodzie, który przenosi sygnał audio. Stosowany jest głównie w niedrogich głośnikach kompaktowych: łatwiej i taniej jest zainstalować regulator w ten sposób niż wbudować go w obudowę, a wymiary samej obudowy można zmniejszyć ze względu na brak „niepotrzebnych” części wewnątrz.

- Na wzmacniaczu. Opcja stosowana w modelach z zewnętrznym wzmacniaczem (patrz wyżej). To parametry wzmacniacza określają głośność dźwięku, więc bardziej logiczne jest umieszczenie regulacji głośności na nim, a nie na którymś z głośników. Teoretycznie dokładna lokalizacja regulatora może się różnić; w praktyce kontrolka ta (podobnie jak inne regulatory) jest zwykle montowana na przednim panelu. Należy pamiętać, że taki sprzęt jest często uzupełniany regulatorem na pilocie (patrz poniżej) - wzmacniacz nie zawsze jest dogodnie zlokalizowany, w przypadku częstych regulacji wygodniej jest korzystać z pilota.

- Na pilocie. Regulator zainstalowany na pilocie może być akcesorium przewodowym lub bezprzewodowym (patrz "Pilot"). W rzeczywistości obecność pilota jest prawie gwarantowana, co oznacza obecność w nim regulacji głośności, wyjątki są niezwykle rzadkie; a jeśli są dwa takie piloty (przewodowy i bezprzewodowy), to często regulatory są montowane w obu. Zwróć też uwagę, że regulację głośności z pilota można uzupełnić regulatorem umieszczonym w dowolnym z wyżej opisanych miejsc (poza przewodem sygnałowym).

Materiał użyty na obudowę niskotonowego głośnika - subwoofera (oczywiście, jeśli taki jest w zestawie).

Najpopularniejszymi obecnie opcjami materiałów do tego wykończenia są tworzywo sztuczne i MDF (płyta pilśniowa średniej gęstości z włókien drzewnych). Tworzywo sztuczne jest często uważane za tańszy materiał, MDF jest bardziej zaawansowany i akustycznie wysokiej jakości. Jednak w praktyce różnica ta nie jest krytyczna, a jakość dźwięku związana jest bardziej z kategorią cenową zestawu głośników niż z materiałem subwoofera. Natomiast materiał wykończeniowy jednoznacznie wpływa na wygląd.