Porównanie EnerGenie EG-AVR-DW1000-01 1 kVA / 600 W vs Logicpower LPT-1500RD 1.5 kVA / 1050 W

Maksymalna moc czynna, dopuszczalna dla tego modelu.

Moc czynna nazywana jest mocą, która w urządzeniach prądu przemiennego jest zużywana na pracę użyteczną lub na wytwarzanie ciepła. Oprócz niej, takie urządzenia zużywają również moc bierną – jest przeznaczana na pracę specyficznych komponentów, przede wszystkim kondensatorów i cewek indukcyjnych. Moc pozorna, wyrażana w woltoamperach (kilowoltoamperach), jest sumą mocy czynnej i biernej, patrz poniżej. Należy zauważyć, że w prostych codziennych sytuacjach do obliczeń wystarczają dane o mocy czynnej, wyrażanej w watach. W szczególności parametr ten jest uważany za kluczowy przy wyborze stabilizatorów do pralek i zmywarek : w pierwszym przypadku moc uważana jest za optymalną od 2 do 5 kW, w drugim – od 1,8 do 2,5 kW.

Tak czy inaczej, całkowita moc czynna podłączonego obciążenia nie powinna przekraczać liczb wskazanych w charakterystyce stabilizatora. Aby uzyskać pełną gwarancję, nie zaszkodzi wziąć pewien margines, lecz ten margines nie powinien być zbyt duży - wzrost dopuszczalnej mocy zauważalnie wpływa na wymiary, wagę i cenę urządzenia. Zwracamy również uwagę, że istnieją formuły, które pozwalają przekonwertować pobór mocy czynnej na pozorną, biorąc pod uwagę rodzaj podłączonego urządzenia elektrycznego; te formuły można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Maksymalna pozorna moc obciążenia, dopuszczalna dla danego modelu

Pozorną w elektrotechnice nazywana jest moc, która uwzględnia zarówno moc czynną, jak i bierną; pierwszy rodzaj mocy omówiono powyżej, a drugi można opisać jako wpływ uzwojeń, cewek indukcyjnych i kondensatorów na działanie sieci prądu przemiennego. Moc pozorna jest głównym parametrem do obliczania obciążeń urządzeń w profesjonalnej elektrotechnice; jest zwykle oznaczana w woltoamperach (VA), w przypadku stabilizatorów - w kilowoltoamperach (kVA). Należy pamiętać, że dla wygody różne rodzaje mocy w elektrotechnice są oznaczone jednostkami o różnych nazwach. Dlatego moc wskazana w charakterystyce stabilizatora w W zwykle nie jest równa jego mocy w VA.

Przy wyborze stabilizatora dla niektórych urządzeń domowych, dane dotyczące mocy czynnej są wystarczające, lecz jeśli to możliwe, lepiej jednak używać mocy pozornej. W szczególności parametr ten jest kluczowy przy wyszukiwaniu stabilizatora do lodówki lub stabilizatora do kotła : w pierwszym przypadku za optymalną wartość uważa się 0,4 - 1 kVA, w drugim - od 0,1 do 0,7 kVA. Jednak w każdym przypadku wybierać konkretny model należy tak, aby jego pozorna moc nie była mniejsza niż pozorna moc całego podłączonego obciążenia - a lepiej jest mieć margines (w przypadku nieprzewidzianych okoliczności lub podłączenia dodatkowego sprzętu). Jednocześnie należy pamiętać, że potężne model...e wyróżniają się dużymi wymiarami i wagą, a co najważniejsze, wysokimi cenami; dlatego gonienie maksymalnych liczb nie zawsze ma sens.

Zwracamy również uwagę, że istnieją formuły, które pozwalają uzyskać optymalną całkowitą moc stabilizatora na podstawie danych dotyczących mocy czynnej i rodzaju obciążenia; można je znaleźć w dedykowanych źródłach.

Największe odchylenie od znamionowego napięcia wyjściowego (230 V lub 400 V w zależności od liczby faz), jakie dopuszcza stabilizator przy pracy w standardowym zakresie napięcia wejściowego (patrz wyżej). Im mniejsze odchylenie, tym wydajniej urządzenie pracuje, tym dokładniej dopasowuje się do „zmian sytuacji” i tym na mniejsze wahania napięcia narażone jest podłączone obciążenie.

Wybierając według tego parametru, warto przede wszystkim zastanowić się, jak wymagające są podłączone urządzenia pod względem stabilności napięcia. Z jednej strony wysoka stabilność jest dobra dla każdego urządzenia, z drugiej zazwyczaj również oznacza wysoką cenę. W związku z tym, zwykle nie ma sensu kupować zaawansowanego stabilizatora do "bezpretensjonalnych" rodzajów obciążeń, takich jak żarówki i grzejniki, lecz w przypadku wrażliwych urządzeń, takich jak sprzęt audio lub komputery, może być bardzo przydatny.

Prędkość, z którą stabilizator reaguje na zmianę napięcia wejściowego. Określa ją czas, który upływa od momentu skoku napięcia do momentu, gdy urządzenie w pełni dostosuje się do nowych parametrów, a prąd wyjściowy będzie odpowiadał standardowi 230 lub 400 V (w zależności od liczby faz, patrz wyżej). W związku z tym, im krótszy czas wyzwalania, tym lepiej funkcjonuje stabilizator, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że przepięcie znacząco wpłynie na podłączony sprzęt. Z drugiej strony, nie wszystkie rodzaje urządzeń elektrycznych są wrażliwe na prędkość - dla niektórych ważniejsza jest płynność regulacji lub dokładność napięcia (patrz wyżej); a sama w sobie, duża prędkość może znacząco wpłynąć na cenę urządzenia. Dlatego wybierając pod względem tego parametru, warto wziąć pod uwagę, jakie urządzenia planuje się podłączać przez stabilizator.

Sprawność stabilizatora to procentowy stosunek ilości energii elektrycznej na wyjściu z urządzenia do ilości energii na wejściu. Innymi słowy, sprawność opisuje, jaka część energii otrzymanej z sieci jest przekazywana przez urządzenie do podłączonego obciążenia bez strat. A straty podczas pracy będą nieuniknione - po pierwsze żaden transformator nie jest doskonały, a po drugie obwody sterujące stabilizatora również wymagają pewnej ilości energii do działania. Jednocześnie wszystkie te koszty są dość niskie, a nawet w stosunkowo prostych nowoczesnych modelach sprawność może sięgać 97-98%.

Liczba gniazd na 230 V z uziemieniem przewidziana w konstrukcji stabilizatora.

Niektóre urządzenia elektryczne – w szczególności lodówki i pralki/zmywarki – muszą być zawsze uziemione po podłączeniu. Tego momentu nie należy lekceważyć - istnieje ryzyko poważnego porażenia prądem. W związku z tym liczba uziemionych gniazd odpowiada maksymalnej liczbie takich urządzeń, które można jednocześnie podłączyć do stabilizatora bez użycia rozgałęźników. Jednocześnie całkiem możliwe jest podłączenie nieuziemionych urządzeń do takich gniazd.

- Naścienny. Dany wariant obejmuje dwa sposoby instalacji. Pierwszy, klasyczny wariant to zawieszanie za pomocą zaczepów – na wkręty, gwoździe lub inne podobne przyrządy. Dzięki temu urządzenie nie zajmuje dużo miejsca na podłodze, ponadto użytkownik może wybrać wysokość instalacji; jest to szczególnie przydatne w ciasnych przestrzeniach. Wady tego sposobu, w porównaniu z wariantem wolnostojącym, to konieczność „młotkowania ścian” oraz utrudnione przemieszczanie się z miejsca na miejsce; ponadto źle się on sprawdza w przypadku potężnych i ciężkich urządzeń. Druga odmiana urządzeń naściennych to kompaktowe modele o małej mocy (zwykle przekaźnik napięciowy - patrz „Typ urządzenia”), podłączone do gniazdka nie za pomocą przewodu, lecz za pomocą wtyczki na samej obudowie. W rzeczywistości takie urządzenie jest mocowane bezpośrednio na gniazdku i nie wymaga specjalnej instalacji.

- Wolnostojący. Modele stojące korzystnie wypadają na tle modeli naściennych dzięki swojej prostocie i łatwości instalacji: w rzeczywistości, poza płaską powierzchnią, nic więcej nie jest im potrzebne. Rolę takiej powierzchni może pełnić nie tylko podłoga, ale również półka, blat stołu itp. (najważniejsze jest to, aby taka konstrukcja wytrzymała ciężar stabilizatora), a sama instalacja ogranicza się tylko do przesunięcia stabilizatora do pożądanego punktu w pomieszczeniu. Dodatkowo łatwość przenoszenia z miejsca na miejsce jest ograniczona jedynie wspomnianą w...agą, a może ona być prawie dowolna. Z tego powodu wśród modeli stojących spotyka się warianty o dowolnej mocy i stopniu „napompowania”. Główną wadą tego sposobu jest potrzeba miejsca pod stabilizator na podłodze lub innej powierzchni.

Zwróć uwagę, że niektóre modele domyślnie pozwalają na instalację zarówno na ścianie jak i na podłodze. Takie urządzenie może się przydać np. jeśli nie zdecydowałeś się jeszcze na konkretny wariant lub sytuacja może się w każdej chwili zmienić. Ponadto technicznie możliwe jest postawienie modelu ściennego na podłodze, a także wyposażenie modelu stojącego w mocowania i powieszenie go na ścianie, lecz zazwyczaj takie sztuczki co najmniej nie mają sensu, a nawet mogą prowadzić do nieprzyjemnych konsekwencji (takie jak przegrzanie lub uszkodzenie mocowań).

Obecność w konstrukcji stabilizatora specjalnego uchwytu do przenoszenia urządzenia z miejsca na miejsce. Funkcja ta jest przydatna przede wszystkim w przypadku potężnych i odpowiednio ciężkich urządzeń, których trzymanie bezpośrednio przy ciele byłoby niewygodne. A w najbardziej „ciężkich” modelach, które nie są przeznaczone do samodzielnego noszenia, przewidywane są kilka uchwytów.